Η σχεση μου με την μητερα..

Μα ελα που δεν καταλαβαινει..δεν θελει , και Αφελεια μου...

στην δικη μου περιπτωση εγω ημουν παντα μαμα τη..κι οχι εκεινη δικη μου...στην παιδικη μου ηλικια απλα συγκατοικουσαμε...και μετα στα 17 εφυγα απο το σπιτι...γιατι ξεσπουσε με νευρα πανω μου και ωσ μια νεα και ωραια γυναικα ηθελε κι εκεινη να εχει τον χωρο τησ για να ζησει την ζωη τησ.

Το θεμα ομωσ για μενα δεν ειναι εκει..οτι εγεινε εγεινε...

εγω προχωρισα και μετα απο 4 χρονια εργενισσα..συζω μαζι με τον υπεροχο συντροφο μου...
και η σχεση μου μαζι τησ ποτε δεν ηταν καλητερη...
μιλαμε 1 φορα την εβδομαδα στο τηλ.

το θεμα για μενα ειναι πωσ..εξακολουθω να ελπιζω πωσ θα δω λιγη \"μαμα\" ...στην μαμα μου.. ομωσ ...δεν υπαρχει... και απογοητευομαι...σκεφτομαι πωσ θα επρεπε να να επαιρνα απλα αποφαση..πωσ δεν θα νιωσω ποτε πωσ ειναι να εισαι παιδι καποιου....

...να ναι καλα οι πεθεροι..χεχεχ...που ειναι πιο γονεισ...

Adzic,

η \"λύση\" ειναι να σταματήσεις να περιμένεις κ να ελπιζεις οτι κάποτε θα δεις περισσοτερη μαμα στη μαμα. Μπορει να γινει κάποτε, ποτε δεν ξέρεις..Ομως ειναι κ ψυχοφθόρο κ κριμα να περιμενεις κάτι που στην τελική δεν περναει κ απο το χέρι σου.

Το δυσκολοτερο κομματι και το πιο καταλυτικο πιστεύω ειναι να την αποδεχτεις γι αυτο που ειναι. Ετσι οπως ειναι. Δεν θα αλλαξει τιποτα στη μητέρα σου οσο κι αν το θέλεις...ο εαυτος της της ανηκει.

Κ εσυ εχεις τη δική σου ζωή να ορισεις.

Συμφωνώ με τη sofia ...δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι που δεν θέλει να αλλάξει....σημαντικό είναι να καταλάβεις τον δικό σου εαυτό και να τον προδέυσεις.τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. φτιάξε την ζωή σου...

σασ ευχαριστω πολυ παιδια...αυτο κανω..αυτο παλευω λιγο λιγο χρονια τωρα... απλα οσο μεγαλωνουμε πρεπει μαλλοον να δεχτουμε πωσ τωρα πια εχει σημασια η οικογενεια που μπορουμε εμεισ να φτιαξουμε... να στηριξουμε τα ονειρα..και τισ επιθυμιεσ μασ για το μελλον..:):):)

Αντουλα για να φτιαξουν τα πράγματα γύρω μας νομίζω πως βοηθάει πολυ απ το να ξεκινησουμε απο μεσα μας...αλλωστε μονο τον εαυτο μας εχουμε.ας τον μαθουμε τί θελει κ πως...νομίζω πώς τοτε μπορουμε να βρουμε κ μια ακρη και με το γύρω περιβάλλον μας.

μπράβο!!! αυτό είναι σημαντικό να δείς... τα όνειρά σου να πραγματοποιούνται..

Με τη μέγιστη προσοχή να μη γίνεις το αντίθετο της μαμάς σου. Υπερπροστατευτική!

Η αλήθεια ειναι πως ειναι το πιο συνηθισμενο να φλερταρουμε με τα ακρα. Δεν ξέρω πώς κ γιατι. Κανενας ή ενας σύντροφος, μια πανστρατια στη συνεχεια. Καθολου sex, sex addict μετά...κανενας φίλος, πολλοι στην πορεια,καμια έξοδος απο το σπιτι,party animal μετά...

Ειναι η αναγκη ισως...να πειραματιστουμε ή να δουμε τί μας ταιριαζει.

kAI τωρα που ειπεσ να πειραματιστουμε...χεχεχεχε� �....τι σασ εχω εγω...

παιχνιδακι...μη με παρεξιγησετε...αλλα εχει γελιο...

Παιδιά αν δεν αποδεχτούμε οτι οι γονείς μας έχουν δική τους ζωή και προσωπικότητα ποτέ δεν μπορέσουμε να τους δούμε πραγματικά. Οι γονείς δεν υπάρχουν στον κόσμο για να μας καταλαβαίνουν απόλυτα, να μας προστατεύουν πάντα, να μας ικανοποιούν. Ακόμα και αν αυτό είναι που θέλουμε οι θέλουν και οι ίδιοι οι πραγματικότητα είναι αλλιώς. Εχουν και αυτοί τα δικά τους προβλήματα και τα δικά τους όνειρα. Εγώ έκανα χρόνια να το καταλάβω αλλά όταν το κατάλαβα ηρέμησα. Απελευθερώθηκα. Τους αγαπάω για αυτό που είναι και δέχομαι αυτό που μπορούν να μου προσφέρουν. Δεν περιμένω τίποτα παραπάνω. Η μητέρα μου έχει χρόνια κατάθλιψη και ο πατέρας μου που την υπεραγαπά πάντα στάθηκε στο πλάι της. Αποτέλεσμα ήταν να κλειστούν μέσα στο δικό τους καβούκι και να αγνοήσουν εμένα και τον αδελφό μου. Στην αρχή θύμωνα μαζί τους, έκανα σκηνές και δημιουργούσα εντάσης μέσα στο σπίτι. Μερικές φορές τους μισούσα ιδίως τη μητέρα μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τί περνάει και νόμιζα οτι τα κάνει όλα για να μας βασανίσει και να έχει την προσοχή μας. Με το καιρό όμως το αποδέχτηκα και ηρέμησα. Τώρα απλά προσπαθώ να τους βοηθήσω όσο μπορώ και κυρίως δεν τους δημιουργώ επιπλέον προβλήματα. Εχω συνειδητοποιήσει πλέον οτι τους αγαπώ και θα είναι πάντα η οικογένειά μου όπως και να είναι ότι και να συμβεί.

Quote:

---

Originally posted by Adzik
,,Ειμαι 24 ετων πια,

η μητερα μου 50

Ποτε δεν ηξερε να διχνει τα συναισθηματα τησ..τουλαχιστον προσ εμενα με τον σωστο τροπο...

Καθε φωρα που μιλαμε στο τηλεφωνο, καθε φωρα..περιμενω να ακουσω μια αλαγμενη διαφορετικη μαμα...που να μην τα περναει ολα μεσα απο την οπτικη του εγωισμου τησ..και μονο την δικη τησ θεση...η συμφερον...

και καθε φωρα συμβαινει το ιδιο..

καθε φωρα...

καθε 1-2 φωρεσ την εβδομαδα.. που μιλαμε...

..με πληγωνει ..δεν λαμβανει υποψην πωσ φεν ειναι μονο σημαντικο ΑΥΤΟ που λεμε αλλα και ΠΩΣ το λεμε..

καθε φωρα απογοητευομαι...

καθε φωρα οταν ..μετα απο 10 λεπτα δεν μπορω και δεν θελω να την ακουω αλλο..

καθε φωρα συχαινομαι αυτον τον ακραιο τησ εγωισμο παρ ολο που τον καταλαβαινω...

καθε φωρα την βριζω απο μεσα μου...

και επιστρεφω πολυ πιο απογοητευμενη στην ειδη μεγαλη απογοητευση για εκεινη...που υπαρχει μεσα μου...

και παλι αναλαμβανω εργα ανοικοδομισησ τησ απογοητευσησ...

αραγε καποτε θα σταματισω να περιμενω να ακουσω την μητερα μου να μιλαει αλλιωσ... να νιωθει αλλιωσ... να την νιαζει πραγματικα το τι εχω να τησ πω...
...να μη σταματαει να με ακουει μετα απο 1μισι λεπτο..
λεσ και οτι και αν πω εφοσων δεν εχει μεσα εκεινη..δεν την αφορα και δεν την ενδιαφερει κι ολασ....

ποσο ασχημο ειναι ολο αυτο...

---

Αν ακούσεις πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν τους γονείς τους αλλιώς θα τρελαθείς...Δεν μπορούμε να έχουμε τους ανθρώπους κάθε φορά όπως τους ονειρευτήκαμε...Μαθαίνουμε την διαφορετικότητά τους..και αν για παράδειγμα η μητέρα σου αδυνατεί να είναι τόσο συναισθηματική όσο εσύ στις εκδηλώσεις της αντιλαμβάνεσαι χωρίς να πληγώνεσαι πως είναι δική της αδυναμία ή πως έχει άλλους τρόπους να δείχνει πόσο σε αγαπά.....Ο καθένας έχει τον τρόπο του να αγαπά..Το ότι δεν μοιάζει με τον δικό σου δεν σημαίνει πως δεν σε αγαπά.....

Quote:

---

Originally posted by Adzik
,,Ειμαι 24 ετων πια,

η μητερα μου 50

Ποτε δεν ηξερε να διχνει τα συναισθηματα τησ..τουλαχιστον προσ εμενα με τον σωστο τροπο...

Καθε φωρα που μιλαμε στο τηλεφωνο, καθε φωρα..περιμενω να ακουσω μια αλαγμενη διαφορετικη μαμα...που να μην τα περναει ολα μεσα απο την οπτικη του εγωισμου τησ..και μονο την δικη τησ θεση...η συμφερον...

και καθε φωρα συμβαινει το ιδιο..

καθε φωρα...

καθε 1-2 φωρεσ την εβδομαδα.. που μιλαμε...

..με πληγωνει ..δεν λαμβανει υποψην πωσ φεν ειναι μονο σημαντικο ΑΥΤΟ που λεμε αλλα και ΠΩΣ το λεμε..

καθε φωρα απογοητευομαι...

καθε φωρα οταν ..μετα απο 10 λεπτα δεν μπορω και δεν θελω να την ακουω αλλο..

καθε φωρα συχαινομαι αυτον τον ακραιο τησ εγωισμο παρ ολο που τον καταλαβαινω...

καθε φωρα την βριζω απο μεσα μου...

και επιστρεφω πολυ πιο απογοητευμενη στην ειδη μεγαλη απογοητευση για εκεινη...που υπαρχει μεσα μου...

και παλι αναλαμβανω εργα ανοικοδομισησ τησ απογοητευσησ...

αραγε καποτε θα σταματισω να περιμενω να ακουσω την μητερα μου να μιλαει αλλιωσ... να νιωθει αλλιωσ... να την νιαζει πραγματικα το τι εχω να τησ πω...
...να μη σταματαει να με ακουει μετα απο 1μισι λεπτο..
λεσ και οτι και αν πω εφοσων δεν εχει μεσα εκεινη..δεν την αφορα και δεν την ενδιαφερει κι ολασ....

ποσο ασχημο ειναι ολο αυτο...

---

Αν ακούσεις πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν τους γονείς τους αλλιώς θα τρελαθείς...Δεν μπορούμε να έχουμε τους ανθρώπους κάθε φορά όπως τους ονειρευτήκαμε...Μαθαίνουμε την διαφορετικότητά τους..και αν για παράδειγμα η μητέρα σου αδυνατεί να είναι τόσο συναισθηματική όσο εσύ στις εκδηλώσεις της αντιλαμβάνεσαι χωρίς να πληγώνεσαι πως είναι δική της αδυναμία ή πως έχει άλλους τρόπους να δείχνει πόσο σε αγαπά.....Ο καθένας έχει τον τρόπο του να αγαπά..Το ότι δεν μοιάζει με τον δικό σου δεν σημαίνει πως δεν σε αγαπά.....