Δεν εμαθα ποτε να ζω για μενα

Ναταλια το ποστ σου μου φαινεται το πιο αισιοδοξο απ' ολα και μακάρι να μπορούσε να βρει μια στέρεη θεση μες στο μυαλο μου και να το πιστεψω πραγματα οτι μπορει να συμβει και σε μενα...
(Ρε σεις, σας βλεπω ολους να θυμαστε να βαζετε τους τονους κανονικά και σας ζηλευω, εγω εχω συνηθισει να γραφω ατονα και ολο το ξεχνάω οσο και να μην μου αρεσει να τα βλεπω ατονα μετα)

Με την αυτοματοποιηση το ειχα παθει μετα απο καταθλιψη που μου κρατησε πολυ καιρο, δύο χρόνια και κατι, και μπηκα στον αυτοματο πιλοτο και απλώς ημουν σπιτι-δουλεια-σπίτι και μετα στο σπίτι ηλίθια pc games, βιβλία, πειραματισμοι στη μαγειρικη.. Για την ακριβεια τα παιχνιδια μου ειχαν γινει λιγο εμμονη, και ανυπημονουσα να γυρισω απο την δουλεια για να παιξω αφοσιωμενη εξ ολοκληρου σε αυτα γεμιζοντας ταυτοχρονα το στομαχι μου με τα πειραματα μου εωσοτου ξεραθω το βραδυ στον υπνο. Τοτε βεβαια μπορουσα και κοιμομουν ακομα. Ειχα ομως κατι καλο να περιμενω η αληθεια ειναι, πιο πολυ σαν ιδεα, που μου φανταζε ισως και μη υλοποιησιμη την πρωτη περιοδο, αλλα οσο πλησιαζε ο καιρος τοσο μου γινοταν στοχος και εντελει πραγματοποιηθηκε. Επροκειτο για ενα ταξιδι σε εναν συγκεκριμενο μακρινο προορισμο μαζι με μια φιλη. Βεβαια, τοτε υπηρχαν και τα λεφτα για κατι τετοιο, που πλεον δεν υπαρχει ουτε η αναμνηση τους. Μετα το ταξιδι, συνηλθα λιγο, αρχισα να μπαινω ξανα στο "παιχνιδι της ζωης", για λιγο ομως, γιατι εφαγα ακομα μια κατραπακια. Και εζησα στον αυτοματο μετα απο ενα πιο συντομο καταθλιπτικο επεισοδιο, για πολυ καιρο. Χρονια. Και πανω που αρχισα να τα καταφερνω να προσαρμοζομαι σε αυτο και να μην με νοιαζει, ηρθαν τα πανω κατω. Απο τοτε δεν εχει σταματησει η κατρακυλα. Εχω προσπαθησει πολλες φορες να πεισω τον εαυτο μου να μην ενθουσιαζεται και να μην χαιρεται γιατι ξερω μετα τι ακολουθει, αλλα δεν με ακουω. Αφηνομαι στον ενθουσιασμο και στα ονειρα, να στα μουτρα μου. Για να κυλιεμαι μετα στα πατωματα. Οποτε με τι κουραγιο να προσπαθησω να το ξεπερασω και το τωρινο και αν το ξεπερασω να μπω παλι στον αυτοματο, να μου παρει χρονια να προσαρμοστω και φτου κι απ την αρχη για μια ακομα κατραπακια και κατρακυλα;

Quote:

---

Originally Posted by Mελίνa

Ναταλια το ποστ σου μου φαινεται το πιο αισιοδοξο απ' ολα και μακάρι να μπορούσε να βρει μια στέρεη θεση μες στο μυαλο μου και να το πιστεψω πραγματα οτι μπορει να συμβει και σε μενα...
(Ρε σεις, σας βλεπω ολους να θυμαστε να βαζετε τους τονους κανονικά και σας ζηλευω, εγω εχω συνηθισει να γραφω ατονα και ολο το ξεχνάω οσο και να μην μου αρεσει να τα βλεπω ατονα μετα)

Με την αυτοματοποιηση το ειχα παθει μετα απο καταθλιψη που μου κρατησε πολυ καιρο, δύο χρόνια και κατι, και μπηκα στον αυτοματο πιλοτο και απλώς ημουν σπιτι-δουλεια-σπίτι και μετα στο σπίτι ηλίθια pc games, βιβλία, πειραματισμοι στη μαγειρικη.. Για την ακριβεια τα παιχνιδια μου ειχαν γινει λιγο εμμονη, και ανυπημονουσα να γυρισω απο την δουλεια για να παιξω αφοσιωμενη εξ ολοκληρου σε αυτα γεμιζοντας ταυτοχρονα το στομαχι μου με τα πειραματα μου εωσοτου ξεραθω το βραδυ στον υπνο. Τοτε βεβαια μπορουσα και κοιμομουν ακομα. Ειχα ομως κατι καλο να περιμενω η αληθεια ειναι, πιο πολυ σαν ιδεα, που μου φανταζε ισως και μη υλοποιησιμη την πρωτη περιοδο, αλλα οσο πλησιαζε ο καιρος τοσο μου γινοταν στοχος και εντελει πραγματοποιηθηκε. Επροκειτο για ενα ταξιδι σε εναν συγκεκριμενο μακρινο προορισμο μαζι με μια φιλη. Βεβαια, τοτε υπηρχαν και τα λεφτα για κατι τετοιο, που πλεον δεν υπαρχει ουτε η αναμνηση τους. Μετα το ταξιδι, συνηλθα λιγο, αρχισα να μπαινω ξανα στο "παιχνιδι της ζωης", για λιγο ομως, γιατι εφαγα ακομα μια κατραπακια. Και εζησα στον αυτοματο μετα απο ενα πιο συντομο καταθλιπτικο επεισοδιο, για πολυ καιρο. Χρονια. Και πανω που αρχισα να τα καταφερνω να προσαρμοζομαι σε αυτο και να μην με νοιαζει, ηρθαν τα πανω κατω. Απο τοτε δεν εχει σταματησει η κατρακυλα. Εχω προσπαθησει πολλες φορες να πεισω τον εαυτο μου να μην ενθουσιαζεται και να μην χαιρεται γιατι ξερω μετα τι ακολουθει, αλλα δεν με ακουω. Αφηνομαι στον ενθουσιασμο και στα ονειρα, να στα μουτρα μου. Για να κυλιεμαι μετα στα πατωματα. Οποτε με τι κουραγιο να προσπαθησω να το ξεπερασω και το τωρινο και αν το ξεπερασω να μπω παλι στον αυτοματο, να μου παρει χρονια να προσαρμοστω και φτου κι απ την αρχη για μια ακομα κατραπακια και κατρακυλα;

---

Ελα μου ντε...εχω αναρωτηθεί το ίδιο ακριβώς πράγμα και ακόμα αναρωτιέμαι και φοβάμαι, μη με βλέπεις που λέω αισιόδοξα πράγματα, τα λέω και για να τα πιστέψω η ίδια. Πάντως με συγχωρείς αλλα θυμήθηκα τώρα μια σαχλή γραφική ατακα τυπου facebook απο αυτες τις δραματικες: "να τη φοβάσαι την ελπίδα, με εναν αναγραμματισμό σου κόβει τις φλεβες" (οτι γίνεται λεπίδα λολ)..πωωω τι είπες ρε παιδάκι μου;; Σοφία απο τις λίγες :P Να φανταστεις κάποτε ταυτιζόμουν με τετοια χαζά.
Αλλα σε κάθε τέτοια μπούρδα που θα σκεφτώ πλέον προσπαθώ να επιβάλω (όσο το αντέχει η ψυχή μου φυσικά) την λογική και θα σου πω γιατί μου φαίνεται χαζό το συγκεκριμένο σκεπτικό: Εντάξει ο ήλιος δύει καθε βράδυ, σημαίνει οτι δεν έχει νόημα που ανατέλλει κάθε πρωι; Να στο πω ακόμα πιο απλά και αηδιαστικά: Αφου θα βρωμίσεις πάλι, γιατί να κάνεις μπάνιο; λολ...ας βρωμάμε γενικότερα :P
Είναι λίγο παράλογο δεν είναι...; Είναι ολα αυτα τα κλασικά μπανάλ βαρετά που λέει ο κόσμος γιν και γιανγκ και τι θα ήταν η χαρά χωρίς τη λύπη και δεν υπάρχει άσπρο χωρις το μαυρο και μπλα μπλα...μα αντικειμενικά είναι έτσι.
Δηλαδή τι περιμένουμε, να φτάσουμε κάποια στιγμή σε νεα σημείο που η ζωη μας θα είναι φλατ, ίδια, σταθερή, επίπεδη, άνοστη; Αντε σου λεω το ευχαριστιέσαι για πολυ καιρό...ε εν τελει μερικοί άνθρωποι εγω σου λεω παθαίνουν κατάθλιψη απο τη βαρεμάρα καθαρά. Δεν νομίζω πως η ευτυχία είναι ενα σταθερό συναίσθημα...είναι ο γενικός απολογισμός της ζωης κάποιου που ξέρει να βιώνει και τις κατραπακιές που τον κάνουν να εκτιμά ο,τι καλό έχει στη ζωή του. Αλλιως δεν θα το εκτιμούσε ούτε θα ήταν ευτυχής.
Τα πάνω και τα κάτω μέσα στο πρόγραμμα είναι και όπως το βλεπω σκοπός δεν είναι να φτάσουμε σε ενα σημείο να μην τρώμε κατραπακιές, ειναι με κάθε κατραπακιά να αποκτούμε εμπειρία και να τις βιώνουμε όλο και λιγότερο επώδυνα, όλο και πιο εποικοδομητικά.
Μπορείς να το φανταστείς αλλιώς; Να είναι κάποιος διαρκώς χεσμένος απο τη χαρά του; Δεν νομίζω, δεν είναι ρεαλιστικό...Το θέμα είναι οτι οκ κάποιοι άνθρωποι έχουν μια α η β ευαισθησία παραπάνω η τυχαίνει να τους χτυπάει απανωτά η ζωή...αλλα δεν σημαίνει πως δεν ισχύουν οι ίδιοι κανόνες.
Και φυσικά και δεν θα νιώσεις ξαφνικά καλά επειδή λεω όλα αυτα τα σχετικά αισιόδοξα πράγματα, αν δεν το βιώσεις ο ίδιος το "κλικ" σε κάθε συγκεκριμένη περίσταση δεν έχει σημασία τι λεει ο οποιοσδήποτε. Απλα είναι πραγματα που μπορεις να επεξεργαστείς στο λογικό σου κομμάτι αυτά και να δεις αν στέκουν για εσένα, άσχετα αν δεν στα λεει η καρδιά σου. Απο μια ιδεα ωριμάζουν όλα σιγα σιγά μέσα μας...και οι μικρές ιδέες γίνονται μικρές πράξεις...και οι μικρές πράξεις φέρνουν άλλες μικρές ιδέες που μεγαλώνουν και ωριμάζουν και ουτω καθεξής. Για αυτό λεω και σε άλλα μέλη οτι η μονη διέξοδος εν τελει ειναι το να δρας/ να κανεις πραγματα. Αλλιως ας μένουμε όλοι ξαπλωμένοι όπως έκανα εγω και ας χουζουρευουμε 20 ωρες τη μερα γιατι τίποτα δεν έχει νόημα και ο ήλιος θα πεσει παλι αρα γιατι να σηκωθούμε...το νόημα έιναι η προσωπική σου εξελιξη βασικά. Το νούμερο ενα νόημα και η νούμερο ενα αποστολή για εσενα τώρα ειναι να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να βρεις κίνητρα για πάρτη σου. Μονη σου το είπες, μόνη σου το έθεσες, δεν το είπα εγω...δεν είναι καλός στόχος; Δεν ειναι ένα καλό νόημα για αρχή λοιπόν; Δεν είναι κατι που θέλεις; Ε ορίστε.

Επίσης να σου πω κάτι...; Τα καλα και τα άσχημα στη ζωη μας είναι λίγο πολυ ίσα πιστευω ό,τι άσχημο και αν περνάμε...έχουμε καλά πράγματα που αξίζει να εκτιμάμε ο,τι και αν βιώνουμε. Εχουμε και τα πάνω και τα κάτω μας και κάποια σταθερά καλά πράγματα στη ζωη μας δε πα να έκανα εξι παιδιά και να πεθάναν όλα σε μια τραγική φωτιά..; Το χοντραίνω τωρα πολύ, αλλα το κάνω για να τονίσω οτι πάντα μένει κατι που αξιζει στη ζωη μας, η ίδια η ζωη αξίζει πολύ.
Απλα για κάποιο πούστη λόγο εστιάζουμε τη προσοχή μας στα δύσκολα, τα θυμόμαστε πιο πολυ, μας χαράζουν πιο πολύ...εχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί...ίσως επειδή πρέπει να εστιάζουμε πιο πολυ τη προσοχή μας εκει για να τα διαχειριζόμαστε και να ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί διαχείρησης δυσκολιων στο ψυχισμό μας; Ισως επειδη τα δύσκολα είναι το καλύτερο σχολείο; Ισως γιατί μόνο έτσι μαθαίνουμε στα αλήθεια; Για αυτο κατέληξα στη παραπάνω φιλοσοφία προσωπικής εξέλιξης που ανέφερα και δεν θεωρω πως η καθε κατραπακια είναι το τελος του κόσμου. Ειναι αλλη μια Δευτερα απλά. Και ακολουθεί μια ηλιόλουστη Τετάρτη ξερω γω και μετα μια βροχερη πέμπτη και ενα σάββατο με καύσωνα. Κλαιν.
Ωραια τα λεω θα μου πεις...δεν θα νιωσω οτι τελειωσε το συμπαν στην επόμενη στραβή; Duh φυσικα και ακριβως αυτό θα νιώσω και θα ξαπλώσω να πεθάνω :P
Φοβάμαι να χαρω ξανα; Να ελπίσω; Να αγαπήσω; Να κάνω όνειρα; ΤΡΕΜΩ. ΧΕΖΩ ΤΟΥΒΛΑ. Λολ.
Θα απαρνηθώ την ευκαιρία να χαρω ξανα; Να ελπίσω; Να αγαπήσω; Να κάνω όνειρα; Μπλοκάρω πολύ αλλα δεν το νομίζω...θα ήταν αφελές να πιστευω κατι τέτοιο...

Και φυσικά δεν τρέφω αυταπάτες Μελίνα, όλα αυτη η λογοδιάρροια απευθύνεται στο κομμάτι σου που αν τα σκεφτεί ψύχραιμα και λογικά ισως θα τα αποδεχτεί, αλλα η ψυχή σου στη παρούσα φάση θα πει "χεσε μας"...και αυτό είναι οκ για την ώρα...τελειώνοντας θα αναφέρω άλλο ενα σκετσάκι που είχα δεί κάπου. Λεει μια γυναίκα "εχω κατάθλιψη" και της απαντάει κάποιος "ελα ρε συ ξεκόλλα, ζήσε, χαμογέλα, μην είσαι θλιμμένη" και παντα αυτή "Α σταδιαλα! Πως δε το σκέφτηκα! Ουαου γιατρευτηκα τωρα, σε ευχαριστω!" :P

Συμφωνώ ήδη με τα άτομα που μίλησαν και χάρηκα που σου έγραψε η Ναταλία γιατί συμφωνώ και ταυτίζομαι με όσα σου έγραψε.

Όσο γι' αυτά που με ρωτάς τώρα. Θα σου απαντήσω με ερωτήσεις.

Έχεις οικογένεια; Έχεις φίλους που ΕΣΥ αγαπάς και τους νοιάζεσαι; Έχεις σκυλιά/γατιά/φυτά/οτιδήποτε που σε κάνουν έστω και λίγο ευτυχισμένη; ΑΓΑΠΑΣ την φύση, το ηλιοβασίλεμα, μια βόλτα μόνη σου στην θάλασσα παρέα έστω και με τις αυτοκαταστροφικές σου σκέψεις και τον Καρυωτάκη με διαπιστώσεις του τύπου "τι καλά θα' ταν να ήταν εύκολος τρόπος αυτοκτονίας ο πνιγμός"... Προφανώς αστειεύομαι :) Πες μου όμως. ΓΙΑΤΙ είσαι εδώ; Δειλία το λες εσύ ότι ενώ δεν βρίσκεις νόημα σε τίποτα, ενώ τα βλέπεις όλα μαύρα (που μπορεί και να ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΑ) και καταδικάζεις ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ζωή και τον εαυτό σου στο σκοτάδι, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ και κουβεντιάζεις μαζί μας και ψάχνεις έστω και μια μικρή παρηγοριά; Κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να αντέχει ο οργανισμός του τόσο πόνο (βλέπε ασθένειες, ψυχοσωματικά κλπ). Είσαι εδώ γιατί κάπου δεν άντεξε τα όσα συνέβαιναν μέσα και έξω από σένα που κάπου γυρεύεις απεγνωσμένα την έξοδο διαφυγής και την λύτρωση. Αν αυτή η έξοδος ήταν ο θάνατος τώρα δεν θα κουβεντιάζαμε και ΕΥΤΥΧΩΣ που δεν είναι αυτή η λύτρωση για την δική σου περίπτωση. Νιώθω πολύ άσχημα όταν "αναγκάζομαι" να χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις μαζί (λύτρωση και θάνατος), για ευνόητους λόγους και πραγματικά ελπίζω να είσαι μαζί μου... (εννοώ να συμφωνείς!)

Κίνητρο για μένα ήταν όλα τα παραπάνω. Κάποιος τρίτος θα έλεγε "μα έτσι ζεις για τους άλλους και όχι για σένα", ναι ισχύει. Απλά ξέρεις τι; Έχω βαρεθεί συνεχώς να ακούω από τους γύρω μου να μου λένε "βάλε στόχους, βρες όνειρα για να τα πραγματοποιήσεις". Είχα όνειρα πριν την ηλικία των 14, μετά γκρεμίστηκαν και δεν μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα σαν να είμαι σε συννεφάκι αλλά ρεαλιστικά. Γι' αυτό υποφέρω τόσο αλλά πίστεψε με έτσι ταυτόχρονα γλυτώνω και από έξτρα πίκρες και απότομες προσγειώσεις... Μ' αρέσει να έχω ένα πρόγραμμα για μια συγκεκριμένη περίοδο και αυτό που κάνω να ξέρω πως είναι και αυτό που πρέπει αλλά και αυτό που αγαπώ και θέλω να κάνω. Αν νιώθω καλά και μόνο στην ιδέα ότι προσφέρω κάτι στους ανθρώπους που αγαπώ ακόμη κι' αν με τον τρόπο που επιλέγω ή μπορώ φαίνεται σαν να θυσιάζω τον εαυτό μου, και ακόμη κι' αν ΟΝΤΩΣ τον θυσιάζω, ε δεν με νοιάζει γιατί στο τέλος της ημέρας ποιό συναίσθημα θα μου μείνει νομίζεις; Το συναίσθημα του να δίνεις κάτι σε ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ που αυτό ταυτόχρονα θα κάνει ΕΜΕΝΑ να νιώσω καλά... Δεν υπάρχουν ανιδιοτελής συμπεριφορές Μελινάκι... Για σένα ζεις και τώρα και θα συνεχίζεις να το κάνεις γιατί είσαι εδώ και το θέλεις. Το θέλεις αλλά σ' αυτή την φάση κάποιος σου έχει φορέσει μαύρα γυαλιά και δεν μπορείς καν να δεις το φως, πόσο μάλλον να το βιώσεις!

Όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως οι "αυτοκαταστροφικές" μου συμπεριφορές ΕΙΧΑΝ ΝΟΗΜΑ και πως κάποια πράγματα μου έδιναν και μένα χαρά αλλά με υγιή τρόπο, εκεί άρχισα να αναθεωρώ σε σημείο που και η ίδια η ψυχολόγος μου σηκώνει τα χέρια ψηλά... Όταν όμως βλέπει πόσο με βοηθάνε στην πράξη κάποια πράγματα που κάνω, εκεί την βλέπω να αρχίζει να με καταλαβαίνει και να μην με εμποδίζει. Δεν μπορεί κανείς να μιλάει απόλυτα όταν έχουμε να κάνουμε με ένα ανθρώπινο ον με εγκέφαλο!

Δεν είμαι εδώ για να σου βρω κάποιο κίνητρο, ούτε για να σε βοηθήσω να ξεμπλοκάρεις, είναι αδύνατο! Είμαι εδώ απλά για να σου παρουσιάσω την δική μου πλευρά και τις δικές μου σκέψεις και βιώματα για να καταλάβεις πως άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν στο 101% και που έχουν νιώσει ό,τι ένιωσες, κατάφεραν να επιπλεύσουν στο τέλος και θα συνεχίζουν να επιπλέουν γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς ό,τι αφήνεις σε αφήνει, και η ίδια η ζωή ακόμη... Τον δρόμο προς την επιφάνεια θα τον βρεις με δοκιμές και συνειδητοποιήσεις για τον ΔΙΚΟ ΣΟΥ ευατό σου και μόνο. Ακόμη κι' αν ισχύει αυτό που έγραψες πως πάντα θα κατρακυλάς, ε και; Αυτή είναι η ζωή έτσι κι' αλλιώς. Όλοι στην κατρακύλα είμαστε. Και θες να σου πω κάτι απίστευτο; Εμείς που είμαστε πιο επιρρεπείς στις κατρακύλες, άπαξ και το βιώσαμε/συνειδητοποιήσαμε και το ξεπεράσαμε μια φορά, είναι πιο εύκολο μετά να το ξαναπρολάβεις ή να το ξαναβιώσεις και να βγεις στην επιφάνεια πιο γρήγορα. Ξέρεις ήδη τις διαδικασίες και τα συναισθήματα θα είναι ήδη γνώριμα.

Μπορεί οι πλείστοι διαβάζοντας αυτό το ποστ να διαφωνούν ή να θεωρούν πως λέω βλακείες, αλλά τα γράφω γιατί πραγματικά εμένα με βοηθάνε και θα' θελα πολύ να μπορούσα να ξέρω ή να δω πως βοηθάνε και άλλο άτομο αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι σίγουρο. Τουλάχιστον εύχομαι να μην σε παίρνω στον λαιμό μου με την κακή έννοια...

Αυτά από μένα και καλή συνέχεια :)

Ναταλια πρεπει να εισαι η καλη νεραιδα του φορουμ <3

Δεν αντιλεγω πως ζωη χωρις καλα και κακα να συνυπαρχουν δεν νοειται (αν και δεν μου αρεσει αυτο) ομως καλη ζωη θεωρω οτι ειναι μια ζωη οπου η ζυγαρια κλινει υπερ των καλων και οχι των κακων. Να ξερεις ρε παιδι μου οτι μια ταδε καλη και σταθερη αξια στην ζωη σου υπαρχει και θα συνεχισει να υπαρχει, ωστε να μπορεις να αντλεις δυναμη απο κει και να βρισκεις αποθεματα ωστε να αντιμετωπιζεις τα ασχημα.

Ο πονος μαλλον ειναι που μας χαραζει περισσοτερο απο την χαρα. Μου θυμιζει το στορυ που κυκλοφορει με εναν ψυχολογο που μιλουσε καπου σε ενα συνεδριο; πανεπιστημιο; δεν θυμαμαι, και ελεγε ξανα και ξανα ενα ανεκδοτο στο κοινο, το οποιο την πρωτη φορα γελασε πολυ, τη δευτερη λιγοτερο, μετα ακομα πιο λιγο, μεχρι που την τελευταια φορα που το ειπε δεν γελασε κανενας. Και τους κανει "Αφου δεν γινεται να γελατε με το ιδιο αστειο ξανα και ξανα, πώς γινεται να κλαιτε για το ιδιο πραγμα ξανα και ξανα;"
Δεν ξερω, αλλα αυτο δεν κανουμε; Και ο πονος για κατι οπως πχ μια απωλεια διαρκει περισσοτερο, αλλα και επανεμφανιζεται για ενα ηδη βιωμενο συναισθημα σε μια αλλη περιπτωση οπου παρουσιαζεται παλι το ιδιο συναισθημα.
Και στην τελικη η ζωη ειναι μικρη, οπως ολοι λενε, γιατι να μην δικαιουμαστε ολοι να ζησουμε ομορφα και να πρεπει καποιοι να ειμαστε τον περισσοτερο καιρο βουτηγμενοι στον βουρκο;

Σιγουρα το πρωτο πραγμα που μου χρειαζεται ειναι να βρω μια αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση και λογο να ζω για μενα και οχι για αλλους. Πραγμα που δεν εχω καταφερει με χρονιες ψυχοθεραπειες, συζητησεις και υπεραναλυση με τον εαυτο μου και αλλα ατομα..

Deep, οικογενεια εχω, αλλα δεν εχω ιδιαιτερα καλες σχεσεις μαζι τους, αλλωστε με μεγαλωσαν ετσι οπως με μεγαλωσαν για να φτασω σε αυτο το σημειο... Σκυλια γατια δεν εχω, φιλους εχω ομως τους αποφευγω αυτην την περιοδο για λογους που εχω εξηγησει στο πρωτο μου ποστ. Βεβαια με τους περισσοτερους απ' αυτους δεν βοηθουν και οι συνθηκες να βλεπομαστε συχνα και να βγαινουμε, οποτε και πριν την τωρινη μου κατασταση, ενιωθα ενα κενο εκει. Σε αυτο το θεμα μου λειπουν τα πρωτα φοιτητικα μου χρονια...

Και το ηλιοβασιλεμα μου αρεσει, και η φυση, και οι εκδρομες, και τα μεγαλα ταξιδια και η μουσικη και τα βιβλια και αλλα πιο ειδικα θεματα επιστημης, τιποτα απ' αυτα δεν μου αρεσει ομως να τα κανω μονη μου και στην παρουσα φαση με πονανε ολα αυτα και οι αναμνησεις τους απο αλλες στιγμες που τα εζησα καθως και το οτι δεν μπορω πια να τα κανω με το ατομο που θελω.
Ειναι και η υπερβολικη ευαισθησια που λες.. Μου το ελεγαν οι θεραπευτες μου, οτι ειμαι υπερβολικα ευαισθητη και χρειαζεται να αναισθητοποιηθω λιγακι, αλλα χαιρω πολυ, πώς γινεται ειναι το θεμα... Το οτι χρειαζεται να γινει το ελεγα κι εγω στον εαυτο μου απο οταν ημουν παιδι. Δεν χρειαζοταν να πληρωνω 50Ε τη συνεδρια για να το ακουω αυτο ξανα και ξανα.

Κι εμενα μου αρεσε καποτε να δινω σε ατομα που αγαπουσα, αλλα βλεποντας οτι εκλαμβανα αχαριστια και μη αναγνωριση σε τιποτα (αντιθετως με κατηγορουσαν ως λιγη καποιοι και ζητουσαν κι αλλα) δεν με ενδιαφερει κατι τετοιο πλεον. Δυστυχως οταν ερωτευομαι παλι δινω, και παλι φυσικα φτανουμε παντα στο ιδιο σημειο. Λαθος επιλογες κιολας, αλλα τι να περιμενω αφου δεν εχω μια στοιχειωδη αυτοπεποιθηση και τις περισσοτερες στιγμες πιστευω οτι ειμαι η πιο ασχημη και ανικανη γυναικα στον κοσμο;

Και παλι εγραψα ενα ολοκληρο κατεβατο χωρις τονους (μου την δινει οπτικα, δεν ειναι τιποτα, θα μου περασει)

Καταρχήν ξεκόλα με τους τόνους, προσωπικά εγω τουλάχιστον γράφω απο κινητό και τους συμπληρώνει αυτόματα όπου γουστάρει λολ
Στο λαπτοπ κι εγώ ξεχνάω να βάζω τόνους παντού.

Οσο για το να "δινει" κανεις η να μη δίνει, το ζήτημα που έθεσε και η deep και που με έχει απασχολήσει και εμένα...ξερεις Μελίνα και ως προς αυτό έχω βρεθεί στη θέση σου και βρίσκομαι ακόμα...είναι σκατα αίσθηση να δίνεις ό,τι καλύτερο έχεις, όλη σου τη καλή ενέργεια, διάθεση, αγάπη, όλες τις καλές σου πρράξεις, τα πάντα και να λαμβάνεις αχαριστία και προδοσία σε αντάλλαγμα. Πονάει. Λες δεν αξίζει.
Βρέθηκα σε θέση να λεω δε μπορω να δώσω ξανά άλλο, άδειασα, τελείωσα, πεθανε κάθε καλή διάθεση μέσα μου.
Αλλα ρε φίλε έτσι μαραζώνεις ο ίδιος...το να μην αγαπας ειναι σαν να μην ζεις. Και την αγάπη την εννοω πιο ολιστικα, δες το σαν καλή διαθεση απέναντι στον κόσμο ρε παιδάκι μου...
Λίγο λίγο άρχισα να καταλαβαίνω οτι ξέρεις τι, οι ανθρωποι ειναι σκατα, ειμαι κι εγω σκατα ωρες ωρες, οπότε ποια η διαφορά, όλοι κουβαλανε το σταυρό τους και δεν μου ταιριάζει να είμαι εντελώς παρτάκιας. Στα ιδια σκατα κολυμπαμε :P Το να κλειστω στο καβούκι μου απο τη πικρία και να αρνηθώ να γνωρίσω/προσφέρω σε ανθρωπους/να πάψω να νοιάζομαι είναι σαν να αρνούμαι το ίδιο το οξυγόνο. Μπορεί να μην είναι αντρας τελοσπαντων, χεσ'το, δες το πιο ολιστικα, μπορεί να είναι η οικογένεια μου (που μετα τη κατραπακια εκτοξεύτηκε στις δικες μου προτεραιότητες), μπορει μια δυο φίλες, μπορεί η ιδέα των μαθητών μου, η ιδέα των μελών εδω μέσα που έχει καθένας την ιστορία του και το νταλκά του (μιλάω για ιδεες γιατι τα ατομα σε αυτα τα συνολα αλλάζουν διαρκώς)...δεν αντέχω να μην στρεφομαι στους ανθρώπους γενικα και στους ανθρωπους που αγαπώ ειδικά, έχει δίκιο η deep δεν είναι κατι κακό αυτό, είναι σωστό αυτο που λέει και ειναι ενα πολυ καλο γιατρικό κατι τέτοιες φάσεις το να δεις τι μπορεις να προσφέρεις. Εμενα και αυτό με βοήθησε παρα πολύ...χαρακτηριστικά σου λεω εκτίμησα πχ την οικογένεια μου με άλλον ματι, όπως και την δουλειά μου με τους μαθητες μου. Η διαφορά νομίζω έγκειται στο εξής:

Δίνουμε για να λάβουμε επιβεβαίωση στο ευθραυστο εγώ μας που δεν αγαπάμε και δεν εμπιστευόμαστε, η δίνουμε γιατι έχουμε ατέρμονη διάθεση για να δίνουμε και επειδή μας γεμίζει ΕΜΑΣ αυτο; Ισως δεν είναι όλοι οι ανθρωποι ετσι αλλα δεν έχεις άδικο deep, κάποιοι ανθρωποι (πολλοι πιστευω) είναι ετσι απο τη φυση τους. Και αυτο δεν ειναι ετεροπροσδιορισμός. Γιατι την στιγμή που δεν θα εκτιμηθεί δεν θα πεις "ααα αφου δε λαμβανω δε δινω ποτε ξανα", είσαι σιγουρος για τον εαυτό σου, δεν περιμένεις κάποια επιβεβαίωση, και να σου δαγκώσει το χέρι κάποιο βρωμόσκυλο που τάισες θα πας στο επόμενο. Το σκυλί χάνει το επόμενο γευμα, όχι εσύ :)
Ο διαχωρισμός μεταξύ αυτων των δυο κινήτρων είναι δυσκολάκι να γίνεται αλλα αν μάθεις να τσεκάρεις πότε σπευδεις να γινεις "θυσια" για τους λάθος λόγους μαθαινεις νομίζω να το διαζειρίζεσαι καλύτερα.
Απο εκει και περα σαφως και θέλουμε να εκτιμάται η όποια μας προσπάθεια/προσφορά, σαφως και μας πειράζει η αχαριστία, αλλα αυτό δεν έχει λόγο να κλονίζει εναν άνθρωπο με σταθερη υγιη αυτοπεποιθηση που ξερει γιατι κανει οτι κανει. Πολλοι άνθρωποι νομιζω είναι δυστυχισμένοι επειδη δεν καταλαβαίνουν πόσο περισσότερο γεμιζει και η ζωη σου και η τσέπη σου μη σου πω και γενικα η καρδια σου το έμυαλο σου τα όλα σου αμα δινεις...μα κοινωνικα όντα ειμαστε γαμωτοκλαπέτομου. Μπορει και να λεω βλακειες ως προς αυτο μη με κρινετε κι εγω μαθαινω ακομα θα πω και τις μπουρδες μου :P
Παντως απο που και ως που θα αλλάξει εσενα η εσωτερική σου κοσμοθεωρια και ο τρόπος που γουστάρεις να αλληλεπιδρας με τον κόσμο επειδη κάποιος ξύπνησε στραβα; Τον στέλνεις με όοολη σου την αγαπη στον διάολο λολ και πας παρακάτω.

Απλα ναι το θεμα είναι να βρεις τι απο όλα αυτα λειτουργει σαν κίνητρο προσωπικά για εσένα. Για αλλον μπορει να είναι οσα περιγράφω παραπάνω για κάποιον μια συγκεκριμένη δουλεια που τον γεμίζει για άλλον το φιτνες και νους υγιης εν σωματι υγιη για αλλον να σωσει το δάσος του Αμαζονίου απο την αποψιλωση η τη καρετα καρετα απο την εξαφανιση, για κάποιον να γίνει χορευτρια για άλλον κάποιος συνδιασμός των παραπάνω κλπ...ειναι προσωπικο θέμα τα κίνητρα του καθένα και θα τα βρεις τα δικά σου, απλα μη μαγκώνεις...τι σου λεω, τα λεω κι εγω που μαγκώνω λολ. Ας προσπαθήσουμε τελοσπάντων να μη μαγκώνουμε τόσο και θα βρούμε την άκρη.
Κατα τα αλλα η πιο ασχημη και ανικανη γυναικα στον κοσμο δεν γίνεται να είσαι πολυ απλα επειδή υπάρχουν υπερβολικά πολλες γυναίκες που πιστευουν οτι ειναι η πιο ασχημη και ανικανη γυναικα στον κόσμο, οποτε ως προς το ποια εχει τα πρωτεια τελικα τρεχα βρες και ψαχνε ρωτα λολ.

αγκαλιασε τον εαυτο σου ακομα κ με τον πονο του..για να ποναει σημαινει οτι θελει να του δωσεις λιγη σημασια..κανεις δεν ειναι τελειος..οκ..να σου πω κ για μενα..ειμαι 37 δεν εχω παιδια, δουλευω σε μια εταιρια που σιχαινομαι εδω κ 20 χρονια..πιο πολυ μπαινω στο φορουν παρα δουλευω γιατι πολυ απλα βαριεμαι..ναι ειμαι τεμπελα σε σημειο αηδιας..κανω την δουλεια μου με τσαπατσουλιες ..δεν με χαρακτηριζει αυτο ομως σαν ανθρωπο...καταπιεζομαι εδω μεσα..νιωθω οτι ειμαι στην φυλακη μου καθε πρωι μεχρι το απογευμα.παιρνω ελαχιστα λεφτα..μερικες φορες δεν εχω λεφτα ουτε για να παρω τσιγαρα κ δανειζομαι απο φιλους 5ευρω..ξεφτιλα..βασικα..δεν σπουδασα κατι να μου αρεσει..ημουν αθλια μαθητρια..εμεινα στην δευτερα λυκειου..εμ τι αλλο?κατσε εχω κ αλλα..εχω περασει 7 επεισοδια καταθλιψαρας μεχρι τωρα απο τα 17 μου..εφτασα σε σημεια να κανω κακο σε μενα..εμπλεξα με εναν τοξικομανη παλαιοτερα κ επαθα πολλα..
εμεινα εγκυος κ το εριξα επειδη πολυ απλα αγχωθηκα κ φρικαρα..οι φιλες μου εχουν ολες οικογενεια..εχουν φραγκα..κ ευτυχισμενους γαμους..εχω ενα αμαξι που ολο χαλαει..δεν εχω λεφτα ποτε για βενζινη κ δανειζομαι κ γι αυτο..μερικες φορες δεν εχω λεφτα ουτε να παρω κουλουρι να φαω στη δουλεια..τα αδερφια μου εχουν απειρα λεφτα γιατι σπουδασαν κ παλεψαν..εγω ηθελα μονο να αραζω κ να ακουω μουσικη ή να κανω μουσικη..
τα χω κανει σκατα παλαιοτερα σε σχεσεις μου, δηλαδη λαθος επιλογες περισσοτερο..δεν εχω λεφτα ποτε να παω διακοπες..κ δανειζομαι..χρωσταω στην τραπεζα απειρα λεφτα κ φοβαμαι οτι θα μου παρουν το σπιτι....κ με παιρνουν τηλ απο εταιριες κ μου ζητανε να βαλω τις δοσεις κ τους εχω γραμμενους..δεν εχω λεφτα επισης να πλυνω το αμαξι μου κ ειναι τιγκα μεσα στην κουτσουλια...μεγαλωσα σε βιαιο κ φτωχο περιβαλλον με τους μπατσους να σκανε σπιτι μου σχεδον καθε μερα κ να βγαινω εξω κ να με δειχνουν με το δαχτυλο επειδη ζω κ μεγαλωνω στην οικογενεια που μεγαλωσα..
αλλα ξερεις τι διαπιστωνω???χρειαστηκα πολλη δουλεια για να να σταθω στα ποδια μου ...να γινω ανθρωπος νορμαλ χωρις καταθλιψεις κ στρες..να μη χεζομαι πανω μου οταν ειμαι σε κοσμο κλπ..
εμαθα να αγκαλιαζω τον πονο μου, το δακρυ μου κ την μαλακια μου..την ακουσα την αφουγκραστηκα..αρχισα να λεω οχι εκει που πρεπει κ ναι εκει που οντως πρεπει...
κ σιγα σιγα με κοπους κ αγωνες εμαθα να αγαπω ΕΜΕΝΑ! με το ηλιθιο αυτοκινητο μου, με την αφραγκια μου..με ο.τι αυτο αποτελει ΕΜΕΝΑ!
κ να γραφω στα παπαρια μου οποιον με ενοχλει κ να αδιαφορω για οποιονδηποτε με πιεζει..
να γραφω στα παπαρια μου την αφραγκια μου κ να καθομαι να ακουω μουσικη στο μπαλκονι μου..δεν εχω φιλους..παρα μονο γνωστους..δεν θελω φιλους κολλητους..θελω την ησυχια μου..
οι φιλοι ειναι συμφερον..χεστηκα γι αυτους..εμαθα να περναω καλα κ μονη μου..βρηκα εναν ανθρωπο κ τον αγαπησα κ ειμαστε μαζι..εχουμε το σπιτι μας..εχουμε ο.τι θελουμε κ ο.τι απλα χρειαζομαστε..ολα τα αλλα ειναι περιττα..
αυτο λοιπον που θα ελεγανα κανεις αρχικα ειναι να μαθεις να ακους τον εαυτο σου κ να μην τον κατηγορεις συνεχεια..κ που ξερεις οτι οι φιλες σου κ οι γνωστοι σου ειναι ευτυχισμενοι?ποιος σου ειπε οτι ο κοσμος μας δεν εχει προβληματα?κ τι σημαινει οτι εκαναν παιδια?κ εχουν κ δουλεια?
να κ γγω εχω δουλεια κ δεν εχω να φαω..
μη τα βλεπεις ολα τοσο επιδερμικα....κατσε κ γυρε μεσα σου με αγαπη προς εσενα..δες το "βαθος κηπος" που λενε..κανεις δεν ηρθε εδω στη ζωη για να γινει τελειοτητα..δεν υπαρχει τελειοτητα..
κανεις δεν ειναι απολυτα ευτυχισμενος γιατι δεν υπαρχει απολυτο σε τιποτα.!!
σκυψε απλα μεσα σου με αγαπη κ ακου τον εαυτο σου τι σου λεει..
αγκαλιασε τον..εγω καποιες φορες παλαιοτερα που ενιωθα σκατα τον αγκαλιαζα..μονη μου στο κρεβατι..απλα τον αγκαλιαζα κ του ελεγα "σωπα θα περασει..καταλαβιανω πονας αλλα θα περασει"
εκει ηρεμουσα..μονο τοτε θα καταλαβεις οτι η ευτυχια δεν ειναι η επιτυχια κ να εισαι ομορφος κ επιτυχημενος..ευτυχια ειναι η ηρεμια κ η γαληνη..η αγαπη ως προς εσενα..
μην το παρατησεις προσπαθησε καθε μερα που περναει να αγκαλιαζεις τον εαυτο σου κ να του λες οτι τον αγαπας κ οτι τον ακους κ ασε κ το δακρυ να κυλησει κ απλα καταλαβε τον.τιποτ αλλο..

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Γιατι την στιγμή που δεν θα εκτιμηθεί δεν θα πεις "ααα αφου δε λαμβανω δε δινω ποτε ξανα", είσαι σιγουρος για τον εαυτό σου, δεν περιμένεις κάποια επιβεβαίωση, και να σου δαγκώσει το χέρι κάποιο βρωμόσκυλο που τάισες θα πας στο επόμενο. Το σκυλί χάνει το επόμενο γευμα, όχι εσύ :)

---

Αυτό...
Ακριβώς έτσι είναι και όταν δεν είναι, έτσι πρέπει να γίνει.

Εκεί είναι η διαφορά όταν, μετά την όποια εμπειρία ή αναποδιά, ψάξεις να καταλάβεις το τί έγινε.
Σε αντίθεση με το απλά να κάτσεις να στεναχωρηθείς και να ανεβάσεις δράμα στην Επίδαυρο. Που δεν θα σου προσφέρει αυτογνωσία, δεν θα σου προσφέρει καλυτέρευση, δεν θα σου μάθει τίποτα άλλο απ'το πώς να ανεβάσεις μεγαλύτερο και πιο κουραστικό δράμα την επόμενη φορά.

Και κάθε τόσο, τα κριτήριά σου για το "σκυλί" και τα χαρακτηριστικά που το προδίδουν κι ας είναι μεταμφιεσμένο, γίνονται όλο και καλύτερα.

Κάθε γαμημένη στιγμή στη ζωή μας, κάτι μας μαθαίνει. Αν δεν συμβαίνει αυτό, κάτι θέλει προσοχή και αλλαγή στην συμπεριφορά που έχουμε υιοθετημένη.

Καθόλου μαλακίες δεν λες Ναταλία, ίσα ίσα. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Έχω γράψει το πιο κάτω σε ένα άλλο ποστ περί ενσυναίσθησης. Έχω βιώσεις αρκετές απογοητεύσεις κι' εγώ γενικά στις σχέσεις μου με τους γύρω (φιλικές/αδερφικές/συγγενικές/ερωτικές) και έχω ακούσει διάφορα από απογοητεύμενους κυρίως αλλά εγώ δεν είμαι έτσι ρε φίλε. Μ' αρέσει να δίνω για τους ακριβώς πιο κάτω λόγους και ας κρατάνε κακίες οι άλλοι και ας φοβούνται να ξαναβουτήξουν στα βαθιά μην τυχών και τους πνίξουν... Ο εαυτός τους τους πνίγει γιατί το κάνουν για τους λάθος λόγους ή παρασυρόμενοι από άλλες εμπειρίες.

Είσαι καλός άνθρωπος πρώτα για σένα, για να τα έχεις καλά με την συνείδησή σου. Τις στιγμές που θα νιώθει σκατά (υπερβολικές ενοχές-τύψεις-και δεν συμμαζεύεται), ε εμένα εκείνες τις στιγμές με βοηθάει να το σκέφτομαι αυτό*.. Από 'κει και πέρα τον καθένα τον βοηθάνε διαφορετικά πράγματα.

*Τις στιγμές που θα σκέφτομαι πόσο ανήμπορη είμαι να βοηθήσω, πόσες τύψεις έχω, πόσο πονάω που στον κόσμο συμβαίνει το ένα και το άλλο, εκεί λοιπόν προσπαθώ να αντικαταστήσω αυτές τις σκέψεις με άλλες πιο ευχάριστες και να αναγνωρίζω πως εφόσον νιώθω τόσα συναισθήματα συμπόνιας, σημαίνει πως σαν άνθρωπος έχω καλοσύνη και αυτό αυτόματα σημαίνει πως δεν μου αξίζει να τα νιώθω. Έτσι είναι ευκολότερο να νιώσω λίγη περισσότερη χαρά.

Δεν ξέρω αλλά προσωπικά ξενερώνω να ακούω ανθρώπους να μου λένε "τα έδωσα όλα, δεν αντέχω να δώσω άλλα, μου τελείωσε, θα αλλάξω συμπεριφορά, οι εμπειρίες μου φταίνε που αλλάζω προς το χειρότερο αλλά το κάνω για τον εαυτό μου και για να κοιτάξω την πάρτυ μου, η καλοσύνη είναι αδυναμία" και μπλα μπλα μπλα... Βλακείες. Ο καλός άνθρωπος θα ΠΑΡΑΝΕΙΝΕΙ καλός ό,τι κι' αν έχει αντιμετωπίσει στην ζωή του. Θα σεβαστεί νέμεν τον εαυτό του σε μια κακή συναναστροφή και εμπειρία με κάποιον άλλο που θα πρέπει να ξεγράψει εφόσον του έκανε μεγάλο κακό ή εφόσον βλέπει πως η σχέση πρέπει να τελειώνει για το καλό και των 2, αλλά δεν θα το γενικεύσει για όλους τους ανθρώπους ώστε να αλλάξει την συμπεριφορά του με όλους. Εγώ εκεί έχω καταλήξει και όταν τα ακούω και από πάνω, απλά από μέσα μου τους λυπάμαι. Τα βρήκα με τον εαυτό μου και αν κάτι δεν θα πιστέψω αν μου το χρεώσει κάποιος είναι πως δεν έχω καλά και ευγενικά συναισθήματα μέσα μου, κυρίως για τους άλλους. Γιατί μόνο την διαπίστωση "δεν αγαπάς τον εαυτό σου" θα δεχόμουν. Τις πιο πάνω στιγμές όμως που έβαλα σε italic μπορώ να μου τις αναγνωρίσω και να νιώσω χαρά όταν μπορώ να το κάνω και να βιώνω αυτά τα συναισθήματα. Νιώθω καλά με μένα, πώς το λένε...

Δεν ειπα πουθενα οτι οι φιλοι μου δεν εχουν τα δικα τους προβληματα. Αυτο που ειπα ειναι οτι μπορουν να διαχειριστουν και να ξεπερασουν τις αναποδιες που τους συμβαινουν χωρις να πελαγωνουν και οτι οι περισσοτεροι απ αυτους εχουν καποιο στηριγμα.

Ναι τα δραματοποιω πολυ ολα και αυτος ειναι ενας απο τους λογους που σε τετοιες περιπτωσεις εξαφανιζομαι απο τους φιλους μου και δεν μιλαω, γιατι δεν θελω και να τους επιβαρυνω και να τους μαυριζω, καθως ειτε θα μου πουν τα γνωστα λογια παρηγοριας τα οποια δεν με βοηθουν καθολου, ειτε θα το αναλυσουμε και θα μαυρισω κι αλλο εγω.

Δεν ειπα οτι δεν δινω ή οτι σταματησα να δινω, το αντιθετο, ειδικα σε ερωτικες σχεσεις, δινω και με το παραπανω, δυστυχως, γιατι καμια εκτιμηση δεν φαινεται να λαμβανω. Και ενταξει, δεν δινεις παντα για να παρεις ανταλλαγμα, το κανεις γιατι ετσι νιωθεις, ετσι εισαι, αλλα ποσο πια; Οταν βλεπεις οτι δεν εκτιμαται τιποτα και σε θεωρουν και λιγο; Το κακο ειναι να συνεχιζω να εχω αισθηματα για τετοια ατομα και να ποναω για την απωλεια.

Η δραματοποιηση οφειλεται στην υπερευαισθησια μου, πραγμα που δεν ξερω πώς να διορθωσω. Καποιος που δεν ειναι τοσο ευαισθητος και εχει αποθεματα χαρας ή καποιο στηριγμα, θα μπορεσει γρηγοροτερα να σταθει στα ποδια του και ισως να μην μπει καν στον βουρκο. Πραγμα που δεν συμβαινει με μενα και δεν εχω ιδεα πώς να μην ειμαι τοσο υπερευαισθητη και να με τσακιζουν τοσο ολα.

Για την δουλεια που εχασα, ενταξει, αυτο με πειραξε αλλα ως ενα βαθμο, δεν φορεσα και πλερεζες, επειδη ηξερα εκ των προτερων οτι ειναι επισφαλη κι επιφοβα τα πραγματα, δεν ειχα ομως βρει κατι αλλο και ετσι εκανα αυτην την δουλεια και εμεινα κρεμασμενη. Η ερωτικη σχεση που τελειωσε ομως (τα συναισθηματα απο την δικη μου πλευρα καθολου) μου εδωσε μια να παω ακομα παρακατω και να μην εχω ορεξη και διαθεση για απολυτως τιποτα.

Εχω αρχισει και να θεωρω οτι τα παντα μου φερνουν γκαντεμια. Πρεπει να αφηνω αντικειμενα που χρησιμοποιω σε συγκεκριμενες θεσεις, να κανω με συγκεκριμενο τροπο καθε πραξη... διαφορετικα το θεωρω γρουσουζια και οτι το οτι εκανα κατι διαφορετικο ευθυνεται που στραβωσαν ολα. Το λογικο μερος του εαυτου μου ξερει οτι αυτο δεν ισχυει και οτι πλησιαζω σε ιψδ, το αλλο μερος του εαυτου μου ομως εξακολουθει να πιστευει οτι αυτο ευθυνεται..

Quote:

---

Originally Posted by anxious4ever

βρηκα εναν ανθρωπο κ τον αγαπησα κ ειμαστε μαζι..εχουμε το σπιτι μας..εχουμε ο.τι θελουμε κ ο.τι απλα χρειαζομαστε..ολα τα αλλα ειναι περιττα..

---

anxious4ever εσύ έχεις πετύχει το τζόκερ..σκέψου λοιπόν κάποιον άνθρωπο να έχει όλα τα άλλα που ανέφερες και να μην έχει κάποιον/α να αλληλοστηρίζονται και να παλεύουν μαζί την καθημερινότητα.Δεν παλεύεται η ζωή με τίποτε..

Συμφωνω. Και ειδικα πλεον που η συντριπτικη πλειοψηφια θελει καποιον ή καποια που να τους δινει πραγματα και απλως να περνανε καλα χωρις πολλα πολλα, και οταν νιωθει ο αλλος χαλια δεν τον στηριζουν, τον βρισκουν λιγο και τον παρατανε ξεκρεμαστο.

Όλα είναι θέμα ζήλιας σύγκρισεων κλπ αν ζούσαμε σε ένα νησί απομονωμένοι με τον σύντροφό μας δε θα μάλωναμε ποτέ εσύ βλέπεις τους φίλους σου να προχωράνε και μειώνεις τον εαυτό σου ενώ τα λες πολύ καλά και μένα οι φίλοι μου είναι επιτυχημένοι με λεφτά πάει καιρός που τους ζήλευα εγώ νομίζω σαν ποιότητα ζωής έχω καλύτερη δηλαδή κάνω ότι θέλω όποτε θέλω πάω για δουλειά οπότε θέλω κάθομαι λεφτά δεν έχω κι εγώ αλλά μάλλον περνάω καλύτερα από αυτούς από πλευράς πίεσης και ευθυνών αυτοί έχουν καλές δουλειές λεφτά μια μαλάκια να κάνουν θα τρέχουν εγώ και μαλακιά να κάνω δεν έγινε κάτι

Το να παω σε ενα ερημονησι να ζησω ειναι κατι που σκεφτηκα, αλλα κανεις δεν θα ερθει μαζι μου, οποτε θα αναγκαστω να παω μονη μου. Ρεαλιστικα τωρα, επειδη αυτο δεν γινεται, το θεμα ειναι τι γινεται στην πραγματικη ζωη..

Quote:

---

Originally Posted by Mελίνa

Δεν ειπα πουθενα οτι οι φιλοι μου δεν εχουν τα δικα τους προβληματα. Αυτο που ειπα ειναι οτι μπορουν να διαχειριστουν και να ξεπερασουν τις αναποδιες που τους συμβαινουν χωρις να πελαγωνουν και οτι οι περισσοτεροι απ αυτους εχουν καποιο στηριγμα.

Ναι τα δραματοποιω πολυ ολα και αυτος ειναι ενας απο τους λογους που σε τετοιες περιπτωσεις εξαφανιζομαι απο τους φιλους μου και δεν μιλαω, γιατι δεν θελω και να τους επιβαρυνω και να τους μαυριζω, καθως ειτε θα μου πουν τα γνωστα λογια παρηγοριας τα οποια δεν με βοηθουν καθολου, ειτε θα το αναλυσουμε και θα μαυρισω κι αλλο εγω.

Δεν ειπα οτι δεν δινω ή οτι σταματησα να δινω, το αντιθετο, ειδικα σε ερωτικες σχεσεις, δινω και με το παραπανω, δυστυχως, γιατι καμια εκτιμηση δεν φαινεται να λαμβανω. Και ενταξει, δεν δινεις παντα για να παρεις ανταλλαγμα, το κανεις γιατι ετσι νιωθεις, ετσι εισαι, αλλα ποσο πια; Οταν βλεπεις οτι δεν εκτιμαται τιποτα και σε θεωρουν και λιγο; Το κακο ειναι να συνεχιζω να εχω αισθηματα για τετοια ατομα και να ποναω για την απωλεια.

Η δραματοποιηση οφειλεται στην υπερευαισθησια μου, πραγμα που δεν ξερω πώς να διορθωσω. Καποιος που δεν ειναι τοσο ευαισθητος και εχει αποθεματα χαρας ή καποιο στηριγμα, θα μπορεσει γρηγοροτερα να σταθει στα ποδια του και ισως να μην μπει καν στον βουρκο. Πραγμα που δεν συμβαινει με μενα και δεν εχω ιδεα πώς να μην ειμαι τοσο υπερευαισθητη και να με τσακιζουν τοσο ολα.

Για την δουλεια που εχασα, ενταξει, αυτο με πειραξε αλλα ως ενα βαθμο, δεν φορεσα και πλερεζες, επειδη ηξερα εκ των προτερων οτι ειναι επισφαλη κι επιφοβα τα πραγματα, δεν ειχα ομως βρει κατι αλλο και ετσι εκανα αυτην την δουλεια και εμεινα κρεμασμενη. Η ερωτικη σχεση που τελειωσε ομως (τα συναισθηματα απο την δικη μου πλευρα καθολου) μου εδωσε μια να παω ακομα παρακατω και να μην εχω ορεξη και διαθεση για απολυτως τιποτα.

Εχω αρχισει και να θεωρω οτι τα παντα μου φερνουν γκαντεμια. Πρεπει να αφηνω αντικειμενα που χρησιμοποιω σε συγκεκριμενες θεσεις, να κανω με συγκεκριμενο τροπο καθε πραξη... διαφορετικα το θεωρω γρουσουζια και οτι το οτι εκανα κατι διαφορετικο ευθυνεται που στραβωσαν ολα. Το λογικο μερος του εαυτου μου ξερει οτι αυτο δεν ισχυει και οτι πλησιαζω σε ιψδ, το αλλο μερος του εαυτου μου ομως εξακολουθει να πιστευει οτι αυτο ευθυνεται..

---

Μα όπως ακριβώς εσυ δεν τα λες στους φίλους σου για να μη τους μαυρίζεις και να μην χαλιέσαι η να μην ακους τα ιδια και τα ίδια κλπ που ξερεις οτι κι εκείνοι δεν κάνουν το ίδιο; Που ξέρεις τι περνάει ο καθένας γενικά; Γιατι έχεις την εντύπωση πως ολοι οι άλλοι τα χειρίζονται όλα καλύτερα απο εσενα; Μπορει να μην έχεις ιδέα και να κλάινε στο μαξιλάρι τους το βράδυ. Εγω το αντιλήφθηκα αυτό όταν μια φίλη μου είπε στο χαλαρό κάποια στιγμή "θέλω να πάω σε ψυχολόγο, δεν είμαι καθόλου καλα, νιώθω άχρηστη, αγχώνομαι υπερβολικά, εχω νεύρα και θα παω μετα σπίτι να κλάψω". Και συνέχισε κανονικά τη κουβέντα ψύχραιμα σε φαση "ωραίο καιρό κάνει σήμερα ε;" και το πέρασε στο ντουκου. Ε εμεινα μαλάκας. Αυτη λοιπον σπουδάζει, δουλεύει, έχει το αγόρι της, τις παρέες της, η ψυχή της παρέας μη σου πω, συστήνει όλους σε όλους, γελάει...δεν θα το φανταζόμουν με τιποτα αν δεν μου το έλεγε, σκεφτόμουν οτι έχει μια κομπλέ ζωη. Και όμως απο οτι καταλαβάινω νιωθει πιο σκατα απο εμένα σε πολλά. Και μου έκανε εντύπωση αυτό γιατι μου δείχνει πως κανείς δεν είναι η τρομερή γκαντεμο-εξαίρεση τελικά...σχεδον ΟΛΟΙ εχουν κάτι...
Αυτο δεν σημαίνει οτι αξίζει να κανεις τα προβλήματα των άλλων δικά σου, ούτε να τα σκαλίζεις συνέχεια, καλό είναι να υπάρχουν ορια και να περνάτε ωραία, να ξεχνιέστε αντι να μαυρίζετε όπως λες. Αλλα και το να μιλήσεις μια στο τόσο -εκεί που ξέρεις οτι θα σε ακούσουν-, δεν είναι κακο. Και ολομόναχος να είσαι στον κόσμο πιστευω πως το να μιλήσεις σε ένα πρόθυμο αυτί βοηθάει.
Κι εγω ενιωθα ολομόναχη στις χειρότερες μου, και τωρα ολομόναχη είμαι. Αλλα στις πολύ μαύρες μου το πρώτο καιρό κυριολεκτικά δεν είχα που να μιλήσω, δεν είχα καν φίλους, εσύ έχεις τουλάχιστον. Ε λοιπόν μιλούσα όπου έβρισκα...στους γονείς μου δεν επρόκειτο φυσικά αλλα σε κάποια πράγματα εμπιστεύτηκα τον αδερφό μου. Μετα έπιασα τη νύφη μου, της έκανα τα αυτιά κουδούνια λολ, αλλα με άκουγε με υπομονή και με βοήθησε πολύ διακριτικά και μη επεμβατικά να δω πράγματα που δεν έβλεπα αλλιώς...και σκέψου οτι δεν κάναμε καμιά τρελή παρέα γενικά. Μετά έκανα και τσατ για να μιλήσω, (καθε 15 φωτο με φούτσες έβρισκα και άνθρωπο να μιλήσουμε χαχαχα), μετά προσέγγισα μια παλιά φίλη...σκοπός του να μιλήσεις σε κάποιον δεν είναι να τόσο το να δείς τι θα σου πει (αν και είναι καλό να είσαι δεκτικός σε κατι που θα ακούσεις και ίσως σου κάνει κλικ), σκοπός είναι να τα βγάλεις απο μέσα σου και να τα επεξεργαστείς με υγιή τρόπο, μέσα απο την επικοινωνία με κάποιον.

Οσο για το να δίνεις είπαμε, έχει να κάνει με τα κίνητρα...φυσικά κανείς δεν θέλει να είναι ο βλάκας που δίνει και δεν λαμβάνει. Αλλα το να δίνεις απο ανάγκη να αγαπηθείς σε αντάλλαγμα και το να δίνεις επειδή αγαπάς τον εαυτό σου είναι η μέρα και η νύχτα. Αξίζει να προσπαθεί κανείς να κάνει το δεύτερο (μαζί με άλλα προσωπικά κίνητρα και σκοπούς και όνειρα φυσικά). Αν νιώθεις την ανάγκη να κλείσεις το "μαγαζακι" κλείσ'το το ********. Μέχρι να κάνεις εσύ μέσα σου μια όμορφη, λειτουργική ανακαίνιση.

Το οτι αισθάνεσαι ακόμα πράγματα για την σχέση που τελείωσε λογικό είναι...ρε Μελίνα ο πρωην μου που είχαμε σχέση έξι χρόνια έπιασε γκόμενα (με παιδι) δύο μήνες πριν τον γάμο μας. Σου στέλνω και προσκλητήριο για δείγμα αμα θες λολ. Και παίζει να είναι ακόμα μαζί αυτοί. Και βαριέμαι να αναλύσω για ποσο ΣΚΑΤΑ κατάσταση μιλάμε και πόσο σκάρτα φέρθηκε γενικά. Το ξεπέρασα ας πούμε...Αλλα λίγο καιρό πριν πάλι με πέτυχα να δακρύζω στο ξεκάρφωτο, έτσι λίγο σε μια άσχετη στιγμή. Ξέρεις πόσο καιρό μου πήρε να θυμώσω; Και μετα όταν ηρέμησα ξέρεις ποσο καιρο μου πήρε να πλησιάσω απο τη λύπη σιγά σιγά στο "δε νιωθω τίποτα"...; Δεν ξέρω υπο ποιές συνθήκες τελείωσε η δικιά σου σχέση και δεν έχει και σημασία....αυτό που σου λείπει δεν είναι εκείνος πάντως. Για να τελείωσε το πράγμα και να σε τσακίζει τόσο προφανώς αυτός έχει προχωρήσει. Ο,τι καλό θυμάσαι για εκείνον απέναντι σου δεν ισχύει. Σου λείπει η ιδέα του, το πως ένιωθες εσυ όταν ήσουν μαζί του...αν προσπαθήσεις να το δεις λίγο πιο στοχευμένα και ουσιαστικά θα δείς πως έτσι είναι η πραγματικότητα. Πως το ξεπερνάς αυτό;
1) αφήνεις την ιδέα του ποιός νομίζεις οτι είναι να ξεθωριάσει (απομυθοποίηση)
2) βρίσκεις ξανά στον εαυτό σου σιγά σιγά όσα καλα ένιωθες οτι είχες/ησουν/βίωνες μαζι του, αλλα ήταν ουσιαστικά ΕΣΥ
3) οταν καταλάβεις πως οτι καλό ένιωσες/έζησες μαζί του ήταν δικό σου βίωμα και δεν έχει σημασία τι κάνει/νομίζει αυτός θα αρχίσεις να αφήνεις και τη πίκρα να περάσει...
4) Το μεγαλύτερο σου πρόβλημα είναι οι τύψεις έτσι; Νιώθεις πως φταις, ενοχές για το οτι τελέιωσε η σχέση σου; Ετσι κατάλαβα...βασικά έχεις καταλάβει γατί έγινε οτι έγινε; Δεν φτάνει να καταλάβεις οτι αυτος εφταιξε σε αυτο και εγω σε εκεινο...αν βρεις τι μπορουσες να είχες κάνει αλλιώς πρεπει και να καταλάβεις/πιστέψεις οτι δεν ειχες την επίγνωση να το κάνεις, τόσα ήξερες τόσα έκανες, αρα δεν φταίς, αρα πρέπει να συγχωρήσεις τον εαυτό σου...

Απο εκει και πέρα η ευαισθησία δεν πιστευω πως είναι κακό πράγμα...αν το αξιοποιήσεις μπορει να είναι και πλεονέκτημα. Κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό έχει μια χρησιμότητα και ανάλογα με το πως το διαχειρίζεται κανείς είναι καλό η κακό. Γιατι ας πούμε το να είναι κάποιος τέρμα αναίσθητος είναι καλό; Τι θα νιώσει/χαρεί στη ζωή του αυτός ο άνθρωπος; Πως θα μάθει αν δε πονέσει; Πως θα μοιραστεί τη χαρα και τη λύπη του; Βασικά τι φυτοζωή είναι αυτη που θα κάνει; Ενω αν το μετριάσει λίγο σε έναν κάποιο βαθμό αναισθησιας οκ μπορεις να πεις πως ειναι καλο, είναι θωρακισμένος απο το πόνο. Αντίστοιχα η ευαισθησία που δεν αξιοποιείται και σε κάνει να τρέχεις σα την Οφηλία να πνιγείς στο ποτάμι γιατι "ωε κι αλιμονο μου, ματαιότις ματαιοτήτων τα παντα παταιότις, μαύρη είναι η νυχτα στα βουνα μαυρη σα καλιακούδα" φυσικά και δεν ωφελεί. Ενω αν μάθεις να την αξιοποιείς σε βοηθάει να μαθαίνεις απο τα λάθη σου, να γίνεσαι καλύτερη, πιο ευέλικτη, να έχεις περισσότερη ενσυναίσθηση, να αντιλαμβάνεσαι πράγματα που ο χοντρόπετσος του παραδείγματος μας δεν θα αντιληφθεί κλπ...όποιος είναι ευαίσθητος δεν ειναι κανα "καημένο". Είναι λάθος σκεπτικό αυτό. Είναι απλά φτιαγμένος να "ρουφάει" τη ζωή σα σφουγγάρι και να τα λαμβάνει όλα σε Full HD ανάλυση :) Γιατι να το βλέπεις σαν κατι κακό και όχι σαν ένα χαρισμα.
Επίσης πες μου, ποιος είναι πιο δυνατός αυτός που εχει "πανωπλία" αναισθησίας και επιβιώνει η αυτός που είναι εκτεθειμένος και "ευάλωτος" και επιβιώνει; Δεν ειναι θέμα σύγκρισης, απλά στο θέτω έτσι σε μια προσπάθεια να απορρίψουμε το σκεπτικό οτι
ευαίσθητος=καημένο. Διακρίνω μια γενναία δόση αυτολύπησης στα λόγια σου αλλα δεν βρίσκω το λόγο.

Και θα κλείσω με μια εκνευριστικότατη σκέψη που πιστευω όμως: Είσαι αυτό που θέλεις να είσαι. Θέλεις να εισαι γκαντέμω; Σου είναι πιο ευκολο να αποδώσεις τη μαυρίλα στη ζωή σου σε αυτό αντι να πάρεις το τιμόνι; Δεκτο και σεβαστό...Θα είσαι πράγματι γκαντέμω.
Θέλεις να αποφασίσεις να κάνεις/είσαι κάτι άλλο; Αυτο ακριβώς θα γίνει. Το θεμα είναι να μην βλέπουμε τις κατραπακιές ως αποτυχίες αλλα ως πινακίδες στο δρόμο μας προς τον προορισμό που επιλέξαμε. Αυτο με τη γρουσουζια πάντως πρόσεξε το λίγο...