Πρόβλημα με την ψυχοθεραπεία

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Να μου επιτρέψεις αγαπητή νηματοθέτρια να κάνω ένα σχόλιο γιατί το συζητούσαμε και σε άλλο thread με τον admforall.
Η κοινωνική φοβία/αγοραφοβία, πιστεύω, και γενικά η ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων θέλουν εξάσκηση, τριβή, λάθη, διορθωση, πάλι λάθη, εξέλιξη, μέχρι να βρεις τα κουμπιά σου, να τα αποδεχτείς, να σε αγαπήσεις, να ψάχνεσαι και να εξελίσσεσαι. Σε αυτό έχω καταλήξει.
Αμεσα επιλύσιμο δεν ειναι με την καμία. Δεν είναι φάση, χάλασε η βρύση μου, καλώ τον υδραυλικό να τη φτιάξει, βάζει το ανταλλακτικό, πληρώνω και τέλος. Δεν διαχειρίζεται δηλαδή με την καταναλωτική λογική ούτε αναλώσιμα. Θέλει μια διαχείριση πνευματική-να την πω?, ολιστική? ανθρωπινη με την εννοια να αντιμετώπισεις τον εαυτο σου στον καθρεφτη σαν μια μοναδική, ανεπαναληπτη προσωπικοτητα, με αξία και ομορφιά, με λάθη και νίκες, με κορυφές αλλα και βαλτους. Θελω να πω, η ψυχοθεραπεία πρεπει να είναι βήματα προς την αυτεπίγνωση, άρα την αυτογνωσία.
Να σου πει ο ψυχοθεραπευτης, ξέρεις, το μονοπάτι στην κοινωνικη φοβία που διανύεις ειναι το αγχος/φοβος/τρομος επειδή το συνδέεις με εκείνα τα γεγονότα. Εκείνα ομως έχουν παρελθει ανεπιστρεπτι, κανείς δεν θα σε κοροιδεψει. Κάνε λάθη, προχωρα, μάθε!
¨Η δυκολευεσαι να κανεις σχέση? τί ζητουμενα έχεις από εναν σύντροφο? πως ονειρευεσαι μια κοπέλα? τι στανταρντς έχεις? μήπως είσαι πολυ αυστηρός στην κρίση σου? ανοίγεσαι? δίνεσαι? πρέπει να βρεις αυτα που σε μπλοκαρουν στο φλερτ και τις γνωριμίες.
Εγώ πέρασα χρόνια που απέρριπτα τύπους που τους άρεσα επειδή δεν ήταν της σχολής μου, του επαγγελματικού σιναφιού μου. Προτιμούσα να είμαι μόνη παρα με εναν άσχετο επαγγελματικά, έλεγα δεν θα με καταλαβει, δεν θα υπαρχει κατανόηση! εμ γνωρισε τον πρώτα και αποφασιζεις μετά...Δηλαδή θελω να πω λόγω ανασφαλειας και αγχους κολλαμε σε ενα στερεοτυπο και αν δεν υπαρχει, βαζουμε Χ. Και τελικά γνώρισα εναν του σιναφιού μου, τον ερωτευτηκα σφόδρα, και με απέρριψε επειδή δεν ήμουν το μοντέλο με τις αναλογίες που γουσταρε κα μαζί μου δεν μπορούσε να ζήσει την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά που του ειχε λειψει λογω της πιεσης στα επαγγελματικά.
Κατάλαβες? εγώ ήθελα εναν συναδελφο για κατανοηση και αυτος με απερριψε ακριβως επειδη ήμουν συνάδελφος και δεν θα ειχε την ξεγνοιασια της ασχετης...

---

Η ψυχολόγος μου ως αντιμετώπιση της κοινωνικής φοβίας είχε την απαίτηση να βγαίνω έξω στον κόσμο και να τους ρωτάω βλακείες ή να κάνω χαζές παρατηρήσεις σε φάση να μπαίνω σε καφετέρεια, να παραγγέλνω και μετά να λέω πως τελικά δεν θέλω το ποτό μου ή να λέω στον σερβιτόρο πως το έκανε χάλια. Γιατί; Για να αντιμετωπίσω την κριτική. Τί καραγκιοζηλίκια είναι αυτά ρε. Αναρωτιέμαι δηλαδή, αυτά γράφουν τα βιβλία; Ή ξέρω 'γω να' σαι έτοιμος να τρέξεις προς την "έξοδο κινδύνου" από το άγχος και να νιώθεις πως χρειάζεσαι ζαναξ και η άλλη να επιμένει να βουτήξεις κατευθείαν στα βαθιά. Βούτηξα, είμαι ήδη εκεί 2ο βδομάδες αλλά να με ρωτήσει πώς περνάω καθημερινά και τι εφιάλτες βλέπω στον ύπνο μου!

Quote:

---

Originally Posted by deep

Η ψυχολόγος μου ως αντιμετώπιση της κοινωνικής φοβίας είχε την απαίτηση να βγαίνω έξω στον κόσμο και να τους ρωτάω βλακείες ή να κάνω χαζές παρατηρήσεις σε φάση να μπαίνω σε καφετέρεια, να παραγγέλνω και μετά να λέω πως τελικά δεν θέλω το ποτό μου ή να λέω στον σερβιτόρο πως το έκανε χάλια. Γιατί; Για να αντιμετωπίσω την κριτική. Τί καραγκιοζηλίκια είναι αυτά ρε. Αναρωτιέμαι δηλαδή, αυτά γράφουν τα βιβλία; Ή ξέρω 'γω να' σαι έτοιμος να τρέξεις προς την "έξοδο κινδύνου" από το άγχος και να νιώθεις πως χρειάζεσαι ζαναξ και η άλλη να επιμένει να βουτήξεις κατευθείαν στα βαθιά. Βούτηξα, είμαι ήδη εκεί 2ο βδομάδες αλλά να με ρωτήσει πώς περνάω καθημερινά και τι εφιάλτες βλέπω στον ύπνο μου!

---

Nαι αυτο λένε!
Να βουτήξεις στα βαθιά, και να μάθεις να κολυμπας για να ελεγξεις τους φοβους σου!
Κοιτα, ειναι σκληρο, είναι άθλιο γιατί απαιτεί από σενα να αυτομαστιγωθείς για να ανταποκριθείς, να το δεις σαν επιβιωση, σαν μονοδρομο. Ειναι καραγκιοζιλικι ναι! αλλά δυσκολα θα βρεις αλλο δρομο...

Να σε πιασει καποιος απο το χερι, να σου πει μη φοβασαι, δεν θα σε κοροιδεψουν. Κι αν κανεις γκαφες και γελανε μαζί σου, και τί έγινε? εγώ σε καταλαβαινω, σε υποστηριζω, για μενα εισαι ενας και αυτος, είτε εισαι έξυπνος είτε κανεις γκαφες. Δυστυχως η κοινωνία ειναι βαθια ρατσιστική και ανθρωποφαγικη, οσο πολιτισμενοι κι αν γουσταρουν να πουλανε μουρη οτι ειναι.

Εγώ αυτό έκανα, αλλαξα πολη, μακριά από την αρρωστεια του σπιτιού, να μην ακουω βλακειες, κυνηγητα, παραληρηματα, κλαματα...Και δυσκολευτηκα παρα πολύ! ειχα αντιμετωπισει μια ψυχωσικη μανα και δεν μπορουσα στα 18 μου να τα βγαλω περα με την κοινωνια γιατί δεν ηξερα τι σημαινει κοινωνικοτητα, το διανοείσαι?
Εκανα αγωνα να μαθω να λεω καλημερα σε αγνωστους συμφοιτητες, να πιασω κουβεντα στο ασχετο με τον περιπτερα, να πληρωνω λογαριασμους κλπ. Εβλεπα ολα τα αλλα παιδιά να βγαινουν, να ξενυχτανε, να γλεντάνε με παρεες, να μιλάνε αθυροστομα, για μενα ήταν αδιανοητο. Οταν πηγα για καφέ πρώτη φορά ή για σινεμά στα 18, το θεωρησα άθλο! λες και είχα ανεβει στο εβερεστ. Δεν σου λεω τι ένιωσα την 1η φορα που πηγα διακοπες με παρεα, λες και αλλαξα πλανητη, τετοια φαση. Το να μιλήσω αγενώς ή αθυροστομα, αυτο κι αν ηταν η απόλυτη υπερβαση...
νομίζω από το αντικοινωνικό, εσωστρεφές, λιγομιλητο, εξαιρετικά συντηρητικό και τρομοκρατημένο πλάσμα που ημουν στα 18 μου διένυσα πολύ δρόμο για να φτάσω εδώ στα 36 μου να πείθω οτι είμαι ανοιχτή, κοινωνική, ομιλητική, εξωστρεφής, κλπ.

Θα σου παρει χρονια.... θες απο τις 2 βδομάδες να δεις αποτελεσμα? Υπομονη θέλει, δουλεια με τον εαυτο σου, αγαπη στον εαυτο σου, να τον φροντιζεις και πίστη οτι ολα θα πανε καλά!

οσο αφορα την κοινωνικη φοβια, το συνηθες ειναι να σου πει ο/η ψυχοθεραπευτης να αρχισεις σιγα-σιγα, βημα προς βημα, να μιλησεις σε καποιον για ενα λεπτο ξερω εγω, την επομενη για κανενα τριλεπτο, μετα να μιλησεις σε μια ομαδα και τελος υποτιθεται να μπορεις να βγαλεις λογο μπροστα σε κοινο...κατι που θα τα εχανε και καποιος που εχει μαθει γενικα να κοβει και να ραβει το στομα του...το θεμα ομως ειναι πως για να τα κανεις αυτα εσυ, εχει τεραστια διαφορα η θεωρεια απο την πραξη για καποιον που εχει κοινωνικη φοβια...το θεμα ειναι πως ο θεραπευτης σου να σε φερει ενα ατομο ωστε και να μην θες να εισαι στον ιδιο χωρο ξερω-γω και να αναγκαστεις να του μιλησεις, κατι τυπου να σε αναγκασει...μικρος εγω δεν ηθελα να παιξω σκετς στο δημοτικο ή να πω το ποιημα μου μπροστα σε κοσμο αλλα τελικα ηταν κατι που το εκανα αναγκαστικα και χωρις να ειμαι συμφωνος και υπομενωντας τον ιδρωτα που ετρεχε ποταμι...οσο αφορα για τα υπολοιπα (ας πουμε καταθλιψη) να σε παρει ο/η ψυχοθεραπευτης απο το χερι και να σου πει να ετσι διασκεδαζεις, αναβαινεις πανω στο νυχτερινο μαγαζι στο τραπεζι και χοροπηδας...(νομιζω πως κανενας καταθλιπτικος δεν ειναι σε θεση να το κανει)...παρα να σε πει ξεκινα να κανεις κατι το οποιο παλιοτερα σε ευχαριστουσε...π.χ. να ακους μουσικη, αφου ξερω πως αφου ειμαι σε καταθλιψη η απολαυση που θα παρω απο αυτην την ενασχοληση θα ειναι μικρη ή εως και ανυπαρκτη!! Τελος, μια ταχτικη που την εχω ακουσει απο ολους ειναι πως εχεις βελτιωθει απλα εσυ δεν την βλεπεις την διαφορα, εγω που σε βλεπω εχεις αλλαξει...ενω εγω να συνεχιζω να ειμαι μεσα μου το ιδιο κατσουφης και στεναχωρημενος και να λεω ''μα καλα τι μου λέει, δεν βλεπει οτι ειμαι χαλια''?

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Nαι αυτο λένε!
Να βουτήξεις στα βαθιά, και να μάθεις να κολυμπας για να ελεγξεις τους φοβους σου!
Κοιτα, ειναι σκληρο, είναι άθλιο γιατί απαιτεί από σενα να αυτομαστιγωθείς για να ανταποκριθείς, να το δεις σαν επιβιωση, σαν μονοδρομο. Ειναι καραγκιοζιλικι ναι! αλλά δυσκολα θα βρεις αλλο δρομο...

Να σε πιασει καποιος απο το χερι, να σου πει μη φοβασαι, δεν θα σε κοροιδεψουν. Κι αν κανεις γκαφες και γελανε μαζί σου, και τί έγινε? εγώ σε καταλαβαινω, σε υποστηριζω, για μενα εισαι ενας και αυτος, είτε εισαι έξυπνος είτε κανεις γκαφες. Δυστυχως η κοινωνία ειναι βαθια ρατσιστική και ανθρωποφαγικη, οσο πολιτισμενοι κι αν γουσταρουν να πουλανε μουρη οτι ειναι.

Εγώ αυτό έκανα, αλλαξα πολη, μακριά από την αρρωστεια του σπιτιού, να μην ακουω βλακειες, κυνηγητα, παραληρηματα, κλαματα...Και δυσκολευτηκα παρα πολύ! ειχα αντιμετωπισει μια ψυχωσικη μανα και δεν μπορουσα στα 18 μου να τα βγαλω περα με την κοινωνια γιατί δεν ηξερα τι σημαινει κοινωνικοτητα, το διανοείσαι?
νομίζω από το αντικοινωνικό, εσωστρεφές, λιγομιλητο πλάσμα που ημουν στα 18 μου διένυσα πολύ δρόμο για να φτάσω εδώ στα 36 μου να πείθω οτι είμαι ανοιχτή, κοινωνική, ομιλητική, εξωστρεφής, κλπ.
Θα σου παρει χρονια.... θες απο τις 2 βδομάδες να δεις αποτελεσμα? Υπομονη θέλει, δουλεια με τον εαυτο σου, αγαπη στον εαυτο σου, να τον φροντιζεις και πίστη οτι ολα θα πανε καλά!

---

Μα κάτσε βρε Μάρα γιατί θα τρελαθώ...
ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ BOLD? ΙΣΧΥΕΙ. Αφού λοιπόν ισχύει εγώ θα πάω από μόνη μου να σκάψω τον λάκκο μου; Και έτσι δηλαδή θεωρείται πως λύνεται το πρόβλημα; Εγώ γιατί βλέπω πως έτσι γίνεσαι χειρότερα; Ξεκινάς βήμα βήμα, αν βουτήξεις στα βαθιά ενώ δεν είσαι καν έτοιμος δεν νομίζεις πως θα αποτελειωθείς με πιθανή αποτυχία; Εγώ είχα άλλο πιο γερό κίνητρο και αντέχω ακόμα αλλιώς σου' λεγα πόσο θα εκτιμούσα τον εαυτό μου, ήδη νιώθω εντελώς έξω απ' τα νερά μου και έντονη δυσφορία... Η πλάκα είναι πως βρίσκομαι στο μέρος ακριβώς που "πρέπει", η απόλυτη έκθεση και στους πελάτες και στα αφεντικά... Δηλαδή αν έβαζα τα κλάματα μπροστά τους, αν έβριζα ή αν έτρεχα να φύγω θα ήταν καλύτερα; Θα με βοηθούσε κάτι τέτοιο; Δεν θα τα έβαζα θεωρείς περισσότερο με τον εαυτό μου; Ή να το να γίνομαι ρεζίλι σε όλες τις καφετέρειες της -επαρχιακής- πόλης μου και οι γνωστοί μου να με δείχνουν με το μικρό τους δακτυλάκι νομίζεις πως θα βοηθούσε; Το νόημα συμφωνούμε πως δεν πρέπει να είναι να σε νοιάζει η κριτική, οι προσβολές και γενικά οποιαδήποτε γνώμη αλλά είμαστε κοινωνικά όντα. Βρες μου ΕΝΑΝ άνθρωπο που δεν τον νοιάζει ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ γνώμη. Δεν θέλω να καταλήξω εκεί όμως. Εγώ επικεντρώνομαι περισσότερο στο ότι με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δεν βοηθάς τον εαυτό σου αλλά του βάζεις και τρικλοποδιές. Τόσο καιρό εγώ ήξερα (και μαθαίνω τώρα!) πως σημασία έχει "να τον πουλάς", να δείχνεις δηλαδή τα δυνατά σου στοιχεία, τα καλά σου χαρτιά... Θα πάω μόνη μου να σκάψω τον λάκκο μου και στο τέλος όλοι να με υποτιμούν; Έλα που στην γαμωκοινωνία που ζούμε μετράει το show, ο τρόπος που "πουλάς" τον εαυτό σου και οι ικανότητές σου... Σκέψου λοιπόν να βιώνεις τόση υποτίμηση, κατά πόσο θα μπορείς να βελτιωθείς ή να πιστέψεις πως τις έχεις κιόλας!

Υ.Γ: Το αστείο της υπόθεσης ποιό είναι; Ότι όταν θέλω να πουλήσω τον εαυτό μου το κάνω καλά σε σημείο να πιστεύουν οι άλλοι πως είμαι πανέξυπνη και κοινωνική (καλά όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι). Ε έλα όμως που η πραγματικότητα δεν αργεί να φανεί και το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται...

Quote:

---

Originally Posted by menis_64

οσο αφορα την κοινωνικη φοβια, το συνηθες ειναι να σου πει ο/η ψυχοθεραπευτης να αρχισεις σιγα-σιγα, βημα προς βημα, να μιλησεις σε καποιον για ενα λεπτο ξερω εγω, την επομενη για κανενα τριλεπτο, μετα να μιλησεις σε μια ομαδα και τελος υποτιθεται να μπορεις να βγαλεις λογο μπροστα σε κοινο...κατι που θα τα εχανε και καποιος που εχει μαθει γενικα να κοβει και να ραβει το στομα του...το θεμα ομως ειναι πως για να τα κανεις αυτα εσυ, εχει τεραστια διαφορα η θεωρεια απο την πραξη για καποιον που εχει κοινωνικη φοβια...το θεμα ειναι πως ο θεραπευτης σου να σε φερει ενα ατομο ωστε και να μην θες να εισαι στον ιδιο χωρο ξερω-γω και να αναγκαστεις να του μιλησεις, κατι τυπου να σε αναγκασει...μικρος εγω δεν ηθελα να παιξω σκετς στο δημοτικο ή να πω το ποιημα μου μπροστα σε κοσμο αλλα τελικα ηταν κατι που το εκανα αναγκαστικα και χωρις να ειμαι συμφωνος και υπομενωντας τον ιδρωτα που ετρεχε ποταμι...οσο αφορα για τα υπολοιπα (ας πουμε καταθλιψη) να σε παρει ο/η ψυχοθεραπευτης απο το χερι και να σου πει να ετσι διασκεδαζεις, αναβαινεις πανω στο νυχτερινο μαγαζι στο τραπεζι και χοροπηδας...(νομιζω πως κανενας καταθλιπτικος δεν ειναι σε θεση να το κανει)...παρα να σε πει ξεκινα να κανεις κατι το οποιο παλιοτερα σε ευχαριστουσε...π.χ. να ακους μουσικη, αφου ξερω πως αφου ειμαι σε καταθλιψη η απολαυση που θα παρω απο αυτην την ενασχοληση θα ειναι μικρη ή εως και ανυπαρκτη!! Τελος, μια ταχτικη που την εχω ακουσει απο ολους ειναι πως εχεις βελτιωθει απλα εσυ δεν την βλεπεις την διαφορα, εγω που σε βλεπω εχεις αλλαξει...ενω εγω να συνεχιζω να ειμαι μεσα μου το ιδιο κατσουφης και στεναχωρημενος και να λεω ''μα καλα τι μου λέει, δεν βλεπει οτι ειμαι χαλια''?

---

Συμφωνώ με όλα Μένης!

Μenis_64, ειναι η λογική των baby steps, μικρά βήματα μέχρις ότου κατακτήσεις την κορυφή!
Οκ, ως ενα σημειο πιάνει τόπο, αλλά κι εγώ έχω τις αμφιβολίες μου κατά πόσον από το απόλυτο μηδέν θα φτάσεις να βγάλεις λόγο μπροστά σε κοινό, σαν επαγγελματίας ομιλητής ή πολιτικός ή δημοσιογράφος.
Εγώ προσωπικά δεν το έχω καταφέρει αυτο. Ναι έχω καταφερει σε ομάδες που κατά καιρους έχω βρεθει να παρω το λόγο να πω μια άποψη αλλα ως εκεί. Με το αγχος μου, με τη φωνη μου να βραχνιάζει, με την ανασφαλεια μου. Και φυσικά χανω πόντους από όλα αυτα...Και οσο και να ελεγξω τη φωνη μου δυσκολευομαι με το βλεμμα μου, που να κοιταξω, και καταληγω σαν τη χαζή ειτε να καρφώνω είτε να κοιταω πάνω-κατω σαν νευροσπαστο...
Και ακομα οταν βγαινω ενα βραδυ με παρεα νιωθω αμηχανα. Ναι θέλω οι άλλοι να έχουν μια καλή γνώμη για μένα, αλλα οκ δεν θα σκάψω το λακκο μου να θαφτω μέσα αν βρεθει ενας μλκ να μου την πει, θα του την πω κι εγώ! ενω παλιά θα κλεινόμουν στο καβουκι μου με τις ενοχές και τις τυψεις μου πως εγω φταιω, εγω έκανα κατι στραβο για να λαβω αυτη τη συμπεριφορά.
Γενικά η λογική <<πουλα τρελα>> βοηθαει παρα πολυ στην κοινωνικη φοβια! γραψτους και πουλα την τρελα σου! γιατι να νοιαζεσαι και να κανεις ετσι κακο στον εαυτο σου για το τι θα πει ο καθε άκυρος?

Τωρα για την καταθλιψη που λες, επειδη γενικα το εχω παλαιψει παρα πολυ να μην καταληξω καταθλιπτικη, αυτο που εγω έκανα ήταν να ειμαι δραστηρια. Μπορει να μην γουσταρα να ανεβω στο τραπεζι χορευοντας, αλλα παντα κατι έκανα. Και βολτες και σινεμα κλπ. Θα μου πεις, απολαυση ενιωθες? ΟΧΙ, το έκανα διεκπεραιωτικά. Με την εννοια ότι πχ είμαι νεος άνθρωπος, πρεπει να παω σε μια συναυλία. Πρέπει να παω για καφε στη θαλασσα. Πρέπει να παω βόλτα στα μαγαζια.
Γενικά είμαι άνθρωπος του πρέπει και λιγοτερο του να περναω καλά. Αλλα να σου πω την αληθεια, μεσα απο τα πρεπει μου, έχω περασει και καλά.
Δεν αφήνομαι. Γιατί αν αφεθώ, φοβάμαι ότι θα βουλιάξω τόσο πολύ που κανείς μετά και τιποτα δεν θα με σώσει...

Quote:

---

Originally Posted by deep

Μα κάτσε βρε Μάρα γιατί θα τρελαθώ...
ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ BOLD? ΙΣΧΥΕΙ. Αφού λοιπόν ισχύει εγώ θα πάω από μόνη μου να σκάψω τον λάκκο μου; Και έτσι δηλαδή θεωρείται πως λύνεται το πρόβλημα; Εγώ γιατί βλέπω πως έτσι γίνεσαι χειρότερα; Ξεκινάς βήμα βήμα, αν βουτήξεις στα βαθιά ενώ δεν είσαι καν έτοιμος δεν νομίζεις πως θα αποτελειωθείς με πιθανή αποτυχία;

---

εννοείται ότι ισχύει το bold.
Δε νομιζω οτι λυνεται, απλα διαχειριζεται...ρυθμιζεται.
Ειναι μεγαλη κουβεντα αυτη και εχει να κανει με τις εμπειρίες μας και τα βιωματα μας.
Εγω αν βουταγα στα βαθια στο οικογενειακο-κοινωνικο περιβαλλον του σπιτιού μου, θα ειχα καταληξει νοσηλευομενη σε ψυχιατρειο.
Ενώ αλλάζοντας πολη και με την ασφαλεια οτι δεν με ξέρουν-δεν θα με ξαναδουν, είχα ολη την άνεση να κανω λαθη, γκαφες και να βουτηξω στα βαθια. Να δοκιμαστώ σε καταστασεις που μου ηταν αδιανοητες!
Για μενα το πιο δυσκολο ηταν να διαχειριστω τις ενοχες που ένιωθα...τρομερες ενοχές λες και ειχα σκοτώσει ανθρωπο.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Δεν αφήνομαι. Γιατί αν αφεθώ, φοβάμαι ότι θα βουλιάξω τόσο πολύ που κανείς μετά και τιποτα δεν θα με σώσει...

---

Αυτό... Ο χειρότερος εχθρός της κατάθλιψης είναι η αδράνεια... Πλέον έχω φτάσει στο άλλο άκρο. Δεν αντέχω να κάθομαι, φρικάρω... Και δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό αυτό αλλά ας μην ξεφύγω :p Πάντως ναι, μην σε αφήσεις...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

εννοείται ότι ισχύει το bold.
Δε νομιζω οτι λυνεται, απλα διαχειριζεται...ρυθμιζεται.
Ειναι μεγαλη κουβεντα αυτη και εχει να κανει με τις εμπειρίες μας και τα βιωματα μας.
Εγω αν βουταγα στα βαθια στο οικογενειακο-κοινωνικο περιβαλλον του σπιτιού μου, θα ειχα καταληξει νοσηλευομενη σε ψυχιατρειο.
Ενώ αλλάζοντας πολη και με την ασφαλεια οτι δεν με ξέρουν-δεν θα με ξαναδουν, είχα ολη την άνεση να κανω λαθη, γκαφες και να βουτηξω στα βαθια. Να δοκιμαστώ σε καταστασεις που μου ηταν αδιανοητες!
Για μενα το πιο δυσκολο ηταν να διαχειριστω τις ενοχες που ένιωθα...τρομερες ενοχές λες και ειχα σκοτώσει ανθρωπο.

---

Ενοχές για κάποιο συγκεκριμένο λόγο ή έτσι γενικά το έχεις σαν χαρακτηριστικό; Αν ισχύει το 2ο, ταυτίζομαι και σε καταλαβαίνω. Πραγματικά καλά έκανες που άλλαξες περιβάλλον.

Quote:

---

Originally Posted by deep

Τόσο καιρό εγώ ήξερα (και μαθαίνω τώρα!) πως σημασία έχει "να τον πουλάς", να δείχνεις δηλαδή τα δυνατά σου στοιχεία, τα καλά σου χαρτιά... Θα πάω μόνη μου να σκάψω τον λάκκο μου και στο τέλος όλοι να με υποτιμούν;

---

ειδικά σε αυτο που λες, έχω ταλεντο στο να φανερωνω τις αδυναμίες μου! και ενω μπορω να κανω πραγματα, πως τα καταφερνω? φανερωνω τις αδυναμίες μου και καρφωνομαι μονη μου!
λες και ειναι ασυνειδητα φυτεμενο στο μυαλο μου, να καταλαβουν ολοι πόσο ανικανη ειμαι για να κινητοποιηθώ να αγωνιστώ και να τους πεισω ποσο ικανη ειμαι...
Δηλαδη αν έχω εναν ασυνειδητο προγραμματισμο, είναι αυτος! και παρότι ας πουμε οτι εχω επιγνωση, δεν ξερω αν μπορω να το ελεγξω, συμβαινει αυτοματα.

Quote:

---

Originally Posted by deep

Ενοχές για κάποιο συγκεκριμένο λόγο ή έτσι γενικά το έχεις σαν χαρακτηριστικό; Αν ισχύει το 2ο, ταυτίζομαι και σε καταλαβαίνω. Πραγματικά καλά έκανες που άλλαξες περιβάλλον.

---

ενοχές για συγκεκριμένο λόγο, η μανα μου ειχε σοβαρα θέματα, μια περιεργη αντίληψη, περιεργες αποψεις, πολύ επικριτική, απορριπτικη, έβαζε τον πηχυ παρα πολύ ψηλά και δεν τον έφτανα ποτε, και μετα εφταιγα που δεν ημουν ικανη να τον φτάσω. Με συγκρινε με αλλες της ηλικιας μου και παντα με απερριπτε κλπ κλπ... Θα μπορουσα να σου πω απειρα, ηταν μια πολυ δυσκολη παιδικη ηλικια, μονη μου, με μια μανα που τελικά είχε ψυχωση, οπως εμαθα πολυ αργοτερα, με εναν μπαμπα εργασιομανη που ελειπε συνεχως απο το σπιτι... Ουσιαστικά μεγαλωσα με τα βιβλία μου, την τηλεοραση και ό,τι μπορεσα να αρπαξω από παρεες στο σχολείο... Κατά τα άλλα, στρατιωτική ζωή, καταπιεση να πετυχω να φυγω και αγχος αν δεν τα καταφερω...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

ενοχές για συγκεκριμένο λόγο, η μανα μου ειχε σοβαρα θέματα, μια περιεργη αντίληψη, περιεργες αποψεις, πολύ επικριτική, απορριπτικη, έβαζε τον πηχυ παρα πολύ ψηλά και δεν τον έφτανα ποτε, και μετα εφταιγα που δεν ημουν ικανη να τον φτάσω. Με συγκρινε με αλλες της ηλικιας μου και παντα με απερριπτε κλπ κλπ... Θα μπορουσα να σου πω απειρα, ηταν μια πολυ δυσκολη παιδικη ηλικια, μονη μου, με μια μανα που τελικά είχε ψυχωση, οπως εμαθα πολυ αργοτερα, με εναν μπαμπα εργασιομανη που ελειπε συνεχως απο το σπιτι... Ουσιαστικά μεγαλωσα με τα βιβλία μου, την τηλεοραση και ό,τι μπορεσα να αρπαξω από παρεες στο σχολείο... Κατά τα άλλα, στρατιωτική ζωή, καταπιεση να πετυχω να φυγω και αγχος αν δεν τα καταφερω...

---

Διάβαζα τώρα το θέμα που άνοιξες για να μπω στο νόημα... Και δυστυχώς κάπως έτσι δημιουργούνται τόσες ενοχές και είναι τόσο άδικο και ΕΠΙΠΟΝΟ γι' αυτόν που το βιώνει, πραγματικά. Το αναγνωρίζεις αλλά και πάλι συνεχίζεις να τις έχεις γιατί δεν είναι εύκολο να τις ξεφορτωθείς... Και τώρα τα ίδια νιώθεις ακόμη και που άλλαξες περιβάλλον; Πώς τις διαχειρίστηκες;

Quote:

---

Originally Posted by deep

Και τώρα τα ίδια νιώθεις ακόμη και που άλλαξες περιβάλλον; Πώς τις διαχειρίστηκες;

---

εχουν περασει και 18 χρονια από τοτε που ήμουν 18... μια ολοκληρη ζωή. Δεν είναι δυνατόν να νιωθω τωρα τα ιδια με τοτε.
Τις ενοχές δεν ξερω αν τις διαχειριστηκα ή απλά πήγα με τη ροή των πραγμάτων.
Είναι πολυ βαρυ το φορτίο για να εχεις την ωριμότητα να τις διαχειριστείς στα 18, τοτε ουτε που το καταλαβαινα, νομιζα οτι ολα θα διορθωθουν μαγικα. Οπως στα παραμυθια, ισως αυτο ειχα αναγκη να πιστευω.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

ενοχές για συγκεκριμένο λόγο, η μανα μου ειχε σοβαρα θέματα, μια περιεργη αντίληψη, περιεργες αποψεις, πολύ επικριτική, απορριπτικη, έβαζε τον πηχυ παρα πολύ ψηλά και δεν τον έφτανα ποτε, και μετα εφταιγα που δεν ημουν ικανη να τον φτάσω. Με συγκρινε με αλλες της ηλικιας μου και παντα με απερριπτε κλπ κλπ... Θα μπορουσα να σου πω απειρα, ηταν μια πολυ δυσκολη παιδικη ηλικια, μονη μου, με μια μανα που τελικά είχε ψυχωση, οπως εμαθα πολυ αργοτερα, με εναν μπαμπα εργασιομανη που ελειπε συνεχως απο το σπιτι... Ουσιαστικά μεγαλωσα με τα βιβλία μου, την τηλεοραση και ό,τι μπορεσα να αρπαξω από παρεες στο σχολείο... Κατά τα άλλα, στρατιωτική ζωή, καταπιεση να πετυχω να φυγω και αγχος αν δεν τα καταφερω...

---

Πώς το κατάλαβες αυτό; ποιά ήταν τα σημάδια;
Τώρα που είσαι μακριά τα συμπτώματα που είχες υποχωρησαν;

Δεν το κατάλαβα μονη μου, ειχα παει σε εναν ψυχιατρο γιατι η μανα μου ειχε κανει ενα χειρουργειο και το αγχος της ηταν εκτός ελεγχου, του ειπα την ιστορια της ζωής μου διπλα της, και αυτός μου το ειπε...
Επειδη το φορουμ ειναι δημοσιο, δεν θελω να πω λεπτομερειες. Αν θέλεις, να σου στειλω ινμποξ καποια στιγμη.

Εχουν περασει πολλά χρονια απο τοτε που έφυγα, και αρκετα χρονια που δεν ζει πια.
Τα έντονα συμπτωματα ναι εχουν υποχωρησει.
Την αδυναμία συγκεντρωσης έχω, το λεω σε ολα τα θρεντς χαχα, που προσπαθω να την παλαιψω!
Ψυχοθεραπεία ή ψυχαναλυση καποια στιγμη θέλω να κάνω...