Printable View
Με αγγιξε πολυ το προβλημα σου Πηνελοπη, και οποτε θες να πεις μια κουβεντα μην διστασεις, και εγω αλλα και ολα τα παιδια θα ειμαστε κοντα σου, εγω καταθλιψη δεν περναω εχω εναλλαγες μελαγχολιας με καλη διαθεση και αγχος, καμια σχεση με αυτο που περνας εσυ, ευχομαι να πανε ολλα καλα και εαν θες να πεις τα προβληματα σου εδω ειμαστε ο καθενας με της δικες του εμπειριες και γνωσης (μικρες,μεγαλες) θα σε βοηθησουμε καλο απογευμα!!
Αντρεα σε ευχαριστω πολυ...ειμαι δυσκολη περιπτωση ρε γαμωτο...
Αν και εξω απο το χορω σου συνιστω αισιοδοξια!!
Σιγουρα φταιει η απογοητευση απο τον γιατρο αλλα βαστα. με θυμαμαι καθηλωμενο ζομπι στο κρεββατι με πονοςι κλαμμα και σκεψη μονο... για τελος. οκ πηρα την αγωγη μου αφησα ενα μηνα να δρασει αλλα μετα με ζοριζα να κανω υπερβασεις. εκανα λαθη, ξανα επεσα αλλα τελικα ηθελε το χρονο της η ψυχη. Οταν ξεκινησα ψυχοθ. ειπα τωρα θα παλεψεις δεν εχει δικαιολογιες ορμα σε οτι σε τσακισε να βγεις πιο δυνατη. Δεσμευτηκα απεναντι σε εμενα πρωτα αλλα ειχα ηδη χρονια δυσθυμια πανικους κτλ.Quote:
Originally Posted by penelope27
τωρα ειναι φαινονται κ τα βιωνεις ματαια. κομβικο σημειο για να επιλεξεις. θα παλεψεις;;;
αν οντως υπαρχει οριακη τα πανω κατω περα δωθε υψος βαθος, δημιουργιαα κ καταστροφη ναι.......δινουν ντεσιμπελ.
νομιζω οτι πρεπει να μαζεψεις τα κομματια σου και να βρεις τον καλυτερο ψυχιατρο. βασανιζεσαι, νιωθεις οτι βουλιαζεις κ δεν φταις οσο ισως νομιζεις. τριπακια του μυαλου ειναι... α μη ξεχασω στον γιατρο σκαμε που σκαμε τα λεφτα τα λεμε ολα ακομα τα λαθη μας κυριως αυτα μη σου πω σε σχεση με την αγωγη δεν παιζουμε..........
γιατι μετα φτου και απο την αρχη.
θα βγεις απο αυτο ... τουλαχιστον στο δηλωνει ανθρωπος π την ειχε ετοιμη τη θηλια κ ειπε οοοοοχιιιιιιιιιιι!
Υπομονη, Πιστη, σωστους συμμαχους !!!
μου δινεις πολυ δυναμη σε ευχαριστω...θα ξερεις φανταζομαι τι εστι κενο να μην βλεπεις φως και ολα τα λοιπα...τα εχω βαλει με εμενα γιατι ειμαι και απιστος θωμας..ρε συ να μην μπορω να ξεσπασω? με εχω σε ενα mode περιμενε να περασει το καλοκαιρι να δωσεις πονο αν αντεξεις..γιατι τωρα λειπουν και ολοι και αστο...τα εχω βαλει με μενα γιατι για να κανω ψυχοθεραπεια πρεπει να δουλεψω και για να δουλεψω πρεπει να κανω ψυχοθεραπεια..η ψυχοθεραπευτρια μου λεει δεν υπαρχει θεμα να δουλεψω 2 φορες εχω παει..με επιασε απο την πρωτη στιγμη αλλα οταν με επιασε η κριση η βαρβατη την επαιρνα τηλ και μου λεει βαλε κανενα φιλμ!! ενω τησ ελεγα τα βλεπω ολα ματαια..ηθελα να μπω εισαγωγη..ουτε ξερω γιατι κανω οτι κανω...ε και ταν η αρχη τησ αγωγης τωρα δεν μπορω να βγω εξω εχω παθει σαν απαθεια κατι..ουτε να κλαψω ουτε να γελασω...ασε που οταν βγαινω εξω ειμαι λες και παω στο αποσπασμα..νομιζω οτι παθαινω και αποπροσωποποιηση...δεν μπορω να ηρεμησω πουθενα κοινως..εκεινες τισ μερες να ξερετε παιδια με βοηθησε εδω το φορουμ..ειλικρινα ευχαριστω..ηταν κατι σαν παρεα...
constanly εσυ πως το ξεπερασες?? ησουν μονη σου τετοιες στιγμες??
αχ...βαρυ θεμα... εχω περασει απο ολα σχεδον. Στην αρχη παντελως μονη. Μετα φαρμακ. βοηθεια αλλα παλι κατι ελειπε...κ εγω συνεχιζα με πεισμα κ τα συμπτωματα αλλαζαν, καποια στιγμη εφτασα στο μειζον, εκει μονο πονο κ αποπροσωποποιηση θυμαμαι κ μετα σοβαρηη σκεψη θανατου. ξανα αγωγη λοιπον. πλεον ειμαι πιο ψυχραιμη γιατιιιι μεεταααα απο τοοοσααα τωρα καταλαβαινω και γιατι τα περασα.Quote:
Originally Posted by penelope27
φυσικα και δεν θα θελα να το ξανα ζησω αλλα αποδεχθηκα οτι ειναι αμυνα μου ολο αυτο το ντελιριο. δεν ηθελα κααταρχας να αποδεχθω το μπαχαλο μ, οι συνθηκες δεν βοηθουσαν, κατανοηση αι καλα ναι ποτε δεν υπηρξε και ταυτοχρονα υπαρχει γονιδιακο υποβαθρο με τραυματικο παρελθον. ε.... καπως ετσι ξεκινησαν λοιπον ολα....
δεν εφυσηχαζομαι, δεν περιμενω τα χαπια να τα κανουν ολα αλλιως. Ηρθε το πληρωμα του χρονου. Πολλα χαστουκια....αλλα χαιρομαι που δεν παραιτηθηκα. Αλλαξα εγω, η ζωη μου, κοινωνικος κυκλος ολα... ηταν για καλο ομως. η ψυχη δεν ανεπνεε κ νομιζα πως μονο εγω φταιω. κανε κουραγιο κοπελα μου... τωρα ειναι το μπαμ... περναει ομως.
Από τα λεγόμενα σου αισθάνομαι ότι μπορώ σου μιλήσω ανοιχτά και ότι είσαι σε θέση να με καταλάβεις.
Ειναι πραγματικά τελειως λάθος να ταμπελωνόμαστε ή να μας ταμπελώνουν με μια ψυχική ασθένεια όπως η οριακή διαταραχή ή η κατάθλιψη. Κάθε άνθρωπος στις δυσκολες στιγμές παρουσιαζει τη μοναδική δική του ψυχοπαθολογία και την αντιμετωπίζει αναλογα με την ικανότητά του και τη θέλησή του. Φυσικά υπάρχουν περιπτώσεις που οι ανθρωποι χάνουν τα λογικά τους αλλά αυτές οι περιπτώσεις συνήθως είναι εμφανείς από μικρή ηλικία και σχετίζονται πέρα από περιβαλλοντικούς παράγοντες και με εγκεφαλικές ανωμαλίες.
Τα συναισθήματα που βιώνεις είναι αποτέλεσμα τόσο του παρελθόντος, έτσι όπως το ερμηνεύες εσύ παντα, των άλυτων συγκρούσεων σου όσο και των συμπεριφορών σου που υιοθετείς σήμερα. Ποφανώς στο κεφάλι σου έχεις κάποια άκαμπτα και μη αποτελεσματικά γνωστικά σχήματα δλδ τρόπους που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο, τα οποία σε δυσκολεύουν στη ζωή σου. Δεν γνωρίζω ποια είναι αλλά άπαξ και τα αναγνωρίσεις όλα λύνονται.
Κατά την γνώμη μου είναι λάθος να φορτώνεις πολλά από τα θέματα που αντιμετωπίζεις στους γονείς σου. οι γονείς είναι άνθρωποι με τις δικές τους ανασφάλειες και φόβους και αν μη τι άλλο δεν είναι ποτέ τέλειοι. Δυστυχώς, η σωματική βία είναι κάτι αρκετά οδυνηρό για ένα παιδί απότι αποδεικνύεται στα σημερινά δεδομένα, αλλά στην εποχή των γονιών σου ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο. Οι δάσκαλοι των γονιων μου είχαν βέργα ή χάρακα και στην τότε εποχή θεωρούταν φυσιολογικο να τιμωρείται ο άτακτος μαθητής με λίγο ξύλο. Και εμένα με κυνηγαγε ο πατέρας μου με την λωρίδα και εμένα με λένε ακόμη οι γονείς μου ακόμη άχρηση και τεμπελα και και και.
Για να νιώσεις καλύτερα πρέπει μέσα σου να συγχωρέσεις ότι λάθος νομίζεις πως έκαναν και να τους αγαπήσεις για τα καλά που σου προσφέρανε. Εγώ πάντως αυτό έκανα και λυτρώθηκα από το θυμό που ένιωθα. Τώρα είμαι ικανή να δω ότι καναν ότι καλυτερα μπορούσαν συμφωνα με την δική τους προσωπικότητα.
Πλεόν είσαι 27 χρονων κι υπευθυνη του εαυτού σου. Δεν σε κατέστρεψαν οι γονείς σου εσύ θα επιλέξεις να καταστρέφεις τον εαυτό σου.
Κατατάλλα όλα ένα χάος. Πιάνεις αφήνεις αγωγές, φίλους, σχολές. Αυτό δείχνει από τη μια πάθος και δύναμη από την αλλη όμως ταυτόχρονα και αδυναμία. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου να αφεθεί σε τίποτα. Αναζητάς το πολύ αλλιώς το τίποτα. Σε κατανοώ εν μέρει. Αλλά πιστεύω χάνεις ταυτόχρονα και μεγάλες μαγείες.
Οι άνθρωποι είμαστε πολυπράγμωνα όντα, που σημαίνει ότι το ρητό "ειμαστε γεννημένοι κατι" κατά την γνώμη μου είναι λάθος. Όλοι είμαστε για όλα και σε κάθε τέχνη ή τομέα ότι προσφέρουμε έχει τη δική μας μοναδική σφραγίδα.
Αν δυσκολεύεσαι λοιπόν να βρεις το απόλυτο για σένα βρες κάτι που σου φαίνεται δημιουργικό και ευχάριστο. Ότι κι αν ξεκινησεις καποιες στιγμές θα σαι φουλ ενθουσιασμένη αλλες θα βαρεθείς αλλες θα απογοητευτείς και άλλες θα νιωσεις ευτυχία. Τίποτα δεν μπορεί να σου κρατάει 24 ώρες το 24 το ενδιαφέρον αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι για σένα.
Το πιο σημαντικόο όμως απολα είναι να μειώσεις τις σκέψεις για το πως σε αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Μην ξεχνάς όλα αυτά είναι δικές σου εικασίες. Η γνωμη των άλλων είναι ρευστή. Ο καθενας σε αντιλαμβάνεται συμφωνα με το δικό του παρελθόν τις επιθυμίες και τους φόβους του. Αν για παραδειγμα ένας άνθρωπος δεν σε συμπαθεί, μπορεί να συμβαίνει απλά επειδή θυμίζεις ένα πρόσωπο που τον πλήγωσε.
Ούτε είναι υγιές να αναζητάς τον θαυμασμόο του πλήθος.
Το πλήθος ειναι κάτι απρόσωπο και τελείως ανούσιο για τη δική σου ζωή.
Ψάξε τι ευχαριστεί εσένα. Και επειδή φαντάζομαι αυτή τη στιγμή έχεις κλειστεί στον εαυτό σου και όλα σου φαίνονται κενά και ανουσια πρέπει να πιέσεις τον εαυτό σου να ανέβει. Είναι ένα σημαντικό ζήτημα αυτό.
Οι κρίσεις πανικού που αναφέρεις είναι κάτι αντιμετωπίσιμο. Ήμουν ένας άνθρωπος που από τα 12 πάθαινα καθημερινά κρίσεις πανικού για χρόνια. Όταν έφυγα από την καταπίεση των γονιών μου και έμαθα να εκφράζω τα συναισθήματα μου, εξαφανίστηκαν. Δεν είσαι λοιπόν τρελή,, Κάτι μέσα σου θέλει να εκφραστεί και δεν μπορεί και έτσι μεταμφίεζεται σε πανικό χωρίς αιτία. Αλλά πραγματικά δεν χρειαζεται να φοβάσαι. Αλλωστε αυτο ειναι και το κλειδι. Όσες κρίσεις πανικού και να παθεις δεν κινδυνεύεις στην πραγματικότητα ούτε να πεθάνεις ούτε τίποτα. Γι αυτό άσε τις φοβίες και βγες στον κόσμο.
Κάνε γνωριμίες έστω για να σου μεταφέρουν λίγη απτην ομορφιά της ζωής που έχεις χάσει.
Σίγουρα το κομμάτι των διαπροσωπικών σχέσεων είναι δύσκολο. Αυτό θα καλυτερευσει όταν νιώθεις και εσύ καλά μέσα σου. Όμως αρκεί να υπάρχει θέληση. Στην ψυχολογία υπάρχει μια θεωρία που λεει ότι οι ασθενείς βολευονται πολλές φορές στην κατάσταση τους και ενώ λενε πως θέλουν να γίνουν καλά φοβουνται και αντιστέκονται.
Γι αυτό άσε τα φάρμακα και σκέψου τα πράγματα θετικά και αντικειμενικά.
Τέλος, επειδή πολλά είπα και σε κουρασα, καλό θα ήταν να είσαι επι την εποπτεια ενός σταθερού ψυχολογου ή ψυχιάτρου που εμπιστεύεσαι με συγκεκριμένη μέθοδο που ταιριάζει στην πρσωπικότητά σου.
Το να διακόπτεις την θεραπεία στη μέση, μονο ανούσιο είναι.. Γι αυτό προσπάθησε να πιέσεις τον εαυτό σου να την ακολουθείς κατα γράμμα. Και εδώ έρχεται η θέληση για εξέλιξη.
Το κενό που νιώθεις μην σε πτοεί. Είναι πολύ φυσιολογικό όταν αποκόπτεις τον εαυτό σου απτον κόσμο να νιώθεις έτσι! Είναι όμως μια ψευδαίσθηση, δεν φαντάζεσαι ποσα πράγματα ειναι εκεί έξω που μπορούν όταν τους δώσεις σημασία να σε γεμισουν. Δεν φαντάζεσαι!!!
μαγδα καλησπερα! σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου και τον χρονο που αφιερωσες..λιγο πολυ ολα αυτα που λες ειναι πραγματα τα οποια γνωριζω...ειναι πιο πολυπλοκα τα πραγματα και σιγουρα δεν μπορουν να περιγραφουν σε ενα ποστ..εχω 2 ενστασεις οσον αφορα τους ψυχολογους..τον πρωτο που παρακολουθουσα ο ιδιος αποφασισε-συμφωνησε μαζι μου οτι δεν μπορει να με διαχειρειστει διοτι θελω αλλη μεθοδο...οπως και να εχει με αυτο το θεμα εχω πελαγωσει..γιατι δενομαι πολυ και οι αλλαγες μου ειναι δυσκολες..εκει εγκειται και η ταμπελα -που ουτε εγω συμφωνω ιδιαιτερα- της οριακης..παιρνω πολυ βαρια καθε ειδους εγκαταλειψη φανταστικη η πραγματικη...και εχω θεμα δομης προσωπικοτητας που ειναι αρκετα σοβαρο..το θεμα ειναι οτι εχω κουραστει και δυσκολευομαι να εμπιστευτω συν οτι πρεπει να δουλεψω για να εξασφαλισω την ψυχοθεραπεια κατι το οποιο μου φανταζει αυτη τη στιγμη αδιανοητο..δεν μπορω να κανω δοκιμες και εχω παει σε καποιους για δοκιμες που απογοητευτηκα πληρως...ειμαι πολυ χειριστικη και κλωτσαω στις θεραπειες θελει χρονο και καποιον θεραπευτη με υπομονη και επιμονη....περα απο ολα αυτα αυτο το κενο νομιζω πως ειναι κομματι μου, το αισθανομαι απο μικρο παιδι..θεωρω πως ειναι θεμα προσωπικοτητας..οταν καποιος φτανει σε ενα τετοιο σημειο που πιστευει οτι δεν εχει διεξοδο και ασφυκτια στο ιδιο του το κορμι ειναι αρκετα σοβαρα τα πραγματα...λογικα δεν βλεπω καποια διεξοδο...προσπαθω πολυ ισως θελει παραπανω αλλα θεωρω οτι ειμαι απιστευτα αυστηρη με τον ευατο μου..και αυτο μου κανει κακο αντι να με πυροδοτει..βλεπεις,δεν εχω ονειρα,εχω μπερδεμενη σεξουαλικη ταυτοτητα..κοινως? δεν ξερω τι μου γινεται...πως να σκεφτω θετικα?χτιζοντας πανω σε τι?
Λιγοι στόχοι σιγά σιγά και πάνω απολα θετική σκέψη. Αν το Εγώ σου είναι πιο ευθραυστο απότι θα πρεπε για να έχεις μια καλη ποιοτητα ζωής, τοτε ο ψυχολογος θα σε βοηθησει να το χτίσεις απτην αρχή. Αν σε ενδιαφέρει (επειδή τα έψαχνα και εγώ) υπάρχει μια ομάδα ψυχολογων που για λόγους αλληλεγγυης στην κρίσης χρεώνουν 10-25 Ευρώ αναλογως με το τι μπορείς να διαθέσεις. Δεν έχω γνώση τι είδους ψυχολογοι είναι πρόσφατα τους ανακάλυψα αλλά τα βιογραφικά τους μου φάνηκαν πλούσια. Αν σε ενδιέφερε, θα μπορούσα να σου στείλω το σάιτ απο που ενημερώθηκα.
Σ'ιγουρα η εναλλαγη πολλων θεραπευτών είναι μια ταλαιπωρία αλλά άπαξ και βρεις εκεινον που σε κερδίσει, τότε μόνο θετικά μπορεί να εξελιχθούν τα πράγματα, σιγα σιγά βέβαια!
Καλημέρα! Νέος (στο forum και όχι στην ηλικία) και εγώ.
Πηνελόπη, διάβασα την ιστορία σου καθώς και τα όμορφα σχόλια των υπολοίπων. Όπως σίγουρα έχεις καταλάβει δεν είσαι μόνη...δεν είμαστε μόνοι....
Μετράω 45 χρόνια. Η κατάθλιψη μου χτύπησε την πόρτα (σίγουρα είχε τρυπώσει πολύ νωρίτερα αλλά δεν το είχα καταλάβει) πριν από 6 χρόνια.
Τα πρώτα συμπτώματα ήταν (σοβαρή) απώλεια μνήμης και απουσία ενέργειας και διάθεσης. Αφού αποκλείστηκαν τα "άσχημα" σενάρια (π.χ. όγκος, αρχή alzheimer κτλ) στράφηκα σε ψυχολόγο και σύντομα και σε ψυχίατρο. Η διάγνωση ήταν σωματική και συναισθηματική υπερκόπωση και φυσικά κατάθλιψη. Αν και είμαι κατά των φαρμάκων (προτιμώ την ομοιοπαθητική) άρχισα και εγώ φαρμακευτική αγωγή. Σύντομα άρχισα να νιώθω καλύτερα αλλά ομοίως σύντομα χειροτέρευσα. Γιατί? Επειδή έκανα κάποια σοβαρά λάθη.
1) Παρά την προτροπή του γιατρού δεν μοιράστηκα το "μυστικό μου" με κανέναν! Ούτε καν με τη συζυγό μου!
2) Παρά την προτροπή του γιατρού, το καλοκαίρι μετά τη διάγνωση δεν πήρα καθόλου άδεια! Και όχι μόνο αυτό. Οδηγούσα κάθε μέρα γύρω στις 2 ώρες για να πηγαινοέρχομαι από το γραφείο στο ξενοδοχείο που έμεναν η σύζυγός μου και η κόρη μου (ενώ ακολουθούσα φαρμακευτική αγωγή - εγκληματικό!)
[Επίσης μάλλον έγινε και κάποιο λάθος στην φαρμακευτική αγωγή αλλά γιατρός δεν είμαι για να μπορώ να κρίνω.]
Έτσι μετά από λίγους μήνες βίωσα την χειρότερη και πιο εφιαλτική περίοδο της ζωής μου. Για 2 εβδομάδες ένιωθα ότι βομβαρδιζόμουν από αρνητικές σκέψεις. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα! Πανικός, απελπισία, απραξία, ολική αμφισβήτηση του εαυτού μου, ισοπέδωση.... Τότε ήταν που αναγκάστηκα να μιλήσω στη σύζυγό μου. Συνειδητοποίησα (επιτέλους) ότι δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνος. Η μεγαλύτερη ανησυχία μου ήταν να μην πάρει είδηση τίποτα η κόρη μας. 'Οταν όμως ένα απόγευμα βγήκα στο μπαλκόνι του διαμερίσματός μας (3ος όροφος), κοίταξα κάτω και ένιωσα την παντελή απουσία του ενστίκτου της επιβίωσης, κατάλαβα ότι αν δεν έκανα κάτι τότε η κόρη μου θα έμενε χωρίς πατέρα. Αυτό με "ξύπνησε"!
Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο με τα δικά μου. Άλλωστε είμαι σίγουρος ότι όσοι διαβάσουν το κείμενό μου θα αναγνωρίσουν και ένα δικό τους κομμάτι όπως ακριβώς και εγώ βρήκα δικά μου κομμάτια σε κείμενα και απόψεις άλλων. Απλά θέλω να μοιραστώ κάποια "μυστικά" που με έχουν βοηθήσει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ταιριάζουν σε όλους.
1) Κάθε μέρα θα βρω 1 λεπτό για να σταθώ μπροστά στον καθρέφτη, να με κοιτάξω και να μου χαμογελάσω με τον πιο έντονο τρόπο. Έτσι νιώθω ότι με αποδέχομαι και διαβεβαιώνω τον εαυτό μου ότι κρατάω τα γκέμια!
2) Όποτε νιώθω την κατάθλιψη να με "τριγυρνάει" (όπως ακριβώς και ένα κρύωμα) θυμίζω στον εαυτό μου ότι life is a f***** mind game! Όλα είναι στο μυαλό. Και τα καλά και τα κακά μπορείς να τα δεις από χιλιάδες οπτικές γωνίες. Και κάθε μία σου προσφέρει μία διαφορετική διάσταση των πραγμάτων. Προσπάθησε να υιοθετήσεις θετική στάση. Παράδειγμα: μέχρι πρότινος είχα ανασφάλεια με τον ύπνο. Αν δεν κοιμόμουν νωρίς δεν θα μπορούσα να αποδώσω την επόμενη ημέρα. Ε και? Αν δεν κοιμηθώ νωρίς θα ξεραθώ το επόμενο βράδυ....
Όταν δε η κατάθλιψη μου κάνει "κανονική επίσκεψη", τότε την αποδέχομαι και την αντιμετωπίζω. Συνήθως προσπαθώ να κάνω το αντίθετο από αυτό που σκέφτομαι. Δηλαδή έχω την τάση να μείνω μέσα? Βγαίνω έξω. Βαριέμαι? Ψάχνω να ασχοληθώ με κάτι. Αν δεν βρω κάτι τότε απλά δεν κάθομαι!
3) 'Οταν με επισκέπτεται η απραξία φροντίζω να το λέω σε κοντινά μου πρόσωπα και να τους ζητάω να με τσιγκλάνε....να μην με αφήνουν σε χλωρό κλαρί! Να με κυνηγάνε για να δουλεύω πιο γρήγορα, για να βγούμε έξω, κτλ
Τώρα πια δεν ακολουθώ κάποια φαρμακευτική αγωγή (λόγο ιδιοσυγκρασίας δεν με βοηθούν τα φάρμακα). Μόνο κάτι βιταμίνες (Ω3 οπωσδήποτε-το είπε και κάποιος άλλος φίλος), Ginkgo Biloba και χαμομήλι (2 ποτηράκια την ημέρα και μετά τις 10 το βράδυ ψάχνω για κρεβάτι!).
Τέλος...σίγουρα όλοι όσοι πάσχουμε από κατάθλιψη δεν την κολλήσαμε ξαφνικά από κάπου. Αν ανατρέξουμε στην παιδική μας ηλικία θα θυμηθούμε πολλά πράγματα που ο εγκέφαλός μας με μαεστρία έχει στριμώξει σε μια ξεχασμένη γωνιά του...
Επίσης όλοι οι γονείς έχουν κάνει, κάνουν και θα κάνουν λάθη. Το θέμα όμως είναι ότι μετά από μία ηλικία (ή ακόμη καλύτερα μετά από μία βαθμίδα ωριμότητας που δεν συμβαδίζει πάντα με την ηλικία) η ζωή είναι στα δικά μας χέρια. Είτε συγχωρούμε και προχωράμε, είτε αδιαφορούμε και προχωράμε. Σε κάθε περίπτωση όμως προχωράμε.
Αυτά και ελπίζω να μην σας κούρασα.
Να πας σε ένα κέντρο ψυχικής υγείας που είναι και δωρεάν.
Ο Χριστός και η Παναγία κοπέλα μου..........τι ανεξέλεγκτη σεντονάρα ήταν αυτή;
Από όλο αυτό το σεντόνι διαπίστωσα ότι έχεις μία τρομερή σύγχυση άνευ προηγουμένου και μία μεγάλη συναισθηματική ασταθεια.
Εχεις προσπαθήσει ποτέ να κόψεις τον εαυτό σου;
Αν απάντησες ΝΑΙ ξανασκέψου το.
σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου και που μοιραστηκες την ιστορια σου...παιρνω δυναμη,ευχαριστω
αγαπητη Ντιανα...ευχαριστω για τις διαπιστωσεις σου που μπορει να τις κανει ο οποιοσδηποτε και που ηδη γνωριζω..εδω εγραψα για κουβεντα,υποστηριξη και συμβουλες..το μηνυμα σου το θεωρησα σκληρο και με κακεντρεχια..η συνταξη σου,ο τροπος σου κλπ..η απαντηση ειναι οτι δεν εχω προσπΑθησει ποτε να κοψω τον ευατο μου...Ντιανα,εχεις συμμετασχει ποτε σε πανελ μεσημεριανης εκπομπης?? ('' ο χριστος και η παναγια ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ?'', ''ανεξελεγκτη σεντοναρα??''
αγαπητη μου αν δεν εχεις συμμετασχει σε πανελ θα σου προτεινα να το ξανασκεφτεις...εχεις αναγκη για εκφραση η οποια δεν αρμοζει σε σαιτ για ψυχολογικα προβληματα...