Originally Posted by
PositiveWave
Χαιρετώ το εξαίρετο φόρουμ!
Αρχικά, να συστηθώ. Φοιτητής στα 21, ολίγον απόμακρος, ντροπαλός, με διακυμάνσεις στην διάθεσή μου.
Η ιστορία μου; Χωρίς κομπορρημοσύνη, μάλλον πρέπει να γίνει case study για την φύση της. Και επειδή σε κάποιους οι "σάλτσες" μου ίσως να είναι λίγο άνοστες, ας μπούμε χωρίς πολλά-πολλά στο "κυρίως πιάτο".
Πριν 6 μήνες, γνώρισα μια νεαρή (30 και κάτι) καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο (χωρίς βαθμίδα ΔΕΠ, προφανώς). Ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που έκανε αυτοδύναμη διδασκαλία. Μόλις την είδα, είπα κάποια πράγματα μέσα μου: 1) Θα ξέρω τέλεια και τα πάντα περί του μαθήματος (σε σημείο που να θυμάμαι με ακρίβεια κόμματος και τελείας το βιβλίο). 2) Στο αμφιθέατρο θα υπάρχω μόνο εγώ. 3) Ο, τι και αν ρωτήσει, θα το ξέρω μόνο εγώ 4) Θα την κάνω να με εμπιστευτεί και να με κάνει δεξί της χέρι. 5) Θα την κάνω να μου πει πρώτη κοπλιμέντο. 6) Το 10 θα το πάρω, ο κόσμος να χαλάσει.
7) Θα γίνει δική μου.
Πέτυχα 6/7 (εκτός του 7). Ήμουν τέλεια διαβασμένος (και πολλές φορές την έπιανα αδιάβαστη...!) και οι ερωτήσεις-απαντήσεις στο μάθημα ήταν ένα πινγκ-πονγκ μεταξύ εκείνης και εμένα. Μου είπε σε μια στιγμή πως το επίπεδο μου είναι υψηλό για προπτυχιακό φοιτητή. Ερχόμουν με τις ασκήσεις του επόμενου μαθήματος λυμένες και εμπιστευόταν τις λύσεις μου για να γράψει τα αποτελέσματα στον πίνακα, όπως και διόρθωνα ασκήσεις που είχαν πρόβλημα στην εκφώνηση. Και εννοείται πήρα πεντακάθαρο 10 σε ένα μάθημα, που το 10 στο συγκεκριμένο μάθημα, το παίρνει μόνο όποιος έχει ανοικτή επικοινωνία με τα Θεία.
Και επειδή το στόρυ πρέπει να έχει λεπτομέρειες για την επικοινωνία μας, η αλήθεια είναι ότι ήταν έντονη για τα δεδομένα φοιτητή-καθηγήτριας ΑΕΙ. Μόλις μου είπε την φράση κλειδί "Έχεις υψηλό επίπεδο για προπτυχιακό φοιτητή", άρχισα να πυκνώνω την επικοινωνία και να περνώ στην αντεπίθεση. Περίμενα τελευταίος στο αμφιθέατρο ρωτώντας "δήθεν" απορίες, με σκοπό αργότερα να πιάσω ψιλή κουβεντούλα. Από ευγένεια, μάλλον, εκείνη ενέδιδε. Αυτό όμως σε εμένα, τον αφελή, μου έδινε ελπίδες. Όπως και ότι ήμουν ο μοναδικός που με ήξερε με το ονοματεπώνυμό του. Αφού έστελνα mails χωρίς να συστηθώ, ακόμη και για προσωπικά θέματα (τι χρόνια πολλά, τι έτσι, τι γιουβέτσι)... Δεν με απέρριψε όσο διαρκούσε το εξάμηνο.
Όταν ανακοινώθηκε η βαθμολογία και είδα το 10 (σαν ένα είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας), της έστειλα ένα mail που την ευχαρίστησα για την εξαιρετική συνεργασία και που της έλεγα ότι ελπίζω να συνεχιστεί η επικοινωνία μας (αυτό το mail το είχα έτοιμο στα πρόχειρα ένα μήνα πριν το στείλω, απλά περίμενα να βγει η βαθμολογία).
Εκείνη ήταν κοφτή. Σε ευχαριστώ πολύ και καλή συνέχεια. Τελεία και παύλα.
Μετέπειτα απέρριψε κάθε επικοινωνία μαζί μου. Στο FB, μόλις της έστειλα αίτημα, όχι μόνο με απέρριψε, αλλά κλείδωσε τα αιτήματα για 1 εβδομάδα!
Το πως με πήρε από κάτω, δεν λέγεται! Το ότι με "εξοστράκισε" και έβαλε τέλος στις φθηνές μου φαντασιώσεις, με βύθισε σε ένα συναίσθημα ανάλογου του πένθους. Είχα κολλήσει στο γεγονός ότι δεν θα γινόταν κάτι μεταξύ μας. Νόμιζα πως ότι ζούσα δεν θα τελείωνε ποτέ! Από τότε μόνο αυτό σκεφτόμουν και δεν υπήρχε λεπτό που να μην την έφερνα στο μυαλό μου. Δεν είχα διάθεση να κάνω τίποτα. Όλο το καλοκαίρι ήμουν σαν την "Μεγάλη Παρασκευή". Έσπασα την σιωπή μου πριν λίγες μέρες. Της έστειλα ένα mail που της είπα πως αισθανόμουν και πως αισθάνομαι (μια de facto ερωτική εξομολόγηση). Η ειρωνεία της ζωής, της τύχης, ο,τι θέλετε πείτε; Το έστειλα την μέρα του γάμου της, χωρίς να το ξέρω! Τώρα, με διακατέχει ένα αίσθημα ντροπής. Με τι μούτρα θα την ξαναδώ (αν μου τύχει να την δω); Σκέφτομαι τώρα: Μακάρι να μην το δει ποτέ!
Αν μπορώ να αντλήσω κάποια διδάγματα, αυτά είναι: 1) Ότι ίσως κάπου εδώ η εφηβεία μου λαμβάνει τέλος και γενικά, ότι κάθε αρχή, πρέπει να έχει ένα τέλος. 2) Να κοιτάζω σχέσεις όπου δεν θα είναι τόσο ετεροβαρείς, ηλικιακά, εξουσιαστικά, κλπ. 3) Να μην τρέχω ποτέ σαν τρελός πίσω από γυναίκα (και πίσω από λεωφορείο). Να περιμένω υπομονετικά να έρθει η επόμενη, με βάση τα δρομολόγια του πεπρωμένου (και το επόμενο λεωφορείο με βάση τα δρομολόγια του ΟΑΣΑ!). 4) Πως κάθε δοκιμασία είναι μια ράβδος χρυσού στο θησαυροφυλάκειο της ψυχής μας. 5) Δεν θα αφήσω ποτέ κάτι να με ελέγξει τόσο βίαια, στην καρδιά και στο μυαλό! 6) Από σήμερα, κάθε μέρα που περνά θα απαιτώ να γίνομαι καλύτερος και πιο αισιόδοξος! 7) Δεν χρειάζεται άλλο να ζητιανεύω από την άλλη τον σεβασμό, την εκτίμηση, την αγάπη, λες και είμαι επαίτης. Ο,τι κάνω, το κάνω για μένα! Είμαι ο εαυτός μου και σε όποια αρέσω!
Μακάρι εδώ να πετύχω το 7/7!
Με συγχωρείτε για το σεντόνι.
Ευχαριστώ για την κατανόησή σας και περιμένω με ενδιαφέρον τις απόψεις σας!
Για όποια πρόσθετη διευκρίνηση, είμαι εδώ!
