Εννοείται ότι είχα τρελό φόβο μην μου τη φέρουν και φερόμουν εντελώς παράλογα! Πχ ο αντρας μου όταν τον γνώρισα με πρόσεχε από την αρχή πάρα πολύ και μέχρι τώρα δηλαδή το κάνει. Όταν αρχισα να συνειδητοποιώ πως τον ερωτευτηκα/αγάπησα τον εγκατέλειψα από φόβο μην τυχόν και καταλάβει πως τον αγαπώ (μέχρι τότε την αγάπη και την τρυφερότητα την αντιλαμβανόμουν ως αδυναμία) και αρχίσει να με εκμεταλλεύεται και δεν φοβόμουν τόσο την κακοποίηση όσο το αδιασμα που ενδεχομένως θα ένοιωθα. Η πιο μεγάλη μου "απογοητευση" σε σχέση με τον κόσμο που είχα θεωρήσει από παιδί ήρθε όταν ακόμα και μετα την εγκατάλειψη ο άνθρωπος αυτός δεν έπαψε να με ψαχνει να ενδιαφέρεται και να με φροντίζει. Ηταν τεράστειο σοκ για μένα το ότι τα πράγματα δε χρειάζεται να είναι άσχημα.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Στην αρχη ο φοβος μην κακοποιηθώ εκ νέου, μετα το παραπάνω γεγονός, μετατράπηκε σε φόβο μην προκαλέσω εγώ την κακοποίηση, αρχισα δλδ να αντιλαμβάνομαι πως κάποιες από τις ατυχίες που μου έχουν συμβει σε διαπροσωπικές σχέσεις, δε ηταν ατυχίες, αλλά θυματοποιήσεις από πλευράς μου για να νοιώθω κανονική και δικαιωμένη σε σχέση με την εικόνα που είχα χτίσει για τον κόσμο. Όχι όλες βεβαια αλλά πολλές. Εκεί υπήρξε και μια εκρηξη ενοχικότητας. Αυτό που περιγραφεις όταν λες ότι σκεφτόμαστε παρα πάνω από τους υπόλοιπους ανθρώπους που δεν εχουν κακοποιηθεί ήταν σε έξαρση στη φαση που αρχισα να αναλαμβάνω την ευθύνη μου σε σχέση με την κακοποίηση μου. Γιατί ναι, στην παιδική μου ηλικία υπήρξα ανυπεράσπιστο θύμα, αλλά ως ενήλικη, δεν υπάρχει δικαιολογία στο να μου συμβαίνουν καταστάσεις συνέχεια στις σχεσεις μου με τους αλλους ανθρώπους, στις οποίες να είμαι θυμα. Δηλαδή είναι κάπως παράλογο να συμβαίνει, δεδομένου πως δεν είμαι κακό άτομο, δεν πειράζω τους αλλους ώστε να θελουν το κακό μου και ούτε υπάρχει γενικότερα αντικειμενικός λόγος να είμαι το θύμα όλων, οπότε κατέληξα στο ότι δεν υπερασπίζομαι επαρκώς τον εαυτό μου και είναι ευκολοτερο για κάποιον ανθρωπο να με κάνει θυμα του, από ότι θα ηταν με κάποιον άλλο. Σε κάποιες περιπτώσεις, συνειδητοποίησα πως έψαχνα κακοποιητές, το υποσυνείδητο ήθελε να επαναληφθεί η κακοποίηση για να βιωθούν απωθημένα συναισθηματα να συνειδητοποιηθούν και να μην το πιέζουν άλλο.
Όταν το συνειδητοποίησα αυτό και το αποδέχτηκα και εδιωξα από το μυαλό μου αυταπάτες τύπου "αστον να λέει" ή θα κάνω πίσω και ας περάσει του αλλουνού γιατί εγώ είμαι πιο γενναία και μπορώ ή είμαι ξεχωριστή επειδή καταλαβαίνω περισσότερο και ας κανω τον μλκ φαινομενικά αφου ξέρω πως ελέγχω την κατάσταση ή ακόμα να θεωρώ πως το να κάνω υπομονή και να θυσιάζω τον εαυτό μου για μπουρδες ήταν ενός είδους ιερός σκοπός και είπα στον εαυτο μου την αλήθεια ότι "κοριτσάκι μου είσαι κότα, δεν εξυπηρετείς κανέναν σκοπό, απλώς ντρέπεσαι και φοβάσαι να πεις όσα θες και δεν είσαι καθόλου έξυπνη νομίζοντας πως ελέγχεις την κατάσταση το αντίθετο είσαι ηλίθια που ανέχεσαι τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων πάνω από τις δικές σου χωρίς αιτία, επειδή κάποτε φοβήθηκες πως θα σε σκότωναν αν εσύ δε σκότωνες τα θέλω σου και έμαθες να μην σε αγαπάς"
Από κει και πέρα ήταν μια ακροβασία. Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, εκπαιδεύεται όμως. Μου πήρε μια πενταετία τουλάχιστον να βρω καποιες στοιχειώδεις ισορροπίες αλλά τα κατάφερα. Στην αρχη δεν ηξερα τι ηθελα, επρεπε να το μάθω, μετά προσπαθούσα να βρω τρόπο να επικοινωνήσω αυτό που θέλω χωρίς να γίνομαι επιθετική ή υπερβολική, να χρησιμοποιώ δηλαδή σωστο επικοινωνιακό πλαίσιο, υστερα έμαθα να περιμένω από τον εαυτό μου, δλδ βγηκα από το τρυπάκι ότι εγώ για σένα θα γινω ο καθρευτης των επιθυμιών σου αρα θες δε θες απαιτώ να γινεις ο δικός μου. Μετα εγινα μάνα και συνειδητοποιόντας το σημαντικό, ότι δηλαδή τα παιδιά μου δεν θελω να περάσουν τέτοιο λούκι και αυτό εξαρτάται μόνο από εμένα και πως μόνο για τα έργα και τις επιλογές τις δικές μου αξίζει να θυσιάζομαι και το κάνω με μεγάλη χαρά για την οικογένεια μου, το ίδιο και ο συζυγος, και πως όπως μου διδαξε ο κοινός βιος με τον συζυγο, όσα λάθη κι αν κάνει από άγνοια κάποιος τα διορθώνει και τα σβήνει η αγάπη.
Νοιώθω γεμάτη πλέον. Δεν έχω αγωνία για το αν θα μου φερθει ποτε ξανά ασχημα κάποιος που επέλεξα να αγαπώ γιατί δε μπορώ ούτε να το προβλέψω ουτε να το χειραγωγήσω, επομένως δεν εχω και ενοχές αν συμβεί. Θελω μονο να αγαπω εμενα και αυτους που επέλεξα για οικογένεια.
