Πετσόκομμα δε λες τιποτα! Χατζάρα μονιμως απο πανω μου. Δεν λειτουργω χωρις αυτήν και ταυτόχρονα αυτη είναι που με τρωει και με χειροτερευει. Ετσι εχουμε μαθει, αλλα με πολλη προσπάθεια μπορεί να αλλαξει, το πιστευω. Θελει δουλεια, θάρρος και επιμονή. Τουλάχιστον ξερεις τι; Τωρα το βλεπω, το αναγνωριζω και επιθυμώ πολυ να κανω κατι γι'αυτο. Ειμαι αισιοδοξη, παρολη την κατάθλιψη☺.
Μεθαυριο θα καθισω απεναντι στην ψυχολογο και θα μιλησω γι'αυτο. Ειναι κατι σαν αγώνας με τον εαυτο μου. Πως θα ειμαι, πως θα το παλεψω, τι θα κανει η αλλη πλευρα. Εχω ενα περιεργο αγχος, αλλα ειναι ενα σημειο που πρεπει να αντιμετωπίσω.
