Printable View
Εγώ μετά από το βάσανο είμαι σιγουρη ότι χρειάζονται και τα δύο. Απλα στην ψυχοθεραπεία ειναι πόσο έτοιμος είναι κάποιος για αλλαγή ή ανάλογα τι περνάει. Αν εχεις βαριά κατάθλιψη και είσαι χωρίς αγωγή δεν πας ούτε για νερό για παράδειγμα όχι να κάνεις κουβέντα ώρας.
Πάντως η σύγκρουση γνωσιακών και ψυχαναλυτών συνεχίζεται σε όλα τα μέτωπα. Βλέπεις μέχρι και τον Yalom να τους θάβει ανελέητα (π.χ. στον Κήπο του Επίκουρου) λέγοντας ότι δεν χτυπούν το πρόβλημα στην ρίζα του αλλά χρησιμοποιούν ημίμετρα και οι γνωσιακοί από την άλλη μέσω των βιβλίων αυτοβοήθειας να λένε ότι μια ζωή μπορεί να χάσει κανείς κάνοντας ψυχανάλυση και να μην περάσει ούτε μία μέρα λειτουργικός και να ξοδέψει και μια περιουσία. Πολύ χαρακτηριστικά ο Πωλ Χωκ γράφει στο βιβλίο του "Κατάθλιψη - Τι την προκαλεί και πως να την ξεπεράσετε" : "Αποτελεί φροϋδική μυθολογία η σκέψη πως η παρανοϊκή συμπεριφορά μας θα εκλείψει αυτομάτως όταν ξεσκεπάσουμε μια ανάμνηση ξεχασμένη από παλιά, που υποτίθεται ότι έτρωγε σαν σαράκι το ασυνείδητό μας από την παιδική μας ηλικία. Καμιά φορά η κακή συμπεριφορά σταματάει εκπληκτικά απότομα, αλλά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μειώνεται αργά, ξεθωριάζει σταδιακά. Κρίμα στον άνθρωπο που περιμένει να' ρθει η επιφοίτηση στο σύντροφό του ή το παιδί του και να ξυπνήσει άλλος άνθρωπος. Αυτό το άτομο είναι καταδικασμένο να υποφέρει από κατάθλιψη."
Η ψυχαναλυτική δλδ βασίζεται στην αφήγηση αναδρομή του πριν ενώ η γνωσιακη κυρίως στο παρόν;
Εγω αυτό καταλαβαινω.Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Εχοντας κανει κάποιου τυπου ψυχαναλυτικη προσέγγιση, κληθηκα να παω πολυ πίσω. Σχεδον στην αρχη της ζωης μου (!) και εννοείται στην παιδικη ηλικια η οποία ξεσκονιστηκε για να αποκαλυψει τραυματα, κρυμμενες συγκρουσιακες καταστάσεις, αντιληψεις κ πεποιθήσεις που εδραιωθηκαν μεσα μου και θεωρουνται υπευθυνα για τη σημερινη μου κατάσταση.
Δυο χρόνια συνεδριών και αναδρομων στο παρελθον, με διεξοδικο σκαλισμα, επιπονο και δυσκολο.
Δεν με πειραξε αυτό. Κάποιες φορες το αποζητουσα πια σχεδον μαζοχιστικα να γινει, για να φτασω οπως επεσημανε ο θεραπευτής στην πηγη, στην αιτια και επομενως στη λυση του προβλήματος.
Αυτο που δεν εγινε, ηταν η λυση. Ενω δηλ αναλυθηκαν τα παντα σε αηδιαστικο βαθμο κι ενω πιασαμε το υπερτατο σημειο της αιτιας αυτου που μου συνεβαινε, δεν ηρθε καμια λυση και καμια μαγική εξαλειψη ολων αυτων που ειχα και ακομα εχω.
Ξεκινησα επειτα γνωσιακή-συμπεριφοριστική προσεγγιση.
Αυτη σαφως και δεν αφηνει απεξω κατι που θα προκυψει πανω στην συζητηση σχετικα με το παρελθον, αλλα εστιάζει κυριως στο παρόν.
Δηλαδή, οσες φορες εγινε λογος για γεγονότα του παρελθοντος, δεν με σταματησε ουτε με απετρεψε απο αυτα. Αντιθετως συζητηθηκαν αναλυτικα κ πηρα και ασκήσεις πανω σε αυτα.
Ο σκοπος αυτης της προσεγγισης -αν το'χω καταλαβει καλα- ειναι να βοηθήσει τον ασθενη να αντιληφθει οτι η τρέχουσα πραγματικότητα με ο,τι σερνει απο πισω της κ θα τα δουμε κι αυτα, ειναι η πιο σημαντική στιγμή στην οποία πρεπει να εκπαιδευτουμε να τη ζουμε οσο καλυτερα γινεται. Να μαθουμε να υπαρχουμε στο τωρα εκπαιδευοντας τον εαυτο μας να το κανει με τον καλυτερο δυνατο τροπο.
Σε ευχαριστώ πολύ Νεφέλη μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι έκανα γνωσιακη. Δεν είχα ρωτήσει ποτέ ποια μέθοδο ακολουθούμε. Ας μη χαλάσω το thread του Θεματοθετη. Σε ευχαριστώ ξανά.
Παίζει να βιώνω μετατραυματικό στρες από όλη αυτήν την ιστορία? Έχετε καμιά ιδέα επ' αυτού;
Αχ δεν διάβασα όλα τα μηνύματα κουράζομαι αλλά φίλε ένα έχω να σου πω!! Πόσο σε καταλαβαίνω!! Έχοντας κι εγώ μητέρα τύρρανο που προς τα έξω δείχνει την τέλεια εικόνα ταυτίζομαι απόλυτα μαζί σου!! Βέβαια εμένα δεν μου έχει κάνει τόσο χοντρά αλλά κατάφερε και με τρέλανε!! Τι τραβάμε......
Τώρα diomides τι γίνεται με τη μάνα σου; Έχεις ακόμα επαφές, ζει ακόμη; Πιστεύεις ότι μπορεί να είναι το χειρότερο, δηλαδή να μη φταίνε οι γονείς μας και να τράβηξαν τα ίδια από τους δικούς τους γονείς; Γιατί αν είναι έτσι είναι άδικο για όλους!! Αυτό είναι το χειρότερο!! Κάπου διάβασα ότι στην Αμερική θα είχαν πάρει την κηδεμονία σε ανάλογη περίπτωση, γιατί δεν γίνεται και σε μας έτσι εδώ και μας αφήνουν και υποφέρουμε; Εμένα είναι ακόμα εν ζωή η μάνα μου και με βασανίζει επειδή έχω μία ασθένεια και δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι!! Τι τραβάμε καλά τα λέω!
Λοιπόν κι εγώ στην ηλικία σου βρίσκομαι (39) και δεν έχω ξεκολλήσει από το πατρικό σπίτι. Σύμφωνα με την Alice Miller (σου προτείνω να πάρεις βιβλία της να διαβάσεις, πχ το "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας") η μάνα είχε περάσει τα ίδια από την δική της σύμφωνα με την ψυχανάλυση και στην συνέχεια κάνοντας τα ίδια σε σένα κατά κάποιο τρόπο το "διώχνει" από πάνω της. Δηλαδή είναι σαν καυτή πατάτα το όλο θέμα με την ψυχολογική κακοποίηση που περνάει από γενιά σε γενιά.Quote:
Originally Posted by dark life
Τι να πω δεν ξερω και πως φευγει αυτο το πραγμα μαλλον δεν υπαρχει λυση ε;
Κι εχω και μια αλλη απορια συμβαινει σε ολους αυτο η σε λιγους; Η σε πολλους;
Τί εννοείς δεν υπάρχει λύση? Υπό την έννοια του να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να παρέμβουμε σίγουρα όχι. Όμως όλα τα προβλήματα υπάρχουν για να παλεύονται και να δίνουν ένα είδους νόημα στην ζωή μας. Τώρα όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου μου φαίνεται ότι στο ελληνικό μοντέλο οικογενείας συναντάται συχνά ενός είδους υπερπροστατευτισμός / τοξικότητα. Όχι τόσο ακραία πράγματα σαν την δική μου περίπτωση αλλά μια μέση τοξική μάνα σίγουρα.Quote:
Originally Posted by dark life
Εμενα προσωπικα δεν μου δινει κανενα νοημα να βασανιζομαι, βαρος μου προσθετει! Μακαρι να μπορουσα να τη νικησω τη μητερα μου οσο πιο συντομα γινεται αλλιως θα με τρελανει κι αλλο!!
Οντως δεν ειναι σπανιο το φαινομενο, και ισχυει αυτο με την "καυτη πατατα" που περναει απο γενια σε γενια. Δεν ειναι τυχαιο που λενε "αμαρτιες γονεων παιδευουσι τεκνα".
Και εμενα η σχεση μου με τη μητερα μου ηταν παντα τοξικη/δυσκολη και εκεινη περασε τα ιδια και χειροτερα απο τη γιαγια μου...η γιαγια μου και αυτη δεν ειχε ενα σωστο σταθερο προτυπο οικογενειας περασε πολυ δυσκολα στη ζωη της και γενικα...ποιος ξερει ποσες γενιες πισω τραβαει αυτη η ιστορια. Αφου να φανταστεις φοβο το εχω αμα κανω καποτε κανα παιδι μην κανω τα ιδια...θελω να ελπιζω και νομιζω πως απο γενια σε γενια καλυτερευει λιγο το πραγμα αλλα δεν ξερω αν αρκει...καπου πρεπει και να σπασει αυτος ο κυκλος.
Απο εκει και περα αμα δεν αποστασιοποιηθει κανεις, ζορικα τα πραγματα, εγω αλλαξα χωρα και ησυχασα λιγο. Απο μακρια αγαπημενες ειμαστε...την εχω καταλαβει πια και της το εχω συγχωρησει μεσα μου αλλα αμα συναναστραφουμε πανω απο μια ωρα κατι θα πει και η θα με χαλασει....αγαπη και κατανοηση σε μικρες δοσεις λολ.
Επισης παρατηρω πως ακομα και αν ειναι για καποιο διαστημα καλη η σχεση μας και ολα καλα και ολα ανθηρα και δεν με ζοριζει η ακομα και οταν δεν την βλεπω/ακουω/δεν με επηρραζει παλι εγω πλεον εχω εσωτερικευσει διαφορα σκεπτικα της και συμπεριφορες της.
Με πιανω να σκεφτομαι ασυνειδητα εντελως με τροπο που θα σκεφτοταν η μανα μου, λες και εχω τη φωνη της μεσα μου ως δικη μου πια...και φυσικα αυτη η φωνη σπανιοτατα μου λεει καλα πραγματα.
Η μητερα μου ειναι μεσα μου η φωνη της καχυποψιας, του κυνισμου, της απομυθοποιησης των παντων,·του σκαλισματος των παντων, αυτη που αναζητα το χειροτερο δυνατο σεναριο και ενδεχομενο για να με προετοιμασει για αυτο και δεν μπορει να ελπιζει σε κατι καλυτερο...
Απο τη μια εχοντας φαει το μουτρα μου και εχοντας φαει δυο τρια χαστουκια απο τη ζωη καταλαβαινω πως καποια πραγματα σε αυτο το σκεπτικο εν μερει ειναι χρησιμα και πως μου το περασε και ως τροπο προστασιας οχι μονο επειδη βαραει τα ψυχολογικα της...οποτε το εκτιμω. Απο την αλλη αναγνωριζω και την ζημια που μου εχει κανει απο πολλες αποψεις.
Μου ειναι δυσκολο να χαρω 100% πραγματικα το οτιδηποτε...η φωνουλα της καπου μεσα μου το ακυρωνει η καταστροφολογει καμια φορα, μου την κλεβει την χαρα....και με εχει βλαψει και με αλλους ποικιλους τροπους ολο αυτο αλλα ας μην το αναλυσω αλλο.
Το θεμα ειναι πως πλεον ειναι σε μια ηλικια που δεν υπαρχει τροπος να αναγνωρισει 100% τι συμβαινει, αμα το εκανε θα ηταν υπερβολικα επιπονο και καταστροφικο για τον ψυχισμο της και υποφερει και η ιδια ουτως η αλλως...οποτε εχω συμφιλιωθει με την ιδεα πως δεν θα καταφερουμε δυστυχως ποτε να τα βρουμε 100% και να με καταλαβει...αμα αναγνωριζε τη ζημια που μου εκανε αθελα της θα ηταν υπερβολικα πολυ για να το διαχειριστει...ηδη εχει πολλα παραπονα απο τη ζωη της, πολλα απωθημενα, πολλα γιατι...και ειναι επικινδυνο να πειραχτουν σε αυτη τη φαση πλεον...και πιο πολυ απο ολα με ποναει η σκεψη πως δεν θα βρει ποτε την εσωτερικη της γαληνη, δεν θα μπορεσει οταν ερθει η ωρα (μακρια μακρια απο τωρα χτυπα ξυλο) να κλεισει τα ματια της χωρις φοβο, χωρις να μετανιωνει....για αυτο και ειναι υποχονδρια και φοβιτσιαρα...πως να ησυχασεις αμα βλεπεις τη ζωη σου να γλυστραει μεσα απο τα χερια σου και να μενεις με ενα σωρο εκρεμμοτητες;
Ευχομαι να μπορουσα να την βοηθησω αλλα εχω παψει να προσπαθω εδω και καιρο, εχω καταλαβει πως δεν ειναι δικη μου ευθυνη.
Αν και προσπαθω να μην/ η δεν θελω πλεον τελοσπαντων να προσθετω αλλα αγκαθια στη σχεση μας, προσπαθω να απαλυνω οσο μπορω τα πραγματα και να μην την επιβαρυνω....μια την εχω στο κατω κατω της γραφης. Τα χρονια που ημουν η κορη, το προστατευομενο μέλος που την ακολουθει και την εχει αναγκη πανε, τωρα ειμαι και εγω υπευθυνη για την εξελιξη των πραγματων και προσπαθω να ειμαι καλη κορη...
Μαλλον δεν τα καταφερνω καλα....αλλα αυτο ειναι το σκεπτικο μου...
Οσο για το να νικησεις τη μητερα σου που λες νταρκλαιφ...πως το εννοεις; Να της επιβαλλεις τη γνωμη σου δε προκειται, οι μεγαλοι ανθρωποι δεν μπορουν να αλλαξουν κοσμοθεωρια, ηδη ζησαν τη ζωη τους με μια συγκεκριμενη και αμα αλλαξουν θα σκυλομετανιωσουν για ολα και θα νιωθουν οτι η ζωη τους πηγε στραφι...κανεις δε το θελει αυτο για αυτο και αντιστεκεται στην αλλαγη ο ψυχισμος στα γεραματα, για να προατατευτει το προσωπικο νοημα της ζωης του καθενα...ποτε δεν θα σου αναγνωρισει η μητερα σου το δικιο σου να το ξερεις...
Ο μονος τροπος να την "νικησεις" ειναι νομιζω να την καταλαβεις και να επεξεργαστεις μεσα σου τη κατασταση ωστε να παυει να σε εξουσιαζει μεσα στο μυαλο και τη ψυχη σου...Να μη σε επηρεαζουν τοσο η γνωμη της, τα θελω της, τα μοτιβα συμπεριφορας της, να μη διψας για την αποδοχη της, να την απομυθοποιησεις...οχι οτι την θαυμαζεις. Αλλα ακομα και ο "τυραννος" εχει μια μυθικη διασταση...αμα ριξεις τον τυρρανο απο το βαθρο του θα δεις εναν ανθρωπο....και εκει δεν θα σε εξουσιαζει/χαλαει τοσο πια...
Ετσι νομιζω τουλαχιστον...
Δεν ξερω αν σου βγαζουν νοημα αυτα που λεω.
Ναταλάκι μου η μητέρα σου ήταν κάποτε σαν κι εσένα όμορφη με δυνατότητες με προσόντα αυτά που βλέπεις είναι τα τραύματα της όλο το νόημα της ζωής είναι να αναρωνεισ πλήρως από τα τραύματα κι αυτό μόνο οι σκληροί νομίζω μπορούν να το κάνουν εσύ είσαι καλομαθημενη
Ρε ελις σε εκτιμω κι ολα καλα αλλα εχω βαρεθει τα σχολια σου τυπου "ειστε καλομαθημενοι ολοι δε ξερετε τι ειναι τα βασανα βρεχει στη φτωχογειτονια βρεχει και στη καρδια μου, εγω μεγαλωσα στο δρομο ειμαι μαγκας χτυπημενος απο τη ζωη, εχω μαθει να κοιμαμαι με τη πορτα ανοιχτη " και λοιποι στιχοι τραγουδιων...σου αρεσει η ιδεα των βασανων και του ποσο αδικημενο φτωχο πλην τιμιο παιδι εισαι...εχει γουστο και το βασανο και η κλαψα, προκαλει και αυτο ευχαριστηση, το γουσταρεις, το καταλαβαινω. Και πιθανοτατα ισχυει εν μερει. Αλλα πολλες φορες ειναι αστοχο, πολυ αστοχο. Για αυτο σταματα το, τουλαχιστον ως προς εμενα.