Περί συγχώρεσης...

Συμφωνώ, δεν μπορούν τα αρνητικά βιώματα που μας έδωσαν κάποιοι να μας κρατάνε, υπό μορφή επανάκλησης στη μνημη ή απωθημένου, στο παρελθόν.
Αυτό που βοά μέσα μας για απελευθέρωση, όπως το έθεσες Nefeli28 ειναι "το κομματι εκεινο που αιμοραγουσε, διψουσε για εκδικηση, πονουσε και βασανιζοταν.". Η συγχώρεση δεν μπορεί να ειναι αποτέλεσμα ενός "πρέπει", "θα ήταν καλό" κλπ που ουσιαστικά ειναι μορφη επιβολής από εμάς προς εμάς αλλά ενός πηγαίου συναισθήματος που έχει κατασταλάξει μέσα μας που μας ωθεί στη συγχώρεση και που προφανώς πολύ λίγοι κατορθώνουν να αποκτησουν.
Σίγουρα η πάροδος χρόνου συνεπάγεται μια πιο ηρεμη αντίκριση τετοιου ατομου, αμα τυχει και ξανασυναντηθουμε (εννοειται τυχαία) όμως η αναμνηση δεν έχει σβησει, ούτε προφανως μπορω να συναψω σχέσεις με τετοιο άτομο, έστω και αν εχω μέσα μου καταλαγιάσει.
Απλα μαθαινουμε στη ζωη μας να ειμαστε πιο δυνατοί και πιο άμεσοι στις αντιδράσεις μας. Τρόπον τινά εφαρμόζουμε το "τα όμοια τοις ομοίοις εισίν ιάματα". Η καλύτερη και αποτελεσματική αντιμετώπιση παρόμοιων καταστασεων που μας εμφανίζονται στο μελλον, μας γεμίζει με θετικές εμπειρίες, οι οιποίες συνιστουν κάτι το οποίο διψάει να αποκτησει η ψυχη μας ως αντιβαρο στο τραυμα, κι αυτες οι θετικες εμπειριες πιστευω ειναι ενας πλεον αποτελεσματικος τροπος για να επωλουθεί - όσο γίνεται - η πληγη.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

elisabet, Breath, Diana 1982,
όταν τύχει να βρεθείτε κάπου με άτομα τα οποία σας πλήγωσαν, σας έβλαψαν κλπ πως νοιώθετε? εννοώ είστε άνετοι μαζί τους, προσπαθείτε να τους αποφύγετε κλπ.

---

Προσωπικά δεν νομίζω οτι μου έτυχαν καταστάσεις τόσο χοντρές που να μην μπορώ να τις αφήσω πίσω μου. Σαφώς υπήρξαν άνθρωποι που με πόνεσαν ή με πλήγωσαν με την συμπεριφορά τους ή με αδίκησαν κάποιες φορές αλλά δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη της εκδίκησης πέρα ίσως από τις πρώτες στιγμές του έντονου θυμού. Αυτό που προσπαθούσα να κάνω πάντα είναι να ξεκαθαρίσω μέσα μου τις προθέσεις που μπορεί να είχε ο άλλος. Αναλόγως και την σχέση που είχα αναπτύξει με τον κάθε άνθρωπο, θεωρώ οτι έδινα και δίνω ευκαιρίες. Αν θεωρήσω δηλαδή πως οι προθέσεις του δεν είναι κακές κι αν φυσικά αυτό που έκανε είναι κάτι που μπορώ να διαχειριστώ, μπορώ να το αφήσω στην άκρη και να συνεχίσω ή απλά να χωρίσουν οι δρόμοι μας χωρίς να το κρατάω ως βάρος. Ίσως να μη μπορώ να έχω μαζί του την ίδια σχέση που είχα πριν, αλλά συνήθως δεν νιώθω δυσφορία ή κάτι αρνητικό με την παρουσία του άλλου κοντά μου όταν έχει περάσει ένα εύλογο διάστημα.

Μόνο με ένα άτομο στην ζωή μου έτυχε να νιώθω αυτή τη δυσφορία και να μην θέλω καν να τον συναντήσω ποτέ ξανά και θεωρώ πως αυτό το έκανα γιατί με πόνεσε πολύ η συμπεριφορά του και παρόλο που προσπάθησα δεν πήρα ποτέ μια εξήγηση για αυτή την συμπεριφορά. Ωσπου κάποια στιγμή τον θεώρησα σχεδόν νεκρό για μένα, οπότε όταν αργότερα έκανε κινήσεις να με προσεγγίσει ήμουν εντελώς αρνητική γιατί και μόνο η παρουσία του μου προκαλούσε μια ταραχή. Δεν είχα θυμό πια, ούτε κακία του κρατούσα απλά δεν άντεχα να τον βλέπω. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει πως δεν τον είχα συγχωρέσει, αλλά μέσα μου αρνητικά συναισθήματα για αυτόν δεν είχα πια. Απλά αν τύχαινε και τον έβλεπα κάπου έβγαινε ξανά στην επιφάνεια ο πόνος που είχα νιώσει και για αυτό το απέφευγα.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου θέλει να συγχωρήσει και να ξεπεράσει τα λάθη που με έβλαψαν. Ένα αλλο κομμάτι δεν θέλει να ξεχάσει τι έκαναν γιατί τα λάθη τους έγιναν αιτία να προχωρήσω μπροστά σε ορισμένα και να δουλέψω τον χαρακτήρα μου να μην μιμηθεί εκείνους. Δεν γνωρίζω αν θα καταφέρω να συγχωρήσω. Υπαρχουν βαθμίδες αλλοίωσης μετά από μια πληγή, μπορεί να εμπιστεύομαι λιγότερο ένα πρόσωπο ή σε ένα άλλο να μη θέλω να ανταλαξω πλέον καμία κουβέντα. Όποιος συγχωρεί ίσως να είναι τυχερός γιατί δεν έχει μέσα του αγκάθια αλλά είμαι δύσπιστη εάν μπορεί ο άνθρωπος να το κατακτήσει.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ένα κομμάτι του εαυτού μου θέλει να συγχωρήσει και να ξεπεράσει τα λάθη που με έβλαψαν. Ένα αλλο κομμάτι δεν θέλει να ξεχάσει τι έκαναν γιατί τα λάθη τους έγιναν αιτία να προχωρήσω μπροστά σε ορισμένα και να δουλέψω τον χαρακτήρα μου να μην μιμηθεί εκείνους. Δεν γνωρίζω αν θα καταφέρω να συγχωρήσω. Υπαρχουν βαθμίδες αλλοίωσης μετά από μια πληγή, μπορεί να εμπιστεύομαι λιγότερο ένα πρόσωπο ή σε ένα άλλο να μη θέλω να ανταλαξω πλέον καμία κουβέντα. Όποιος συγχωρεί ίσως να είναι τυχερός γιατί δεν έχει μέσα του αγκάθια αλλά είμαι δύσπιστη εάν μπορεί ο άνθρωπος να το κατακτήσει.

---

Γιατί λες πως δεν ξέρεις αν μπορείς να συγχωρήσεις; Νιώθεις ακόμα αρνητικά συναισθήματα για αυτά τα πρόσωπα όπως θυμό πχ ή εκδίκηση;

Ναι νιώθω, κάποιες φορές έντονα κάποιες μέτρια και άλλες καθόλου. Συμπλεγματικο ζήτημα. Νιωθω ότι πρέπει να συγχωρήσω γιατί κανείς δεν είναι τέλειος αλλά αρνούμαι γιατί συνέβαλαν σε ταλαιπωριες. Το ομολογώ δε μπορώ να συγχωρήσω έτσι απλα άνθρωπο που με έκανε να υποφέρω το γνώριζε και αδιαφορουσε. Δεν μιλάω για σκηνικα Ά δε μου έκανες δώρο ή το χατήρι. Μιλάω για λεκτική κακοποίηση, ψέμμα, ψυχολογικη βία φουλ δηλαδή νοσηρή στάση. Αυτό που προσπάθησα ήταν να μην φερθώ οφθαλμος αντί οφθαλμού. Να μην εκδικηθώ δηλαδή. Σταδιακά άρχισα να αντιλαμβανομαι ότι η μόνη λύση είναι να αποδεχθώ ότι ναι με πλήγωσαν ναι έχω αρνητικά αισθήματα και να το σεβαστώ.

Τον θυμό σου τον έβγαλες με κάποιο τρόπο απέναντι σε αυτά τα πρόσωπα; Καμιά φορά, επειδή σκεφτόμαστε οτι δεν πρέπει κτλ, προσπαθούμε να πνίξουμε τον θυμό μας και εκεί νομίζω γίνεται το λάθος. Θεωρώ τον θυμό ευεργετικό κάποιες φορές. Εννοώ αν κάποιος μου φέρθηκε ανέντιμα, με υποτίμησε με κακοποίησε ψυχολογικά κτλ, τότε ναι δικαιούμαι να βγάλω και θυμό, να του φωνάξω, να βρίσω...να ξεσπάσω με κάποιο τρόπο.
Εγώ ας πούμε απο χαρακτήρα είμαι κάπως ευέξαπτη, αν θυμώσω δεν το κρύβω και αυτό ενώ το θεωρούσα ελάττωμα για πολλά χρόνια, τελικά συνειδητοποιώ περνώντας τα χρόνια, ότι μάλλον καλό μου έκανε.

Ναι αμέ. Μου πήρε αρκετά χρόνια αλλά εξωτερικευσα όλο τον πόνο λεκτικά όχι με μπινελίκια στα πρόσωπα αυτά. Εν μέρει νιώθω καλά που τα εξεφρασα αλλά το κενό που έχω ακόμα γνωρίζω πως θα είναι πάντα εκεί. Κενό μικρής ηλικίας που αναπτύχθηκε με τη συμπεριφορά τους από τα πέντε και έπειτα. Εγώ ήμουν παθητικά επιθετική. Δεν μιλούσα και φυσικά ξεσπουσα σε εμένα. Όσο μεγαλώνω σκέφτομαι ότι έχουν θετικά χαρακτήριστικα και ότι δεν είναι δεδομενοι. Ίσως να μην είχαν το υλικό γονεικης φιγουρας που λέμε αλλά είναι σημείο αναφορας. Ούτε να μηδενίζω αλλά ούτε να αγιοποιω εξιδανικευω. Κάπως να το ισσοροπω προσπαθώ.

Ναι σε αυτές τις ηλικίες είναι πολύ βαθιές οι πληγές τελικά και δεν ξέρω αν μπορούν να ξεπεραστούν ποτέ ολοκληρωτικά. Σίγουρα πάντως δεν συγκρίνεται με οτιδήποτε άλλο ζήσουμε στην μετέπειτα ζωή μας ως ενήλικες ή στις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους.

Γιατί όχι με μπινελίκια; Δεν σου έβγαινε έτσι ή πάλι ήταν μια αίσθηση του να μην ξεπεράσεις τα όρια;

Συγνώμη για τις πολλές ερωτήσεις, αν το παρακάνω μου λες, προσπαθώ να καταλάβω.

Ο κυριοτερος λόγος είναι ότι μεγάλωσα με φωνές ανταρες νεύρα δίπλα μου και μπινελίκια και αυτό με έκανε να νιώθω ανησυχία φόβο. Με επηρεαζε όλο αυτό έντονα και είπα να μη γίνω έτσι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν αυτοί το όριο μου. Με την ψυχοθεραπεία κατάλαβα ότι θα βρω τρόπο να δείχνω τα αρνητικά μου αισθήματα και ας μην καταλαβαίνουν στην αρχή. Σαν άνθρωπος θα βρίσω μπροστα σε φίλο για κάτι αλλά το να βρίσω χοντρά άνθρωπο "δικό μου" νιωθω σαν να αυτομουτζωνομαι. Βρίζω το άτομο και μετά θα κάτσω να φάω με αυτό το άτομο; δεν έχει λογική. Μέσα στον δικό μου νου δεν έχει λογική καθαρά υποκειμενικά.

Δεν ξερω καποιον που ναμην εχει παραπονα απο τους γονεις του , αλλα μην ξεχναμε , δεν διαλεγουμε τους γονεις μας , ......εδω διαλεγεις εναν ανθρωπο , και σου βγαινει μαπα ......τωρα σε μεγαλυτερη ηλικια που ειμαι, θα τους συγχωρουσα καθαρα επειδη δεν θα τους εχω για πολυ , νεωτερος ,, οχι , γιατι να τους συγχωρεσω ( αν εχω κακοποιηθει , που δενεχω ) ? αν και μουχουν φερθει καλα οι ανθρωποι .....τα παραπονα μου , κι εγω ταχω , ας πανε στην ευχη οι ανθρωποι ......ποιος ξερει εμεις τι λαθη θα κανουμε ως γονεις ? μην πει κανεις , εγω εχωμαθει απο ταλαθη ων γονεων , βλεπω τν αδελφη μου να επαναλαμβανει τα ιδια λαθη των γονεων στα παιδια της , και χειροτερα ......ισως ειναι το δυσκολοτερο πραμα να εισαι γονεας ......ολοι μσθητευομενοι ειμαστε .....

Καλώς τον μακ [emoji4] [emoji4] [emoji4]

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ο κυριοτερος λόγος είναι ότι μεγάλωσα με φωνές ανταρες νεύρα δίπλα μου και μπινελίκια και αυτό με έκανε να νιώθω ανησυχία φόβο. Με επηρεαζε όλο αυτό έντονα και είπα να μη γίνω έτσι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν αυτοί το όριο μου. Με την ψυχοθεραπεία κατάλαβα ότι θα βρω τρόπο να δείχνω τα αρνητικά μου αισθήματα και ας μην καταλαβαίνουν στην αρχή. Σαν άνθρωπος θα βρίσω μπροστα σε φίλο για κάτι αλλά το να βρίσω χοντρά άνθρωπο "δικό μου" νιωθω σαν να αυτομουτζωνομαι. Βρίζω το άτομο και μετά θα κάτσω να φάω με αυτό το άτομο; δεν έχει λογική. Μέσα στον δικό μου νου δεν έχει λογική καθαρά υποκειμενικά.

---

Καλά κάνεις και βρίζεις, διοτι βγάζεις απωθημένα. Μεγάλωσες σε περιβάλλον που άκουγες τις φωνες και βιωνες τα νευρα των δίπλα σου αλλά σιωπούσες. Καταπιεζόσουν μεσα σου από την τραυματική αυτη εμπερια και έπρεπε κάποτε να εκδηλωθείς. Η εκδηλωση έστω εκ των υστέρων, ακομα και με λάθος άτομα ειναι πηγη λύτρωσης για το άτομο.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Προσωπικά δεν νομίζω οτι μου έτυχαν καταστάσεις τόσο χοντρές που να μην μπορώ να τις αφήσω πίσω μου. Σαφώς υπήρξαν άνθρωποι που με πόνεσαν ή με πλήγωσαν με την συμπεριφορά τους ή με αδίκησαν κάποιες φορές αλλά δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη της εκδίκησης πέρα ίσως από τις πρώτες στιγμές του έντονου θυμού. Αυτό που προσπαθούσα να κάνω πάντα είναι να ξεκαθαρίσω μέσα μου τις προθέσεις που μπορεί να είχε ο άλλος. Αναλόγως και την σχέση που είχα αναπτύξει με τον κάθε άνθρωπο, θεωρώ οτι έδινα και δίνω ευκαιρίες. Αν θεωρήσω δηλαδή πως οι προθέσεις του δεν είναι κακές κι αν φυσικά αυτό που έκανε είναι κάτι που μπορώ να διαχειριστώ, μπορώ να το αφήσω στην άκρη και να συνεχίσω ή απλά να χωρίσουν οι δρόμοι μας χωρίς να το κρατάω ως βάρος. Ίσως να μη μπορώ να έχω μαζί του την ίδια σχέση που είχα πριν, αλλά συνήθως δεν νιώθω δυσφορία ή κάτι αρνητικό με την παρουσία του άλλου κοντά μου όταν έχει περάσει ένα εύλογο διάστημα[B][/B].Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Αν μετα από οτι έγινε επανέλθει στη ζωη σου δεν αποκλείεται να σου ξανακάνει τα ίδια. Γι αυτο με το που τον ξαναβλέπεις ειτε απομακρύνεσαι είτε (αν δεν μπορεις να απομακρυνθεις λόγω περιστασεων) του δίνεις να καταλάβει πως δεν εισαι πλέον το ανεχτικό άτομο που γνωρισε κάποτε.

Μόνο με ένα άτομο στην ζωή μου έτυχε να νιώθω αυτή τη δυσφορία και να μην θέλω καν να τον συναντήσω ποτέ ξανά και θεωρώ πως αυτό το έκανα γιατί με πόνεσε πολύ η συμπεριφορά του και παρόλο που προσπάθησα δεν πήρα ποτέ μια εξήγηση για αυτή την συμπεριφορά. Ωσπου κάποια στιγμή τον θεώρησα σχεδόν νεκρό για μένα, οπότε όταν αργότερα έκανε κινήσεις να με προσεγγίσει ήμουν εντελώς αρνητική γιατί και μόνο η παρουσία του μου προκαλούσε μια ταραχή. Δεν είχα θυμό πια, ούτε κακία του κρατούσα απλά δεν άντεχα να τον βλέπω. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει πως δεν τον είχα συγχωρέσει, αλλά μέσα μου αρνητικά συναισθήματα για αυτόν δεν είχα πια. Απλά αν τύχαινε και τον έβλεπα κάπου έβγαινε ξανά στην επιφάνεια ο πόνος που είχα νιώσει και για αυτό το απέφευγα.Ειναι φυσιολογική σταση απέναντι σε τετοιο άτομο. Δεν μπορεις πλέον ουτε φίλο να τον κάνεις ουτε να του ξανοιχτείς. Κι οσο εισαι τωρα μαζι του απλά ψάχνεις τρόπο να τον αποφυγεις, να το σκασεις απ εκει που εισαστε μαζι, κατα βαθος ευχεσαι να μην ειχατε ξαναιδωθεί.

---

Δηλ δεν ειναι θεμα συγχώρεσης. Ακόμα και συγχώρεση να δώσει το γυαλί, δλδ η διαπροσωπικη σχέση ήδη ράγισε, κι όπως η συγκόλληση ενός γυαλιού δεν το επαναφερει στην ίδια ακριβως κατασταση όπως ήταν πριν το ίδιο ισχύει και στις σχεσεις.
Με προβληματίζει μήπως και στο θεμα που συζητάμε περι περι συγχώρεσης ισχύει, ως η πλέον αποτελεσματική θεραπεια αυτο που ειπε ο Ιπποκράτης, "τα όμοια τοις ομοίοις εισίν ιάματα". (τα υπολοιπα εντος της αναρτησης με μπλε φοντο).

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Καλώς τον μακ [emoji4] [emoji4] [emoji4]

---

Γεια σου C.C. .............εχω να προσθεσω οτι και οι γονεις ειναι ανθρωποι, δεν αγαπουν ανευ ορων , ιδιως ο πατερας , η μητρικη αγαπη ειναι συνηθως εντονοτερη ....................αν δεν πας με τα νερα τους , επικεινται αψιμαχιες ....... απο μια ηλικια και περα , 25 ας πουμε , πρεπει ο ιδιος να φροντιζεις για τον εαυτο σου , αλλιως θα εισαι στο ελεος των ...

Ναι ioanni θα βρισω και εγώ ως άνθρωπός ειδικά αν έχω φόρτιση αλλά με μέτρο και εκεί. Ίσως επειδή εμένα οι λέξεις με πλήγωναν πέρναγαν μέσα στο "ειναι" μου και μετά με ακολουθούσαν ως επικριτική φωνή δε θέλω να αρχίσω κατευθείαν τα άντε ρε και γα* και δως του. Το πιο οδυνηρό όπλο ειναι η σιωπή και αδιαφορία, κάποτε το διάβαζα και δεν το ένιωθα. Τώρα ξέρω πως είναι να έχεις φτάσει εκεί. Μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξει και αυτο. Όλα πιθανά