Printable View
oσες φορες εχω κανει το λιγο-λιγο εχω πετυχει!!! απλα ειναι ΔΕΣΜΕΥΣΗ το λιγο-λιγο, πρεπει να λειτουργεις σαν ταγμενος, ό,τι και να γινει εγω εκει πχ για 3 ωρες διαβαζω το χ βιβλιο, δεν παει να γινει κι ο 3ος παγκοσμιος....Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
νομιζω αυτη η δεσμευση μου τη σπαει - θελω ελευθερια και ανεση. οχι να εχω τη φωνουλα μες στο κεφαλι μου να μου λεει πρεπει να κανεις αυτο ή εκεινο....
Κι εγώ τις ελάχιστες φορές που το χω κάνει, πετυχαίνει!Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Αλλά τώρα βάζεις κι άλλες παραμέτρους...δέσμευση, ελευθερία...ακριβώς αυτό! Θέλω να νιώθω ελεύθερη πως μόλις βαρεθώ/κουραστώ/αλλάξω γνώμη θα μπορώ να το αφήσω! Μου ειναι πολύ δύσκολο να δεσμευτώ σε κάτι λες και θα υπογράψω συμβόλαιο και μετά θα ρθει ο άλλος να μου ζητήσει τα ρέστα...που ο άλλος φυσικά είναι ο εαυτός μου. Προφανώς αυτό συμβαίνει επειδή απογοητεύομαι πολύ μετά και τα βάζω με μένα, γιαυτό πάντα θέλω να χω ένα εναλλακτικό σενάριο, να μην δεσμευτώ ακριβώς.
Πχ. ξεκινάω γυμναστήριο. Δεν θα πω ποτέ οτι θα πηγαίνω για τόσο...θα πω "θα πηγαίνω όσο έχω όρεξη", θέλω να νιώθω την ελευθερία οτι αν μια μέρα δεν έχω όρεξη, μπορώ και να μην πάω.. γιαυτό συνήθως όταν εμπλέκονται κι άλλοι δεν τα παρατάω γιατί εκεί νιώθω την δέσμευση οτι τους κρεμάω, αν έχουμε κανονίσει πχ να περνάω κάθε μέρα να σε παίρνω για το γυμναστήριο.
Το αυτοσαμποτάρισμα παίζει πολύ νομίζω και το ενδεχόμενο αποτυχίας. Γιατί δεν έχω τίποτα χειρότερο από το να ξεκινήσω κάτι και μετά να μην πετύχει/να μην μπορέσω για αντικειμενικούς λόγους να το ολοκληρώσω. Ξέρω οτι μετά θα σκάσω. Οπότε ίσως δημιουργούμε αυτές τις παγίδες στον εαυτό μας ως δικαιολογία, για να αποφύγουμε την αποτυχία σε αυτά που δεν πιστεύουμε οτι μπορούμε να πετύχουμε ή είναι δύσκολα.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Αυτό το λίγο λίγο που λες το έκανα στα τελευταία μαθήματα στη σχολή...πόσο περήφανη ένιωσα δεν φαντάζεσαι! Δεν περίμενα ποτέ οτι θα καταφέρω εγώ να το τηρήσω αυτό το λίγο λίγο για όλο το εξάμηνο! Και δούλεψε τέλεια, ενώ ήταν τα πιο δύσκολα μαθήματα, τα πέρασα με την μια και με βαθμό! Αλλά...επρεπε να φάω τα μούτρα μου όλα τα προηγούμενα χρόνια στη σχολή και μετά να αποφασίσω να το κάνω αυτό!
Ελισαβετ εγω τρωω τα μουτρα μου αυτη τη στιγμη που μιλαμε στο μεταπτυχιακο μου ετσι ακριβως και παλι δε κανω τιποτα. Προεχει να τιναξω τα χαλια :P
Χαχαχα
Λοιπον...αφου δεν παιρνουμε μπρος οταν ειμαστε υπολογες στον αυτο μας αλλα σε τριτους δεν κανουμε συμφωνια να τσιγκλαμε η μια την αλλη; Λοιπον καθε μερα θα σε ρωταω τι γινεται με τα αρχεια, θα σε εκθετω καθε μερα οσο δεν το κανεις μεχρι να νιωσεις αρκετα ασχημα ωστε να κατσεις και να το κανεις :P χαχαχα αστειευομαι φυσικα...ισως θα λειτουργουσε επιφανειακα μια τετοια δεσμευση σε τριτους και να τους δινουμε λογαριασμο για λιγο αλλα το ζητημα ειναι να μαθουμε να δινουμε λογαριασμο στον εαυτο μας...αυτο που για τριτους σκοτωνομαστε να ειμαστε υπευθυνοι και ενταξει αλλα τη παρτη μας την εχουμε χεσμενη εεεεε....ειναι λιγο παθολογια :P
αυτο ακριβως που λες εκανα οταν ημουν Αθηνα. Γραφομουν και ζητημα ειναι να πηγαινα 2-3 φορες το χρονο. Μια η δουλεια μια τα τρεξιματα, που διαθεση για γυμναστηριο???Quote:
Originally Posted by elisabet
οταν μετακομισα επαρχια, επειδη βρεθηκε ΤΟ κινητρο=κολλησα με εναν τυπο, και ημουν 75 κιλακια, το πηρα αποφαση σαν στρατιωτης, καθε μερα, βρεξει-χιονισει, εγω εκει στο σκοπο μου να χασω κιλα. Με προγραμμα, τρεξιμο κλπ. Και σε 2 χρονια εμφανισιακα εγινα μια αλλη!.
Φετος με τα αντικαταθλιπτικα χαλαρωσα υπερβολικα, νυσταζα επισης υπερβολικα, καπου δεν ειχα την ορεξη να κοπανιεμαι καθημερινα με αποτελεσμα να πηγαινω το πολυ 2 φορες τη βδομαδα....αρα πηρα 5 κιλακια.
Και τωρα προσπαθω να μου ανοιξω την ορεξη να χασω τα κιλακια γιατι πολυυυυυ εκατσα....
ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ. αν εχουμε κινητρο κανουμε θαυματα.
επισης το να οραματιζεσαι βοηθαει, να σκεφτεσαι πως θα εισαι αφου πετυχεις το στοχο, και η σκεψη αυτη σε σπρωχνει στην υλοποιηση....
το ιδιο και εγω με την εργασια μου... 7η χρονια φετος....και σκεφτομαι ποτε θα βγαλω το κρεας απο την καταψυξη, τι θα μαγειρεψω και τι να παρω απο το σουπερ μαρκετ...Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
αλλα κι αυτο ομως... απο τη μια να εχω το μυαλο μου στον κιμα και απο την αλλη να σκεφτομαι τα επιστημονικα θεματα που μελετω.... ειναι να τρελλλλαινεσα....
Ναταλία τα χαλιά είναι μεγάλη προτεραιότητα τι να λέμε τώρα! :Ρ Σιγά μη κάτσεις να διαβάσεις με τα χαλιά βρώμικα!!!
Μάρα...ηθικό δίδαγμα : βρες κάποιον να κολλήσεις κι ούτε που θα καταλάβεις πως θα χαθούν τα 5 κιλάκια!!! χαχα
Αυτό που άμα ερωτευόμαστε γινόμαστε superwomen και όλα τα προλαβαίνουμε και τα καταφέρνουμε πώς στο καλό εξηγείται;
μηπως θα πρέπει να ερωτευτούμε λίγο τους εαυτούς μας;
Αααακριβως. Α γεια σου. Απο εκει πηγαζει πιστευω...δεν υπαρχει μεγαλυτερο και ισχυροτερο κινητρο απο τον ερωτα και ακομα περισσοτερο απο την αγαπη. Το εχω παρατηρησει και στον εαυτο μου αυτο. Καποτε μπορουσα να γυρισω βουνα αναποδα επειδη αγαπουσα, οτι θες εκανα. Το προβλημα ειναι πως οι "διαμεσολαβητες" πανε κι ερχονται και χρειαζεσαι μια πιο σταθερη διεξοδο στην αγαπη σου...και μαααλον δεν αγαπαμε αρκετα τον εαυτο μας. Τρου στορυ. Για εμενα εστω για εσας δε ξερω. Προσπαθω παντως... (λεμε τωρα :P)Quote:
Originally Posted by elisabet
ελα ντε... κι εγω αυτο λεω...Quote:
Originally Posted by elisabet
πως ερωτευομαστε τον εαυτο μας???? οεο????
παλι να κολλησω ονειρικα με τον πριγκηπα του παραμυθιου δεν μπορω, κουραστηκα!!!!!!!!!!
Ω σε νιώθω! ακριβώς αυτό συμβαινει και σε μένα! Μετακινώ βουνά λεμε όταν αγαπάω!Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Μόνη μου...κάτι παθαίνουν οι υπερδυνάμεις μου..
Σπαστικό να θες εξωτερικούς παράγοντες για να κάνεις αυτά που θες, δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό..
Απτην άλλη ο ποιητής λέει " ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...οι άνθρωποι ζουν από την στιγμή που βρίσκουν μια θέση στις ζωές των άλλων". Μήπως ζητάμε πολλά απτους εαυτούς μας;
όχι ονειρικά βρε Μάρα... πραγματικά! Αν λειτουργεί και το ονειρικά πάντως, γιατί όχι;Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Δεν ξερω γαμωτο...νομιζω ισως ειναι θεμα βαθμου...στο βαθμο που το περογραφουμε δεν ειναι φυσιολογικο...λογικα υπαρχουν ανθρωποι που αγαπανε τον εαυτο τους αρκετα ωστε να κανουν πραγματα για να βελτιωσουν τη ποιοτητα ζωης τους χωρις να χρειαζεται τριτος να τους παρακινει....υπαρχουν δεν υπαρχουν; Νομιζω, δε ξερω...υπαρχουν ανθρωποι που ζουνε μονοι και εχουν ενα ρημαδι προγραμμα και το τηρουν...Quote:
Originally Posted by elisabet
Απο την αλλη κοινωνικα οντα ειμαστε οι ανθρωποι και οι νορμαλ ανθρωποι "ανθιζουν" περισσοτερο με αλλους ανθρωπους γυρω τους παρα μονοι, σιγουρο αυτο...εκτος αν μιλαμε για ψυχοπαθεις η τιποτε απομονωμενες στο εργαστηριο και τη μελετη τους ιδιοφυιες αφωσιωμενες στο να ανακαλυψουν το μυστικο της αθανασιας :P Εκει ναι οκ ισως η απομονωση σε βοηθαει να συγκεντρωθεις σε μεγαλα επιτευγματα καλυτερα λολ...
Πολυ ωραια τα λεει ο ποιητης...απλα μαλλον το παραχεζουμε :P
Απο την αλλη ισως ζηταμε και πολλα...ισως ειναι οι υπερβολικες απαιτησεις και ο φοβος αποτυχιας που λεγαμε...πφ δε ξερω μπερδευτηκα.
Δε ξερω τι ειναι καλυτερο, να τσατιστω με τη παρτη μου και με πιεσω η να μου δειξω κατανοηση; Εδω σας θελω :P
Τι πιστευετε οτι θα εβγαζε ενα ατομο απο τετοιο λουκι;
Παιδιά καλησπέρα και από εμένα....
Κι εγώ αντιμετωπίζω τεράστιο θέμα με την αναβλητικότητα, αλλά θεωρώ ότι οφείλεται στα σκαμπανεβάσματα της διάθεσης και της κακής γενικότερα ψυχολογίας μου. Πχ., έχω σκαλώσει εδώ και 1 μήνα στα περιεχόμενα της διπλωματικής μου... Άκουσον άκουσον!!! Την έχω τελειώσει και το μόνο που μένει είναι να φτιάξω τα περιεχόμενα και ακόμη τίποτα. Βέβαια είμαι κι εγώ χαρακτήρας των άκρων, ή θα κάνω αυτό που θέλω να κάνω άψογα ή δεν θα ασχοληθώ καθόλου και μάλιστα εκεί αποδίδω το γεγονός ότι σαν άνθρωπος δεν έχω χόμπυ. Αν βρω χόμπυ, θα το πάρω τόσο στα στα σοβαρά που θα πάψει να είναι χόμπυ...
Δεν ξέρω βρε Ναταλία...ο ψυχολόγος μου πάντως σε ανάλογη συζήτηση ήταν της άποψης του να δείξω κατανόηση στον εαυτό μου τουλάχιστον σε ορισμένα διαστήματα της ζωής μου που είχα έτσι κι αλλιώς άλλα θέματα να με ζορίζουν. Το ίδιο μου λένε και οι φίλοι μου συνήθως. Με μια φίλη που το συζητούσα και την είχα πάντα για ίνδαλμα στο συγκεκριμένο θέμα της οργάνωσης και του προγράμματος γιατί τη θεωρούσα από τα άτομα που λες, που ανεξάρτητα από τρίτους κρατάνε ένα πρόγραμμα στη ζωή τους, μου είπε οτι κάνω λάθος κι οτι κι εκείνη επηρεάζεται απο εξωτερικούς παράγοντες κι όταν είναι μόνη της χαλάει το πρόγραμμα της.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Είμαστε κοινωνικά όντα όπως και να το κάνεις... και δεν μιλώ μόνο για την περίπτωση του να είσαι σε σχέση. Αλλά σκέψου και το πιο απλό :θες να γραφτείς γυμναστήριο. Είναι πάντα πιο διασκεδαστικό και έχεις περισσότερες πιθανότητες να το τηρήσεις αν έχεις κανονίσει να πηγαίνεις με μια φίλη κι όχι μόνη σου. Ή στο διάβασμα έχεις περισσότερες πιθανότητες να το τηρήσεις αν διαβάζεις με παρέα ή έστω αν διαβάζουν κι άλλοι στο περιβάλλον σου και στο τέλος της μέρας ακούσεις ένα "πώς πήγε σήμερα το διάβασμα; εγώ διάβασα αυτό"
Εγώ πάλι χόμπυ έχω...και τα απολαμβάνω ακριβώς για αυτό. Γιατί εκεί δεν υπάρχει συγκεκριμένο πρόγραμμα που να μου λέει "σήμερα πρέπει να κάνεις αυτό", μπορώ να το κάνω όποτε θέλω! Οπότε δεν τα αντιλαμβάνομαι ως κάτι καταναγκαστικό, τα αντιλαμβάνομαι ως διαφυγή από τα άλλα καταναγκαστικά έργα που έχω να κάνω στη διάρκεια της μέρας.Quote:
Originally Posted by madiwasp