Printable View
Quote:
Originally posted by Kleiw
Marianna φαίνεται σαν να έχεις πάρει ολη την οικογένεια πάνω σου . Φυσικό να κουραστείς . Ποσο καιρό ο άντρας σου δεν δουλεύει ? Ο ίδιος νιώθει άνετα με την κατάσταση ?
2,5 χρόνια.φαντάζομαι ότι δεν νιώθει άνετα και σίγουρα τον αποσχολεί η κατάσταση μας.δεν μπορεί...απλά δεν αντέχω άλλο.και περισσότερο με προβληματίζουν και αυτά που άρχισα να νιώθω.η μάλλον να μην νιώθω.
αυτο δεν μπορω να το ξερω..Quote:
Originally posted by marianna
πιστεύεις οτι μπορώ να σώσω την κατάσταση?άραγε θα νιώσω ποτέ ξανα ασφαλής μαζί του?αυτό μάλλον με τρομάζει πιο πολυ απ\'όλα..τελικα ένα γυαλί που έχει ραγίσει ξανακολλάει?
νομιζω οτι εχει αμεση σχεση με το αν τελικα ηταν ειλικρινης μαζι σου και οντως χρειαζοταν ολος αυτος ο χρονος για να τα καταφερει...
αν βγει στην επιφανεια καποιο μεγαλο ψεμα, νομιζω οτι δυσκολα σωζεται η κατασταση...
αν τα πραγματα βελτιωθουν με το περιβοητο πτυχειο, τοτε ισως μπορεσετε να προχωρησετε...
οσο για το γυαλι, εσυ ξερεις πως και ποσο ραγισε...εγω πιστευω οτι ΟΧΙ, δεν ξανακολλαει το ραγισμενο γυαλι...
το θεμα ομως ειναι αν ραγισε η οχι...
αυτο μονο εσυ μπορεις να το απαντησεις..
Δεν ξέρω αν καλώς ή κακώς του έδωσες τέτοιο περιθώριο ....... (2,5 χρόνια !!!) Το σίγουρο είναι οτι εσυ έχεις φτάσει στα ορία σου . Αυτο καταλαβαίνω απο όσα γράφεις .
Εκείνος απο την άλλη , χρωστάει μόνο 1 μάθημα και επομένως δεν έχει πλέον δικαιολογία . Ισως είναι η δική σου σειρά να ξεκουραστείς . Συζήτησε μαζί του αυτό το ενδεχόμενο . Δεν είναι το χάπια καλή λύση ........ :(
Αν και συμφωνώ στα περισσότερα με την Remedy, πιστεύω οτι το γυαλί ξανακολλάει, αλλα δύσκολα . Πρέπει να το θέλουν και οι δύο πολύ .Quote:
Originally posted by Remedy
αυτο δεν μπορω να το ξερω..Quote:
Originally posted by marianna
πιστεύεις οτι μπορώ να σώσω την κατάσταση?άραγε θα νιώσω ποτέ ξανα ασφαλής μαζί του?αυτό μάλλον με τρομάζει πιο πολυ απ\'όλα..τελικα ένα γυαλί που έχει ραγίσει ξανακολλάει?
νομιζω οτι εχει αμεση σχεση με το αν τελικα ηταν ειλικρινης μαζι σου και οντως χρειαζοταν ολος αυτος ο χρονος για να τα καταφερει...
αν βγει στην επιφανεια καποιο μεγαλο ψεμα, νομιζω οτι δυσκολα σωζεται η κατασταση...
αν τα πραγματα βελτιωθουν με το περιβοητο πτυχειο, τοτε ισως μπορεσετε να προχωρησετε...
οσο για το γθαλι, εσυ ξερεις πως και ποσο ραγισε...εγω πιστευω οτι ΟΧι, δεν ξακολλαει το ραγισμενο γυαλι...
το θεμα ομως ειναι αν ραγισε η οχι...
αυτο μονο εσυ μ,πορεις να το απαντησεις..
Νομίζω όμως οτι η κούραση (και ίσως η συναισθηματική κουραση να είναι μεγαλύτερη απο τη σωματικη) σε έχει επιρρεάσει και ισως να μην είναι καλή ιδέα να πάρεις κατω απο αυτήν την επιρροή αποφάσεις .
Ελπίζω να αλλάξουν οι ισορροπίες στην οικογένεια σου σύντομα .........
Αυτο που είναι στο χέρι σου είναι να κάνεις σαφείς τις δικές σου προθέσεις . Οτι δεν αντέχεις άλλο !!!!!!!
Το ξέρω και δεν θέλω να φτάσω σε σημείο να νιώθω εξαρτημένη..αλλα νομίζω ότι είναι ο μόνος τρόπος να μένω ήρεμη αυτό το διάστημα.προσπαθώ να αφοσιωθώ στην δουλειά μου και στο παιδί όσο μπορώ..το χειρότερο είναι ότι άρχισα πάλι σιγά σιγά να έχω διαταραχές πρόσληψης τροφής..άρχισα να ξεσπάω εκεί πάλι..ενώ το είχα αφήσει πίσω μου πολλά χρόνια τώρα..ξέρω ότι οφείλεται στην συναισθηματική μου κατάσταση και φοβάμαι τόσο πολυ μην ξανακυλίσω..είχα καταφέρει να το \"ξεπεράσω\" όταν γεννήθηκε το παιδί αλλά τώρα..νομίζω αυτοκαταστρέφομαι τιμωρώντας τον εαυτο μου που ίσως να επέλεξα λάθος άνθρωπο, τιμωρώ τον εαυτο μου που άρχισα να έχω αισθήματα για έναν άλλον άνθρωπο ξέροντας ότι είναι ανήθικο τον τιμωρώ που έχω νεύρα..τουλάχιστον είμαι καλή μάνα..κάτι είναι και αυτό γιατί σε όλα τα άλλα όπως φαίνεται απέτυχα..Quote:
Originally posted by Kleiw
Δεν ξέρω αν καλώς ή κακώς του έδωσες τέτοιο περιθώριο ....... (2,5 χρόνια !!!) Το σίγουρο είναι οτι εσυ έχεις φτάσει στα ορία σου . Αυτο καταλαβαίνω απο όσα γράφεις .
Εκείνος απο την άλλη , χρωστάει μόνο 1 μάθημα και επομένως δεν έχει πλέον δικαιολογία . Ισως είναι η δική σου σειρά να ξεκουραστείς . Συζήτησε μαζί του αυτό το ενδεχόμενο . Δεν είναι το χάπια καλή λύση ........ :(
Κατ\' αρχάς μπράβο γι\' αυτό. Δεν έχω συμβουλές να σου δώσω απλώς να παρατηρήσω ότι τελικά είναι στον άνθρωπο μερικές αξίες - και τελείωσε.Quote:
Originally posted by marianna
.δεν υπάρχει κάτι μεταξύ μας και ούτε θα συμβεί όσο είμαι παντρεμένη τουλάχιστον
Από \'κει και πέρα εύχομαι να πάνε όλα καλύτερα μαζί ή χωρίς τον άντρα σου.
Αλλά να σου πω και κάτι άλλο, μερικές φορές βρίσκουνε και τα κάνουνε. Στις αξίες του δεν είναι η δουλειά, προφανώς...
Μόνο ιατρική ξέρω να κρατάει 7 χρόνια... Εκτός αν είναι γιατρός, τι σπουδάζει τόσο καιρό;
νομιζω πώς μονη σου βλεπεις πως ειναι η κατάσταση...μονο που δεν μπορεις να τη διορθώσεις μονη σου οπως λες...δεν εξαρταται η σχεση μονο απο σενα. Εχει ενας ακομα μεριδιο σ ολο αυτο.Quote:
Originally posted by marianna
..να διαλύσω την οικογένειά μου?(αν μπορει να θεωρηθεί οικογένεια)πως να το κανω..(
Εχεις μιλησει ανοιχτα στον αντρα σου? Ξερει ποσο απογοητευμενη εισαι? Οτι χαπακωνεσαι για να αντεξεις την κατασταση οπως τη νιωθεις?
Του χεις πει ποσο αμφιβάλλεις για οσα λεει? Του χεις πει ποσο φοβάσαι για τη σχεση σας κ πως τη βλεπεις?
Marianna, η άποψή μου είναι πως μία τέτοια κατάσταση είναι μάλλον απίθανο να διορθωθεί. Γιατί έτσι όπως την περιγράφεις χρειάζονται βαθιές και άμεσες αλλαγές στο χαρακτήρα και τις επιλογές ενός άλλου ανθρώπου, κάτι που δεν είναι στο χέρι σου.
Καταρχήν τι σε κάνει να πιστεύεις ότι με την απόκτηση του περιβόητου πτυχίου ο σύζυγος θα βρει άμεσα μια δουλειά πλήρους απασχόλησης και με ικανοποιητικές απολαβές στην ειδικότητά του και ότι αυτόματα θα αναλάβει με υπευθυνότητα και διαφάνεια τις υποχρεώσεις που του αναλογούν? Η έως τώρα συμπεριφορά δείχνει ακριβώς το αντίθετο.
Σκέψου τις δικές σου επιλογές και γιατί δίνεις συνεχώς δικαιολογίες και πίστωση χρόνου συσσωρεύοντας αρνητικά συναισθήματα. Αναρωτιέσαι αν οι οικονομικές δυσχέρειες σας δημιουργούν όλη αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση. Όμως αυτές ακριβώς οι οικονομικές δυσχέρειες είναι αποτέλεσμα επιλογών και προτεραιοτήτων, από εκεί λοιπόν ξεκινά το πρόβλημα.
Έπειτα το να φτάσεις στα \'όρια\' της προσπάθειάς σου τι ακριβώς σημαίνει? Εγώ βλέπω υπερκόπωση, χάπια, συναισθηματικές και διατροφικές διαταραχές και έναν σύντροφο με πολύ διαφορετικά \'όρια\' προσπάθειας από τα δικά σου.
θα συμφωνησω με τα παραπανω κ θα τονισω την λέξη διαφάνεια...Quote:
Originally posted by marina38
Καταρχήν τι σε κάνει να πιστεύεις ότι με την απόκτηση του περιβόητου πτυχίου ο σύζυγος θα βρει άμεσα μια δουλειά πλήρους απασχόλησης και με ικανοποιητικές απολαβές στην ειδικότητά του και ότι αυτόματα θα αναλάβει με υπευθυνότητα και διαφάνεια τις υποχρεώσεις που του αναλογούν? Η έως τώρα συμπεριφορά δείχνει ακριβώς το αντίθετο.
η οποια απουσιάζει πληρως απο τη σχέση σας.
όχι δεν σπουδάζει ιατρική:) αυτό του έχω πει και εγώ επανελλημένα..τοσα χρόνια...Quote:
Originally posted by alexandros3
Κατ\' αρχάς μπράβο γι\' αυτό. Δεν έχω συμβουλές να σου δώσω απλώς να παρατηρήσω ότι τελικά είναι στον άνθρωπο μερικές αξίες - και τελείωσε.Quote:
Originally posted by marianna
.δεν υπάρχει κάτι μεταξύ μας και ούτε θα συμβεί όσο είμαι παντρεμένη τουλάχιστον
Από \'κει και πέρα εύχομαι να πάνε όλα καλύτερα μαζί ή χωρίς τον άντρα σου.
Αλλά να σου πω και κάτι άλλο, μερικές φορές βρίσκουνε και τα κάνουνε. Στις αξίες του δεν είναι η δουλειά, προφανώς...
Μόνο ιατρική ξέρω να κρατάει 7 χρόνια... Εκτός αν είναι γιατρός, τι σπουδάζει τόσο καιρό;
ναι.όλα τα ξέρει.ξέρει πως νιώθω και ξέρει πως η κατάσταση είναι οριακή..μου απαντάει ότι και εκείνος έχει νεύρα πλέον και δεν μπορεί γενικώς να αντέξει την συμπεριφορά μου(και εν μέρη έχει δικιο.τώρα πλέον έχω αρχίσει να έχω άσχημη συμπεριφορά).γενικώς με κατηγορεί για τα περισσότερα πράγματα που συμβαίνουν και υποστηρίζει ότι το μόνο πρόβλημά μου είναι ότι δεν μου φέρνει λεφτά στο σπίτι..και ειλικρινά έχω ξεχάσει πότε έκανα τελευταία φορά κάτι για τον εαυτό μου...για όνομα του Θεού δεν είμαι φιλοχρήματη, να επιβιώσει η οικογένεια μου προσπαθώ.Quote:
Originally posted by Sofia
νομιζω πώς μονη σου βλεπεις πως ειναι η κατάσταση...μονο που δεν μπορεις να τη διορθώσεις μονη σου οπως λες...δεν εξαρταται η σχεση μονο απο σενα. Εχει ενας ακομα μεριδιο σ ολο αυτο.Quote:
Originally posted by marianna
..να διαλύσω την οικογένειά μου?(αν μπορει να θεωρηθεί οικογένεια)πως να το κανω..(
Εχεις μιλησει ανοιχτα στον αντρα σου? Ξερει ποσο απογοητευμενη εισαι? Οτι χαπακωνεσαι για να αντεξεις την κατασταση οπως τη νιωθεις?
Του χεις πει ποσο αμφιβάλλεις για οσα λεει? Του χεις πει ποσο φοβάσαι για τη σχεση σας κ πως τη βλεπεις?
Αλήθεια, στάσου σ΄ αυτή τη σκέψη, βάλε το χέρι στην καρδιά και απάντησε με ειλικρίνια στον εαυτό σου :
έχοντας δίπλα σουQuote:
Originally posted by marina38
..... το να φτάσεις στα \'όρια\' της προσπάθειάς σου ...
Quote:
Originally posted by marina38.... έναν σύντροφο με πολύ διαφορετικά \'όρια\' προσπάθειας από τα δικά σου.
Μήπως κάθε φορά που θα παρουσιάζεται κάποιο πρόβλημα θα υπάρχει ανάγκη για μια \"προκρούστεια κλίνη\" να τραβάτε τα όρια του ενός που δεν φτάνουν ή να ... ακρωτηριάζετε τα όρια του άλλου που .... περισσεύουν ... ;;;;Quote:
Originally posted by marina38
... τι ακριβώς σημαίνει?...
Νομίζω, οι ζωές σας κινούνται σε άλλους άξονες ,παράλληλους χωρίς σημείο επάφής σε στόχους και σε αξίες ...
Ίσως κι αυτός νάναι τελικά δυστυχισμένος κι εγκλωβισμένος στα δικά του αδιέξοδα που τα \"βολεύει\" (ίσως) υπό το πρόσχημα ενός στόχου (ουτοπίας ;;) : το πτυχίο ...
Που όταν το πάρει τελικά, πόσο διαφορετικό θα γίνει το τοπίο στον τρόπο που αντιλαμβάνεστε και λειτουργείτε στην κοινή σας ζωή ;
ναι το ξέρω..σκεφτόμουν ότι πρέπει να προσπαθήσω όσο δεν πάει άλλο για το παιδί αλλά τώρα δεν έχω τις αντοχές...και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω όλο αυτό.φοβάμαι μήπως όλα αυτά έχουνε αντίκτυπο στο παιδί.φοβάμαι ότι νιώθει την ψυχολογία μου.όλο το ζήτημα αυτό είναι.οι λάθος προτεραότητές του μας έχουνε φέρει σε αυτό το σημείο που είμαστε τώρα.ακόμα και για το γεγονός ότι η προσωρινή λύση του πατρικού μου σπιτιού κοντεύει να γίνει μόνιμη..Quote:
Originally posted by marina38
Marianna, η άποψή μου είναι πως μία τέτοια κατάσταση είναι μάλλον απίθανο να διορθωθεί. Γιατί έτσι όπως την περιγράφεις χρειάζονται βαθιές και άμεσες αλλαγές στο χαρακτήρα και τις επιλογές ενός άλλου ανθρώπου, κάτι που δεν είναι στο χέρι σου.
Καταρχήν τι σε κάνει να πιστεύεις ότι με την απόκτηση του περιβόητου πτυχίου ο σύζυγος θα βρει άμεσα μια δουλειά πλήρους απασχόλησης και με ικανοποιητικές απολαβές στην ειδικότητά του και ότι αυτόματα θα αναλάβει με υπευθυνότητα και διαφάνεια τις υποχρεώσεις που του αναλογούν? Η έως τώρα συμπεριφορά δείχνει ακριβώς το αντίθετο.
Σκέψου τις δικές σου επιλογές και γιατί δίνεις συνεχώς δικαιολογίες και πίστωση χρόνου συσσωρεύοντας αρνητικά συναισθήματα. Αναρωτιέσαι αν οι οικονομικές δυσχέρειες σας δημιουργούν όλη αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση. Όμως αυτές ακριβώς οι οικονομικές δυσχέρειες είναι αποτέλεσμα επιλογών και προτεραιοτήτων, από εκεί λοιπόν ξεκινά το πρόβλημα.
Έπειτα το να φτάσεις στα \'όρια\' της προσπάθειάς σου τι ακριβώς σημαίνει? Εγώ βλέπω υπερκόπωση, χάπια, συναισθηματικές και διατροφικές διαταραχές και έναν σύντροφο με πολύ διαφορετικά \'όρια\' προσπάθειας από τα δικά σου.
Αγαπητή Μαριάννα...
Οι ανοχές δημιουργούν τυράνους.
Αυτός είναι δικό σου δημιούργημα και τώρα άντε να τα μαζέψεις που τον έμαθες να τα έχει όλα στο πιάτο και τώρα να ανναρωτιέσαι γιατί δεν βλέπει τα αυτονόητα.
Μα όταν δέχεσαι εσύ, ένας άντρας κοντά σαράντα χρονών να μη δουλεύει για να ...σπουδάσει και το βλέπεις φυσιολογικό, τι περιμένεις από αυτόν;
Έχω φίλους που έχουν οικογένεια και δουλειά και διαβάζουν για το διδακτορικό τους μες την νύχτα σε αυτές τις ηλικίες.
Η γνώμη μου είναι πως χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να διορθωθεί η κατάσταση, αλλά δεν ψάχνεις και λίγο μέσα σου να ανακαλύψεις γιατί έπρεπε να φτάσουν τα πράγματα μέχρι εκεί για να αντιδράσεις;
Σίγουρα έχω πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όλη αυτη την κατάσταση.Απλά τώρα δεν έχει νόημα να βρω γιατι φτάσαμε ως εδώ αλλά πως θα διορθώσω η θα δώσω τέλος σε αυτή την κατάσταση..νομίζω αυτό έχει πλέον σημασια.αμαρτίες γονέων...παιδεύουσι τέκνα..αυτό σκέφτομαι :(Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Αγαπητή Μαριάννα...
Οι ανοχές δημιουργούν τυράνους.
Αυτός είναι δικό σου δημιούργημα και τώρα άντε να τα μαζέψεις που τον έμαθες να τα έχει όλα στο πιάτο και τώρα να ανναρωτιέσαι γιατί δεν βλέπει τα αυτονόητα.
Μα όταν δέχεσαι εσύ, ένας άντρας κοντά σαράντα χρονών να μη δουλεύει για να ...σπουδάσει και το βλέπεις φυσιολογικό, τι περιμένεις από αυτόν;
Έχω φίλους που έχουν οικογένεια και δουλειά και διαβάζουν για το διδακτορικό τους μες την νύχτα σε αυτές τις ηλικίες.
Η γνώμη μου είναι πως χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να διορθωθεί η κατάσταση, αλλά δεν ψάχνεις και λίγο μέσα σου να ανακαλύψεις γιατί έπρεπε να φτάσουν τα πράγματα μέχρι εκεί για να αντιδράσεις;