Εμπιστοσύνη!

Άρα η εμπιστοσύνη σύμφωνα με εσένα Ναταλία είναι απλά μια ψευδαίσθηση που έχουμε μέσα μας; Ένα "χρίσμα" που το δίνουμε εκεί που προσωπικά θεωρούμε ότι δεν θα προδωθούμε; Δηλαδή εμείς βαφτίζουμε έμπιστο και αξιόπιστο κάποιον; Μου φαίνεται ότι έχεις δίκιο και θα συμπληρώσω το εξής.

Επειδή είπα για τραπεζική πίστη, πριν την κρίση, δεν ήταν ψυχολογικός ο λόγος που μεγάλο ποσοστό του κόσμου κρατούσε τα λεφτά του στην τράπεζα; Δεν ένιωθε ο κόσμος ασφάλεια έχοντας τα λεφτά του στις τράπεζες;

Ενώ μετά το ξέσπασμα της κρίση μεγάλο ποσοστό σήκωσε τις καταθέσεις του επειδή πίστευε ότι οι τράπεζες θα χρεοκοπήσουν.
Τι μεσολάβησε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα και άλλαξε γνώμη ο κόσμος; Η λεγόμενη "υποβάθμιση" της αξιοπιστίας του Ελληνικού κράτους (και πιο συγκεκριμένα των ομολόγων του, τα οποία είχαν στα χέρια τους οι τράπεζες) και η επακόλουθη "υποβάθμιση" της αξιοπιστίας των ελληνικών τραπεζών.

Άρα υπό μια έννοια, όλα είναι στο μυαλό. Αν δεν έβγαιναν οι οικοι "S&P, Fitch, Moody's, κλπ", ακόμα στις τράπεζες θα είχε ο κόσμος τα λεφτά του. Όσο εύκολα μπορείς να βαφτίσεις κάποιον "έμπιστο" άλλο τόσο μπορείς να βαφτίσεις κάποιον άπο "έμπιστο", "αναξιόπιστο"...
Βέβαια η προδοσία και η απομυθοποίηση, πονάνε!

Quote:

---

Originally Posted by PositiveWave

Άρα η εμπιστοσύνη σύμφωνα με εσένα Ναταλία είναι απλά μια ψευδαίσθηση που έχουμε μέσα μας; Ένα "χρίσμα" που το δίνουμε εκεί που προσωπικά θεωρούμε ότι δεν θα προδωθούμε; Δηλαδή εμείς βαφτίζουμε έμπιστο και αξιόπιστο κάποιον; Μου φαίνεται ότι έχεις δίκιο και θα συμπληρώσω το εξής.

Επειδή είπα για τραπεζική πίστη, πριν την κρίση, δεν ήταν ψυχολογικός ο λόγος που μεγάλο ποσοστό του κόσμου κρατούσε τα λεφτά του στην τράπεζα; Δεν ένιωθε ο κόσμος ασφάλεια έχοντας τα λεφτά του στις τράπεζες;

Ενώ μετά το ξέσπασμα της κρίση μεγάλο ποσοστό σήκωσε τις καταθέσεις του επειδή πίστευε ότι οι τράπεζες θα χρεοκοπήσουν.
Τι μεσολάβησε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα και άλλαξε γνώμη ο κόσμος; Η λεγόμενη "υποβάθμιση" της αξιοπιστίας του Ελληνικού κράτους (και πιο συγκεκριμένα των ομολόγων του, τα οποία είχαν στα χέρια τους οι τράπεζες) και η επακόλουθη "υποβάθμιση" της αξιοπιστίας των ελληνικών τραπεζών.

Άρα υπό μια έννοια, όλα είναι στο μυαλό. Αν δεν έβγαιναν οι οικοι "S&P, Fitch, Moodies, κλπ", ακόμα στις τράπεζες θα είχε ο κόσμος τα λεφτά του. Όσο εύκολα μπορείς να βαφτίσεις κάποιον "έμπιστο" άλλο τόσο μπορείς να βαφτίσεις κάποιον άπο "έμπιστο", "αναξιόπιστο"...
Βέβαια η προδοσία και η απομυθοποίηση, πονάνε!

---

Συμφωνώ με την Ναταλία.. αλλά δεν συμφωνώ οτι η εμπιστοσύνη είναι ψευδαίσθηση.
Πάρε παράδειγμα τα ζώα.. για να γίνει ένα ζώο φίλος σου,να σε αγαπήσει και να σε σεβαστεί.... πρέπει πάνω απο όλα να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του. Και το αντίστροφο.. για να μπορέσει ένας άνθρωπος να κάνει μια σχέση φιλίας με ένα ζώο πρέπει ο ίδιος να εμπιστεύεται το ζώο αλλιώς δεν θα μπορέσει να το πλησιάσει ποτέ.
Η εμπιστοσύνη είναι πραγματική αίσθηση και την έχουν ανάγκη τόσο οι άνθρωποι όσο και τα ζώα γιατί είναι κομμάτι της επιβίωσης και συνύπαρξης όλων των πλασμάτων. Φαντάζεσαι ένα κόσμο που να μην υπήρχε καθόλου η εμπιστοσύνη?? να υπάρχει παντού μόνο φόβος,ανασφάλεια,καχυποψία ,αποστροφή... Δεν θα μπορούσε να συνυπάρξει κανένα είδος σε αυτό τον πλανήτη και ούτε και μεταξύ μας..

Quote:

---

Originally Posted by jock77

Συμφωνώ με την Ναταλία.. αλλά δεν συμφωνώ οτι η εμπιστοσύνη είναι ψευδαίσθηση.
Πάρε παράδειγμα τα ζώα.. για να γίνει ένα ζώο φίλος σου,να σε αγαπήσει και να σε σεβαστεί.... πρέπει πάνω απο όλα να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του. Και το αντίστροφο.. για να μπορέσει ένας άνθρωπος να κάνει μια σχέση φιλίας με ένα ζώο πρέπει ο ίδιος να εμπιστεύεται το ζώο αλλιώς δεν θα μπορέσει να το πλησιάσει ποτέ.
Η εμπιστοσύνη είναι πραγματική αίσθηση και την έχουν ανάγκη τόσο οι άνθρωποι όσο και τα ζώα γιατί είναι κομμάτι της επιβίωσης και συνύπαρξης όλων των πλασμάτων. Φαντάζεσαι ένα κόσμο που να μην υπήρχε καθόλου η εμπιστοσύνη?? να υπάρχει παντού μόνο φόβος,ανασφάλεια,καχυποψία ,αποστροφή... Δεν θα μπορούσε να συνυπάρξει κανένα είδος σε αυτό τον πλανήτη και ούτε και μεταξύ μας..

---

Δηλαδή η εμπιστοσύνη καλλιεργείται ανάμεσα σε δυο όντα (ανθρώπους και ζώα). Για να εμπιστευτείς κάποιον, πρέπει να βεβαιωθείς για τις προθέσεις του και για το χαρακτήρα του, για να πεις μέσα σου "τον/την εμπιστεύομαι".

Πάντως το κλίμα φόβου, ανασφάλειας, καχυποψίας και αποστροφής υπάρχει και αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Και αφού αυξάνεται συνεχώς, ποτέ δεν θα φτάσουμε σε επιθυμητά επίπεδα εμπιστοσύνης.
Και αυτό κάνει την εμπιστοσύνη δύσκολη να βρεθεί, όσο περνούν τα χρόνια. Η διόγκωση του κλίματος φόβου, ανασφάλειας, καχυποψίας και αποστροφής.

Καταλαβαινω πως το εννοεις, δεν διαφωνουμε, αλλα δεν ειπα ακριβως αυτο...για εμενα δεν γινεται να ειναι ψευδαισθηση το πως αισθανομαστε οι ιδιοι, δεν θα χαρακτηριζα το να δειχνουμε εμπιστοσυνη λοιπον ψευδαισθηση. Ναι ειναι ενα χρισμα που δινουμε μπορει να εχουμε δικιο στην κριση μας μπορει και οχι, αλλα στην κριση μας βασιζομαστε. Η εμπιστοσυνη που δειχνουμε ειναι η σταση μας απεναντι σε δεδομενα και ανθρωπους, το ποσο ασφαλεις νιωθουμε. Το να νομιζουμε απο την αλλη πως καποιος ειναι αξιοπιστος ενω στη πραγματικοτητα ειναι αναξιοπιστος ναι, αποτελει ψευδαισθηση, τα δεδομενα που εχουμε μπορουν να ειναι ψευδαισθηση. Αλλα μπορει και να εμπιστευται καποιος καποιον και να εχει δικιο που το κανει...δεν ειναι η εμπιστοσυνη του ψευδαισθηση. Μπερδευετε την αναγκη/ικανοτητα μας να αισθανομαστε εμπιστοσυνη με την αξιοπιστια του εκαστοτε ανθρωπου/θεσμου/οργανισμου. Το ενα ειναι εσωτερικη υποθεση και αναγκη, ποιος θελει να αισθανεται ανασφαλης και μονος χωρις συμμαχο αλλωστε; Για αυτο θελουμε να εμπιστευομαστε. Το αλλο εξωτερικος παραγοντας και προβλημα του αλλου, οχι δικο μας.
Αλλα τεσπα με καταλαβες πανω κατω δεν εχει νοημα να χωριζουμε τριχες τωρα και να ψυριζουμε νοηματα...
Κατα τα αλλα η προδοσια και η απομυθοποιηση ναι πονανε πολυ, ακριβως επειδη προυποθετουν την εμπιστοσυνη και τον μυθο πρωτα, ευχαριστα πραγματα, οικεια, κοντα στη καρδια μας. Δεν νομιζω πως αποφευγεται παντως.

Σε καταλαβαίνω. Απλά Ναταλία, μου έτυχε μια δυσάρεστη εξέλιξη αυτές τις μέρες και σκεφτόμουν πόσο ευκολόπιστος μπορώ να γίνω και πόσο εύκολα μπορώ να εμπιστευτώ, να εκμυστηρευτώ πράγματα και να χαρακτηρίσω κάποιον φίλο (πιο συγκεκριμένα φίλη). Ήθελα τις απόψεις σας, έχω και εγώ τις απόψεις μου και τις εμπειρίες μου, αλλά μια άλλη ματιά στα πράγματα θα με κάνει να αναλύσω καλύτερα τα δεδομένα, έτσι ώστε να προσέχω στο μέλλον και να μη τη πατήσω τόσο εύκολα (την πάτησα μέσα σε τρεις μήνες γνωριμίας). Να λέω καλά που τελείωσε και δεν είχαμε χειρότερα...!

Αυτο που ειπες στο τελος. Παλι καλα που τη πατησες σε τρεις μηνες, αλλοι την πατανε χρονια. Απο εμπειρια το λεω κι εγω, μεγιστο ντουγανι :)
Θες να μας πεις τι ακριβως εννοεις με το την πατησες; Με χαρα θα σου πω την γνωμη μου γιατι με προβληματιζει που σε προβληματιζει με τον συγκεκριμενο τροπο ο,τι ειναι αυτο που επαθες.
Γιατι να σου πω κατι, με ενοχλει που σε τετοιες περιπτωσεις οι ανθρωποι τεινουν να χαρακτηρισουν αυτον που τη πατησε "ευκολοπιστο" αντι να καταληξουν στο οτι ο απατεωνας φταιει που ειναι απατεωνας. Λες και ειναι κακο το να εχει ενας άνθρωπος καθαρη ανοιχτη καρδια και καλες προθεσεις (αλλωστε εκ των ιδιων κρινει καποιος οτι και η προθεση των αλλων ειναι καλη)..."ευκολοπιστος"," αγαθιαρης" , "χαπατο" λενε...απο ποτε το να μην κανεις δευτερες παρασκηνιακες σκεψεις ειναι κακο; Απο ποτε το αγαθος εγινε "αγαθιαρης" λες και ειναι παναγια μου καταντια; Απο ποτε ο ανοιχτος και προθυμος να εμπιστευτει και να αποδειχθει ο ιδιος αξιος εμπιστοσυνης εγινε " ευκολοπιστος" λες και εχει κατι το αρνητικο;
Δηλαδη τι πρεπει να ειναι οι ανθρωποι, μονοχνωτοι, δυσπιστοι, δυσκολοι και μιζεροι μεσα στην "εξυπναδα" τους; Οκ το ξερω επεκτεινω τη συζητηση σε φιλοσοφικο επιπεδο περα του πρακτικου αλλα με ενοχλει το συγκεκριμενο πραγμα. Rant over :P

Που λες, γνώρισα κάποια κοπέλα με την οποία είμαστε συνομήλικοι. Την γνώρισα σε μια δύσκολη φάση της ζωής της (είχε χωρίσει με κάποιον με τον οποίο τα είχε για ένα χρόνο και ο οποίος την κακομεταχειρίζοταν, αλλά εκείνη ακόμη και όταν χώρισαν ήθελε να τον παντρευτεί και να κάνουν παιδιά, αν έχει το Θεό της!) και εγώ έχοντας έμφυτη την τάση να παρηγορώ και να λέω μια καλή κουβέντα σε κάποιον, σιγά σιγά τη γνώρισα, με γνώρισε και γίναμε φίλοι για να λέμε ο ένας τον πόνο του στον άλλον.

Συνεχώς ανταλλάσαμε φιλοφρονήσεις και κοπλιμέντα και δέσαμε (ποτέ ερωτικά, μόνο φιλικά). Μου έλεγε ότι αν με έχανε θα ήταν μεγάλο σοκ για εκείνη και ότι ήμουν και θα είμαι ο καλύτερος φίλος για εκείνη. Από ένα σημείο και μετά άρχισε να αραιώνει η επικοινωνία μας, λόγω σπουδών και το κατάλαβα. Ενώ κάποτε μιλούσαμε κάθε μέρα, πήγαμε μέρα παρά μέρα, μετά μια φορά την εβδομάδα...

Αυτό που μου την έδωσε στα νεύρα ήταν ότι δεν βρήκε για τον "καλύτερο φίλο" της ένα λεπτό από τα χίλια τετρακόσια σαράντα λεπτά που έχει μια μέρα για να μου στείλει χρόνια πολλά για τα γενέθλιά μου. Μετά από δυο βδομάδες που δεν απαντούσε στα μηνύματά μου, έφτασα στα άκρα, τα νεύρα μου έφτασαν στο κόκκινο και της είπα: ως εδώ, αντίο.

Εκεί νομίζω ότι έληξε η φιλία μας, μετά από τρεις μήνες γνωριμίας. Αλλά ήρθε και μου είπε: είσαι υπερβολικός, εγώ ξέρεις πόσο σε εκτιμάω, συγγνώμη που σε ξέχασα και ξανασκέψου το... Γύρισα εγώ, μα εκείνη για ένα μήνα δεν απαντούσε στα μηνύματά μου. Μετά από ένα μήνα απάντησε και έλεγε ότι έχει πολύ διάβασμα και δεν μπορούσε. Μου είπε ότι δεν την πείραξε το μήνυμα που της είπα αντίο, απλά μόνο τρόμαξε και μου είπε ότι ήμουν και θα είμαι ο "καλύτερος φίλος για ΠΑΝΤΑ"...

Αφού τελείωσε η εξεταστική, με αγνοούσε επιδεικτικά, λες και ήμουν εχθρός και όχι φίλος της. Αρνήθηκε να μου πει τι συμβαίνει, αν είναι καλά εκείνη ή τα αγαπημένα της πρόσωπα, γιατί σκέφτηκα ότι κάτι τρέχει και δεν μου απαντά.
Μετά από πολλά μηνύματα, της είπα ότι η υπομονή μου εξαντλήθηκε και ότι αυτή τη φορά το τέλος ήταν οριστικό.

Όπως και να'χει, επειδή η κοπέλα μπορεί να διαβάζει αυτό το μήνυμα, με έκανε και εμένα να νιώσω καλά για τρεις μήνες.
Μετά τους τρεις μήνες, η επι δυο μήνες αγνόηση των μηνυμάτων μου και η αποστασιοποίηση της χωρίς λόγο, με στεναχώρησαν πολύ και κλόνισαν την εμπιστοσύνη μου.

Δεν έκανε κάτι φοβερό και τρομερό για να τη σταυρώσουμε, αλλά όσο να' ναι δεν γίνεσαι Λούης όταν ο άλλος απέναντί σου ήταν και με το παραπάνω σωστός και κύριος και ιδιαίτερα σε μια δύσκολη φάση της ζωής σου που σου συμπαραστάθηκε...

αν ζεις με καπιον πολυ δυσκολο να του εχεις εμπιστοσυνη οσο περνουν τα χρονια και ετοιμαζεται να σε βαρεθει αλλα απο αποσταση ειναι ευκολο αν σε καπιον του κοβει...

Ναταλία θα σου πω γτ σε αγαπάω λιγάκι όταν θα βρεις ένα παλικάρι δύο μέτρα κ θα ανοιξεισ σπίτι δεν πρέπει να είναι ούτε χαπατο ούτε αγαθιαρησ κλπ γτ για να ζήσει το σπίτι θέλει μυαλό κ από τους δύο θα υπάρξουν προκλήσεις όπως δουλειά γυναικεσ άλλες που υπάρχει περίπτωση να στο χαλάσουν το σπίτι
Συγνώμη αν σε ενοχλεί δεν το θέλω αυτό αλλά πρέπει να τον διαλέξεις καλά

για να σε εκτιμα καποιος μαλο πρεπει να σε εχει σε αποσταση αφου το πολυ το κυριε ελεισον το βαριεται και ο παπας και για να μπορει να σου εξομολογειται πραγματα θα πρεπει να μη ζει μαζι σου αφου οσο ζεις με καπιον σταματα η φιλοσοφια και αρχιζει το ραδιο αρβυλα και το οτι να ναι αφου η εξυπναδα δε κρατα πολυ

Quote:

---

Originally Posted by PositiveWave

Που λες, γνώρισα κάποια κοπέλα με την οποία είμαστε συνομήλικοι. Την γνώρισα σε μια δύσκολη φάση της ζωής της (είχε χωρίσει με κάποιον με τον οποίο τα είχε για ένα χρόνο και ο οποίος την κακομεταχειρίζοταν, αλλά εκείνη ακόμη και όταν χώρισαν ήθελε να τον παντρευτεί και να κάνουν παιδιά, αν έχει το Θεό της!) και εγώ έχοντας έμφυτη την τάση να παρηγορώ και να λέω μια καλή κουβέντα σε κάποιον, σιγά σιγά τη γνώρισα, με γνώρισε και γίναμε φίλοι για να λέμε ο ένας τον πόνο του στον άλλον.

Συνεχώς ανταλλάσαμε φιλοφρονήσεις και κοπλιμέντα και δέσαμε (ποτέ ερωτικά, μόνο φιλικά). Μου έλεγε ότι αν με έχανε θα ήταν μεγάλο σοκ για εκείνη και ότι ήμουν και θα είμαι ο καλύτερος φίλος για εκείνη. Από ένα σημείο και μετά άρχισε να αραιώνει η επικοινωνία μας, λόγω σπουδών και το κατάλαβα. Ενώ κάποτε μιλούσαμε κάθε μέρα, πήγαμε μέρα παρά μέρα, μετά μια φορά την εβδομάδα...

Αυτό που μου την έδωσε στα νεύρα ήταν ότι δεν βρήκε για τον "καλύτερο φίλο" της ένα λεπτό από τα χίλια τετρακόσια σαράντα λεπτά που έχει μια μέρα για να μου στείλει χρόνια πολλά για τα γενέθλιά μου. Μετά από δυο βδομάδες που δεν απαντούσε στα μηνύματά μου, έφτασα στα άκρα, τα νεύρα μου έφτασαν στο κόκκινο και της είπα: ως εδώ, αντίο.

Εκεί νομίζω ότι έληξε η φιλία μας, μετά από τρεις μήνες γνωριμίας. Αλλά ήρθε και μου είπε: είσαι υπερβολικός, εγώ ξέρεις πόσο σε εκτιμάω, συγγνώμη που σε ξέχασα και ξανασκέψου το... Γύρισα εγώ, μα εκείνη για ένα μήνα δεν απαντούσε στα μηνύματά μου. Μετά από ένα μήνα απάντησε και έλεγε ότι έχει πολύ διάβασμα και δεν μπορούσε. Μου είπε ότι δεν την πείραξε το μήνυμα που της είπα αντίο, απλά μόνο τρόμαξε και μου είπε ότι ήμουν και θα είμαι ο "καλύτερος φίλος για ΠΑΝΤΑ"...

Αφού τελείωσε η εξεταστική, με αγνοούσε επιδεικτικά, λες και ήμουν εχθρός και όχι φίλος της. Αρνήθηκε να μου πει τι συμβαίνει, αν είναι καλά εκείνη ή τα αγαπημένα της πρόσωπα, γιατί σκέφτηκα ότι κάτι τρέχει και δεν μου απαντά.
Μετά από πολλά μηνύματα, της είπα ότι η υπομονή μου εξαντλήθηκε και ότι αυτή τη φορά το τέλος ήταν οριστικό.

Όπως και να'χει, επειδή η κοπέλα μπορεί να διαβάζει αυτό το μήνυμα, με έκανε και εμένα να νιώσω καλά για τρεις μήνες.
Μετά τους τρεις μήνες, η επι δυο μήνες αγνόηση των μηνυμάτων μου και η αποστασιοποίηση της χωρίς λόγο, με στεναχώρησαν πολύ και κλόνισαν την εμπιστοσύνη μου.

Δεν έκανε κάτι φοβερό και τρομερό για να τη σταυρώσουμε, αλλά όσο να' ναι δεν γίνεσαι Λούης όταν ο άλλος απέναντί σου ήταν και με το παραπάνω σωστός και κύριος και ιδιαίτερα σε μια δύσκολη φάση της ζωής σου που σου συμπαραστάθηκε...

---

Η ιστορία που περιέγραψες για να είμαι ειλικρινής δεν μου φάνηκε και πολύ σαν "προδοσία" αν και καταλαβαίνω πως το εννοείς.

Απ οτι φάνηκε η κοπέλα ήθελε κάποιον "παρηγορητή" και από οτι είπες είσαι καλός σε αυτό, οπότε σε σένα βρήκε ακριβώς αυτό που χρειαζόταν το συγκεκριμένο διάστημα στην ζωή της. Το πρώτο καμπανάκι για μένα θα ήταν αυτό που είπες περι "καλύτερου φίλου" κτλ ακριβώς γιατί το διάστημα της γνωριμίας σας ήταν πολύ μικρό. Εξαρτάται πως χρησιμοποιεί βέβαια κι ο καθένας την λέξη φίλος αλλά με τα δικά μου δεδομένα δεν γίνεσαι φίλος με έναν άνθρωπο έτσι ξαφνικά. Μπορεί να κάνεις παρέα, να τον βρίσκεις ευχάριστο, να τον συμπαθείς, να μοιράζεστε κοινά ή να λέτε τον πόνο σας αλλά η φιλία είναι κάτι που χτίζεται σίγα σιγά και απαιτεί χρόνο. Εσένα αυτό δεν σου φάνηκε παράξενο; Ενιωθες και συ το ίδιο για εκείνη ή απλά κολακεύτηκες από τα λόγια της; Δεν το λέω ως κατηγορία, αλλά καμιά φορά ειδικά αν δεν έχουμε άλλες παρέες κολλάμε υπερβολικά με κάποια άτομα που σε άλλες συνθήκες ίσως να μην κάναμε καν παρέα.

Περισσότερο η ιστορία σου μου δίνει την αίσθηση οτι βιαστήκατε και οι δύο και γιαυτό ήρθε και η απογοήτευση μετά από την πλευρά σου ή η αίσθηση οτι πρόδοσε την εμπιστοσύνη σου. Αν προσπαθήσεις να το δεις εντελώς ψυχρά όμως θα δεις οτι δεν ήταν πολύ παράξενο αυτό που έγινε ή μη αναμενόμενο. Ήταν προφανώς σε μια ευάλωτη θέση αφού μόλις είχε χωρίσει, βρήκε σε σένα έναν άνθρωπο πρόθυμο να την ακούσει και να της πει μια καλή κουβέντα και μόλις άρχισε να "αναρρώνει" επέστρεψε στην παλιά της ρουτίνα. Βέβαια το σωστό θα ήταν να σου εξηγήσει την στάση της και την απομάκρυνση της ώστε να μη κάθεσαι και συ να σκας και να περιμένεις αλλά η αλήθεια είναι πως δύσκολα το κάνουμε αυτό με ανθρώπους που δεν νιώθουμε δικούς μας. Συνήθως όλοι προσπαθούμε να βρούμε μια δικαιολογία για να μην συναντηθούμε με τον τάδε γνωστό ελπίζοντας πως αυτός θα πιάσει το μνμ και δεν θα επιμείνει.

Πάντως από την αρχή η σχέση σας δεν ήταν ακριβώς 'ισότιμη". Εκείνη ήταν σε δύσκολη θέση και συ την βοηθούσες. Εσύ έδινες σε αυτή η σχέση από οτι καταλαβαίνω κι κείνη έπαιρνε.

Δεν βρίσκω τον λόγο να κλονιστεί η εμπιστοσύνη σου στις ανθρώπινες σχέσεις γενικά από κάτι τέτοιο, απλά κράτα στο νου σου οτι θα πρέπει να είσαι πιο επιφυλακτικός για τον ποιον θεωρείς φίλο/η και μην βιάζεσαι. Οι σχέσεις χρειάζονται χρόνο για να κάτσει η μπίλια, μπορεί να γνωρίσεις κάποιον/α κι απλά να βρίσκεστε μια φορά τον μήνα για έναν καφέ, με άλλον μπορεί να αναπτυχθεί περισσότερη οικειότητα και άνεση, με άλλον μπορεί να γίνεται κολλητοί. Όλα αυτά για να δείξουν όμως χρειάζεται χρόνος.

φιλε την πατησες με την τυπισσα παραδεξου το απλα δεν της το παραδεχτηκες ποτε γιαυτο ποναει η αδιαφορια τι φιλικα τωρα και τι της σταθηκες και δεν της σταθηκες σιγα σιγα καψουρευτηκες μπορει να καψουρευτηκες οταν εφυγε για σπουδες και περιμενες κατι ελπιζες για κατι τωρα αποκλειεται να σε νοιαζει η φιλια μιας γυναικας η ενος ανθρωπου που ξερεις τρεις μηνες οτι και να σου ειπε ξεχασε την για εμενα τι ειχες τι εχασες αυτη τωρα μπορει να βρηκε γκομενο μπορει νεες φιλες η αλλο αρκουδακι αγκαλια να κλαφτει. πιστευω οτι σου λειπει μια σχεση εσενα και βρηκες αποκουμπι σε μια τετοιου ειδους φιλια

Ποζιτιβ αν νομίζεις ότι θα ρίξεις γυναίκα μονο με κομπλιμέντα κάποιο λάθος κανεισ ξανασκεψου το

Ελισάβετ έχεις δίκιο. Λυπάμαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα, γιατί και εγώ ήθελα να έχω κάποιον άνθρωπο που να ακούει τον πόνο μου και να αφιερώνει λίγη από την ώρα του σε εμένα και με εμένα, αλλά δεν πειράζει. Πράγματι εκείνη την περίοδο, όποιος/όποια και να ερχόταν στη ζωή μου για να μου κάνει λίγη παρέα, θα με έκανε να τον/την εκτιμήσω διπλά και να του/της τα δώσω όλα. Επίσης έπεσες μέσα στο γεγονός ότι περισσότερο έδινα, παρά έπαιρνα και έτσι τρόπον τινά είχε το πάνω χέρι σε αυτή τη σχέση και έκανε πράγματα που δεν ήταν σωστά απέναντι σε κάποιον που της συμπεριφέρθηκε εξαιρετικά. Η ζωή συνεχίζεται και συνεχώς ζούμε μαθαίνοντας και κάτι νέο.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Ποζιτιβ αν νομίζεις ότι θα ρίξεις γυναίκα με κομπλιμέντα κάποιο λάθος κανεισ ξανασκεψου το

---

Quote:

---

Originally Posted by ironman

φιλε την πατησες με την τυπισσα παραδεξου το απλα δεν της το παραδεχτηκες ποτε γιαυτο ποναει η αδιαφορια τι φιλικα τωρα και τι της σταθηκες και δεν της σταθηκες σιγα σιγα καψουρευτηκες μπορει να καψουρευτηκες οταν εφυγε για σπουδες και περιμενες κατι ελπιζες για κατι τωρα αποκλειεται να σε νοιαζει η φιλια μιας γυναικας η ενος ανθρωπου που ξερεις τρεις μηνες οτι και να σου ειπε ξεχασε την για εμενα τι ειχες τι εχασες αυτη τωρα μπορει να βρηκε γκομενο μπορει νεες φιλες η αλλο αρκουδακι αγκαλια να κλαφτει. πιστευω οτι σου λειπει μια σχεση εσενα και βρηκες αποκουμπι σε μια τετοιου ειδους φιλια

---

Δεν είχα τέτοιες βλέψεις για εκείνη, αλλά τέλος πάντων. Απλά ήθελα να με ακούει κάποιος και να νιώθω αποδεκτός σε μια παρέα.