τόσο μόνη....

Quote:

---

Originally posted by jader

Quote:

---

Originally posted by vythos
Θελω να βρω φιλους, θελω να νιωσω οτι ξαναζω, αλλα ειναι τοσο δυσκολο να γνωρισεις ανθρωπους πλεον. Εχω πεσει σε μια παγιδα μοναξιας κ ελλειψης ενδιαφεροντων που ομως δεν κανω τιποτα για να βγω γιατι το θεωρω ανουσιο και αδυνατο. Το μονο που μου εχει μεινει ειναι η δουλεια μου κ αυτη τη κανω δια της βιας κ δυστυχως επειδη ειναι δημιουργικη δεν μου βγαινει καλα.

---

Κατ\'αρχάς, χαιρετώ όλους καθώς είναι η πρώτη μου καταχώρηση στο φόρουμ.

.

Όλοι λένε, \"βγες έξω, κάνε νέους φίλους\".

Πως; Που; Στα μπαράκια με την μουσική στα 300db, μ\'ένα ποτό στο χέρι κι\'ένα χαζό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο; Στα clubs και στα Ελληνάδικα;

Η πραγματικότητα είναι ότι αν δεν έχεις ήδη κάποιο κύκλο είναι τρομαχτικά δύσκολο να κάνεις νέες γνωριμίες.



Ίσως τελικά να είναι η επιβίωση και η φυσική επιλογή. Ίσως και να έχω επιλεγεί από το σύστημα για να μην περάσει κανένα γονίδιο και καμμία ιδέα μου στον επόμενο κύκλο. Και ίσως αυτή να είναι η επιστημονική μετάφραση της μοίρας.

---

Φίλε μου...ξεκινώντας απ το τέλος ...όπως ξέρεις οι ιδέες μας δεν μεταδίδονται μέσω κληρονομικότητας και γενετικού υλικού...αλλά σήμερα υπάρχει ένας πολύ πιο μαζικός και αποτελεσματικός τρόπος και λέγεται μέσα μαζικής ενημέρωσης....Έτσι γίνεται χειραγώγηση ολόκληρων μαζών..και περνιούνται τα μηνύματα που θέλουν να μας περάσουν...Ίσως οι λίγο πιο ευαίσθητοι...να τα απορροφούμε περισσότερο τα μηνύματα αυτά και να μας επιρέαζουν σε μεγαλύτερο βαθμό.Η φυσική επιλογή....απ τη στιγμή που επιβιώνεις σε θεωρεί σαν αναπαραγωγική μονάδα και φορέα γενετικών πληροφοριών που θα ήθελες να μεταδώσεις και στις επόμενες γενεές.

Τον σύντροφο ή τους φίλους σπανιώς τους βρίσκουμε μέσα απο μια ελεημοσύνη φιλίας...Το συνηθέστερο είναι να έχουμε κάποια ενδιαφέροντα,χόμπυ ή και εργασία και εκεί να συναντιόμαστε με πολύ κόσμο.Σε αυτούς τους χώρους συνάθροισης άν είμαστε ανοιχτοί στη συμπεριφορά...θα δούμε οτι υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για σχέσεις...Βέβαια το σε τι θα εξελιχτούν οι σχέσεις αυτές είναι άλλο κεφάλαιο.Μια περίοδο που ήμουν αρκετά μόνος....αποφάσισα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου (αφου δεν υπήρχε κάποιος άλλος να με στηρίξει)...και γράφτηκα σε γυμναστήριο.Μάλιστα πορώθηκα τόσο με τη γυμναστική που εκτός απο βάρη έμπαινα και σε αίθουσες αερόμπικ....Αυτό ήταν....για πότε γνωρίστηκα με άτομα που δεν φανταζόμουνα....και έφτασα να κάνω και δεσμό με κοπέλα απο εκεί μέσα....αν μου το έλεγαν δε θα το πίστευα.Βρές τον εαυτό σου...κάνε αυτό που σε ενδιαφέρει...και μέσα απ τα ενδιαφέροντα σου θα ενδιαφερθούν κι άλλοι για σένα.

Μόναξιά! Απο τις χειρότερες και πιο αντιπαθητικές λέξεις,που υπάρχουν σε όλες τις γλώσσες. Μακάρι να μην υπηρχε στα λεξικά,που θα σήμαινε,ότι οι άνθρωποι δε θα τη βίωναν. Δυστυχώς όμως υπάρχει και όλοι τη γνωρίζουν από κοντά καποια στιγμή της ζωής τους. Αρκεί να μην την αφήνουμε να κυριεύει τη ζωή μας. Ειλικρινά όλους και όλες,που γραψατε εδώ σας καταλαβαίνω απολυτα,οχι μόνο γιατί την αισθάνομαι ή γιατί ίσως με κάποιους να έχω κοινα,αλλά γιατί πραγματικά δεν είναι καθόλου ωραίο συναίσθημα.
Έχω σκέφτεί να γίνω φίλη με τη μοναξιά,λίγο οξύμωρο θα μου πείτε. Φίλη η μοναξία. Δε ξέρω,αν είναι καλό και αυτό. Γιατί να αισθανόμαστε μοναξιά? Γιατί δεν αφήνουμε τους άλλους να μας πλησιάσουν,είναι όλοι εγωκεντρικοί και κοιτουν τον εαυτό τους,τι να συμβαίνει άραγε? Σίγουρα δεν υπάρχει μια απάντηση,γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί. Γενικά πάντως θα ήταν καλύτερα,αν οι άνθρωποι είχαν την καλή διάθεση να ακούνε και να καταλαβαίνουν τους συνανθρώπους τους,να μπαινουν στη θέση τους και να μην τους κρίνουν με παρωπίδες ή σύμφωνα με τις δικές τους άμυνες,ώστε να νιώθουν καλύτερα. Πολλά ακόμη θα μπορούσαμε να πούμε αλλά όλα αυτά είναι θεωρητικά. Πρακτικά τι γίνεται? Υπάρχουν άνθρωποι,που υποφέρουν.
Έτσι όπως γράφω αυτή τη στιγμή,νιώθω σα να μιλάω γενικά για ένα θέμα,που δε με αφορά και απλά κάνω μια αναφορά. Δεν είναι όμως έτσι. Και εγώ αισθάνομαι μοναξιά και με στενοχωρεί,που έχω απομακρυνθεί απο φίλους μου. Και παρόλο,που έχω κατάθλιψη και αυτή η περίοδος δεν ειναι από τις καλυτερες μου,δε θέλω να είμαι μίζερη,γιατί,αν αφησω τον εαυτό μου,θα παρασυρθεί πολύ ευκολα.
Αυτές λοιπόν τις μέρες ένα βροχερό απόγευμα στο πανεπιστήμιο περιμένοντας το λεωφορείο με πλησίασε ένας καθηγητής ενός άλλου τμήματος και μου έπιασε την κουβέντα. Έκατσε δίπλά μου στο λεωφορείο και συζητούσαμε μέχρι να κατέβει ο καθένας στη στάση του. Μετά από αυτό αισθάνθηκα μια απίστευτη στενοχώρια. Γιατί? Γιατί μου θύμισε την παρέα μου. Θα μου πείτε,τι συνειρμός είναι αυτός? Μόνο εγώ θα μπορούσα να τον κάνω. Τα περισσότερα από τα παιδιά είναι στο τμήμα του καθηγητή και είχαν μαθημα του. Έτσι τον γνωρίζουν και τον θαυμαζουν,γιατί είναι ένας γοητευτικός και μορφωμένος άνθρωπος και γι\' αυτό με πείραζαν,επειδή πάντα μου μιλούσε χωρίς να με γνωρίζει. Και εγώ αυτές τις μέρες σκεφτόμουν,τι κρίμα,που εχω απομακρυνθεί με τα παιδιά και τι ωραία που περνούσαμε όλοι μαζί. Είμαι σίγουρη,ότι θα έχουν παρεξηγήσει πράξεις μου και δε θα με καταλαβαίνουν. Βέβαια δε φταίνε αυτοί,αφού δε τους έχω εξηγήσει ακριβώς πως είμαι,αλλά περίμενα μια κατανόηση. Είναι άτομα αξιόλογα αλλά με έχει πειράξει η στάση τους.
Πάντως γενικά όταν κάποιος είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση ίσως να ζητά -μιλάω προσωπικά- λιγο τη μοναξια,αλλά αυτό δεν είναι μόνιμο αλλά προσωρινό λόγω της στενοχώριας τους. Ίσως και εκεί να βρίσκεται το κλειδί,που ανοίγει την πόρτα και οδηγεί στη συναναστροφη και γιατί όχι και στη φιλία με άλλους ανθρώπους. Πολλοι είναι ευαίσθητοι και έχουν τις ίδιες ανησυχίες,όπως και εμείς. Θέλω να κλείσω αισιόδοξα,παρόλο,που δε μου βγαίνει και πολύ αυτές τις μέρες. Πρέπει να προσπαθήσουμε για αυτό,που θέλουμε. Ας σπάσουμε τα δεσμά της μοναξιάς μας!!!

Quote:

---

Originally posted by Στέλλα
Πρέπει να προσπαθήσουμε για αυτό,που θέλουμε. Ας σπάσουμε τα δεσμά της μοναξιάς μας!!!

---

Είναι η τρίτη φορά που κάνω ξανά αυτόν το κύκλο, στη ζωή μου. Φρικτή μοναξιά, ολιγόχρονη χαρά και ηρεμία, κατάθλιψη και απελπισία.

Κάθε φορά, είναι και πιο δύσκολο να καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου, ότι η κακή στιγμή θα περάσει και ότι το μέλλον θα φέρει κάτι καλό.

Αυτή την περίοδο, κάνω και πάλι τα ίδια. Παλεύω να χαμογελάσω και να αισθανθω αισιοδοξία. Επειδή όμως, είναι πλέον η τρίτη φορά, το βρίσκω πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι κάτι θ\'αλλάξει.

Η απελπιστική βεβαιότητα της ήτας σε κάτι που δείχνει να είναι τόσο έυκολο για τους περισσότερους γύρω μου, βαραίνει την κάθε στιγμή.

Έρχονται γιορτές και λόγω των περιστάσεων τρέμω τη στιγμή που θα βρεθώ ξανά μαζί με πολύ κόσμο, συγγενείς και γνωστούς, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Όλοι θα είναι μέσα στην χαρά και όλοι θα περιμένουν το ίδιο και από εμένα.

Θα παίξω και πάλι λοιπόν το θέατρο, ότι είμαι καλά και κανένα πρόβλημα και όλα μια χαρά. Για να μην ενοχλήσω και γιατί σε τελική κατάληξη κανείς δεν μπορεί να καταλάβει που είναι το πρόβλημα.

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη απογοήτευση μου. Κανείς από τον περίγυρω μου δεν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα; Ή μάλλον, κανείς δεν το βλέπει ως πρόβλημα.

Και το σκηνικό συνεχίζεται. Ένα καλό ρομποτάκι που δουλεύει, τρώει, κοιμάται, και περιμένει τον καιρό να περάσει για να κλείσει επιτέλους τα μάτια και να ηρεμίσει.

Χαίρεται! Αυτό για τη μοναξιά των Χριστουγέννων όντως είναι κάτι που με τσακίζει!
Ιδίως τώρα που η προηγούμενη σχέση μου βρήκε την αντικαταστάτριά μου, με κάνει και αισθάνομαι η τελευταία γυναίκα της γης που δεν έχει σύντροφο.
Είναι ο εγωισμός μου τόσο μεγάλος και δεν θέλω να δεχτώ ότι ο πρώην μου προχώρησε ή η ανάγκη να έχω την ζεστασιά κάποιου αρσενικού με κάνει να πελαγώνω και να μην βλέπω ότι όλη αυτή η κατάσταση θα περάσει και θα γίνει ο ουρανός πιο γαλανός?

ʼντε αυτός ο χρόνος να κάνει την δουλειά του! Θ α τον πληρώσω όσο-όσο!!!

Καλέ μου jader,νομίζεις,ότι μόνο εσύ πέρνάς αυτό το λούκι και κανείς άλλος; Και εκείνοι,οι οποίοι αναφερεσαι και λες,ότι περιμένουν από σένα να παίξεις θέατρο,ισως να κάνουν το ίδιο. Μπορεί,επειδή και εκείνοι ζουν έτσι να μη γνωρίζουν,τι να σου πουν.Για πολλούς λόγους -που δεν είναι της παρούσης συζήτησης,αλλά θα μπορούσαμε όλοι εδώ να την κάνουμε κάποια στιγμή- οι άνθρωποι δεν είναι ειλικρινείς,κοιτούν μόνο τον εαυτό τους με λάθος τρόπο και τελικά δεν παίρνουν ούτε εκείνοι αυτά,που ζητούν και γίνεται ένας φαύλος κύκλος.
Λες,ότι έχεις ολιγοχρονη χαρά,έχεις δηλ., κάποιες στιγμές,αλλά δεν κρατάνε,αυτό φαντάζομαι είναι το πρόβλημα σου. Ίσως να ευθύνεσαι και εσύ,ως ένα βαθμό. Μην το παρεξηγείς,αυτό,που λέω,απλά και εμείς λόγω των δικών μας ανασφαλειών,να μην εκπέμπουμε τα σωστά σήματα στους άλλους.
Το είπα και πριν,πρέπει να παλέψουμε,γι\' αυτό,που θέλουμε πραγματικά. Καλώς ή κακώς τα απότελέσματα δεν θα έρθούν αύριο. Αλλά μέχρι να έρθουν,πιστεύω,θα έχουμε γνωρίσει τον εαυτό μας ή θα είμαστε σε αυτή τη διαδικασία,που είναι,ό,τι πολυτιμότερο έχουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι. Αν δε γνωρίζουμε και αγαπάμε ουσιαστικά τον εαυτό μας,δε μπορουμε να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε άλλους. Πολύ ιδανικό βέβαια σε μια κοινωνία,που ο ανταγωνισμός και ο ατομισμός είναι τα κυρίαρχα στοιχεία του. Αλλά εμείς είμαστε η κοινωνία και μπορεί να αλλάξει και αυτή σιγά σιγά μαζί με όλους μας. Παρασύρθηκα... Σταματαω.
Η τόση απαισιοδοξία,που έχεις,ίσως να μη σε κάνει να σκεφτεσαι τα προβλήματα σου στις κανονικές τους διαστάσεις. Φαντάζεσαι να έχεις κλειστεί στον εαυτό σου και να σκέφτονται κάποιοι,που ήθελαν να σε πλησιάσουν,ότι δεν τους έδωσες την ευκαιρία;
Μπορεί και αυτά τα χριστούγεννα,να μην έχεις πρόλάβει να λύσεις όλα,όσα θα ήθελες,αλλά εγώ σου προτείνω στις γιορτες με τον κόσμο,που θα συναναστραφείς να μην παιζεις θέατρο,να νιωθεις καλα και με χαμόγελο να τους αντιμετωπίζεις,όπως και όλες τις δυσκολίες,που τυχόν έχεις. Όλοι οι ανθρωποι έχουμε.
Να είσαι καλά!

Perdika,είναι δύσκολο αυτό,που περνάς,αλλά με τον καιρό θα ηρεμήσεις. Αφού έχεις δει κάποια πράγματα είσαι σε καλό δρόμο,ώστε να προχωρήσεις,όποτε νιώθεις έτοιμη. Βασικά αυτό το κατάλαβα απο ένα u2u,που έστειλες. Γιατί να νιώθεις η χειρότερη γυναικα; Και εσύ θα συνεχίσεις. Όταν ο έρωτας σου χτυπήσει την πόρτα δε θα τον περιμένεις. Να περάσεις,όσο πιο καλά μπορείς και σιγά σιγά όλα θα βρούν το δρόμο τους. Εκμεταλλεύσου αυτό το χρονικό διάστημα για σένα,μπορεί να ανακαλύψεις ενδιαφεροντα πραγματα.