Printable View
Καληπέρα! Εγώ δεν πιστεύω στην φαρμακοθεραπεία για την κατάθλιψη, θεωρώ ότι είναι βασικότερα τα κίνητρα και η συνειδητοποίηση του ριζικού προβλήματος. Σαφώς δεν μπορώ να παραβλέψω ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βοηθηθεί και νιώθουν περισσότερη ασφάλεια με την φαρμακοθεραπεία, αλλά δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο βοηθάει σε βάθος χρόνου.Quote:
Originally Posted by xristoforos28
Κ γω αυτο πιστευω οτι τα φαρμακα δεν θεραπευουν το οποιο μ το ειπε κ ψυχιατρος με μεγαλη εμπειρια συνταξιουχος απλως σε ηρεμουν οσο τ παιρνεις..για το ανχος λεω και τν καταθλιψη τν μετρια..τωρα για πιο σοβαρα δεν ξερω..
Φαίνεται πως από τότε που είχες το πεσιμο, την αποτυχία στις σπουδές μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσες ακόμα μέσα σου να δημιουργήσεις τις αντιστάσεις, το ψυχικό δηλαδή υπόβαθρο το οποίο θα σε κάνει δυνατό/ή όποτε έρχεσαι αντιμέτωπος με μια σοβαρή αποτυχία/ατυχία/πέσιμο στη ζωη. Μου φαίνεται πως μέσα σου, ψυχολογικά, επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, και τότε και σήμερα ίσως στο μεταξύ και άλλες φορές.
Έχεις τη θέληση, την αισιοδοξία, δεν τα βάζεις κάτω, όλα αυτα τα θετικά δηλαδή, υπάρχει όμως και η άσχημη παραμετρος που σου είπα που κάνει την επανεμφάνιση της στα δύσκολα. Εκεί ειναι το προβλημα που σου βρίσκω. Αντιμετώπισε την παραμετρο αυτη, ενδυνάμωσε τον εαυτό σου παρά την ευασιθησία που φαινεται πως σε διακρίνει. Δες την παρουσα δυσκολία ως πρόκληση για ενδυνάμωση.
Καλησπέρα,
είμαι νέα στο forum και ψάχνοντας για το θέμα που συνεχίζει μέχρι και τώρα να με απασχολεί, έπεσα σε αυτή εδώ την ανάρτηση που ταυτίζεται με την κατάσταση που βιώνα και βιώνω για δεύτερη φορά. Πριν από ένα χρόνο στα 28 μου, ήθελα να περνάω όλη τη μέρα στο κρεβάτι. Καθημερινά απλά πράγματα φαίνονταν να είναι τόσο δύσκολα για μένα. Ένιωθα ότι ζαλίζομαι, ένιωθα ότι δε μπορούσα να κάτσω, ένιωθα ότι "έπεφτα". Δεν είχα διάθεση για τίποτα. Αδύνατον να βγω από το σπίτι, η σκέψη μιας βόλτας ήταν για μένα τόσο πιεστική ακόμα και το να πρέπει να σηκωθώ για να φάω. Για δύο βδομάδες δεν πήγαινα στη δουλειά. Ήταν επιτακτική ανάγκη λοιπόν, να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή, αν και δεν ήμουν θετική στο να το κάνω. Ξεκίνησα αγωγή και εβδομαδιαία ψυχοθεραπεία για ένα ολόκληρο χρόνο - χωρίς διακοπή. Ο γιατρός μου με έπεισε ότι θα αλλάξει η ζωή μου, ότι θα είμαι καλά, ότι θα μπορώ να ζήσω.. ότι έχει δει παρόμοιες περιπτώσεις σαν τη δική μου και ότι θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο! Και έτσι έγινε, έφτασα σε σημείο να είμαι πολύ καλά. Να διεκδικώ την ευτυχία στη ζωή μου, να μη συμβιβάζομαι, να λέω όχι. Περνούσα δύσκολες καταστάσεις και όμως ήμουν δυνατή! Επειδή έγινα καλά και πλέον η ψυχολογία μου δεν ήταν έρμαιο στις προθέσεις κανενός, δόθηκε τέλος στη σχέση που είχα. Όχι απο επιλογή (πολύ κακώς), έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολύ καιρό. Θέλω να πω πως κάποιες φορές νιώθουμε την ανάγκη να είμαστε με κάποιον και τελικά η ανάγκη αυτή σου στερεί την προσωπική σου ευτυχία, επειδή δε θες απλά να είσαι μόνος σου. Πρέπει να είσαι μόνος σου για να αγαπήσεις πραγματικά τον εαυτό σου και μετά να μπορέσεις να αγαπηθείς γι' αυτό που είσαι. Όλα έμοιαζαν για μένα παρελθόν. Ο εφιάλτης είχε τελειώσει;! Η μάλλον όχι;
Με μεγάλη μου λύπη, τον τελευταίο ένα μήνα άρχισα να μην έχω διάθεση, να θέλω να περνάω τη μέρα μου στο κρεβάτι (γυρίζοντας από τη δουλειά) και να φοβάμαι/τρέμω στην ιδέα ότι θα περάσω ξανά το ίδιο! Και συνέβη..μεγάλο πισωγύρισμα. Ξανά το ίδιο, σε χειρότερο βαθμό και μάλιστα παρά το γεγονός ότι ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή. Πέρα από την αγωγή, τα ηρεμιστικά χάπια δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα (ποτέ δεν τα έπερνα συστηματικά, δεν τα είχα ανάγκη επί μήνες - σχεδόν χρόνο). Τα ίδια συμπτώματα. Δεν έχω αποθέματα δύναμης αυτή τη φορά να παλέψω. Δεν υπάρχει κάτι πλέον που να μπορεί να με βοηθήσει. Τότε πείστηκα ότι η αγωγή ήταν η λύση. Τώρα; Αλλαγή αγωγής; Δε θέλω να πέσω στα "βαριά". Πληγώνω τους γονείς μου που με βλέπουν να είμαι τόσο χάλια κι αυτό από μόνο του κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση... έχω παραιτηθεί. Δεν πάω στη δουλειά. Όλα φαντάζουν τόσο δύσκολα. Το κρεβάτι έγινε φίλος - φίλος αχώριστος για ακόμα μια φορά.
Αν το επιτρέπει η θέση μου, θα έδινα μια συμβουλή σε σένα και σε όλους όσους παλεύουν καθημερινά: όταν φτάσετε σε σημείο να είστε καλά, γιατί κάποια στιγμή θα είστε και θα είμαι κι εγώ (δε ξέρω με ποιο τρόπο βέβαια) -ή ακόμα και σε περίοδο που νιώθετε ότι δεν πατάτε στα πόδια σας - αλλάξτε τη ζωή σας, "πετάξτε" πραγματικά όλα όσα σας την κάνουν να είναι δύσκολη, κάντε αυτό που θα σας εξασφαλίσει ψυχική ηρεμία. Μετανιώνω που δεν το έκανα τότε. Ποτέ δεν είναι αργά. Ίσως ποτέ δε θα νιώσουμε έτοιμοι να κάνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή μας.Οφείλουμε στον εαυτό μας όμως να το κάνουμε :)
καλησπερα φιλη μου...ομοιοπαθουσα .....θα σου πω τα νεα μου.....πηγα διακοπες αλλαξα εικονες παραστασεις με το ζορι.....δεν ευχαριστηθηκα τιποτα...ποσο αχαριστη να νιωθω που δεν χαιρομαι το δωρο της ζωης.....γυρισα παλι τα ιδια φυσικα με το ζορι δουλεια ...το πιο απλο πραγμα να μου φαινεται ακατορθωτο....υπνος και παλι υπνος.....αλλαξα γιατρο και αγωγη και τωρα περιμενω.....δυστυχως δεν εχω ενεργεια για να κανω τιποτα.....η ιστορια μου μετραει πλεον 7 μηνο....η ζωη μου κανενα νοημα ...οτι εχω πετυχει μεχρι τωρα δεν το αναγνωριζω γτ νιωθω ενα τιποτα...δεν θελω να βλεπω ανθρωπο γτ νιωθω ντροπη.... για να κανω αλλαγη στη ζωη μου θα πρεπει να λειτουργησω .....αν δεν λειτουργησω πως θα γινει?Quote:
Originally Posted by justbelieve
Καλησπέρα!Quote:
Originally Posted by imadreamer
Όπως σου είπα, έχω ακριβώς τα ίδια συμπτώματα με σένα. Δίνεις καθημερινά μάχη για να επιβιώσεις! Δραστηριότητες που έκανες μέχρι τώρα, φαίνονται ακατόρθωτες. Σίγουρα κανένας δεν πρόκειται να καταλάβει πως αισθάνεσαι. Καλώς ή κακώς το περνάς μόνος σου. Μπορεί να νομίζουν ότι σε στηρίζουν οι άνθρωποι που σε αγαπούν, αλλά τις περισσότερες φορές δε ξέρουν τον τρόπο για να σε βοηθήσουν πραγματικά. Θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση. Η κατάθλιψη οδηγεί σε παθητικότητα, σου δημιουργεί το αίσθημα ματαιότητας και ανικανότητας, σε κάνει να αποσύρεσαι από τον "κόσμο". Απομακρύνεσαι από φίλους. Δε θες να κάνεις τίποτα. Αυτό είναι παροδικό όμως, θέλω να το πιστέψεις! Έγινα καλά... Η "ιστορία" μου αποτελεί τρανή απόδειξη ότι μπορείς και εσύ να τα καταφέρεις και θα τα καταφέρεις! Μπορεί να έπεσα ξανά στο ίδιο loop, αλλά αυτό συνέβη γιατί όταν ήμουν καλά και πατούσα πλέον στα πόδια μου, δεν άλλαξα όλα όσα με οδήγησαν στην κατάθλιψη. Υπήρχε αναβλητικότητα, δεν πήρα την απόφαση να κάνω αλλαγές.
Σημασία έχει τώρα να νιώσεις έστω και λίγο καλύτερα. Κάνε υπομονή να δράσει η αγωγή που πέρνεις, θέλει το χρόνο του. Θα σου συνιστούσα να συνεχίσεις τη ψυχοθεραπεία, αλλά σε περίπτωση που δε νιώθεις εμπιστοσύνη με το γιατρό που σε παρακολουθεί, τότε να βρεις κάποιον άλλο (ελπίζω να μη χρειαστεί πάντως, γιατί κι αυτό από μόνο του ως διαδικασία θα είναι δύσκολη). Η ψυχοθεραπεία αν γίνεται με σωστό τρόπο θα σε βοηθήσει! Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, μπαίνεις σε διαδικασία να αναγνωρίζεις όλα όσα σε "στριμώχνουν' και να βρίσκεις τρόπους να τα αντιμετωπίσεις. Δεν κάνει από μόνη της θαύματα, χρειάζεται προσπάθεια. Η ουσιαστική αντιμετώπιση βρίσκεται στην προσπάθεια επιβολής της λογικής πάνω στην συναισθηματική αντίδραση του άγχους. Ακούγεται πολύ θεωρητικό αυτό που έγραψα, αλλά οι σκέψεις καθορίζουν την ποιότητα ζωής μας.
Για να σχολιάσω και λίγο τα όσα έγραψες σχετικά με το πως νιώθεις, θα σου πω ότι διακρίνω παρά την απογοήτεση που σε διακατέχει, ότι κάνεις την προσπάθεια σου. Όσο μπορείς. Χαίρομαι που παρά το γεγονός ότι δεν ήσουν καλά, πήγες διακοπές συνεχίζεις και πας στη δουλειά σου! Θα μπορούσε λοιπόν να είναι και χειρότερα. Δεν έχεις παραιτηθεί. Όλοι κρύβουμε περισσότερη δύναμη απ' αυτή που νομίζουμε ότι διαθέτουμε. Μη σου δημιουργήσει ΚΑΝΕΙΣ ενοχές για το ότι αρνείσαι το δώρο της ζωής επειδή σου συμβαίνει αυτό. Δεν είναι επιλογή σου...προφανώς και δεν προστάτεψες τον εαυτό σου, όπως κι εγώ. Μην αμφιβάλλεις για την αξία σου :) και εννοείται πως δε θα έπρεπε να ντρέπεσαι γι' αυτό που σου συμβαίνει. Όποιος σε απορρίψει εξαιτίας αυτού καλύτερα να το κάνει τώρα. Είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να τους "ξεφορτωθείς". Να θυμάσαι πως η δύναμη δε γεννιέται από αυτά που μπορούμε να κάνουμε, αλλά από την ικανότητά μας να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας και τα όσα, έως σήμερα, κάναμε.
Όλα όσα έγραψα ελπίζω να αποτελέσουν ένα κίνητρο για να μη σταματήσεις να δίνεις τη μάχη σου και μαζί με σένα και εγώ και άλλοι τόσοι! Όπως λέει και ένα αγαπημένο μου quote: Before you can see the light, you have to deal with the darkness!
Γεια σας και από εμένα! Να πω για τα κορίτσια της παρέας (imadreamer και justbelieve) ότι είμαι βέβαιος ότι πρόκειται για εξαιρετικά πλάσματα. Αυτά που λέτε, κορίτσια, έρχονται από ένα μέρος ίσως σκοτεινό αλλά κάπου υπάρχει ένα κεράκι αναμμένο, είμαι σίγουρος. Δε γίνεται αλλιώς. Επίσης, Χριστόφορε μη τα παρατάς, συνέχισε και θα τα καταφέρεις. Να σας πω λίγα λόγια για εμένα και την ιστορία μου μέχρι σήμερα. Δεν το κάνω για να περιαυτολογήσω αλλά έχει σημασία να αναφέρω τα ακόλουθα και να σκιαγραφήσω το προφίλ μου με σαφήνεια.
Είμαι 30 ετών άντρας. Από μικρός ήμουν πάντα τρομερά αισιόδοξος και είχα πολλά ενδιαφέροντα. Απέκτησα πολλές γνώσεις στη μουσική και σαν ακροατής και σαν οργανοπαίχτης μόνος μου. Για πολλά χρόνια γράφω τη δική μου μουσική.Είχα, επίσης, μεγάλο ενδιαφέρον για ταινίες, ταξίδια και διαβάζω βιβλία με σκοπό να ανοίξω το μυαλό μου ή να βιώσω πράγματα νοητικά που δε μπορώ προς το παρόν να βιώσω σωματικά. Επίσης, ήμουν πάντα πολύ κοινωνικός και απολάμβανα τεράστια αποδοχή και από τους άντρες και από τις γυναίκες (μη βάζετε πονηρά πράγματα με το νου σας). Πριν από 7 χρόνια περίπου βγήκα από μια 10μηνη σχέση η οποία ήταν σκέτη κόλαση. Ίσως εκεί να ήταν η αφετηρία της πτώσης μου. Ίσως και όχι. Θυμάμαι τον κολλητό μου που μου έλεγε ότι δεν ήμουν κεφάτος όπως παλιά και το καταλάβαινα ότι είχε δίκιο αλλά νόμιζα ότι απλά μεγάλωνα. Να μη τα πολυλογώ, τα χρόνια 2015-2016 έγιναν κάποια πραγματάκια τα οποία με έφεραν υπό υψηλή πίεση και μου κλόνισαν τα νεύρα. Είχα ήδη υποστεί σοκ το οποίο το ένιωσα καλά και ανέπτυξα φοβίες οι οποίες μου προκαλούσαν πανικό καιρό μετά αφού είχα απομακρυνθεί από τους κινδύνους που μου προκάλεσαν όλα αυτά. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν έπιασα μια "σοβαρή δουλειά" (μέχρι τότε δούλευα σε καφετέριες). Δέχτηκα πολύ άσχημη συμπεριφορά από συνάδελφους, όχι επειδή είχαν κάτι μαζί μου αλλά επειδή έτσι είχαν μάθει να αλληλεπιδρούν και μεταξύ τους. Επίσης, η δουλειά αυτή μου στέρησε κάθε προσωπική ελευθερία. Στα ρεπό μου δούλευα και ήμουν όλη μέρα πάνω από ένα Laptop μήπως με χρειαστούν. Τις καθημερινές δούλευα 15 ώρες με πολύ άγχος. Έγινα, πραγματικά, ένας σκλάβος που απλά έπαιρνε κάποια χρήματα. Το θέμα ποιο ήταν τώρα; Όπως κι εσείς, σκεφτόμουν τους άλλους. Σκεφτόμουν ότι δε γίνεται να παραιτηθώ γιατί οι γονείς μου έχουν δώσει τόσα λεφτά για να με σπουδάσουν και θα αφήσω μια δουλειά σε μια τόσο καλή εταιρία (τα οικονομικά της εταιρίας πάνε καλά και θα ήμουν μόνιμος εκεί). Σκεφτόμουν την κοπέλα μου με την οποία είχαμε χωριστεί (εννοώ ότι πήγε ο καθένας σπίτι του αλλά είχαμε σχέση ακόμα) μετά τις σπουδές και έπρεπε να κάνουμε μια αρχή μαζί ξανά. Είχα και το φόβο μου που θα αισθανόμουν αποτυχημένος μετά από την πρώτη μου "σοβαρή" προσπάθεια για εργασία. Οι δικοί μου και η κοπέλα μου άρχισαν να το παίρνουν χαμπάρι και σιγά σιγά να μου λένε ότι αν δε μπορώ δεν τρέχει κάτι (φυσικά θα τους στοίχιζε αυτό αλλά...). Η κοπέλα μου ειδικά πιέστηκε αλλά το κατάλαβε πριν πάρω τα βουνά. Μια μέρα με πήρε τηλ στο γραφείο και μου λέει "σήκω από την καρέκλα σου και φώναξε σε όλους εκεί μέσα να πάνε να γ@#&^%! Μετά μάζεψέ τα και φύγε. Θα δούμε τί θα κάνουμε". Αυτό μου έδωσε μια ελευθερία που εγώ (ενώ θα έπρεπε) δεν είχα δώσει στον εαυτό μου ως τότε. Συνέβησαν πολλά τέτοια που τα εκλάμβανα σα μηνύματα. Δε θα ξεχάσω ότι διάβασα το γνωστό απόσπασμα από βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου το οποίο λέει "Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται" και με έπιασαν τα κλάματα. Ένα βράδυ πήρα την απόφαση να φύγω. Κι έφυγα. Αποφάσισα να φυγαδευτώ στο πατρικό μου και να δώσω χρόνο στον εαυτό μου. Έτρωγα, κοιμόμουν και έβλεπα ταινίες του Woody Allen. Έκανα γυμναστική και ασχολιόμουν με εμένα. Ξεκουράστηκα αλλά η μαυρίλα δεν έφυγε. Ήμουν ένας άνθρωπος φάντασμα πλέον. Ξυπνούσα το πρωί και έλεγα πότε να έρθει η νύχτα να κοιμηθώ ξανά να ηρεμήσω. Δε σκέφτηκα ποτέ στα σοβαρά να αυτοκτονήσω αλλά μπορεί και να μη με χάλαγε να πέθαινα. Ποιος, εγώ! Που παλιά ξύπναγα κάθε μέρα κι έλεγα "Θεέ μου τί ζωάρα είναι αυτή που κάνω" ενώ ζούσα με τα λίγα. Δεν ήθελα να ξαναπάω για δουλειά. Φοβόμουν ότι θα αποτύχω. Επίσης, έλεγα "λίγο χρόνο θέλω ακόμα και θα θεραπευτώ μόνος μου". Ξεκουραζόμουν αλλά δεν ζούσα. Ο χρόνος κυλούσε χωρίς πρόοδο. Διάβαζα άρθρα για να βοηθηθώ, τρίχες... Η κοπέλα μου μου το είχε πει πολλές φορές αλλά σε ένα ταξίδι που έκανα για να τη συναντήσω με ταρακούνησε πολύ άσχημα και μου ξαναείπε να πάω σε θεραπευτή. Της το υποσχέθηκα και αφού με έσπρωξε ξανά και ξανά διακριτικά πήγα. Παράλληλα ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο (πολύ καλό, θα το αναφέρω πιο κάτω) σχετικά με την περίπτωσή μου. Η ψυχολόγος που πήγα μου είπε να πάω σε ψυχίατρο για να λάβω φαρμακευτική αγωγή. Με παρακάλεσε. Στο ίδιο συμφωνούσε και το βιβλίο μου. Την άφησα και πήγα σε άλλη. Κάναμε 3 συνεδρίες και μετά της το είπα εγώ να πάω (πλέον δε την πάλευα καθόλου) και εκείνη συμφώνησε. Πήγα. Ξεκίνησα θεραπεία πριν 7 μήνες. Από τις 10 πρώτες μέρες άρχισα να βελτιώνομαι. Μετά από λίγο καιρό έψαξα για δουλειά (με άγχος πάλι αλλά ήθελα να το παλέψω και σιγά σιγά να πιστέψω σε εμένα και να κερδίζω μάχες). Βρήκα δουλειά σε ένα bar. Δεν είχα δουλέψει ποτέ ως barista-barman. Την πρώτη μέρα που πήγαινα τη θυμάμαι ακόμα και θα την θυμάμαι για πάντα΄. Είχα τρομερό άγχος αλλά η κοπέλα μου μου έλεγε ότι θα τα πάω καλά. Μου έλεγε ότι όσα άτομα και να περιμένουν στην ουρά ας περιμένουν, εγώ θα κάνω τη δουλειά μου χωρίς πίεση αλλά με συνέπεια και σε όποιον αρέσει. Και τα πήγα καλά. Είχα πει από πριν όμως στον εαυτό μου ότι θα έκανα λάθη μάλλον και ότι σε αυτό δε θα έπρεπε να δίνω σημασία. Το αφεντικό μου ήταν ελαστικό μέχρι να μάθω και γενικά δε με πίεζε. Μπορώ να πω ότι θριάμβευσα. Να αναφέρω κάτι επίσης σημαντικό. Πάλι με τη βοήθεια των γονιών μου και της κοπέλας μου, πριν από αυτή τη δουλειά, απέρριψα 2-3 άλλες οι οποίες δε με έκαναν να αισθάνομαι καλά από τη στιγμή της συνέντευξης (εγώ έλεγα ότι πρέπει να πάψω να είμαι φυγόπονος και να σκληραγωγηθώ και να μη φαίνομαι τεμπέλης προς τους δικούς μου αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ευτυχώς με απέτρεψαν οι δικοί μου). Στη νέα μου δουλειά πλέον αισθανόμουν πολύ καλά. Γνώριζα κόσμο (όπως μου άρεσε να κάνω παλιά) και άρχισα να βρίσκω έναν καλό μου φίλο που έχασα αρκετά χρόνια πριν επειδή ήμουν σκληρός μαζί του, τον εαυτό μου. Πλέον, έχω δημιουργήσει καλές σχέσεις με τους ανθρώπους που με προσέλαβαν και έφυγα από αυτή τη δουλειά για να δουλέψω σε μια πολύ μεγάλη εταιρία. Είχα ακούσει καλά λόγια για το περιβάλλον και τις συνθήκες εργασίας στην εταιρία αυτή αλλά ήμουν δύσπιστος. Πλέον ξέρω ότι είναι αλήθεια (θαύματα συμβαίνουν στις μέρες μας) και συνεχίζω κάθε μέρα να κατακτώ μια μάχη. Δεν δίνω μεγάλη σημασία στις αποτυχίες μου (παλιά με καταδίκαζα σε θάνατο) και ποτέ μα ποτέ δεν άφησα τους τελευταίους μήνες να μου μιλήσει συνεργάτης ή συνάνθρωπος ούτε καν ειρωνικά. Μου αρέσει ο πολιτισμός και οι ωραίοι τρόποι αλλά αν υπάρχουν και από τις δυο πλευρές. Τελευταία "πλακώνομαι" με όποιον έχει το θράσος να μου υψώσει τη φωνή και αισθάνομαι πολύ καλά με αυτό. Ίσως και να ξαναπέσω στο βούρκο της κατάθλιψης, δεν ξέρω, αλλά κάνω αγώνα να κερδίσω τη ζωή κάθε μέρα και βγαίνω πιο δυνατός από αυτό. Να αναφέρω ότι αν έλεγα στην περσινή προϋσταμένη μου ότι θα βρω δουλειά που να μη δουλεύω 15 ώρες αλλά ακριβώς 8 και να πληρώνομαι ίσως και πιο καλά δε θα το πίστευε με τίποτα. Παιδιά, μην ξεπουλάτε τους εαυτούς σας. Παλέψτε και αντιμετωπίστε εσάς με αξιοπρέπεια. Μην το πιστέψετε αν σας πουν ότι δεν πρόκειται να κάνετε τίποτα! Ξέρω και σας το λέω και από άλλα πράγματα στη ζωή μου, πιστέψτε με. Αποφύγετε τοξικούς ανθρώπους, ας είναι και σχέσεις, ας είναι και αδέρφια (πάλι βάσει της εμπειρίας μου μιλάω). Χαρείτε τη ζωή. Εγώ μέχρι και αφρόλουτρα με όμορφα αρώματα ξεκίνησα να παίρνω (παλιά δεν έδινα και πολύ σημασία). Βάζω στη ζωή μου πράγματα που τη χρωματίζουν όμορφα και μου δίνουν χαρά.
Συγγνώμη που έγραψα τόσα πολλά αλλά το έκανα με αγνό σκοπό και με διάθεση να βοηθήσω.
Το βιβλίο που διάβαζα είναι το "Αισθανθείτε καλά" του δρ David Burns από εκδόσεις Πατάκη.
Εύχομαι καλή δύναμη σε όλους μας και να γεννιόμαστε πιο δυνατοί και πιο σοφοί μετά από κάθε μας θάνατο!
Θα τα καταφέρετε, αν παλέψετε, και θα γίνεται και καλύτεροι άνθρωποι. Αυτό κι αν είναι όφελος για όλους μας!
Φιλιά σε όλους σας παιδιά!
Quote:
Originally Posted by Seezo
Γεια σου Seezo! Θέλω να σ' ευχαριστήσω για το χρόνο που διέθεσες για να καταθέσεις τις "σκέψεις" σου και να μοιραστείς μαζί μας την προσωπική σου εμπειρία! Χαίρομαι πολύ που αντιμετωπίζεις πλέον τη ζωή με χαμόγελο και είσαι τόσο αισιόδοξος. Έκανες αλλαγές στη ζωή σου για να είσαι καλά και κατάφερες να κερδίσεις τη μάχη. Να είσαι υπερήφανος. Το βιβλίο μου το πρότεινε πριν από 1 χρόνο ο γιατρός μου και το έχω διαβάσει :) Ήταν το πρώτο βιβλίο ψυχολογίας που διάβασα και από τα καλύτερα.
Να αγαπάμε τον εαυτό μας! Παλεύω καθημερινά για να με κάνω λίγο πιο ευτυχισμένη...
Quote:
Originally Posted by justbelieve
Το να πιστευεις και ναγαπας τον εαυτο σου , ειναι τα μονα που χρειαζονται για να σε κανουν δυνατο ανθρωπο .....
Διάβασα καπου ερωτηση μάρτυρα ....πως μπορω να ξεφύγω απο τη καταθλιψη χωρίς φαρμακα χωρίς καν ψυχολογο;
Γιατρός ιδιος ψυχιατρος ειπε....Κάνε αυτά που εχεις πραγματικά ανάγκη και θες κάθε μερα. Μπορείς; Αν εμπλουτίσεις τη γνώση του εαυτού σου γύρω απο αυτό, νίκησες..!!
Τόσο απλό και τόσο ουσιαστικό στη περιπτωση μας! Κοινώς αγάπησε τον εαυτο σου.
"Αν εμπλουτίσεις τη γνώση του εαυτού σου...". Πράγματι maria4! Αυτός είναι ο στόχος. Η ψυχοθεραπεία σε βοηθάει να αποκτήσεις τη γνώση αυτή. Βεβαίως τις περισσότερες φορές κάποιοι μπορούν και την ανακαλύπτουν μόνοι τους :) Κάποιες άλλες, όταν εκδηλώνεται έντονη συμπτωματολογία η φαρμακευτική αγωγή είναι μονόδρομος. Δε συνιστώ σε κανέναν τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής. Αν μπορείς να το αποφύγεις, τότε κάντο! Αν όχι, τότε αποδέξου την κατάσταση. Είναι σημαντικό η απόφαση αυτή να είναι δική σου, να την κάνεις συνηδειτά και να έχεις επίγνωση της κατάστασης (αναφέρομαι στη λήψη των φαρμάκων). Στην περίπτωση τη δική μου, όπου η καθημερινότητα μου είχε γίνει αφόρητη, δε γινόταν διαφορετικά ή μάλλον εγώ δεν έβρισκα κάποιο τρόπο για να αισθανθώ καλύτερα. Κάθε μέρα που περνούσε, ήταν για μένα μια μάχη. Και με χαρά διαπιστώνω ότι χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο. Έχει περάσει ήδη 1 βδομάδα από το πρώτο post που έκανα εδώ και προσπαθώ πολύ για να είμαι καλά! Για κάποιον που δεν έχει βιώσει τι σημαίνει κατάθλιψη μπορεί όλα αυτά να φαίνονται τόσο παράξενα, να προσπαθείς για να είσαι καλά; Ναι. Δεν περιμένω από κανέναν να με κατάλαβει, δεν έχω αυτή την απαίτηση. Η κατάθλιψη δεν είναι λάθος κανενός. Μετά από 1 χρόνο και 2 μήνες, που τα συμπτώματα επανήλθαν παρά την αγωγή που συνεχίζω και κάνω, όλα μοιάζουν πιο δύσκολα. Αλλά όσο απομακρύνομαι από το στόχο, τόσο τον πλησιάζω... Ο γιατρός μου είπε: "Βλέπω πως υπάρχει ένας μόνο τρόπος να γλιτώσεις την αγωγή (την αλλαγή της αγωγής για να είμαι πιο συγκεκριμένη)... να κάνεις αυτό που θέλεις." Ας επικεντρωθούμε λοιπόν σε αυτό!Quote:
Originally Posted by maria4
Nαι ακριβως...συμφωνω και εγω με φαρμακο ειμαι αλλωστε, σε καταλαβαινω οσο δε παει..
απλα το σχολιασα ως την ουσια της καταστασης όχι τοσο να τονίσω το χωρίς χαπια που ρωτησε ο μαρτυρας...
το νοημα ειναι ιδιο!
εισαι καιρο με χαπι; ποσο ετων εισαι αν επιτρεπεται;
Δυσκολη εποχη περναμε. Ο κοσμος εξω ειναι ο καθρεπτης μας. Η μονη λυση να ξεφυγεις απο τη καταθλιψη ειναι να μην κρατας κακια για κανεναν, να δεις ολο τον κοσμο εξω σαν ωραιους ανθρωπους, να βοηθας, να χαιρετας, να χαμογελας ακομη και στον πιο κακιασμενο. Νικη της κακομοιριας της εποχης μας επι του εαυτου μας ειναι η καταθλιψη. Ειναι καθαρα προσωπικη υποθεση.
Είναι κι αυτο μια ορθολογικη ρεαλιστικη αποψη. Σωστά.Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Πολυ σωστη προσεγγιση , μπραβο σου , την ιδια εχω κι εγω , εφτασα στα ναδιρ της κτθλψης μου το 11-12-13-14 , αλλα εκτοτε εχω παρει την πανω βολτα για τα καλα .......δεν εκανα ποτε ψυχοθεραπεια παραυτα .........βρηκα τον δρομο μου με προσωπικη προσπαθεια ........Quote:
Originally Posted by justbelieve