Μερικοί το έχουν τερματίσει!

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Εδώ εντοπίζω ένα μικρό ψεματάκι. Όχι σε μας, να μην παρεξηγηθώ, στον εαυτό σου νομίζω.

Σε κανέναν δεν αρέσει η απόρριψη, είτε σε ερωτικό επίπεδο είτε σε φιλικό είτε οτιδήποτε αλλά όλοι την έχουμε υποστεί κάποιες φορές. Και μερικές φορές, ειδικά όταν είμαστε σε μια δύσκολη φάση ή δεν έχουμε άλλους ανθρώπους γύρω μας να γεμίσουν το κενό, μας πιάνει το παράπονο και φερόμαστε για λίγο σαν μικρά παιδιά και ξεγελάμε και τον εαυτό μας με διάφορες δικαιολογίες προκειμένου να το κάνουμε αυτό.

Αυτό που λες περί ανησυχίας, ότι κάτι μπορεί να έπαθαν είναι νομίζω η μισή αλήθεια ή το να μην σε κατηγορήσουν ότι χάθηκες. Ένα μικρό κομμάτι της. Το υπόλοιπο είναι ότι εσυ είχες ανάγκη αυτή την επικοινωνία, είχες ανάγκη να μιλήσεις με τους φίλους, να βγείτε, να πείτε τα νέα σας, να περάσετε καλά. Δεν είναι κακό αυτό και θα σου κάνει καλό να το αναγνωρίσεις στον εαυτό σου. Είναι πολύ φυσιολογικό να έχεις ανάγκη τους φίλους σου και να θες να επικοινωνήσεις μαζί τους. Όταν λοιπόν έχουμε αυτή την ανάγκη αλλά "ψυχανεμιζόμαστε" πως έρχεται απόρριψη, πολλές φορές μπαίνουμε σε άρνηση, δεν θέλουμε να το δεχτούμε και να φύγουμε. Οπότε εκεί τι κάνουμε; Βρίσκουμε λόγους για να μην φύγουμε. Και ο πιο συνηθισμένος από αυτούς είναι οτι ανησυχούμε για τον άλλον. Με αυτόν τον τρόπο, αποφεύγουμε να σκεφτούμε την απόρριψη, γλιτώνουμε προσωρινά τον πόνο της, και ταυτόχρονα το χρησιμοποιούμε ως μοχλό πίεσης στον άλλον για να μην μας αφήσει. Οτι εμείς είμαστε οι καλοί, οτι νοιαζόμαστε για την υγεία του, για το αν του συνέβει κάτι κακό, ίσως ενδόμυχα να το ευχόμαστε κιόλας λίγο γιατί σε αυτή την περίπτωση θα μπορέσουμε να γίνουμε χρήσιμοι για τον άλλον, να του προσφέρουμε την βοήθεια μας και έτσι να μη μας αφήσει.

Σκέψου τα λίγο αυτά. Δεν είσαι κακός άνθρωπος που φέρθηκες έτσι, αμυντικός μηχανισμός είναι κι όλοι λίγο πολύ τον έχουμε χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας.

Αν η πραγματική αιτία που επικοινωνούσες ήταν για να μην σου την πουν ότι χάθηκες ή επειδή ανησύχησες θα αρκούσε ένα τηλέφωνο ή ένα μήνυμα και θα σταματούσες εκεί.

---

Ελισάβετ, έχεις απόλυτο δίκιο, από την αρχή ως το τέλος. Η συμβουλή σου, όταν το μυαλό μου ήταν θολωμένο, θα ήταν χρήσιμη. Αλλά και σήμερα είναι και όλα όσα είπες, έχουν διαχρονική ισχύ στις σχέσεις.

Το κακό ήταν ότι δεν σταμάτησα. Νόμιζα πως τώρα που είναι καλοκαίρι και τελείωσε η εξεταστική, θα τα λέγαμε... Δεν σταμάτησα στο ένα μήνυμα και μετανιώνω που συνέχισα... Δεν είχα καθόλου αυτοσεβασμό, εγωισμό και αξιοπρέπεια.

Κάθε μέρα και ένα μήνυμα... Για δυο εβδομάδες... Και κάθε μέρα και περισσότερο κυλιόμουν στο βούρκο της αυτολύπησης...

Ελπίζω να μου γίνει μάθημα, αν είναι να κρατήσω ένα θετικό από όλη αυτή την εκρηκτική κατάσταση.

αλλες παρεες περα απο αυτα τα ατομα δεν εχεις?αν εχεις επικεντρωσου σε αυτες σε ειπαν μεσα στα μουτρα τοξικο κτλ κτλ δεν χρειαζεται να ασχοληθεις αλλο

Quote:

---

Originally Posted by ironman

αλλες παρεες περα απο αυτα τα ατομα δεν εχεις?αν εχεις επικεντρωσου σε αυτες σε ειπαν μεσα στα μουτρα τοξικο κτλ κτλ δεν χρειαζεται να ασχοληθεις αλλο

---

Ευτυχώς και άλλες μάνες γέννησαν ανθρώπους. Όποτε, θα κάνω μια προσπάθεια με μερικούς που γνωρίζω ή γιατί όχι, να γνωρίσω νέους ανθρώπους.

Quote:

---

Originally Posted by PositiveWave

Ελισάβετ, έχεις απόλυτο δίκιο, από την αρχή ως το τέλος. Η συμβουλή σου, όταν το μυαλό μου ήταν θολωμένο, θα ήταν χρήσιμη. Αλλά και σήμερα είναι και όλα όσα είπες, έχουν διαχρονική ισχύ στις σχέσεις.

Το κακό ήταν ότι δεν σταμάτησα. Νόμιζα πως τώρα που είναι καλοκαίρι και τελείωσε η εξεταστική, θα τα λέγαμε... Δεν σταμάτησα στο ένα μήνυμα και μετανιώνω που συνέχισα... Δεν είχα καθόλου αυτοσεβασμό, εγωισμό και αξιοπρέπεια.

Κάθε μέρα και ένα μήνυμα... Για δυο εβδομάδες... Και κάθε μέρα και περισσότερο κυλιόμουν στο βούρκο της αυτολύπησης...

Ελπίζω να μου γίνει μάθημα, αν είναι να κρατήσω ένα θετικό από όλη αυτή την εκρηκτική κατάσταση.

---

Στο είπα από την αρχή positive ...σε κανέναν δεν αρέσει η απόρριψη, δεν είσαι ο μόνος!!! Κι όλοι λίγο πολύ μπορεί να έχουμε πέσει σε αυτή τη λούμπα να φερθούμε έτσι κάποια στιγμή, δεν είναι για αυτομαστίγωμα το θέμα ή για αυτολύπηση να κοίτα τι χαζός που είμαι που φέρθηκα έτσι, πόσο γελοιοποιήθηκα κτλ, είναι για να σκεφτείς! Δες τι "κόλπα" χρησιμοποίησε ο εαυτός σου για να αποφύγει την απόρριψη και άρχισε να σε παρατηρείς ώστε να μην τα ξανακάνεις. Την επόμενη φορά θα είσαι σίγουρα πιο ψιλιασμένος.

Όταν ήμουν περίπου στην ηλικία σου έκανα παρέα με μια κοπέλα με την οποία δεν είχαμε πολλά κοινά αλλά έτυχε να είναι στην ίδια παρέα, να μένουμε σχετικά κοντά κτλ. Φέρθηκα κάπως όπως εσύ όταν ψιλιάστηκα ότι με αποφεύγει. Ενώ τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται πολύ λογικό γιατί όντως δεν είχαμε κοινά με την κοπέλα, για κάποιο λόγο το πήρα πολύ προσωπικά, θίχτηκε ο εγωισμός μου (να αυτή δεν με θέλει για παρέα) κ άρχισα να κάνω την χαζή, ότι τάχα δεν καταλάβαινα πως με απέφευγε κι έτσι έκανα εγω τις κινήσεις για να βρεθούμε, να βγούμε κτλ χωρίς να υπάρχει από την άλλη πλευρά η ανάλογη ανταπόκριση. Και ένιωθα και πολύ εντάξει με τον εαυτό μου κιόλας γιατί μπορούσα να βγαίνω από πάνω οτι εγώ της τηλεφωνώ, νοιάζομαι, τη βοηθάω κι εκείνη η γαιδούρα με γράφει. Και κάποια στιγμή που το συζητούσα με μια άλλη φίλη μου κάνει την μαγική ερώτηση : ωραία αφού σε γράφει, γιατί δεν την γράφεις κι εσύ; Και χρειάστηκε αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου για να αντιληφθώ ότι με δούλευα. Δεν νοιαζόμουν και την έπαιρνα τηλέφωνο για να δω τι κάνει, ο εγωισμός είχε θιχτεί και προσπαθούσα να την "εκβιάσω" συναισθηματικά. Και εγώ η ίδια που ένιωθα ριγμένη σε αυτή την περίπτωση είχα φερθεί με ακριβώς τον ίδιο τρόπο σε άλλα άτομα που έγω δεν ήθελα για παρέα γιατί τα έβρισκα βαρετά πχ ή γιατί δεν ταιριάζαμε. ΌΜως τις δικές μου γαιδουροσυνες δεν τις εβλεπα. Ίσα ίσα θύμωνα κιόλας κι έλεγα "μα καλά χαζή είναι; Δεν βλέπει πως την αποφεύγω;!"

Το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας μας με τους άλλους είναι μη λεκτικό. Επικοινωνούμε με χίλιους άλλους τρόπους μεταξύ μας οι άνθρωποι. Έχουμε την απαίτηση μερικές φορές να είναι ευθύς ο αλλος απέναντι μας και ξεκάθαρος επειδή δεν μας λέει κάτι με λέξεις, αλλά όλη του η άλλη συμπεριφορά, το φέρσιμο ακόμα και η γλώσσα του σώματος το φωνάζουν απλά εμείς κάνουμε τους χαζούς όταν δεν μας αρέσει αυτό που έχει να μας πει.

Μην σε κατηγορήσεις για το πώς φέρθηκες, για κάποιο λόγο φέρθηκες έτσι, ο λόγος είναι που πρέπει να βρεις ώστε να μην ξανασυμβεί.

Προσωπικά, μου κάνει εντύπωση πως όταν ήμουν έφηβος, οι συνομήλικοί μου δεν είχαν τόσο "γαϊδουρινή συμπεριφορά". Είχαν τον ελάχιστο σεβασμό και σου απαντούσανε. Αν είχαν κάτι, στο λέγανε και έληγε η ιστορία...

Χρόνια μετά, σαν ενήλικοι, αντί να έχουν σεβασμό στον συνομιλητή τους, το γράφουν και θέλουν να φανούν οι θύτες, θύματα και τα θύματα, θύτες...

Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας έχασε το μέτρο του σεβασμού.
Εγώ που ενδιαφερόμουν συνεχώς και δεν σεβόμουν τον εαυτό μου την αξιοπρέπειά μου, ότι δεν τους σεβόμουν εγώ και δεν άφηνα στην ησυχία τους ή οι άλλοι που μέσα τους είχαν κάνει την "κηδεία" μου και με αγνοούσαν;

Εγώ από όλα όσα διάβασα κατάλαβα τα εξής, διόρθωσε με εάν κάνω λάθος
Κάτι συνέβη που το έκανες εσύ που ίσως ενόχλησε κάποιον από την "παρέα" σου, δεν σου είπαν τίποτα εάν ενοχλήθηκαν όταν τους ρώτησες. Και από εκεί και πέρα δεν σου δίνουν τόσο πολύ σημασία, βγαίνουν με άλλους, περνάνε καλά και όλο αυτό εσένα δεν σου αρέσει γιατί είχες "επενδύσει" σε αυτούς, τους θεωρούσες φίλους σου, αν και αμφιβάλλω πόσο σε θεωρούσαν οι ίδιοι.
Σε κάποιο μήνυμα ανέφερες ότι 9/10 τους μιλούσες εσύ πρώτος.
Γενικά καταλαβαίνω πως είναι μία περίεργη κατάσταση. Και το πιστεύω αυτό γιατί από όλα όσα γράφεις φαίνεται ότι εσύ έδινες πολλά σε αυτή τη "φιλία", οι άλλοι τι είχαν, τι έχασαν. Εσύ τους μιλούσες, εσύ τους έπαιρνες όλο αυτό τον καιρό τηλέφωνα, έστελνες μηνύματα.
Οι άλλοι κοιτούσαν την ζωή τους, σου απαντούσαν όποτε αυτοί ήθελαν, σε έχουν σε μία απόσταση.
Επίσης καταλαβαίνω ότι σου είναι δύσκολο να απομακρυνθείς από αυτούς, αλλά θυμήσου τι έγραφες σε ένα θέμα που είχα δημιουργήσει.
Ότι πρέπει να συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους με ισοτιμία
Σου συμπεριφέρονται καλά, θέλουν να είναι φίλοι σου, να περνάτε καλά, να μιλάτε τότε και εσύ έτσι θα αντιδράς διαφορετικά αδιαφορούν, απομακρύνονται κάνε και εσύ το ίδιο.
Δεν υπάρχει λόγος να χαλιέσαι, κάνε καινούριες γνωριμίες. Μην μένεις προσκολλημένος σε αυτούς. Τουλάχιστον στην αρχή απομακρύνσου με τρόπο δηλαδη όχι να ξεκόψεις κατευθείαν και στη συνέχεια βλέπεις και πράττεις αναλόγως ανάλογα με την συμπεριφορά των "φίλων" σου.
Αυτό που πιστεύω κλείνοντας είναι ότι δεν πρόκριται για ουσιαστική φιλία αλλά να περνάτε καλά, να διασκεδάζετε, να μιλάτε μέχρι ένα σημείο ενώ εσύ θέλεις και ζητάς πολλά παραπάνω που αυτοί δεν είναι διατεθειμένου να στα δώσουν.

Quote:

---

Originally Posted by Tania96

Εγώ από όλα όσα διάβασα κατάλαβα τα εξής, διόρθωσε με εάν κάνω λάθος
Κάτι συνέβη που το έκανες εσύ που ίσως ενόχλησε κάποιον από την "παρέα" σου, δεν σου είπαν τίποτα εάν ενοχλήθηκαν όταν τους ρώτησες. Και από εκεί και πέρα δεν σου δίνουν τόσο πολύ σημασία, βγαίνουν με άλλους, περνάνε καλά και όλο αυτό εσένα δεν σου αρέσει γιατί είχες "επενδύσει" σε αυτούς, τους θεωρούσες φίλους σου, αν και αμφιβάλλω πόσο σε θεωρούσαν οι ίδιοι.
Σε κάποιο μήνυμα ανέφερες ότι 9/10 τους μιλούσες εσύ πρώτος.
Γενικά καταλαβαίνω πως είναι μία περίεργη κατάσταση. Και το πιστεύω αυτό γιατί από όλα όσα γράφεις φαίνεται ότι εσύ έδινες πολλά σε αυτή τη "φιλία", οι άλλοι τι είχαν, τι έχασαν. Εσύ τους μιλούσες, εσύ τους έπαιρνες όλο αυτό τον καιρό τηλέφωνα, έστελνες μηνύματα.
Οι άλλοι κοιτούσαν την ζωή τους, σου απαντούσαν όποτε αυτοί ήθελαν, σε έχουν σε μία απόσταση.
Επίσης καταλαβαίνω ότι σου είναι δύσκολο να απομακρυνθείς από αυτούς, αλλά θυμήσου τι έγραφες σε ένα θέμα που είχα δημιουργήσει.
Ότι πρέπει να συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους με ισοτιμία
Σου συμπεριφέρονται καλά, θέλουν να είναι φίλοι σου, να περνάτε καλά, να μιλάτε τότε και εσύ έτσι θα αντιδράς διαφορετικά αδιαφορούν, απομακρύνονται κάνε και εσύ το ίδιο.
Δεν υπάρχει λόγος να χαλιέσαι, κάνε καινούριες γνωριμίες. Μην μένεις προσκολλημένος σε αυτούς. Τουλάχιστον στην αρχή απομακρύνσου με τρόπο δηλαδη όχι να ξεκόψεις κατευθείαν και στη συνέχεια βλέπεις και πράττεις αναλόγως ανάλογα με την συμπεριφορά των "φίλων" σου.
Αυτό που πιστεύω κλείνοντας είναι ότι δεν πρόκριται για ουσιαστική φιλία αλλά να περνάτε καλά, να διασκεδάζετε, να μιλάτε μέχρι ένα σημείο ενώ εσύ θέλεις και ζητάς πολλά παραπάνω που αυτοί δεν είναι διατεθειμένου να στα δώσουν.

---

Τάνια, σε ευχαριστώ. Το πρόβλημα ήταν ότι από ένα σημείο και δεν είχαν το παραμικρό ανθρώπινο ενδιαφέρον για εμένα. Πρώτο καμπανάκι: Ούτε ένα χρόνια πολλά στα γενέθλιά μου. Δεύτερο καμπανάκι: Μιλούσα και δεν απαντούσαν... Τρίτο και φαρμακερό: Με είπαν τοξικό, ενοχλητικό και τσιμπούρι... Κάποια αλήθεια έχουν και εκείνοι, αλλά γιατί δεν έλεγαν ποιο είναι το πρόβλημά τους μαζί μου;

Μέσα μου, τα λόγια τους με γεμίζουν με ενοχές. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο μπορώ να ξεπεράσω αυτές τις αρνητικές σκέψεις.

Όσο για όσα σου έλεγα, ναι... Είναι η θεωρία και το σωστό. Η πράξη όμως;

Είναι σαν ένας καθηγητής πνευμονολογίας να αναλύει τις βλαβερές ουσίες του τσιγάρου και τις συνέπειες στη λειτουργία του αναπνευστικού και στο διάλειμμα, να ανάβει τσιγάρο...

Είχες δίκιο σε όσα είπες. Και πάλι ευχαριστώ.

Quote:

---

Originally Posted by PositiveWave

Προσωπικά, μου κάνει εντύπωση πως όταν ήμουν έφηβος, οι συνομήλικοί μου δεν είχαν τόσο "γαϊδουρινή συμπεριφορά". Είχαν τον ελάχιστο σεβασμό και σου απαντούσανε. Αν είχαν κάτι, στο λέγανε και έληγε η ιστορία...

Χρόνια μετά, σαν ενήλικοι, αντί να έχουν σεβασμό στον συνομιλητή τους, το γράφουν και θέλουν να φανούν οι θύτες, θύματα και τα θύματα, θύτες...

Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας έχασε το μέτρο του σεβασμού.
Εγώ που ενδιαφερόμουν συνεχώς και δεν σεβόμουν τον εαυτό μου την αξιοπρέπειά μου, ότι δεν τους σεβόμουν εγώ και δεν άφηνα στην ησυχία τους ή οι άλλοι που μέσα τους είχαν κάνει την "κηδεία" μου και με αγνοούσαν;

---

Ναι αλλά κοίτα τι λες : "αν είχαν κάτι στο λέγανε". Όταν ήμασταν παιδιά για ποιο λόγο δεν θέλαμε κάποιον για παρέα; Μόνο αν μας έκανε κάτι. Αν είχε μιλήσει άσχημα για μας σε κάποιον άλλον, αν μας είχε πει ψέματα, αν είχε προδώσει κάποιο μυστικό μας, αν μας είχε κλέψει τα μολύβια... υπήρχε περίπτωση να μην θέλουμε κάποιον για παρέα γιατί απλά δεν ταιριάζαμε; Ή γιατί τον βρίσκαμε βαρετό;

Μεγαλώνοντας όμως μπαίνουν κι άλλα κριτήρια και πολλές φορές στο γιατί δεν θέλουμε κάποιον για παρέα δεν υπάρχει συγκκεριμένη απάντηση ή είναι πολύ σκληρή για τον άλλον να την ακούσει. Στην παρέα μου πχ υπήρχε μια κοπέλα που έβρισκα αφόρητα βαρετή. Δεν μου είχε κάνει τίποτα, μια χαρά μου φερόταν, ούτε με ενοχλούσε η παρουσία της όταν ήμασταν πολλά άτομα μαζί. Μόνη μαζί της όμως ειλικρινά ήθελα να κόψω τις φλέβες μου! Τι έπρεπε να της πω δηλαδή αφού αυτή από μόνη της δεν το καταλάβαινε αυτό ή έκανε πως δεν το καταλάβαινε; Να της πω στα μούτρα ότι την βαριέμαι αφόρητα;;; Να της πω οτι όταν αρχίζει και μιλάει κοντεύει να με πάρει ο ύπνος και δεν προσέχω καθόλου αυτά που λέει; Μα δεν ήθελα να την κάνω να νιώσει άσχημα ή να την πληγώσω, δεν είχα λόγο, δεν μου είχε κάνει κάτι. Προσπαθούσα λοιπόν πλαγίως και με τους μη λεκτικούς τρόπους που λέγαμε να δείξω πως δεν ενδιαφέρομαι για παραπάνω οικειότητα/σχέση από αυτή που είχαμε ήδη στα πλαίσια της παρέας και ήλπιζα ότι θα το πιάσει και θα πράξει αναλόγως ώστε να μην χρειαστεί ούτε εγώ να έρθω σε δύσκολη θέση ούτε εκείνη.

Λυπάμαι Ελισάβετ που στην περίπτωσή μου, φτάσαμε στα άκρα και ήρθαμε όλοι σε δύσκολη θέση.

Τριγυρνάνε στο μυαλό μου τα λόγια αυτά... Ότι ήμουν ενοχλητικός και τοξικός. Ότι έκανα ψυχολογικό πόλεμο.

Με κάνουν να ντρέπομαι και να έχω ενοχές. Νιώθω να μέσα μου ενοχές, φόβο, συστολή αλλά και ένα αίσθημα ολικής παραίτησης. Ότι όλοι θα μου συμπεριφερθούν καρμπόν τόσο άσχημα και ότι εγώ δεν πρέπει να προσπαθώ να διεκδικήσω κανέναν, να μη μιλάω σε κανέναν, να μη νοιάζομαι για κανέναν... Ότι κανένας δεν αξίζει το ενδιαφέρον μου...

Με συγχωρείς για το ξέσπασμα, αλλά έτσι νιώθω τώρα. Κατά βάθος δεν εννοώ τίποτα, απλά τώρα αυτές οι σκέψεις και αυτά τα συναισθήματα με κυριεύουν αυτή τη στιγμή.

Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς, σου απαντώ γιατί μπορώ να καταλάβω πως αισθάνεσαι και είναι κρίμα, γιατί από ότι έχω καταλάβει τον τρόπο σκέψης σου δεν έχει καμία σχέσεις με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκες.
Αναζητάς και λες" μα καλά αφού είχαν πρόβλημα γιατί δεν μου το έλεγαν" , θεωρώντας πως με τη συζήτηση θα λυνόταν.
Για εμένα πρώτο φάουλ είναι ότι θεωρείς πως οι άλλοι θα σου συμπεριφερθούν όπως εσύ θέλεις, με το διάλογο και καλά κάνεις. Αλλά από την άλλη οι φίλοι σου μπορεί να έχουν μάθει διαφορετικά να μην θέλουν να συζητήσουν, να προτιμήσουν να μιλήσουν σε άλλον και όχι σε εσένα.
Μην αποζητάς ειλικρίνεια και ευθύτητα από άτομα που δεν σου έχουν συμπεριφερθεί καλά αυτοί είναι, τουλάχιστον σου έχουν δείξει τις προθέσεις τους, ότι δεν ενδιαφέρονται.
Εσύ όμως γιατί θέλεις να κάνεις παρέα με αυτούς, γιατί θέλεις να συζητήσεις με αυτους?
Μήπως αισθάνεσαι ότι κάπου έχεις φταίξει, το ξέρεις και το καταλαβαίνεις και επειδή δεν σου δίνουν την ευκαιρία να μιλήσετε αυτό σε κάνει να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο?

Quote:

---

Originally Posted by Tania96

Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς, σου απαντώ γιατί μπορώ να καταλάβω πως αισθάνεσαι και είναι κρίμα, γιατί από ότι έχω καταλάβει τον τρόπο σκέψης σου δεν έχει καμία σχέσεις με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκες.
Αναζητάς και λες" μα καλά αφού είχαν πρόβλημα γιατί δεν μου το έλεγαν" , θεωρώντας πως με τη συζήτηση θα λυνόταν.
Για εμένα πρώτο φάουλ είναι ότι θεωρείς πως οι άλλοι θα σου συμπεριφερθούν όπως εσύ θέλεις, με το διάλογο και καλά κάνεις. Αλλά από την άλλη οι φίλοι σου μπορεί να έχουν μάθει διαφορετικά να μην θέλουν να συζητήσουν, να προτιμήσουν να μιλήσουν σε άλλον και όχι σε εσένα.
Μην αποζητάς ειλικρίνεια και ευθύτητα από άτομα που δεν σου έχουν συμπεριφερθεί καλά αυτοί είναι, τουλάχιστον σου έχουν δείξει τις προθέσεις τους, ότι δεν ενδιαφέρονται.
Εσύ όμως γιατί θέλεις να κάνεις παρέα με αυτούς, γιατί θέλεις να συζητήσεις με αυτους?
Μήπως αισθάνεσαι ότι κάπου έχεις φταίξει, το ξέρεις και το καταλαβαίνεις και επειδή δεν σου δίνουν την ευκαιρία να μιλήσετε αυτό σε κάνει να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο?

---

Απλά Τάνια, ξέρεις τι σκέφτομαι; Πως ήμασταν στην αρχή. Πόσο ωραιά περνούσαμε το χρόνο μας. Πως θαυμάζαμε και επαινούσαμε ο ένας τον άλλον. Πόσο ωραίες στιγμές περνούσαμε... Έλεγα μέσα μου. Δεν μπορεί να είναι τόσο ψεύτες. Δεν μπορεί να υποκρίνονταν τότε. Τότε να με θεωρούσαν καλό, δίκαιο, εξαιρετικό και ξαφνικά να πάτησαν delete. Αν έχω φταίξει; Ναι, στο ότι έτρεφα τον εγωισμό τους με το ενδιαφέρον μου.

Πιστεύω μάλλον στο ψευδές μότο: "Κάνε καλό και θα σου γυρίσει πίσω..." Όταν κάνεις καλό σε ντουβάρια, πως να στο αναγνωρίσουν; Άρα ναι, έχεις δίκιο που λες ότι έχω κάνει φάουλ που νομίζω ότι οι άλλοι έχουν το ίδιο αίσθημα ευθύνης και προθυμίας με εμένα.

Ακόμα όμως, αισθάνομαι μέσα μου αυτό το αίσθημα και έχω αυτές τις σκέψεις που περιέγραψα παραπάνω...

Όχι δεν έχεις δίκιο, γιατί θα πέπει μία περίπτωση όπως αυτή με εσένα και τους φίλους σου να αποτελέσει τον κανόνα? Να μην ενδιαφέρεσαι για κανέναν, εαν το πιστεύεις κάντο. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις ότι δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι τόσο πολύ τους άλλους, ούτε ενοχές ούτε ανασφάλεια, ούτε φόβος.

Quote:

---

Originally Posted by Tania96

Όχι δεν έχεις δίκιο, γιατί θα πέπει μία περίπτωση όπως αυτή με εσένα και τους φίλους σου να αποτελέσει τον κανόνα? Να μην ενδιαφέρεσαι για κανέναν, εαν το πιστεύεις κάντο. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις ότι δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι τόσο πολύ τους άλλους, ούτε ενοχές ούτε ανασφάλεια, ούτε φόβος.

---

Αυτή την αίσθηση έχω τώρα και θέλω να την εξωτερικεύσω. Σαν ξέσπασμα.

Εγώ μέσα μου θέλω να κάνω καλό, να προσφέρω, να περνάω καλά, να γελάω και να διασκεδάζω με παρέες... Μα αν είναι να με πληγώνουν έτσι, τι το θέλω;

Σιγά που θα πληγωθείς, μην λες βλακείες αυτά το καταλαβαίνω είναι λόγια επειδή σε απέρριψαν.
Επειδή δηλαδή δεν εκτίμησαν αυτοί εσένα δεν μπορεί να σε εκτιμήσουν άλλοι?
Είπες ότι σε θεωρούσαν καλό, δίκαιο εξαιρετικό. Αυτό φεν χάθηκε το ότι δεν το βλέπουν αυτοί πια επειδή μπορεί να θέλουν κάτι διαφορετικό δεν σημαίνει ότι δεν είσαι και τώρα.
Μπορεί τώρα να κυριαρχεί το συναίσθημα όμως σκέψου λογικά και αντιμετώπισε το μην το μεγεθύνεις δεν υπάρχει λόγος κακό στον εαυτό σου κάνεις.
Μην σκας, τελειώνει ο Ιούλιος και σιγα σιγα το καλοκαίρι πέρνα καλά, ηρέμησε, κάθισε μόνος σου και σκέψου. Είναι μία καλή ευκαιρία να αναθεωρίσεις πολλά

Quote:

---

Originally Posted by Tania96

Σιγά που θα πληγωθείς, μην λες βλακείες αυτά το καταλαβαίνω είναι λόγια επειδή σε απέρριψαν.
Επειδή δηλαδή δεν εκτίμησαν αυτοί εσένα δεν μπορεί να σε εκτιμήσουν άλλοι?
Είπες ότι σε θεωρούσαν καλό, δίκαιο εξαιρετικό. Αυτό φεν χάθηκε το ότι δεν το βλέπουν αυτοί πια επειδή μπορεί να θέλουν κάτι διαφορετικό δεν σημαίνει ότι δεν είσαι και τώρα.
Μπορεί τώρα να κυριαρχεί το συναίσθημα όμως σκέψου λογικά και αντιμετώπισε το μην το μεγεθύνεις δεν υπάρχει λόγος κακό στον εαυτό σου κάνεις.
Μην σκας, τελειώνει ο Ιούλιος και σιγα σιγα το καλοκαίρι πέρνα καλά, ηρέμησε, κάθισε μόνος σου και σκέψου. Είναι μία καλή ευκαιρία να αναθεωρίσεις πολλά

---

Τάνια, πολύ παρηγορητικά όλα αυτά που μου λες. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να διογκώνω την κατάσταση και να θεωρώ ότι είναι αυτή τη στιγμή "θέμα υψίστης σημασίας". Το γεγονός ότι θέλω να είμαι αποδεκτός, να προσφέρω στους άλλους όμορφες μνήμες και να μην έχουν να πουν κακό για μένα, με κάνουν αυτή τη στιγμή να στεναχωριέμαι. Αλλά και όλα εκείνα που είχα στο μυαλό μου. Τα όνειρα, τα ανείπωτα... Πονάνε οι απορρίψεις και οι αποχωρισμοί.

Δεν ξέρω γιατί αυτός ο Ιούλιος είναι τόσο καταραμένος μήνας για μένα. Και πέρσυ είχα απογοητεύσεις και περσύ ένα όμορφο καλοκαίρι, εγώ μέσα μου είχα βαρύ χειμώνα...