Δεν μπορείς να το κάνεις. Μην το προσπαθήσεις καν

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Καλημερα! Οχι βεβαια δε με βαζεις σε κοπο.
Εχω κανει 1 βιωματικη ασκηση ως τωρα και θα κανουμε και αλλες οπως μου εχει πει η ψυχολογος μου.
Σε αυτη που καναμε, με εβαλε σε κατασταση χαλαρωσης και ανακαλεσα ενα προσφατο πολυ αρνητικο, καταπιεστικο συναισθημα θυμου, σε στιγμες του παρελθοντος. Εφτασα μεχρι την εφηβεια. Στο τελος, το ζητουμενο ηταν εκεινο το γεγονος του παρελθοντος να το χειριστω στο μυαλο μου διαφορετικα, οπως θα μπορουσα σαν ενηλικας. Αντι να κανω πισω και να φροντισω για το καλο των αλλων, να διεκδικισω τη δικη μου θεση και να απελευθερωθω.
Μια αλλη ασκηση που επισης εχω κανει ηταν να συζητησω με τον εαυτο μου σε κατασταση του παρελθοντος, πολλα χρονια πριν και να μπω στη διαδικασια να μην απορριπτω στοιχεια που μπορει να βγαινουν και τωρα επειδη τον εαυτο μου του μακρινου παρελθοντος θελω να τον καταπνιξω. Η συνεχεια της ασκησης ειναι να "ξαναγνωριστουμε". Εγω του παροντος με το εγω του παρελθοντος.

Δεν ξερω αν μπορουν να γινουν αυτα με ηχητικα βιντεο χωρις παρουσια ειδικου, η δικη μου ψυχολογος παρεμβαινει και μιλαει πολυ και καθοδηγει τη διαδικασια σε καθε βημα, οποτε δεν ξερω αν θα γινοταν χωρις παρουσια.
Παντως ηχητικα βιντεο υπνωσης, διαλογισμου και οραματισμου υπαρχουν στο youtube και γινονται και χωρις παρουσια. Οι βιωματικες ασκησεις ισως οχι.

Κι εγω θα ηθελα να μας μιλησει η Ναταλια!!

---

Σ ευχαριστώ για την υπομονή σου savatage...σκοπεύω να την εξαντλήσω όλη μέχρι να καταλάβω ακριβώς τι εννοεις :))
Τι σημαίνει ανακαλώ ένα πρόσφατο συναίσθημα σε στιγμές παρελθόντος;
Να πω εγώ ένα παράδειγμα για να δούμε αν κατάλαβα τι λες. Πχ. έχω ένα πρόσφατο περιστατικό θυμού και αυτό το συνδέω με μια παλιά εμπειρία όπου είχα νιώσει ακριβώς το ίδιο συναίσθημα; Δηλαδή θύμωσα σε μια δημόσια υπηρεσία χθες όπου δεν διεκδίκησα το δίκιο μου με τον υπάλληλο και ανακάλεσα την στιγμή που ως παιδί δεν υπερασπίστηκα τον εαυτό μου στην αδικία των γονιών μου και καταπίεσα το θυμό μου. Οπότε σκέφτομαι ως ενήλικας πια την αντίδραση που θα έπρεπε να έχω τότε στον γονιό. Αυτό εννοείς;

Την δεύτερη άσκηση που λες την καταλαβαίνω καλύτερα νομίζω. Έχω δει παρόμοια βίντεο όπου σε καθοδηγεί κάποιος να σκεφτείς τον εαυτό σου ως παιδί και να συνομιλήσεις μαζί του με σκοπό να το αποδεχθείς.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Ε αφου το απαιτει ο λαός ας πω κατι χαχα
Το ειχα δει το θεμα και η αληθεια ειναι πως θα ρωτουσα τα ιδια ακριβως πραγματα που ρωτησε η ελισαβετ.
Κατα τα αλλα αυτο που περιεγραψες μετα ως βιωματικη ασκηση savatage καταλαβαινω την λογικη του μεν αλλα μου δημιουργειται η απορια του πως διαφερει απο αυτο που κανουμε ουτως η αλλως μεσα μας οταν συμβαινει κατι, που σκεφτομαστε πχ επρεπε να ειχα πει αυτο, επρεπε να ειχα κανει το αλλο, πως δεν το σκεφτηκα, γιατι δεν αντεδρασα ετσι αλλα σαν το εσωτερικο παραμελημενο παιδι πχ κλπ.
Το να βλεπω πως θα μπορουσα να αντιδρασω καλυτερα σε κατι και να το διαχειριστω καλυτερα ειναι κατι που κανω ηδη, αλλα δεν θα ελεγα οτι με βοηθαει ιδιαιτερα στην πραξη. Με κανει απλα να νιωθω ενοχικα, οτι καλα ρε ντουβλουκι γιατι δεν μπορεις να διαχειριστεις σωστα κατι ενω κολλαει στη βραση το σιδερο, αφου ξερεις μετα τι ειναι το καλυτερο, γιατι το συνειδητοποιεις μονο εκ των υστερων; Και ως αποτελεσμα μου δημιουργουν συναισθηματα πρακτικης ανεπαρκειας τετοιες αναλυσεις. Τι σημασια εχει αμα ξερω κατι αμα δεν μπορω να το κανω στην πραξη; Για αυτο προτιμω τελευταια να αποφευγω να τα σκεφτομαι, ειδικα τελευταια που εχω προβλημα στη δουλεια. Νιωθω πως με αντιμετωπιζουν αφεντικο και συναδελφοι σαν παιδι. Ναι οκ εχουν τα διπλα μου χρονια ολοι πρακτικα αλλα αυτο δεν συμβαινει σε ολους ακομα και μικροτερους μου σε τετοιες περιπτωσεις. Νιωθω σαν να μου λειπει assertiveness και σεβασμος. Αυτο το ******** παραμελημενο παιδι σκαει μυτη και το παιρνουν πρεφα ολοι σε οσες δουλειες και αν αλλαξα οτι και να κανω. Το παθαινω σε δουλειες, διαπροσωπικες σχεσεις, παντου. Και προσπαθω να αναλαμβανω παραπανω ευθυνες, να ειμαι υπευθυνη, συνεργασιμη κλπ αλλα το ναι ναι ναι με καταστρεφει. Και αμα προσπαθησω να ειμαι λιγο πιο επιβλητικη φαινεται αφυσικο η σαν κακια. Πφ.

---

Ας περιμένουμε να μας απαντήσει βεβαίως, αλλά νομίζω οτι αυτό που περιγράφεις που κάνουμε όλοι μετά από κάποιο γεγονός έχει περισσότερο την έννοια του αυτομαστιγώματος. Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω. Δηλαδή μόλις γίνει κάτι κι έχω κάνει το παραμικρό λάθος μετά σκέφτομαι "πόσο ηλίθια είμαι;, γιατί δεν το σκέφτηκα αυτό; Γιατί αντέδρασα έτσι;" όχι με σκοπό να καταλάβω τι έκανα και γιατί ,με σκοπό να με κρίνω και να με τιμωρήσω για τις βλακείες που έκανα. Αν το σκεφτόμουν με τις διάφορες προσωπικότητες που υπάρχουν μέσα μας, είναι σα να έχει αναλάβει τα ηνία ο σκληρός κριτής και στήνει το παραμελημένο παιδί στον τοίχο κανονικά. Δεν έχει σκοπό να το αποδεχτεί ή να το καταλάβει, έχει σκοπό να του κόψει τον τσαμπουκά και να το κάνει να μετανιώσει.
Νομίζω οτι εδώ η savatage λέει κάτι άλλο. Οτι προσπαθεί να ξαναζήσει την εμπειρία του παρελθόντος ως ενήλικας, χωρίς να κρίνει την τότε αντίδραση.

Ας πούμε αν είχες ένα παιδάκι μπροστά σου που έφτιαχνε μια ζωγραφιά όχι και τόσο καλή και απογοητευόταν από το αποτέλεσμα θα του έλεγες ποτέ "καλά πόσο χαζό είσαι κ πόσο χάλια το ζωγράφισες; αφου μπορείς και καλύτερα!!!" φαντάζομαι όχι. Μάλλον θα του λέγες " πολύ όμορφη ζωγραφιά, δεν πειράζει που δεν είναι τέλεια, θα ξαναπροσπαθήσεις!". Ε στον εαυτό μας κάνουμε το πρώτο.

Λοιπον αυτο που λετε να σκεφτομαι τι ειπα, τι μου ειπαν, τι επρεπε να κανω, τι δεν επρεπε κλπ κι εγω το κανω, αλλα ειναι αυτομαστιγωμα και δεν ωφελει σε τιποτα. Εινα αυτο που περιεγραψε η ελισαβετ. Ο εσωτερικος κριτης που στηνει στον τοιχο το παιδι.
Στη βιωματικη ασκηση γινεται αλλο πραγμα, με εντελως διαφορετικο σκοπο.
Συγκεκριμενα, στη δικη μου βιωματικη ασκηση:
Προσφατα ειχα βιωσει μια κατασταση στο νοσοκομειο η οποια μου προκαλεσε πολυ εντονο θυμο για τον πατερα μου, επειδη μου ειχε μεταβιβασει για αλλη μια φορα εξ ολοκληρου δικες του ευθυνες και μαλιστα με τροπο εντελως πλαγιο.
Στην ασκηση λοιπον, αφου με εβαλε σε χαλαρωση, αναβιωνα το σκηνικο μεσα στο μυαλο μου και μιλουσα σε α ενικο προσωπο και σε χρονο ενεστωτα. "Ειμαι εδω, βλεπω αυτο, κανω αυτο, νιωθω αυτο"
Στη συνεχεια με εβαλε να θυμηθω στο παρελθον ποτε ειχα νιωσει το ιδιο συναισθημα. Αρχισα να αναβιωνω ενα σκηνικο στα 19 μου οπου παλι ο πατερας μου μου ειχε αναθεσει να γνωστοποιησω σε συγγενικο μας προσωπο οτι πεθανε ο πατερας της. Και ειχα κανει ο,τι κανω παντα, εψαχνα την τελεια λυση, τον τελειο τροπο, το λιγοτερο επωδυνο, να προστατευσω αλλα μελη να μην το ακουσουν και αλλα πολλα. Παρολο που ο θανατος με αφορουσε και μενα. Και παρολο που ηταν εκεινος ο υπευθυνος να αναλαβει αυτο το ρολο. Στην αναβιωση αυτη το ζουσα ολοκληρωτικα, εκλαιγα και θυμομουν την καθε λεπτομερεια.
Στη συνεχεια, μου ειπε να γυρισω ακομα πιο πισω στο παρελθον και να βρω παλι το ιδιο συναισθημα.
Την πηγα στην εφηβεια μου, οταν ο πατερας μου αποφασισε να φυγει απο το σπιτι και παρολο που εκεινος και η μανα μου ειχαν προβληματα σα ζευγαρι, εριξαν την ευθυνη στα παιδια τους. Ο πατερας μου ελεγε "Δε μετραει ο λογος μου εδω μεσα". Και η μανα μου σπαραζε και ελεγε "Επρεπε να ειχατε κρατησει τον πατερα σας στο σπιτι!"
Αναβιωσα τη στιγμη που ημουν μαζι της στο δωματιο της και προσπαθουσα να της δωσω δυναμη και να βρω τα σωστα λογια για να την κανω να σταθει στα ποδια της, αλλα εκεινη επεμενε "Να φερετε τον πατερα σας στο σπιτι¨".
Σε αυτο, λοιπον, το περιστατικο της εφηβειας μου, η ψυχολογος μου ζητησε να αντιδρασω μεσα στο μυαλο μου διαφορετικα.
Αντι δηλαδη να ψαχνω τροπους να δυναμωσω τη μανα μου, να υπερασπιστω το δικιο μου και να πω αυτο που ενιωθα. Οτι δηλαδη δε φταινε τα παιδια σας, δε φταιμε εμεις, εσεις φταιτε που χωριζεται και βαρεθηκα πια να σας νταντευω!
Και στη συνεχεια η ψυχολογος μου ζητουσε να μπω σε μια εικονα που θα εχω φτιαξει εγω ηρεμη και γαληνια, με ελευθερια και ασφαλεια, οπως εγω την ηθελα. Εκει δυσκολευτηκα πολυ σε αυτο το τελευταιο μερος.

Αυτα εντελως περιληπτικα τα εγραψα για να πιασετε το νοημα και το σκοπο.

Δεν εχει νοημα να βασανιζομαστε συνεχεια τι ειπαμε τι δεν ειπαμε τι καναμε κλπ

Ναταλια, μιας και ανεφερες τα εργασιακα σου, μου δινεις την ευκαιρια να σου πω καποια πραγματα που ηθελα. Επανερχομαι.

Ναταλια, αυτη η κινηση που εκανες να παρεις μια βαλιτσα, να φυγεις σε ξενη χωρα για μεταπτυχιακο και να κανεις εκει 2 δουλειες, 1 εκ των 2 με τοσο απαισιες συνθηκες, τι να πω.......... εχεις κατι @@ απο δω μεχρι απεναντι. Τι κοτσια!!!!!!! Μακαρι να μου εδινες τα μισα, να επαιρνα κι εγω μια βαλιτσα και να αλλαζα χωρα. Αλλα βλεπεις φοβαμαι οτι ανα πασα στιγμη θα μου ρθει κανα επεισοδιο καταθλιψης και δε θα ξερω τι και πώς να κανω σε μια ξενη χωρα σαν τον κουκο.
Η λυση δεν ειναι απαραιτητα να ερθεις σε συγκρουση. Το θεμα ειναι οτι η σκατοσυμπεριφορα του καθενος δε θα μας δημιουργουσε τοσο εντονα αρνητικα συναισθηματα, αν δεν πατιοταν καποιο κουμπι μας. Ενας ανθρωπος με αυτοεκτιμηση, με σαφη εικονα εαυτο, δε θα ταραζοταν τοσο. Το πολυ να ελεγε "Αντε μωρε δεν πα να λεει ο μπετοβλακας.., εγω κοιταω το στοχο μου". Αλλα εμεις το παιρνουμε προσωπικα. Γιατι αυτος ο μπετοβλακας μας θυμιζει καποιον αντιστοιχο που ειχε οντως σημασια καποτε.
Στην πραξη τωρα. Μπορεις να αντικαταστησεις αυτη τη δουλεια με καποια αλλη? Γινεται δηλαδη να βρεις καπου αλλου σα 2η και να φυγεις απο κει? Αν γινεται, κουνας το μαντιλι. Αν δε γινεται, τα ζυγιζεις. Τι μετραει πιο πολυ? Ο μακροπροθεσμος στοχος δηλαδη το μεταπτυχιακο ή το να ξεφυγεις απο αυτον?
Μπορεις να δουλεψεις ψυχολογικα τη ριζα που σε κανει να βγαζεις τετοια συναισθηματα με ξενους ανθρωπους σε δουλειες? Εγω αυτο προσπαθω να κανω. Γιατι κι εγω, οπως κι εσυ, καθε φορα που αντιμετωπιζω λαμογια ανθρωποφαγους σε δουλειες, ταραζομαι πολυ και με τις αντιδρασεις μου απομακρυνομαι απο το στοχο μου. Ξυπναει το θυμωμενο και το ευαλωτο παιδι και τα κανει λιμπα. Και μετα επεμβαινει ο κριτης και του αλλαζει τα φωτα! Και αυτος ειναι κακος δρομος....
Εμενα στοχος μου ειναι να μπορεσω καποτε να μην μπαινω σε ρολους που δε χρειαζεται να μπω. Ο αλλος αμα θελει να ειναι μπετον, ας ειναι, εγω μου οφειλω να κοιταξω το δικο μου καλο και οχι να σπαω το νευρικο μου συστημα για καθε κουραδα εκει εξω.
ρεαλιστικα ομως για μας στην Ελλαδα αυτο ειναι παρα μα παρα πολυ δυσκολο. Και για σενα αφου εμπλεξες ακομα και κει με ελληναρα.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Λοιπον αυτο που λετε να σκεφτομαι τι ειπα, τι μου ειπαν, τι επρεπε να κανω, τι δεν επρεπε κλπ κι εγω το κανω, αλλα ειναι αυτομαστιγωμα και δεν ωφελει σε τιποτα. Εινα αυτο που περιεγραψε η ελισαβετ. Ο εσωτερικος κριτης που στηνει στον τοιχο το παιδι.
Στη βιωματικη ασκηση γινεται αλλο πραγμα, με εντελως διαφορετικο σκοπο.
Συγκεκριμενα, στη δικη μου βιωματικη ασκηση:
Προσφατα ειχα βιωσει μια κατασταση στο νοσοκομειο η οποια μου προκαλεσε πολυ εντονο θυμο για τον πατερα μου, επειδη μου ειχε μεταβιβασει για αλλη μια φορα εξ ολοκληρου δικες του ευθυνες και μαλιστα με τροπο εντελως πλαγιο.
Στην ασκηση λοιπον, αφου με εβαλε σε χαλαρωση, αναβιωνα το σκηνικο μεσα στο μυαλο μου και μιλουσα σε α ενικο προσωπο και σε χρονο ενεστωτα. "Ειμαι εδω, βλεπω αυτο, κανω αυτο, νιωθω αυτο"
Στη συνεχεια με εβαλε να θυμηθω στο παρελθον ποτε ειχα νιωσει το ιδιο συναισθημα. Αρχισα να αναβιωνω ενα σκηνικο στα 19 μου οπου παλι ο πατερας μου μου ειχε αναθεσει να γνωστοποιησω σε συγγενικο μας προσωπο οτι πεθανε ο πατερας της. Και ειχα κανει ο,τι κανω παντα, εψαχνα την τελεια λυση, τον τελειο τροπο, το λιγοτερο επωδυνο, να προστατευσω αλλα μελη να μην το ακουσουν και αλλα πολλα. Παρολο που ο θανατος με αφορουσε και μενα. Και παρολο που ηταν εκεινος ο υπευθυνος να αναλαβει αυτο το ρολο. Στην αναβιωση αυτη το ζουσα ολοκληρωτικα, εκλαιγα και θυμομουν την καθε λεπτομερεια.
Στη συνεχεια, μου ειπε να γυρισω ακομα πιο πισω στο παρελθον και να βρω παλι το ιδιο συναισθημα.
Την πηγα στην εφηβεια μου, οταν ο πατερας μου αποφασισε να φυγει απο το σπιτι και παρολο που εκεινος και η μανα μου ειχαν προβληματα σα ζευγαρι, εριξαν την ευθυνη στα παιδια τους. Ο πατερας μου ελεγε "Δε μετραει ο λογος μου εδω μεσα". Και η μανα μου σπαραζε και ελεγε "Επρεπε να ειχατε κρατησει τον πατερα σας στο σπιτι!"
Αναβιωσα τη στιγμη που ημουν μαζι της στο δωματιο της και προσπαθουσα να της δωσω δυναμη και να βρω τα σωστα λογια για να την κανω να σταθει στα ποδια της, αλλα εκεινη επεμενε "Να φερετε τον πατερα σας στο σπιτι¨".
Σε αυτο, λοιπον, το περιστατικο της εφηβειας μου, η ψυχολογος μου ζητησε να αντιδρασω μεσα στο μυαλο μου διαφορετικα.
Αντι δηλαδη να ψαχνω τροπους να δυναμωσω τη μανα μου, να υπερασπιστω το δικιο μου και να πω αυτο που ενιωθα. Οτι δηλαδη δε φταινε τα παιδια σας, δε φταιμε εμεις, εσεις φταιτε που χωριζεται και βαρεθηκα πια να σας νταντευω!
Και στη συνεχεια η ψυχολογος μου ζητουσε να μπω σε μια εικονα που θα εχω φτιαξει εγω ηρεμη και γαληνια, με ελευθερια και ασφαλεια, οπως εγω την ηθελα. Εκει δυσκολευτηκα πολυ σε αυτο το τελευταιο μερος.

Αυτα εντελως περιληπτικα τα εγραψα για να πιασετε το νοημα και το σκοπο.

Δεν εχει νοημα να βασανιζομαστε συνεχεια τι ειπαμε τι δεν ειπαμε τι καναμε κλπ

Ναταλια, μιας και ανεφερες τα εργασιακα σου, μου δινεις την ευκαιρια να σου πω καποια πραγματα που ηθελα. Επανερχομαι.

---

Σ ευχαριστώ πάρα πολύ για το παράδειγμα!! Κατάλαβα τι λες λοιπόν.
Νιώθεις οτι σε βοηθάει αυτή η αναβίωση; Γιατί φαντάζομαι θα είναι και επώδυνη. Αλλά βοηθάει στο σήμερα; Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν με το να βρίσκουμε την ρίζα του κακού βοηθιόμαστε όντως στο να αλλάξουμε συμπεριφορές στο παρόν ή απλά ξύνουμε πληγές. Προσωπικά, αν και δεν έχω δοκιμάσει ποτέ την μέθοδο που περιγράφεις, έχω παρατηρήσει οτι με το να εντοπίζω ακριβώς από πού ξεκίνησε μια συμπεριφορά, να το ξαναθυμάμαι μου το κάνει πιο εύκολο στο να αναγνωρίζω παρόμοιες συμπεριφορές μου στο παρόν. Δεν τις αποφεύγω πάντα, αρκετές φορές επαναλαμβάνω αυτά που είχα ήδη εντοπίσει δηλαδή ως αρνητικά, αλλά ακόμα και τότε μπορώ πιο εύκολα και πιο γρήγορα να επανέρχομαι.

Συνήθως πάντως η πρώτη μου αυθόρμητη ας πούμε αντίδραση σε ένα γεγονός που θεωρώ πως δεν φέρθηκα όπως έπρεπε είναι το αυτομαστίγωμα. "Μπράβο ηλίθια πάλι χάλια τα έκανες". Και παρατηρώ οτι αν βρεθεί κάποιος άλλος εκείνη την στιγμή να μου ρίξει την παραμικρή ευθύνη- ακριβώς επειδή την ρίχνω εγώ στον εαυτό μου- γίνομαι έξαλλη. Πρόσφατα για παράδειγμα σε μια διαδικασία που έπρεπε κάνω δεν το χειρίστηκα ακριβώς με τον τέλειο τρόπο, την ψιλοπάτησα κοινώς. Έτυχε και βρέθηκε εκείνη την στιγμή κοντινό μου πρόσωπο που μου είπε "μα καλά βλάκας είσαι; γιατί δεν έκανες αυτό;" κι έγινα έξαλλη. Μετά όταν το σκέφτηκα προσπαθώντας να καταλάβω γιατί θύμωσα τόσο πολύ με τα λόγια κάποιου, αντιλήφθηκα πως ήταν οι δικές μου σκέψεις αυτές, η δική μου κριτική στον εαυτό μου, γιαυτό τσίμπησα.

ΑΚΡΙΒΩΣ! Το πιασες 100% Γι' αυτο τσιμπησες και εγινες εξαλλη. Σου πατησε το κουμπι. Στον εσωτερικο κριτη εβαλες τις φωνες, επειδη κι αυτος σε επρηζε οτι δεν εκανες το τελειο. Το οποιο btw να ξερεις, δεν υπαρχει. Δεν υπαρχει ουτε τελεια ζωγραφια, ουτε τελεια απαντηση ουτε τελεια εξελιξη ουτε τελειος ανθρωπος. Δεν υπαρχει. Μπορω να σου δειξω εργο μου ζωγραφικης και να ακους να λενε τελειο, εγω θα το βαλω κατω και θα αρχισω να σου δειχνω τα σημεια που μπορουσα να εχω κανει καλυτερα. Και αν αυτα τα σημεια τα ειχα οντως κανει καλυτερα, θα εβρισκα ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ που θα μπορουσα ακομα καλυτερα. Ετσι παει. Το απιαστο κυνηγαμε, απλα επειδη ειναι γνωριμο το συναισθημα να κυνηγας το απιαστο και οι αλλοι να μην ειναι ποτε ευχαριστημενοι(γονεις συνηθως, δασκαλοι κλπ)

Οταν ειχα κανει εκεινη τη βιωματικη ασκηση, οντως τις στιγμες που τα ξαναζουσα ηταν επωδυνο. Ετρεχε το δακρυ ποταμι με κλειστα τα ματια καθως μιλουσα. Και δεν ειμαι και ανθρωπος που κλαιει γενικως. Αλλα απο κει και μετα ηταν που αρχισα να εντοπιζω το χειριστικο τροπο, αυτον τον πλαγιο που χρησιμοποιουν οι δικοι μου ανθρωποι για να πετυχουν πραγματα. Και αρχισα να βαζω ορια χωρις να τσακωνομαι και χωρις να ταραζομαι. Δεν το πετυχαινω παντα, αλλα ειναι η πρωτη φορα που το πετυχαινω γενικως. Οχι παντα, αλλα ολο και συχνοτερα.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Ναταλια, αυτη η κινηση που εκανες να παρεις μια βαλιτσα, να φυγεις σε ξενη χωρα για μεταπτυχιακο και να κανεις εκει 2 δουλειες, 1 εκ των 2 με τοσο απαισιες συνθηκες, τι να πω.......... εχεις κατι @@ απο δω μεχρι απεναντι. Τι κοτσια!!!!!!! Μακαρι να μου εδινες τα μισα, να επαιρνα κι εγω μια βαλιτσα και να αλλαζα χωρα. Αλλα βλεπεις φοβαμαι οτι ανα πασα στιγμη θα μου ρθει κανα επεισοδιο καταθλιψης και δε θα ξερω τι και πώς να κανω σε μια ξενη χωρα σαν τον κουκο.
Η λυση δεν ειναι απαραιτητα να ερθεις σε συγκρουση. Το θεμα ειναι οτι η σκατοσυμπεριφορα του καθενος δε θα μας δημιουργουσε τοσο εντονα αρνητικα συναισθηματα, αν δεν πατιοταν καποιο κουμπι μας. Ενας ανθρωπος με αυτοεκτιμηση, με σαφη εικονα εαυτο, δε θα ταραζοταν τοσο. Το πολυ να ελεγε "Αντε μωρε δεν πα να λεει ο μπετοβλακας.., εγω κοιταω το στοχο μου". Αλλα εμεις το παιρνουμε προσωπικα. Γιατι αυτος ο μπετοβλακας μας θυμιζει καποιον αντιστοιχο που ειχε οντως σημασια καποτε.
Στην πραξη τωρα. Μπορεις να αντικαταστησεις αυτη τη δουλεια με καποια αλλη? Γινεται δηλαδη να βρεις καπου αλλου σα 2η και να φυγεις απο κει? Αν γινεται, κουνας το μαντιλι. Αν δε γινεται, τα ζυγιζεις. Τι μετραει πιο πολυ? Ο μακροπροθεσμος στοχος δηλαδη το μεταπτυχιακο ή το να ξεφυγεις απο αυτον?
Μπορεις να δουλεψεις ψυχολογικα τη ριζα που σε κανει να βγαζεις τετοια συναισθηματα με ξενους ανθρωπους σε δουλειες? Εγω αυτο προσπαθω να κανω. Γιατι κι εγω, οπως κι εσυ, καθε φορα που αντιμετωπιζω λαμογια ανθρωποφαγους σε δουλειες, ταραζομαι πολυ και με τις αντιδρασεις μου απομακρυνομαι απο το στοχο μου. Ξυπναει το θυμωμενο και το ευαλωτο παιδι και τα κανει λιμπα. Και μετα επεμβαινει ο κριτης και του αλλαζει τα φωτα! Και αυτος ειναι κακος δρομος....
Εμενα στοχος μου ειναι να μπορεσω καποτε να μην μπαινω σε ρολους που δε χρειαζεται να μπω. Ο αλλος αμα θελει να ειναι μπετον, ας ειναι, εγω μου οφειλω να κοιταξω το δικο μου καλο και οχι να σπαω το νευρικο μου συστημα για καθε κουραδα εκει εξω.
ρεαλιστικα ομως για μας στην Ελλαδα αυτο ειναι παρα μα παρα πολυ δυσκολο. Και για σενα αφου εμπλεξες ακομα και κει με ελληναρα.

---

Να σου πω, την μια δουλεια με τον ελληναρα που λες που ηταν εξαιρετικα τοξικο το περιβαλλον και οι συνθηκες χαλια γενικα την αφησα, απλα δεν πηγα μια μερα χωρις να ειδοποιησω και ο,τι λεφτα μενανε να πληρωθω και δεν επιχειρησα καν να παρω σκεφτομαι οτι του τα πληρωσα για να μη βλεπω τα μουτρα του λολ.
Ειλικρινα δεν ηθελα να ξαναδω τοσο γλοιωδη ανθρωπο μπροστα μου. Ειχα στενοχωρεθει και φοβομουν τοτε πως θα τα βγαζω περα, δεν ειχα βρει εναλλακτικη αλλα τελικα ολα οκ.
Ζητησα μετα παραπανω ωρες στην αλλη δουλεια μου. Και το θεμα ειναι πως ασχετα που ειναι κουραστικη δουλεια ειναι ουσιαστικα πολυ καλες οι εργασιακες συνθηκες. Ολα κανονικα και με τον νομο, πληρωμες ασφαλιση, δωρα, επιδομα αδειας, ευγενικοι συναδελφοι, ευγενικο αφεντικο. Οταν λεω οτι μου φερονται σαν παιδι δεν εννοω ασχημα, καλα μου φερονται. Αμα θελει φαντασου πχ το αφεντικο μου να κανω κατι ετσι και οχι αλλιως μου εξηγει το γιατι. Οτι δεν θελουμε το ταδε γιατι ετσι γινεται το δεινα. Αυτο δημιουργει φυσικα αισθηση προσωπικης ευθυνης και συνεργασιας, δεν το αισθανεσαι σαν "εντολη απο το αφεντικο" ασχετα που προφανεστατα ειναι. Τα ευχαριστω και τα παρακαλω πανε συννεφο και δειχνει και σχετικη ευελιξια με το τι χρειαζομαι (ποσες ωρες δουλεια, ποιες μερες πχ κλπ).
Επισης δεν υπαρχει αναμεσα στους υπαλληλους ο κλασικος ηλιθιος φοβος για την θεσουλα τους και δεν ειναι ανθρωποφαγο το περιβαλλον, ολοι ειναι φιλικοι με ολους.
Απο αυτη την αποψη ειμαι πολυ ικανοποιημενη.
Αυτο στο οποιο αναφερομαι οταν λεω οτι "μου φερονται σαν παιδι" εχει να κανει πιο πολυ με την ελλειψη εμπιστοσυνης και σεβασμου, οχι με ασχημη συμπεριφορα. Δηλαδη απο ενα σημειο που έμαθα τη δουλεια και μετα το αφεντικο μου συνεχιζει να νιωθει την αναγκη να με διορθωνει και να θελει να επιβλεπει το παραμικρο που κανω με αποτελεσμα να σαμποταρει αθελα της την επιδοση μου μονο και μονο επειδη μπλεκεται στα ποδια μου την λαθος στιγμη. Ε και επειδη μου λεει κατι ΣΥΝΕΧΕΙΑ οντως καταληγω να κανω μαλακιτσες επειδη με αποσυντονιζει. Ε και αυτο την κανει να θελει ακομα περισσοτερο να με ελεγχει και να μην με εμπιστευεται σαν αυτονομο υπαλληλο και ειναι εν ολιγοις φαυλος κυκλος που δεν προκειται να σπασει ποτε. Αμα το εκανε γενικα θα ελεγα οκ...αλλα το κανει μονο σε εμενα. Αλλος υπαλληλος να κανει τα ιδια με εμενα δεν θα ασχοληθει. Φαντασου εχει τυχει να μου πει αυτο μη το κανεις ετσι γιατι μπλα μπλα, καντο αλλιως καλυτερα και μια μερα που δουλευαμε μαζι η ιδια δεν το εκανε αλλιως οπως μου ειπε, το εκανε και αυτη ετσι -__-
Εμεινα μαλακας.
Η μου εχει τυχει πχ καμποσες φορες να μου πει κατι (πολυ ευγενικα και εποικοδομητικα παντα) για κατι που δεν ειχα κανει εγω αλλα το ειχε κανει καποια συναδελφος και δεν μιλουσα. Ελεγα "ναι οκ, θα το εχω υποψη" επειδη ειπα μεσα μου οκ, μου τα εξηγει για να με μαθει και καλα, μια δυο θα τελειωσει και μου φαινοταν ακομα πιο παιδιαστικο και χαζο να πω δεν ημουν εγω. Ουτε ρουφιανα ηθελα να ειμαι ως προς τις συναδελφους μου. Προσπαθω να φανω υπευθυνη και οτι αναλαμβανω τις ευθυνες μου δλδ και καταληγω ο αποδιοπομπαιος τραγος, το πρωτο ατομο που σκεφτονται αμα κατι εχει γινει λαθος. Και οταν λεω οτι μου φαιρονται σαν παιδακι δεν εννοω μονο απο αποψη διορθωσεων/επιπληξεων/τρεξιματος...παιζει και λιγο το προστατευτικο στοιχειο ισως, οτι να, παρε μπισκοτο.
Αλλα μου την δινει και αυτο γαμωτο. Αλλες στην ηλικια μου εχουν παιδια και εμενα οκ δεν μου φαιρονται ασχημα αλλα δεν με παιρνουν σοβαρα. Και πραγματικα βαζω τα δυνατα μου και δουλευω σκληρα.
Και δεν τα γραφω αυτα για να παραπονεθω για τη δουλεια μου, τα λεω γιατι ξερω πως οφειλεται σε κατι που εκπεμπω εγω, σε καποιο δικο μου λαθος, σε καποιο ψυχολογικο μου, δεν λεω πως αντιδρουν παραλογα σε αυτο που τους βγαζω. Το θεμα ειναι γιατι στο διαολο τους το βγαζω. Αυτο το καταραμμενο παιδι δεν μπορει να μην ξεχυλιζει απο παντου οτι και αν κανω, δεν συμμαζευεται, και πραγματικα με κουραζει και με νευριαζει. Μου χαλαει και την επαγγελματικη και την προσωπικη μου ζωη. Φταιει και η φυσιογνωμια μου ισως, ειναι αρκετα babyface και μαζι με κατι στον χαρακτηρα μου που αποπνεει αυτο το μουλιάπικο δεν βοηθαει. Αλλα δεν ειμαι αυτο γαμω τη τρελα μου. Ξερεις ποσο καιρο εχω αυτον τον πολεμο μεσα μου;
Φαντασου ενα γλυκο τοσοδα μωρακι που απο μεσα του θελει να σε δολοφονησει, λολ.
Για τετοια αντιφαση μιλαμε.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

ΑΚΡΙΒΩΣ! Το πιασες 100% Γι' αυτο τσιμπησες και εγινες εξαλλη. Σου πατησε το κουμπι. Στον εσωτερικο κριτη εβαλες τις φωνες, επειδη κι αυτος σε επρηζε οτι δεν εκανες το τελειο. Το οποιο btw να ξερεις, δεν υπαρχει. Δεν υπαρχει ουτε τελεια ζωγραφια, ουτε τελεια απαντηση ουτε τελεια εξελιξη ουτε τελειος ανθρωπος. Δεν υπαρχει. Μπορω να σου δειξω εργο μου ζωγραφικης και να ακους να λενε τελειο, εγω θα το βαλω κατω και θα αρχισω να σου δειχνω τα σημεια που μπορουσα να εχω κανει καλυτερα. Και αν αυτα τα σημεια τα ειχα οντως κανει καλυτερα, θα εβρισκα ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ που θα μπορουσα ακομα καλυτερα. Ετσι παει. Το απιαστο κυνηγαμε, απλα επειδη ειναι γνωριμο το συναισθημα να κυνηγας το απιαστο και οι αλλοι να μην ειναι ποτε ευχαριστημενοι(γονεις συνηθως, δασκαλοι κλπ)

Οταν ειχα κανει εκεινη τη βιωματικη ασκηση, οντως τις στιγμες που τα ξαναζουσα ηταν επωδυνο. Ετρεχε το δακρυ ποταμι με κλειστα τα ματια καθως μιλουσα. Και δεν ειμαι και ανθρωπος που κλαιει γενικως. Αλλα απο κει και μετα ηταν που αρχισα να εντοπιζω το χειριστικο τροπο, αυτον τον πλαγιο που χρησιμοποιουν οι δικοι μου ανθρωποι για να πετυχουν πραγματα. Και αρχισα να βαζω ορια χωρις να τσακωνομαι και χωρις να ταραζομαι. Δεν το πετυχαινω παντα, αλλα ειναι η πρωτη φορα που το πετυχαινω γενικως. Οχι παντα, αλλα ολο και συχνοτερα.

---

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς στην περίπτωση μου είναι από πού στο καλό προήλθε όλο αυτό. Από πού ξεκίνησε. Τους γονείς μου δεν τους θυμάμαι ποτέ σαν παιδί να ήταν ιδιαιτερώς επικριτικοί μαζί μου, σε θέματα απόδοσης στο σχολείο πχ, ίσα ίσα περήφανους τους έβλεπα για μένα. Δεν ήταν οι γονείς που θα μου λέγανε γιατί δεν πήρες άριστα. Το αντίθετο συνέβαινε. Εγώ ήμουν συνήθως αυστηρή με τον εαυτό μου κι εκείνοι λέγανε καλά δεν πειράζει. Κι ακόμα και με τις σπουδές που καθυστέρησα να τελειώσω ποτέ δεν τους θυμάμαι να είπαν γιατί δεν διαβάζεις περισσότερο ή δεν τα πας καλά κτλ. Ίσως να ήταν και μόνο αυτό, η ανάγκη μου να τους κάνω υπερήφανους που με έκανε να είμαι τόσο αυστηρή με μένα. Καμιά φορά δεν χρειάζονται και λόγια, ως παιδί αντιλαμβάνεσαι πότε τους απογοητευείς ακόμα κι αν δεν σου πουν τίποτα.

Κι ύστερα είναι σα να αλλάζουν οι ρόλοι και ξαφνικά να περιμένουν τόσα πολλά από σένα σε διαφορετικά επίπεδα που χάνεις τον μπούσουλα. Και στην αρχή σου αρέσει αυτό γιατί σε ανεβάζει κι αρχίζεις να αναλαμβάνεις ρόλους και ρόλους ώσπου στο τέλος χάνεις τον εαυτό σου και λες τώρα τι κάνω; για μένα θα κάνω τίποτα κάποια στιγμή ή μόνο για άλλους θα τρέχω; Κι ακόμα κι όταν καταφέρνεις και σπας κάπως αυτόν τον κύκλο και λες είναι ώρα να αναλάβει ο καθένας τον ρόλο του, δεν μπορώ να τα αναλάβω όλα εγώ, ακόμα και τότε αυτή η φωνή μέσα σου συνεχίζει να διαμαρτύρεται ότι δεν κάνεις τίποτα σωστά. Οτι θα μπορούσες να το έχεις κάνει λίγο καλύτερα. Κι ας ξέρεις πως δεν υπάρχει τέλειο και πάντα θα υπάρχει ψεγάδι. Δεν ξέρω...σταματάμε ποτέ εξ ολοκλήρου οι άνθρωποι να προσπαθούμε να κάνουμε περήφανους τους γονείς μας; Σταματάμε ποτέ να σκεφτόμαστε "τώρα τι θα λεγε για αυτό η μάνα μου;, με τι βλέμμα θα με κοιτούσε ο πατέρας μου;"

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Να σου πω, την μια δουλεια με τον ελληναρα που λες που ηταν εξαιρετικα τοξικο το περιβαλλον και οι συνθηκες χαλια γενικα την αφησα, απλα δεν πηγα μια μερα χωρις να ειδοποιησω και ο,τι λεφτα μενανε να πληρωθω και δεν επιχειρησα καν να παρω σκεφτομαι οτι του τα πληρωσα για να μη βλεπω τα μουτρα του λολ.
Ειλικρινα δεν ηθελα να ξαναδω τοσο γλοιωδη ανθρωπο μπροστα μου. Ειχα στενοχωρεθει και φοβομουν τοτε πως θα τα βγαζω περα, δεν ειχα βρει εναλλακτικη αλλα τελικα ολα οκ.
Ζητησα μετα παραπανω ωρες στην αλλη δουλεια μου. Και το θεμα ειναι πως ασχετα που ειναι κουραστικη δουλεια ειναι ουσιαστικα πολυ καλες οι εργασιακες συνθηκες. Ολα κανονικα και με τον νομο, πληρωμες ασφαλιση, δωρα, επιδομα αδειας, ευγενικοι συναδελφοι, ευγενικο αφεντικο. Οταν λεω οτι μου φερονται σαν παιδι δεν εννοω ασχημα, καλα μου φερονται. Αμα θελει φαντασου πχ το αφεντικο μου να κανω κατι ετσι και οχι αλλιως μου εξηγει το γιατι. Οτι δεν θελουμε το ταδε γιατι ετσι γινεται το δεινα. Αυτο δημιουργει φυσικα αισθηση προσωπικης ευθυνης και συνεργασιας, δεν το αισθανεσαι σαν "εντολη απο το αφεντικο" ασχετα που προφανεστατα ειναι. Τα ευχαριστω και τα παρακαλω πανε συννεφο και δειχνει και σχετικη ευελιξια με το τι χρειαζομαι (ποσες ωρες δουλεια, ποιες μερες πχ κλπ).
Επισης δεν υπαρχει αναμεσα στους υπαλληλους ο κλασικος ηλιθιος φοβος για την θεσουλα τους και δεν ειναι ανθρωποφαγο το περιβαλλον, ολοι ειναι φιλικοι με ολους.
Απο αυτη την αποψη ειμαι πολυ ικανοποιημενη.
Αυτο στο οποιο αναφερομαι οταν λεω οτι "μου φερονται σαν παιδι" εχει να κανει πιο πολυ με την ελλειψη εμπιστοσυνης και σεβασμου, οχι με ασχημη συμπεριφορα. Δηλαδη απο ενα σημειο που έμαθα τη δουλεια και μετα το αφεντικο μου συνεχιζει να νιωθει την αναγκη να με διορθωνει και να θελει να επιβλεπει το παραμικρο που κανω με αποτελεσμα να σαμποταρει αθελα της την επιδοση μου μονο και μονο επειδη μπλεκεται στα ποδια μου την λαθος στιγμη. Ε και επειδη μου λεει κατι ΣΥΝΕΧΕΙΑ οντως καταληγω να κανω μαλακιτσες επειδη με αποσυντονιζει. Ε και αυτο την κανει να θελει ακομα περισσοτερο να με ελεγχει και να μην με εμπιστευεται σαν αυτονομο υπαλληλο και ειναι εν ολιγοις φαυλος κυκλος που δεν προκειται να σπασει ποτε. Αμα το εκανε γενικα θα ελεγα οκ...αλλα το κανει μονο σε εμενα. Αλλος υπαλληλος να κανει τα ιδια με εμενα δεν θα ασχοληθει. Φαντασου εχει τυχει να μου πει αυτο μη το κανεις ετσι γιατι μπλα μπλα, καντο αλλιως καλυτερα και μια μερα που δουλευαμε μαζι η ιδια δεν το εκανε αλλιως οπως μου ειπε, το εκανε και αυτη ετσι -__-
Εμεινα μαλακας.
Η μου εχει τυχει πχ καμποσες φορες να μου πει κατι (πολυ ευγενικα και εποικοδομητικα παντα) για κατι που δεν ειχα κανει εγω αλλα το ειχε κανει καποια συναδελφος και δεν μιλουσα. Ελεγα "ναι οκ, θα το εχω υποψη" επειδη ειπα μεσα μου οκ, μου τα εξηγει για να με μαθει και καλα, μια δυο θα τελειωσει και μου φαινοταν ακομα πιο παιδιαστικο και χαζο να πω δεν ημουν εγω. Ουτε ρουφιανα ηθελα να ειμαι ως προς τις συναδελφους μου. Προσπαθω να φανω υπευθυνη και οτι αναλαμβανω τις ευθυνες μου δλδ και καταληγω ο αποδιοπομπαιος τραγος, το πρωτο ατομο που σκεφτονται αμα κατι εχει γινει λαθος. Και οταν λεω οτι μου φαιρονται σαν παιδακι δεν εννοω μονο απο αποψη διορθωσεων/επιπληξεων/τρεξιματος...παιζει και λιγο το προστατευτικο στοιχειο ισως, οτι να, παρε μπισκοτο.
Αλλα μου την δινει και αυτο γαμωτο. Αλλες στην ηλικια μου εχουν παιδια και εμενα οκ δεν μου φαιρονται ασχημα αλλα δεν με παιρνουν σοβαρα. Και πραγματικα βαζω τα δυνατα μου και δουλευω σκληρα.
Και δεν τα γραφω αυτα για να παραπονεθω για τη δουλεια μου, τα λεω γιατι ξερω πως οφειλεται σε κατι που εκπεμπω εγω, σε καποιο δικο μου λαθος, σε καποιο ψυχολογικο μου, δεν λεω πως αντιδρουν παραλογα σε αυτο που τους βγαζω. Το θεμα ειναι γιατι στο διαολο τους το βγαζω. Αυτο το καταραμμενο παιδι δεν μπορει να μην ξεχυλιζει απο παντου οτι και αν κανω, δεν συμμαζευεται, και πραγματικα με κουραζει και με νευριαζει. Μου χαλαει και την επαγγελματικη και την προσωπικη μου ζωη. Φταιει και η φυσιογνωμια μου ισως, ειναι αρκετα babyface και μαζι με κατι στον χαρακτηρα μου που αποπνεει αυτο το μουλιάπικο δεν βοηθαει. Αλλα δεν ειμαι αυτο γαμω τη τρελα μου. Ξερεις ποσο καιρο εχω αυτον τον πολεμο μεσα μου;
Φαντασου ενα γλυκο τοσοδα μωρακι που απο μεσα του θελει να σε δολοφονησει, λολ.
Για τετοια αντιφαση μιλαμε.

---

Το μυρίζονται Ναταλία. Το μυρίζονται όταν νιώθεις ανασφαλής, όταν είσαι στη τσίτα και περιμένεις τον εαυτό σου στην γωνία για το πότε θα κάνει το λάθος. Είτε για να στην πουν είτε για να σε διορθώσουν ανάλογα με το πόσο ανθρωποφάγο είναι το περιβάλλον. Τη δικιά σου ανασφάλεια διαβάζουν κι αντιδρούν ανάλογα όσο σκληρά κι αν προσπαθείς.
Εγώ στην βασική μου δουλειά ευτυχώς δεν έχω κάποιον από πάνω μου αλλά σε άλλες δουλειές που κάνω κατά καιρούς έχω παρατηρήσει οτι μάλλον δεν το βγάζω πολύ αυτό κρίνοντας πάντα από την συμπεριφορά των άλλων απέναντι μου. Δηλαδή βλέπω ότι συνήθως με εμπιστεύονται γρήγορα και δεν δείχνουν τάσεις να με διορθώνουν ή να με καπελώνουν. Απο κει καταλαβαίνω οτι μάλλον δεν το βγάζω πολύ αυτό στην δουλειά αλλά σε όλους τους υπόλοιπους τομείς δίνω ρέστα.

Ρε Ναταλία πρώτον είσαι υπέροχη δεύτερον θες να κάνεις όλο το σωστό δηλαδή να πεις το σωστό να δουλέψεις σωστά να φερθείς σωστά κλπ δεν είναι ο εαυτός σου αυτό όμως είσαι όμορφη κι είναι κρίμα να φέρεσαι καλά οι όμορφες κάνουν ότι θέλουν βγάλε το χαρακτήρα σου μη φοβάσαι ότι δε θα σε αποδεχτούν

Δεν το μυρίζονται κόλπα της δουλειάς είναι αυτά για να δουν τι θα κανεισ σε κάθε δουλειά γίνονται αυτά

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Το μυρίζονται Ναταλία. Το μυρίζονται όταν νιώθεις ανασφαλής, όταν είσαι στη τσίτα και περιμένεις τον εαυτό σου στην γωνία για το πότε θα κάνει το λάθος. Είτε για να στην πουν είτε για να σε διορθώσουν ανάλογα με το πόσο ανθρωποφάγο είναι το περιβάλλον. Τη δικιά σου ανασφάλεια διαβάζουν κι αντιδρούν ανάλογα όσο σκληρά κι αν προσπαθείς.
Εγώ στην βασική μου δουλειά ευτυχώς δεν έχω κάποιον από πάνω μου αλλά σε άλλες δουλειές που κάνω κατά καιρούς έχω παρατηρήσει οτι μάλλον δεν το βγάζω πολύ αυτό κρίνοντας πάντα από την συμπεριφορά των άλλων απέναντι μου. Δηλαδή βλέπω ότι συνήθως με εμπιστεύονται γρήγορα και δεν δείχνουν τάσεις να με διορθώνουν ή να με καπελώνουν. Απο κει καταλαβαίνω οτι μάλλον δεν το βγάζω πολύ αυτό στην δουλειά αλλά σε όλους τους υπόλοιπους τομείς δίνω ρέστα.

---

Μα το θεμα ειναι οτι δεν περιμενω τον εαυτο μου στη γωνια για το ποτε θα κανω το λαθος. Απλα βαζω τα δυνατα μου να κανω καλη δουλεια, δεν περιμενω την αποτυχια η το λαθος ποτε. Νομιζω οτι απλα φαινομαι πραος χαρακτηρας και η προθυμια μου να κανω οτι καλυτερο μπορω περναει για αδυναμια και το βγαζω ευκολα στους αλλους να με "καπελωνουν" οπως ειπες η να με "νταντευουν" η να με διορθωνουν και μπλα μπλα για αυτο τον λογο. Καποιον που θελει να σου κανει ολα τα χατηρια και λεει παντα ναι για οτι ειδους συναναστροφη και αν μιλαμε αργα η γρηγορα τον θεωρεις δεδομενο. Και αμα θεωρεις καποιον δεδομενο δεν μπορεις να τον σεβεσαι. Και αμα δεν τον σεβεσαι η τον διαταζεις και του πρηζεις να μη πω τι και τον τρεχεις αλυπητα η τον "καθοδηγεις" η τον "προστατευεις" και τον φροντιζεις ξερω γω.
Σε καθε περιπτωση οπως και να το πουμε μιλαμε για επιβολη.
Δεν μπορω να βρω τροπο να τους ευχαριστησω υπερασπιζομενη παραλληλα το δικιο μου και την αυτονομια μου ως ενηλικας αξιος σεβασμου και εμπιστοσυνης. Ντρεπομαι που το παραδεχομαι εδω αλλα αυτη ειναι η αληθεια.
Δεν ξεκινησα με ανασφαλεια για τη δουλεια μου, ξεκινησα με πολλη ορεξη και θετικοτητα συγκεκριμενα για το θεμα της δουλειας...
Απλα καπου, καπως, για καποιο λογο βγαζω ασυνειδητα χωρις να το θελω η και αποφευγοντας το μαλιστα αυτη την προσωπικη ανασφαλεια η παιδικοτητα ας πουμε και δεν μπορω ουτε να την διαχειριστω ουτε να την καταπνιξω οσο και αν προσπαθω. Ειναι μαλλον αυτο το παραμελημενο παιδι μεσα μου που κανει κρα να ακουστει και να εκτιμηθει και κραταει τον ενηλικα εαυτο μου δεσμιο, ομηρο...
Και καταστρεφει τη ζωη μου σε ολους τους τομεις.
Μερικες φορες ευχομαι απλα να μπορουσα να ειμαι πιο "σκυλα" και μεσα και εξω. Δεν ειναι η ιδανικοτερη ισορροπια ουτε αυτη, το αλλο ακρο ειναι, αλλα θα με βοηθουσε σε παρα πολλα πραγματα. Αλλα δεν το εχω...σκατα.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Μα το θεμα ειναι οτι δεν περιμενω τον εαυτο μου στη γωνια για το ποτε θα κανω το λαθος. Απλα βαζω τα δυνατα μου να κανω καλη δουλεια, δεν περιμενω την αποτυχια η το λαθος ποτε. Νομιζω οτι απλα φαινομαι πραος χαρακτηρας και η προθυμια μου να κανω οτι καλυτερο μπορω περναει για αδυναμια και το βγαζω ευκολα στους αλλους να με "καπελωνουν" οπως ειπες η να με "νταντευουν" η να με διορθωνουν και μπλα μπλα για αυτο τον λογο. Καποιον που θελει να σου κανει ολα τα χατηρια και λεει παντα ναι για οτι ειδους συναναστροφη και αν μιλαμε αργα η γρηγορα τον θεωρεις δεδομενο. Και αμα θεωρεις καποιον δεδομενο δεν μπορεις να τον σεβεσαι. Και αμα δεν τον σεβεσαι η τον διαταζεις και του πρηζεις να μη πω τι και τον τρεχεις αλυπητα η τον "καθοδηγεις" η τον "προστατευεις" και τον φροντιζεις ξερω γω.
Σε καθε περιπτωση οπως και να το πουμε μιλαμε για επιβολη.
Δεν μπορω να βρω τροπο να τους ευχαριστησω υπερασπιζομενη παραλληλα το δικιο μου και την αυτονομια μου ως ενηλικας αξιος σεβασμου και εμπιστοσυνης. Ντρεπομαι που το παραδεχομαι εδω αλλα αυτη ειναι η αληθεια.
Δεν ξεκινησα με ανασφαλεια για τη δουλεια μου, ξεκινησα με πολλη ορεξη και θετικοτητα συγκεκριμενα για το θεμα της δουλειας...
Απλα καπου, καπως, για καποιο λογο βγαζω ασυνειδητα χωρις να το θελω η και αποφευγοντας το μαλιστα αυτη την προσωπικη ανασφαλεια η παιδικοτητα ας πουμε και δεν μπορω ουτε να την διαχειριστω ουτε να την καταπνιξω οσο και αν προσπαθω. Ειναι μαλλον αυτο το παραμελημενο παιδι μεσα μου που κανει κρα να ακουστει και να εκτιμηθει και κραταει τον ενηλικα εαυτο μου δεσμιο, ομηρο...
Και καταστρεφει τη ζωη μου σε ολους τους τομεις.
Μερικες φορες ευχομαι απλα να μπορουσα να ειμαι πιο "σκυλα" και μεσα και εξω. Δεν ειναι η ιδανικοτερη ισορροπια ουτε αυτη, το αλλο ακρο ειναι, αλλα θα με βοηθουσε σε παρα πολλα πραγματα. Αλλα δεν το εχω...σκατα.

---

Κάποιον που θέλει να σου κάνει πάντα όλα τα χατίρια όντως τον θεωρείς δεδομένο και αυτή την προθυμία την εκλαμβάνεις ως αδυναμία όχι άδικα νομίζω γιατί σχεδόν ποτέ αυτό το "πάντα" δεν είναι σκέτη προθυμία. Εννοώ οτι όντως κρύβει μια αδυναμία από πίσω. Γιατί να θέλει κάποιος πάντα να σου κάνει τα χατίρια αν όχι για δική του επιβεβαίωση και ανάγκη για αποδοχή; Ισως αυτό βγάζεις προς τα έξω κι όχι απλώς πραότητα ή προθυμία όπως λες.

Υπήρχε ένα άτομο στην παρέα μου παλιότερα που ήταν κάπως έτσι όπως περιγράφεις..πάντα πρόθυμη για όλους και ποτέ δεν χαλούσε χατίρι σε κανέναν. Την συμπαθούσαμε όλοι φυσικά αλλά σύντομα έχανες τον σεβασμό σου προς αυτήν. Δεν σου έδινε την αίσθηση οτι έκανε κάτι για σένα, σου έδινε την αίσθηση οτι έκανε τα πάντα σε όλους σε σημείο που αν μια φορά τύχαινε και έλεγε και όχι θύμωνες κιόλας γιατί το θεωρούσες τόσο δεδομένο το ναι της. ¨Εχανε το προσωπικό στοιχείο δεν ξέρω πως να στο πω...οτι να κοίτα τι έκανε αυτή για μένα και να το εκτιμήσεις γιατί φώναζε από μακριά οτι το έκανε καθαρά από δική της ανάγκη και το έκανε για όλους. Μήπως παίζει κάτι τέτοιο; Στο λέω αυτό γιατί έχω δει και πράους ανθρώπους και πρόθυμους που δεν σου δίνουν καθόλου την αίσθηση οτι μπορείς να τους καπελώσεις αλλά δεν είναι αυτοί που θα είναι και πάντα στο ναι απαραίτητα.

Πάντως ο τρόπος που μιλάς για το εσωτερικό παιδί δείχνει πολύ θυμό, νομίζω πρέπει να το δεις αλλιώς. Δεν σε κρατάει όμηρο, σου φωνάζει για τις ανάγκες του, όπως σε όλους μας και όσο πιο πολύ του θυμώνουμε και δεν το ακούμε, τόσο πιο άγριο και απαιτητικό γίνεται. πρέπει να το καλοπιάσεις, όπως θα έκανες με κάθε άλλο παιδί, πρέπει να πας με τα νερά του για να ακούσεις τι έχει να σου πει.

Ένας σύντροφος μου σε μια συζήτηση που είχαμε και εγώ είχα κάπως μια αντίδραση όπως την δική σου για το δικό μου εσωτερικό παιδί με ρώτησε γιατί δεν το αφήνω περισσότερο να εκφράζεται και του απάντησα ότι μου κάνει ζημιά, ότι μου χαλάει την ζωή και μου προκαλεί μπερδέματα κι ότι γιαυτό δεν το αφήνω να εκφράζεται και πολύ. Την απάντηση του δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μου είπε : είσαι βλάκας! Εσύ χαλάς την δική του ζωή που δεν το ακους και το κρατάς φυλακισμένο ενώ αυτό το μόνο που θέλει είναι η προσοχή σου κι ότι αν το καλοσκεφτείς όλες τις χαρές στην ζωή σου χάρη σε αυτό τις έχεις και εγώ χάρη σε αυτό σε ερωτεύτηκα. Ήταν τόσο έντονη και με άγγιξε τόσο πολύ εκείνη η κουβέντα που με έκανε να κλαίω όλη νύχτα.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Αυτο στο οποιο αναφερομαι οταν λεω οτι "μου φερονται σαν παιδι" εχει να κανει πιο πολυ με την ελλειψη εμπιστοσυνης και σεβασμου, οχι με ασχημη συμπεριφορα. Δηλαδη απο ενα σημειο που έμαθα τη δουλεια και μετα το αφεντικο μου συνεχιζει να νιωθει την αναγκη να με διορθωνει και να θελει να επιβλεπει το παραμικρο που κανω με αποτελεσμα να σαμποταρει αθελα της την επιδοση μου μονο και μονο επειδη μπλεκεται στα ποδια μου την λαθος στιγμη. Ε και επειδη μου λεει κατι ΣΥΝΕΧΕΙΑ οντως καταληγω να κανω μαλακιτσες επειδη με αποσυντονιζει. Ε και αυτο την κανει να θελει ακομα περισσοτερο να με ελεγχει και να μην με εμπιστευεται σαν αυτονομο υπαλληλο και ειναι εν ολιγοις φαυλος κυκλος που δεν προκειται να σπασει ποτε. Αμα το εκανε γενικα θα ελεγα οκ...αλλα το κανει μονο σε εμενα. Αλλος υπαλληλος να κανει τα ιδια με εμενα δεν θα ασχοληθει. Φαντασου εχει τυχει να μου πει αυτο μη το κανεις ετσι γιατι μπλα μπλα, καντο αλλιως καλυτερα και μια μερα που δουλευαμε μαζι η ιδια δεν το εκανε αλλιως οπως μου ειπε, το εκανε και αυτη ετσι -__-
Εμεινα μαλακας.
Η μου εχει τυχει πχ καμποσες φορες να μου πει κατι (πολυ ευγενικα και εποικοδομητικα παντα) για κατι που δεν ειχα κανει εγω αλλα το ειχε κανει καποια συναδελφος και δεν μιλουσα. Ελεγα "ναι οκ, θα το εχω υποψη" επειδη ειπα μεσα μου οκ, μου τα εξηγει για να με μαθει και καλα, μια δυο θα τελειωσει και μου φαινοταν ακομα πιο παιδιαστικο και χαζο να πω δεν ημουν εγω. Ουτε ρουφιανα ηθελα να ειμαι ως προς τις συναδελφους μου. Προσπαθω να φανω υπευθυνη και οτι αναλαμβανω τις ευθυνες μου δλδ και καταληγω ο αποδιοπομπαιος τραγος, το πρωτο ατομο που σκεφτονται αμα κατι εχει γινει λαθος. Και οταν λεω οτι μου φαιρονται σαν παιδακι δεν εννοω μονο απο αποψη διορθωσεων/επιπληξεων/τρεξιματος...παιζει και λιγο το προστατευτικο στοιχειο ισως, οτι να, παρε μπισκοτο.
Αλλα μου την δινει και αυτο γαμωτο. Αλλες στην ηλικια μου εχουν παιδια και εμενα οκ δεν μου φαιρονται ασχημα αλλα δεν με παιρνουν σοβαρα. Και πραγματικα βαζω τα δυνατα μου και δουλευω σκληρα.
Και δεν τα γραφω αυτα για να παραπονεθω για τη δουλεια μου, τα λεω γιατι ξερω πως οφειλεται σε κατι που εκπεμπω εγω, σε καποιο δικο μου λαθος, σε καποιο ψυχολογικο μου, δεν λεω πως αντιδρουν παραλογα σε αυτο που τους βγαζω. Το θεμα ειναι γιατι στο διαολο τους το βγαζω. Αυτο το καταραμμενο παιδι δεν μπορει να μην ξεχυλιζει απο παντου οτι και αν κανω, δεν συμμαζευεται, και πραγματικα με κουραζει και με νευριαζει. Μου χαλαει και την επαγγελματικη και την προσωπικη μου ζωη. Φταιει και η φυσιογνωμια μου ισως, ειναι αρκετα babyface και μαζι με κατι στον χαρακτηρα μου που αποπνεει αυτο το μουλιάπικο δεν βοηθαει. Αλλα δεν ειμαι αυτο γαμω τη τρελα μου. Ξερεις ποσο καιρο εχω αυτον τον πολεμο μεσα μου;
Φαντασου ενα γλυκο τοσοδα μωρακι που απο μεσα του θελει να σε δολοφονησει, λολ.
Για τετοια αντιφαση μιλαμε.

---

χαχαχαχ καταρχην τι σημαινει μουλιαπικο?? Θα το χρησιμοποιω απο δω και περα αρκει να μαθω πρωτα τι σημαινει!
Λοιπον οσο διαβαζα το μηνυμα σου ελεγα απο μεσα μου "Να δεις που αυτη μικροφερνει....." και μετα μου πετας τη λεξη babyface. Οπα! Εδω ειμαστε! Να ξερεις αυτο θα εχεις να το "παλεψεις"(το βαζω σε εισαγωγικα γιατι σιγα τη μαχη, μην τρελαθουμε κιολας, γαμω τα προτερηματα ειναι, να το χουμε μεχρι τα γεραματα να το χαιρομαστε!!!) για πολλα χρονια ακομα. Κι εγω δειχνω 10χρονια μικροτερη και εχω φωνη ας πουμε γλυκουλικη και στυλ πολυ νεανικο και προσωπικο. Οποτε ολοι οι αγνωστοι θεωρουν δεδομενο οτι ειμαι μικρουλα.
Εκει εξω αλλος θεωρει οτι "τα μικρα τα παραγκωνιζουμε", αλλος οτι "τα μικρα τα προστατευουμε" και αλλος οτι "τα μικρα ειναι και αυτα ατομικες προσωπικοτητες και τα σεβομαστε εξισου"...
Γιατι να παρεις καποια ευθυνη πανω σε αυτο??
Να σου πω ενα απο τα εκατονταδες παραδειγματα στη ζωη μου... Ημουν τις προαλλες στην αιθουσα αναμονης του γαστρεντερολογου. Ηρθε μετα απο μενα μια αλλη που μου εριχνε 20 χρονια αλλα φαινοταν ναμου ριχνει 30+... Πρωτα ειχα εγω ραντεβου και μετα αυτη. Της το ειπε και η γραμματεας. Ερχεται ο γιατρος καθυστερημενος, κοιταει στην αιθουσα αναμονης και κατευθειαν της ζηταει να μπει αυτη. Ουτε ρωτησε ποιος εχει ραντεβου ουτε τιποτα. Καταλαβες? Δε φαινοταν απο πουθενα κανενα θεμα αυτοπεποιθησης, αυτοεκτιμησης ορ γουοτεβερ. Ουτε χαμηλοβλεπουσα ειμαι ουτε μαγκωμενη στη γωνιτσα. Φαινομαι ομως μικρουλα και ακινδυνη, οποτε ειπαν και οι δυο να με παραγκωνισουν ετσι ανετα. Η γραμματες καταπιε τη γλωσσα της αντι να το σωσει. Οποτε το εσωσα εγω. Μπουκαρα και εκανα θεμα για το ραντεβου μου και την εκανα και ρομπα που το ηξερε και δεν ειπε τιποτα, απλα μπηκε και στρογγυλοκαθισε! Ο γιατρος που εφταιγε ακομα περισσοτερο εγινε κοκκινος απο ντροπη για την παπαρια που εκανε και αποδεχτηκε οτιαυτος εφταιγε.
Τελοσπαντων, δε φταιμε εμεις αν μικροφερνουμε ουτε εχουμε κανενα τατουαζ στο μετωπο "Πατηστε με" ή "Φροντιστε με".
Ειχα παει για δουλεια σεζον σε ενα μικρο νησι και εκει ολοι με ειχαν γουτσου γουτσου, μικρη και μικρη. Στα 29!!!!!!! Δε παρεξηγηθηκα με αυτο. Οταν ομωςαρχισαν να γινονται εκει σημεια και τερατα, ειδαν ποσο μικρη ειναι η μικρη τελικα..... Γιατι οταν σε κοιταξω εντονα και σου την πω, ειμαι θριλερ.Δεν ανοιγοκλεινω και τα ματια μου για ωρα και παθαινουν πατατρακ λολ
Παντως να σου πω στα 25 ουτε εγω το ηλεγχα και εχανα το δικιο μου. Λυσσαγε το θυμωμενο παιδι να φωναξει οτι το πνιγει το αδικο και τελικα τα εκανε μανταρα.... Απο τα 28 αρχισα να το κοντρολαρω ολο και καλυτερα. Ελπιζω να το βελτιωσει κι αλλο.
Ποια εχει παιδια στα 25 και τη συγκρινεις με τον εαυτο σου? Και βασικα ποιος νοιαζεται? Ακομα χειροτερα, ολοι αυτοι που γινονται γονεις εχοντας εκατο αλυτα θεματα και τα βγαζουν και στα παιδια τους. Εμενα η μανα μου εκανε την αδελφη μου στα 20, εμενα στα 23. Και προκοψαμε! Ακομα ακουμε οτι δεν εζησε τη ζωη της και το ποσο καταπιεσμη ηταν απο τον πατερα της και εμεινε εγκυος για να δεχτει ο παππους μου να παντρευτει και να φυγει απο το πατρικο της να γλιτωσει κλπ. Οχι, ευχαριστω, δε θα παρω :D

κατηγορεις τον εαυτο σου για ανωριμοτητα! Εσυ ανωριμη!! Που μαζεψες τα μπογαλακια σου και την εκανες για εξωτερικο να κυνηγησεις τα θελω σου! Ξερεις ποσες κοπελες εχω γνωρισει στην ηλικια σου που τρωνε απο το ταπερακι της μαμας και δενξερουν να κοψουν ενα κρεμμυδι?! Το μαξ που εχουν να σου πουν ειναι την τελευταια σειρα μακιγιαζ που λανσαρε ο οικος ντιορ.. Και μην παει και αγορασει η κολλητη τους ιδιο φορεμα με αυτες, θα κλαινε και θα ωρυονται 3 μερες!!! Εσυ εισαι ανωριμη?? Εισαι τερμα badass.
Εχεις αλυτα θεματα που σε κανουν δυσλειτουργικη, το δεχομαι, το αντιλαμβανομαι, αλλα οχι να συγκρινεσαι με την αλλη 25αρα που γεννοβολησε... Σεξ χωρις πετυχημενη προληψη εκανε :P Το επιτευγμα ειναι να γινει καλη μανα και αυτο θα φανει μετα απο καμμια 20ρια χρονακια.... too soon to judge

Πιθανα σεναρια που μου ηρθαν στο μυαλο οταν εγραψες για το πώς συμπεριφερεται η αφεντικινα σου.
1) Εχει εντυπωσιαστει που ενα κοριτσι μονο του πηγε σε ξενη χωρα για μεταπτυχιακο και σκιζεται στη δουλεια για να επιβιωσει και το αντιληφθηκε ακομα περισσοτερο οταν ζητησες εξτρα ωρες.

2) Επειδη εισαι νεαρη και μικροφερνεις κιολας της θυμιζεις καποια. Καμμια κορη της, ανηψιαή οτιδηποτε. Νιωθει(ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗ, δεν εχεις σχεση εσυ με αυτο!) οτι πρεπει να σε εχει κατω απο τη φτερουγα της. Οτι εισαι μονη σου χωρις μαμα εκει και εχει την εγνοια σου.

3) Ειναι τελειομανης με την επιχειρηση της και θελει να διασφαλισει οτι οι δουλειες θα γινονται απο το προσωπικο ακριβως οπως τις εχεις στο μυαλο της. Οποτε μιας και εισαι πιο καινουρια και νεα, ασχολειται με σενα και εχει αφησει πλεον πιο ελευθερες τις μεγαλυτερες και παλαιοτερες. Η ιδια, μπορει να κανει κατι με αλλο τροπο απο τον ενδεδειγμενο αλλα την τρωει το αγχος μεχρι να βεβαιωθει οτι δε της εχει ξεφυγει κατι στην αποδοση του πιο νεοδιορισμενου υπαλληλου της. Αν σε αυτο κολλησουμε και το οτι αγχωνεσαι και μπορει απο αμηχανια να μπερδεψεις κατι, της ενισχυεις την πεποιθηση οτι χρειαζεται ακομα να εχει το νου της. Μπορεις να το παρεις πιο χαλαρα στα λογια? Δηλαδη και με ταχυκαρδια να εισαι απο τοαγχος οτι σε επιβλεπει και σε επικρινει, πες μια χαζομαρα να σπασει ο παγος. Ισως το εκτιμησει αν παραδεχτεις οτι σε αγχωνει η συνεχης επιβλεψη καμμια φορα.

4)Μπορει και ολα τα παραπανω μαζι.

Δε βλεπω πού ειναι η ταμπελα σου και πού φταις. Ειναι δικο της θεμα ο τροπος που επιλεγει να σε εκπαιδευει. Ειτε μαμαδιστικα ειτε με δυσπιστια ειτε με οτιδηποτε. Η γυναικα σε διαλεξε να δουλευεις στην επιχειρηση της, σου εδωσε και επιπλεον ωρες, σου δειχνει οτι ΣΕ ΘΕΛΕΙ ΕΚΕΙ, αρα σε εκτιμα και σε σεβεται. Εσυ επιλεγεις να ερμηνευσεις τη συμπεριφορα της σαν "Δεν εχω κερδισει την εμπιστοσυνη της, με αδικει, με υποτιμα και εγω φταιω για ολα αυτα, εγω το εκπεμπω"
Γιατι????? Ακου αυτο: "Με διαλεξε, με συμπαθει, με φροντιζει, με βοηθαει, ειμαι συμπαθητικη και συνεπης και εχω κερδισει τη συμπαθεια και την εκτιμηση της και μπραβο μου!" Πώς σου ακουγεται αυτο?

Ποσο χαρηκα που εφυγες απο κεινον το βλακα. Κριμα που του εμειναν τα λεφτα. Εσυ παντως γλιτωσες.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Σε καθε περιπτωση οπως και να το πουμε μιλαμε για επιβολη.
Δεν μπορω να βρω τροπο να τους ευχαριστησω υπερασπιζομενη παραλληλα το δικιο μου και την αυτονομια μου ως ενηλικας αξιος σεβασμου και εμπιστοσυνης. Ντρεπομαι που το παραδεχομαι εδω αλλα αυτη ειναι η αληθεια.

---

Οχι δε μιλαμε για επιβολη. Αν εγω διαλεξω να βγαλω τα μητρικα μου ενστικτα ή την αναγκη μου να φροντιζω και να προστατευω τους αλλους(επειδη το κανω απο παιδι ακομα και προς τους γονεις μου) ΕΠΑΝΩ ΣΟΥ, ειναι δικο μου θεμα (ή και προβλημα) Δεν το προκαλεσες εσυ.
Το ιδιο ισχυει αν εγω ειμαι τελειομανης στη δουλεια μου και λυσσαω να ειναι ολα οπως τα θελω. ΕΓΩ ειμαι τελειομανης, δε σημαινει αυτο οτι εσυ εισαι ανεπαρκης.

Δεν εχεις να υπερασπιστεις κανενα δικαιο σου ουτε σεβασμο απο τη γυναικα αυτη. Δε χρειαζεται να τα υπερασπιστεις γιατι στα προσφερει ηδη! Ειναι ενταξει σε ολα της, σε ολα τα εργασιακα σου δικαιωματα, στο καλοεργασιακο κλιμα(το οποιο σεβεβαιω οτι ΑΥΤΗ το διασφαλιζει), αλλα και σε αυτην την περιβοητη ευγενια απεναντι σου, αξια ανεκτιμητη η ευγενια, εμεις εδω στην Ελλαδα κοντευουμε να την αφαιρεσουμε απο το λεξικο!
Στην προηγουμενη δουλεια καταπατουνταν ολα τα δικαιωματα σου. Εκει θα ειχες καθε λογο να πατησεις ποδι και να κανεις τσαμπουκα για να διεκδικησεις το σεβασμο και τα ανθρωπινα και εργασιακα σου δικαιωματα.

Τωρα ομως σε αυτη τη δουλεια που εισαι, ειναι αλλη ιστορια. Αλλοι σε καταπιεζουν, απεναντι σε αλλους κρατας καταπιεσμενο ανεκφραστο θυμο, το παιδι ουρλιαζει οτι πνιγεται αλλα το συνδεει με λαθος ανθρωπους.