Άλλος ένα χρόνος ζωής...

Αν όμως τα έκανε, θα έβλεπα ότι προσπαθούσε και ότι δεν ήθελε να φύγει μια ώρα αρχίτερα...Έγινα χώμα για να του αλλάξω γνώμη και χάνοντάς τον
Πως μπορεις να εισαι σιγουρη οτι το ηθελε να φυγει νωρις, αφου ποτε δεν το συζητησες ανοιχτα μαζι του? Μηπως ασυνειδητα οδηγεισαι μονη σε συμπερασματα που θα σε πονεσουν πιο πολυ?
Μπορει να μην ηθελε να φυγει, να ετρεμε παθολογικα την ιατρικη υποστηριξη και ΚΑΘΕ μερα να ηταν γι αυτον μια εσωτερικη παλη! Πολλες υποθεσεις μπορουν να γινουν.
Αυτο που μπορω να πω ειναι οτι οι ανθρωποι που επιλεγουν να μην λαβουν λογω της φοβιας τους τη συνδρομη των γιατρων, ειναι πολυ πιθανο οτι ΤΡΕΜΟΥΝ τον θανατο παρολαυτα! Οσο αντιφατικο κι αν κουγεται.. Ναι, λογικα θα αναρωτηθεις, μα αφου το φοβαται το τελος, γιατι δεν παει να τον βοηθησουν?
Εχουν ομως οι φοβιες λογικη?
Κι ηταν ποτε αυτονοητο οτι το να ζηταν καποιοι ανθρωποι βοηθεια τους ειναι ευκολο?(θυμασαι το \"Οταν εκλαψε ο Νιτσε? Ποσο αρνητικος ηταν στο να βοηθηθει?)
Ενας λαθος που παντα εκανα στις ανθρωπινες σχεσεις, και που πηγαινε παρεα με τη μοναξια του να θελω να κινω μονη τα νηματα τους, ηταν να ερμηνευω και μονη τις κινησεις των αλλων. Πχ. Αφου το εκανε αυτο, δεν με αγαπα, δεν νοιαζεται. Το πως αγαπα και νοιαζεται ομως ο καθενας, ειναι καθαρα δικη του υποθεση. Ειμαστε διατεθειμενοι να το δουμε?
Ή εμμενουμε σε πολυ συγκεκριμενους τροπους εκφρασης της αγαπης, θελουμε δηλαδη να λαβουμε αυτο που θελουμε και οπως το θελουμε?
Προσπαθω να ειμαι πιο ανοιχτη στο να βλεπω και να ακουω τον αλλον περα απο την ατομικοττητα της δικης μου αντιληψης και περα απο την αναγκη μου να λαβω κατι συγκεκριμενο(γιατι δηλ αυτη η αναγκη να με εμποδισει να λαβω κατι αλλο που μονο θα με ωφελησει?)
Καλη μου, εξωτερικα δεν προσπαθουσε, μεσα του δεν ξερεις τι γινοταν...
Δηλαδη αν του αλλαζες γνωμη θα σημαινε αυτο οτι σε νοιαζοταν? Θα σε εκανε να νιωθεις λιγοτερο μειονεκτικα απεναντι του? Δεν το νομιζω.. αυτα τα συναισθηματα εχουν γερες ριζες στην παιδικη ηλικια..
Ερμηνευεις την πραξη του πατερα σου να μην παει σε γιατρους σαν αρνηση της ζωης και της αγαπης του για σενα.
Το γεγονος οτι δεν του αλλαξες γνωμη σαν δικη σου μεγαλη αποτυχια...
Ομως, μπορει να σφαλλεις.
Αν καποιος ειχε αγοραφοβια και του ελεγες αν σε αγαπα να ερθει να σε βρει στην Αμερικη, θα το πιστευες απαραιτητα οτι δεν ηρθε επειδη δεν ενιωθε για σενα?
Η μηπως ειχε να κανει καθαρα με τον ιδιο τελικα?
Αλλα και λογω της θελησης του να σε δει,αν το καταφερνε χρησιμοποιοντας την σαν \"οπλο\" να ερθει, θα ησουν σιγουρη απο αυτο οτι σε λατρευει?
Ελπιζω να μην σε μπερδεψα... Δεν περιμενω απαραιτητα απαντηση, μονο να σκεφτεις.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

\"για καποιο λογο δεν μπορουσες τοτε, για καποιο λογο μπορεις σημερα....ετσι δεν ειναι? \"
Αυτό είναι Σοφία και το μεγάλο μου γιατί. Για ποιο λόγο τώρα να καταλάβω ίσως λίγο περισσότερο κάποια πράγματα ενώ τότε δεν μπορούσα όσο κι αν προσπαθούσα;

---

τώρα εχεις εμπειριες κ βιωματα, που τοτε δεν ειχες. Κ ετσι δεν μπορουσες να ερμηνευσεις, να προσεγγισεις καταστάσεις οπως τώρα.Αλλαξαν πολλα απο τοτε, δε νομίζεις?

μην αυτομαστιγωνεσαι λοιπον...επραξες τοτε οπως μπορουσες καλυτερα....έτσι δεν ειναι?

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
.
.
.
\"Απο παιδί, ένιωθα ένα λάθος μπροστά στον πατέρα μου. \"
Τι σκληρή κουβέντα, τι πόνο φανερώνει weird μου. Ανατρίχιασα διαβάζοντάς τη.
Τι λάθη κάναν αυτοί οι γονείς! Τρομοκρατούμαι στη σκέψη ότι ίσως μια μέρα κάνω κι εγώ τα ίδια! Δε θέλω! Γι\'αυτό μου είναι τόσο δύσκολο έστω και να σκεφτώ τον εαυτό μου σύζυγο ή μητέρα. Δεν μπορώ να το διαννοηθώ και θλίβομαι τόσο πολύ. Τόσο πολύ που για τους άλλους γύρω μου είναι ένα τόσο όμορφο πράγμα, μία όμορφη εξέλιξη στη ζωή τους ενώ για μένα φαντάζει γολγοθάς.
.
.

---

Το να προχωρήσεις έχοντας τόση γνώση, ακόμα και αν αυτή είναι για την άσχημη πλευρά, είναι ο πιό σίγουρος δρόμος για να πετύχεις αυτό που εγώ (και ίσως και πάρα πολλοί άλλοι) το αφήσαμε στα χέρια του Θεού. Αν κάποιος έπρεπε να φοβάται αυτός θα ήταν όχι εσύ αλλά κάποιος (σαν και εμένα) που προχωρόντας μαθαίνει. Αν κάτι ΣΙΓΟΥΡΑ έχεις κερδίσει είναι ότι τουλάχιστον τα ίδια λάθη δεν θα τα επαναλάβεις και όποια άλλα σου βγούνε (γιατί κάποια θα βγούνε) θα μπορείς να μπείς στα παπούτσια της άλλης πλευράς.
Να στο ξαναγράψω και εδώ (νομίζω και αλλού εξέφρασες αυτή σου την ανησυχία για το θέμα εμεις ώς γονείς).
Η ΑΓΑΠΗ είναι το πρωταρχικό όπλο που έχει κάποιος γονέας.
Και αν υπάρχει δεύτερο αυτό είναι η γνώση.
Νομίζω τα έχεις και τα δύο.
Διώξε τον όποιο φόβο σε αποτρέπει από τα να τα χρησιμοποιήσεις όταν θα έρθει η ώρα και ο Γολγοθάς θα γεμίσει ροζ λουλουδάκια

\"Εχουν ομως οι φοβιες λογικη?
Κι ηταν ποτε αυτονοητο οτι το να ζηταν καποιοι ανθρωποι βοηθεια τους ειναι ευκολο?
Αν καποιος ειχε αγοραφοβια και του ελεγες αν σε αγαπα να ερθει να σε βρει στην Αμερικη, θα το πιστευες απαραιτητα οτι δεν ηρθε επειδη δεν ενιωθε για σενα?\"

Σε όλα τα παραπάνω η απάντηση είναι φυσικά όχι.
Σ\'ευχαριστώ καλή μου weird για τα παραπάνω εύστοχα ερωτήματά σου. Ειλικρινα. Ξέρω και ξέρεις τι θα πει φόβος και φοβία.

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές περιμένω από τους άλλους να είναι τέλειοι αν με αγαπούν. Αλλά δεν τους δείχνω την απογοήτευσή μου που παρόλα αυτά μέσα μου είναι αδικαιολόγητα μεγάλη πολλές φορές, τους συγχωρώ...Μέσα μου όμως γίνομαι σμπαράλια

Φόβος
Η ανελευθερία μας
Σε κάθε στιγμή της ζωής μας
Με έχει στιγματίσει αυτή η ανελευθερία
Δεν έχω τη δύναμη να την αποτινάξω
Κάποτε ισως την είχα
Τώρα κάνω ότι παλεύω
Μάλλον, δεν έχω τη δύναμη να συγχωρήσω το φόβο των άλλων
Μάλλον, γιατί δε συγχωρώ το δικό μου φόβο
Απαιτώ χωρίς να σκέφτομαι πολλές φορές πόσα έδωσα εγώ
Εξαιτίας του δικού μου φόβου

Δεν μιλάω τώρα για το μπαμπά μου αλλά και για κάθε μου σχέση που οδηγήθηκε σε αποτυχία ή οδηγείται. Και η σχέση μου με το μπαμπά μου από το φόβο δεν οδηγήθηκε έστω και την τελευταία στιγμή σε κάτι πιο ουσιαστικό, εκφραστικό και βαθύ. Το φόβο τον δικό μου και τον δικό του. Να πούμε όσα δεν είπαμε ποτέ.

Είχα πάει σε μία ψυχολόγο τότε, πριν τον χάσω νομίζοντας ότι θα μου βρει τη μαγική λύση. Και που είπε πες του \"Σ\'αγάπώ\". Δεν το έκανα, γιατί ήταν για μένα το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο! Προσπάθησα να του το δείξω με χίλιους δυο τρόπους αλλά δεν το ξεστόμισα.

\"τώρα εχεις εμπειριες κ βιωματα, που τοτε δεν ειχες.\"
Ναι Σοφία, έχω βιώσει κι εγώ το πένθος όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Αποφάσισα να διαβάσω ψυχολογία για να με διερευνήσω κάπως καλύτερα. Ακόμα και το μυαλό του μπαμπά μου. Απλά εύχομαι αυτή την προσπαθεια να την είχα κάνει χρόνια νωρίτερα...

Justme, είναι τόσο ενθαρρυντικά τα λόγια σου! Κι όχι μόνο αυτό, έχουν πολύ λογική βάση. Η πεποίθησή μου αυτή ότι οικογένεια και παιδιά δε σημαίνει τίποτε χαρούμενο και μια χαρά είμαι έτσι όπως είμαι είναι τόσο καλά ριζωμένη που παλαιότερα πίστευα ότι απλά έτσι είμαι εγώ.

Psychangel, σ\'ευχαριστώ. Κι εμένα μου κάνει πολύ καλό που συνομιλώ μαζί σας.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
\"τώρα εχεις εμπειριες κ βιωματα, που τοτε δεν ειχες.\"
Ναι Σοφία, έχω βιώσει κι εγώ το πένθος όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Αποφάσισα να διαβάσω ψυχολογία για να με διερευνήσω κάπως καλύτερα. Ακόμα και το μυαλό του μπαμπά μου. Απλά εύχομαι αυτή την προσπαθεια να την είχα κάνει χρόνια νωρίτερα...

---

anwnimi, τα οσα ειπες (και οχι το κομματι που παραθέτω) μου ειπαν πολλά.διερεύνηση στον εαυτο σου κ στις σχεσεις σου.Κάτι τετοιο νομιζω θα σε βοηθησει πολυ...

Σε οτι αφορα τα οσα γραφεις παραπανω: καταλαβαινω πως θα θελες να κανεις την προσπάθεια νωρίτερα, ομως σκέψου μερικα πράγματα. Σκέφτεσαι με τις εμπειριες που εχεις συγκεντρώσει μέχρι τώρα, με το μυαλο κ την καρδια που χεις τώρα, καταστάσεις που αφορουν εσενα οταν ησουν τοσο διαφορετικη.... Δεν ξέρεις καν αν θα ξεκινουσες ολη αυτη τη διερεύνηση, αν δεν περνουσες τα οσα περασες.

Το ξέρω πως θα το θελες για να μειωσεις πιθανοτατα την αποσταση που σε χώριζε με τον πατέρα σου. Ομως ακομα κ έτσι δεν μπορεις να γνωριζεις τη δική του αντίδραση. Αν αυτος θα σου δινε το περιθώριο για κατι τετοιο ή οχι.

Επίσης οσο κ να διερευνήσεις καποιον αλλο νομιζω πως ποτέ μα ποτε δεν μπορεις να σαι σιγουρη για τις αντιδράσεις του.

Όχι, είμαι σίγουρη ότι ακόμα κι αν έκανα όλα αυτά που εύχομαι να είχα κάνει τίποτε δε θα άλλαζε σχετικά με την άρνησή του.
Το αγκάθι ξεκινά πολλά πολλά χρόνια πιο πριν. Τότε έκανα πολύ πιο πολλά λάθη, όπως κι εκείνος.

Ούτε για τον εαυτό μας δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, πόσο μάλλον για τις τότε σκέψεις κάποιου άλλου που επιπλέον δεν υπάρχει πια στη ζωή μας, στη ζωή... Παρόλ\'αυτά το κάνω :(

Σ\'ευχαριστώ Σοφία, να\'σαι καλά.

anwnimi....
Θέλω να σε ρωτήσω μερικά πράγματα:
Αλήθεια πιστεύεις ότι δεν ήταν ικανή η ύπαρξη σου να δώσει στον πατέρα σου μια αιτία να παλέψει για τη ζωή του; Ότι επρεπε δηλαδή να βρει κάποιο λόγο για να αποφασίσει να μπει στη μάχη με την αρώστεια?
Συγνώμη, αλλά δεν το πιστεύω αυτό, μιας και ο κάθε άνθρωπος δεν ζει για τους άλλους, αλλά πρώτα απ\' όλα για τον εαυτό του.
Άποψη μου είναι πως ένιωσε ευάλωτος, αδύναμος απέναντι στην αρώστια και από φόβο περισσότερο την άφησε στην τύχη της.
Αλήθεια πιστεύεις πως οι γονείς επηρεάζονται από τους τσακωμούς με τα παιδιά τους και τους μένουν κατάλοιπα;
Ούτε αυτό το πιστεύω. Στα παιδιά, ναι, στους γονείς όχι.
Μακάρι να μπορούσα με ένα μαγικό ραβδάκι να σου βγάλω όλες αυτές τις σκέψεις που σε βασανίζουν-κατά τη γνώμη μου-τελείως άδικα, (άδικα πάνω απ\' όλα για σένα).

\"ο κάθε άνθρωπος δεν ζει για τους άλλους, αλλά πρώτα απ\' όλα για τον εαυτό του.\"
Συμφωνώ, ως ενήλικας, το καταννοώ και το πιστεύω πλήρως. Ως παιδί όμως ελάτε για λίγο στη θέση μου. Αν η μαμά σου είχε ελπίδες να ζήσει, πως θα αισθανόσουν αν επέλεγε να μην προσπαθήσει καν;

\"Αλήθεια πιστεύεις πως οι γονείς επηρεάζονται από τους τσακωμούς με τα παιδιά τους και τους μένουν κατάλοιπα;\"
Δυστυχώς για μένα, ναι. Γιατί τον έβλεπα να αλλάζει, να σκληραίνει. Δεν λέω ότι αυτό έγινε εξαιτίας αποκλειστικά των τσακωμών μας. Είχε πολλά βάρη να σηκώνει στις πλάτες του, από μικρός μέχρι την τελευταία του ημέρα. Και τα αντιμετώπισε όλα. Δεν παραπονιόταν ποτέ. Αυτό ίσως του έκανε και κακό. Βλέποντας λοιπόν και εμένα να απομακρύνομαι, θα του κόστισε. Ίσως να ζητούσε καταννόηση και συμπόνοια, χωρίς όμως ποτέ να μπει στη διαδικασία να τη ζητήσει ανοιχτά. Και αυτό οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερη σκληράδα...
Βέβαια, αναγνωρίζω ότι την ευθύνη για τη διαχείριση των συγκρούσεων τη φέρει ο ενήλικας (γονιός) και όχι ο έφηβος ή νεαρός ενήλικας. Σε αυτό που κατηγορώ τον εαυτό μου είναι ότι όταν πλέον μεγάλωσα αρκετά δεν προσπάθησα να τον πλησιάσω μεθοδικά και ανοιχτά. Έκανα σπασμωδικές κινήσεις, και όταν απέβαιναν άκαρπες τρεπόμουν σε φυγή και τα διέγραφα όλα με ένα μαγικό τρόπο από το μυαλό μου. Γιατί αυτό πονούσε πολύ. Έτσι επιβίωνα...Και ασχολιόμουν με ότι άλλο επιφανειακό και ανούσιο... Μέχρι την επόμενη σπασμωδική προσέγγιση και το επόμενο χαστούκι.

Δεν θέλω να γράφω άσχετα, (εννοώ με την περίπτωση σου), αλλά δε νομίζεις ότι και ο πατέρας σου έχει κάποιες ευθύνες σε σχέση με την αλληλοπροσέγγιση σας?
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα.
Πέρασα μια πολύ δύσκολη εφηβεία με ότι συνεπάγεται αυτο. Η μαμά μου, (ένας άνθρωπος χωρίς μόρφωση), αντιμετώπισε την κατάσταση πολύ άσχημα, δημιουργώντας μου ακόμη μεγαλύτερη αντίδραση. Πέρασε ένα σοβαρό διάστημα, (δυο-τριών χρόνων), όπου προσπαθούσα με το ζόρι να καταστρέψω τη ζωή μου σε όλα τα επίπεδα, (παράτησα το σχολείο, άρχισα άσχημες παρέες κλπ).
Όταν πια είδε ότι δεν μπορεί να με νικήσει με τα δικά της μέσα, για να μη με χάσει άρχισε να με ...αποδέχεται.
Από κει και πέρα άλλαξε όλη μου η ζωή.
Με αυτό το παράδειγμα, (ελπίζω να μην είναι άστοχο), θέλω να σου πω , ότι πρώτα απ όλα την ευθύνη την έχουν οι γονείς.
Αυτόί είναι που θα επιλέξουν τον τρόπο που θα προσεγγίσουν το παιδί τους για να το κάνουν \"άνθρωπο\".
Σίγουρα και γι αυτούς κάποιοι άλλοι έχουν την ευθύνη, οπότε....κάπου εκεί αντιλαμβανόμαστε ότι μας αναλογεί μόνο ένα κομμάτι της, (ευθύνης), και όχι όλο το βάρος της πορείας ενός ανθρώπου προς το τέλος, ειδικά όταν μιλάμε για ένα γονιό.

γλυκια μου Ανωνυμη,
καταλαβαινω τι εννοεις, αν κανω λαθος διορθωσε με. Ειναι σαν ολες οι εμπειριες που βιωσες απο την απωλεια του πατερα σου και μετα να σε προικισαν με μια εσωτερικη διαυγεια που πριν δεν ειχες, με μια ωριμοτητα...
Κοιτωντας πισω στην σχεση σας, με αυτα σου τα ματια, τα τωρινα, διακρινεις σιγουρα πραγματα που θα μπορουσες να ειχες κανει διαφορετικα, και ίσως σας ειχαν φερει πιο κοντα.
Προσπαθεις να καλυψεις όλο το έλλειμα επικοινωνιας που ειχατε, μπαινοντας εστω και τουτη την στιγμη, που αυτος δεν ειναι εν ζωη, στην θεση του, την σκεψη και το μυαλο του. Ολα αυτα ειναι τοσο τρυφερα απο μερους σου.
Δυστυχως, το οξυμωρο της υπαρξης καμια φορα, ειναι να σε προικιζει μεσα απο τον πονο και την απωλεια με δωρα, που το τιμημα τους σε κανει να αναρωτιεσαι αν αξιζουν.
Ακομα κι αν δεν μπορεσες να εισαι τοτε, αυτη που ανακαλυψες σιγα σιγα με το περασμα του χρονου, μπορεις να ζησεις πληρεστερα το τωρα, να συνεχισεις να εξελισσεσαι. Το τοτε, δεν θα μπορεσει να αλλαξει ποτε. Εξαλλου, σε πολλα σημεια, κινεισαι σε ενα πελαγος υποθεσεων, γιατι μπορεις με βεβαιωτητα να γνωριζεις το μεσα σου, οχι ομως και εκεινο του πατερα σου.
Σου εχω αναφερει συχνα, οτι μια σχεση μπορει να δουλευτει κι οταν ο ενας πια δεν ζει. Και καπου αναφερεις, οτι δεν το καταλαβαινεις πως μπορει να γινει αυτο..
Να σου πω την αληθεια, προσωπικα, οχι απλα δεν το εχω καταφερει, δεν το εχω αγγιξει καν, κι αν μου το λεγε καποιος θα δυσκολευομουν να το πιστεψω.
Ομως, το εχω δει να γινεται.
Στην ομαδα που ημουν. Ενα απο τα παιδια εκει, ειχε χασει τον πατερα του. Λοιπον, προς το τελος της ομαδας του ειπα κατι που με ξαφνιασε και μενα οσο κι αυτον : \"Σε ζηλευω για την σχεση που εχεις με τον πατερα σου\".
Αυτο το παιδι, ειχε αφουγκραστει σε τετοιο βαθος τα συναισθηματα που ετρεφε για τον μπαμπα του, τα ειχε αποδεχτει τοσο, τον ειχε βαλει καλα μεσα του... Οταν τον εβλεπα και τον ακουγα, ενιωθα την παρουσια του πατερα του μεσα στην ζωη του!
Σε καθε του σημαντικη στιγμη, του εγραφε κι ενα γραμμα που μας το διαβαζε σε ολους μας. Ειχε καταφερει να εχει μεσα του την εικονα και την εγνοια για τον πατερα του, χωρις να τα ξεθωριαζει ή να τα αλλοιωνει ενα ακατεργαστο πενθος ή καποια πικρα κρατημενη ή καποιος πονος, αν και βιωνε στο μεγιστο την απωλεια του. Δεν ξερω πως να το περιγραψω...
Συγκινιομουν παντοτε πολυ, οταν ακουγα αυτες τις \"μοναχικες\" του συνομιλιες με τον μπαμπα του κι ενιωθα σαν να μου τον ειχε συστησει.Και βαζω τα εισαγωγικα, γιατι, καταφερε να αγαπαει με τοση δυναμη αυτον τον ανθρωπο και να τον εχει με τον ολοδικο του τροπο στο μυαλο, την καρδια και την ψυχη του, να αφηνει τα στοιχεια του πατερα που καποτε ειχε, να τα εμποτιζουν ολα αυτα, που μονο \"μονος\" δεν ηταν.
Ακουγεται υπερβολικο, αλλα μπορει και να ενιωσε πιο κοντα του, απο οτι οταν εκεινος ηταν ζωντανος.
Δεν θα ξεχασω ποτε αυτο το βιωμα μου στην ομαδα.
Με ενεπνευσε με πιστη και με μια αισιοδοξια.
Δεν ψαχνομαι αρκετα με μεταφυσικες υποθεσεις, το θεωρω ασκοπο. Ωστοσο οι δικοι μας ανθρωποι που χαθηκαν, ηταν εδω, ανασαιναν, υπαρχαν. Υπηρξαν. Κι αυτο με τιποτα δεν αλλαζει. Και ειναι δικη μας υποθεση, το ποσο καλα καναλια ειμαστε, ωστε να ρεουν μεσα απο εμας.
Τοσο απλα... κι αλήθινα.

Θεοφανία, όχι καθόλου άσχετα δε λες, απεναντίας.
Αυτό που λες όμως το αναγνωρίζω και το έχω πει παραπάνω:

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Βέβαια, αναγνωρίζω ότι την ευθύνη για τη διαχείριση των συγκρούσεων τη φέρει ο ενήλικας (γονιός) και όχι ο έφηβος ή νεαρός ενήλικας.

---

Και συμπληρώνω από κάτω

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Σε αυτό που κατηγορώ τον εαυτό μου είναι ότι όταν πλέον μεγάλωσα αρκετά δεν προσπάθησα να τον πλησιάσω μεθοδικά και ανοιχτά.

---

Quote:

---

Originally posted by weird
Δυστυχως, το οξυμωρο της υπαρξης καμια φορα, ειναι να σε προικιζει μεσα απο τον πονο και την απωλεια με δωρα, που το τιμημα τους σε κανει να αναρωτιεσαι αν αξιζουν.

---

Οξύμωρο και τραγική ειρωνία καλή μου...

Πάρα πολύ ενδιαφέρον και συγκινητικό το παράδειγμα του παιδιού που μας έδωσες. Κι εγώ δεν μπορώ να το φανταστώ πως είναι να δημιουργήσεις μια τέτοια σχέση. Εϊναι όμως μια ελπίδα να ξέρεις ότι γίνεται...Πόσο μάλλον να το έχεις δει να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου...

Ντρέπομαι που τα έχω ισοπεδώσει όλα. Που λέω ότι πια δεν υπάρχει τίποτα. Εγώ που τον ονειρευόμουν συνεχώς και έλεγα \"ήρθε\" να μου πει κάτι. Και κάτι ακραίο: που είχα κόψει εντελώς το τσιγάρο για να μη με \"βλέπει\" και στενοχωρεθεί. Μάλλον η Μ.Εβδομάδα δε με έβαλε στο πνεύμα της, δυστυχώς...

Νομίζω ότι από ένα σημείο και μετά, ανεβαίνουμε τον δικό μας Γολγοθά και προσδοκούμε στη δική μας Ανάσταση και όχι αυτήν που μας υποδεικνύουν.
Για να μη παρεξηγηθώ πιστεύω στο Θεό, αλλά όχι στους παππάδες.

Όσον αφορά στο αν μας βλέπουν ή όχι, αυτό πραγματικά με προβληματίζει πολλές φορές. Από τη μια σκέφτομαι ότι αυτό ήταν, τελείωσε και απ την άλλη λέω, είναι δυνατόν η μαμά έστω και έτσι, να βρήκε το κουράγιο να μας αφήσει? Αφού στο σπίτι επικρατούν ΑΥΣΤΗΡΑ οι δικοί της κανόνες, γιατί λέω αν με βλέπει θα γκρινιάζει ολη μέρα και θα φρικάρει που δεν την ακούω.


Ποιος ξέρει?
Θεωρίες υπάρχουν πολλές, την αλήθεια όμως, θα τη μάθουμε μόνο όταν πετάξει η ψυχή μας.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
την αλήθεια όμως, θα τη μάθουμε μόνο όταν πετάξει η ψυχή μας.

---

Μόνο τότε...

Από κει και πέρα η πίστη του καθενός για τους δικούς του ανθρώπους ας είναι κάτι που τον γαληνεύει...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
\"ο κάθε άνθρωπος δεν ζει για τους άλλους, αλλά πρώτα απ\' όλα για τον εαυτό του.\"
Συμφωνώ, ως ενήλικας, το καταννοώ και το πιστεύω πλήρως. Ως παιδί όμως ελάτε για λίγο στη θέση μου. Αν η μαμά σου είχε ελπίδες να ζήσει, πως θα αισθανόσουν αν επέλεγε να μην προσπαθήσει καν;

---

θα το ΕΝΙΩΘΑ σαν προδοσια.Πρωτα θα την επαιρνα με το καλο.Μετα... Μπορει να την απειλουσα να κανει κατι, με οτι μεσο εβρισκα πιο καταλληλο... Θα την μισουσα που ειναι τοσο φοβητσιαρα με τους γιατρους. Θα το ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ σαν να με φτυνει, να αδιαφορει.
Θα της ελεγα, αφου εισαι αναξια να το κανεις για σενα, καντο για μας. (Ειμαι καλη στα σκληρα λογια)...
Γενικως θα ΕΙΣΕΠΡΑΤΤΑ απορριψη.
Αυτα ακριβως σκεφτηκα, και σου εγραψα οτι σου εγραψα πιο πανω.
Ολες αυτες τις αντιδρασεις υποθετω θα ειχα. Στις δινω καθαρες, ανεπεξεργαστες.

Μετα θα τις επεξεργαζομουν. Θα αρχιζα να τις βλεπω με το ματι του ενηλικα, πιο αντικειμενικα, κι οχι με το βλεμμα του παιδιου, που μεσα απο την α ν α γ κ η του για αγαπη και αποδοχη, ευκολα θα τα ερμηνευε ετσι, ευκολα θα βιωνε την απορριψη.
Εσυ ανωνυμη μου σε ποιο σταδιο εισαι?