Printable View
Λοιπον εχω νεα. Τελικα θα παιρνω το Ρισπερνταλ και τα Ladose επειδη εχω και βουλιμια. Ηταν να παρω το Αμπιλιφαι αλλα ειπαμε με το γιατρο να μην το ρισκαρουμε γιατι μπορει να χασω σε κιλα αλλα ειναι πιο ελαφρυ φαρμακο και μπορει να μην με πιασει στα ψυχωτικα.
εγώ παίρνω abilify των 10 mg, 5 χρόνια τώρα..
Αρχικά είχα πάρει 6 κιλά, μετά πήρα άλλα 4 απ' τα οποία έχασα τα 2..
Τέλος πάντων, σε γενικές γραμμές δεν είμαι ευχαριστημένη απ' το βάρος μου ούτε απ' την εμφάνισή μου γενικότερα..
Ίσως φταίει όμως που δεν κάνω καμία προσπάθεια για να αδυνατίσω.. Επίσης δεν γυμνάζομαι.. Κακώς, το ξέρω..
Τώρα σχετικά με την ποιότητα ζωής, θα πω ότι είναι ανύπαρκτη..
Τουλάχιστον όταν είχα ψυχωσικό επεισόδιο, μπορεί για τους άλλους να μην ήμουνα φυσιολογική, αλλά η ζωή μου είχε ένα νόημα..
Ζούσα στην κόλαση γιατί δεν είχα ανθρώπινα συναισθήματα αλλά η ζωή μου είχε μια άλλη διάσταση, μαγική..
Τώρα που επέστρεψα στην πραγματικότητα, τί κατάλαβα εε??
Μάλλον που με επιστρέψανε, γιατί εγώ δεν ήθελα να ξεκολλήσω απ' τον κόσμο μου..
Έλεγα λοιπόν για την ποιότητα ζωής..
Η ζωή που ζω είναι τόσο βαρετή, που πραγματικά ακόμα κι αν έπεφτε μετεωρίτης στο κεφάλι μου (εντάξει και λίγο πιο πέρα λόγω μεγέθους του μετεωρίτη), δεν θα κουνιόμουν απ' τη βαρεμάρα μου, για να σωθώ..
Ή αν ερχόταν κάποιος να μας κλέψει στο σπίτι, πάλι δεν θα με ενδιέφερε καθόλου το θέμα..
Θα τον βοηθούσα κιόλας να διαλέξει ό, τι θέλει απ' το σπίτι..
Με τούτα και με τ΄άλλα θέλω να πω πως στριφογυρνάει απ' το μυαλό μου η διακοπή του φαρμάκου..
Με το γιατρό δεν βγάζω άκρη.. Μου λέει πως είμαι πιο καλά κι απ' τον ίδιο..
Και για να ξεκινήσω με άλλον γιατρό, επειδή πήγα και είδα έναν, μου είπε πως θα του πάρει καιρό, τουλάχιστον ένα χρόνο, για να με μάθει και να αποφανθεί για τα φάρμακα, αν θα τα μειώσουμε ή αν θα συνεχίσω να τα παίρνω..
Τέλος πάντων..
Θέλω να πω και μια απορία που έχω..
Τα φάρμακα τα έχουμε όντως ανάγκη??
Δλδ παλιά που δεν υπήρχαν, οι άνθρωποι πώς ζούσαν??
Και δεν είμαι άτομο που θα κατέληγε να γίνει ο τρελός του χωριού..
Ανήκω στην κατηγορία των νεοασθενών του σύγχρονου τρόπου ζωής..
Που σημαίνει πως αν το περιβάλλον δεν ήταν τόσο σκα..ά και αν είχα ζήσει πιο φυσιολογικά τη ζωή μου, δεν θα πάθαινα τίποτα το ψυχολογικό..
Μια λύση θα ήταν να άλλαζα περιβάλλον λοιπόν..
Αλλά το αποκλείω καθ'ότι δεν έχω δουλέψει ποτέ στη ζωή μου και θα με φάνε συμπούπουλη εκεί έξω..
Τα φάρμακα είναι όπως τα τρόφιμα??
Θα μου πείτε, έτσι χημικά που έχουν γίνει τα τρόφιμα, πλησιάζουν όλο και πιο πολύ να μοιάσουν στα φάρμακα..
Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το χαζοφάρμακό μου??
γιατί να πρέπει να το παίρνω μια ζωή??
Εγώ δεν ήθελα να πάρω φάρμακα..
Μου τα δώσανε για να ενταχθώ πάλι στην κοινωνία..
Καταλαβαίνω πως ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο και πως χωρίς την κοινωνία πεθαίνει, αλλά είναι άλλο αυτό, η φύση δλδ του ανθρώπου και άλλο η φύση της κοινωνίας των ανθρώπων σήμερα, η οποία είναι για τα μπάζα..
Δεν αρνούμαι την ανάγκη μου για επικοινωνία..
Αρνούμαι την επικοινωνία με τον συγκεκριμένο ηλίθιο κόσμο που έχει γεμίσει η γη..
Και ένας λόγος που οδηγήθηκα στην απομόνωση και στον κόσμο μου ήταν η μεγάλη μου ανάγκη να εξηγήσω τα ανεξήγητα του κόσμου και η μεγάλη μου απογοήτευση τελικά από αυτόν..
Δεν αξίζει κανένας εκεί έξω..
Όσοι αξίζουν πραγματικά είναι είτε κλεισμένοι στα ψυχιατρεία, είτε έχουν ήδη αυτοκτονήσει..
Κανένας άνθρωπος στις μέρες μας που τα έχει καταφέρει, δεν το έχει κάνει πατώντας επί πτωμάτων..
Όλοι όσοι είναι ψηλά, κάποιον πάτησαν και ανέβηκαν..
Έχω τόσο μεγάλη αντίδραση και άρνηση απέναντι στον κόσμο, 10 χρόνια τώρα, που δεν νομίζω πως θα καταφέρω τίποτα στη ζωή μου..
Αισθάνομαι δεν αξίζει κανένας εκεί έξω.. Με απογοητεύουν όλοι τους και για ποιο λόγο με αυτές τις συνθήκες να θελήσω να προσφέρω στην κοινωνία δουλεύοντας??
Για ποιον να δουλέψω? Για όλους αυτούς που είναι εκεί έξω και με αφήνουν αδιάφορη??
Καλή ιδέα θα ήταν να δούλευα σε ψυχιατρείο γιατί μόνο τους ψυχασθενείς αγαπάω αλλά δεν έχω σπουδάσει τίποτα..
Αυτά είχα να πω.. Ξαλάφρωσα λιγάκι..
Καλα κανεις και τα λες, συμφωνω 100% μαζι σου.
καποιοι ειναι οπως λες εσυ φαβελ κ αλλοι ειναι σχεδον οπως κ πριν το ψυχωτικο επισοδειο...εξαρταται απτο ατομο , το ποσο διερκισε το επισοδειο χωρις καποια θεραπεια και η ανταποκριση τα χαπια του καθενος ειναι διαφορετικη...ευτιχως εγω δεν εχω κανενα συμπτωμα κ δεν θελω με τπτ να ξανατρελαθω,,,και νταξει παντα ημουν απαισιοδοξη καπως οπως κ τρ..αλλα ειμαι καλα σχετικα κ εχω ελπιδα γ το μελλον
Φαβελ είσαι πανέξυπνη δεν ξέρω αν είσαι κ όμορφη :)
Favvel γραφεις ακριβως οτι σκέφτομαι...σ ευχαριστώ !! κι εγω θέλω να κλειστω μέσα στον κόσμο μου, μέσα σ΄ενα ονειρικό κουκούλι μόνη μου τελειως...μερικες φορες για να το πετυχω παίρνω εν γνώσει μου μεγάλες ποσότητες φαρμακων για να "χαθώ " έστω για καποιες ώρες...οι άλλοι αυτο το ονομάζουν ψύχωση για μένα είναι ένας προσωρινός παραδεισος...Quote:
Originally Posted by favvel
Όταν πήρα άδεια για σπουδές και δούλευα κατά διαστήματα σε ξένη χώρα δεν έπαιρνα φάρμακα. Αισθανόμουν καλύτερα, αν έμενα μάλιστα στην ξένη χώρα (Γερμανία) μόνιμα, θα το είχα ξεπεράσει. Θα ασχολούμουν με την επιστήμη μου επαγγελματικά.
Τώρα στην δημόσια υπηρεσία που δουλεύω τα πράγματα είναι σχιζοφρενικά έτσι και αλλιώς. Λίγοι ζουν καλά και παίρνουν λεφτά και θέσεις με τα μέσα τους. Εγώ υφίσταμαι mobbing (έχει αναλυθεί ο όρος κυρίως από ξένους), παρενόχληση δηλαδή που μπορεί να πάρει πολλές μορφές (τα έχουν περιγράψει καλά όσοι ασχολήθηκαν με αυτό το φαινόμενο). Από συνεχή πίεση μέχρι ψυγείο, ανάλογα με τα καπρίτσια της διοίκησης. Υποτίμηση των προσόντων μου, ανάθεση τετριμμένων εργασιών, συνεχής θόρυβος και ομιλία από συναδέλφους ή απομόνωση κ.α. Είναι κάτι που γίνεται εσκεμμένα, σχεδιασμένα (αν ψάξετε σε ξένα sites θα βρείτε ιστορίες).
Είμαι πολύ μεγάλη για να φύγω για το εξωτερικό πια.
Συνήθως στο εξωτερικό συμβουλεύουν τους ασθενείς να αλλάξουν τις καταστάσεις της ζωής τους. Αν μένεις συνέχεια σε μια αρρωστημένη κατάσταση θα είσαι άρρωστος.
Η απομόνωση γενικά δεν είναι καλή γι' αυτές τις ασθένειες. Η κοινωνικότητα μπορεί να βοηθήσει. Προσωπικά έχω σιχαθεί τόσο πολύ την Ελλάδα που θα ήθελα τώρα να έχω κοινωνικές σχέσεις με Γερμανούς. Τόσο πολύ δηλαδή.
Genesis σε καταλαβαινω, κι εγω εχω σιχαθει τους παντες και τα παντα!!!!!! Μακαρι οι Γερμανοι να ηταν καλυτεροι απο μας, αλλα δεν το νομιζω!!!!
Λοιπον, στο θεμα μας τωρα, μην παρει κανεις το Αλοπεριντιν προτεινω σε συνεννοηση με το γιατρο του βεβαια, ειναι κωλοφαρμακο, γι'αυτο ειχα βαλει και το νικνειμ απογοητευμενη, ημουν χαλια κυριολεκτικα!!!!!! Ουτε να μιλησω δεν μπορουσα, με εριχνε παρα πολυ, τωρα πηρα Ρισπερνταλ και ησυχασα, μπορει τα πραγματα να μην μου πηγαινουν οπως τα θελω αλλα δεν ειμαι μεσα σε εκεινη τη μαυριλα που μου προκαλουσε το Αλοπεριντιν, τα ελεγε ο Δημητρης78 κατι αλλα δεν τον "ακουγα"!
Oι Γερμανοί δεν είναι καλύτεροι, επικρατεί όμως η λογική στην χώρα. Από οικονομική άποψη και όσον αφορά την αξιοκρατία είναι καλύτερη η εργασία στη Γερμανία. Επίσης όσον αφορά την παιδεία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Το δανεικό χρήμα που ήρθε στην Ελλάδα και το "έφαγαν" οι εξυπνάδηκες έχει κάνει την συναναστροφή με το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού αφόρητη. Στην δουλειά μου για παράδειγμα δεν βρίσκεις σωστό άνθρωπο και αν βρεθεί, θα του έχουν κάνει τον βίο αβίωτο. Επίσης η καθημερινή αγένεια, η έλλειψη λόγου που προυποθέτει και μόρφωση (μπορεί να είναι και ατομική με το διάβασμα, δεν χρειάζεται να είναι πανεπιστημιακή), η υστερία να τα αρπάξουν, η υστερία να επιδειχθούν με το χρήμα, εμένα με απωθεί. Στο τέλος παίρνουν φάρμακα οι σωστοί και οι "τρελοί" είναι ελεύθεροι με αυτό το πανηγύρι.