Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Αγαπητή Αγγελική....
Δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς για μια μητέρα που έχασε το παιδί της.
Αυτό που θα σου πω εγώ από προσωπική μου εμπειρία, (έχασα τη μαμά 55 χρονών εντελώς ξαφνικά από έμφραγμα), είναι πως το η μόνη \"παρηγοριά\" είναι οι γύρω σου.
Σε μια κουβέντα που είχα με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου όταν εκείνοι ήταν έτοιμοι να καταρεύσουν τους είπα, \"ή μαζευόμαστε και πέφτουμε και τρεις απ΄\' τον Ισθμό, ή συνεχίζουμε να ζούμε\". Ανάπηροι μεν, αλλά ενωμένοι και αγαπημένοι πιο πολύ από ποτέ, συνεχίζουμε όσο πιο \"καλά\" μας επιτρέπει αυτή η ιστορία και δεν τη ξεχνάμε ποτέ.
Η πληγή σου, όπως και όλων όσων έχουν χάσει τόσο κοντινό τους άνθρωπο, δεν θα κλείσει ποτέ. Απλά, θα μάθεις να ζεις με αυτή και θα την κουβαλάς μέχρι να φύγεις.
Πολλές φορές σκέφτομαι πως ρίχνω όλη μου τη σκέψη στη μαμά μου και κάπου, ο άλλος μου εαυτός, μου θυμίζει πως ούτε ο μπαμπάς μου ούτε ο αδελφός μου είναι αθάνατοι. Πρέπει να προσέχουμε όσους έμειναν, και την αγάπη που μας περίσεψε απ\' αυτόν που έφυγε να τη διοχετεύσουμε στους αγαπημένους μας.
Εύχομαι σε όλους μας, όταν αφήσουμε αυτόν τον κόσμο κάπου εκεί ψηλά να μας περιμένουν, ο γιος σου, η μαμά μου, η μαμά της γουέιρντ, ο μπαμπάς της ανώνυμης, η γιαγιά της Σοφίας, η γιαγιά της Μαρίας .......Ας μείνουμε τουλάχιστον με αυτή την ελπίδα.....
Θεοφανία...........