Δε μου το λεγες να σου το στειλω? :P
Οχι ενταξει θα το ξαναπιασω καποια στιγμη
Printable View
Δε μου το λεγες να σου το στειλω? :P
Οχι ενταξει θα το ξαναπιασω καποια στιγμη
Αμα μου αρεσει κατι είμαι γρήγορη :)
Έχω διαβάσει άπειρα βιβλία σε μια μέρα επειδή κόλλησα. Αλλά οκ, δεν διαβάζονται κι όλα έτσι απλά, σε μερικά απαιτείται βαθύτερη κατανόηση και χρόνος.
Αυτό ήταν εύκολο :)
Ελισάβετ κι εγώ τσαντίστηκα με διάφορα που έκανε αλλά δεν ξέρω,τον ζήλεψα κιολας τον υιο. Ειδικά εκείσ στο τέλος που επαθε κατάθλιψη αυτος και αυτη τον πρόσεχε λες ε;
Αυτο και η μανα μου το εκανε κατα κάποιον τρόπο. Δεν με πςριποιηθηκε ποτε τόσο, ουτε κ στο 1ο καταθλιπτικό επεισοδιο απλώς οποτε αρρωσταινα ενοιωθα πως με προσέχουν,ασχετα που μετα αν ζητουσα εστω κι ενα μολύβι μου το χτυπουσε οτι δε μπορει και οτι με προσεχε οταν αρρωστησα, γιατι ειμαι τόσο απαιτητικη; και το τελειωνε με τη φραση τη ζωη μου χεις φάει, τέρας. Τεσπα. Με επιρέασε πολύ
Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App
Όχι δεν τον ζήλεψα, γιατί όλη αυτή η προσκόλληση της μάνας μου φαινόταν αρρωστημένη κάπως. Είναι σαν με την συμπεριφορά της να μην του άφησε άλλο δρόμο από το να αρρωστήσει κι ο ίδιος.
Θύμωσα σε διάφορα σημεία, εκεί που μικρός ακόμα δεν τον άφηνε να βγει να παίξει με τα άλλα παιδιά και να κοινωνικοποιηθεί γιατί η ίδια ένιωθε κενό χωρίς εκείνον (αμέτρητες "υγιείς" μανάδες το κάνουν αυτό!), που τον έκανε συνένοχο στο να της αγοράζει μπύρες ή χάπια, που ακόμα κι όταν εκείνος έπαθε κατάθλιψη είναι σαν ένα κομμάτι της να το χάρηκε γιατί ένιωσε χρήσιμη κι ότι την είχε ανάγκη... γενικά φαινόταν σαν να τον έχει ως σανίδα ή πατερίτσα.
Και με τον πατέρα θύμωσα που γινόταν όλα αυτά και δεν έπαιρνε μέρος σα να συνέβαιναν σε άλλη οικογένεια κι όχι στην δική του.
Σκέφτηκες ποτέ οτι αρρωσταίνεις και για να σε περιποιηθούν ίσως; Για να νιώσεις κάπως την αγάπη της;
Ναι. Παλια το εκανα συνειδητοποιημένα. Πριν φυγω απο τους γονεις μου, εκανα ενέσεις ινσουλινης για .να μην με ενοχλουν. Πχ στη φαση που ανακοινωσα πως θα δωσω πανελληνιες κ θα περασω κ θα φυγω απο το σπίτι (16-17 ημουν) εγινε χαμός. Ο ανθρωπος που με βιαζε μου ςλεγε πως θελω να φυγω για να πάω να γινω ***** κ οτι το ηξερε απο οταν ημουν μικρη τι τσουλα ήμουν οπότε συνειδητά ειπα πως για να με αφηνουν να διαβαζω πρέπει να "αρρωστησω" και το έκανα. Βεβαια ηταν πολύ επικινδυνο.καθε 15 εκανα 20 μοναδες απο το στυλό της μανας μου και περίμενα με μια σοκολατάρα στο χέρι. Να με παρουν χαμπάρι να με λυπηθουν και να μην φωναζουν ε κ να φαω την σοκολάτα να μην πεθανω.
Μετα απο αυτό δεν εκανα κάτι τετοιο. Δλδ μπορει αν βαριομουν να παω κάπου να ελεγα ειμαι αρρωστη αλλά το κινητρο διεφερε,καμια σχέση. Με σιχαινόμουν που μου προκαλούσα υπογλυκαιμικά σοκ. Ενοιωθα πως μονο ετοιμοθανατη αξιζα λίγη ηρεμία εκει μέσα. Ουτε καν σεβασμό...
Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App
Quote:
Originally Posted by kutchunie
α καλα... τραγικο αυτο που περιγραφεις....
εγω ξερεις τι εκανα? για να νιωσω την αγαπη που λες.... στο δημοτικο καθομουν με την πλατη μπροστα στο τζακι για να μου ανεβει πυρετος, να αρρωστησω και να κρεβατωθω για να νιωσω λιγη φροντιδα κι ενδιαφερον....
Δεν ειχα αξιωσεις φροντιδας κι ενδιαφέροντος. Η φροντιδα ηταν να μην εχω φασαρίες και να μην μπαινει στο δωμάτιό μου οποιος ηθελε οτι ωρα ηθελε οχιγια να ειμαι ησυχη, για να μην κολλήσουν... στη φαση των υπογλυκαιμικών μεχρι να καταλάβουν τι παιζει, νομιζαν ειχα δαιμονιστει ή κατι τέτοιο και εκανα κ πλάκες στους διαφορους παπαδες. Να σταματησει η κακοποιηση δεν πέρασε απο το μυαλό κανενός
Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App
Quote:
Originally Posted by kutchunie
Δεν τους περασε διοτι το θεωρουσαν νορμαλ....αρρωστημενα μυαλα = αρρωστημενες πραξεις.
Πολύ επικίνδυνο αυτό που έκανες όντως αλλά κοίτα να δεις πόσα μπορεί να σκεφτεί κανείς για να γλιτώσει από τα χειρότερα. Ένστικτο επιβίωσης θα το λεγα.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Δεν ξέρω αν το χεις αναφέρει ξανά, αλλά αυτός ο άνθρωπος καταγγέλθηκε ποτέ; Πλήρωσε έστω στο ελάχιστο για αυτά που έκανε;
Αν γίνομαι αδιάκριτη, αγνόησε την ερώτηση.
Οχι. Δεν εχει καταγγελθεί. Εχει πεθάνει τωρα. Δυστυχως δεν ειχα το μυαλό που εχω τώρα για να το ειχα κάνει. Τοτε ειχα αναλάβει την ευθυνη των οσο γινοντουσαν και ηθελα να τα καταφέρω να "ξεφύγω". Ουτε καν μου πήγαινε το μυαλο πως με το να "πληρώσει" θα ξεφευγα.
Δεν με πειραζει που ρωτας.
Quote:
Originally Posted by kutchunie
και εγω το ιδιο....
αν και η δικη μου αλλαζε μυαλα κατα καιρους... δεν ηταν ποτε ακριβως η ιδια, ειχε πολλα προσωπα....
Δηλαδη; τι εννοεις;Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Quote:
Originally Posted by kutchunie
απο τη μια ηταν η μανα-σωτηρας που θα με εσωζε απο τους κακους με τους οποιους εγω ειχα συνωμοτησει, και απο την αλλη, μετα απο χρονια, αφου ειχε ηρεμησει, ηταν γλυκυτατη και αναρωτιοταν γιατι ολα μας πηγαν στραβα? καταρα ειχαμε?
δεν ξερω πώς να το εξηγησω....
Α εννοεις τη μανα σου. Ναι ειχε θεματακια κι αυτή. Το θεμα ειναι εμεις τι αποφασεις παιρνουμς για τη δικη μας ζωη. Αυτοι οτι αποφασεις ειχαν να παρουν τις πήταν
Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App
Kutcunie λατρεύω Koρτώ , έχει διεισδήση ακριβώς στην ψυχολογική κατάσταση της μητέρας του με βαθιά κατανόηση και αποδοχή .. είναι καταπληκτικός .. και εγώ πρόσφατα το τελείωσα .. του ιδίου είναι και το "Μικρό χρονικό τρέλας" ..που περιγράφει κατά πάσα πιθανότητα την εμπειρία που είχε με μια φάση δικής του "ψυχικής υγείας "