Printable View
Το οτι δεν γινομαι πιονι αναλογα με τις επιθυμιες του δεν σημαινει οτι δεν τον σεβομαι, συμφωνω suspecia.
Κι εγω αυτο θελω να ειμαι ελευθερη, οταν ομως με απειλει οτι θα αρρωστησει αν κανω αυτο που θελω και δεν του δωσω αυτα που χρειαζεται για να νιωθει καλα?
Θεοφανια, εχω αναρωτηθει κατα καιρους το αντιστροφο. Μηπως εμεις του την θυμιζουμε, γι αυτο μας βγαζει μισος καμια φορα?
παραδειγμα, πριν λιγους μηνες, ειμαστε και οι 3 στο αμαξι, λεγαμε να φαμε στα goodys. δεν εβρισκε να παρκαρει. Νευριαζει\"δε με αφηνετε να ζησω! Μου εχετε φαει ολη τη ζωη! Δεν εχω καιρο φευγω\". Μας αφησε επι τοπου κι εφυγε...
Καλα εγω ψυχραιμη ημουν, την αδερφη μου εκανα ωρα να συνεφερω. Την βλεπω κι αυτη να εχει ψυχοσωματικα απο τον θυμο που του εχει και στενασωριεμαι, ακομα πιο αδουλευτη απο μενα ειναι...
weird οπως τα λεει η θεοφανια ειναι? γιατι εγω αντιληφθηκα οτι μιλας γενικα για την επιβολη των αποψεων του πατερα σου ασχετα με το οτι εχασες τη μητερα σου γι αυτο και απαντησα αναλογα. Αν αυτο που εγραψα ειναι ασχετο τοτε σορρυ.
Μιλω γενικα για την επιρροη του πατερα μου πανω μου. Το οτι στην δικη μου περιπτωση χαθηκε η μητερα παιζει τον ρολο του, αλλα το θεμα ειναι η σχεση των παιδιων με τους γονεις γενικοτερα.Καθε αποψη, ειναι ευπροσδεκτη. Αν θελεις sus δες αυτο που σου απαντησα πιο πανω..
Θεοφανια, σου απαντω πιο αμεσα. Ναι, μου θυμιζει την μαμα ο μπαμπας, τους εχω, \"συνυφασμενους\".
Μα είναι δυνατόν να μη του τη θυμίζετε εσείς;
Εσείς είστε το πιο σημαντικό κομμάτι από την κοινή τους ζωή, το αποτέλεσμα, αυτό που έχει να θυμάται από εκείνη.
weird...βάλτο λίγο στο κεφάλι σου.
Είστε η μόνη του χαρά, γι αυτό αγχώνεται και μπορεί να υπερβάλει.
Νιώθει ότι επιτελεί έναν κοινό σκοπό, ακόμη και αν η μαμά σου είναι \"απούσα\", εκείνος ζει πιστεύοντας ότι κάνει το χρέος του απέναντι στην ομάδα τους. Τη δική του και της μαμάς σου.
Ωραια, το δεχομαι, δεν διαφωνω. Σαν γονεας ομως, πρεπει να καταλαβει οτι μεγαλωσαμε!
Δεν ειμαι πια δεκα χρονων. Κι αυτος μοιαζει να με αντιμετωπιζει σαν να ειμαι.
Κι αυτο με πνιγει.
Αν αποστασιοποιηθείς κάποια στιγμή από αυτό, θα το δεις σαν ευλογία και όχι σαν πνίξιμο.
Είναι πολύ σημαντικό να ζει κάποιος άνθρωπος για σένα. Σκέψου το.
Η υπερπροστασια σιγουρα κρυβει μεσα της αγαπη, κι αυτο με συγκινει. Εχω κουραστει ομως να βλεπω μονο την σκοπια του πατερα μου και οχι την δικη μου. Ειμαι στο ξεκινημα, κι εχω αναγκη να ζω για μενα, οχι για εκεινον. Να εκπληρωσω τις δικες μου προσδοκιες, οχι τις δικες του.
Ειναι ωραιο να ζουν για σενα, δεν μου αρεσει ομως να μου υποδεικνυει ΠΩΣ να ζησω, για χαρη του.
Quote:
Originally posted by weird
Θεοφανια, εχω αναρωτηθει κατα καιρους το αντιστροφο. Μηπως εμεις του την θυμιζουμε, γι αυτο μας βγαζει μισος καμια φορα?
παραδειγμα, πριν λιγους μηνες, ειμαστε και οι 3 στο αμαξι, λεγαμε να φαμε στα goodys. δεν εβρισκε να παρκαρει. Νευριαζει\"δε με αφηνετε να ζησω! Μου εχετε φαει ολη τη ζωη! Δεν εχω καιρο φευγω\". Μας αφησε επι τοπου κι εφυγε...
Καλα εγω ψυχραιμη ημουν, την αδερφη μου εκανα ωρα να συνεφερω. Την βλεπω κι αυτη να εχει ψυχοσωματικα απο τον θυμο που του εχει και στενασωριεμαι, ακομα πιο αδουλευτη απο μενα ειναι...
Αυτό αντιμετωπίζω με τον αδελφό μου...Πρέπει συνέχεια να του μεταφράζω τις εκρήξεις του μπαμπά γιατί γίνεται κουρέλι...
Πες μου τι μπορούμε να κάνουμε. Δεν ειμαστε μόνες μας και αυτό είναι και ΕΥΤΥΧΩΣ και ΔΥΣΤΥΧΩΣ
Ο αδερφος σου ποσο ειναι? Η δικια μου ειναι δυο χρονια πιο μικρη και γυι αυτο επηρεαζεται πολυ απο τον πατερα μου. Εξαλλου εχει ελλειμα στοργης κι αγαπης. Η μονη πηγη απο οπου μπορουσε να τα λαβει ειναι ο μπαμπας και βλεποντας οτι δεν τα παιρνει τσακιζεται. Ο αδερφος σου τι ψαχνει απο τον πατερα σου?
Ρωτησες αν με πιεζει στη δουλεια.. Καθε μερα!!! Με παιρνει τηλεφωνο κι αναρωτιεται γιατι δουλευω. Θελει να με στηριζει αυτος οικονομικα και να γραφτω επιτελους στο φροντηστηριο για να δωσω τις εξετασεις και να περασω εκει που μου υποδεικνυει.
Μιλαμε ενω ειμαι στη δουλεια και μου λεει:\"να ξερεις, εγω εχω πιο υψηλες προσδοκιες απο εσενα\". Μετα αρχιζω κι εγω να αγχωνομαι και δεν λειτουργω καλα. Τοσο με επηρεαζει.
Ο αδελφός μου είναι 4 χρόνια μικρότερος.
Ενώ είναι πολύ σκληρός και έξυπνος στη δουλειά του και τη ζωή του, με μια κουβέντα του μπαμπά γίνεται κουρέλι. Κάνω φοβερές προσπάθειες για να τον επαναφέρω.
Η δική μας πληγή είναι πόλύ νωπή και τα πάντα πολλαπλασιάζονται, ακόμη και τα ασήμαντα...Δεν περιμένει τίποτα από τον μπαμπά. Τον έχουμε σαν μωρό. Νιώθουμε ότι εκείνος ειναι σε πιο δύσκολη φάση από μας και προσπαθούμε να τον παρηγορήσουμε. Εγώ περισσότερο, ο αδελφός μου το παλεύει.....
Γιατί δεν του κάνεις τη χάρη?
Δεν σου ζητάει παράλογα πράγματα, μόνο να σε δει καλύτερα.
Μη βάζεις την απώλεια εμπόδιο...