Εγώ κρίσεις πανικού κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν πάθαινα. Γενικότερα μια δυο φορές εχω πάθει κρίση πανικού στη ζωή μου και για να είμαι ειλικρινής δε με φόβιζαν τόσο οσο η κατάθλιψη. Επίσης στην εγκυμοσύνη αν και αρχικά είδα προδρόμους κατάθλιψης, δεν το επικοινώνησα στο γιατρό και μετά μου βγήκε πολύ άσχημα. Λίγο οι ορμόνες λίγο το ότι είχα καποιες επιπλοκές λίγο το ότι μετακομίσαμε σε άλλη πόλη και επεσαν πολλά πάνω μου, ξέφυγα και δεν γινόταν να επανέλθω στην πραγματικότητα με κουβεντούλα. Μου εδωσε νομίζω σεροξατ ή κατι τετοιο ο γιατρος μου, το 1/4 του χαπιου και με έπαιρνε κάθε μέρα τηλ για καμια ωριτσα και τα λέγαμε. Απλώς ενοιωθα πολύ ασχημα σα να επρόκειτο να τελειώσει η ζωή μου.Quote:
Originally Posted by σουζι1
Και πάλι, πιστεύω πως πιο παρανοική φάση δεν έχω περάσει, γιατι με την καταθλιψη ηξερα πως όλα ηταν κατάμαυρα, οκ. Αλλά με την εγκυμοσύνη εκει που γελουσα εκλαιγα κι εκει που ενοιωθα απροστάτευτη φώναζα σαν τον κοναν τον βαρβαρο για ψιλου πήδημα.
Ο γιατρός μου από ένα σημείο και μετά συμβούλευε τον αντρα μου. Να μην με αφήνει μόνη, να μιλήσει με ψυχίατρο στην πολη μας για μετα την γέννα, να κανονίσουμε με γυναικολόγο ότι αν αρχίσω να κλατάρω εντελώς να κάνω πρόωρο τοκετο κτλ.
Γενικότερα ελαχιστα θυμάμαι από τότε. Ποτέ πριν στη ζωη μου δεν ειχα νοιώσει πως τα ακραια ή τα άσχημα συναισθήματά μου δεν είχαν κινητρο. Αυτό που με κράτησε να μην εξαφανιστώ ήταν το ότι ενοιωθα να αγαπω τον αντρα μου πιο πολύ από την ανάγκη μου να φυγω και να γίνω πάλι ξένη και μόνη και με έπεισαν πως αν μετά την γέννα θα συνέχιζα να εχω την ιδια αποψη για τα πραγματα θα εφευγα. Γενικότερα είχα πάντα θεμα μεγάλο με τις τάσεις φυγής, σα να μην με χωρά ο τόπος.
