Α μπραβο. Αυτο. Κανονικα σκασιλα μου και δεν θα επρεπε να δινω σημασια. Οξυμωρο ομως απο την μια με υποτιμω οσο δεν παει και δεν νοιαζομαι για μενα και απο την αλλη κολλαω σε μαλακιες και φαινεται οτι με νοιαζει. Ειναι επειδη θελω να αποδειξω την αξια μου με λαθος τροπο, δηλαδη νομιζω πως θα αποδεκτω τον εαυτο μου οταν τελειωσω τη σχολη μου και κανω γενικα καποια πιο σοβαρα πραγματα στη ζωη μου απο αυτα που κανω τωρα. Σε σημειο που σε καποιες φασεις η ιδια επιλεγω να με φτασω στα ακρα, δηλαση εργασιοθεραπεια να μην καθομαι καθολου, να νιωθω καπου χρησιμη και ανεξαρτητη ρε παιδι μου. Αν καθησω μονη εγω και οι σκεψεις μου ουυ παει.. Απο την αλλη δεν το νομιζω απλα, ειναι κατι που ισχυει γενικα. Δεν ειναι παραλογο, η αυτοπεποιθηση χτιζεται με το τι κανεις. Και γενικα απο το περιβαλλον, συμφωνω. Η αυτοεκτιμηση παλι οχι... Πρεπει να αποδεκτω τον εαυτο μου ετσι οπως ειναι και οτι παντοτε θα με υποτιμω οοο,τι κι' αν κανω, και οτι απλα ανα περιοδους αναλογως και με το τι κανω θα εχω κααπως πιο ανεβασμενη αυτοπεποιθηση και δεν θα νιωθω τοσο χαλια, θα βοηθαει λιγο και η λογικη. Τωρα ολα σκατα.
Μακαρι να μπορουσα να ζησω με την δικη σου φιλοσοφια χωρις να βασανιζομαι εξτρα για βλακειες. Τοσα προβληματα και να τα βαζω με το μυαλο και τις δυνατοτητες μου. Να παω στο διαολο..