Είναι πάρα πολύ συχνό το φαινόμενο να κόβουμε τα φάρμακά μας, κυρίως επειδή αισθανόμαστε τέλεια ή \"για δοκιμή\". (Σχεδόν όλοι μας το έχουμε επιχειρήσει, αλλά με δυσάρεστα αποτελέσματα).
Αλλά από κάποιο σημείο και μετά (ως \"παλιοί\") συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι θα τα παίρνουμε εφ\' όρου ζωής. Εξ άλλου ισχύει το \"όταν παίζει καλά η ομάδα, δεν την αλλάζουμε\".
Πάντως πολλές ασθένειες απαιτούν λήψη φαρμάκων εφ\' όρου ζωής (π.χ. διαβήτης - ινσουλίνη, πες ότι είχες καρδιά κι έπαιρνες καθημερινά σαλοσπίρι). Αλλά, λόγω του στιγματισμού, στις ψυχασθένειες υπάρχει \"ταμπού\".
Γι\' αυτό Keep, επειδή σε βλέπω σα φίλο και με έχεις βοηθήσει πολύ με τα posts σου, εγώ δεν θα σου πω μπράβο. Θα σου πω απλά να μην έχεις κανένα κόμπλεξ με τα φάρμακα.
Σε μερικά χρόνια, όχι πολλά, η \"ασθένειά\" μας θα θεραπεύεται κατα 99% (γονιδιακή θεραπεία, κλπ.) και θα ζήσουμε μια \"φυσιολογική\" ζωή. Ως τότε ψυχραιμία, υπομονή και όχι πειράματα με τα φάρμακα.
