πως να αντιμετωπίσω ενδεχόμενο επεισόδιο

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν ο διπολικός και το περιβάλλον του κάνουν όσο το δυνατόν καλύτερη θεραπεία και παρακολούθηση ώστε να αποκλειστούν ή μετριαστούν οι ακραίες διακυμάνσεις στην ψυχολογία του. Είναι άλλο πράγμα να έχεις διπολική διαταραχή και να είναι όσο το δυνατόν υπό έλεγχο, να αισθάνεσαι σχεδόν όπως ένας άνθρωπος χωρίς την διαταραχή, με τα πάνω του και τα κάτω του, αλλά σε γενικές γραμμές να έχεις σταθερότητα και φυσιολογικές σκέψεις κι αν δεις ότι πας να ξεφύγεις να το προλαβαίνεις και άλλο να έχεις το θέμα σχεδόν αρρύθμιστο και η ψυχολογία σου να κυμαίνεται συνεχώς σαν το εκκρεμές από το ένα άκρο στο άλλο.

Επειδή μένω επαρχία, γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που έχουν κάποιο θέμα ψυχικής υγείας, πήγαν μια φορά σε γιατρό πριν 30 χρόνια, τους έγραψε ένα φάρμακο κι από τότε απλά ανανεώνουν την συνταγή και περιμένουν όλα να λυθούν ως δια μαγείας. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά.

Από την άλλη, έχω καλή μου φίλη από μορφωμένο περιβάλλον που ζει σε πόλη κοντά σε πολλές υποδομές και γιατρούς ψυχικής υγείας, που όταν εκδήλωσε κρίση μανίας καταλάβαν οι δικοί της ότι κάτι τρέχει, το κατάλαβε και η ίδια, το ψάξανε, άλλαξε 2-3 γιατρούς μέχρι να βρει τον ιδανικό για εκείνη, της πήρε περίπου ένα χρόνο να αποκτήσει μία σταθερότητα κι από τότε, κοντά 10 χρόνια μετά, δεν έχει εκδηλώσει κάποιο ακραίο επεισόδιο. Ξέρει ότι μια ζωή θα πρέπει να παίρνει αγωγή, ξέρει ότι κάθε λίγους μήνες θα πρέπει να κάνει εξετάσεις, έχει αναπτύξει σχέση εμπιστοσύνης με την ψυχίατρο και αν αισθάνεται πεσμένη ή σε υπερένταση αμέσως θα απευθυνθεί σε εκείνη, κατά καιρούς αν αισθάνεται ότι αυτό θα την βοηθήσει πάει και σε ψυχαναλυτή και γενικά η κοπέλα έχει αποδεχτεί την κατάστασή της, κάνει ότι πρέπει για αυτό και έχει μια απολύτως φυσιολογική ζωή. Δουλεύει, κάνει σχέσεις, ζει μόνη της εδώ και δυο χρόνια απ΄όταν χώρισε από τον τελευταίο της σύντροφο, τώρα είναι στην αρχή μιάς άλλης σχέσης. Είναι ανεξάρτητη, λειτουργική και φυσιολογική. Έχει την στήριξη της οικογένειας και των φίλων της όπως κάθε άνθρωπος και δεν ομφαλοσκοπεί συνεχώς ή περιμένει να μένει με τους δικούς της και να της χαϊδεύουν οι τριγύρω τα αφτιά. Είμαι από τα ελάχιστα άτομα στις παρέες της που ξέρουν ότι έχει διπολική διαταραχή και κανείς δεν θα το υποψιαζόταν βλέποντάς την σήμερα.

Δεν λέω, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά πολλές φορές βάζει το περιβάλλον μία ταμπέλα "διπολικός" στον άλλο, την βάζει και ο ίδιος στον εαυτό του και κάπου επαναπαύεται κιόλας. "Έκανα την τάδε μλκια αλλά φταίει η διαταραχή", "δεν δουλεύω γιατί έχω διαταραχή", "κερατώνω την σχέση μου γιατί είμαι σε μανία, αλλά οκ, είμαι ειλικρινής και είμαι κι άρρωστος κι όλα μου συγχωρούνται", "κάποιο πρόσωπο ενδιαφέρεται για εμένα, αλλά εγώ είμαι όπως είμαι, δεν κάνω προσπάθεια να βελτιώσω τον εαυτό μου"...

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν ο διπολικός και το περιβάλλον του κάνουν όσο το δυνατόν καλύτερη θεραπεία και παρακολούθηση ώστε να αποκλειστούν ή μετριαστούν οι ακραίες διακυμάνσεις στην ψυχολογία του. Είναι άλλο πράγμα να έχεις διπολική διαταραχή και να είναι όσο το δυνατόν υπό έλεγχο, να αισθάνεσαι σχεδόν όπως ένας άνθρωπος χωρίς την διαταραχή, με τα πάνω του και τα κάτω του, αλλά σε γενικές γραμμές να έχεις σταθερότητα και φυσιολογικές σκέψεις κι αν δεις ότι πας να ξεφύγεις να το προλαβαίνεις και άλλο να έχεις το θέμα σχεδόν αρρύθμιστο και η ψυχολογία σου να κυμαίνεται συνεχώς σαν το εκκρεμές από το ένα άκρο στο άλλο.

Επειδή μένω επαρχία, γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που έχουν κάποιο θέμα ψυχικής υγείας, πήγαν μια φορά σε γιατρό πριν 30 χρόνια, τους έγραψε ένα φάρμακο κι από τότε απλά ανανεώνουν την συνταγή και περιμένουν όλα να λυθούν ως δια μαγείας. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά.

Από την άλλη, έχω καλή μου φίλη από μορφωμένο περιβάλλον που ζει σε πόλη κοντά σε πολλές υποδομές και γιατρούς ψυχικής υγείας, που όταν εκδήλωσε κρίση μανίας καταλάβαν οι δικοί της ότι κάτι τρέχει, το κατάλαβε και η ίδια, το ψάξανε, άλλαξε 2-3 γιατρούς μέχρι να βρει τον ιδανικό για εκείνη, της πήρε περίπου ένα χρόνο να αποκτήσει μία σταθερότητα κι από τότε, κοντά 10 χρόνια μετά, δεν έχει εκδηλώσει κάποιο ακραίο επεισόδιο. Ξέρει ότι μια ζωή θα πρέπει να παίρνει αγωγή, ξέρει ότι κάθε λίγους μήνες θα πρέπει να κάνει εξετάσεις, έχει αναπτύξει σχέση εμπιστοσύνης με την ψυχίατρο και αν αισθάνεται πεσμένη ή σε υπερένταση αμέσως θα απευθυνθεί σε εκείνη, κατά καιρούς αν αισθάνεται ότι αυτό θα την βοηθήσει πάει και σε ψυχαναλυτή και γενικά η κοπέλα έχει αποδεχτεί την κατάστασή της, κάνει ότι πρέπει για αυτό και έχει μια απολύτως φυσιολογική ζωή. Δουλεύει, κάνει σχέσεις, ζει μόνη της εδώ και δυο χρόνια απ΄όταν χώρισε από τον τελευταίο της σύντροφο, τώρα είναι στην αρχή μιάς άλλης σχέσης. Είναι ανεξάρτητη, λειτουργική και φυσιολογική. Έχει την στήριξη της οικογένειας και των φίλων της όπως κάθε άνθρωπος και δεν ομφαλοσκοπεί συνεχώς ή περιμένει να μένει με τους δικούς της και να της χαϊδεύουν οι τριγύρω τα αφτιά. Είμαι από τα ελάχιστα άτομα στις παρέες της που ξέρουν ότι έχει διπολική διαταραχή και κανείς δεν θα το υποψιαζόταν βλέποντάς την σήμερα.

Δεν λέω, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά πολλές φορές βάζει το περιβάλλον μία ταμπέλα "διπολικός" στον άλλο, την βάζει και ο ίδιος στον εαυτό του και κάπου επαναπαύεται κιόλας. "Έκανα την τάδε μλκια αλλά φταίει η διαταραχή", "δεν δουλεύω γιατί έχω διαταραχή", "κερατώνω την σχέση μου γιατί είμαι σε μανία, αλλά οκ, είμαι ειλικρινής και είμαι κι άρρωστος κι όλα μου συγχωρούνται", "κάποιο πρόσωπο ενδιαφέρεται για εμένα, αλλά εγώ είμαι όπως είμαι, δεν κάνω προσπάθεια να βελτιώσω τον εαυτό μου"...

---

Δεν περιμενω απο τους ηλικιωμενους γονεις μου ή απο τον περιγυρο μου να μου ''αφαιρεσουν'' την ταμπελα του διπολικου, ειναι πολυ κλειστη η κοινωνια στην οποια ζω και ολοι ψαχνουν να ασχοληθουν με τις ζωες των αλλων ωστε να αποκτησει νοημα η δικη τους ζωη. Το ειπα και σε προηγουμενο σχολιο, πως το οτι η φιλη μου ειναι ζηλιαρα την κανει να υποπτευεται το καθε τι ( εγιναν λιγο Αννιτα Πανια τα πραγματα αλλα δε βαριεσαι, εδω που φτασαμε θα σας αντιμετωπισω λιγο ως συμβουλους γαμου). Λεει ας πουμε πως πιστευει οτι ειναι θεμα συγκυριων το οτι δεν εχω ερθει σε σεξουαλικη επαφη με αλλες γυναικες και οτι πολυ θα το ηθελα, αυτο ομως δεν ειναι αληθεια, εαν ηθελα ισως και να δημιουργουσα τις συγκυριες εκεινες που να μου επετρεπαν να το κανω, δε θελω ομως και δε θελω γιατι δε θελω να τη χασω.. γιατι ειναι σημαντικο για μενα να μην την πληγωσω. Αυτη ειναι και η κοσμοθεωρια μου αν θες, οι ανθρωποι να κανουν αυτα που θελουν και οχι αυτα που πρεπει, στην προκειμενη δηλαδη δεν εχω πλαγιασει με αλλη γυναικα επειδη δεν ηθελα και οχι επειδη δεν πρεπει να κερατωνεις τη σχεση σου..
Η αληθεια ειναι οτι μεσω του Φ/Β εχω δει πολλους ανθρωπους με ΔΔ να εχουν παραιτηθει απο τη ζωη, αλλα οχι αδικα, εκει που εχεις βαλει τη ζωη σου σε ταξη , εκει που εχεις φτιαξει ενα πλανο και δουλευεις πανω σ αυτο, ερχεται μια διαταραχη και φερνει τα πανω κατω. Ερχεται ενας γιατρος και σου λεει οτι η αντιληψη που εχεις για τα πραγματα ειναι στρεβλη. Ξερεις ποσο δυσκολο ειναι αυτο; Ολοι μεσω της αντιληψης δεν πορευομαστε; ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να μην εισαι σιγουρος αν αυτο που αντιλαμβανεσαι ως αληθες να μην εισαι και εντελως σιγουρος αν ειναι οντως αληθες; .. Καποιος βεβαια ειχε πει πολυ σωστα κατα τη γνωμη μου πως ''Η τρελα δεν ειναι απλα μια αρρωστια, ειναι και ενας αλλος τροπος να δεις εναν κοσμο αρρωστο απ την πολλη κανονικοτητα..''

Εν πασει περιπτωση , στη φιλεναδα σου πηρε ενα χρονο, σε μενα πηρε αρκετα περισσοτερο να ορθοποδησω, αλλα ορθοποδησα. Δουλευω σ ενα κτημα που εχω, μια δουλεια που αγαπαω πολυ και ετσι εχω βρει την ψυχικη μου ηρεμια.. Αλλο παλι κ αυτο.. προσπαθω να καλλιεργω με οσο το δυνατον πιο φυσικο τροπο, οταν το λεω σε σενα και αν εισαι του ρομαντικου οπως ειμαι και γω, κατα πασα πιθανοτητα θα μου πεις , μπραβο συνεχισε. Ελα ομως που στο χωριο μου και με τον τροπο που αντιλαμβανονται αυτοι τα πραγματα, αυτη μου η φιλοσοφια ειναι αποκυημα της τρελας μου.. Εδω σε θελω τωρα, να ακολουθησω τον τροπο με τον οποιο αντιλαμβανεσαι εσυ τα πραγματα, ή να κανω το ακριβως αντιθετο για να μην παω κοντρα στην αντιληψη που εχουν αυτοι εδω; Απο τη μια ειναι η δικη σου η λογικη , στον αντιποδα η λογικη αυτωνων εδω και στη μεση εγω με τη στρεβλη μου αντιληψη...

Τελος παντων , ολα αυτα στα λεω για να δεις οτι τελικα οι φυσιολογικες σκεψεις που αναφερεις πιο πανω ειναι μια εννοια πολυ σχετικη. Εαν βγαλεις απ τη μεση τις ψυχωσεις που ειναι το ανωτερο σταδιο μιας μανιας , οι σκεψεις ενος διπολικου ασθενους ειναι απολυτα φυσιολογικες, ο τροπος που τις εκφραζει ειναι αυτο που ειναι το προβλημα. Αν και γ αυτο διατηρω τις επιφυλαξεις μου κιολας. Αναφερει η φιλη μου ( μου φαινεται παραξενο που δεν τη λεω με τ ονομα της , αλλα στα πλαισια της ανωνυμιας την αποκαλω φιλη) για καποιες συναναστροφες με τον υποκοσμο, ακου ομως πως εχουν τα πραγματα.

Πριν πολλα χρονια , οταν ημουν στην εφηβεια ακομα, ειχε ερθει ενας βοσκος και ειχε βρει τον πατερα μου για να του νοικιασει ενα κτηριο που εχουμε ωστε να βαζει τα προβατα του οταν τα φερνει στην περιοχη μας. Καποια στιγμη 3-4 μηνες αφου ειχε παρει τα προβατα, στο χωραφι ενος γειτονα, ενα βραδυ πηγαν και εσκαψαν με εναν εκσκαφεα. Το ειδε ο πατερας μου την αλλη μερα , ειδοποιησε το γειτονα και πηγαν στην αστυνομια. Αυτοι αντι να στειλουν αστυνομικους, εστειλαν κατι μπατσους οι οποιοι εβγαναν το συμπερασμα οτι καποιος θα εθαψε τιποτα χαλασμενα τυρια απο κανα τυροκομειο.. Σε ενα μερος που βριθει απο αρχαια.. Τι σου λεει αυτο; Οτι και οι μπατσοι ειναι στο κολπο ε;; Εμενα παντως αυτο μου λεει.. Στο σημερα τωρα ενα βραδυ ηρθε στο σπιτι ο ενας γιος αυτου του βοσκου και μου ειπε οτι στο κτημα μου εχουν εντοπισει αρχαια και να σκαψουμε να τα πουλησουμε.. Του ειπα οχι και μετα 3-4 μερες τον βρηκα στο κτημα μου να κλεβει ξυλα.. Αυτο τι σου λεει; Εμενα παντως μου λεει οτι δεν ειχε σκοπο να παψει να μπαινει σε ξενα χωραφια.. Οταν λοιπον εκανα το τελευταιο επεισοδιο θεωρησα οτι αυτοι οι ανθρωποι εχουν βαλει στοχο να σκαψουν στο κτημα μου , τους εβλεπα συνεχως οπου πηγαινα ( Στα χωρια λιγο πολυ ξερουμε τι καπνο φουμαρει ο ενας κ ο αλλος ) και θεωρησα οτι με παρακολουθουν ( μανια καταδιωξης ή και οχι ; γιατι δυο μηνες μετα επιασαν μερικους αρχαιοκαπηλους) Το πηρα λοιπον πατριωτικα και τα εβαλα μαζι τους λεγοντας τους να κατασκαψουν οπου θελουν αλλα οποιος πλησιασει τη δικη μου γη θα του κοψω την καρωτιδα.. Παρακινδυνευμενο μιας και τετοιοι ανθρωποι δεν αστειευονται αλλα κοιτα τωρα.. Ουτε γω εχω παθει τιποτα ουτε κανενας απο δ αυτους εχει ξαναπλησιασει προς τα κει... Παρακινδυνευμενο αλλα αποτελεσματικο.. Τωρα βεβαια που δεν ειμαι σε επεισοδιο δε θα το εκανα, αλλα οχι γιατι δε θα το ηθελα αλλα γιατι θα τους φοβομουν...
Αυτα απο μενα.. Καλο σας Βραδυ..

Το σχόλιό μου βασίζεται κυρίως σε αυτό που ανέφερε η κοπέλα, ότι είχες δύο επεισόδια όταν δεν ακολουθούσες αγωγή και αν θυμάμαι καλά ότι δεν ήταν σίγουρη αν έβλεπες τον γιατρό και ότι αισθάνεσαι πως έρχεται άλλο επεισόδιο αλλά να μην το πει στους δικούς σου. Το να κόβεις από μόνος σου τα φάρμακα (αν το έχεις κάνει) δεν βοηθά. Το να βλέπεις τους γιατρούς σου με καχυποψία επίσης δεν βοηθά. Το να μην έχεις το θάρρος ή την δυνατότητα να συζητήσεις με τους γιατρούς τι αισθάνεσαι ώστε να σου ρυθμίζουν την αγωγή και πιθανόν να κάνεις και κάποια ψυχοθεραπεία ταυτόχρονα, είναι σαν να κοιτάς περιστασιακά και με προχειρότητα την κατάστασή σου κι όχι σαν να την αντιμετωπίζεις όπως πρέπει.

Εμένα μου έχει μείνει η εντύπωση ότι δεν ακολουθείς σωστά μια θεραπεία. Βρες έναν γιατρό που να του έχεις εμπιστοσύνη και που θα σε παρακολουθεί σωστά, κάποιον που θα έχεις σωστή επικοινωνία και θα βλέπεις όσο συχνά χρειάζεται και αν αισθάνεσαι ας πούμε ότι έρχεται επεισόδιο να αισθάνεσαι άνετα να του μιλήσεις και να το προλάβετε και με τον καιρό να σταθεροποιηθεί η κατάστασή σου. Μπορεί αυτός να είναι ένας εξειδικευμένος ψυχίατρος που ο ίδιος να συστήσει και κάποιον ψυχολόγο παράλληλα. Ξέρω, εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις, μόνο έτσι θα βελτιωθούν τα πράγματα όμως.

Όσο για αυτά που λες περί κανονικότητας, δεν θα διαφωνήσω. Όποιος ξεφεύγει λίγο από τον τρόπο σκέψης των άλλων, αμέσως τον βγάζουμε περίεργο, "προβληματικό" και ξέρω κι εγώ τι άλλο. Η ζωή στις κλειστές κοινωνίες είναι ακόμα πιο δύσκολη, πραγματικά. Και τα πράγματα συχνά παρερμηνεύονται και παίρνουν υπερβολικές διαστάσεις. Εγώ δεν έδωσα στην κοπέλα όλα τα δίκια του κόσμου, πιθανόν να είναι υπερβολική σε αυτά που έγραψε, συνήθως η αλήθεια είναι κάπου στην μέση.

Αν θεωρείς ότι σε πολλά υπερβάλει κι ότι είναι υπερβολικά ζηλιάρα, ίσως θα έπρεπε κι εκείνη να το δουλέψει αυτό. Πιστεύεις ότι έχετε μια καλή επικοινωνία γενικά; Διότι εγώ καταλαβαίνω ότι πολλά πράγματα τα ερμηνεύετε υπό άλλη οπτική γωνία. Έχεις σκεφτεί να την βάλεις πιο ενεργά μέσα σε όλο αυτό; Είναι ένα ρίσκο βέβαια, αλλά αν θεωρείς ότι η σχέση έχει γερά θεμέλια, ίσως να έπρεπε να σε συνοδεύει η κοπέλα στους γιατρούς και να σε βοηθήσει να το ψάξετε περισσότερο. Όπως λες οι γονείς σου είναι σε μεγάλη ηλικία και ζουν σε μία κλειστή κοινωνία, ίσως μια συνομήλική σου που σε νοιάζεται να σε βοηθούσε περισσότερο σε αυτό το κομμάτι; Ίσως να ήταν σοφή κίνηση ένας ψυχολόγος να σας συμβούλευε και τους δύο σαν ζευγάρι στα τα της σχέσης σας;

Αλήθεια, πως και μπήκες εδώ, σου είπε η φίλη σου για το φόρουμ; Κι αυτή που βρίσκεται τώρα; : )

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Το σχόλιό μου βασίζεται κυρίως σε αυτό που ανέφερε η κοπέλα, ότι είχες δύο επεισόδια όταν δεν ακολουθούσες αγωγή και αν θυμάμαι καλά ότι δεν ήταν σίγουρη αν έβλεπες τον γιατρό και ότι αισθάνεσαι πως έρχεται άλλο επεισόδιο αλλά να μην το πει στους δικούς σου. Το να κόβεις από μόνος σου τα φάρμακα (αν το έχεις κάνει) δεν βοηθά. Το να βλέπεις τους γιατρούς σου με καχυποψία επίσης δεν βοηθά. Το να μην έχεις το θάρρος ή την δυνατότητα να συζητήσεις με τους γιατρούς τι αισθάνεσαι ώστε να σου ρυθμίζουν την αγωγή και πιθανόν να κάνεις και κάποια ψυχοθεραπεία ταυτόχρονα, είναι σαν να κοιτάς περιστασιακά και με προχειρότητα την κατάστασή σου κι όχι σαν να την αντιμετωπίζεις όπως πρέπει.

Εμένα μου έχει μείνει η εντύπωση ότι δεν ακολουθείς σωστά μια θεραπεία. Βρες έναν γιατρό που να του έχεις εμπιστοσύνη και που θα σε παρακολουθεί σωστά, κάποιον που θα έχεις σωστή επικοινωνία και θα βλέπεις όσο συχνά χρειάζεται και αν αισθάνεσαι ας πούμε ότι έρχεται επεισόδιο να αισθάνεσαι άνετα να του μιλήσεις και να το προλάβετε και με τον καιρό να σταθεροποιηθεί η κατάστασή σου. Μπορεί αυτός να είναι ένας εξειδικευμένος ψυχίατρος που ο ίδιος να συστήσει και κάποιον ψυχολόγο παράλληλα. Ξέρω, εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις, μόνο έτσι θα βελτιωθούν τα πράγματα όμως.

Όσο για αυτά που λες περί κανονικότητας, δεν θα διαφωνήσω. Όποιος ξεφεύγει λίγο από τον τρόπο σκέψης των άλλων, αμέσως τον βγάζουμε περίεργο, "προβληματικό" και ξέρω κι εγώ τι άλλο. Η ζωή στις κλειστές κοινωνίες είναι ακόμα πιο δύσκολη, πραγματικά. Και τα πράγματα συχνά παρερμηνεύονται και παίρνουν υπερβολικές διαστάσεις. Εγώ δεν έδωσα στην κοπέλα όλα τα δίκια του κόσμου, πιθανόν να είναι υπερβολική σε αυτά που έγραψε, συνήθως η αλήθεια είναι κάπου στην μέση.

Αν θεωρείς ότι σε πολλά υπερβάλει κι ότι είναι υπερβολικά ζηλιάρα, ίσως θα έπρεπε κι εκείνη να το δουλέψει αυτό. Πιστεύεις ότι έχετε μια καλή επικοινωνία γενικά; Διότι εγώ καταλαβαίνω ότι πολλά πράγματα τα ερμηνεύετε υπό άλλη οπτική γωνία. Έχεις σκεφτεί να την βάλεις πιο ενεργά μέσα σε όλο αυτό; Είναι ένα ρίσκο βέβαια, αλλά αν θεωρείς ότι η σχέση έχει γερά θεμέλια, ίσως να έπρεπε να σε συνοδεύει η κοπέλα στους γιατρούς και να σε βοηθήσει να το ψάξετε περισσότερο. Όπως λες οι γονείς σου είναι σε μεγάλη ηλικία και ζουν σε μία κλειστή κοινωνία, ίσως μια συνομήλική σου που σε νοιάζεται να σε βοηθούσε περισσότερο σε αυτό το κομμάτι; Ίσως να ήταν σοφή κίνηση ένας ψυχολόγος να σας συμβούλευε και τους δύο σαν ζευγάρι στα τα της σχέσης σας;

Αλήθεια, πως και μπήκες εδώ, σου είπε η φίλη σου για το φόρουμ; Κι αυτή που βρίσκεται τώρα; : )

---

Εμ, οταν της λεω εγω οτι πρεπει να δει κ εκεινη ψυχολογο δε μ ακουει... Λες εσενα να σ ακουσει;; Αστειευομαι..
Κοιταξε, τοτε που εγραψε ηταν μια κακια στιγμη, γενικα καλα ειμαστε, υπαρχει αγαπη και εχουμε και πολλα κοινα ενδιαφεροντα, για παραδειγμα θελουμε να φτιαξουμε κηπο με ντοπιες ποικιλιες για το καλοκαιρι. Το κακο ειναι οτι δεν της περισσευει πολυς χρονος και ακομα δεν εχουμε σπειρει.. Αυτος ειναι και ενας ακομη λογος που δε θελω να την βαλω περισσοτερο μεσα σ αυτο, εχει και την αποκλειστικη ευθυνη του παιδιου της κιολας και δε θελω να της φορτωσω και ενα δευτερο.. Η αληθεια ειναι οτι δε βλεπω γιατρο οσο συχνα θα επρεπε ισως, ειχα την τυχη να πεσω σε πολυ καλη γιατρο απο την αρχη και της το αναγνωριζω αυτο, μου ειχε δωσει μια αγωγη την οποια ακολουθω αυτη τη στιγμη και ειχαμε βρει το φαρμακο που με κραταει σταθερο. Το κακο ηταν οτι αυτο το φαρμακο πειραξε το θυροειδη μου και αφου ημουν σταθερος γυρω στα τεσσερα χρονια το σταματησα με την εγκριση της ( δε λεω ποιο, απο το φοβο μη και το δει κανενας αλλος διπολικος γιατι αφορμες ψαχνουμε να κοψουμε τα φαρμακα..) Απο κει και υστερα ομως εκανα ενα επεισοδιο και στα επεισοδια επειδη αισθανεσαι και λιγο ( ως πολυ) θεος δε θελεις να το χασεις και εχεις αρνηση σε οποιασδηποτε μορφης θεραπεια. Επειτα απο δυο χρονια εκανα και ενα δευτερο, με χωσανε μεσα και ησυχασα... Εκει με φορτωσαν στα φαρμακα και εγινα λιγο φυτο.. Οταν βγηκα αποφασισα να παρω τα χαπια που μου χε δωσει η πρωτη γιατρος χωρις βεβαια να χω παει να τη δω.. Ολο λεω οτι θα παω αλλα μ εχει πιασει αναβλητικοτητα... Ειναι και λιγο μακρυα.. Συντομα ομως θα το κανω.. Το φορουμ το βρηκα ψαχνοντας επειτα απο μια συζητηση που ειχα μαζι της και μου ειπε οτι εγραψε καπου.. Ε, βρηκα το ποστ που με φωτογραφιζε.. Οσο για το επεισοδιο που της ειπα οτι κανω το ειπα γιατι ηθελα να γλιτωσω λιγη γκρινια .. Βοηθαει να το χρησιμοποιουμε σε ορισμενες περιπτωσεις...