Η συναισθηματική υπερφαγία: Πως θα την καταπολεμήσετε

myrtali μου,αν ήταν εύκολο θα το είχαμε από καιρό καταφέρει και δε θα ήμασταν προφανώς μέλη εδώ...
Όπως και να'χει πάντως δε μιλώ για δημιουργικές ενασχολήσεις τύπου ξεχνιέμαι...
Εννοώ:π.χ.μου λείπει το σεξ και τρώω σοκολάτα-->κάνω σεξ και δεν έχω μετά ανάγκη να φάω σοκολάτα
π.χ.διασκεδάζω με τζανκ φαγητό και ταινίες κλεισμένος σπίτι μου,όντας ηδονοβλεψίας της ζωής των άλλων
-->διασκεδάζω έξω με φίλους και ζω ό,τι χαζεύω στις ταινίες μου...
Όταν έχουμε καταντήσει το φαγητό να είναι η μόνη μας απόλαυση,κάλυψη αναγκών κλπ
ασφαλώς δεν μπορούμε να το στερηθούμε ΚΑΙ αυτό αν δεν πλουτίσουν πρώτα οι απολαύσεις μας!
Η μέχρι τότε σημασία του για μας είναι ζωτικής φύσεως και κάθε δίαιτα θεωρείται απειλητική!
Γι'αυτό μιλάμε για σωστή διατροφή και ισορροπημένη σχέση με το φαγητό ως μόνιμη απαλλαγή από το πρόβλημα.
Πάντως μη νομίζεις πως είσαι μόνο εσύ ηττημένη...είμαστε λόχος ολόκληρος!Κι εγώ αρχιστράτηγος!
Θα τον κερδίσουμε τον πόλεμο!Πού θα μας πάει...Μόνο αν γίνεται σύντομα,να προλάβουμε να χαρούμε τίποτα...

ayth einai h diafora enos voulimikou apo enan aplo lixoydh,to oti to fagito prosdiorizei ta oria kai tin poiothta tis zwhs tou,den dinei apla eyharisthsh,dinei mia enoxhkh 'monahikh' kai monomerh eyxaristhsh....pou mporei na ton kurieuei kai den ton afinei na apeleutherwthei dhmiourgika.

olgiska,καλώς ήρθες!
Αν θέλεις μας γράφεις με ελληνικούς χαρακτήρες και μας εξηγείς το λόγο για τον οποίο ζητάς βοήθεια.
Όπως εγώ τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι,οι ανάγκες που μας καλύπτει ως υποκατάστατο το φαγητό
δεν αφορούν αποκλειστικά συναισθήματα ή τουλάχιστον όχι πάντα συνειδητά...
Το ότι νιώθεις μουδιασμένη και παγωμένη από συναισθήματα,αν κατάλαβα καλά,
δεν είναι ανάξιο προσοχής κι ούτε διαφέρει και πολύ απ'όσα λέμε παραπάνω...
Η πλήξη,στην οποία αναφέρεσαι,εξαιτίας της οποίας τρως,υποδηλώνει έλλειψη ενδιαφερόντων,χαράς,δημιου ργίας...
Αν και πιστεύω πως αν ψάξεις λίγο ακόμα θα διαπιστώσεις κι άλλους λόγους που σε ωθούν στο φαγητό χωρίς να πεινάς...

Δε θα χαρακτήριζα τους παχύσαρκους απλά "λιχούδηδες"-προσωπικά με θυμώνει τέτοια οπτική-
κι ειλικρινά δε γνωρίζω τη διαφορά στο πώς νιώθουν και τι σημαίνει το φαγητό γι'αυτούς σε σχέση με τους βουλιμικούς
για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχω βιώσει και τις δύο καταστάσεις,ώστε να τις κατανοήσω πλήρως.
Αυτό που ξέρω είναι ότι κανείς μας δεν έχει ισορροπημένη σχέση με το φαγητό
κι αν δε βρούμε το γιατί μας δε θα καταφέρουμε να το αντιμετωπίσουμε!
ʼρθρα αναφερόμενα σε συναισθηματική π.χ. υπερφαγία και τα συναφή σημειώνουν κάποιες γενικές κατευθύνσεις
και χαρακτηριστικά,όπου μπορούμε ίσως να βρούμε κάποιες δικές μας κοινές αναφορές.
Ωστόσο καθένας μας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση και μόνο οι ίδιοι έχουμε τις απαντήσεις και τις λύσεις μας
γιατί μόνο εμείς(ή έστω το δικό μας περιβάλλον και βιώματα,που πάλι μόνο οι ίδιοι γνωρίζουμε)
δημιούργησαμε το συγκεκριμένο πρόβλημα,το οποίο παλεύουμε ν'αντιμετωπίσουμε.
Πάντως ενοχή κι απόλαυση είναι κοινά ανθρώπινα συναισθήματα,νομίζω,που λίγο πολύ όλοι τα έχουμε αισθανθεί...
Και στο κάτω κάτω η παχυσαρκία με τη βουλιμία δεν είναι η μέρα με τη νύχτα σ'ό,τι αφορά το συναίσθημα στη σχέση με το φαγητό...
Τι να πω...Δεν ξέρω πάλι...

γεια σου nadine.συγγνωμη, εχω συνηθισει με greenglish αλλα ξερω οτι ειναι δυσαναγνωστα!!λοιπον,ειμαι 19 και φοιτητρια παιδαγωγικου.συνοπτικα,ταλ αιπωρουμαι εδω και 4 χρονια με το θεμα φαγητο.στα 16 μου εφτασα 38 κιλα (με 1,58 υψος) λογω εξαντλητικης διαιτας.ο ψυχολογος με απκαλεσε κλασικη περιπτωση νευρογενους ανορεξιας.μετα απο επακολουθο γυναικολογικο προβλημα ταρακουνηθηκα και αρχησα να τρωω,αλλα το πουλακι που λεγεται 'μετρο' ειχε πεταξει...η βουλιμια στην αρχη ηταν λογικοτατη αλλα αφου πηρα 25 κιλα(!) και αφου -μετα απο κοπο- εφτασα στα φυσιολογικα 49,συνεχιζω να χανω τη ζωη μου με ολη αυτη τη σαχλαμαρα... αναρωτιεμαι ομως γιατι η εμμονη με το φαγητο και οχι με κατι αλλο?θα μπορουσα να κοιταζω συμβουλες ομορφιας ή μοδας αντι να ψαχνω με τις ωρες συνταγες χαμηλων θερμιδων!!!

Nadine μου τα λες πολύ καλά...Μακάρι να βρίσκαμε την δύναμη την "θεωρία" που λίγο πολύ όλοι ξέρουμε πια να την κάναμε πράξη!...Να μη σαμποτάρουμε ή να τιμωρούμε τον εαυτό μας...Να τον αγαπούσαμε περισσότερο!...

Ναι,olgiska...αυτού του είδους τα "γιατί" δεν ξέρω κατά πόσο μας βοηθάνε...Γιατί αυτό κι όχι το άλλο...γιατί σ'εμένα κι όχι στους άλλους...
Είναι θέμα περιβαλλοντικών επιδράσεων,αφοσίωσης στην οικογένεια,ανεξαρτητοποίη� �ης,ενηλικίωσης,σεξουαλικό� �ητας,είναι πολλά...
Το δικό μου π.χ.κακό ξεκίνησε κάπως έτσι:επειδή ήμουν το μοναδικό μωρό της οικογένειας για καιρό και ζούσα με γονείς,παπούδες και θεία,
με τάϊζαν όλοι χωριστά ανεξάρτητα του αν ήμουν φαγωμένη κι έτσι έμαθα να εισπράττω αγάπη με τον τρόπο αυτό.
Κι όσο μεγάλωνα πάλι μου έδιναν γιαγιάδες και θείες κρυφά απ'τη μαμά φαγητό κι έμαθα να είναι αυτή η κρυφή μου απόλαυση.
Μετά η μητέρα μου στην υπερπροσπάθεια της να το ελέγξει όλο αυτό απαγόρευσε ό,τι μη διαιτητικό στο σπίτι,μ'άρχισε δίαιτες από τα 11 μου
κι όποτε μας έφερναν κάτι απαγορευμένο έτρωγε πολύ από το δικό μου και καθόλου από τ'αδέρφια μου
με αποτέλεσμα να μου δημιουργήσει τέτοιο απωθημένο,που μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο και έζησα μακριά τους,
τρεφόμουν για μια δεκαετία αποκλειστικά με γαριδάκια,σοκολάτες και ό,τι άλλο είχα στερηθεί...
Επίσης από τις πολλές δίαιτες έμαθα να διαχωρίζω τα φαγητά σε διαιτητικά και μη
με αποτέλεσμα να διατρέφομαι ανάλογα με τη φάση,που βρισκόμουν κι όχι σωστά κι ισορροπημένα.
Παράλληλα χρησιμοποίησα το φαγητό για να χαλάσω την εικόνα μου και να μην είμαι πια επιθυμητή στο άλλο φύλο
ώστε να μην ξαναπληγωθώ από ερωτική απογοήτευση,καθότι δυσκολεύτηκα πολύ ν'αντιμετωπίσω τον πρώτο μου χωρισμό
και τέλος(αρχικά υποσυνείδητα)χρησιμοποίησ� � το πάχος μου ως μέσο να φύγω πρώτη γιατί μετά το θάνατο της γιαγιάς μου,
που έκανα πολλά χρόνια να ξεπεράσω,συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να ρισκάρω να χάσω και κάποιον άλλον...
Θα μπορούσα να σου πω κι άλλα πολλά για μένα,αλλά ήθελα απλά να σου δώσω μια ιδέα στο "γιατί το φαγητό"...
Τα δικά σου "γιατί" μόνο εσύ τα ξέρεις κι αν όχι ξεκάθαρα,καλό θα ήταν να εστιάσεις στη διερεύνηση τους.

Quote:

---

Originally posted by myrtali
Nadine μου τα λες πολύ καλά...Μακάρι να βρίσκαμε την δύναμη την "θεωρία" που λίγο πολύ όλοι ξέρουμε πια να την κάναμε πράξη!...Να μη σαμποτάρουμε ή να τιμωρούμε τον εαυτό μας...Να τον αγαπούσαμε περισσότερο!...

---

Αυτή είναι ασφαλώς και η δική μου ευχή και για μένα και για όλους μας!Ειδικά το τελευταίο αναφορικά με την αγάπη!
Και,ξέρεις,το να γνωρίζεις χωρίς να πράττεις ανάλογα είναι πολύ πιο σκληρό από την άγνοια του τι μου συμβαίνει!
Δεν ξέρω αν ακούγομαι ξερόλας(μόνο αυτή δεν είναι η πρόθεση μου!)ξέρω πάντως πως έχω όλες τις ευθύνες της αποτυχίας μου!

NADINE, ο τρόπος έκφρασής σου με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα και με κάνει να νιώθω πολύ ανεπαρκής, θα έλεγα οτι σε ... ζηλεύω (μην με παρεξηγήσεις..]
Αναρρωτιέμαι όμως πως ένας άνθρωπος όπως εσύ που μπορεί να προσδιορίζει με τόση ακρίβεια τα πράγματα είναι ακόμα στο πρόβλημα.
Η ακριβής έκφραση του προβλήματος νομίζω οτι δείχνει πως είμαστε έτοιμοι να το πολεμήσουμε.
Κι εσύ είσαι έτοιμη..
Τί σε κρατάει?

αισθανεστε πριν ερθει βουλιμικο οτι απειληται η ηρεμια σας?
οτι καποιος παει να παραβιασει το χωρο σας τον ψυχισμο σας?
αισθανεστε μοναξια απ τη μια και την ιδια στιγμη παραπονο που ειστε μονοι?
οτι δεν σας θελει κανενας αλλα.............. και δεν θελετε και κανενα?
οτι κατι σας λειπει και η ελειψη αυτη ειναι αβασταχτη?
αλλα δεν εχετε ιδεα τι ειναι αυτο που σας λειπει?
τι μας λειπει????????

Μας λείπει κάτι συναρπαστικό, το οποίο να μας συνεπαίρνει αλλά να είναι και συνέχεια γύρω μας. Ενδέχεται δυστυχώς να μας λείπουν όμως και κάποια θρεπτικά συστατικά τα οποία στερούμαστε και τα οποία ο οργανισμός ζητά απεγνωσμένα να πάρει μέσα από τα βουλιμικά.

Quote:

---

Originally posted by daBubbleBlue
NADINE, ...
Αναρρωτιέμαι όμως πως ένας άνθρωπος όπως εσύ που μπορεί να προσδιορίζει με τόση ακρίβεια τα πράγματα είναι ακόμα στο πρόβλημα.
Η ακριβής έκφραση του προβλήματος νομίζω οτι δείχνει πως είμαστε έτοιμοι να το πολεμήσουμε.
Κι εσύ είσαι έτοιμη..
Τί σε κρατάει?

---

daBubbleBlue μου,αρχικά με συγκινεί η προσέγγιση και το ενδιαφέρον σου και σ'ευχαριστώ πολύ γι'αυτό!
Πιστεύω γενικά πως η συνειδητοποίηση κάποιων πραγμάτων είναι το πρώτο πολύ σημαντικό βήμα,
χωρίς ωστόσο να υποδηλώνει ετοιμότητα ή πολύ περισσότερο να εγγυάται αποτελέσματα...
Τώρα στο δια ταύτα...τα της Ναταλίας...προφανώς για να είμαι ακόμα εδώ κάτι μου διαφεύγει...
Μπορεί να φαίνομαι έτοιμη,αλλά είτε δεν είμαι είτε δε θέλω να αποδεχτώ ότι από καιρό είμαι...
Ξέρω πως πολλοί από τους λόγους του παρελθόντος έχουν στο πέρασμα των χρόνων εκλέιψει ή αντιμετωπιστεί,
ωστόσο κάποια κατάλοιπα ακόμα θα υπάρχουν για να είμαι τόσο προσκολλημένη στη διατήρηση και δη χειροτέρευση της κατάστασης μου...
Μπορεί να είναι που δε με αγαπάω,που είμαι τελιομανής,αυτοκαταστροφι� �ή,υπερευαίσθητη,αιθεροβάμ� �ν,εκτός τόπου και χρόνου,
ανικανοποίητη,που δε μου αναγνωρίζω εύσημα,μπορεί να έχω πάψει να έχω κίνητρα,να έχω στερέψει από χαρές,να έχω πάψει να πιστεύω σ'εμένα...
Ίσως πλέον να έχω συνηθίσει αυτή την εικόνα,αυτούς τους πόνους,αυτήν την ευνουχισμένη ζωή σε τέτοιο βαθμό,που ξέχασα πως υπάρχει και άλλη...
Μπορεί να τεμπελιάζω να χάσω τη βολή μου,μπορεί να έχω την ανασφάλεια του αγνώστου,της αλλαγής και των συνεπειών της σε αλλότριες προσδοκίες,
μπορεί να ξέχασα να ονειρεύομαι,να ελπίζω,να πειθαρχώ...μπορεί η πολλή κατανόηση από πλευράς μου και η ανοχή από τους δικούς μου να μ'επαναπαύει
(οκ,την ξεγελάσαμε και καλά τη Ναταλία...οκ,ξεγλυστρήσαμε άλλη μια φορά κι από τους σημαντικούς άλλους...)
Κάποτε έφταιγε ο άνθρωπος μου,που δε με αποδεχόταν απόλυτα(ίσως λανθασμένα και να συγχαίω την αγάπη με την αποδοχή,αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση)
κι εγώ είχα πειστεί ότι διατηρούσα την εικόνα μου έως και την χειροτέρευα μέχρι να γίνει και αυτό,ώστε να έχουμε τη σχέση,που μας πρέπει...
ʼλλοτε έφταιγαν οι απαιτήσεις των εξεταστικών περιόδων,κάποιες δύσκολες καταστάσεις που πέρασα,οι γιορτές και τα εκτός έδρας...
η μοναξιά μου,η πλήξη μου,οι ανασφάλειες μου,η άρνηση μου να μεγαλώσω,οι ερωτικές μου απογοητεύσεις...ο ανάδρομος Ερμής,που λένε...
Πρόσφατα ήρθαν οι δύο αποτυχημένοι δακτύλιοι...εστιάσαμε σ'αυτούς κι εγώ παρέμεινα ένα αθώο θύμα...Ομολογώ πολύ βολικό και αυτό!
Δόξα τω Θεώ πάντα κάτι υπάρχει ή θα το κάνουμε να υπάρξει,αν αυτό είναι που προσδοκούμε συνειδητά ή υποσυνείδητα από το σύμπαν!
Τι να σου πω,καλή μου...Κάθε φορά νομίζω πως είμαι όλο και πιο κοντά,αλλά τελικά ουσιαστικά απομακρύνομαι όλο και περισσότερο ...
Μπορεί απλά να μην το θέλω,να μην πιστεύω πως το αξίζω,να φοβάμαι πως είναι πλέον αργά και το έχασα το παιχνίδι...
Ξέρω πως καμία σκέψη,απολύτως καμία(ούτε καν η λαχτάρα της μητρότητας που έχω εδώ και 20 χρόνια!)
καμία ενθάρρυνση για τις δυνατότητες μου,για τα ωραία χαρακτηριστικά του προσώπου μου,για τις ευκαιρίες που θα μου δοθούν...
απολύτως τίποτα δεν είναι προφανώς ικανό να με παρακινήσει να θέσω τον στόχο έτσι ώστε πάσει θυσία να τον πετύχω!
Ξέρω πολύ καλά πως το μπορώ,το έχω αποδείξει αρκετές φορές κι εξάλλου είναι κάτι που ευτυχώς(?)περνάει από το δικό μου χέρι!
Πάντως ξέρω πως έχω σαμποτάρει μέχρι τώρα κάθε σοβαρή προσπάθεια,που θα μου άλλαζε την εικόνα,τη ζωή...
(ακόμα και την αποτυχία των δακτυλίων μου σ'εμένα την καταλογίζω,γιατί πάντα ήθελα να το κάνω μόνη μου με τον δύσκολο τρόπο,τον μόνο που έχει για μένα αξία)
Αν με κρατάν κι άλλοι υποσυνείδητοι φόβοι και λόγοι,δεν το γνωρίζω...ή ίσως μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή...είναι και η ώρα δύσκολη...
Σημασία έχει πως τελικά είμαι εκούσια εδώ...και το "εδώ" δεν αφορά μόνο τα κιλά μου...αυτά είναι απλά ένα μέσο ή ένα σύμπτωμα του πολύπλοκου "είναι" μου...
Πάντως αυτή είμαι και μ'αυτήν πρέπει να πορευθώ...Προς ποιά κατεύθυνση είναι το θέμα...Οψόμεθα...Και ο Θεός βοηθός!

Όσο περισσότερο το σκέφτομαι,τόσο βεβαιώνομαι ότι για να αλλάξει η εικόνα μου
πρέπει να γκρεμίσω τη μέχρι τώρα οπτική μου για κάποια πράγματα.
Να συμφιλιωθώ με την ιδέα του αποτυχημένου μου μέχρι τώρα σχεδίου
και να αλλάξω χωρίς να το θεωρήσω αλλοτρίωση,συμβιβασμό και ηθική έκπτωση.
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι το σουλούπι μου με κρατά ασφαλή,μακριά από το άγχος διλλημάτων και πιθανές απογοητεύσεις.
Τ'αραχνιασμένα μου όνειρα βολεύονται κι αυτά,αργοπεθαίνουν χωρίς να με αναστατώνει η μη πραγμάτωση τους...
Μάλλον δεν ήταν αποτυχημένο το σχέδιο!Μια χαρά αποτελέσματα μου απέδωσε!Απλά εγώ άρχισα να αλλάζω,
οι ανάγκες μου είναι πλέον διαφορετικές και χρειάζομαι ένα καινούριο,αλλά πολύ προσεκτικά και συνετά σχεδιασμένο!
Να συνδυάσει το παλιό με το νέο,να διατηρήσει τις ποθούμενες ισορροπίες και με ασφάλεια να με πάει παραπέρα.
Το πάχος μου είναι ένα σύμπτωμα,ένα μέσο,που,όσο το χρειάζομαι,δε με απογοητεύει...Είναι βέβαια ένα από τα πολλά...το πιο κραυγαλέο.
Απλά χρειάζομαι καινούριους στόχους,πιο κοντά στα πραγματικά θέλω μου κι όλα μετά θα γίνουν σχεδόν από μόνα τους!
Είναι σαν τα πρώην αγαπημένα ζευγάρια,που,ενώ στην αρχή όλα φάνταζαν ιδεατά,έρχεται κάποια στιγμή που
ο ένας ή και οι δύο αλλάζουν και αν δεν προσαρμοστούν στις νέες ανάγκες κι απαιτήσεις,η σχέση τους νεκρώνει,
αποξενώνονται και τραβούν χωριστούς δρόμους...Νομίζω έτσι θα γίνει και μ'έμάς!Ήδη διαφαίνεται η κρίση...Δεν είμαι ικανοποιημένη πια.
Απλά,στην αρχή αρνείσαι να το αποδεχτείς,το θεωρείς προσωπική ήττα,προσπαθείς με νύχια και με δόντια να το διαφυλάξεις
κι ας ξέρεις καλά πως όλο και πιο πολύ σε πνίγει και πως στο δρόμο αυτό δεν υπάρχει γυρισμός!Είναι πλέον αργά...
Σ'αυτές τις περιπτώσεις η απόφαση αποχωρισμού γίνεται ευκολότερη όταν έχεις κάποιον νέο προορισμό,νέο στόχο,νέο έρωτα...
Εγώ λοιπόν τώρα προσπαθώ ν'αγαπήσω εμένα και βήμα βήμα να ξεκολλήσω από το βάλτο μου...Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο...
Πιστεύω πως θα το καταφέρω!Απλά δε γνωρίζω πόσος χρόνος θα μου χρειαστεί...μου πήρε κάτι παραπάνω από 20 χρόνια να το χτίσω.
Το γκρέμισμα είναι ασφαλώς πιο σύντομη διαδικασία,αλλά έχω να ετοιμάσω προηγουμένως το νέο μου καταφύγιο.Κανας αρχιτέκτονας διαθέσιμος;

Μάλλον είναι σαν κι εμένα με τη θάλασσα ( δεν μπαίνω με τίποτα, άμα βουτήξω όμως μετά δεν βγαίνω με τίποτα )
Μια βουτιά είναι μάλλον NADINE.
Κάντην κι αν δεν σ' αρέσει , βγες στην τελική.

:) Σωστό κι αυτό! Αυτή την περίοδο βρίσκομαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας...
Είτε θα κάνω το "μπαμ" είτε το "μπουμ"!(όπου μπαμ είναι η έκπληξη θετικών αλλαγών και μπουμ ο πάτος του βυθού μου)