Νίκη (μου επιτρέπεις; :) ),
Αν το δικό μου post σε συγκίνησε, με το δικό σου έβαλα τα κλάματα...
Να... Είναι που μερικές φορές στη ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό και πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση. Προσπαθώ. Πολύ.
Να μπορείς να πηγαίνεις cinema χωρίς να σκέφτεσαι πως δεν θα είσαι άνετα στην θέση σου. Να μπορείς να πας για καφέ χωρίς να ψάχνεις καναπέ, σκαμπό ή καρέκλα χωρίς μπράτσα για να χωράς...Quote:
Της είπα λοιπόν πως θέλω να τον δακτύλιο για να μπορώ να περπατάω χωρίς να πονάει η μέση μου, να ανεβαίνω χωρίς να λαχανιάζω τις σκάλες,να μπορώ να βουτάω από το σκάφος και μετά να ανεβαίνω χωρίς ζόρι, να μπορώ να πηγαίνω άνετα στα βράχια για ψάρεμα, να μπορώ να παίζω με τα σκυλιά μου χωρίς να πιάνεται η ανάσα μου...
Να κυκλοφορείς στο δρόμο με κάποιον χωρίς να σκέφτεσαι πως μπορεί κάποιος κακόβουλος να πει κάτι για σένα που να νομίζεις ότι θα τον κάνει να ντραπεί για την... χοντρή που έχει δίπλα του.
Η λίστα είναι ατέλειωτη...
Να ήξερες πόσο ανάγκη είχα τα λόγια σου... Τα λόγια όλων σας...Quote:
Το κουράγιο σου θα είμαστε εμείς. Εμείς με τα όποια προβλήματα μας.
Και για μένα το κουράγιο ήταν αυτό το φορουμ και οι άνθρωποι του. Ποτέ δεν θα αποφάσιζα κάτι τέτοιο πριν. Μιλώντας με άλλους ανθρώπους παίρνεις δύναμη και η δύναμη φέρνει την απόφαση.
Δεν έχω καταθέσει τα όπλα, αν έτσι μοιάζω... Απλώς φοβάμαι να τα πάρω στα χέρια μου... Ακόμα...
bionic, δεν είναι το θέμα της χαλάρωσης που με σταματά, όμως δεν είναι κάτι που δεν με απασχολεί. Θέλω να κάνω κάτι σωστά, όταν με καλό το κάνω.
Πιστεύω πως όλους μας μας απασχολεί αυτό. Και για να είμαι πιο ακριβής, αυτό που με τρομάζει δεν είναι η χαλάρωση σαν χαλάρωση, αλλά οι επιπλέον επεμβάσεις.
Ελπίζω να καταλαβαίνεις...
