Quote:
Originally posted by lina
Εγώ έτρωγα και πέρναγα καλά. Έτρωγα και έδιωχνα τις σκοτούρες. Έτρωγα και ξέχναγα τι μου είπε ο "μαλάκας ο χθεσινοβραδινός". Έτρωγα και ξέχναγα ότι με στραβοκοίταξε πάλι η μάνα μου "που όλα στραβά τα κάνω, μη χέσω!" Έτρωγα και χαλάρωνα μετά από μια μέρα απίστευτο τρέξιμο στη δουλειά και τρεις τσακωμούς με το μαλάκα τον συνάδελφο που δεν ξέρει πού του πάν' τα τέσσερα! Έτρωγα γιατί μου την έδινε που όλες κάνανε παιδί κι εγώ δε λέω να "πιάσω" η άχρηστη! Έτρωγα γιατί πάλι προσποιήθηκα οργασμό κι αφού δεν περάσαμε που δεν περάσαμε καλά, δεν τρώμε κάτι να το φχαριστηθούμε κάπως γαμότο; Έτρωγα γιατί... και γιατί δεν έτρωγα!
Ύστερα, ήρθε το κοψοχόλιασμα. Λαχτάρα χοντρή όσον αφορά το πώς αισθάνομαι, όσον αφορά το τι θα πάθω σε λιγάκι. Να το, έρχεται. Ήρθε. Δε συμβαίνει μόνο στους άλλους ο διαβήτης, συμβαίνει και σε μένα γαμότο. Ωχ, ταχυκαρδία είχε το βράδυ κι ο θείος κι έγινε μακαρίτης και κοιτάει τώρα τα ραδίκια ανάποδα. Και καλά ο θείος! Σε ποιόν έλειψε; Σε κανέναν. Εγώ όμως έχω δύο παιδιά μικρά ρε γαμότο και θα μείνουν ορφανά ή με κάποια ξένη που θα με αντικαταστήσει. Και θα 'ρθει αυτή και θα πάρει τη θέση μου γιατί εγώ έτρωγα μακαρονάδες. Και τούρτες. Κι ο άντρας μου θα χτυπάει το κεφάλι του και θα λέει "της τα 'λεγα, αλλά για κείνη ήταν πιο σημαντικό το γαλακτομπούρεκο από μένα!"
Σκάσε και κολύμπα λέω Λίνα. Σκύλα η Λίνα. Τον έκανα τον μεταβολισμό μου κουρέλι. Έφτασε στα όριά του. Τώρα έχει μουλαρώσει οριστικώς και δε κουνιέται φύλλο.
Συνέχισα να θέλω να τρώω. Συνέχισα να χρειάζομαι ανακούφιση. Τίποτε δεν άλλαξε στην ψυχολογία μου. Απλώς αποφάσισα να ζω υποχρεωτικά στερημένη. Για να έχω μέλλον. Καλύτερα να ζω χωρίς γλυκό, παρά να μη ζω καθόλου. Είναι απλό. Καλύτερα να έχουν τα παιδιά μου μαμά, παρά να φάω εγώ μακαρόνια με κιμά. Εξάλλου, αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της επιλογής. Επιλογή (εκλογή) σημαίνει να παραιτούμαι από κάτι που θέλω, για κάτι άλλο που θέλω περισσότερο. Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος δρόμος. Είναι dead end.
Βοήθεια; Από παντού. Από ένα επικοδομητικό σχόλιο του συναδέλφου. Από το έκπληκτο βλέμμα της φιλενάδας. Από τη ζήλεια που αναβλύζει μέσα από τα λόγια της φιλενάδας. Από τη δήθεν ανησυχία της άλλης που τώρα θυμήθηκε μήπως το "παρατραβήξω" και " πάθω τίποτε" και ίσως καλύτερα να σταματήσω. Απότο μπερδεμένο ύφος της μάνας μου που δεν ήξερε πια αν θα μου κάνει αυτή η μπλούζα γιατί δεν ξέρει πια το νούμερο που φοράω. "Μπα, μεγάλο πρέπει να σου είναι πια αυτό!" Από τα καλά λόγια του συντρόφου μου. Από τον ενθουσιασμό των παιδιών μου που μπορούν πια να με αγκαλιάζουν και να "φτάνουν" τα χεράκια τους. Από τον θαυμασμό στο ύφος της παρέας που ξαφνικά τους ακολουθώ στο σκαρφάλωμα στο βουνό και δεν με βρίσκουν να τρώω μόνη μου και να σκυλοβαριέμαι στους πρόποδες. Από τις εξετάσεις μου που είναι πλέον πρώτες! Από το ύφος του γιατρού που δεν πίστευε με τίποτε ότι θα τα κατάφερνα και τον έχω κουφάνει. Από το ότι έκλεισα ραντεβού με γιατρό που με ήξερε κάτι χρόνια και όταν με είδε με ρώτησε αν έχουμε ραντεβού και πώς με λένε, γιατί δεν με γνώρισε! Από το ό,τι μιλάω μαζί σας και δε νιώθω μόνη μου.
Τι κάνω όταν με με πιάνει η τρέλλα και είμαι στο τσακ να τα παρατήσω; Έχω πάντα στην τσάντα μου (σε όποια τσάντα κι αν κρατώ) μια παλιότερη φωτογραφία μου και με κοιτάω πώς ήμουν. Και τρέχω στον καθρέφτη, αν είμαι στο σπίτι, και κοιτάζω μια τη φωτογραφία, μια εμένα. Και παίρνω βαθειά ανάσα και λέω "Μη μασάς κορίτσι μου, τα 'χεις καταφέρει μαλάκα, μη τα γαμίσεις τώρα!" Κι ύστερα, πάω και πίνω τρία ποτήρια νερό! Αλλά και έξω να είμαι, πάω κάπου στα κρυφά και κοιτάω τη φωτογραφία μου (μη με πάρουν και χαμπάρι και γίνω ρόμπα), παίρνω βαθειά ανάσα και ... κερδίζω στα σημεία!
απιθανο...δεν εχω λογια.