Στίχοι παρηγοριάς...

Μονάχος στην πόλη, βαθιά νυχτωμένος
σκοπός και ελπίδα καμιά.
Συνήθειες χρόνων, και κόπος χαμένος
αλήτης καιρός με χτυπά.
Γυρίζω σαν σβούρα, στο ίδιο σημείο
κραυγές ενοχής και θυμού.
Ακόμα και ο έρωτας, μου φαίνεται αστείος,
Eπαίτης θεός του συρμού.

Και μοίαζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα
σε τοίχο η φωνή μου χτυπά,
Ανοίγω τα μάτια σηκώνω το βλέμμα
ξημέρωσε κι έξω φυσά.

Ατέλειωτες πόρτες στην πλάτη μου κλείνουν
ρωγμές στο κορμί μου παντου.
Και εγώ ξενυχτάω φουμάρω και πίνω
σ\\\'αυτό το ρεφρέν του χαμού.

Και μοίαζει η αλήθεια μου...

Ταξίδι πικρό σε άγνωστα μέρη
στους δρόμους του νου θα χαθω.
Στροφή επι τόπου απλώνω το χέρι
χιονίζει, τοπίο υγρό...

Και μοίαζει η αλήθεια μου...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ\' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ\' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-
καθάραιια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που \'ζησα ζωή!

Κάτι τέτοιες μέρες σκάρτες
δεν περνάνε, δεν νυχτώνουνε
κι οι καημοί οι ψυχοβγάλτες
όλο με παίρνουν και με σηκώνουνε.

Για να βρω τον εαυτό μου
φίλος γίνομαι του δρόμου
και σκορπίζομαι
κι αν με δεις να αλητεύω,
τα κομμάτια μου μαζεύω,
σου τ’ ορκίζομαι.

Είναι πάλι κάτι βράδια
που λυγίζουνε τα σίδερα
λες και πήρε ο πόνος άδεια
κι έκανε η νύχτα θεριά τα ήμερα

Πόσες φορές δεν έφτασα εκεί
που είχα πει πως θα βρω σιγουριά να χαθώ,
κάτι που όλοι μας λέμε λιμάνι
μα δεν είδα καράβι ποτέ
που αυτό να του φτάνει.

Με τα χέρια ανοιχτά
κυνηγάω διαρκώς τη χαρά
κι όταν έρθει η στιγμή
την αφήνω να φύγει ξανά
για να μην βαρεθεί.

Πόσες φορές,δεν πρόδωσα κι εγώ,
φεύγοντας απο εκεί που μου\'χανε όλα δοθεί
κι έτσι πλήγωσα αντί να σαπίσω
και λυτρώθηκα και νοσταλγώ
πάλι εκεί να γυρίσω

Με τα χέρια ανοιχτά
κυνηγάω διαρκώς τη χαρά
κι όταν έρθει η στιγμη
την αφήνω να φύγει ξανά
για να μην βαρεθεί.

Μέσα στη δίψα είναι όλο το νερό
ξέρω είναι σκληρό μα όλα αυτά που ποθώ
έχω μάθει να τα κυνηγάω
γι\' αυτό αφήνω ελεύθερο πάντα
αυτό που αγαπάω.

Χλιαροί και παλλόμενοι
σαν το αίμα που πηδάει από μια φλέβα
αρχίσαν να φυσάν οι άνεμοι.

Ακούω τους ανέμους
Αργοπορεί ο σφυγμός
Στις κορφές του Ουλουντζά θα χιονίσει
Και κει ψηλά οι αρκούδες
Μεγαλόπρεπες κι εξαίσιες θα κοιμούνται

Πάνου στ ακόκκινα φύλλα των καστανιών.
Στην πεδιάδα γυμνώνουνται οι λεύκες.
Όπου να’ναι θα κλειστούνε τα μεταξοσκούληκα
Όπου να’ναι θα τελειώσει το χινόπωρο
Όπου να’ναι κι η γη θα ξαναμπεί
μέσα στου τοκετού τον ύπνο.

Κ’εμείς θα περάσουμε ακόμη ένα χειμώνα
Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης οργής μας
Και της αγίας ελπίδας μας

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι

ʼνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...

Αν θες ν’ακούσεις το τραγούδι της καρδιάς
έλα μαζί μου στα υπόγεια της νύχτας.
Εκεί που οι άνθρωποι πονούν χωρίς να φταίνε.
Εκεί που οι άνθρωποι αλήθεια μόνο λένε.
Εκεί που οι άνθρωποι τη μοναξιά τους κλαίνε.

Δε φταίν’ αυτοί που ζούνε μακριά απ’ τους νόμους
που τους επέταξε η ζωή στους πέντε δρόμους
Σαν τα φαντάσματα τις νύχτες τριγυρνάνε
στης αμαρτίας το τραγούδια ξεδιψάνε.

Υπάρχουν άνθρωποι τρελοί κι αμαρτωλοί
που οι ατσαλάκωτες καρδιές περιφρονούνε.
Γιατί φοβούνται καλημέρα να τους πούνε.
Γιατί φοβούνται μην τους μάθουν ν’αγαπούνε.
Γιατί αλήθειες δεν συνήθισαν ν’ακούνε.

ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΑΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΩ..:(


\"ΑΥΤΗ Η ΕΡΗΜΟΣ ΕΙΝ\' Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ,
ΚΑΠΟΥ ΘΑ ΜΜΕΝΗ ΕΚΕΙ ΕΙΝ\' Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ
ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ Κ ΚΑΝΤΟΝ ΠΥΞΙΔΑ ΣΟΥ...\"

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΕΡΜΗΝΕΥΤΗ-ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ...
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ..

:cool:

Ο δικός μου ο δρόμος

Στίχοι: Εύη Δρούτσα
Μουσική: Γιώργος Θεοφάνους
Ερμηνευτής: Πασχάλης Τερζής

Τ’ όνομά μου μες στις λίστες απ’ τα πλοία
στα αεροπλάνα, στα φτηνά ξενοδοχεία,
η φυγή στο πρόσωπό μου χαραγμένη
και μου λες εσύ πως είμαστε δεμένοι.
Δεν μπορεί να με κρατήσει ο εαυτός μου
σε κανέναν δεν ανήκω, είμαι δικός μου.
Το σπασμένο ουρανό σου μη μου δώσεις,
σ’ αγαπώ κι έτσι μπορεί να μ’ εξοντώσεις
σ’ αγαπώ κι έτσι μπορεί να μ’ εξοντώσεις.

Ο δικός μου ο δρόμος
μ’ έχει χρόνια διαλέξει
στην οδό γράφει \"μόνος\"
επικίνδυνη λέξη.
Ο δικός μου ο δρόμος
δε μου δείχνει αστέρι
για αγάπη μου δίνει
μια βαλίτσα στο χέρι.

Στον αέρα τριγυρνάω δίχως λόγο
κι αγκαλιάζομαι τις νύχτες με το φόβο.
Ποιο κομμάτι γης μπορεί να με κρατήσει
αφού η σκέψη μου με έχει εξορίσει;
Διαδρομές πάντα στις ίδιες υποσχέσεις,
μη μου λες πως μ’ αγαπάς και θα με δέσεις.
Θα ξεφύγω απ’ της ζωής τις χαραμάδες
πάντα μόνος θα ’μαι μέσα σε χιλιάδες
πάντα μόνος θα ’μαι μέσα σε χιλιάδες.

Αλλά τα βράδια

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης
Ερμηνευτής: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ\' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ\' το δέντρο που βρέχεται…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου \'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ\' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ\' ένα άστρο ή μ\' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..

Του Αη Γιώργη

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Goran Bregovic
Ερμηνευτής: ʼλκηστις Πρωτοψάλτη

Απ\' τους ώμους να
η άνοιξη περνά
γύρω φτερουγίζει
ξεχνάει εμένα.

Μέρα της χαράς
ποια ζωή φοράς
δρόμο δρόμο παίρνεις
χωρίς εμένα.

Τ\' ουρανού πουλιά
πάρτε με αγκαλιά
το βουνό γεμίζει
κεριά αναμμένα.

Να κι η Πούλια, ξημερώνει,
το Θεό παρακαλώ
μα το φως που δυναμώνει
δε μου φέρνει, δε μου φέρνει
\'κείνον π\' αγαπώ.

Τ\' όνομά του ανθός
ευωδιάς βυθός
πείτε στα κορίτσια
να μην το λένε

Μέρα σαν κι αυτή
στου Αη Γιωργιού τ\' αφτί
που όλα τα τραγούδια
γι\' αγάπη κλαίνε.

Στις αλυκές του κόσμου

Στο πλάι της Νέας Εποχής
γυρεύω μιαν αλήθεια
το νήμα ψάχνω της αρχής
με το αίνιγμα στα στήθεια
όμως ο φόβος της ψυχής ξυπνάει από συνήθεια.

Μια πέτρα έκανα ζωή
στις αλυκές του κόσμου
κι ευχόμουν ναρθει μια βροχή
μα έλειπε ο Θεός μου.
Κι έμαθα έτσι από παιδί
να λέω τη νύχτα φως μου.
Στις αλυκές του κόσμου...

Πώς φτάνει πάντα μια στιγμή που η καρδιά υποφέρει
χρόνια ζητάει μια εκδρομή μα αργεί το καλοκαίρι
και πέφτω κάθε Κυριακή
σαν \"Στέλλα\" στο μαχαίρι.

Μιας και είναι λίγο επίκαιρος..

phil collins
Against All Odds

How can I just let you walk away, just let you leave without a trace
When I stand here taking every breath with you, ooh
You’re the only one who really knew me at all

How can you just walk away from me,
When all I can do is watch you leave
Cos we’ve shared the laughter and the pain and even shared the tears
You’re the only one who really knew me at all

So take a look at me now, oh there’s just an empty space
And there’s nothing left here to remind me,
Just the memory of your face
Ooh take a look at me now, well there’s just an empty space
And you coming back to me is against all odds and that’s what I’ve got to face

I wish I could just make you turn around,
Turn around and see me cry
There’s so much I need to say to you,
So many reasons why
You’re the only one who really knew me at all

So take a look at me now, well there’s just an empty space
And there’s nothing left here to remind me, just the memory of your face
Now take a look at me now, cos there’s just an empty space

But to wait for you, is all I can do and that’s what I’ve got to face
Take a good look at me now, cos I’ll still be standing here
And you coming back to me is against all odds
It’s the chance I’ve gotta take

Take a look at me now