Printable View
Γειά σου Τάισον,
νομίζω πως αρέσκεσαι να βρίσκεσαι σε καταστάσεις και διαδικασίες όπου δεν έχεις καμμία ευθύνη και κανείς δε σου ζητάει τίποτα.... ο θάνατος είναι ένα γεγονός που επισκιάζει όλα τ άλλα, τα καθημερινά.
Όλοι θα νοιώσουν συμπάθεια για σένα που έχασες τον φίλο/ γνωστό/ ξάδερφο/θείο.
Και γω έχω φαντασιωθεί θάνατο συγγενών μου (πιο μακρινών) όταν ήμουνα πιτσιρίκα, μ έκανε να νοιώθω σαν ηρωίδα μυθιστορήματος..
Πιστεύω, όπως γράφει και η Μαρίνα, πως είναι θέμα ανασφάλειας.
Τάισον....άν ήσουν καλλιτέχνης μπορεί να ζωγράφιζες ή να έφτιαχνες κάποια έργα με βασικό θέμα τις κηδείες.Άς μην ξεχνούμε ότι τάφοι της αναγέννησης (κυρίως στην Ιταλία) είναι πραγματικά κομψοτεχνήματα.Το να σε εμπνέει ένα είδος ατμόσφαιρας.....και να τη βρίσκεις μαζί του....εεεεεε δεν είναι κάτι ανησυχητικό εφόσον δεν μπαίνει σε κίνδυνο η ζωή σου ή η ζωή των άλλων.Κι εγώ πέρασα φάση (και εδώ που τα λέμε μάλλον δεν την ξεπέρασα) που τρελαίνομαι να βλέπω θρίλερ......ΠΧ το SAW ή οι ιστορίες του Hannibal τα θεωρώ αριστουργήματα.....Ωστόσο δεν έχω σκοτώσει ούτε μυρμήγκι....ακόμα και μυγούλα να μπεί στο σπίτι....κάνω ολόκληρη ιστορία ώστε να την βγάλω έξω απ το παράθυρο χωρίς να πάθει το παραμικρό.
Αυτό που μάλλον συμβαίνει με σένα...είναι ότι έχεις ένα ιδιαίτερο γούστο.......Εεεεεε ανθρώπινο......
Taison και μένα 6 χρονών πέθανε ο παππούς μου και 16 χρονών η γιαγιά μου. Δεν ήμουν όμως ιδιαίτερα κοντά τους και γι\'αυτό δεν στεναχωρήθηκα πάρα πολύ... Εάν συμβεί κάτι τέτοιο στους γονείς μου όμως (χτύπα ξύλο) θα πέσω στα τάρταρα. Μόνο όταν είσαι συναισθηματικά δεμένος με κάποιον θα ΚΛΑΨΕΙΣ ή θα στεναχωρηθείς αλλιώς πως; Επίσης το ότι \"σου αρέσουν\" τα νεκροταφεία δεν είναι κάτι. Μήπως είσαι emo; :P:):mad:;)
μονο οταν ο θάνατος κάποιου που είσαι πραγματικά δεμένος θα σου αλλάξει γνώμη για το νεκροταφείο. ευχομαι να μην σου συμβεί αλλά είναι στην φύση μας βλέπεις. παλιότερα κ μενα μ\'αρεσε η βόλτα στο νεκροταφείο, τις ημερομηνιες, ολα αυτά που γράφεις κ ειδικότερα μ\'αρεσε ο χωρος οπου φυλάσσονταν τα κόκαλα των πεθαμένων. χάζευα ώρες ατελείωτες κ δεν ηθελα να φύγω απο την ηρεμία εκεί πέρα, απλά δεν μπορούσα με τους λυημένους γιατι με επιανε βαθεια θλιψη με τον ανθρωπο που είχανε χάσει. οταν όμως πόνεσα πραγματικά κ ενιωσα πως έχασα κομμάτι απο εμένα, έκανα χρόνια να συνέρθω κ αναγκαστικά πλέον παρευρίσκομαι σε κηδείες κ στο νεκροταφείο, για ενα καθάρισμα ένα καντηλάκι, ένα λουλούδι.
τι επάγγελμα κάνεις; μηπως θέλεις να γίνεις παπάς ή ψάλτης; ή σ\'αρεσουν τα λεγόμενα κοράκια; βρε μπας κ θελεις να οδηγησεις νεκροφόρα;
δεν σου συμβαίνει τίποτα σοβαρό πάντως μην ανησυχείς!
ειναι ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα κ η ησυχία.
κ να σου πώ κ κάτι άλλο, οι νεκροί δεν μπορούν να σηκωθουν απ\'το μνήμα κ να σε πειράξουν, τους ζωντανούς να φοβάσαι!
Θα σου πω για μενα.
Τα μνηματα που επισκεφτομαι καμια φορα γιατι εχω δικό μου άνθρωπο εκεί ειναι κοντά στη φύση. Γαληνευει η ψυχη μου σ εκεινη τη σιγη την νεκρικη. Καθομαι με τις ώρες.. Ειμαι σε μεγαλη επαφη με την καθε στιγμη κι ετσι νιωθω τον χρονο να διαστελλεται..
Χαζευω τους ταφους, προσπαθω να φανταστω τως ηταν η ζωη αυτου που πεθανε, τον θρηνο των δικων του, ενιοτε συγκινουμαι κιολας. Εχει μια αισθηση χαρμολυπης ετουτη η επισκεψη.
Σε κηδειες δεν εχω παει παρα μονο κοντινων μου κι ηταν πολυ οδυνηρες..
Καταλαβαινω γιατι ανησυχεις με τον αισθησιασμο και την ομορφια που βρισκεις σε μια διαδικασια με μακαβριο περιεχομενο, ομως δεν χρειαζεται να ενοχοποιεισαι.
Δεν ειναι ο θανατος τους αυτο που απολαμβανεις αλλα το τελετουργικο της κηδειας τους. Και μενεις μονο στη διαδικασια γιατι δεν εχεις συναισθηματικο δεσμο μαζι τους κι ετσι μπορεις ευκολα να το κανεις.
Μπορει να εξαπτεται κατι μεσα σου εκεινες τις ωρες. Τωρα που το σκεφτομαι, ειναι οι ωρες που η ζωη γινεται μαρτυρας του θανατου..
ωραια περνατε βρε παιδια στα νεκροταφεια, μπραβο..
εγω παλι, ποτε δεν το διασκεδασα παρολο που καταλαβαινω τα περι ηρεμιας και φυσης.
οταν πεθανε ο πατερας μου, ποτε δεν ενοιωσα την αναγκη να παω εκει,ουτε ενοιωσα ποτε οτι ειναι ενας χωρος που θα μπορουσα να νοιωσω σε \"επικοινωνια \" μαζι του, κι ευτυχως ασχοληθηκαν η μαμα μου και η αδερφη μου με τα τυπικα γιατι δεν μου εκανε κανενα κεφι η ενασχοληση αυτη...
Remedy κι εμενα μου πηρε πολυ χρονο να αρχισω να πηγαινω στον ταφο της μητερας μου. Κι εμενα δεν μου \"εκανε κεφι\".Quote:
Originally posted by Remedy
ωραια περνατε βρε παιδια στα νεκροταφεια, μπραβο..
εγω παλι, ποτε δεν το διασκεδασα παρολο που καταλαβαινω τα περι ηρεμιας και φυσης.
οταν πεθανε ο πατερας μου, ποτε δεν ενοιωσα την αναγκη να παω εκει,ουτε ενοιωσα ποτε οτι ειναι ενας χωρος που θα μπορουσα να νοιωσω σε \"επικοινωνια \" μαζι του, κι ευτυχως ασχοληθηκαν η μαμα μου και η αδερφη μου με τα τυπικα γιατι δεν μου εκανε κανενα κεφι η ενασχοληση αυτη...
Μα πηγαινα κοντρα. οταν ημουν μικρουλα, εκει κοντα στα 13 μαζι με τις δυο κολλητες μου, παιρναμε ενα κασετοφωνο στον ωμο και πηγαιναμε εκδρομη στο κοντινο δασος. Παντα καναμε μια σταση στη μαμα. Δεν μιλουσαμε μεταξυ μας αλλα ενιωθα την τελετουργια στην ατμοσφαιρα.Αργοτερα αρχισα να μπορω να πηγαινω και μονη. Πριν κανενα χρονο αρχισα να \"επικοινωνω\" μαζι της μιλωντας με τον ιδιο μου τον πονο, το δακρυ...
Το μερος ωστοσο παντα με γαληνευε, αλλα με τρομαζε κιολας.
Taison νομίζω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων ειδικά στις μικρές κοινωνίες είναι σύσσωμο και στους γάμους αλλά και στις κηδείες...Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι έρχονται γνωστοί και άγνωστοι σχεδόν που δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση ούτε με εσένα ούτε με το αγαπημένο σου πρόσωπο; Φαντάζομαι μια πιθανή περιέργεια που προκαλεί μια ανεξήγητη υποσυνείδητη \"ευχαρίστηση\", να δουν, να μάθουν αλλά και να γίνουν μάρτυρες - όπως λέει η weird-του θανάτου ως ζωντανά πλάσματα... Να εξευμενήσουν το φόβο, να έρθουν σε επαφή με τον πόνο χωρίς να τους αγγίζει και πολύ γιατί δεν αφορά άμεσα αυτούς ώστε να νιώσουν μια παράξενη δύναμη...
Οπότε μην ανησυχείς μάλλον και τόσο...:)