ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ?

...υπήρχε ζωή και χωρίς εκείνη τελικά και ήθελε να τη ζήσει άμεσα και έντονα...

Πηγε στο πρωτο μαγαζι που πουλουσε ειδη για μοτοσυκλετιστες,αγορασε μια στολη δερματινη,εκοψε τα μαλλια του κοντα καρφακια,κι ετσι κουκλος ξεκινησε το ταξιδι του.
Μαρσαρε τη μηχανη δυνατα και καθως ανοιγε σιγα σιγα το γκαζι και η μηχανη καταπινε τα χιλιομετρα ο νους του ταξιδευε ηδη στον πρωτο του προορισμο....

Ρώμη.

εκει την ειχε πρωτογνωρισει θα πηγαινε στα ιδια μερη αλλα μονος του για να ξεχασει τις παλιες αναμνησεις και να φτιαξει καινουριες οταν ξαφνικα........

...χτύπησε το τηλέφωνο του και με μια βίαιη κίνηση είδε πως ήταν εκείνη!
Θα ορκιζόταν εκείνη τη στιγμή πως κάποιο μυστήριο, αυτοκαταστροφικό σχέδιο απεργαζόταν η μοίρα για εκείνον.
Όπως και να 'χε, τίποτα, τώρα πια, δε μπορούσε να τον κάνει να γυρίσει πίσω.Τα μαυρισμένα, άυπνα του μάτια δε θα άντεχαν...

κοιτουσε το νουμερο της στο καντραν να αναβοσβηνει ανυπομονα και προσπαθουσε να αποφασισει αν πρεπει να απαντησει η οχι.
ενοιωθε πια καλα, αρκετα καλα....μαλλον.....τελικα αποφασισε....

... να μην απαντήσει... Αποφάσισε ότι αυτή την εκδρομή την έκανε για κείνον και μάλλον δεν την είχε πια ανάγκη.....

Εκείνη βυθιστηκε για μια ακομη φορα στις σκέψεις της ενω κρατουσε σηκωμένο το ακουστικο. Σαν ο χρονος να ειχε παγώσει , σαν να ειχε ξεχασει τι εκανε , σαν να το εκανε καποιος αλλος.Γιατι του ειχε ξανατηλεφωνησει?Δεν ηξερε τα περισσοτερα απο οσα εκανε στη ζωή της δεν ηξερε το γιατι ή μαλλον δεν το συνειδητοποιουσε.Ετσι απο μια περιέργη παρόρμηση ριχνοταν σε κάθε πράξη. Ηταν ισως που δεν τελειωσε η ιστορία αυτή, ή που δεν αρχισε καν , ήταν που εννοιωθε απελπιστικα αποκομένη απο την ιδια της τη ζωή, ή απλα ηταν τα φεγγαρια...Δεν απαντουσε. Τόσο το καλυτερο οι διακοπές της θα ηταν πραγματικά ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ.Σχηματισε το νουμερο του πρακτορειου ταξιδιων και αγορασε ενα εισιτηριο για Ρώμη.

μεσα στο αεροπλανο σκεφτοταν ποσα χρονια πηγαν χαμενα, ποσα λαθη ειχε κανει αφησε να αποφασιζουν γιαυτην τα πρεπει και οχι τα θελω της, ειχε καταλαβει οτι ειχε χαραμισει τοσα χρονια απο τη ζωη της κανοντας αυτα που ευχαριστουσαν τους αλλους, αλλα οχι πια, θα εβαζε τελος σε ολα αυτα,θα ζουσε τα θελω της το χρωστουσε στον εαυτο της και θα παλευε για αυτα που ηθελε. πριν το συνηδητοποιησει το αεροπλανο προσγειωθηκε στη ρωμη, ειχε βυθιστει στις σκεψεις της δεν καταλαβε πως περασε η ωρα. εννιωθε πιο κοντα του η καρδια της χτυπουσε δυνατα, ηθελε να τον βρει να του ζητησει συγνωμη για τη δειλια της και θα παλευε με νυχια και με δοντια να την δεχτει. που θα τον εβρισκε χριστε μου δεν ηθελε να χασει αυτη την εκαιρεια που θα τον εβρισκε.........

...και ξαφνικά τον βρήκε. Βρέθηκαν στην ίδια πλατεία που είχαν πρωτογνωριστεί τότε.
Αλλά η γυναίκα έφαγε χοντρή απογοήτευση.
Πού ήταν τα υπέροχα καστανά μακριά μαλλιά του; Πού ήταν η χαίτη εκείνη που την έκανε να τον ερωτευτεί τότε; Αντικαταστάθηκε από εκείνα τα ξενέρωτα καρφάκια.
Εκείνη έκανε μεταβολή.
Εκείνος...

:smilegrin:

Ούτε καν την πρόσεξε.Έίναι άλλωστε γνωστό πόσο αφηρημένοι είναι οι άντρες...Εκείνη έκανε δυό βήματα αποχώρησης όταν συνειδητοποίησε πως δεν μπορεί να ζητά μια ευκαιρία ακόμη για τον μεγάλο της έρωτα,να είναι τόσο τυχερή που να τον ξαναβρίσκει απρόσμενα στο πιο απίστευτο μέρος λες και πρωταγωνιστεί σε Αμερικανικη ερωτική χαζοταινία κι ωστόσο ν'ασχολείται με τρίχες! Ένιωσε πολύ άσχημα για τη μικρότητά της,αναλογίστηκε κάθε φορά που έδειξε ανάλογη αχαριστία στη ζωή και παρατήρησε τον εαυτό της να σιγοτραγουδά εξομολογητικά στίχο της Αλεξίου κι ας μην της πολυαρέσει...

Ήταν η ζωή μου πάντοτε γεμάτη
Μα εγώ παράπονα της έκανα
Είχα τα καλά του κόσμου κι όλη την αγάπη
μα με τα παράπονα δεν τέλειωνα
ώσπου κάποια μέρα χτύπησε την πόρτα μου
ο δικός σου πόνος και καημός

Και ξαφνικά είδα τον κόσμο να γυρίζει
τι πάει να πει να 'χεις τα χέρια σου αδειανά
και ξαφνικά είδα η ζωή να με χωρίζει
απ' ότι νόμιζα πως ζει παντοτινά
και τότε έκατσα και έκλαψα πικρά
είπα συγνώμη στη ζωή πρώτη φορά

(ώχ, ένιωσα ξαφνικά άσχημα γι' αυτό που έβαλα την πρωταγωνίστρια να σκεφτεί!) :smilegrin:

Ίσα που πρόλαβε να την δει και φώναξε.....

Στάσου!! Δεν είσαι εσύ εκείνη?! Στο σωστό τόπο, στον ίδιο χρόνο... Μη φεύγεις! Αν φύγεις, η μοίρα που μας ένωσε μπορεί να μας μουτρώσει...

Κοντοστέκεται και τον ακούει..."Αν φύγεις, η μοίρα που μας ένωσε μπορεί να μας μουτρώσει... "! Αναρρωτιέται πού πήγε εκείνο το φιλελεύθερο πνεύμα που κάποτε ερωτεύτηκε...Μαζί με τ'ανέμελα μαλλιά του κόπηκε σύριζα κι εκείνη η γοητευτική προσωπικότητα,που αψηφούσε κινδύνους και μοιρολατρείες; Γερνά τελικά κι η ψυχή στο πέρασμα του χρόνου; Ή μήπως αυτός ήταν ο ίδιος πάντα και τώρα μόνο βλέπει τον αληθινό του εαυτό,απεκδυόμενο από ιδιότητες,που ο έρωτας κι η ανάγκη της του προσέδωσε;