ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ!!!

σε ευχαριστω smoke08...το κακο με μενα ειναι οτι ενω ξερω οτι λογω ακροτητων πηρα τα κιλα, συνεχιζω να κανω τα ιδια...για 2 μερες εχω μεινει μονο με φρουτα και λαχανικα..εχω πρηστει ασχημα εν τω μεταξυ γιατι εκτος των αλλων εχω και σπαστικη κολιτιδα....θελω να γινω καλα πανω απο ολα και δεν κανω τιποτα για αυτο..ισα-ισα συνεχιζω να αυτομαστιγωνομαι καθημερινα χωρις ουσιαστικο λογο....kleanthi σε καταλαβαινω απολυτα γιατι αυτη την απορια την εχω 24 ωρες το 24ωρο....θελω να κανω κατι πια για μενα...ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ...εχω την ελευθερια να κανω το οτιδηποτα απλα δεν εχω την διαθεση..το σημαντικοτερο δηλαδη...οπου βρεθω και οπου σταθω σκεφτομαι οτι ολοσ ο κοσμος σχολιαζει το σωμα μου..το χοντρο αποκρουστικο σωμα μου...(συμφωνα με τα λεγομενα των αλλων παντα δεν ειναι χοντρο, ειναι ενα σωμα με καμπυλες)...κοιταζω παλιες φωτογραφιες και αναρωτιεμαι :" ελεος, πως με εβλεπα χοντρη τοτε.?? στην κυριολεξια δεν ειχα τιποτα περιττο..ημουν πραγματικα πολυ πολυ αδυνατη.."κριμα που το αναγνωριζω τωρα..τουλαχιστον ας το εκτιμησω...θα ειναι και αυτο μια νεα αρχη...το αγορι μου με γνωρισε ετσι οπως ειμαι τωρα...ολες αυτες τις μερες σκεφτομουν οτι θα του αξιζα περισσοτερο αν ημουν αδυνατη..θα καμαρωνε περισσοτερο για μενα...ολα θα ηταν πιο καλα, πιο ομορφα..παροτι δεν εχουμε κανενα προβλημα...αυτοπεποιθηση μηδεν...ενω γενικα ο περιγυρος μου, μου λεει συνεχεια οτι η εμφανιση μου(τουλαχιστον προσωπο) ειναι τελεια..το θεωρω πολυ υπερβολικο...απο μικρη το θεωρουσα υπερβολικο..παντα πιστευα οτι δεν το εννοουσε κανενας τους, απλα οτι το ελεγαν για να το λενε...μια ζωη ο εαυτος μου ηταν στην ακρη..τον παραγκωνιζα υπερβολικα..και απο πολυ μικρη θεωρουσα το τελειο σωμα, το καλυτερο μεσο για να "επιβληθω" στους αλλους..απο μικρη κανω διαιτες..απο 10 ετων...χωρις λογο τοτε..παντα ημουν κανονικη προς το αδυνατο..αλλα πιστευα οτι ετσι θα γινομουν πιο ευτυχισμενη, θα καμαρωνα για μενα, θα με αγαπουσα περισσοτερο...ΛΑΘΟΣ...ολα αυτα ειναι μια ουτοπια..εγινα πολυ αδυνατη και δεν το εβλεπα..οσο πιο πολυ εχανα, τοσο πιο κατω ηθελα να παω..οσο πιο πολυ αδυνατιζα, τοσο πιο ευκολα θα επιβαλλομουν στους γυρω μου...οσο πιο πολυ αδυνατιζα, τοσο πιο πολλες επιτυχιες θα ειχα σε ολους τους τομεις της ζωης μου...και οταν αδυνατισα τελικα δεν αλλαξε τιποτα..ολα τα εβλεπα απαισιοδοξα και παλι...ειχα κλειστει περισσοτερο απο πριν στο καβουκι μου..φοβομουν την παραμικρη μπουκια μηπως χασω αυτο που ειχα καταφερει με τοσο κοπο, υπομονη και επιμονη..και αναρωτιεμαι τωρα:" τι ειχα καταφερει τελικα??... να κλειστω στον εαυτο μου, να κλαιω με τις ωρες μην τυχον παχυνω, να τρωω ελαχιστα, να χω γινει ενα κοκκαλο χωρις ζωη...υπηρχα απλα, δεν ζουσα...τα εκανα ολα αυτα, στερηθηκα τα παντα για το τιποτα..για το απολυτο τιποτα...ειχα απομακρυνθει απο τους φιλους μου, εκλαιγα καθε φορα που μου ελεγαν να παμε για φαγητο ειτε οι γονεις ειτε οι φιλοι μου..., μετρουσα μανιωδως τις θερμιδες και εμενα κλεισμενη μεσα αν ειχα παρει 100 θερμιδες παραπανω..ποπο..τα λεω αυτα και κλαιω..κλαιω τελικα που πηρα αυτα τα καταραμμενα κιλα ή που χανω την ζωη μου 3 χρονια τωρα...? ειλικρινα δεν ξερω..

Έχω σοκαριστεί, ειλικρινά όλα όσα έχεις γράψει παραπάνω τα έχω ζήσει κι εγώ και τα ζω ακόμα! Κι εγώ πέρσι περνούσα τη φάση της ανορεξίας και έκανα ακριβώς αυτά που περιγράφεις: έμενα μέσα για να μην βγω κάπου που έχει φαγητό και μπω στον πειρασμό, μετρούσα συνέχεια θερμίδες και φρόντιζα να παίρνω ελάχιστες κάθε μέρα (κάτω από 600), ζυγιζόμουνα καθημερινά και αν είχα χάσει μόνο, για παράδειγμα, 200 γραμμάρια από την προηγούμενη μέρα, απογοητευόμουν. Το καλοκαίρι έφτασα να ζυγίζω 42 κιλά (μη σε τρομάζει, έχω ύψος 1,56) και ακόμα αισθανόμουν γεματούλα!Οι φίλοι μου μου έλεγαν "πώς έχεις γίνει έτσι" και εγώ το εκλάμβανα ότι έχω παχύνει, ενώ εκείνοι μιλούσαν για τα κόκαλα που πέταγαν από τα πλευρά και τη μέση μου. Και μετά άρχισαν οι βουλιμικές κρίσεις. Στην αρχή μπορούσα να ελέγξω το βάρος μου με εξαντλητική γυμναστική και μέρες ολόκληρες νηστείας που διαδέχονταν τα επεισόδια. Όταν όμως μπήκε ο χειμώνας ήμουν πια εξαντλημένη και συνέχισα να τρώω χωρίς να κάνω κάτι για να ξεφορτωθώ τις περιττές θερμίδες. Τώρα έχω πάρει 4 κιλά. Θα μου πεις, δεν είναι πολλά αν σκεφτείς ότι πριν από αυτά ήμουν πολύ αδύνατη(γιατί κι εγώ κοιτάω τις φωτό από τις διακοπές και σκέφτομαι το ίδιο με σένα:πώς είναι δυνατό να αισθανόμουνα χοντρή και μακάρι να ξαναγινόμουν έτσι). Όμως δε στεναχωριέμαι που τα πήρα, γιατί, αν το πάρω απόφαση, θα τα χάσω (όχι όλα, γιατί δε θέλω να ξαναγίνω κοκαλιάρα), αλλά με τον τρόπο που τα πήρα. Κάθε φορά που ανεβαίνω στη ζυγαριά έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από τα βράδια εκείνα που σαβουριάζω οτιδήποτε βρω μπροστά μου χωρίς να μπορώ να το ελέγξω. Αν τα είχα πάρει απολαμβάνοντας τα φαγητά που μ' αρέσουν, θα τα είχα ευχαριστηθεί.Όσο για την κατάσταση με το αγόρι σου, κι εγώ ακριβώς τα ίδια σκέφτομαι. Παρόλο που μου λέει συνέχεια πως με βρίσκει όμορφη και πως του αρέσει το σώμα μου, εγώ σκέφτομαι ότι αν ήμουν λίγο πιο αδύνατη θα ήταν πιο περήφανος για μένα.Συγγνώμη για την πολυλογία, αλλά πραγματικά εντυπωσιάστηκα με το πόσο ταυτιζόμαστε...

Smoke08, εννοείται ότι οι ιστορίες μας, εδώ, είναι πραγματικές όμοιες!

Ακριβώς τα ίδια,λοιπόν, και με μένα.Αδυνάτισα απίστευτα στο στρατό, με αποτέλεσμα το σώμα μου να αντιδράσει και να επιθυμεί να καταβροχθίσει ότι έβλεπε μπροστά του.Συνέπεια αυτού, ήταν να πάρω περισσότερο βάρος, από αυτό που είχα χάσει, και να μπω στην <<εγκεφαλική > διαδικασία να σκέφτομαι εξαντλητικές και ταχύτατες μεθόδους για να χάσω τα παραπανίσια κιλά.
Κατόπιν, ξεκίνησε ο φαύλος κύκλος της διαδοχής των ακραίων κατάστασεων : υπερφαγίας - νηστείας και το υπόλοιπο κομματι φαντάζομαι το υποθέτετε.
Εννοείται,ότι πέρα από τις διακυμάνσεις του βάρους,οι εναλλαγές στη διάθεση μου, ήταν ανάλογες.Νεύρα πολλά και απίστευτη αμφιθυμία!Όσο για την κοινωνικότητα μου, αυτή μάλλον έχει μειωθεί στο ελάχιστο και αναγκαίο, για να είμαι ακόμα λειτουργικός, βαθμό.
Σωματικά, έχω δει κάποια μηνύματα που μου δείχνει ο οργανισμός μου και κατόπιν τούτου αναγκάστικα να υποβληθώ στις χειρότερες γαστρεντερολογικές εξετάσεις για να διαπιστώσω αν υπάρχει πρόβλημα.Πρόσφατα, μ' ενημέρωσε ο γιατρός μου, ότι η καρδιά μου εμφανίζει κάποια περίεργης μορφής αρρυθμία και ειλικρινά τρόμαξα.Ακόμα αναρωτιέμαι αν υπάρχει περίπτωση να είναι συνέπεια της διαταραχής...:( :( :(

Αυτή είναι εν συντομία μια μικρή περιγραφή της κατάστασης ενός πρώην αθλητή,που έκανε κάμποσα χιλιόμετρα τρέξιμο και καθημερινή άσκηση με πολλά βάρη.
Πως ν' αντέξεις και ν' αποδεχτείς τα νέα δεδομένα, λοιπόν; :( :( :(

Παιδιά δεν την παλευω άλλο ειλικρινά!!!είμαι η miss κομπλεξ και συνεχίζω να ξεσπάω στο φαγητό .Χθές είχε μείνει το αγόρι μου απο μπαταρία στο κιν γιατί κοιμηθήθηκε σε έναν φίλο του την προηγούμενη και , είχε πει ότι θα γυρίσει να το φορτήσει το βράδυ περίμενα τηλ. το βράδυ αλλά δεν με πήρε λογικά ξανκοιμήθηκε στον φίλο του εγώ όμως είμαι απο τις 5 το πρωί ξύπνια και ήδη με επεισόδειο υπερφαγείας και ο βλάκας κοιμάται και εγώ θέλω να τον ακούσω ,στον φίλο του δεν ξαναπέρνω πήρα χθες δεν ξαναδίνω δικαίωμα είμαι και κωλοεγωίστρια αλλά υποφέρω( μάλλον χωρίς λόγο πάλι )γιατί απο το μυαλό μου περνάνε διάφορα τύπου να κοιμήθηκε εκεί για να αποφύγει να βρεθούμε σήμερα επειδή θα ξυπνήσει αργά και δεν θα προλαβαίνει και τέτοια ενώ μέσα μου ξέρω οτί το πιθανότερο είναι να ξενύχτησαν και να μην μπορούσε να γυρίσει κάπως επειδή στην συγκεκριμένη περιοχή δεν βρήσκεις ταξί δεν μπορώ θα ξαναφάω μου φαίνεται αν και προσπαθώ να το καταπιέσω.Θέλω να τον χωρίσω να γλιτώσω απο τέτοια προβλήματα αλλά όταν μιλάμε ηρεμώ η μάλλον με ηρεμεί....δεν ξέρω ίσως αν χωρίσω γλιτώσω τις αφορμές για βουλιμικά τουλάχιστον αλλά πάλι δεν είναι λύση να μην έχω σχέση...απο την άλλη μιλάω με την κολλητή μου και ενερχεται η συζήτηση στο φαγητό και στο πόσο έχει εκείνη αδυνατίσει και έτσι μου εντείνεται εμένα το άγχος να χάσω κιλά διότι θίγει το εύαισθητο θέμα και να σου ο φαύλος κύκλος...πως να ισορροπήσω η δόλια το μυαλό μου;;;πραγματικά δεν υπάρχει σωτηρία τι να κάνω να ξεκόψω απο ανθρώπους που αγαπάω;;;δεν νομίζω...συγνώμη που σας ζαλίζω με τα δικά μου αλλά ήθελα να γράψω για να εκτονωθώ...καλημέρα σε όλους!!!

sofia se katalavaino...

σοφια σε καταλαβαινω απολυτα! οπως ολοι μας...σημερα παλι ηταν μια μερα σαν ολες τις αλλες και για εμενα...οπως ολες οι μερες των τελευταιων 3 ετων..μαυρη μερα δηλαδη...παλι στα χερια μου ειχα παλιες φωτογραφιες και εκλαιγα απαρηγορητη ...ελεγα δυνατα:" ηλιθια, κοιτα τι ειχες και τι εχασες..¨"...μεσα στα αναφιλητα μου, με ακουσε η αδερφη μου και μπηκε στο δωματιο μου...αρχισε και εκεινη να κλαει και να μου λεει:" σε παρακαλω αδερφουλα μου, γινε καλα, κουραστηκα να σε βλεπω ετσι, κουραστηκα να κουραζεις για το τιποτα τοσο πολυ τον εαυτο σου, δεν αλλαζει η αξια σου σαν ατομο, εισαι η ιδια, ενα κοριτσι με αξιες και κατορθωματα, σεβασου τον εαυτο σου για να σε σεβαστει και αυτος..σε παρακαλω γελα μου επιτελους, εχω πραγματικα ξεχασει πώς ειναι να χαμογελας, δεν σε θυμαμαι πώς ειναι να σε βλεπω χαρουμενη..με το να κλαις αλλωστε δεν βγαζεις τιποτα....το μονο που κανεις ειναι να απογοητευεσαι και για αλλη μια φορα να οδηγεισαι στα βουλιμικα..σαυτον τον φαυλο κυκλο που σε εχει κανει αλλη αδερφουλα...μοναχικη, κυκλοθυμικη, αγελαστη...παρε την ζωη στα χερια σου, σου ανηκει...τα κιλα ειναι μια προφαση για να σε κανουν να μην εισαι καλα...οταν ειχες αδυνατισει θυμασαι πως ησουνα??..για πες μου...ησουν καλα? καθολου...και τοτε μια αλλη ησουν που παριστανε την αδερφη μου, μια αδερφη που την στερηθηκα υτα τελευταια 3 χρονια κυριως...παντα μου φωναζεις οτι κανεις δεν σε καταλαβαινει..ξερεις πώς με κανεις να νιωθω εμενα τοτε? εγω δεν σε καταλαβαινω? ναι, συμφωνω, μπορει να μην τα περναω τα ιδια αλλα βιωνω την κατασταση μαζι σου καθημερινα..ειμαι 15 χρονων , δεν ειμαι μωρο...καταλαβαινω..και περισσοτερο απολα καταλαβαινω οτι Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ..εχω μιλησει παρα πολλες ωρες μαζι σου, σου εχω σταθει, σε λατρευω και δεν μπορω να ακουω συνεχεια οτι θες να πεθανεις...δεν σου αξιζει...ξερεις τι στιγμα μου εχει αφησει η τελευταια φορα που σε εμποδισα να παρεις τα χαπια για να φυγεις απο την ζωη? δεν μπορω να το ξεχασω..με κυνηγαει παντου και συνεχεια...τι θα εκανα αν σε εχανα?? μου λές?..εισαι μια κουκλα και σπαταλας την ζωη σου για μια βλακεια...για ενα τιποτα το οποιο νομιζεις οτι θα σε κανει ευτυχισμενη..να εχεις υποψην σου κατι ομως..εγω αρκετα σου σταθηκα ως εδω..δεν προκειται να ξαναμεινω διπλα σου αν δεν σε δω δυνατη...αν δεν διαπιστωσω οτι πηρες την κατασταση στα χερια σου..με τα κλαμματα δεν λυνεται τιποτα μα τιποτα..θες να κανεις διαιτα? κανε λοιπον, σταματα το κλαμα, δεν βγαζεις κατι...κανε διαιτα και χαστα αφου το θες τοσο πολυ, αφου νομιζεις οτι θα σε κανει ευτυχισμενη αλλα εγω θα μαι διπλα σου μονο οταν σε δω και παλι δυνατη...εχεις πολλα κοτσια, πολεμησε το..εχεις καταφερει πολλα..ειναι δυνατον να μην καταφερεις αυτο..? μπορεις να χασεις τα κιλα και ταυτοχρονα ομως να εισαι καλα...ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΖΕΙΣ...εχεις χασει ηδη την ζωη σου..χανεις τα ωραιοτερα σου χρονια..ΖΗΣΕ..''..και μετα απο ολα αυτα τα λογια εφυγε και εκλεισε την πορτα του δωματιου μου πισω της..ταραχτηκα τοσο πολυ που καθολη την διαρκεια που μου μιλουσε, ειχα σταματησει να κλαιω και την ακουγα σαν να μου μιλαγε καποια πολυ πεπειραμενη...καποια που ξερει πως να αντιμετωπιζει τετοιες καταστασεις...οταν εφυγε, καταλαβα οτι ολα αυτα τα συναισθηματα βγηκαν απο την αδερφουλα μου, απο την αδερφουλα μου που με αγαπαει τοσο πολυ και εγω της εχω κανει τοσο μεγαλο κακο..αντι για αγαπη, της δινω λυπη και πικρα πολυ καιρο τωρα...ναι, ηταν η αδερφη μου, η μικρη μου αδερφη η οποια βιωνει καθημερινα με μενα το μαρτυριο αυτο..το ξερει..τελικα εχει καταλαβει πως ειναι..τωρα μολις καταλαβα οτι δεν ειμαι μονη μου...οι ανθρωποι μπυ, οι δικοι μου ανθρωποι καταλαβαινουν...τουλαχιστο� � βιωνουν αμεσα...μετα απο ολο αυτον τον μονολογο της, σαν να χτυπησε ενα καμπανακι μεσα μου το οποιο να φωναξε STOP πια..αρκετα, ως εδω..ταλαιπωρηθηκα πολυ και εις γνωσην μου..με δικη μου επιλογη... ειναι λοιπον τοσο αδικο..οχι απλα δεν σεβομαι τον εαυτο μου..τον μισω οικτρα...αυτο πρεπει να αλλαξει..πρεπει να τον σεβομαι οπως και ο καθενας μας...ηταν ενα μαθημα το σημερινο για μενα..και για ολους μας πιστευω..συγχωρεστε μου το μακροσκελες γραπτο μου αλλα ηθελα να το μοιραστω..ειμαι συγλονισμενη...

free αρχικά μην ξανακοιτάξεις παλιές φωτογραφίες(είναι και αυτό ένα βήμα)το έχω κάνει άπειρες φορές να κοιτάζω φωτογραφίες που δεν μου άρεσαν και μετά απο καιρό να λέω μα τι χαζή που ήμουν αφου ήμουν κορμάρα αλλά αυτό το παθαίνουμε γιατί πάντα θέλουμε να είμαστε καλύτεροι επειδή δεν μας εκτιμάμε...τελος πάντων αυτά είναι θεωρίες...εγώ όταν είμαι με κόσμο με φίλους η γονοίς κλπ συνέχεια δεν νιώθω καν την ανάγκη να φάω μόνο όταν ¨γουργουρίσει¨ η κοιλία μου και τρώω λίγο όσπου να χορτάσω τα βουλιμικά τα παθαίνω όταν είμαι μόνη μου σπίτι και κάνω χαζοσκέψεις .free να σέβεσαι τον εαυτό σου χωρίς να τον καταπιέζεις με τέτοιες σκέψεις ....

free, σε ζηλεύω για όσα είπες για την αδερφή σου. Έχω κι εγώ μια αδερφή 1 χρόνο μικρότερη και κάποτε είχαμε τέλεια σχέση. Ήταν η καλύτερή μου φίλη!Όμως, από τότε που έχω αυτό το πρόβλημα, έχουμε απομακρυνθεί. Και εγώ την έχω απομακρύνει με την εσωστρέφεια και τη φοβερή κυκλοθυμία που με πιάνει κατά καιρούς, αλλά και αυτή, από τότε που της εξομολογήθηκα τι με βασανίζει, αντιμετωπίζει το θέμα πολύ αμήχανα. Καταλαβαίνω ότι την απασχολεί και ότι προσπαθεί να με κάνει καλύτερα, αλλά το κάνει με λάθος τρόπο. Για παράδειγμα, μου αφήνει δωράκια-εκπλήξεις όταν με βλέπει στεναχωρημένη. Αλλά θα προτιμούσα να μου μίλαγε όπως σου μίλησε εσένα η αδερφή σου. Έστω να καθόταν μία φορά να με ρωτήσει πώς πάω με το πρόβλημά μου, πώς αισθάνομαι κτλ.Από τότε που της το είπα, δεν το έχουμε ξανασυζητήσει. Πάντως είμαι σίγουρη ότι εσύ είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Με όσα έχεις γράψει τις τελευταίες φορές, φαίνεται ότι έχεις πιάσει το νόημα και ξέρεις τι να κάνεις για να το αντιμετωπίσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το πάρεις απόφαση. Κοίτα πρώτα να κάνεις πράγματα για να φτιάξει η διάθεσή σου και μετά ασχολήσου με το βάρος σου. Εμείς πάντα θα είμαστε εδώ για υποστήριξη. Και όταν αρχίσεις να χάνεις κιλά, ενημέρωνέ μας πώς τα πας!!Μέχρι το καλοκαίρι έχεις 4 μήνες.Προλαβαίνεις να ξαναγίνεις κορμάρα!!

smoke08 σευχαριστω για ολα οσα ειπες....και γω νομιζα οτι η αδερφη μου δεν καταλαβαινε...οτι ζουσε στον κοσμο της εντελως αλλα δεν ηταν ετσι τελικα...με ενιωθε οσο κανενας αλλος..με νιωθει βασικα...και τωρα που βλεπω πιο καθαρα(εξαιτιας του χθεσινου περιστατικου) το αναγνωριζω και το αποδεχομαι..τελικα καταλαβα οτι δεν αφηνα εγω κανεναν να με βοηθησει...ημουν τελειως κλεισμενη σε μενα...μαλλον εψαχνα να βρω ποια διαιτα μου ταιριαζει καλυτερα(!!!) και δεν ειχα χρονο να μοιραστω τον πονο μου με τους δικους μου ανθρωπους..τους απομακρυνα..τεσπα...ελπιζω πλεον και ευχομαι ολα να πανε καλα...!...σε ολους μας!

Βασικά, συνήθως οι δικοί μας δεν καταλαβαίνουν τη διάσταση του προβλήματος.Νομίζουν ότι πρόκειται απλά για μια γενικότερη αυξημένη όρεξη για φαγητό και παρερμηνεύουν τις πράξεις μας.
Εμένα,όταν το κατάλαβε η αδερφή μου ότι κάτι τρέχει,εν αγνοία μου, έκλεισε ραντεβού με γιατρό.Μ' ενόχλησε αρκετά η πράξη της αυτή αλλά τη δικαιολογώ γιατί μάλλον έδρασε εντελώς σπασμωδικά.

Τον τελευταίο καιρό, δεν ασχολείται όπως πρώτα.Ίσως, συμβουλευτικά,λίγο.Βλέπετε , η ανησυχία δε φεύγει και τόσο εύκολα...