pwpw san na diabazw emena....
pwpw san na diabazw emena....
telika den eimaste oso monoi niwthoume..
..kanw xronia psixotherapeia alla h female23 eipe apla auta pou pote den mporesa na ekfrasw...
ποσο δικιο εχει!!!!!!!!!!
που ειναι τωρα η female?
κι εγώ.Δεν έχω αλλάξει σε εμφάνιση αλλά νιωθω ακριβώς όπως περιγράφει η κοπέλα.Πλέον,δεν κοιτάω σε ποια ξαπλώστρα θα κάτσω.Βασικά,αν θυμάμαι καλά, στα 29 καλοκαίρια που έχουν περάσει, άντε να ναι λιγότερα λέω που είχα τη δυνατότητα να πηγαινω σε πλαζ,ζήτημα να καθησα 5 φορές σε ξαπλώστρα ανάμεσα σε κόσμο!
Πλέον,σκέφτομαι από πριν, στο μαγαζί που θα πάω,τι καρέκλες έχει.Διότι δεν ξέρω τι έχουν πάθει,αλλά από οικονομία,πάνε και βάζουν κάτι περίεργες καρέκλες για κορμιά κανονικά.Δεν θέλω να ξεφύγω απ το θέμα,αλλά όταν πονάω,λέω πολλά.
Δεν έχω κάνει ψυχοθεραπεία,θα το θελα,ολο ξεκινώ και σταματώ.Παλιότερα λογω οικονομικής δυσχέρειας,τώρα για εναν ακομη λογο,ότι δεν εχω βρει αυτον/αυτη που θα μου κανει το κλικ.
Μιλαω με παιδιά που ξερουν ποσο χαλια νιωθω μεσα μου, κλαίω,αλλά δεν καλυτερεύω.
Αν και μου αρέσουν πολυ τα Χριστούγεννα,με πιανει καταθλιψη και σκέφτομαι απαισιόδοξα,πολύ απαισιόδοξα.
Μέχρι και σε γραμμή υποστήριξης σκέφτηκα να καλεσω αλλά θα με βοηθησουν;Μονο ο εαυτος μας λενε,ειναι ο καλυτερος ψυχολογος.....
Ελπιζω να μην σας κουράζω αλλά σημερα δεν αντεξα.Αρκετές μέρες ειχα να κλάψω, να ξεσπάσω και σημερα δεν αντεξα...
Είναι δύσκολο όταν είσαι σε αυτή την κατάσταση να δεις το ποτήρι μισογεμάτο........ αλλά αν το κάνεις θα δεις ότι γύρω σου υπάρχουν ακόμα όμορφα πράγματα που μπορούν να σε κάνουν να χαρείς, και αν κοιτάξεις και τον εαυτό σου λίγο πιο μέσα θα δεις ότι ένας μικρός παράδεισος κρύβεται μέσα σου που δεν τον αφήνεις να φανεί.... Και ναι το πιστεύω ότι ο εαυτός μας είναι ο καλύτερο ψυχολόγος, αν εσύ δεν έχεις αποφασίσει να αλλάξεις να πράγματα που σε ενοχλούν δεν θα μπορεί κανείς να σε βοηθήσει. Πρώτα εσύ και μετά ο κάθε ψυχολόγος.
Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να σε φέρει πιο κοντά σε ΣΕΝΑ......
sweet_but_obese ασφαλώς και δεν μας κουράζεις!
Ίσα ίσα προσωπικά σε παροτρύνω να γράφεις εδώ τα συναισθήματα σου,όποτε σε κατακλύζουν αυτές οι αρνητικές σκέψεις...
Σε θυμάμαι πολύ καλά...γίναμε την ίδια μέρα μέλη και τα είχαμε λιγάκι πει...
Προσωπικά δε συμφωνώ πως είμαστε απαραίτητα ο καλύτερος ψυχολόγος του εαυτού μας...
Δεν το έχουμε σπουδάσει για να είμαστε,όλο και κάποια βοηθητική σκέψη,πρόταση,κάποια κατεύθυνση θα μας διαφεύγει...
Επίσης είμαστε πολύ κοντά στο πρόβλημα κι ίσως αδυνατούμε να έχουμε σφαιρική και αντικειμενική οπτική...
Πάντως,αν δε δοκιμάσεις να μιλήσεις σε κάποια τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης ή σε κάποιον ψυχολόγο
δε μπορείς να ξέρεις αν τελικά κάποιος θα μπορούσε να σε βοηθήσει...(Υπόψιν,ρωτώντας πας στην πόλη!)
Φαίνεται να έχεις δοκιμάσει όλα τ'άλλα...Γιατί όχι κι αυτό;Τι έχεις να χάσεις;
Μακάρι να το έκανες,μακάρι να έγραφες εδώ πιο συχνά,μακάρι κάπως να σε βοηθούσες!
Απόψε βγήκα για κρασάκι με μία κοπέλα γνωστή μου.Δεν είμαστε φίλες αλλά όποτε βρεθούμε, μου μιλάει λες και ειναι φίλη μου.Ειχε προτεινει να βγαιναμε αλλη φορά αλλά τελικά δεν μπορέσαμε.Ετσι σημερα τηλ χωρίς πολύ σκέψη και της λέω πάμε για κρασάκι;
Λεει ναι και πήγαμε.Ομολογώ ότι οσο ετοιμαζόμουν, ελεγα να πάω να μην πάω;Τελικά είπα θα πάω.
Δεν το απόλαυσα.Το έκανα όμως γιατί έπρεπε να βγω απ το σπίτι.Ενιωθω πολύ άβολα.Και γιατί ημουν φυσικά η μονη παχιά στο χώρο και γιατί τα τραπεζάκια ήταν για 4 άτομα υποτίθεται 50 κιλών οπότε που να χωρέσω εγώ;Επρεπε να κουνήσουμε καρέκλες,να χαλάσουμε το τρυφερό ενσταντανέ των παιδιών στο διπλανο τραπέζι για να κάτσει η αφεντιά μου.
Σκεφτόμουν πόσα μέρη υπάρχουν που δεν έχω πάει ακόμη,πόσα μπαράκια που θα θελα να πάω,ή μερη,σοκάκια και γειτονιές που μου έχουν λείψει.Δεν νιωθω ανετα ομως να βγω να περπατήσω.Διότι τα ψυχοσωματικά ειναι τέτοια που θα με κάνουν να κουραστώ σε πολυ λιγότερο χρόνο απ ότι αν δεν το σκεφτόμουν.Πχ αν ημουν με ένα παλικάρι που ειχαμε κατι,ακόμη και να μην είμαστε χερι χερι , εγώ θα ένιωθα καλά και θα αντεχα να περπατήσω αρκετή ώρα.Αλλά έτσι όπως ειμαι δεν μπορώ.
ΚΟιτάω συνέχεια γύρω μου μηπως γελάνε και θέλω να φυγω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να μην τους χαλάσω τη διάθεση.Δεν το πίστευα αυτό πριν 2χρ.Ο τυπος που έχω αναφέρει σε άλλο θεμα, με έκανε να πιστεύω ότι τελικά δεν ειμαι ωραίο θέαμα.
Υπάρχουν στιγμές που έχω αναλαμπές κι απο κει διακρίνω ότι με αγαπώ και έχω τελικά καλά στοιχεία επάνω μου.Ξέρω ότι δεν πρέπει να απελπίζομαι,ότι ο τύπος δεν αξίζει,αλλα αποκτώ εμμονές και δύσκολα μου φεύγουν.
Αυτό θέλω να παλέψω.Να μην τρώω τέτοια κολληματα γιατί θα τρελαθώ κάποια στιγμή.Σκέφτομαι πάρα πολύ και θα σαλτάρω.
Οταν γράφω εδώ με παίρνει το παράπονο και ξεσπάω.Δεν ξερω εαν με βοηθάει ή όχι.Συνηθιζα να μιλάω σε φίλες,με sms,στο τηλ,σε συγγενείς.Πλεον,με βοηθάει να γράφω...Ισως να ειναι καλύτερη λύση για μένα αυτό.
Αυτά γι απόψε....
Πραγματικά συγκλονιστική η κατάθεση της φίλης μας!!!Κι εγώ τα νιώθω όλα αυτά που λέει...Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου,τώρα να είναι καλά...
ax σοφη...........τι συγκινητικο/.........σε ευχαριστουμε που μας το ξαναθυμισες αυτο...........ειμαι σιγουρη πως πολλοι οπως κ γω θα αποκτησουν θαρρος κ θα ειναι ετοιμοι για τον μεγαλο τους αγωνα...οταν ακουω τετοια λογια γινομαι κομματια ,συγκινουμαι..............ευτυχω� � που καταλαβαινομαστε κοριτσια........καλα μας κουραγια κ ετσι να βλεπουμε τετοιες ιστοριες κ να προσπαθουμε.
Τα γραφει τοσο μα τοσο σωστα....με εχει αγγιξει!!
ΥΓ...βρε μαριλι μου εσυ δεν εχεις τοσο φοβερο προβλημα ,μην το παιρνεις κατακαρδα καλη μου!
Αχ τι συγκινητικό.............
Ποσα κοινα βρηκα σε αυτες τις γραμμες!!!
Ομως το νομισμα εχει παντα δυο οψεις ... Η ενναλακτικη οπτικη γωνια που λεει και μια φιλη μου... Το βαρος μας μπορει να μας εμποδιζει να κανουμε μικρα καθημερινα πραγματακια, μα εχει γινει κινητρο να ριξουμε μια πιο προσεκτικη ματια στον εαυτο μας! Να δουμε λιγο μεσα μας, γνωρισαμε την βασικη αμυνα μας...
Σε μια κοινωνια που μετραει κατα βαση η εικονα εμεις ειμαστε λιγο κοντρα στο ρευμα... Αυτο ομως μας εδωσε την δυνατοτητα να αναπτυξουμε αλλα κρυφα μας χαρισματα το χιουμορ, η δοτικοτητα κτλ. Δεν περιοριστικαμε μονο στην εικονα μας, δεν καλιεργησαμε αυτην μα κατι αλλο πιο βαθυ απο αυτο που μια εικονα μπορει να ορισει... Μια εικονα χιλιες λεξεις λενε οι Κινεζοι εμεις δεν ειχαμε την εικονα αρα γραψαμε τις χιλιες λεξεις, μαθαμε να γραφουμε, να εκφραζομαστε, να κανουμε αυτους που μας διαβαζουν να μας αγαπανε οχι για τα πολυχρωμο του περιτυλιγματος... Μπορει να μην εντυπωσιασαμε με την πρωτη ματια (αν και εδω που τα λεμε εντυπωσιασαμε και με αυτη, καλα, κακα, εντυπωσιασαμε! με τον τροπο μας βεβαια τον δικο μας ,τον ξεχωριστο) μα με την δευτερη, με την τριτη σιγουρα αφησαμε αφωνους πολλους με το πεισμα την θεληση μας την εργατικοτητα μας, το χιουμορ μας!
Το βαρος μου αποφασισα να το ευχαριστησω σημερα πριν το αποχωριστω... Το ευχαριστω γιατι με εμαθε να μην κρινω τους ανθρωπους με την πρωτη, γιατι με εμαθε να γελαω στα ευκολα και στα δυσκολα... Γιατι με εμαθε να παλευω και να βαζω στοχους... Γιατι μου εδειξε ποιιοι αγαπουν μονο την εικονα και πιοι την μαγεια που κρυβεται στις λεξεις...
Τωρα που εχω βρει ποια ειμαι και τη θελει η ψυχη μου ειναι ευκολο να αλλαξω την εικονα μου! Το αναποδο ισως ειναι δυσκολο πολυ πιο δυσκολο για σκεφτηταιτο λιγο ....
Always look on the bright side of life!!!!!!!!!!
φραουλοπουλο μου.. ποσο δικιο εχεις!!!
αυτα που λες ειναι σα να τα λεω και εγω..
ετσι και εγω πριν κανω την επεμβαση μου πριν ενα μηνα περιπου .. γιορτασα για τα καλα τα κιλα που ειχα!ηταν σαν μια τελετη ευχαριστησης και αποχερετησης πλεον ... τα ευχαριστουσα γιατι με εκαναν ανθρωπο με αισθηματα, μου εμαθαν να ξεχωριζω τους ανθρωπους με βαση την ψυχη τους και οτι το περιτυλιγμα τους, με εκαναν να νοιωθω σημαντικη γιατι παρολο τα κιλα μου ειχα διπλα μου ανθρωπους που με αγαπουσαν πραγματικα, αγαπουσαν την Ζωιτσα! και οχι το λιπος μου, δεν τους νοιαζει πως ειμαι απλως γουσταρουν την παρεα μου, τα ευχαριστω γιατι με προστατευσαν απο ανθρωπους που τους νοιαζει μονο ενα ωραια σωμα και τπτ αλλο, και το κυριοτερο με εκαναν ανθρωμο με χιουμορ, ευδιαθετο και ανοιχτο σε ολες της παρεες ανεξαρτητος 'κυβικων' :p
χορεψα μεχρι το πρωι στο γαμο του αδερφου δεν με ενοιαζε πως ημουβν, ηθελα να τους δωσω μια ευχαριστιση που τοσα χρονια δεν το εκανα, ντρεπομουν λογω των κιλων να χορευω.. εκεινη την μερα ομως δεν με ενοιαζε τπτ, χορευα για εμενα και τα κιλα μου σαν μια μικρη ανταποδοση των καλων πραγματων που μου ειχαν κανει. Ετρωγα οσο ηθελα και οτι ηθελα..
αλλα ελεγα σας τρωω για τελευταια φορα !! ξεκιναω νεα ζωη πλεον!
και τωρα ειμαι εδω ενα μηνα μετα την επεμβαση με μειον 9 κιλα!
Ζωήτσα είσαι αυτό που λέει το όνομά σου : ΖΩΗ
Είσαι όλο ζωντάνια και θετική ενέργεια, δεν σε έχω δεί αλλά είναι σαν να σε βλέπω πάντα μ'ένα χαμόγελο!
Οσο για το κείμενο της female23 εύχομαι να το διαβάσουν όσα περισσότερα μέλοι γίνεται!
Είναι σπουδαίο να μπορεις να ξεδιπλώνεις την ψυχή σου χωρίς τύψεις!
Quote:
Originally posted by ΣΟΦΗ
"δεν περίμενα να συγκινηθεί κάποιος απο όσα κατέγραψα ή έστω να κάνει ένα ταξίδι στα παλιά..τα δικά μου ,τα δικά του,τα δικά μας..
Περισσότερο έγραψα για να με ακούσω,να με διαβάσω, να με θυμηθώ, ίσως για μην με ξεχάσω. Πάντα σκεφτόμουν πως όσο πολύ κι αν είναι το περίβλημα,όσο βαρύ κι αν είναι το σώμα που κουβαλώ, αν κάποιος ζύγιζε την καρδούλα μου θα την έβρισκε πιο αδύνατη απο όλες τις λεπτές φιγούρες..
Αν κάποιος μετρούσε τα όνειρα,τις φιλοδοξίες,τα ανυστερόβουλα γέλια, τη δοτικότητα θα μου άνοιγε διάπλατα τις πύλες της δικής του ζωής..Αντ'αυτού έψαχνα πάντα την κερκόπορτα, κάθε πιθανό τρόπο να περνώ απαρατήρητη βαδίζοντας στις μύτες των ποδιών..κλείνοντας τα φώτα,κατεβάζοντας ρολά..Κατα κάποιο τρόπο όμως πάντα είχα εγώ για τους άλλους μια μαρκίζα στο κούτελο που έλεγε ''Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, 24 ώρες το 24ωρο ανοικτά''.
Κουράστηκα να προσπαθώ κάθε μέρα να δείξω και να αποδείξω πόσο έξυπνη,καλή,ειλικρινής,έντ� �μη και ηθική είμαι.Λάθος δικό μου. Αναλαμβάνω πάσα ευθύνη γι' αυτό. Γιατί έπαψα να περιμένω αυτό που πάντα έκανα εγώ. Να με κοιτάζουν οι άνθρωποι στα μάτια.Τι περισσότερο να χρειάζεται κάποιος απο δυο έξυπνα μάτια και ένα γεμάτο χαμόγελο?
Κρύβομαι, δεν θέλω να με κοιτάνε, δεν θέλω να μου λένε πόσο έχασα,πως, θέλω να ασχοληθούν με μένα κι όχι με το λιγότερο χώρο που πιάνει το σώμα μου πλέον στα μάτια τους.Ίσως γιατί τώρα έπεσαν οι άμυνες, νιώθω πιο ευάλωτη,πιο ανυπεράσπιστη. Γιατί το βάρος γύρω μου ήταν ασπίδα.
Παρατηρώ τους ανθρώπους, χαζεύω το πλήθος , το βλέμμα απλανές..πιάνει όσα οι άλλοι προσπερνούν, ένα σκύλο που ψάχνει φαί, ένα ζευγάρι που φιλιέται πεταχτά, ένα τραγούδι γνώριμο παλιό που ξεπηδά απο ένα αυτοκίνητο που τρέχει..και τρέχω κι εγώ ..πηδάω εμπόδια..τρέχω πιο γρήγορα κι απο τον άνεμο για παραπάνω οξυγόνο, για να σταματήσω να σκέφτομαι..να μην με νοιάζει απο που ξεκίνησα και που πάω,αρκεί που θα είμαι εγω εκεί. Για να εκτιμήσω πάλι όσα έθαψα στο λάκκο που εγώ άνοιξα. Γιατί όλα ξεχείλισαν απο το δικό μου ποτήρι, απο το δικό μου νερό. Και τώρα του δίνω μια και το σπάω ..
Τώρα πια ξέρω πως κάθε σοκολάτα νόμιζα πως μου έδινε τη γλύκα και την αγάπη που ήθελα. Κι όταν το περιτύλιγμα έμενε ορφανό έμενα κι εγω μόνη. Κάθε μια παραπάνω τηγανητή πατάτα ήταν το αλάτι της ζωής που ήθελα να έχω.. Κάθε αναψυκτικό ήταν μια θάλασσα που έπνιγε τα βλέμματα των συγγενών, των άγνωστων περαστικών..Έτρωγα για να έχω εφόδια να βγάλω την ημέρα, να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους,τα προβλήματα. Έτρωγα για να με επιβραβεύσω για όσα οι άλλοι δεν μου αναγνώριζαν.
Προσπάθησα πάρα πολύ να με πείσω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα να είμαι χοντρή.Αλλά δεν τα κατάφερα.Και αλήθεια έκανα κι εγω λάθη. Έπεσα στη λούμπα πως για ότι πάει στραβά έφταιγε το βάρος μου. Έφταιγα κι εγώ γιατί έγινα απαξιωτική και ανασφαλής. Τώρα μαζεύω το παζλ απο την αρχή,κομμάτι κομμάτι , σκέφτομαι πως είναι το τελευταίο καλοκαίρι που θα κάθομαι στην τελευταία ξαπλώστρα πίσω πίσω.Πως θα είναι η τελευταία φορά που θα επεξεργάζομαι 2 ώρες απο την ξαπλώστρα πια διαδρομή να ακολουθήσω μέχρι την θάλασσα ώστε να με κοροιδέψουν οι λιγότεροι. Πως είναι η τελευταία φορά που μπαίνοντας σε ενα μαγαζί για να πάρω ένα δώρο θα μου πει η πωλήτρια στο λεπτό 'συγγνώμη αλλά δεν έχουμε στο νουμερό σας'. Προσπαθώ να σκεφτώ πως είναι η τελευταία φορά που θα πρέπει να ρουφήξω τα σωθικά μου για κλείσει ένα αναθεματισμένο φερμουάρ..
Μέχρι τότε κάθε μπαλάκι του τέννις που θα παίζω θα είναι μια καινούρια προσπάθεια να με μάθω ξανά, να με συνηθίσω, να με φροντίζω.. και τότε κάθε ζουμπουρλός άνθρωπος που θα βρεθεί στο δρόμο μου θα έχει ένα σύμμαχο κι ας μην το μάθει ποτέ..εγω θα μας κοιτώ, θα τους κοιτώ με το πιο άξιο βλέμμα..για ένα πουκάμισο γεμάτο, για ένα πουκάμισο αδειανό..
Τα όνειρα που δεν έχω κάνει ακόμα ζωή μου θέλουν εκδίκηση.Αυτό λέω με κάθε πρωινό τσιγάρο. Ο Ελύτης έλεγε πως είναι νωρίς ακόμη στον κόσμο αυτό..δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα. Έτσι κι εγώ όπως κι εσείς , εξαφανίζω τα τέρατα , με ξετσαλακώνω σκοντάφτοντας ακόμα αλλά αυτός ο δρόμος έχει φως στην άκρη και το βήμα είναι σταθερό όσο κι αν με τρομάζει το σκοτάδι..
Δεν είναι σκοπός μου να φανώ μελοδραματική, αλλά κάθε ένας έχει το δικαίωμα να αποτυπώνει τη σκέψη του μέ το δικό του μοναδικό τρόπο. Έτσι ξεφεύγω εγω απο το πριν ..αυτή είναι η δική μου αλήθεια..
fei"
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΠΑΛΙΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ ΤΗΣ FEMALE 23 KAI ΕΝΟΙΩΣΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΝΟΙΩΣΕΤΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
FEMALE23 ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!!!!!!!!