ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!

Και οι δύο,ο καθένας απ΄την πλευρά του...
Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου,αλλά είναι ανεξάρτητες από τις δικές του...

Δεν ξέρω τη σχέση σας, αλλά πρέπει να σε έχει πληγώσει πολύ....

Μερικές φορές αν δεν αποδεχτούμε εμείς τον ευατό μας πως περιμένουμε να το κάνει ο άλλος... Εγώ μερικές φορές σκέφτομαι αρέσω στον αντρα μου πιά ή όχι, σε μένα δεν αρέσω καθόλου άρα..... Εκείνος όμως δείχνει να με θέλει, και μερικές φορές λέω τι μου βρίσκει έτσι όπως έχω γίνει? τι θα γίνει όμως αν του την πέσει καμία κορμάρα???? Σκέφτομαι πεζά αλλά κάπως έτσι είναι και η ζωή γύρω μας.........

Λογικό να σου βγάζουν τα παραπάνω κιλά κάποια ανασφάλεια,
αλλά η alalumaki είναι πολλά περισσότερα και σημαντικότερα απ'αυτό!
Μην υποτιμάς τον εαυτό σου,ούτε τον άνθρωπο σου και τη σχέση σας!
Όσο για τη δική μου,"οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο"!

Μπορεί οι παλιές αγάπες να πηγαίνουν στον παράδεισο αλλά επίσης πηγαίνουν και εμάς στην κόλαση.
Εγώ με αγαπάω, με θαυμάζω και με σέβομαι αλλά νιώθω ότι αυτά τα απέκτησα μέσα από την αγάπη, τον θαυμασμό και τον σεβασμό των δικών μου ανθρώπων. Νιώθω τυχερή που αγαπήθηκα στη ζωή μου, νιώθω τυχερή που ενώ ήμουν πάντα ένα χοντρό παιδί δεν είδα ποτέ στα μάτια των γονιών μου αυτό το "πρόβλημα". Έχω τόσους φίλους όσους δεν έχει η πιο αδύνατη γυναίκα που γνωρίζω. Βέβαια, όταν βγαίνω σε μπαρ δεν μου την πέφτουν 100 γκόμενοι αλλά δόξα τω Θεώ, παράπονο δεν έχω. Μπορεί να μην είχα τις άπειρες σχέσεις αλλά οι 8 που περάσαν από την ζωή μου σε αγάπησαν και με σεβάστηκαν. Που θέλω να καταλήξω: Δυστυχώς η κοινωνία μας αντιμετωπίζει με ρατσισμό όσους ξεφεύγουν από τον μέσο όρο της. Ε, εμείς που είμαστε εκτός των ορίων της, πρέπει να αντιμετωπίζουμε κι εμείς τον εαυτό μας με ρατσισμό; Εγώ δεν το επιτρέπω σ' εμένα αυτό. Φυσικά και έχω περάσει από καταστάσεις δύσκολες, από καταθλίψεις που κράτησαν πολύ καιρό, αλλά δεν μου επιτρέπω να το ξαναπάθω. Ποτέ! (Αν ήμουν τόσο αποφασιστική και με το φαγητό δεν θα είχα φτάσει 103 κιλά, αν και τώρα είμαι στα 86).
Εγώ με αγαπώ.
Κλέλια

Κι εγώ αγαπώ τον τρόπο που σκέφτεσαι
και συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου!
Κι ελπίζω σύντομα να υπογράψω κι εγώ:
"Εγώ με αγαπώ.
Ναταλία"

Καλησπέρα σε όλους και σε όλες!

Βλέπω "άναψε" η συζήτηση εδώ μέσα και αυτό είναι καλό, γιατί βοηθάει πιστεύω στην υπέρβαση των προβλημάτων.

@ vivianoula, hopa, smith:

Σας εύχομαι καλή επιτυχία και είμαι βέβαιος πως όταν προσπαθούμε με σύστημα και όραμα, καταφέρνουμε πολλά!

@ alalumaki:

Εύχομαι και για σένα τα καλύτερα, αλλά έχω μια απορία: λες ότι θα σε κούραζε τώρα να εφαρμόσεις το πρόγραμμα των ww. Μα ως παλιό μέλος κι εσύ θα ξέρεις ότι είναι ό,τι πιο ευέλικτο και προσαρμόσιμο υπάρχει! Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις δίαιτα, δεν κουράζεσαι ούτε πλήττεις, έχεις τόσες επιλογές! Εκτός αν δεν ερμήνευσα σωστά το ποστ σου!

@ change:

Μου άρεσε ο παραλληλισμός με τη σχέση γονέα παιδιού (κι εγώ γονέας είμαι), αλλά θα πω τα εξής:
Όταν το παιδί φέρεται ανώριμα πρέπει να του φερθείς κι εσύ με την απαιτούμενη δόση αυστηρότητας που να μην ξεπερνά όμως τα όρια. Θα του δείξεις το σωστό, αλλά με επιείκεια. Δεν θα αδιαφορήσεις. Αυτό εννοούσα όταν έγραφα τις λέξεις "απαράδεκτος" και "κακός εαυτός".
Σίγουρα όταν πρόκειται για απώλεια βάρους δεν πρέπει να φτάνουμε στα άκρα, αλλά να τηρούμε το μέτρο ("μέτρον άριστον").
Αν όμως δεν συνειητοποιήσουμε στις πραγματικές του διαστάσεις το πρόβλημα, δεν θα πάρουμε και τα κατάλληλα μέτρα...
Σε πρακτικό επίπεδο τώρα: όταν έχω φάει σωστά και ισορροπημένα και βάσει προγράμματος όλη τη μέρα και το βράδυ λίγο πριν τον ύπνο καταβροχθίζω ένα τεράστιο παγωτό, δεν θα αρχίσω τα "καλοπιάσματα" στον εαυτό μου, αλλά θα κάνω αυτοκριτική. Και η αυτοκριτική είναι η πιο δύσκολη μορφή κριτικής, γιατί τις περισσότερες φορές καταλήγει σε ψευτοδικαιολογίες, με αποτέλεσμα αντί η συμπεριφορά να διορθώνεται να μπαίνουμε σ' έναν φαύλο κύκλο και να περιμένουμε το "κλικ" που θα μας βάλει ξανά σε τάξη.
Μα αν δεν νικήσουμε τον αναβλητικό, "κακό" εαυτό μας, πώς θα προχωρήσουμε;
Γιατί επί 10 χρόνια διατηρούσα υποδειγματικά το βάρος μου και τα τελευταία 2 χρόνια συμβαίνουν όλες οι "αναποδιές"΄; Ξαφνικά χάλασε ο μεταβολισμός; Όχι βέβαια!
Ξέρω τις αιτίες και ο καθένας/καθεμιά ξέρει για τον εαυτό του καλύτερα.
Δεν φτάνει όμως να ξέρω, χρειάζεται και να πράξω.
Και για να πας από τη θεωρία στην πράξη είναι πολλές φορές δύσκολο.
Να γιατί είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου.
Γιατί ξέρω πολύ καλά τα εμπόδια, τόσα χρόνια:
Ελάχιστοι θα σου πουν μπράβο, αδυνάτισες όταν χάσεις 2-3 κιλά, όλοι όμως θα σου πουν "πάχυνες", με την παραμικρή αύξηση βάρους!
Ή δεν είναι αλήθεια αυτό;
Και πόσα άλλα!
Όμως είπα πολλά και θα σας κουράσω!
Να είστε καλά και πάντα με θετική διάθεση και αισιοδοξία!

Ναταλία μου, αν πραγματικά το θέλεις θα το καταφέρεις, οπότε δεν ανησυχώ για σένα.
Να 'χεις δύναμη

Σ'ευχαριστώ,χαρά μου!Να΄σαι καλά!

pk δεν μπορώ να μετράω πια τους πόντους, αυτό εννούσα με το WW, κατά τα άλλα εγώ μεγάλωσα με WW και τα αγάπησα πολύ. Πλέον όμως δεν μπορώ να μετράω 18 ή 22 πόντους...... Αν το κάνεις σίγουρα είναι πολύ καλό!

Nadine όποτε χώριζα διάβαζα Βαμβουνάκη μήπως το κάνεις και εσύ?

Κορίτσια, εγώ όποτε χωρίζω ανοίγω την ατζέντα μου παίρνω σβάρνα τους φίλους μου, κάνω τα ταξίδια μου και γράφομαι σε τίποτα καλλιτεχνικό (ζωγραφική, κεραμική, θέατρο κ.α).
Ειδικά η κεραμική βοηθάει πολύ. Όταν ζυμώνεις τον πηλό βγάζεις όλο το άχτι σου, μετά δημιουργείς και στο τέλος καμαρώνεις το έργο σου. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Κλέλια

alalumaki μου,αν διάβαζα Βαμβουνάκη στους χωρισμούς μου(ειδικά τις παλιές αγάπες...)
δε νομίζω να ήμουν εδώ αυτή τη στιγμή...Είναι βέβαια από τις πολύ αγαπημένες μου,
(τώρα διαβάζω"το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης")
αλλά στους χωρισμούς μόλις στεγνώσουν τα δάκρυα αποφεύγω ό,τι δε με βοηθά...
Καλά, η Κλέλια κάνει το καλύτερο!
Αλλά αναρωτιέμαι πρέπει να φτάσουμε εκεί για να κάνουμε κάτι καλό για τον εαυτό μας;

Εξαρτάται από τον χαρακτήρα του καθενός, εγώ είμαι ή του ύψους ή του βάθους, ή όλα ή τίποτα, δυστυχώς....

Μόλις με χαρακτήρησες!...Με προτίμηση μάλιστα στο βάθος και το τίποτα...
Το μόνο παρήγορο είναι ότι βρίσκομαι σε διαδικασία εκούσιας "αλλοτρίωσης"...

Παντοτε πιστευα οτι οι χοντροι ειναι ανεραστα οντα..εβαζα πρωτα έμενα μεσα στην κατηγορια αυτη..ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου οτι δε θα εκανα σχεση εν δεν αδυνατιζα..και ετσι εγινε..στα 21 μου,και οταν εφτασα στο κανονικο μου βαρος εκανα σχεση..μεσα σε τρια χρονια,με λυσσαλαια λαιμαργια επεστρεψα εκει που ημουν..εχω ακομα την ιδια σχεση..πιστη ομως σ'αυτο που πιστευα,δεν μπορω να δεχτω οτι ειμαι επιθυμητη απο το φιλο μου..το σεξ για μενα εχει γινει μια παρωδια..με κυριευουν οι αρνητικες σκεψεις ο,τι προσποιειται..σκεφτομαι ο,τι κοροιδευα και ξενερωνω..πως ειναι δυνατον να προχωρησει ετσι μια σχεση??του ειπα να χωρισουμε..με λεει ηλιθια..αρα εγω πρεπει να κανω κατι..μισουσα τους διαιτολογους-διατροφολογους..απληστοι κομπογιαννητες που εκμεταλλευονται τον καημο του κοσμου,ελεγα..οταν μπηκα εδω και διαβασα πεντε πραγματα καταλαβα οτι χρειαζομαι επειγοντως βοηθεια..πριν μια εβδ ξεκινησα διαιτα..ποσο μισω αυτη την αναθεματισμενη λεξη..προτιμω 'επιμελη διατροφη'..αυτη την περιοδο εχω και εξεταστικη..αποφασισα λοιπον να καταστησω 'το προγραμμα επιμελους διατροφης' ως ενα επιπλεον μαθημα που εχω να περασω στην εξεταστικη για να παρω πτυχιο..
Μου προκαλει εντυπωση τι μηχανευεται το μυαλο μας για να προχωρησει οσο πιο ανωδυνα αυτη η διαδικασια..
παντως,αν θυμωνω για ενα πραγμα ειναι οτι ο χρονος περνα και αντι να χαιρομαι τα νιατα μου,ειμαι εγλωβισμενη σε ενα λαβυρινθο πολυπλοκων σκεψεων που κανουν ομιχλωδη και μουντη τη ζωη μου(..και οχι μονο τη δικη μου αλλα και εκεινου)..και ολα αυτα αποα την αναθεματισμενη τη λαιμαργια μου..θυμαμαι που στο Seven ηταν ενα απο τα επτα θανασιμα αμαρτηματα..και πως να μην ειναι?υπαρχει μεγαλυτερη αμαρτια απο το να αφηνεις τον ''περιορισμενο''χρονο που ειμαστε προορισμενοι να ζουμε, να περνα ανεκμεταλλευτος κ κυριως οντας δυστυχεις??

Συγγνωμη για το μακροσκελες του κειμενου μου..Ναταλια,σε εκτιμω γιατι καθε τι που γραφεις μου αρεσει..μακαρι να μπορουσα να υιοθετησω καποια απο τα πραγματα που γραφεις..ευχαριστω..

Σ'ευχαριστώ ,καρδιά μου!
Σε νιώθω απόλυτα!Είσαι πολύ τυχερή,που έχεις έναν άνθρωπο,που σ'αγαπαει πραγματικά!
Δεν απομένει παρά να σ'αγαπήσεις κι εσύ ολοκληρωτικά!
Κι εγώ εξοργίζομαι! Έναι αγνωμοσύνη απέναντι στη ζωή ,στο Θεό,σ'όσα μας έχει προικίσει..Αλλά...
Θα τα καταφέρουμε!Θα το πάρουμε το πτυχίο! Τώρα πια το ξέρω! Κλισέ,αλλά
"Ο,ΤΙ ΔΕ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ!"