Κοινωνική φοβία...πείτε μου ειλικρινά

Δεν αντιλέγω, έχουνε βάση αυτά που λέτε. Ίσως να απευθυνθώ σε κάποιο ψυχολόγο.
Για την ώρα όμως προσπαθώ να το πολεμήσω το θέμα \"μόνος\" μου φαινομενικά,αλλά με τη βοήθεια των υπολοίπων αυτή τη φορά και πιστεύω οτι ισως μετα απο κάποιες σωστές επιλογές να καταφέρω να το σβήσω το πρόβλημα.
Αν σκεφτεί κανείς οτι μέχρι πριν 2-3 μέρες ούτε που το είχα συζητήσει το θέμα (παρόλο που με εμπόδιζε να προχωρήσω,εδω και χρόνια) και γενικά δε το έβαλα κάτω να το αναλύσω και να το ψάξω.
Τώρα όμως που έχει φτάσει στο απροχώρητο είναι καιρός να λυθεί με κάποιο τροπο. Οπότε για την ώρα, μία καλή διεξοδική αναζήτηση μόνο καλό μπορεί να προσφέρει.

σου ευχομαι να το ξεπεράσεις μόνος σου κ μέσα απ\'αυτή την διαδικασία, θα δείς ότι θα βγείς ποιο δυνατός. Κ να σου πώ, ξερω ανθρώπους που κατάφεραν κ ξεπέρασαν τις κρίσεις πανικού από μόνοι τους, γι\'αυτό προσπάθησε!
να είσαι καλά!

Quote:

---

Originally posted by ledzep
2) Απορώ πραγματικά και θέλω να μάθω: Έχει δοκιμάσει κανείς απο εσάς να ρίξει τον εγωισμό του και να πεί: \" Οκ δεν πειράζει. Ας με δούνε έτσι να τρέμω , να μη μπορώ να μιλήσω ...Ας με δούνε φοβισμένο και \"αδύναμο\". Και να παραδεχτεί σε όποια θέση και να είναι όταν του συμβεί αυτό, να αποδεχτεί κ να δείξει την αδυναμία αυτή.

Σκέφτομαι ....Μήπως τελικά αυτό το μονοπάτι (ναι μεν δύσκολο, πολυ δυσκολο) ειναι και το μοναδικό που θα μας θεραπεύσει ουσιαστικά ?
Γιατί νομίζω οτι τελικά πάσχουμε από την ιδέα του \"Πρέπει να δείξω δυνατός. Πρέπει να προστατεύσω το όνομα μου και τη φήμη μου στους γυρώ μου\" ...πρεπει πρεπει ΠΡΕΠΕΙ!

Δε ξέρω παιδία, και εγώ που το λέω αυτό δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω πράξη ,αλλα.......Το έχει δοκιμάσει κανείς σας ? Το να μιλήσει ανοιχτά. Να βγάλει έξω τον αληθινό του εαυτό κι ας γίνει \"ρομπα\" .

---

Φιλε καλως ηρθες. Διαβαζοντας αυτες τις γραμμες σα να ειδα τον εαυτο μου. Ο μεγαλυτερος φοβος που εχω ειναι μη με πιασει κριση πανικου και γινω ρεζιλι στους αλλους. Καιο αυτη η φοβια μου εχει γινει εμμονη ιδεα και με εχει καθηλώσει στην αδράνεια.

Πολυ φοβαμαι οτι εχεις δικιο και το δυσκολο μονοπατι ειναι μονοδρομος αν θελουμε να γινουμε καλα 100%-τα φαρμακα απλα ενα δεκανικι ειναι. Προσωπικα μεχρι στιγμης δεν εχω βρει το κουραγιο να το κανω. Και συγκεκριμενα αποφευγω οτιδηποτε με αγχωνει και εχω κλειστει ουσιαστικά. Κατανοω οτι ειναι ο μονος δρομος αλλα δεν μπορω να το κανω. Δεν εχω τη δυναμη... Θα κλεισω φερνοντας ενα παραδειγμα. Επειδη πασχω απο αγοραφοβια-κοινωνικη φοβια με κρισεις πανικου ο γιατρος μου μου εχει προτεινει να κανω ομαδικη ψυχοθεραπεια. Μου εχει δωσει και το τηλεφωνο του γιατρου του κεντρου. Μηνες τωρα δεν παιρνω τηλεφωνο γιατι φοβαμαι μη με πιασει κριση στην ομαδικη και γινω ρεζιλι. Ειναι δυσκολο πολυ για μενα να ακολουθησω αυτο το δρομο. Ξερω οτι αν θελω να γινω καποτε καλα πρεπει να χτυπηθω με το προβλημα μου. Αλλα δεν μπορω να το κανω. Ευχομαι εσυ να τα καταφερεις καλυτερα αποτι εγω μεχρι τωρα.

Οσο για τα φαρμακα εμενα προσωπικα αυτα που παιρνω τωρα με εχουν βοηθησει καπως δεν μπορω να πώ. Μειωθηκαν οι κρισεις πανικου και οι φοβιες. Μην εισαι απολυτα αρνητικος για ψυχοθεραπεια και φαρμακευτικη αγωγη που θα σου υποδειξει (αν σου υποδειξει τελικα) ο γιατρος σου. Μπορει να σε βοηθησει. Εμενα με βοηθησε παντως. ;)

Quote:

---

Originally posted by ledzep


Για την ώρα όμως προσπαθώ να το πολεμήσω το θέμα \"μόνος\" μου φαινομενικά,αλλά με τη βοήθεια των υπολοίπων αυτή τη φορά και πιστεύω οτι ισως μετα απο κάποιες σωστές επιλογές να καταφέρω να το σβήσω το πρόβλημα.

---

Πιστευω παρα πολυ στην δουλεια που κανει καταρχην ο καθενας μονος του και στην συνεχεια με τον Χ περιγυρο του σαν μοχλους υποβοηθειας. Βλεπε φιλοι, γνωστοι κλπ.

Μου αρεσει παρα πολυ που εχεις πιασει το προβλημα και το αναλυεις χωρις να πας στην ευκολη λυση που ειναι ο ταδε γιατρος που σπρωχνει τα ταδε φαρμακα.

Αν θες αναπτυξε περεταιρω τις σκεψεις σου και την τακτικη σου, εχει μεγαλη σημασια να το συζητησουμε εδω μεσα καθως υπαρχουν πολλοι οπως εσυ και να ξερεις οτι αυτες τις γραμμες τις διαβαζουν ανθρωποι με ιδια η περιπου ιδια προβληματα.

;)

Quote:

---

Originally posted by ledzep
Καλησπέρα σε όλους και καλώς σας βρήκα,εφόσον είμαι ολόφρεσκο μέλος...μόλις ολοκλήρωσα την εγγραφή μου.

Λοιπόν,θα πω πρώτα δύο σύντομες κουβέντες για την περίπτωση μου, πριν θέσω το ερώτημα.
Είμαι 24 χρονών και η ιστορία αρχίζει από το σχολείο,όπου μια μέρα μου ζήτησε η καθηγήτρια να κάνω εγώ την καθιερωμένη και πολύ συνηθισμένη ανάγνωση. Ξεκίνησα να διαβάζω λοιπόν έτσι γρήγορα και βιαστικά όπως πάντα,όμως στην πρώτη παράγραφο είχα ταχυκαρδία! Για πρώτη φορά στη ζωή μου. Σταμάτησα λοιπόν και της είπα οτι δε μπορώ να συνεχίσω.Να μην πολυλογώ εκείνη η σχολική χρονία ήτανε για μένα ένας εφιάλτης. Κάθε πρωί πάθαινα ταχυκαρδία στην ιδέα μήπως μου αναθέσουν ξανά ανάγνωση. Ευτυχώς αυτό δε συνέβει ξανά. (Ηταν τρίτη λυκείου).
Πέρασα φοιτητής...παράδεισος για μένα εφόσον δεν έχει να κάνεις ανάγνωση κλπ. Ωσπου στα 22 έπαθα την πρώτη κρίση πανικού. Για 1-2 εβδομάδες είχα πρόβλημα εφόσον έπαθα ξανά και ξανά....Αλλά σε μια κρίση είπα: Δεν πάει άλλο. Εδώ μέσα στο πλήθος,ας λιποθυμήσω και ας γίνω \"ρόμπα\" δε με νοιάζει. Ας ξεφτιλιστώ. Ωσπου ξαφνικά άρχισε να υποχωρεί το μούδιασμα.Η ζαλάδα άρχισε να φεύγει.. και η καρδία άρχισε να επανέρχεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
Για 1-2 μήνες λοιπόν όποτε πήγαινε να με πιάσει κρίση πανικού αυτό σκεφτόμουν και επανερχόμουν.Απο τότε πάνε 2 χρόνια χωρίς καμία κρίση.
Όμως τώρα πιά έχω άλλο πρόβλημα. Αν συναντήσω άτομο που έχω καιρό να δώ ή αν πρέπει να επικοινωνήσω απο το τηλέφωνο ή οτι εχει σχέσει με το μιλήσω με κάποιον που είναι περα απο τον στενό οικογενειακό και φιλικό κύκλο, Μεσα σε 1 λεπτό έχω ανεβάσει σφυγμούς και δε μπορώ να αρθρώσω λέξη.Οπότε αν μιλάω στο τηλέφωνο πρέπει επειγόντως να το κλείσω, αν μου τύχει έξω κάηκα. Θα απορεί ο άλλος τι έπαθε ο ψυχάκιας και δε μπορεί να πάρει ανάσα.
Μέχρι τώρα δεν έχω πάει σε κάποιο γιατρό γιατι προσπαθώ να το αντιμετωπίσω χωρίς φάρμακα,αλλά η θέση μου δυσκολεύει...και είναι πολυ δύσκολη αυτή τη στιγμή.Εφόσον για καιρό αποφεύγω απρόβλεπτες κοινωνικές συναναστροφές.
Σκέφτομαι λοιπόν οι λύσεις ειναι ΔΥΟ:

1) Πάω και εγώ σε ψυχίατρο όπως οι περισσότεροι αν όχι όλοι απο εσάς που έχετε το ίδιο πρόβλημα και ξέρετε καλά πόσο δύσκολα αντιμετωπίζεται το θέμα μέσω των φαρμάκων που ουσιαστικά \"μπαλώνουν\" το πρόβλημα....

2) Απορώ πραγματικά και θέλω να μάθω: Έχει δοκιμάσει κανείς απο εσάς να ρίξει τον εγωισμό του και να πεί: \" Οκ δεν πειράζει. Ας με δούνε έτσι να τρέμω , να μη μπορώ να μιλήσω ...Ας με δούνε φοβισμένο και \"αδύναμο\". Και να παραδεχτεί σε όποια θέση και να είναι όταν του συμβεί αυτό, να αποδεχτεί κ να δείξει την αδυναμία αυτή.

Σκέφτομαι ....Μήπως τελικά αυτό το μονοπάτι (ναι μεν δύσκολο, πολυ δυσκολο) ειναι και το μοναδικό που θα μας θεραπεύσει ουσιαστικά ?
Γιατί νομίζω οτι τελικά πάσχουμε από την ιδέα του \"Πρέπει να δείξω δυνατός. Πρέπει να προστατεύσω το όνομα μου και τη φήμη μου στους γυρώ μου\" ...πρεπει πρεπει ΠΡΕΠΕΙ!

Δε ξέρω παιδία, και εγώ που το λέω αυτό δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω πράξη ,αλλα.......Το έχει δοκιμάσει κανείς σας ? Το να μιλήσει ανοιχτά. Να βγάλει έξω τον αληθινό του εαυτό κι ας γίνει \"ρομπα\" .

Σόρυ που έγραψα τόσα πολλά...προσπάθησα να ειμαι και σύντομος :Ρ

---

Καλώς ήρθες κατ αρχάς στην παρέα μας φίλε μου......Η φοβία σου αυτή μοιάζει λιγότερο με κοινωνική φοβία και περισσότερο με ερυθροφοβία (φόβος μην δούνε οι άλλοι να κοκκινίζω απ το άγχος κλπ).Αυτές οι προσπάθειες που έκανες απο μόνος σου να εκτεθείς στο φοβογόνο αντικείμενο μοιάζουν πολύ με την αντιμετώπιση της φοβείας απ τους θιασώτες της συμπεριφορικής θεραπείας όπου είτε σταδιακά εκθέτουν κάποιον σε αντικείμενα συγγενικά προς την φοβία του είτε απότομα....Σε γενικές γραμμές οι προσπάθειες αυτές φέρνουν καλά αποτελέσματα....

Άν μιλούσαμε όμως περισσότερο ψυχοδυναμικά για την φοβία...στην πραγματικότητα πρόκειται για μια έντονη αγχώδη εμπειρία που την έχουμε απωθήσει στο υποσυνείδητο μας και αυτό το άγχος/φόβο το έχουμε μεταθέσει σε κάποιο αντικείμενο που είχε κάποια συσχέτιση με την εμπειρία που περάσαμε ...αλλά δεν αποτελεί την ακριβή αιτία της φοβίας μας. Ένα συγκρουσιακό γεγονός λχ μια άσχημη συμπεριφορά των γονιών μας απέναντι μας που μπορεί να έλαβε χώρα σε ένα ασανσέρ,μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο να αναπτύξει φοβία απέναντι στο ασανσέρ (κι αυτό ακριβώς εξηγεί ο όρος μετάθεση) και να απωθήσει όλο το υπόλοιπο γεγονός που έλαβε χώρα στο ασανσέρ.Είναι σαν να μαρκάρουμε κάτι που συνυπάρχει την ώρα της άσχημης εμπειρίας και να το φοβόμαστε για να μην αναδυθεί το συγκρουσιακό περιεχόμενο της εμπειρίας μας στη συνείδηση μας.Με άλλα λόγια αυτό που φοβόμαστε στην φοβία είναι απλώς μια αφορμή και όχι η καθ\'αυτό αιτία.

Αυτά στα λέω για να καταλάβεις και την χρησιμότητα μιας ψυχαναλυτικού προσανατολισμού προσέγγισης των φοβιών που ουσιαστικά δεν κάνει τίποτα άλλο απ το να σε βοηθήσει να ανακαλύψεις το πραγματικό περιεχόμενο της φοβίας σου. Τα φάρμακα είναι όντως για την ανακούφιση των σωματικών συμπτωμάτων ειδικά όταν αυτά είναι βασανιστικά γι αυτόν που υποφέρει.Αν μπορείς να τα αντέξεις .....τότε έχε κατα νου ότι είναι απλώς αντιδράσεις του νευροφυτικού συστήματος ,οι οποίες ούτως ή άλλως κινητοποιούνται κάθε φορά που ο οργανισμός μας νιώθει ότι απειλείται.Ο ειδικός δεν θα χρησιμοποιούσε τα φάρμακα σαν βασικό θεραπευτικό μέσο (μόνο αν του έλεγες ότι είναι βασανιστικά τα σωματικά ενοχλήματα για σένα) αλλά η κυρίως θεραπεία θα ήταν ψυχοθεραπευτική είτε συμπεριφορικού τύπου η οποία θα αποσκοπούσε στο να αποδυναμώσει το φοβογόνο αντικείμενο απ την δράση που είχε επάνω σου,είτε ψυχαναλυτικού προσανατολισμού με την οποία θα επιχειρούσαν ν φτάσουν στην σύγκρουση που κρύβεται πίσω απ το φοβογόνο αντικείμενο και έτσι να γίνει αυτόματα η αποδέσμευση αυτή.Ένας συνδυασμός και των δυο.....νομίζω θα ήταν το καλύτερο απ όλα......

Ότι και να κάνεις....μίλησε με έναν ειδικό πρώτα....

Ξέρετε, εκμεταλλευόμενος την ανωνυμία που μου προσφέρει το φόρουμ, θα προχωρήσω να αδειάζω τις βαθύτερες φοβίες μου, και για να νοίωσω λίγο καλύτερα βγάζοντας το βάρος, αλλά και γιατί πολλοί απο εσάς νοιώθετε όπως νοιώθω.

Λοιπόν όταν πρέπει να πάω στη σχολή, αγχόνομαι για το ποιόν θα συναντήσω, τι θα του πώ και πως θα φερθώ ώστε να δείξω άνετος. Όσο λιγότερα βλέμματα πέσουνε πάνω μου τόσο καλύτερα. Όσο λιγότερο μιλήσω γενικά τόσο καλύτερα θα κρύψω τον βαθύτερο μου εαυτό.

Βγαίνω έξω για κάφε και σκέφτομαι 1002. Από το αν θα με βρεί η κάμερα του σπαστικού Γρηγόρη Αρναούτογλου και με πιάσει αγχώδης διαταραχή και γίνω δημοσίως ρόμπα, μέχρι και το γυφτάκι που θα έρθει να ζητήσει κανένα ψιλό και θα αρχίσει να μου λέει μαλακίες φέρνοντας με στη δύσκολη θέση του να πρέπει να πω κάτι έξυπνο ώστε να δείξω \"ανετος\".

Πρέπει φυσικά να διαλέξω την κατάλληλη παρέα πάντοτε για να βγώ για καφέ, γιατί αν βγω με άτομα που δε γνωρίζω καλά, δε θα μιλάω πολύ και τους φέρνω και αυτούς σε αμηχανία και εμένα επίσης. Από την άλλη, δε πρέπει να πιάσουμε συζήτηση για θέμα που δεν ξέρω πολλά γιατι θα νοιώσω πολύ τούβλο που έχω τόσες λίγες γενικές γνώσεις...

Πάνω που ψήνω κατάσταση με την πιό όμορφη και ενδιαφέρουσα γυναίκα που έχω γνωρίσει ποτέ, μου ζητάει να βγώ μαζί της για ποτό μαζί με την φίλη της (αντί να έχω ζητήσει εγώ πρώτος....αλλά που να ζητήσω με τα κομπλεξ που έχω)...και τελικά δεν πάω γιατί φοβάμαι το οτιδήποτε απρόοπτο μπορεί να συμβεί που θα με κάνει να φανώ αδύνατος.
Η απλά σκέφτομαι οτι δε θα είμαι και τόσο ευχάριστη παρέα και θα διαλυθεί η εικόνα που φαντάζεται για μένα. Ε , τελικά δεν πάω για ποτό. βρίσκω δικαιολογία να το αποφύγω...και είναι η αρχή του τέλους για την πιθανή σχέση που θα μπορούσα να εχω μαζί της. Άντε λοιπον μετά να ξεπεράσω την στεναχώρια που δημιουργώ από μόνος μου ουσιαστικά για μμμήνες ...η οσο καιρο τέλος παντων.

Και τώρα πρόσφατα έπαιζα bowling με κάποιο φίλο, ο οποίος παίζει καιρό και είναι καλός. Με προκαλούσε να τον νικήσω λοιπόν. Κατέβαλα πολλή ,πάρα πολλή προσπάθεια και δεν τα κατάφερα. Αυτό με στεναχώρησε πάρα πολυ και ξέρετε γιατί? Όχι επειδή έχασα. Κάθε άλλο ....Πολύ απλά γιατί σκεφτηκά \"ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΑ\"

....Γιατί να επικρατεί ΜΟΝΟ η κοινή λογική ? Γιατί να πρέπει να αφιερώσω τόση σκέψη και εξάσκηση για να καταφέρω να παίζω και εγώ καλα ?? Και εκεινή την ημέρα τα ήπια το βράδυ μόνος μου. Γιατί πολύ απλά συνειδητοποιώ σιγά σιγά οτι δυστυχώς η επιτυχία θέλει προσπάθεια μεγάλη. Πρέπει να βρούμε κάτι που να αντλούμε δύναμη απο αυτό.

Αυτός ο εγωισμός που έχουμε όλοι να μην πάθω αυτό και το άλλο εγω, δεν πρέπει να φανώ έτσι εγώ ,οχι.Εγώ είμαι ο χαλαρός τύπος, ....σαν όλους τους άλλους.... έτσι πρέπει να είμαι και εγώ. Να! αυτός εκει στην τηλεόραση, και τα ξέρει όλα και είναι και χαλαρός. Γιατί να μην είμαι και εγώ ετσι. γιατι. Και έτσι καλωσορίζεις και την πρώτη κατάθλιψη. Η εξασφαλίζεις τον επόμενο τίτλο της ασθένειας σου απο τον ψυχίατρο. Ξερεις εχεις και αυτό τωρα. Πάρε αυτό το χάπι και βλέπουμε πως θα τα πας.

:( Πως να τα πας ομως οταν δεν το παίρνεις ποτέ απόφαση. Όταν φοβάσαι να κοιτάξεις κατάματα το πρόβλημα σου. :(

LedZep είσαι οπαδός των Led Zeppelin ?

Οσον αφορά το θέμα σου , επειδή και εγω εχω αντιμετωπίσει κοινωνική φοβία (πιο ήπια απο τη δική σου) την αντιμετώπισα δυναμικά .

Με το ανακυκλώνεις στο μυαλό σου τα ίδια και τα ίδια πράγματα (εικόνες - φόβους) δεν βγάζει πουθενά . Μένεις απλά στα ίδια (και όσο τα σκέφτεσαι τα ενισχύεις). Πρέπει να κάνεις αλλαγές .

Για παράδειγμα εγω , που είχα πρόβλημα στο να είμαι στο κέντρο της προσοχής , πήγα και γράφτηκα σε θεατρικό . Στις πρόβες ήμουν χάλια . Απο τους δυο δασκάλους , ο ένας ήταν εριστικός και δεν με βοήθησε καθόλου . Ο άλλος είχε φοβερή υπομονή .
Σε καμμία πρόβα δεν ανοίχτηκα αρκετά . Ομως στην παράσταση , έπεισα τον εαυτό μου οτι ή τώρα ή ποτέ . Και δούλευα συνεχώς την ιδέα και αυτό που ήθελα να πετύχω στο μυαλό μου συνεχόμενα για πολύ ώρα πρίν την παράσταση . Μεταξύ των άλλων έπρεπε να μην τρέμω ή να μην φαίνεται , αλλα το πιο σημαντικό να γίνω απο εσωστρεφής και ήσυχη , εξωστρεφής και να αποδώσω τον ρόλο , που δεν μου ταίριαζε καθόλου (για την ακριβεια : δεν μου έμοιαζε) .
Το πιστεύεις οτι τα κατάφερα ?
Ο δάσκαλος στο τέλος της παράστασης μου είπε : αυτό ήτανε !!! και γενικά άρεσα ! (απο οτι μου είπαν)
Βέβαια μετά απο αυτό ξανακλείστικα στο καβούκι μου -> εύκολη λύση !!!!!!!
Αλλα έχω κατι να θυμάμαι και σίγουρα με βοήθησε .
Αν μέχρι τώρα στη ζωή μου , δεν γινόμουν και λίγο αντιδραστική στους φόβους μου , που δυστυχώς υπήρχαν και υπάρχουν , θα είχα πολλά προβλήματα .
Αυτό έχω εγώ να προτείνω απο την εμπειρία μου . Αν μπορεί να σε βοηθήσει ..........
(με το διάβασμα στο σχολείο είχα και εγώ πρόβλημα - ενοιωθα οτι είμαι το κέντρο της προσοχής - και αγχωνόμουν με οτι συνεπάγεται αυτό , αλλα δεν έφτασα ποτέ να έχω κρίσεις πανικού)

PSYCHOANS, έχω κάτσει και έχω ψάξει πολύ που οφείλεται αυτη η συμπεριφορά μου, ωστε να βρώ την αιτία του προβλήματος η έστω να φτάσω κοντά,γιατι ουτως η αλλως πιστευω ολοι ξέρουμε που οφείλλονται τα προβλήματα μας αν κάτσουμε να σκεφτούμε και να δούμε με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας. Όμως οταν δε θέλουμε να το δεχτούμε και να το αντιμετωπίσουμε...απλα με το να το αποδεκτουμε, τοτε αρχίσει η αλυσίδα των προβλημάτων μας τελικα. Ετσι το σκέφτομαι.

Το ενα φέρνει το αλλο .....και το αλλο το παρα-αλλο. Και να λοιπόν που έφτασα και γώ να μην μπορώ απλά να πώ αυτά που σκέφτομαι ελεύθερα. Να μην μπορώ να σκεφτώ ήρεμα αλλά να μπλοκάρει το μυαλό μου απο την σωματική αγχώδη διαταρραχή που με καταλλαμβάνει όποτε βρίσκει ευκαιρια.

Προς το παρόν πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να κοροιδέψω άλλο τον εαυτό μου και να πάω σε κάποιον ειδικό για να με παρηγορήσει. Γιατί οτι και να μου πει αυτος και οποισδηποτε ,δύσκολα θα μου αλλάξει τις βαθυές μου σκοτεινές σκέψεις. Αρχίζω να τις αποδέχομαι όμως και θα προσπαθήσω να τις πολεμίσω.

Κλειώ, ευχαριστώ και για τη δική σου συνεισφορά, όπως και όλων των ατόμων εδω που λένε τις σκέψεις τους. Ο καθένας βοηθάει με το δικό του τρόπο .

Είμαι οπαδός των Led zeppelin ναι. Οχι τρελαμένος πολυ μη νομιζεις :)
Φυσικά και το πιστεύω οτι τα κατάφερες μια χαρά!
Και εγώ αντιμετώπισα κάποτε το πρόβλημα έτσι με παρόμοιο σθένος, όταν βγήκα και έπαιξα με την μπάντα μου σε συναυλία μπροστά σε 200 θεατές.

Και μετα κέρδισα σε ακόμα μεγαλύτερη εσωτερική μάχη με 5000 θεατές.

Όμως ξερεις. Δε με έκανε να αισθανθώ καλύτερα. Ούτε με βοήθησε να ξεπεράσω αυτό που μέσα μου με τρώει.
Έχω δώσει μάχες μη νομίζεις. Αλλά εντοπίζω ότι όλες μου οι μάχες είχανε αυτή την κοινή βάση. Να μη γίνει το απρόοπτο και πάει κάτι στραβα. Να μην γινει !!!!

Φιλε μου ΑΚΡΙΒΩΣ ετσι ημουν και γω οταν ημουν φοιτητης... Ειχα αγωνια για το ποιους θα βρω στη σχολή, πώς θα κατσω στη καφετερια της σχολης χωρις να με πιασει πανικός, οταν εβγαινα για καφε ΠΑΝΤΑ ειχα αγχος-ειδικα τα βραδια, αισθανομουν καλα στο σπίτι μου και παντα ανυπομονουσα να γυρισω εκει. Και μιας και ειπες για καμερες θα σου πω τι μου ετυχε εμενα οταν ημουν φοιτητης. Ειχα βγει απογευματακι με εναν φιλο μου για καφε και ξαφνικα στη καφετερια σκαει μουρη ενας δημοσιογραφος με εναν καμεραμαν και αρχισαν να παιρνουν δηλωσεις-δεν ξερω για τι απο καποιους θαμωνες. Με επιασε πανικος και δεν ημουν καθολου ανετα ηθελα να φυγω να το βαλω στα ποδια αλλα δεν μπορουσα-τι θα σκεφτονταν αν το βαζα στα ποδια αυτοι, η οι θαμωνες η οφιλος μου? Ετσι εκατσα εκει και παρακαλαγα το Θεο μην ερθει η καμερα στο δικο μας τραπεζι. Ο φιλος μου καταλαβε την εκδηλη ανησυχια μου και με ρωτησε αν ημουν καλα. Τελικα εγινα καλα μολις εφυγε η καμερα και ευτυχως δεν ηρθε σε εμας. Η καρδια μου ξαναηρθε στη θεση της. Ηταν πολυ ασχημη εμπειρια και γω φοβαμαι τις καμερες-δεν εισαι ο μονος. :(

Καταρχήν : ΟΥΑΟΥ !!!!!!! 5000 θεατές !! ;) ;)
Εχω την αίσθηση οτι το πρόβλημα σε εσένα εντοπίζεται στην τέλεια εικόνα που θέλεις να έχεις για τον εαυτό σου . Ομως άνθρωπος τέλειος δεν υπάρχει .......... και τι έγινε αν κάνεις λάθη ......... και ποιος δεν κάνει ?
Στους άλλους ανθρώπους τα συγχωρείς ?

Ακριβώς αυτό έπαθα και εγώ μια φορά στη σχολή σε ένα εργαστήριο που ο καθηγητής (αν είναι δυνατον ε! αυτα δε συμβαινουν) ζήτησε να κάνουμε εμείς ανάγνωση την κάθε παράγραφο του κάθε προβλήματος που λύναμε. Έφαγα φρική. Λέω τελείωσε. Ήρθε η στιγμή της ταπείνωσης μου. Λεω τωρα να τρέξω και να φύγω οταν θα μου πει διάβασε; Να του πω οχι δε διαβαζω; Να προσπαθήσω και να μην μπορώ να πάρω ανάσα και να φανεί σε όλους οτι είμαι στη φρίκη; Τελικα για καλή μου τύχη !!!....δεν μου ζήτησε να διαβάσω εγώ.

Λοιπόν αυτό το πράγμα με έχει πραγματικά κουράσει.
παρα πολύ
Στο κάθε τι που κάνω πλεον υπαρχει αυτό στο παρασκήνιο.
Ψάχνω για την λύση του....

Ναι Κλειώ. Έχω κάνει ευτυχώς και κάποια μεμονωμένα τολμηρά βήματα στο παρελθόν ...και ισως αυτά να με έχουν σώσει από το να πάω στον ψυχίατρο και να αρχίσω με τα φάρμακα.
Αλλα απο την άλλη ξερεις, με αυτά που περιστασιακά έκανα ...Δυσκόλευε συγχρόνως την θέση μου,γιατί... Με ξέρουν πολλά άτομα... και έτσι φατσικά αλλά και να ανταλλάσουμε και μια κουβέντα.
Σε όλα αυτά τα άτομα λοιπόν που δείχνω μια εικόνα χαλαρού ανθρώπου ... και που ασχολείται με διάφορα... Αυτά τα άτομα με φοβίζουν.

Και με την καλύτερη πρόθεση να έρθεις να μου μιλήσεις αύριο Κλειώ απο κοντά, δεν ξέρω σε τι φάση θα με θέλει να είμαι ο εαυτός μου.
Μπορεί να τα καταφέρω να είμαι άνετος απέναντι σου, όμως μπορεί και να μάχομαι σε κάθε κουβέντα που θα ανταλλάξουμε.
Η μπορεί να σου φερθώ απότομα και να βρώ δικαιολογία να φύγω γιατι βιάζομαι...η επειδη εχω δουλεια :|

Αληθεια τι σπουδαζεις? που? Τελειωνεις? Απο τη στιγμη που τελειωσα εγω πιστευω μπορεις να τα καταφερεις. :)

Φίλε μου αμα σου πω νοιώθω οτι θα εκτεθώ. Έστω κι αν δεν ισχύει αυτό.
Θέλω να το κρατήσω απρόσωπο ,γιατι πολυ απλά αν τελικά αρχίσω να το παλεύω μεταβάλλοντας και γω τη χημεία του σώματος μου, πίστεψε με δε θα ήθελα να υπάρχει η παραμικρή περίπτωση του να το ξέρει κάποιος αυτό.
Οτι αυτά δηλαδή τα έχω πει εγω ! Ο πιο ψύχραιμος και τολμηρός άνθρωπος (μετά απο τα μαγικά χαπάκια).

Πάντως το παλεύω να τελειώσω με τη σχολή ...