Printable View
h κορη μιου ειναι 4 και ο γιος μου ενοςQuote:
Originally posted by LSD
Dreamcatcher και εγω αισθανομαι ετσι ωρες ωρες, τελειως μονη μου, οτι δεν ενδιαφερεται για μενα ουτε ο αντρας μου, ουτε κανεις αλλος
πέρνα πιο πολυ χρονο με τα παιδιά σου (ποσο χρονων ειναι;), βρες ασχολιες που σε ευχαριστουν και εσενα και σε κανουν να ξεχνας το φαγητο. Εγω αυτο κανω οποτε μπορω. δεν πιανει πάντα βεβαια γιατι αν δεν εχεις καλη διαθεση πως να χαμογελασεις, αλλα δοκιμασε το, ισως σε βοηθησει.
νιω8ω οτι το αιμα μου βραζει
νιω8ω πως 8α εκραγει το κεφαλι μου απο την πιεση και την υπερενταση
ταχυκαρδια συνεχεια
δε μπορω
δε βοη8αω τον εαυτο μου , μου λενε,...δλδ τι να κανω?
αυτο με τον εαυτο κι εμενα μ εκνευριζει
Ναι,αλλά είναι η μεγαλύτερη αλήθεια...
Κανένας δεν μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει παρά μόνο εμείς!
Να μας στηρίξουν,να μας κατανοήσουν,να μας συμβουλέψουν,ναι!
Να κάνουν την ανατροπή για μας,την πολυπόθητη αλλαγή,όχι!
Όσο κι αν θα το ήθελαν,όσο κι αν θα μας βόλευε...όχι!Οπότε...;
πνιγομαι
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
σε ποιον να τα πω????
γραφω κ κλαιω
δε μπορω αλλο
ολοι υποδει3εις ολοι 3ερουν το σωστο 8α σκασω δεν αντεχω
ποιος να με αγκαλιασει και οχι αν με κατακρινει?δε βλεπουν αραγε οτι εχω προβλημα?????ας με λυπη8ουν...ας με αφησουν στη μονα3ια μου ή ας με αγκαλιασουν
ζοριζομαι ψυχολογικα
ζοριζομαι.............
Quote:
Originally posted by LSD
Dreamcatcher και εγω αισθανομαι ετσι ωρες ωρες, τελειως μονη μου, οτι δεν ενδιαφερεται για μενα ουτε ο αντρας μου, ουτε κανεις αλλος
πέρνα πιο πολυ χρονο με τα παιδιά σου (ποσο χρονων ειναι;),.
ο γιος μου ειναι 14 μηνων και η κορη μου 4 χρονων
καλησπερα
εχεις σκεφτει να πας σε ενα ψυχολογο? και να του μιλησεις για τα παντα. να του πεις ολα αυταπ ου νοιωθεις να ξαλαφρασεις.
ακομη και αν δεν θες να πας ελα να τα πεις σε εμενα :) στειλε μου u2u να μιλησουμε. δεν εισαι μονη ολοι μας εχουμε περασει απο αυτη την ψυχολογικη κατασταση, αλλοι καταφεραν και το ξεπερασαν μονοι τους αλλα χρειαστικαν μια μικρη βοηθεια.
οτι θελεις μη διστασεις ολοι ειμαστε εδω ..
βρε καλο μου περιμενε λιγακι, παρτα ενα ενα, παρε ενα ενα τα προβληματα σου ή αν θες τα κολληματα σου. Βρες τη ριζα του προβληματος και αν δεις οτι δε σε βγαζει πουθενα γιατι δε το κοιτας με καποιον ειδικο...απλα θελω να σου πω οτι φυσικα και σε καταλαβαινουμε ολοι εδω και το χουμε περασει ολο αυτο ολοι μας...θα σου πω τα δικα μου κολληματα και θα σου ανοιξω την καρδια μου οπως δε το εκανα μεχρι στιγμης εδω μεσα...θελω να το κανω αυτο μαζι σου για να σου αποδειξω οτι αφενως δεν το περνας μονη σου αφετερου δεν ειναι ευκολο για κανεναν μας
λοιπον...μεγαλωσα σε μια οικογενεια πολυπλοκη, στην επαρχια, σε νησι...σπουδασα στο εξωτερικο και δουλευω σε οικογενειακη επιχειρηση...παντα παχυ παιδακι και σε σοι με πολλα κιλα εμαθα να εκτιμω τους αδυνατους και να κρινω τους αλλους απο τακιλα τους με τον ιδιο ακριβως τροπο που με εκριναν και μενα, με τον τροπο εκεινο που διαβαζα στα ματια του παππου, του πατερα, της μανας καθε φορα που ετρωγα εστω και ενα μανταρινι, γιατι οταν ενας αδυνατος τρςει ενα μανταρινι ειναι υγεια αλλα οταν το τρωει ενας χοντρος ειναι μη αναγκαιο...υπερβολη...οπως θες πες το, την ιδια ζημια μου κανε. Ακουγα ιστοριες για τον ταδε που αδυνατησε και μπραβο του! για τη μητερα μου που αδυνατησε και την εβλεπα να υποφερει, να καπνιζει αλογιστα μπροστα απο το τζακι, να απομακρυνεται απο τον πατερα μου, αν εχει νευρα, να ξεχναει καμια φορα να μου πει καληνυχτα...ενα βραδυ την ακουσα να κανει εμετο, ρωτησα τον πατερα μου γιατι και μου ειπε οτι επειδη εκανε πολυ αυστηρη διαιτα τωρα δε μπορει το στομαχι της να κρατησει το φαγητο...ποτε δε καταλαβα αν και ο ιδιος το πιστευε αυτο το ανοητο ψεμα ή μου το πε επειδη ημουν μικρη. Τελικα λοιπον εμαθα να χρησιμιποιω τα κιλα μου για επιβραβευση ή αντιδραση...στην εφηβεια μαλιστα ξεφυγα εντελως...με τρεχανε σε διαιτολογους, με παρακαλουσαν να σταματησω, μου ελεγαν συχνα " κανε διαιτα, θα μεγαλωσεις και θα αγαπησεις καποιο αγορι και δε θα σε θελει με τοσα κιλα" και γω σκεφτομουν...θα αδυνατησω μια μερα, ξαφνικα οπως η μαμα και τοτε θα παθετε την πλακα σας! συχνα ελεγα μεσα μου, τον αλλο μηνα δε θα φαω τιποτα αν δε χασω τουλαχιστον 15 κιλα...σιγα μην αντεχα εγω την πεινα...ευτυχως. Γυρω στα 22 μου σκεφτηκα τη μαγικη συνταγη...εμετος...ουαου τι ιδεα και αυτη...ερχισα να χανω κιλα και ημουν το θαυμα...ολη η οικογενεια με κολακευε και μου ελεγε τι καλα που κανω, ποσο εχω αδυνατησει κτλ...εχασα 50 κιλα σε 6 μηνες, ειχα οποιον ηθελα στα ποδια μου, τη μητερα μου να μου αγιραζει ασταματητα ρουχα, λεφτα, γκομενο... Καλυτερα απο ποτε και τοτε εκει που ολοι με θαυμαζαν και με ρωτουσαν τι εκανα εγω εχασα τον εαυτο μου. Καπου σε καποια τουαλετα θα μου πεσε...Γνωρισα τον αντρα μου, βουλιμικη με γνωρισε, αγαπησα τον εμετο, δε ξερω αν με καταλαβαινεις αλλα εμενα ο εμετος μου χαρισε απλοχερα οτι εψαχνα ολη μου τη ζωη, με θαυμαζαν για πρωτη φορα ηταν καποιος υπεηφανος για μενα, και οχι μονο ενας!!!! καπου εκει μετα απο 2-3 χρονια αρχισα να χανω τον ελεγχο εντελως, να περνω κιλα να τα ξαναχανω και παλι και παλι, εκανα εμετους μια φορα την ημερα ισως 2 αλλα σπανια. Μια μερα με πλησιασε η μητερα μου και μου πε, ξερω τι κανεις, κανεις εμετο, αλλα να προσεχεις τα δοντια σου...να τα πλενεις μετα...λες και ηταν μονο αυτο! με τους εμετους λοιπον και την απογοητευση παραμασχαλα αρχισα να ανεβαζω κιλα...εφτασα 115 και αρχισα να προσπαθω για μωρο...καπου εκει σταματησα και του εμετους...ειπα τελος! ετσι απλα...ισως οχι τοσο απλα...
ξερεις κατι εδωσα στον εαυτο μου ΕΓΩ αυτο που παντα εωαχνε στους γυρω, την αποδοχη τον θαυμασμο...τωρα πια περιμενω απο τους αλλους μονο να με δεχονται οπως ειμαι με τα αρνητικα μου και τα θετικα μου, και περιμενω απο μενα να με αγαπω και να με καμαρωνω, γιατι ξερω οτι μπορω
Ακου, κανεις δε ξερει καλυτερα απο σενα τι σου συμβαινει αλλα καμια φορα εμεις οι ιδιοι παραπλανουμε τον εαυτο μας και δεν τον αφηνουμε να δει το μεγεθος του προβληματος, αλλοι το μεγαλωνουμε για να κρυφτουμε πισω του και αλλοι το μικραινουμε για να μη το βλεπουμε...σε ενα τι συμβαινει? τι ψαχνεις? μονο εσυ ξερεις...οκ ενας ειδικος μπορει να σε βοηθησει να ξεκαθαρησεις την σκεψη σου...
σορρυ για τα ορθογραφικα...κανονισε να το διαβασεις, τοση ωρα γραφω ;)
Kαλή μου Dreamcatcher γιατί καταστρέφεις τη ζωή σου;Σκέψου τα αγγελούδια σου και πόσο σε χρειάζονται,χρειάζονται μια μάνα δυνατή και χαμογελαστή που δε το βάζει κάτω,όλοι έχουν προβλήματα άλλοι μεγάλα άλλοι μικρά,τι να πουν κι αυτοί που έχουν καρκίνο ή αυτοί που δεν έχουν να φάνε ή οι μάνες που σκοτώνονται τα παιδιά τους,γιατί πιστεψε με είναι πολλοί...Εκει να δεις πόνος...Νομίζω οτι περνας κατάθλιψη (από αυτά που γράφεις).Παρε την απόφαση και επισκέψου ένα ειδικό ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!Πάρε τη ζωή στα χέρια σου!ΣΗΚΩ και ξαναστάσου όρθια,ΜΠΟΡΕΙΣ!Νομίζω οτι πρέπει να μιλήσεις για το προβλημά σου και στον αντρα σου και στο πατέρα σου και στη μαμά σου,να πεις ολη την αλήθεια και να προσπαθήσει να το ξεπεράσεις ,μη νομίζεις ολοι παλευουμε,αλλα οι πολλοί που τα έχουν καταφέρει μας δείχνουν το δρόμο.Καλή Δύναμη και ευχομαι ολόψυχα να τα καταφέρεις!
gilie μου,
πολύ συγκινητική η κατάθεση της προσωπικής σου ιστορίας
όσο και ο λόγος,από τον οποίο ορμώμενη,αποφάσισες να τη μοιραστείς!
Ελπίζω να λειτούργησε λυτρωτικά και θεραπευτικά και για σένα!
Έλενα μου,
είχες πάλι χαθεί για καιρό και να που ακολουθεί ακόμα ένα ξέσπασμα σου,παρόμοιο με όσα εδώ και δύο χρόνια καταθέτεις...
Προς Θεού δε σε κατακρίνω,απλά στο εντοπίζω για να συνειδητοποιήσεις ότι ταλαιπωρείσαι πάρα πολύ καιρό
(προφανώς πολύ περισσότερο από τα δύο χρόνια που σε γνωρίζουμε) και βολοδέρνεις στο φαύλο αυτό κύκλο...
Όλοι το κάναμε ή ακόμα το κάνουμε ή θα το ξανακάνουμε κάποια στιγμή...Λυπάμαι να σε βλέπω να υποφέρεις
και φοβάμαι πως ακόμα έχεις κι άλλες αντοχές να το συνεχίζεις χωρίς να κάνεις μικρές αλλαγές που θα σε βοηθήσουν...
Όσο κι αν σε νοιαζόμαστε,όσο κι αν είμαστε εδώ δίπλα σου,όποτε χρειαστείς κάποιον να μοιραστείς τον πόνο και τη μοναξιά που νιώθεις,
ουσιαστικά με μόνο αυτό δε βοηθιέσαι,δεν αλλάζει κάτι...Χρειάζεσαι ψυχολογική βοήθεια και στήριξη ειδικού και μάλιστα εδώ και τώρα!
Μην το περνάς άλλο μόνη σου!Αφού νιώθεις δυστυχισμένη και πως οι δικοί σου δε σε καταλαβαίνουν,αφού όλα σε πνίγουν,
αφού δεν έχεις την πολυτέλεια ν'αποσυρθείς από τη ζωή λόγω των παιδιών σου,αφού βλέπεις πως με την υπομονή
μόνο χρόνος περνάει και σε βρίσκει όλο και πιο βυθισμένη στην απελπισία σου,μην το επιτρέπεις άλλο! Αντίδρασε επιτέλους!
Ίσως ταλαιπωρείσαι από κατάθλιψη και μια αγωγή θα σε βοηθήσει να ορθοποδήσεις,ίσως χρειάζεσαι απλά κάποιον ψυχολόγο
να σε καθοδηγήσει να κατανοήσεις καλύτερα τα συναισθήματα και τις ανάγκες σου,ίσως να γράφεις έδώ κάθε που νιώθεις άσχημα ν'αποφορτίζεσαι,
ίσως όλα αυτά μαζί,ίσως άλλα που τυχόν πέρασαν από το μυαλό σου πως χρειάζεσαι...Κάνε κάτι!Σε παρακαλώ!Κάνε κάτι διαφορετικό!
Πες μου,τι νιώθεις πως χρειάζεσαι; Ποιά είναι η μεγάλη σου ανάγκη;
Μπορεί να κάνει κάποιος κάτι για σένα κι αν ναι,τι πράγμα και ποιός είναι αυτός;
Υπάρχει κάτι που νιώθεις πως έχεις τη δύναμη να κάνεις εσύ;(όσο ασήμαντο κι αν φαντάζει)
Αν ναι,και δεν το κάνεις,τι νομίζεις σε εμποδίζει; Τι είναι αυτό που φοβάσαι;
Φαντάζομαι σε πρήζω και σε ζαλίζω με τις ερωτήσεις μου,
αλλά ελπίζω να κοντοσταθείς και να δώσεις κάποιες απαντήσεις σ'εσένα!
Εύχομαι σύντομα να σταματήσεις να λες μόνο τι δεν μπορείς άλλο να ανεχτείς
και ν'αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι όσα περνούν από το χέρι σου να κάνεις,
ακόμα κι αν περιορίζονται στο να σηκώσεις το τηλέφωνο και να κλείσεις ένα ραντεβού.
Αφού θέλεις ν'αλλάξει η ζωή σου γιατί δεν το κάνεις τελικά;
Τι ρισκάρεις να χάσεις άμα το τολμήσεις;
Είμαι σίγουρη πως έχεις μια ιδέα...Δε χρειάζεται να τη μοιραστείς μαζί μας...Απλά μην την προσπερνάς εσύ!
DreamCatcher,πιστευω οτι ισως να εχεις καταθλιψη,τα συμπτωματα σου ειναι ενδεικτικα,εχεις συμβουλευτει καποιον ειδικο;H επιμονη συμπτωματων οπως αισθηματα ματαιωσης,απελπισιας,ψυχικ ου κενου,απομονωσης που μας περιγραφεις,καπου εκει οδηγησαν και τη δικη μου σκεψη οπως και ενος αλλου μελους που το εγραψε.Να πας κοριτσι μου,να ζητησεις βοηθεια,μην παραμελεις κατι τοσο σημαντικο οπως η ψυχικη σου υγεια,ειναι ενα αγαθο ανεκτιμητο.Η καταθλιψη ειναι αντιμετωπισιμη,στην εποχη μας υπαρχουν φαρμακα που συνταγογραφουνται,αλλα και επιπροσθετη βοηθεια απο ψυχοθεραπευτη αμα απαιτειται να την αναζητησεις καλο μου.Μην το αφηνεις,περιμενουμε να ακουσουμε νεα σου!
δε 8ελω να παω σ ε καποιον ειδικο, τη τελευταια φορα που πηγα μου ειπε να παρω αντικατα8λιπτικα και να 3εκινησω να τρωω
αντικατα8λιπτικα δε 8ελω να παρω , τα φοβαμαι, φοβαμαι μην ε8ιστω, απο 29 χρονων 8α ειμαι με ψυχοφαρμακα/???Αυτο φοβαμαι
πως εγινα ετσι?????
πως καταντησα ετσι?
Quote:
Originally posted by NADINE
Πες μου,τι νιώθεις πως χρειάζεσαι; Ποιά είναι η μεγάλη σου ανάγκη;
Μπορεί να κάνει κάποιος κάτι για σένα κι αν ναι,τι πράγμα και ποιός είναι αυτός;
Υπάρχει κάτι που νιώθεις πως έχεις τη δύναμη να κάνεις εσύ;(όσο ασήμαντο κι αν φαντάζει)
Αν ναι,και δεν το κάνεις,τι νομίζεις σε εμποδίζει; Τι είναι αυτό που φοβάσαι;
Φαντάζομαι σε πρήζω και σε ζαλίζω με τις ερωτήσεις μου,
αλλά ελπίζω να κοντοσταθείς και να δώσεις κάποιες απαντήσεις σ'εσένα!
Εύχομαι σύντομα να σταματήσεις να λες μόνο τι δεν μπορείς άλλο να ανεχτείς
και ν'αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι όσα περνούν από το χέρι σου να κάνεις,
ακόμα κι αν περιορίζονται στο να σηκώσεις το τηλέφωνο και να κλείσεις ένα ραντεβού.
Αφού θέλεις ν'αλλάξει η ζωή σου γιατί δεν το κάνεις τελικά;
Τι ρισκάρεις να χάσεις άμα το τολμήσεις;
Είμαι σίγουρη πως έχεις μια ιδέα...Δε χρειάζεται να τη μοιραστείς μαζί μας...Απλά μην την προσπερνάς εσύ!
αχ ποσο σε ευχαριστω που εισαι εδω...ποσο σε ευχαριστω που με ρωτας ολα αυτα τα πραγματα
δε 3ερω τι 8ελω...νιω8ω πως αυτο που χρειαζομαι ειναι να ειμαι οτι πολυτιμοτερο για 3 συγκεκριμενους αν8ρωπους
τον αντρα μου και τα παιδια μου
να σαι καλα
'Ελενα μου,καταλαβαίνω πως η αγάπη σου για τους αγαπημένους σου σε κάνει να θέλεις να εστιάζεις σ'εκείνους,
να είσαι η καλύτερη δυνατή για κείνους,ώστε να μη χάσεις ποτέ την αποκλειστική τους αγάπη και προσοχή,
αλλά ίσως έτσι επιβαρύνεις πολύ περισσότερο με επιπλέον απαιτήσεις την ήδη ταλαιπωρημένη ψυχολογία σου...
Θέλεις να είσαι τέλεια για κείνους,διαπιστώνεις πως δεν είσαι,φοβάσαι πως τους απογοητεύεις,πιέζεσαι να γίνεις,
καταφεύγεις σε συμπεριφορές που σε κάνουν να νιώθεις ακόμα πιο άσχημα,πιο ανάξια ίσως για την αγάπη τους,
με όλες μετά τις συνέπειες που σου προκαλεί ο φόβος αυτός,"όχι,πρέπει να γίνω τέλεια!"και πάλι από την αρχή
ο ίδιος φαύλος κύκλος...Αναρρωτήθηκες ποτέ μήπως δικές σου είναι οι προσδοκίες αυτές κι όχι εκείνων;
Μπορεί και να κάνω λάθος σ'αυτά που σου λέω...δε σε γνωρίζω άλλωστε ούτε είμαι ψυχολόγος για να δικαιούμαι να ομιλώ.
Επίτρεψε μου μόνο να σου απομυθοποίησω κάποιους ενδιασμούς σου αναφορικά με την κατάθλιψη
και να σου δώσω κάποιες διευθύνσεις κέντρων ψυχικής υγείας,όπου δωρεάν-νομίζω-μπορείς να βρεις στήριξη.
Αν όντως ταλαιπωρείσαι από κατάθλιψη θα το διαγνώσει κάποιος ειδικός και δεν είναι κάτι,που θα έπρεπε να σε τρομάζει.
Μπορεί να σου προτείνει φαρμακευτική αγωγή ή ψυχοθεραπεία ή συνδιασμό τους.Όταν δεν είμαστε καλά ψυχολογικά
κάποιες πολύ σημαντικές ορμόνες,που επηρεάζουν τη διάθεση μας,έχουν χαμηλές τιμές και κατά συνέπεια δεν έχουμε
ενέργεια και διάθεση για τίποτα.Αποτέλεσμα: και υποφέρουμε και αδυνατούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση μας.
Για να αυξηθούν λοιπόν και να νιώσουμε δυνατοί κι αισιόδοξοι πρέπει είτε να πάρουμε χαρά στη ζωή μας
(κοινωνικές σχέσεις)είτε να δουλέψουμε την ψυχολογία μας(ψυχοθεραπεία)είτε να πάρουμε κάποια χάπια,
που θα ανεβάσουν τις ορμόνες(βιολογική προσέγγιση).Το τελευταίο είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί και πιο γρήγορο
ως προς τα αποτελέσματα του.Αν δεν είμαστε σε θέση να επενδύσουμε στα δύο πρώτα,τότε απομένει το τρίτο,
γιατί πρέπει οπωσδήποτε κάτι να κάνουμε να νιώσουμε καλύτερα!Εδώ να τονίσω πως
τα αντικαταθλιπτικά δεν προκαλούν εξάρτηση και εθισμό ούτε αλλάζουν την προσωπικότητα.
Αν λοιπόν αυτό κάπως μας αφορά,σε παρακαλώ πολύ,μπες στον κόπο να ρίξεις μια ματιά
σε αυτά που ενδεικτικά σου παραθέτω και σκέψου λίγο τις επιλογές σου...Και πάλι με συγχωρείς αν σε ζάλισα...
Ελπίζω να δεις πως έχεις επιλογές,πως υπάρχει διέξοδος κι είναι αμαρτία τη σημερινή εποχή να υποφέρεις τόσο
και να μη χαίρεσαι τη ζωή σου και όσους αγαπάς στο έπακρο,ενώ υπάρχει λύση και ίσως είναι πιο απλή απ'όσο φαντάζει...
Δε θα μου άρεσε να χρησιμοποιήσω την αγάπη σου για την οικογένεια σου,λέγοντάς σου να δώσεις μια ευκαιρία για κείνους,
αλλά αν νιώθεις πως δε σε νοιάζει να το κάνεις για σένα,τότε...δοκίμασε για χάρη τους...Θα σε περιμένω πάλι...
---> ΚΕΝΤΡΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
--->ΜΕ ΠΑΡΑΤΗΡΩ ΚΙ ΑΝΑΡΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
--->ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ
--->ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
Συμφωνω σε ολα και εχω να πω πως την καταθλιψη ειναι σχεδον αδυνατον να την ξεπερασουμε διχως αντικαταθλιπτικα. Ειμαι κατα των φαρμακων λογω της ιδιοτητας μου,αλλα ηταν η μονη λυση . Ειχα παρατησει την εργασια μου,ημουν ολη μερα σε εναν καναπε ,δεν με ευχαριστουσε τιποτα ,δεν ειχα ονειρα για τιποτε,καταστρεφα την ζωη μου.... τα αντικαταθλιπτικα σε συνεργασια με την ψυχολογο μου, με βοηθησαν να ξανακερδισω την ζωη μου,τον αντρα μου,τα παιδια μου,την εργασια μου. Αισθανομαι ομορφα τωρα πια ,ειμαι θετικος ανθρωπος παλι, ξαναβρηκα τον δυναμισμο μουχωρις τις ευαισθησιες που ειχα πριν και τα εβλεπα ολα μαυρα και τα εβαζα με τους αλλους.Δεν προκαλουν εθισμο,και με βοηθησαν στο να μην με πιανει μανια υπερφαγιας!!!Συνεχιζω να το παιρνω,ξυπναω στις 5 το πρωι να παω στην εργασια μου και εχω πολλη ενεργεια !!Φυσικα και δεν αλλαζουν την προσωπικοτητα,σεβοηθουν ομωςνα επανελθεις ...Quote:
Originally posted by NADINE
'Ελενα μου,καταλαβαίνω πως η αγάπη σου για τους αγαπημένους σου σε κάνει να θέλεις να εστιάζεις σ'εκείνους,
να είσαι η καλύτερη δυνατή για κείνους,ώστε να μη χάσεις ποτέ την αποκλειστική τους αγάπη και προσοχή,
αλλά ίσως έτσι επιβαρύνεις πολύ περισσότερο με επιπλέον απαιτήσεις την ήδη ταλαιπωρημένη ψυχολογία σου...
Θέλεις να είσαι τέλεια για κείνους,διαπιστώνεις πως δεν είσαι,φοβάσαι πως τους απογοητεύεις,πιέζεσαι να γίνεις,
καταφεύγεις σε συμπεριφορές που σε κάνουν να νιώθεις ακόμα πιο άσχημα,πιο ανάξια ίσως για την αγάπη τους,
με όλες μετά τις συνέπειες που σου προκαλεί ο φόβος αυτός,"όχι,πρέπει να γίνω τέλεια!"και πάλι από την αρχή
ο ίδιος φαύλος κύκλος...Αναρρωτήθηκες ποτέ μήπως δικές σου είναι οι προσδοκίες αυτές κι όχι εκείνων;
Μπορεί και να κάνω λάθος σ'αυτά που σου λέω...δε σε γνωρίζω άλλωστε ούτε είμαι ψυχολόγος για να δικαιούμαι να ομιλώ.
Επίτρεψε μου μόνο να σου απομυθοποίησω κάποιους ενδιασμούς σου αναφορικά με την κατάθλιψη
και να σου δώσω κάποιες διευθύνσεις κέντρων ψυχικής υγείας,όπου δωρεάν-νομίζω-μπορείς να βρεις στήριξη.
Αν όντως ταλαιπωρείσαι από κατάθλιψη θα το διαγνώσει κάποιος ειδικός και δεν είναι κάτι,που θα έπρεπε να σε τρομάζει.
Μπορεί να σου προτείνει φαρμακευτική αγωγή ή ψυχοθεραπεία ή συνδιασμό τους.Όταν δεν είμαστε καλά ψυχολογικά
κάποιες πολύ σημαντικές ορμόνες,που επηρεάζουν τη διάθεση μας,έχουν χαμηλές τιμές και κατά συνέπεια δεν έχουμε
ενέργεια και διάθεση για τίποτα.Αποτέλεσμα: και υποφέρουμε και αδυνατούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση μας.
Για να αυξηθούν λοιπόν και να νιώσουμε δυνατοί κι αισιόδοξοι πρέπει είτε να πάρουμε χαρά στη ζωή μας
(κοινωνικές σχέσεις)είτε να δουλέψουμε την ψυχολογία μας(ψυχοθεραπεία)είτε να πάρουμε κάποια χάπια,
που θα ανεβάσουν τις ορμόνες(βιολογική προσέγγιση).Το τελευταίο είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί και πιο γρήγορο
ως προς τα αποτελέσματα του.Αν δεν είμαστε σε θέση να επενδύσουμε στα δύο πρώτα,τότε απομένει το τρίτο,
γιατί πρέπει οπωσδήποτε κάτι να κάνουμε να νιώσουμε καλύτερα!Εδώ να τονίσω πως
τα αντικαταθλιπτικά δεν προκαλούν εξάρτηση και εθισμό ούτε αλλάζουν την προσωπικότητα.
Αν λοιπόν αυτό κάπως μας αφορά,σε παρακαλώ πολύ,μπες στον κόπο να ρίξεις μια ματιά
σε αυτά που ενδεικτικά σου παραθέτω και σκέψου λίγο τις επιλογές σου...Και πάλι με συγχωρείς αν σε ζάλισα...
Ελπίζω να δεις πως έχεις επιλογές,πως υπάρχει διέξοδος κι είναι αμαρτία τη σημερινή εποχή να υποφέρεις τόσο
και να μη χαίρεσαι τη ζωή σου και όσους αγαπάς στο έπακρο,ενώ υπάρχει λύση και ίσως είναι πιο απλή απ'όσο φαντάζει...
Δε θα μου άρεσε να χρησιμοποιήσω την αγάπη σου για την οικογένεια σου,λέγοντάς σου να δώσεις μια ευκαιρία για κείνους,
αλλά αν νιώθεις πως δε σε νοιάζει να το κάνεις για σένα,τότε...δοκίμασε για χάρη τους...Θα σε περιμένω πάλι...
---> ΚΕΝΤΡΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
--->ΜΕ ΠΑΡΑΤΗΡΩ ΚΙ ΑΝΑΡΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
--->ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ
--->ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ