Βρήκα κάτι σκόρδα και τα κρέμασα στην ζυγαριά μου....
Πάντως βλέπω αναπτυγμένους δεσμούς εδώ μέσα για τα καλά...!!!! Μπράβο ρε παιδιά!!!!
Printable View
Βρήκα κάτι σκόρδα και τα κρέμασα στην ζυγαριά μου....
Πάντως βλέπω αναπτυγμένους δεσμούς εδώ μέσα για τα καλά...!!!! Μπράβο ρε παιδιά!!!!
Λοιπόν σίγουρα δεν είσαι η μόνη που έχει αναρωτηθεί αν η παχυσαρκία φέρνει την κατάθλιψη ή η κατάθλιψη την παχυσαρκία.............
Στα 95, ήμουν πολύ δυστυχής αν και έχω μία πολύ ευτυχισμένη οικογένεια, εγώ όμως είχα κάτι, κατάθλιψη να το πω, λύπηση για το εαυτό μου να το πω δεν ξέρω, αλλά φοβόμουν μην με καλέσουν σε παιδικό πάρτι, τι θα φορέσω? πως θα κάτσω? γιατί για να βγω να πάω αλλού μονίμως το απέφευγα.
Οταν λοιπόν πήγα 80,5 το καλοκαίρι ήμουν πανευτυχής λες και είχα κερδίσει το λαχείο. Οπότε πάει η κατάθλιψη. Αλλά ήμουν ικανοποιημένη με τα 81 ? Οχι βέβαια άρχισα πάλι να μην νοιώθω καλά με αποτέλεσμα να τρώω πάλι βλακείες, νάσου και τα 85....
Πριν από 7 περίπου χρόνια ήμουν μεταξύ 64-72 αλλά ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένη πραγματικά, πίστευα πως ήμουν πολύ χοντρή, έπρεπε να είμαι 59 και αφού δεν ήμουν πάντα πέρναγα φάσεις σχετικής κατάθλιψης......
Στο γάμο μου ήμουν 63 αλλά πάλι δεν ήμουν ευτυχισμένη, ήθελα να ήμουν 59........
Οταν γέννησα τον γιο μου και γύρισα σπίτι ήμουν 78 για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένοιωθα απαίσια, και επειδή ένοιωθα έτσι πήρα άλλα 10 κιλά και πήγα 88....
Που θέλω να καταλήξω, ότι κάπως με κάποιο τρόπο αρχίσαμε να παχαίνουμε.... άλλοι άνθρωποι το ελέγχουν από την αρχή... εμείς ίσως είμαστε λίγο πιο ευάλωτοι, και μπήκαμε σε αυτόν τον φαύλο κύκλο τρώω γιατί είμαι χοντρή και με πιάνει κατάθλιψη, με πιάνει κατάθλιψη και τρώω και παχαίνω.....
Δεν ξέρω μερικές φορές νομίζω ή ότι δεν έχω τη δύναμη ψυχής που χρειάζεται για να επιβληθώ στον εαυτό μου ή τελικά δεν θέλω να είμαι αδύνατη, μπορεί τελικά να μην με ενδιαφέρει και τόσο όσο νομίζω... αλλά δεν μπορώ να ζήσω και χωρίς να με βασανίζει κάθε λεπτό της μέρας, από το πρωί που θα ξυπνήσω μέχρι που θα κοιμηθώ, και όλα στη ζωή μου περιστρέφονται γύρω από το ΦΑΙ..... τι θα φάω, θα κάνω σήμερα δίαιτα ή όχι....
Προσέχω τη διατροφή των παιδιών πάρα μα πάρα πολύ, γιατί τα αγαπώ πολύ?.. Λοιπόν τι λέτε να σταματήσουμε να κάνουμε δίαιτα, και να πούμε όλοι στον εαυτό μας ότι ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ, και πρέπει να μας αγαπάμε πολύ για να μας αγαπάνε και οι άλλοι .....
ΤΙ ΛΕΤΕ ΞΕΚΙΝΑΜΕ????? Και είμαι σίγουρη ότι αν το κάνουμε μαζί, όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να τα καταφέρουμε ?????..γιατί να μην το κάνει και μία φορά για μας????
κανείς δεν θα αγωνιστεί για μας... για τον απλούστατο λόγο ότι εμείς δεν κάναμε ότι μπορούσαμε! μόνο όταν εξαντλήσουμε τις αντοχές μας!! και πιστεύω έχουμε δρόμο κι έχουμε προπονηθεί και πολύ καλά... κανένα σύμπαν δεν θα βοηθήσει εάν εμείς δηλώσουμε παραίτηση! πάμεεεεεε τώρα που γυρίζει!!!
Ενα κομμάτι από βιβλίο της Βαμβουνάκη, που ίσως είναι μελαγχολικό αλλά εμένα με γεμίζει αισιοδοξία....
"Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...» "
Παραίτηση, όχι βέβαια................ τι στο καλό, μπορεί να είμαστε τόσο αδύναμες ???????????
Ολα είναι ένα ON / OFF στο εγκέφαλο...
Alalumaki, ξέρω πώς είναι να αισθάνεσαι επι μονίμου βάσεως χοντρός (και ας μήν είσαι πραγματικά...) Πάντα 3-4 κιλάκια προσπαθούσες να χάσεις για να φορέσεις το στενότερο, και άς φόραγες Small...; Έχεις πεί ποτέ οτι γούστο μου και καπέλο μου γι΄αυτό που είμαι? Είμαι μία κούκλα ακόμα και έτσι? Έχεις βιώσει ελεύθερη απο την στιγμή που έβαλες όποια κιλά παραπάνω? Δέν περιστοιχίζεται όλο σου το είναι απο αυτά τα κιλά? Όπως λές...Πού θα πάω, τί θα φορέσω, πώς θα κάτσω, τί θα πούν οι άλλοι (άν έχεις αλλάξει απο τα παλιά), τί δικαιολογίες θα αραδιάσεις, θα αντέξεις το συγκαταβατικό τους βλέμα (για την χαμένη σου γοητεία), θα μπορέσεις να αρθρώσεις κουβέντα ή θα καπελώνεσαι απο κακαρίσματα και νιαουρίσματα ναζιάρικων θηλυκών που νομίζουν οτι ο καλός σου είναι άνθρωπος των σπηλαίων σε περίοδο αναπαραγωγής...Πόσες φορές δέν αισθάνεσθε τα vibes άλλων οτι ο παχουλός άνθρωπος δέν είναι sexy, άρα με μαθηματική ακρίβεια είναι θέμα χρόνου το ταίρι του να κάνει φτερά με καρδερίνα 55 κιλών....
Προσωπικά το έχω βιώσει! Από τους άλλους όχι απο εμένα (και τον καλό μου) - εγώ ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι!!!
Και όχι σας πληροφορώ οτι στην περίπτωσή μου δέν ισχύει η αλεπού και τα κρεμαστάρια της...Απλά έχω υπάρξει μοιραία γυναίκα άμα τη εμφανίσει μου και ξέρω οτι ήμουν είμαι και θα είμαι ο ίδιος άνθρωπος με τότε!!!! Ποτέ δέν κακάρισα, δέν υποτίμησα, δέν προσέβαλα, δέν ασχολήθηκα με την καμπούρα κανενός! Πολο μπλουζάκια με γιακαδάκι φορούσα και τότε, πόλο μπλουζάκια με γιακαδάκι φοράω και τώρα....(λίγα νούμερα μεγαλύτερο.....ΧΑΧΑ)
Πώς έφτασα να γράφω αυτά τα πράγματα δέν το κατάλαβα....Αναμένω τις απόψεις σας!!!
Καληνύχτα σας!
Αλαλουμού μου,
δεν ξέρω αν αυτό που περιγράφεις είναι κατάθλιψη(όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία ο σχετικός χαρακτηρισμός)
Είναι σίγουρα μια πρακτική κατά την οποία δεν είσαι ποτέ ικανοποιημένη με τον εαυτό σου και τα όποια του επιτεύγματα.
Δεν είναι το φαγητό και η εικόνα σου αυτό που αισθάνομαι ότι πραγματικά σε ταλαιπωρεί,απλά εκεί το προβάλεις.
Όσο δεν απογυμνώνεσαι στην αλήθεια του,δεν απελευθερώνεσαι,δε σου επιτρέπεις ν'απολαύσεις όσα ζεις.
Τα δικά σου "γιατί"μόνο εσύ τα ξέρεις...προσωπικά πιστεύω πως από καιρό τα ξέρεις,το νιώθω...
Τώρα γιατί επιλέγεις να τα προστατεύεις και έως πότε,ελπίζω να είναι κάτι που κι οι δυό θ'αποτινάξουμε κάποια στιγμή στα κοντά μας!
Το πρώτο σκέλος (σωστή διατροφή ως μέρος της εξ αγάπης φροντίδας του εαυτού μας)Quote:
Originally posted by alalumaki
Λοιπόν τι λέτε να σταματήσουμε να κάνουμε δίαιτα, και να πούμε όλοι στον εαυτό μας ότι ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ, και πρέπει να μας αγαπάμε πολύ για να μας αγαπάνε και οι άλλοι .....
είναι και δική μου προσωπική ευχή,που πλανάται χρόνια κάπου γύρω μου
και ακόμα ψάχνω να της βρω ελεύθερο διάδρομο προσγείωσης...
Το δεύτερο όμως,το ότι " πρέπει να μας αγαπάμε πολύ για να μας αγαπάνε και οι άλλοι"
θέλω να μου το αναλύσεις λίγο,αν φυσικά έχεις τη διάθεση...
Σε πρώτη ανάγνωση δε με βρίσκεις σύμφωνη,εκτός αν δεν αντιλαμβάνομαι ό,τι εννοείς...
Αλαλουμού μου,
ξέρω πως η Βαμβουνάκη είναι και δική σου αγαπημένη!Θυμάμαι που έλεγες για τη "μοναξιά είναι από χώμα"παλιότερα...
Δανείστηκα κι εγώ πρόσφατα τον τίτλο ενός βιβλίου της σε μια ευχή μου να πάνε οι αγάπες μου στον παράδεισο τους...
Τέλος πάντων...και αυτό το βιβλίο είναι πραγματικά υπέροχο κι εκείνη όλο και ξεπερνά τον εαυτό της!
Δε νομίζω ότι είναι θέμα δύναμης/αδυναμίας ούτε κάποιου εγκεφαλικού διακόπτη...Quote:
Originally posted by alalumaki
Παραίτηση, όχι βέβαια................ τι στο καλό, μπορεί να είμαστε τόσο αδύναμες ???????????
Ολα είναι ένα ON / OFF στο εγκέφαλο...
Είναι μεγάλη ιστορία το πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ,γιατί επιλέγουμε να παραμένουμε εδώ,γιατί αποδεχόμαστε το οδυνηρό τίμημα...
Είναι ίσως λανθασμένος ο δρόμος αυτοπροστασίας μας,μη κατάλληλος ο τρόπος αντιμετώπισης του όποιου μας φόβου,μη ιδανική κάλυψη της όποιας μας ανάγκης...
Δε χρειαζόμαστε κατάκριση αλλά αλλαγή σχεδίου και ρότας!Ίσως να "πήραμε τη ζωή μας λάθος" και απλά να χρειάζεται ν'αλλάξουμε ζωή...
Για αυτό που είπα ότι "πρέπει να μας αγαπάμε πολύ για να μας αγαπάνε και οι άλλοι" είναι κάτι που το νοιώθω πολλές φορές, δηλαδή όταν είμαι σε άσχημη φάση εγώ τουλάχιστον δεν προσέχω και άρα δεν αγαπώ το εαυτό μου, τότε λοιπόν είμαι διαφορετικός άνθρωπος, δηλαδή ποιο οξύθυμη, πιο μουρτζούφλα, λιγότερο κοινωνική και συζητήσιμη, οπότε αυτό σίγουρα περνάει στον άλλον και το εισπράττει αρνητικά ακόμα και ο άντρας που έχω παντρευτεί...... όταν είμαι καλά και προσέχω τον εαυτό μου διατροφικά-ενδυματολογικά-αισθητικά..... είμαι άλλος άνθρωπος έξω καρδιά, με χαμόγελο πάντα, θετική διάθεση και ματιά για όλα, άλλος άνθρωπος και αυτό αντανακλά και στην οικογένεια μου... όχι ότι δεν με αγαπάνε όταν δεν είμαι καλά, αλλά όταν είμαι η άλλη έχω και ποιο ποιοτική σχέση με όλους. Δεν ξέρω αν μπορείτε να με καταλάβετε, αν το μεταφέρω σωστά.
Διαβάζοντας βέβαια "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης", νομίζω ότι αυτό που έγραψα είναι λίγο εγωιστικό γιατί τελικά «είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη, η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις»
Είναι όλα τόσο μπερδεμένα?
ΟΚ,τώρα αντιλαμβάνομαι ότι το έθεσες όχι ως προϋπόθεση αλλά ως αλληλεπίδραση,οπότε και με βρίσκεις σύμφωνη...
Φοβάμαι πως εξάρτηση,ιδιοτέλεια-ακόμα και καλοπροαίρετα-ενυπάρχουν αναπόφευκτα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Αναφορικά με την αγάπη,ναι,γεμίζεις ουσιαστικά μόνο από εκείνη,που απευθύνεις και δη χωρίς προσδοκία ανταπόκρισης...
Ο πλούτος,που προσκομίζεις έγκειται στη δική σου υπέρβαση εγωισμού και ταπείνωση κι όχι στην ανταπόδοση της,
όχι πως δεν είναι υπέροχο όταν σου συμβαίνει κι εσένα να σ'αγαπούν και μάλιστα εκείνοι που κι εσύ αγαπάς...
Τι είναι αγάπη;Πόσο εύκολα τη βάζουμε στα λόγια μας και πόσο δύσκολα την περνάμε και στις πράξεις μας!
Μέχρι πρόσφατα είχα μια απόλυτη θέση σχετικά με το τι θεωρώ εγώ αγάπη και μόνο ό,τι δεν παρέκλινε καθόλου αυτής
εξελάμβανα ως τέτοια...Τελευταία προσπαθώ να δεχτώ πως ο καθένας μας μέσα από τη δική του διαδρομή στη ζωή
έχει διαμορφώσει τη δική του έκφανση αγάπης,την οποία και δεν πρέπει να αμφισβητώ ούτε να υποτιμώ ως υποδεέστερη,
αλλά να καλωσορίζω ως απλά διαφορετική...(Όχι βέβαια να δικαιολογούμε το οτιδήποτε ως τρόπο του άλλου να αγαπά)
Μεγάλη κουβέντα,Αλαλουμένια μου!Και τα λόγια είναι πολύ φτωχά να αποδώσουν έστω το ελάχιστο της...
Μήπως είσαι συγγραφέας..... ή ποιήτρια ?
λοιπον μωρα μου γλυκα
ειχα κι εγω αυτη την απορια χροοοοοονια τωρα
η καταθλιψη φερνει παχυσαρκια η η παχυσαρκια καταθλιψη
οταν βεβοια ειναι συνδεδεμενα
δηλαδη στεναχωριεμαι και τρωω και ειμαι χοντρη και στεναχωριεμαι
μπορω πλεον να πω με σιγουρια πως ειναι το πρωτο
δηλαδη η καταθλιψη οδηγει στην παχυσαρκια
καθως εκανα την εγχειρηση και δεν μπορουσα να φαω πολυ
νομιζα οτι μαζι με τα κιλα θα μου φυγει και η καταθλιψη
αμ δε
μετα το αρχικο ευτυχες διαστημα κατι απο δω κατι απο κει δεν ειμουνα καλα με αποτελεσμα να καταλαβω περιτρανα οτι αν δεν διορθωσω τα μεσα μου δεν θα βρω ποτε την ακρη
εστω κι αν γινω στεκα
το φαγητο για μας ειναι μια εξοδος διαφυγης απ τα προβληματα
το κακο ειναι πως τα αποτελεσματα ειναι εμφανη
και παρατεταμενα ενω αν ειμασταν μεθυστακες η.......... σεξομανεις
χαχαχα δεν θα φαινοταν
πηγα σ εναν ομοιοπαθητικο για τα ψυχολογικα μου
ειχα ξαναπαει αλλα σταματησα για την εγχειρηση
θα δειξει παλι
Παιδιά είχα φτάσει και 52 κιλά, μέσος όρος 55, και πάχυνα με τα χάπια αντικαταθλιπτικά, πήρα στην αρχή 10 κιλά, μετά άλλα 15, και μετά άλλα 5, κάπως έτσι..
Τελικά μπορούμε να την παλέψουμε την κατάθλιψη αυτή μόνοι μας;
Όπως κι αν ξεκίνησε...ό,τι κι αν την συντηρεί...όσο κι αν προσπαθούμε μέσα μας...
Όταν έχεις βαρίδια που σέρνεις μαζί σου όπου πας,πώς μπορείς να πετάξεις;
http://nostou-algos.pblogs.gr/files/...F%80%CE%B7.jpg