Printable View
Όχι τπτ..εντάξει..σόρρυ..παρεξήγ ησα αυτό που είπες..ότι λογικά έπρεπε ν'απαντήσω εγώ..
νόμιζα ότι το είπες ειρωνικά..τόσο μυαλό έχω κι εγώ..
είδες sabe??δεν είμαι και τόσο ρόδινη από μέσα όπως με περιέγραψες..είμαι και λίγο καχύποπτη εε??
αλλά εντάξει θα συγχωρήσω τον εαυτό μου και προχωράμε πάλι μπροστά..
θα μου πω..ότι συμβαίνουν αυτά..ανθρώποι είμαστε και όλο και κάπου χωλένουμε..
αυτά..καλήν εσπέρα και αντίο..
Ξένια συγνώμη και πάλι..
Βρε κουκλίνες μου, βρε κορίτσια μου! Φύγετε από τις σχέσεις που σας ρίχνουν ψυχολογικά. Οι άντρες που έχουν σκοπό να σας ρίξουν και να σας καταπλακώσουν για να νιώσουν καλά μέσα στα κόμπλεξ τους δεν είναι για εσας. Τα πέρασα, ερωτεύτηκα, ανέχτηκα λεκτική κακομεταχείριση, φωνές, μέχρι και τις φάπες μου και έφυγα και δεν το μετάνιωσα. ΠΟΤΕ. Και να σας πω και κάτι (κι ας βρεθεί κόσμος που θα με... "λιθοβολήσει"!!) Καλύτερα μια σχέση μ'ένα "καλό παιδί" (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) που λιώνει για μας και μας αγαπάει (κι ας μην πεθαίνουμε από έρωτα γι' αυτόν) παρά να καψουρευόμαστε τον λάθος άνθρωπο ΚΑΙ ΝΑ ανεχόμαστε να μας ποδοπατάει. Δώστε τέλος τώρα! Αξίζετε το καλύτερο!
Να καλωσορίσω κι εγώ με τη σειρά μου στην παρέα μας τη Δανάη και τα...παραπονάκια της!
Έχεις θίξει πολλά θέματα,πολύ ενδιαφέροντα θέματα,έχουν απαντήσει υπέροχα και οι φιλενάδες μου...
Θα μπορούσα να σχολιάσω πολλά,κάπου να συμφωνήσω,σε άλλα να διαφωνήσω,να θίξω κι εγώ κάποια σημεία...
Αυτό όμως είναι το δικό σου τόπικ,Δανάη και νιώθω πως μέσα από τον χείμαρο αυτό έκφρασης σου,
πέρα και μέσα από τα πιστέυω σου,διαφαίνονται αυτά που σε ταλαιπωρούν πραγματικά κι εκεί θέλω να εστιάσω!
Ωραία η γενικότερη ανταλλαγή απόψεων,αλλά ακόμα πιο γόνιμη η τόλμη μοιράσματος του προσωπικού μας θέματος.
Κι ομολογώ πως αν κι έχω μια ιδέα,δεν μου είναι απόλυτα ξεκάθαρο αυτό για το οποίο έχεις ανάγκη να φωνάξεις βοήθεια.
Αν θέλεις λοιπόν,έλα να το πάμε άλλη μία,σε μια προσπάθεια να σε γνωρίσουμε καλύτερα κι εμείς κι ίσως κι εσύ!
Ποιά είναι η Δανάη,τι πραγματικά φοβάται,τι αληθινά θέλει,τι ολόδικο της έχει την ανάγκη μαζί μας να μοιραστεί,
να φωνάξει,ν'ακούσει ίσως κι η ίδια;Ποιό είναι αυτό που θέλει πραγματικά να πει και το κρύβει στα λόγια τα πολλά και τα γενικευμένα;
Εγώ προσωπικά θα ήθελα πολύ να μάθω...Εσύ;
Γειά σου Nadine..έχω αρκετές μέρες να γράψω εδώ για 2 λόγους..Πρώτον,γιατί άρχισα να ψιλοντρέπομαι για όλα αυτά
που έχω γράψει μέχρι στιγμής..τα ξαναδιαβάζω και σκέφτομαι..ήταν ανάγκη να τα γράψω όλ'αυτά??
και το λέω αυτό με αφορμή αυτό που έγραψες και δεν πέφτεις κι έξω..ότι μιλάω πολύ γενικά..κι έχει αρχίσει και με φοβίζει
πάλι αυτό..νόμιζα ότι είχα καταφέρει να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου..και να είμαι ακριβής και σαφής όταν θέλω να
πω κάτι και να το λέω με λίγα λόγια και απλά..όσα είναι απαραίτητα..όχι παραπάνω..γιατί γίνομαι κουραστική..
..και δεύτερον..γιατί αισθάνομαι καλύτερα ψυχολογικά τελευταία..και δε σκέφτομαι καθόλου το σώμα μου..
Γενικά εμένα το πρόβλημά μου είναι αισθητικής φύσεως..
Οπότε..αυτό που με απασχολεί είναι..ότι δεν μπορώ να αποδεχθώ εύκολα τα σημάδια που έχουν γίνει στο σώμα μου
και που μαρτυρούν πως έχω αφήσει τον εαυτό μου..όπως είναι οι ευρυαγγείες και οι ραγάδες..
επίσης σκέφτομαι καμιά φορά πως αν τα έπαιρνα λίγο πιο ομαλά κι όχι τόσο απότομα..(σχεδόν μέσα σε 2 μήνες απ'τα 50
πέρασα στα 70!!)ίσως τότε να μην έκανα αυτά τα σημάδια στο σώμα μου..
και τέλος..κάτι που με απασχολεί αρκετά..είναι μήπως το σώμα μου δεν μπορεί να γίνει ποτέ ξανά αρκετά ελκυστικό
για το άλλο φύλο..και μήπως εμποδίσει να έχω κάποια στιγμή μια ωραία σχέση..
Αυτά σκέφτομαι πάνω κάτω και κατά καιρούς..λέω κατά καιρούς..γιατί αυτή η μανία και η απελπισία με το ότι δεν
αποδέχομαι το σώμα μου..με πιάνει για κανα δυο-τρεις μέρες..και μετά είμαι καλά,δε βλέπω κανένα πρόβλημα πάνω μου..
περισσότρο γιατί δεν ασχολούμαι με το σώμα μου..όπως συμβαίνει και τώρα..
αα..και η μανία αυτή με πιάνει όταν για παράδειγμα θα δω μια κοπέλα με ωραίο σώμα..και θα ζηλέψω λιγάκι..
Κυρίως νομίζω πως αυτό που θέλω πιο πολύ είναι μια ωραία σχέση..
και αυτό που φοβάμαι είναι πως δε θα μπορώ να είναι και τόσο όμορφες οι στιγμές μαζί του..
αν δεν έχω ωραίο σώμα..
Τώρα..πάλι δεν ξέρω..καλά τα έγραψα??είμαι και λίγο κουρασμένη..λες να ξέχασα πάλι να γράψω κάτι
σημαντικό??συγνώμη Nadine αν σε μπέρδεψα με τα πολλά λόγια που έγραψα παραπάνω..
σωστά τα λες..καλύτερη η ουσία..παρά η αοριστολογία..για να συνεννοούματε κιόλας..
αλλά με δυσκολεύει αυτή η ουσία..είναι λίγο δύσκολο να την ξεθάψω..
Αρχικά δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι,που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μας(να δεις εγώ τι έχω κατά καιρούς πει!)
και προφανώς,ναι,ήταν ανάγκη να τα γράψεις όλα αυτά!Δική σου ανάγκη,απόλυτα σεβαστή κι ίσως και αποκαλυπτική(θα δείξει!)
Κι ούτε θέλω ν'αγχώνεσαι και να απολογείσαι για το αν τα έγραψες καλά ή αν ξέχασες να γράψεις κάτι σημαντικό...
Νομίζω καταλαβαίνεις απόλυτα το σκεπτικό της προσέγγισης μου:σκοπός είναι ν'αναδείξουμε τα σημεία εκείνα που χρήζουν προσοχής
και πιθανόν σε βοηθήσουν να δεις πιο καθαρά τι είναι αυτό που σε ταλαιπωρεί,μήπως διευκολυνθεί και η όποια του επίλυση...
Κι έχεις απόλυτο δίκιο σ'αυτό που τόσο γλυκά ομολόγησες!Η ουσία όλους μας δυσκολεύει να την ξεθάψουμε!
Ίσως γι'αυτό αναλωνόμαστε στα επουσιώδη και παραπλανητικά,στ'αόριστα,σ� �α των άλλων,στις εξόδους ασφαλείας...
Στο δια ταύτα σου λοιπόν!Ζητούμενο σου είναι "μια ωραία σχέση",την οποία φοβάσαι πως δε θ'αξιωθείς επειδή το σώμα σου
δεν είναι πλέον όσο ελκυστικό ήταν προηγουμένως καθώς και πως για τον ίδιο λόγο θ'αμαυρωθούν οι όμορφες κοινές στιγμές σας.
Δε θα ασχοληθώ με το λογικό κομμάτι που αφορά το νεαρό της ηλικίας σου και το μέγιστο βάρος των 70 κιλών,
που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στη φαντασία για τόσο τραγικά αποκρουστικό σώμα,
ούτε θα σε ρωτήσω πού θεωρείς πως βασίζεται μια ωραία σχέση,τι προσόντα απαιτούνται για να αξίζει σε κάποιον να τη βιώσει,
τι εσύ εκτιμάς σ'έναν άνθρωπο και τα συναφή,γιατί από τον τρόπο που εκφράζεσαι είμαι σίγουρη πως δε θα πεις "το αψεγάδιαστο νεανικό σώμα και μόνο!"
Οπότε τι είναι αυτό,που αληθινά φοβάσαι και αποφεύγεις την επιδίωξη της σχέσης που λαχταράς,χρεώνοντας το σε δυο ευρυαγγίες και πέντε ραγάδες;
Και μάλιστα φροντίζεις να σ'εγκλωβίσεις σε μια τόσο αδιέξοδη κατάσταση,όπου ούτε τώρα έχεις το σώμα που θα σου επιτρέψει την όμορφη αυτή σχέση
καθότι έχεις 20 επιπλέον κιλά,αλλά ούτε κι όταν τα χάσεις θα το έχεις λόγω των δερματολογικών συνεπειών!
Πόσο πολύ σε πλήγωσε η ερωτική αυτή απογοήτευση,πόσο φοβάσαι πως δεν είσαι αρκετά δυνατή να χειριστείς μία πιθανή επανάλληψη της στο μέλλονQuote:
Originally posted by Δανάη
Απ'τα 18 μου..
ύστερα από μία απογοήτευση..
έχω βαλθεί να κάνω ό,τι περνάει απ'το χέρι μου..
για να χαλάσω την εμφάνισή μου..
και τα'χω καταφέρει πολύ καλά..
δεν ήταν και τόσο δύσκολο..
ή έστω δεν είσαι σίγουρη πως μπορείς σε κάθε περίπτωση να σε προστατέψεις,οπότε επιλέγεις την ασφάλεια της αποχής κι επιπρόσθετα
επειδή ίσως δε σε εμπιστεύεσαι απόλυτα ότι δε θα υποκύψεις στον πειρασμό σε κρατάς σε κατάσταση που σε προστατεύει;
Quote:
Originally posted by Δανάη
Τώρα όμως..στενοχωριέμαι..
πιο πολύ στενοχωριέμαι γιατί είμαι ακόμα νέα..
πάνω στο άνθος της ηλικίας μου..
και ξέρω πως όλα τα όνειρα που είχα κάνει κάποτε..
να έχω μία όμορφη σχέση μ'ένα αγόρι..
να τελειώσω τη σχολή μου..
να κάνω και μαθήματα υποκριτικής..
να κάνω και χορό..
να ταξιδεύω και σε ξένες χώρες(στην Ευρώπη πιο πολύ)..
για διάφορα σεμινάρια..συνέδρια..
τώρα καταλαβαίνω..
πως δεν μπορώ να τα πραγματοποιήσω..
ή μάλλον..ξέρω πως κανείς δε μ'εμποδίζει να τα κάνω όλα αυτά..
δηλαδή..μπορώ να τα κάνω..
όμως δε θα'ναι ποτέ έτσι όπως τα είχα ονειρευτεί..
γιατί πάντα θα υπάρχει μέσα μου ένα αγκάθι..
Αυτά είχα να πω..όταν δεν κάνεις πια όνειρα για τη ζωή σου..
όταν αυτό που έχεις γίνει δε σε αφορά..αρνείσαι να το δεις..
αρνείσαι να κάνεις οποιαδήποτε προσπάθεια για να το αλλάξεις..
γιατί ξέρεις από πριν..
πως τπτ δεν μπορεί να είναι όπως παλιά..
και ότι δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω..
Με ποιό σκεπτικό σχετίζεις τα κιλά σου και τα όποια σου σημάδια με τα όνειρα σου για σπουδές,καριέρα,ταξίδια,κα� �λιτεχνικά ενδιαφέροντα;
Μήπως τώρα που ήρθε η στιγμή να τα διεκδικήσεις κάτι σε τρομάζει και σου ανακόπτει τη φόρα;Ο φόβος της αποτυχίας,η μανία της τελειότητας,τι;
Μήπως δεν σπουδάζεις αυτό που πραγματικά λαχταρούσε η ψυχούλα σου,αλλά κάτι άλλο,που πιθανόν άλλοι από σένα προσδοκούσαν;
Γιατί πάλι κλείνεις τις πόρτες στο πεταγμα σου με το σκεπτικό πως δε θα είναι ποτέ πια το ίδιο κι επομένως καλύτερα να μείνεις μέσα με τα παντζούρια σφαλιστά;
Quote:
Originally posted by Δανάη
Δε μ'αρέσει αυτή η ζωή..
γιατί να μην είναι η ζωή μας όπως στα παραμύθια??
να είναι μαγική..
γιατί όλα τα προβλήματα..
και μιλάω για καταστάσεις μη αναστρέψιμες..
γι'αυτά που δεν μπορείς να κάνεις τπτ για να τ'αλλάξεις..
γιατί να μη λύνονται μαγικά??
γιατί να πρέπει να τα δεχόμαστε..
γιατί οτιδήποτε κακό που εμφανίζεται στη ζωή μας..
οτιδήποτε που να μας ενοχλεί..
να μην μπορούμε να το εξαφανίζουμε..
μόνο και μόνο γιατί απλά δε μας αρέσει..γιατί δεν το θέλουμε..
αυτό δηλαδή δεν είναι αρκετό??
Νιώθω πως το μόνο πραγματικά μη αναστρέψιμο,που μάλιστα δυσκολεύεσαι να χειριστείς είναι το γεγονός της ενηλικίωσης σου...
Έφυγες ανεπιστρεπτί από την οικογενειακή ασφάλεια,αλλά κι από κείνη της παιδικότητας όπου όλα ήταν μαγικά και παραμυθένια!
Αντ'αυτού η ζωή δε φαίνεται να είναι όσο ρόδινη την είχες φανταστεί και σχεδιάσει...ο έρωτας δεν πήρε τη μορφή του πρίγκιπα στο άσπρο άλογο...
οι σπουδές και η καριέρα δεν είναι όπως φάνταζαν στις ταινίες...το "πρέπει"κατάπνιξε το "θέλω"και μαζί κι εκείνο το κοριτσάκι στο ροζ του δωμάτειο,
που το έβγαλαν ίσως απότομα κι απροειδοποίητα σ'έναν κόσμο γκρι και προσπαθεί τώρα να επιβιώσει,να επαναπροσδιορίσει όνειρα και κοσμοθεωρίες,
να βρει το χαμένο του εαυτό,αυτόν που θέλει να μείνει ασφαλής εκεί πίσω στο χρονοντούλαπο,στο γνώριμο και ασφαλές του καταφύγιο!
Ίσως βέβαια κάνω λάθος και δε σε αφορούν όλα ή κάποια απ'όσα σου υπογραμμίζω,
σου εφιστώ την προσοχή και σε προκαλώ ν'αναρρωτηθείς και σταδιακά ν'αντιμετωπίσεις...
Ίσως δεν έχω καν το δικαίωμα να βιάζω με φως όσα κρατάς από καιρό προσεκτικά φυλαγμένα...
Απευθύνομαι στο κομμάτι σου που θέλει να τολμήσει την αποκάλυψη,θέλει να προχωρήσει στην ανατροπή...
Αν σε φέρνω σε δύσκολη θέση,αδιαφόρησε εντελώς για όσα ανέφερα και συγχώρεσε το θράσσος μου...
Αν πάλι παραδέχεσαι,έστω και σιωπηρά,πως δεν έχω πέσει και πολύ έξω,αναρρωτήσου γιατί άραγε σε διάβασα τόσο καλά...
Θα χαρώ πολύ να μοιραστείς και πάλι τις σκέψεις σου μαζί μας,χωρίς μετάνοιες αυτή τη φορά...
Θα περιμένω...Αλλά κι αν δεν το κάνεις,μην προσπεράσεις,σε παρακαλώ,αβίαστα...Φιλάκια!
Δανάη καλωσήρθες και απο μένα... Εγω δεν εχω καποια συμβουλή να σου δώσω δυστυχως... Απλά ήθελα να πω οτι σε πάαααααρα πολλα απο αυτά που γράφεις βλέπω τον εαυτο μου... Μπορεί ο λόγος που με οδήγησε σε αυτά τα κιλά να είναι διαφορετικός αλλα κατα τα άλλα νομιζω οτι μοιαζουμε πολυ. Ειμαι και εγω φοιτητρια και θέλω να κάνω ένα σωρο πράγματα (όπως όλοι οι άλλοι φοιτητες που βλεπω) αλλα κάτι με τραβάει πισω... Το μυαλο μου θα έλεγα που έχει κολλήσει με τα κιλά.
Δεν εχω κατι άλλο να πω απλά οτι σε καταλαβαινω.... (σσ: εγω δεν ειμαι και τοσο καλη με τα λόγια. χιχι)
αχ βρε παιδιά δε θα το πιστέψετε αυτό που μου συμβαίνει σήμερα..
απ'τις 9μιση 10 παρά..είμαι στον υπολογιστή και γράφω και γράφω..
έγραψα την πρώτη φορά κάτι..και μετά μου χάθηκε!!
μετά ξεκίνησα να γράφω καινούργια απάντηση και τώρα..πριν λίγο..κι αυτή..τσαφ!!πάει κι αυτή..
εξαφανιζόλ έχουν ραντίσει σήμερα αυτό το φόρουμ??
δε γράφω άλλο όμως σήμερα..πάω για ύπνο..
συγνώμη βρε κορίτσια..θα σας γράψω κάποια άλλη στιγμή που θα'χω και όρεξη..
μα είναι πράγματα αυτά??ταράχτηκα..
καληνύχτα βρε κορίτσια..και όνειρα γλυκά..
πάει και το διάβασμα που ήθελα να κάνω σήμερα..
μα ήθελα όμως αναρωτιέμαι τώρα..
ήθελα πραγματικά??
ή μπήκα εδώ για να ξεχάσω πως υπάρχει κι αυτό..να κάνω πως δεν το βλέπω..
εε κάπως έτσι έγινε..
αφού 3 χρόνια τώρα δεν έχω καταφέρει να μπω στο κλίμα του διαβάσματος..
και περιμένω πότε θα μου'ρθει αυτή η όρεξη..
μμ Δανάη καλεί όρεξη για διάβασμα..
και όχι όρεξη για φαγητό..
Σας αφήνω κορίτσια αν και δε σας απάντησα καν..
μα τα έγραψα 2 φορές και μου σβήστηκαν..
τι να κάνω??
λένε πως την τρίτη φορά απλά τριτώνει το κακό..
γι'αυτό δε θα το επιχειρήσω τώρα..
κάποια άλλη μέρα..
χάθηκαν οι μέρες??
άντε άντε καληνύχτα..
μπορεί άμα κανείς γράφει πολλά αυτό να μπουκώνει..
και να αντιδρά..και να τα πετάει όλα στα σκουπίδια..
γι'αυτό δε γράφω τπτ άλλο..
ήδη έγραψα κάτι 2 φορές..
και κάτι άλλο πάλι τώρα αναγκαστικά το ξαναγράφω..
καληνύχτα..κι εύχομαι τέτοιες ατυχίες μακριά απ'αυτό το φόρουμ..
ποτέ ξανά..
Δανάη τι κάνεις;Πώς πάει η προσπάθεια σου με το διάβασμα,το φαγητό,ό,τι τέλος πάντων σε απασχολεί;
Γειά σου Nadine!!από διάβασμα τίποτα...καμία προσπάθεια..δυστυχώς..δεν έδωσα κανένα μάθημα..δεν ξέρω..
απ'τη μία λυπάμαι τον εαυτό μου που πιέστηκα τόσο πολύ με το διάβασμα στο σχολείο..
και στερήθηκα τόσα όλα τα χρόνια..ειδικά στο γυμνάσιο(πολύ χάλια)..
κι απ'την άλλη τώρα δε μ'ενδιαφέρουν καθόλου τα μαθήματα και γενικά όλο το θέμα του να μορφωθώ
και να διεκδικήσω μια καλή δουλειά..
και μου βγαίνει και κάτι σαν αντίδραση προς τους γονείς μου..
που πάντα και ακόμα κάνουν τα πάντα για να μορφωθούμε και να σπουδάσουμε..
και πάντα είχαν αυτό το άγχος..και γενικά πάντα είχαν ένα άγχος και δε χαίρονταν τη ζωή..
σκέφτομαι μόνο πως μπορεί αργότερα να το μετανιώσω αν δε σπουδάσω..
Και με το φαγητό πάλι καμία προσπάθεια..
σκέφτομαι πως τα 70 κιλά δεν είναι και πάρα πολλά και μ'έχω συνηθίσει έτσι όπως είμαι..
Γενικά..θα'λεγα ότι δεν κάνω σε κανέναν τομέα προσπάθεια..
συνέχεια σκέφτομαι πως δε θέλω να ξαναπιεστώ για τίποτα..
κι έτσι δεν κάνω τίποτα..
τις περισσότρες φορές είμαι κλεισμένη στο σπίτι και τρώω..
Θέλω να ελπίζω όμως πως είναι μία φάση και θα μου περάσει..
αν και ήδη έχει κρατήσει πολύ..
Ήθελα να σου πω τέλος..ότι..
χάρηκα πολύ που με θυμήθηκες!!!φιλάκια...
Δε σε ξεχνώ,Δανάη μου...
Σ'έβλεπα καθημερινά να μπαίνεις και ήλπιζα σε απάντηση σου,αλλά δεν ήθελα να σε πιέσω...
Σε νιώθω...γι'αυτό και σου έγραψα όσα σου έγραψα τις προάλλες...Δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι...
Σε φαντάζομαι εικοσιλίγο...Εγώ είμαι 37 κι ακόμα εγκλωβισμένη σε μια σχολή που δεν αγάπησα ποτέ,
στερημένη απ'όλα όσα λαχτάρησα να μάθω και ν'ασχοληθώ...Αντίδραση αντί για δράση...Τιμωρία κι απομόνωση
ουσιαστικά για μια μεγάλη χαζομάρα!Δυστυχώς δεν είναι φάση (το ξέρεις,είμαι σίγουρη) κι ούτε θα περάσει από μόνη της...
Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη αδράνειας και μη καταπίεσης...Έχει κι αυτή το σπουδαίο ρόλο της να επιτελέσει άλλωστε..
Μην ξεχνάς μόνο πως δεν είναι αργά για σένα να κηνυγήσεις τ'άληθινά σου όνειρα,αντί να τ' απαξιώνεις κι υποτιμάς για επιβίωση!
Πάντα θα περιμένω νέα σου,αλλά πιο πολύ τον Τσε να ξυπνήσει μέσα σου!Κι αν πού και πού σε ψάχνω,δεν είναι από αδιακρισία...Φιλάκια!
Αλήθεια χάρηκα..μου έδωσες την ευκαιρία πάλι να αρχίσω να λέω τα δικά μου..πάλι ν'αρχίσω να μιλάω για τον
εαυτό μου δηλαδή..τι καλή που είμαι!!
Εκείνη τη φορά που σου έγραψα ότι θα σου απαντήσω κάποια άλλη μέρα..
δεν ξέρω..αλλά δε μου ξαναήρθε η όρεξη να σου ξαναγράψω απαντώντας σου στα ερωτήματα που μου είχες θέσει..
αχάριστοι άνθρωποι..τς τς τς..τι να πεις..μωρέ δίκιο έχεις..
εσύ αφιέρωσες τόσο χρόνο για να ασχοληθείς μαζί μου κι εγώ μετά σε έγραψα??αυτή είναι η λέξη..ναι νομίζω αυτή είναι..
Κοίτα Nadine..με λίγα λόγια αυτό που προσπάθησα να πω με την πρώτη μου απόπειρα να γράψω σ'αυτό το φόρουμ
ήταν ότι έχω συνδέσει όλη μου τη ζωή με το σώμα μου!!
αν δεν έχω ωραίο σώμα..δεν μπορώ να γίνω και ποτέ αληθινά ευτυχισμένη..
κάπως έτσι σκεφτόμουνα..ή σκέφτομαι και τώρα καμιά φορά..
Αυτό είναι το βασικό που ήθελα να πω..
Και ότι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσω αυτό το πρόβλημα..
είναι να μην το σκέφτομαι..
όχι για πάντα όμως..κάποιες στιγμές οι όποιες ατέλειες έχω στο σώμα μου..
θα μου γίνονται πάλι ενοχλητικές και θα κάνω σαν τρελή..σαν υστερική..
και θα λέω..όχι εγώ δεν μπορώ να δεχθώ κάτι τέτοιο..
εγώ δεν ήμουνα έτσι..έγινα..και δεν έπρεπε να γίνω..
και θα μετανιώνω..
και θα θέλω πάλι να γυρίσω το χρόνο πίσω..
και θα σκέφτομαι κιόλας ότι υπάρχει και Θεός..
και ότι με βλέπει..
εε και άμα το σκέφτομαι αυτό κάπως ηρεμώ..
ʼσε που βρε Nadine..έτυχε και διάβασα σήμερα σ'ένα άλλο φόρουμ που μπαίνω κι εκεί και χαζεύω..
μια ιστορία..
Το νήμα(το θέμα) λεγόταν:"ωραίες ιστορίες από ωραία e-mail"
Λοιπόν έλεγε αυτή η ιστορία ότι..
ήταν δύο άντρες άρρωστοι μέσα σ'ένα δωμάτιο νοσοκομείου..
ο ένας καθόταν απ'τη μεριά που ήταν το παράθυρο και σηκωνόταν μια συγκεκριμένη ώρα για να κατεβαίνουν τα
υγρά απ'τα πνευμόνια του(σιχαίνομαι λίγο τώρα που το λέω αυτό..κάτι παθαίνω με τα ιατρικά θέματα..
το ανθρώπινο σώμα..σα να ανατριχιάζω..συνεχίζω όμως..)
και καθώς σηκωνόταν είχε την ευκαιρία να κοιτάξει και έξω απ'το παράθυρο..
Έτσι περιέγραφε στον άλλο άρρωστο που έπρεπε να είναι συνέχεια ξαπλωμένος..
με λεπτομέρειες τις ομορφιές που αντίκρυζε..
Χαρακτηριστικά του έλεγε πως έβλεπε μια πολύ όμορφη λιμνούλα με πάπιες μέσα να πλατσουρίζουν και να παίζουν με το
νερό και μεταξύ τους..και πιο πέρα έβλεπε ερωτευμένα ζευγαράκια να κάνουν βόλτα..
Την επόμενη μέρα όμως που μπήκε η νοσοκόμα μες στο δωμάτιο αυτό για να τους φέρει νερό να κάνουν μπάνιο..
διαπίστωσε το θάνατο αυτού του αρρώστου(απ'τη μεριά του παραθύρου)..
οπότε ο άλλος είπε στη νοσοκόμα πως θα'θελε πολύ να μεταφερθεί στη μεριά του παραθύρου..
η νοσοκόμα δέχθηκε..
κι όταν έκανε να κοιτάξει έξω απ'το παράθυρο για να δει όλα αυτά τα ωραία που είχε ακούσει απ'τον άλλο άρρωστο..
αντίκρυσε έναν άσπρο τοίχο!!
-Μα πού είναι η λίμνη με τα παπάκια και τα ερωτευμένα ζευγαράκια??παραπονέθηκε στη νοσοκόμα..
-Ήταν τυφλός..του απάντησε η νοσοκόμα..
Ο άνθρωπος αυτός έφτιαχνε όμορφες εικόνες με το μυαλό του και τις περιέγραφε στο διπλανό του..
για να του δώσει χαρά και θάρρος για να υπομείνει τον πόνο..
γιατί έξω ο κόσμος ήταν όμορφος και μόλις γινόταν καλά θα μπορούσε να απολαύσει όλες αυτές τις ομορφιές..
Μπορεί να παράλλαξα λίγο την ιστορία γιατί δεν τη θυμόμουν ακριβώς..(πάντως το μήνυμα ελπίζω να είναι το ίδιο..)
Πως δηλ.αν παρμερίσουμε τον δικό μας πόνο μπορούμε να δώσουμε χαρά στους άλλους..
Αν κι έχω προσπαθήσει να το κάνω αυτό..μετά ξαναγυρνάω γρήγορα στις δικές μου έννοιες..
γιατί δεν μπορώ εύκολα να δεχθώ αυτό το μήνυμα..λόγω εγωισμού μάλλον..
γιατί εγώ πάντα σκέφτομαι..
ότι όλοι άνθρωποι είμαστε και έχουμε δικαίωμα να κλειστούμε στον εαυτό μας και στον πόνο μας..
και να μην ενδιαφερόμαστε για το τι γίνεται γύρω μας..
Τέλος πάντων..άλλο ήθελα να σου πω..
ότι υπάρχει μια πιθανότητα αυτά που περιέγραφε ο τυφλός στον άλλον να μην τα έβγαζε απ'το μυαλό του..
αλλά να τα έβλεπε πραγματικά..να ήταν ένα μήνυμα-προάγγελος του τι επρόκειτο να γευθεί και να"ζήσει"
αυτός ο άνθρωπος στην άλλη ζωή..εις τόν Παράδεισον!!αποκλείεται??
μπορεί να ευθύνεται και η τάση μου προς απομυθοποίηση γι'αυτό που είπα..
Αυτά..επίσης δε σου είπα ότι ναι είμαι 20 χρονών!!20 και μισό για την ακρίβεια!!
και σε ζηλεύω γιατί μπορείς να πάρεις αυτό το δικαίωμα της αιώνιας φοίτησης και να το τιμήσεις
με όλη σου την καρδιά..ενώ εμείς έχουμε όριο τώρα..
γι'αυτό φοβάμαι ότι κάτι δε θα πάει καλά μ'εμένα..
Βασικά δεν ξέρω τι μ'αρέσει..έχω πολύ καιρό να αισθανθώ ότι κάτι μ'ευχαριστεί αληθινά..
κοντεύω να ξεχάσω αυτήν την έννοια..ή κοντεύω να αρχίσω να πείθω τον εαυτό μου ότι..
όντως στο χ πράγμα βρίσκω ευχαρίστηση γιατί έτσι πρέπει..
κάτι θα πρέπει να μ'ευχαριστεί..
φταίει κι η κατάθλιψη..άτιμο πράγμα..δε μου'χει περάσει ακόμα τελείως..
και τα αληθινά όνειρα..προσπαθώ απλά να τα ξεχάσω..
πρόβλημα μου δημιουργούν άμα τα σκέφτομαι..
Η μόνη λύση για να αισθανθεί κανείς ότι γεμίζει κάπως το κενό
που έχει δημιουργηθεί απ'τα όνειρα που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει..
είναι να αποκτήσει αγάπη μέσα του και ηρεμία..
και να αρχίσει να το ακτινοβολεί αυτό και στους γύρω του..
ανθρώπους και ζώα..
και μ'αυτόν τον τρόπο να αποκτά φίλους..
Κάποιος άλλος άνθρωπος μπορεί βέβαια να έχει κάνει πολλά πράγματα στη ζωή του
κι έτσι όταν φτάνει σε μεγάλη ηλικία να αισθάνεται πιο γεμάτος..
από κάποιον άλλο που δεν κατάφερε να κάνει πολλά απ'αυτά που θα ήθελε στη ζωή του..
Βασικά θα'θελα να ανήκω στην πρώτη κατηγορία..
αλλά πολύ φοβάμαι πως η ανάγκη μου για αντίδραση είναι μεγαλύτερη
και αυτή με κατατάσσει στη δεύτερη κατηγορία..
Για μια ακόμη φορά είμαι σίγουρη πως δεν έχω απαντήσει αρκετά απ'αυτά που με είχες ρωτήσει την προπροηγούμενη
φορά..γιατί δε μου βγαίνουν..γιατί δεν τα σκέφτομαι πια..πάντως αν έχει μείνει κάτι που δε σ'το έχω απαντήσει
(και πρέπει να είναι πολλά..)ξαναρώτα με..
Α!!και γιατί είναι χαζομάρα η αντίδραση??ξέρω ότι δεν κερδίζουμε τίποτα όταν αντιδρούμε σ'αυτό που ουσιαστικά
θα μας πήγαινε μπροστά στη ζωή μας..
όμως για να το κάνουμε πάει να πει πως υπάρχει κάποιος λόγος..
αντιδρούμε σ'αυτό που υπάρχει γύρω μας..
δεν το αποδεχόμαστε και πληρώνουμε αυτήν την επιλογή μας με τη δική μας στασιμότητα αντί για πρόοδο..
Δηλαδή αν είχαμε και τη δύναμη να απορρίψουμε και τελείως όλο αυτό στο οποίο μας βάζουνε και τρέχουμε μια ζωή..
καλό θα ήταν..
η μόνη βλακεία όμως είναι ότι νομίζω πως μόνο αν κάποιος έχει πρώτα αποδεχθεί και υποστεί πολλά απ'τα δεινά
της εκπαίδευσης και έχει καταφέρει να πάρει κι ένα πτυχίο..και μεταπτυχιακό αν γίνεται..
μόνο τότε μετράει η γνώμη του..τον παίρνουν στα σοβαρά..
και μπορεί να αλλάξει και κάτι άμα θέλει..
Ένα παράδειγμα..μια άλλη ιστορία που επίσης διάβασα στο άλλο φόρουμ και μπορεί να την ξέρεις..
(και ξέρω πρέπει να σ'έχω κουράσει πολύ σήμερα με όλα αυτά)
Ήτανε λέει ένας βιολιστής που μια χρονιά γύρω στον Ιανουάριο πήγε και στάθηκε έξω από ένα κεντρικό σταθμό του μετρό
σε ώρα αιχμής(όταν δηλ.περνούσε πολυς κόσμος που πήγαινε στις δουλειές του)
και έπαιξε για 45 λεπτά..
οι περισσότεροι κοντοστέκονταν για λίγο κι ύστερα συνέχιζαν βιαστικοί για τις δουλειές τους..
κάποιοι άλλοι του άφηναν κανά δολλάριο αλλά δεν κάθονταν να τον ακούσουν..
έφευγαν κι αυτοί γρήγορα για να προλάβουν τις δουλειές τους..
αυτά που ήθελαβ να κάτσουν και ν'ακούσουν ήταν πιο πολύ τα παιδάκια..
όμως δεν τα άφηναν οι μαμάδες τους..τα τράβαγαν απ'το χέρι για να φύγουν..
τέλος πάντων..τελικά μόνο 6 άνθρωποι έκατσαν να τον ακούσουν για αρκετή ώρα..
Ο άνθρωπος αυτός έβγαλε 36 δολλάρια παίζοντας στο δρόμο..
Ο άνθρωπος αυτός είχε κερδίσει σε διαγωνισμούς..
ήταν ένας απ'τους μεγαλύτερους βιολιστές και το βιολί του ήταν επίσης ειδικό και πολύ ακριβό..
και ο ίδιος κέρδιζε 1000 δολλάρια για κάθε μία ώρα??που έπαιζε(δε θυμάμαι για πόσο έλεγε τώρα)
αλλά σε διαφ
ορετικό χώρο..οχι στο δρόμο βέβαια!!προς Θεού..
στο δρόμο δεν αναγνωρίζεται η αξία σου..
Έτσι είναι..όποιος βρίσκεται σε ανώτερα κοινωνικά στρώματα αξίζει περισσότερο σαν άνθρωπος..
γι'αυτό του δίνουν περισσότερα χρήματα..για να μπορεί να πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα..
μόνο που δεν μπορεί..είναι λίγο αργά..
γιατί μέχρι να καταφέρει να φτάσει εκεί ψηλά..
έχει αλλοτριωθεί σαν άνθρωπος..
έχει καταπιεστεί γιατί σίγουρα έχει αποδεχθεί καταστάσεις που τον βαραίνουν..
και όταν έρχεται η ώρα του να χαρεί τον κόπο του κάνοντας αυτό που θέλει μιας και τα χρήματα που βγάζει είναι αρκετά..
και του δίνουν αυτή τη δυνατότητα..
δεν μπορεί..έχει ξεχάσει ποιος είναι..
Σ'αφήνω τώρα Nadine..ήμουν αρκετά φλύαρη και κουραστική..
κι εγώ κουράστηκα δηλ...βρες μου μια ποινή!!θα το χαρώ!!
Καληνύχτα!!
Δαναη θα σου πω και εγω τη γνωμη μου.Αν θες την κρατας,αν θες την προσπερνας...
Ξερεις πως μιλας?Σαν μια γυναικα γρια που δεν εζησε τιποτα καλο σ αυτην τη ζωη και ετοιμαζεται να πεθανει.Θρηνεις για μια ζωη χαμενη που δεν εχεις ακομη ζησει!!!Προκαθοριζεις με τοσο απολυτο τροπο το μελλον σου που δεν σου αφηνεις το παραμικρο περιθωριο!!!Ειναι λογικο ολο αυτο???Οχι.Δεν ειναι λιγικο μια κοπελα 20 χρονων με ολη τη ζωη μπροστα της,με τα νιατα της το πιο δυνατο χαρτι να πενθει το μελλον της σαν την πιο βαρια μοιρολογιστρα.Αν ειναι δυνατον βρε Δαναη μου!Αν ειναι δυνατον να καθεσαι και να πενθεις ενα μελλον που δεν εχεις ακομη ζησει.Συγχωρα με για το θαρρος μου,αλλα αυτο κανεις.Θα σου κανω μια ερωτηση.Θες εστω και λιγο καπου βαθια μεσα σου να βοηθησεις τον εαυτο σου?Αν η απαντηση ειναι ναι,θα σου προτεινα καποια πραγματα.Αν σε ενοχλουν τα λογια μου,απλα προσπερνα τα στο ξαναλεω.
Λοιπον,καταρχην πιστευω και εσυ αναγνωριζεις(γιατι ειμαι σιγουρη πως εισαι πολυ εξυπνη κοπελα)πως η σκεψη σου καπου δε σε βοηθαει και τοσο.Εισαι αρκετα απολυτη και ακυρωτικη.Π.χ.λες πως το μελλον σου εχει ηδη καταστραφει επειδη ακομα και αν αδυνατισεις θα εχεις ραγαδες.Αυτο καταλαβαινεις και εσυ η ιδια που το λες πως δεν εχει καμια λογικη.Θα σου ελεγα λοιπον να επισκευθεις εναν ψυχιατρο παλι.Θα σε βοηθησει να εντοπισετε μαζι το προβλημα και ισως σου δωσει και καποια αγωγη,ισως οχι.Καπου αναφερεις κατι για καταθλιψη και φαρμακα,μηπως το εχεις παραμελησει λιγο αυτο το θεμα?Φροντισε το λιγο,οσο εκκρεμουν θεματα ψυχικης υγειας ειναι περα απο τα ορια καποιου να βαλει σε μια ταξη τη ζωη του,ετσι δεν ειναι?Δεν ειναι κακο,ολα για τους ανθρωπους ειναι,εγω ξερω πολλα ατομα που πηγαινουν σε ψυχιατρους και ψυχολογους.Η εποχη μας απο μονη της ειναι ακρως προβληματικη,πως να μπορεσουμε οι ανθρωποι να περασουμε απο αυτην τελειως αλωβητοι?Ενα αυτο.
Αφου αρχισεις να επισκεπτεσαι εναν ειδικο που το θεωρω το πιο βασικο για σενα αυτη τη στιγμη,μετα μπορεις με πολυ αργα βηματα να φτιαξεις τη ζωη σου.Εισαι τοσο νεα βρε Δαναη...Ακου τι μπορεις να κανεις.Καταρχην τα κιλα που πηρες,αν θες να τα χασεις,ελα να γραφεις εδω αν αυτο σε βοηθαει καθε μερα τι τρως.Πηρα και εγω πολλα κιλα προσφατα,αλλα τι να κανω?Να κατσω να πεθανω?Το παλευω οσο μπορω.Ωραια μπορει να μου μεινουν και 5 ραγαδες.Εγινε κατι και δεν το μαθα?Απο ποτε η ευτυχια σχετιστηκε με τετοιες μ@λ@κ@@ς?Κανενα αγορι δεν προκειται να σε απορριψει επειδη εχεις ραγαδες η επειδη εχεις κυτταριτιδα,αληθεια σου λεω.Συμφωνω πως για να ειναι καποιος ευτυχισμενος πρεπει σε γενικες γραμμες να ειναι ικανοποιημενος απο το σωμα του,ειναι ζητημα αυτοεκτιμησης,αλλα ας μην το τραβαμε...Ασε που πιστευω πως αν τα κιλα τα χασεις αργα και χρησιμοποιεις και μια κρεμα για ραγαδες απο φαρμακειο,αυτες που δινονται και σε εγκυους(εγω αυτο κανω)δε θα εχεις προβλημα ουτε με αυτο ουτε με θεματα χαλαρωσης.Ξεκινα και ενα χαλαρο περπατημα μερα παρα μερα και ως εκει το θεμα αυτο.ΣΤΟΠ.Μετα,γεμισε τη ζωη σου.Κλεισε την πορτα στη θλιψη.Και ξεκινα απο τα απλα,οχι απο τα δυσκολα.Τα ονειρα για καριερες,ταξιδια κτλ,κτλ τα εχεις ακυρωσει στο μυαλο σου,οχι γιατι εχεις καποια κιλα που θες να χασεις και δεν μπορεις,δεν σε εμποδιζουν τα κιλα Δαναη,ο εαυτος σου σε εμποδιζει και ριχνεις το φταιξιμο στα κιλα.Δεν εχεις αυτοπεποιθηση,δεν πιστευεις κατα βαθος πως αξιζεις,φοβασαι και στρουθοκαμηλιζεις.Μπορεις να ξεκινησεις απο τα απλα,τα μικρα.Αγορασε 2-3 ενδιαφεροντα λογοτεχνικα βιβλια και ξεκινα να τα διαβαζεις.Γραψου σε μια ομαδα χορου.Πηγαινε κινηματογραφο,βρες δυο φιλες και καντε κατι μαζι,δημιουργησε απλες,μικρες σταθερες στη ζωη σου.Ειναι πολυ σημαντικο ολο αυτο και ας φαινεται λιγο.Θα σε γεμισει αυτοπεποιθηση το οτι θα εχεις κατι να κανεις καθε μερα.Οργανωσε τη μερα σου και χτισε τη ζωη σου βημα βημα.Η λογικη ποτε δεν εβλαψε.Μαθε να δουλευεις,για σενα και για κανεναν αλλον.Μη γινεσαι των ακρων.Δε σημαινει πως αν μια μερα δε διαβασεις 10 ωρες δεν αξιζει να διαβασεις καθολου.Και μια ωριτσα τη μερα ειναι παρα πολυ απο το τιποτα.Σιγα σιγα θα μαθεις να γινεσαι εργατικη.Ειμαι και εγω πολυ αντιδραστικη με την οικογενεια μου,αλλα οτι εχω κανει στη ζωη μου το εχω κανει αποκλειστικα για μενα και καθε φορα που μου εβγαινε αντιδραση προσπαθουσα να την εκλογικευσω και ετσι την εξαφανιζα και αγωνιζομουν μονο για μενα.Εχεις σιγουρα ικανοτητες και δυναμη,μην τα διοχετευεις σε λαθος κατευθυνσεις.Οσον αφορα αυτα που λες για τη γυναικεια φιλαρεσκεια και αυτο μεσα στο παιχνιδι της εποχης που ζουμε υπαρχει.Σε καταλαβαινω πως θες να εισαι ομορφη και ποθητη,ποια απο μας δε θελει?Αν δεις το μπανιο μου μοιαζει περισσοτερο με παραρτημα του hontos center,αλλα αν μια μερα βαριεμαι και βγω λιγο πιο χαλια εξω δε θα νιωσω καθολου ασχημα.Αυτα που λες περι ηλικιας ολες οι γυναικες τα εχουμε σκεφτει λιγο πολυ.Δαναη νομιζω ειναι ευλογια να μεγαλωνει καποιος...Δεν πρεπει να αγχωνεσαι για τετοια θεματα,φροντισε τον εαυτο σου,βαψου,χτενισου,δημιουρ� �ησε ενα πιο δικο σου στυλ και κερδισε μια διαχρονικη γοητεια,αυτο ειναι που αξιζει τελικα.Κανε τα ολα αυτα με κεφι και μην εχεις σα προτυπα γυναικες σταρ,μοντελα κτλ,κτλ.Ειναι ασκοπο,ναι?Και καντο χωρις να γινεται αυτο αυτοσκοπος.Ποιος σε εμποδιζει?Ο αλλος σου εαυτος νομιζω,κανενας αλλος.Βαλε θετικη σκεψη στη ζωη σου,ανοιξε την πορτα στη ζωη και χαμογελα.Αυτο σου λειπει.Και επισης καθε γυναικα που εχει αφεθει και δεν περιποιειται τον εαυτο της,ειναι αποκλειστικα και μονο δικη της επιλογη...Ετσι δεν ειναι?Οσον αφορα τον αντρα που αναφερεις νομιζω πως ειναι η καταστροφη σου.Μην πισογυριζεις,θα εχεις στο μελλον πολλες ευκαιριες να κανεις πολυ πιο υγιεις σχεσεις...Γενικα βαλε υγεια στη ζωη σου,βοηθησε τον εαυτο σου,εστω και με το ζορι στην αρχη και δε θα βγεις χαμενη,στο υποσχομαι.Εισαι τοσο νεα και ο,τι κι αν πηγε στραβα ως τωρα παραγραφεται χωρις δευτερη σκεψη...Μην αφηνεις τον καταιγισμο των σκεψεων σου να σε κατακλιζει και να σου καταστρεφει τη ζωη.Ελεγξε την παρορμηση του μυαλου σου με το να το απασχολεις με ενα πραγμα τη φορα,δημιουργικο και διασκεδαστικο.Μη βαλτωνεις..Δωσε χρονο και ευκαιριες σε νεες σχεσεις,φιλικες και ερωτικες.Ξεκολλα.Θα χαρω παρα πολυ αν εχω βοηθησει εστω και λιγο.Αν ξεπερασα καποια ορια σου ζητω συγνωμη.Να χαμογελας οσο πιο συχνα μπορεις!!
Γειά σου Ιωάννα!!
Κάποιοι λένε:"μακάρι να είχα το μυαλό των 40 ετών και την ηλικία των 20"
αυτό είναι ένα ρητό..μια σοφία..κάτι τέτοιο..και είναι αλήθεια..συμβαίνει να ισχύει πολλές φορές..
Όλα αυτά που μου έγραψες μου ακούγονται πολύ λογικά και σωστά..
όμως ίσως δεν είμαι έτοιμη να τα κάνω..
Αυτό που νομίζω ότι συμβαίνει μ'εμένα είναι ότι μάλλον..
αυτό που μου βγαίνει αυθόρμητα είναι η αντίδραση..το αρνητικό..κάτι κακό τέλος πάντων..
(το κακό βγαίνει πιο εύκολα..το καλό θέλει προσπάθεια..)
κι εγώ νιώθω ότι φοβάμαι να προσπαθήσω να πετύχω το οτιδήποτε..
γιατί σκέφτομαι μέσα μου ότι θα πιεστώ όπως παλιά και ότι θα αποκτήσω απωθημένα..
κι έτσι δεν κάνω καν την αρχή..γι'αυτό δεν αγγίζω και τα μαθήματα..όλα από απόσταση..
προσπαθώ να ζήσω όλη την αρνητικότητα με όλη μου τη δύναμη μπας και τη βαρεθώ..
μέχρι να νοσταλγήσω πάλι την καλή πλευρά του εαυτού μου για να στραφώ σ'αυτήν
και να ασχοληθώ μ'αυτήν..
Αν και καταλαβαίνω τώρα ότι ο τρόπος που σκέφτομαι είναι λίγο αγχωτικός..
Κανονικά για να είμαστε ισορροπημένοι θα πρέπει να'χουμε στη ζωή μας
και λίγο θετικό και λίγο αρνητικό..εε??
Τέλος πάντων..σε ειδικούς έχω πάει σε πολλούς..απ'τη Γ'Λυκείου έχω αρχίσει να πηγαίνω..
και τα φάρμακα μου είχαν πει να τα πάρω απ'τα 18 μου(στο β'εξάμηνο του 1ου έτους)
όμως εγώ δεν τα πήρα γιατί αυτός που είχα γνωρίσει μου έλεγε να μην τα πάρω..
όμως εγώ άρχισα να απελπίζομαι..αισθανόμουν σα να έψαχνα απεγνωσμένα για ανακούφιση
σα να την είχα βρει και να μην την έπαιρνα..και τότε ήταν που άρχισα να τρώω πάρα πολύ..
και σ'αυτήν την κατάσταση ήμουν 2 χρόνια..
μέχρι που φέτος αποφάσισα να τα πάρω..
το πρόβλημά μου είναι ότι καμιά φορά που τα σκέφτομαι όλα αυτά..
λέω:γιατί ρε γαμώτο να τον ακούσω αυτόν και να μην τα έχω πάρει απ'την αρχή να ξεμπερδεύω..
γιατί να πρέπει να χάσω 2 χρόνια έτσι χωρίς λόγο..
και γιατί να πρέπει να φτάσω στο σημείο απελπισίας όπου να μην ξέρω τι κάνω..και τι τρώω..??
και όταν τα σκέφτομαι αυτά κολλάω..
Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι νομίζω πως..
θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου εε και θα ξεκολλήσω..απλά..
ήδη είμαι πολύ καλύτερα συγκριτικά με τα 2 προηγούμενα χρόνια..
είναι κι αυτό που είπες..
ότι γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους..κάνεις νέους φίλους..
εε κι όλα αυτά βοηθάνε..
δεν έχω γραφτεί κάπου για χορό βέβαια αν και μ'αρέσει..
αλλά έχω κάποιες φίλες στη σχολή..
(πιο πολύ κάνω παρέα με μία κοπέλα..πάντα αυτό μου συμβαίνει..)
Τώρα σχετικά με το σώμα..δε μου'ρχεται τίποτα να γράψω..
Αυτό για τις υγειείς σχέσεις που ανέφερες..
εγώ έβλεπα ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κάπως περίεργος..
παρ'όλα αυτά έμπλεξα μ'αυτόν ακριβώς γι'αυτό το λόγο..
γιατί ήταν περίεργος..κι εγώ ήμουν περίεργη να τον μάθω..
και η περιέργεια με σκότωσε!!στην κυριολεξία..
Δηλ.δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς ζητάω στη ζωή..
στη ζωή βάζουμε προτεραιότητες έτσι δεν είναι??
εγώ νομίζω ότι βάζω σαν προτεραιότητα την περιέργεια για το διαφορετικό
ακόμα κι αν αυτό έχει αρνητικές συνέπειες πάνω μου..
(δεν ήξερα μεν ότι θα πάθω κατάθλιψη με το που τον γνώρισα..
όμως ακόμα κι όλα αυτά τα άσχημα που έχω περάσει κοντά του..
δεν ήταν τόσο ισχυρά για να απομακρυνθώ γρήγορα απ'αυτόν..
γι'αυτό μπορώ να πω ότι είμαι ακόμα κολλημένη μαζί του..
μπορεί να φταίει και το ότι ήταν η πρώτη μου σχέση.. )
Πάντως πρέπει να πω πως όσες φορές βγαίνω έξω
(όσες φορές δηλ.θέλω κιόλας να βγω..γιατί άμα έχω φάει πάρα πολύ θέλω να κοιμηθώ)
δε σκέφτομαι τπτ απ'όλ'αυτά τ'αρνητικά..
και είμαι μια χαρά..
δηλ.αυτή η γνωστή ουδετερότητα είμαι αλλά τουλάχιστον δεν είμαι απελπισμένη..
και δέχομαι τον εαυτό μου..
μόνο στο σπίτι καμιά φορά μπορεί να με πιάσει και ν'αρχίσω να σκέφτομαι πάλι τα ίδια..
και να γκρινιάζω και να στενοχωριέμαι..
αλλά σε διαβεβαιώ πως είναι πολύ λίγες αυτές οι φορές πια..
Πρέπει να ήταν λίγο σκόρπιες οι σκέψεις μου..
πάντως αυτό που ήθελα να πω σήμερα είναι ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο..
Και κάτι τελευταίο..
αφού ένας άντρας ήταν η αιτία για να πέσω..
πάλι ένας άντρας θα είναι και η αιτία για να σηκωθώ..
(δεν το λέω τυχαία αυτό..)
θέλω να πω πως το άλλο φύλο είναι πολύ βασικός παράγοντας για την ψυχολογία μας..
οπότε είμαι σε αναμονή...
Βρε γαμώτο..πάλι μου βγήκε ένα μακρυνάρι..
συγνώμη Ιωάννα αν με διάβασες και κουράστηκες..
Γεια σου Δαναη!Εγω διακρινω μια ταση να εισαι χωρις ταυτοτητα(δηλαδη ουδετερη,δηλαδη ανενεργη),που μαλλον προερχεται απο φοβο.Ακου,μενοντας ομιχλωδης,γενικευμενη,αορι στη,αποφευγεις να δωσεις το στιγμα σου στους αλλους.Ξερεις αυτο ειναι ενα ειδος αυτοαμυνας,γιατι δινοντας το στιγμα μας,τη θεση μας,αυτοματα θετουμε εαυτους στην κριση των αλλων.Μενοντας λοιπον στα γυρω γυρω και στα αοριστα,ειναι σα να καλυπτουμε το προσωπο μας,απο φοβο πως δε θα αρεσει σε ολους.Σκεψου το,ισως να το βρεις να ισχυει και σε σενα.Μαθαινουμε πολλα παρατηρωντας,εγω αυτα παρατηρησα,μια διαθεση να παραμεινεις "ακινδυνη",αρα αρεστη.Θα διαφωνησω μαζι σου ως προς την αναμονη για τον αρσενικο σωτηρα,θα απογοητευτεις οικτρα εαν οντως πιστευεις οτι η σωτηρια ειναι εξωθεν.Ουδεποτε ισχυει κατι τετοιο κοριτσι μου,βαυκαλιζεσαι.Η σωτηρια θα ερθει απο σενα,γιατι πρωτα αγαπαμε εμας,μετα μας αγαπανε οι αλλοι.Ειναι επισης γνωστο,το "Οι αντρες αγαπουν τις γυναικες,που αγαπουν τον εαυτο τους",το βρισκω να περιεχει δοσεις μεγαλης αληθειας.Καληνυχτα σου(αν και μαλλον ηδη κοιμασαι,εμεις τα νυχτοπουλια παλι,οχι,lol):)