Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ότι οκ (στη δική μου περίπτωση) όταν ήμουν σε πάρα πολύ μικρή ηλικία ανέλαβα ένα λάθος ρόλο στην οικογένεια και ας πούμε ότι αυτό το ρόλο τον διάλεξα και τον καλλιέργησα από μόνη μου απο τη παδική ηλικία μέχρι τα 17 που έφυγα απο το σπίτι, χωρις να λαμβάνουμε υπόψη την πίεση που μου ασκούσαν να πράττω σε αυτή τη κατεύθυνση, την συνεχή απειλή για εγκατάλειψη όταν δεν το έκανα, και την επιβράβευση όταν παρέμβαινα. \'Εφόσον εγω είχα δημιουργήσει τη πλασματική αισθηση καθήκοντος να λέω στους γονείς μου τι να κάνουν, πως να το κάνουν και γιατί να το κάνουν και ήμουν στη παιδίκη ηλικία ποιός υποτίθεται ότι έπρεπε να με καθοδηγήσει εφόσον δεν είχα την ωριμότητα να το αντιληφθω απο μόνη μου?
Η ενηλικίωση και η απομάκρυνση μου απο το σπίτι με έκανε μετά απο μια μικρή επανάσταση της ψυχής μου, για τη πίεση που της ασκούσα, να αντιληφθω την δική μου ευθύνη απέναντι στη ζωή μου και να προσπαθώ μέρα με τη μέρα να διορθώσω και να αλλάξω τις εσφαλμένες αντιληψεις μου, και είμαι ο μοναδικός υπευθυνος για αυτό εφόσον το αντιλαμβάνομαι, αλλά δεν φύτρωσα βρε παιδία δεν ξύπνησα ξαφνικά μια μέρα και είπα τι να κάνω σήμερα να το παίξω σουπερμαν
