ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

Quote:

---

Originally posted by sweet_but_obese

Μήπως θα πρεπε να βρισκόμαστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να τα λέμε και από κοντά; Σαν παρέα γυναικών-σαν ένα group therapy χωρίς να εννοώ ότι έχουμε πρόβλημα. Απλά κουβεντιάζοντας ανοικτά και βγάζοντας από μέσα μας, πόνο,μίσος,αγχος, τα πάντα, ακόμη και τη χαρά, θα νιώθουμε πιστεύω καλύτερα.

Τι λέτε λοιπόν;

---

Είναι πολύ καλή ιδέα,αλλά δύσκολα πραγματοποιήσιμη,sweety μου...Υποθέτω πως ζεις Αθήνα για να μιλάς για κάτι τέτοιο...
Εδώ μια μόνο συνάντηση για να την κάνουμε βλέπεις πόσοι λίγοι εκδηλώνουν ενδιαφέρον κι ύστερα με τα ωράρια του καθενός...
Να μην αποθαρρύνω βέβαια όποιον θα ήθελε και θα μπορούσε...Μακάρι!Κι εγώ πιστεύω πως θα λειτουργούσε αρκετά βοηθητικά!
Αλλά και σε τακτή βάση να μη γίνει,γιατί δεν κανονίζετε έστω μια συνάντηση οι ενδιαφερόμενοι Αθηναίοι;

Ξένια μου,είναι απολύτως φυσιολογικό να σου λείπει η μητέρα σου,όσο χρονών κι αν είσαι...
Μη σου πω πως όσο μεγαλώνουμε,συνειδητοποιο� �με κι εκτιμούμε κάποια πράγματα καλύτερα στη ζωή
οι σχέσεις μας με τους δικούς μας ανθρώπους γίνονται πιο ουσιώδεις,πιο ζεστές κι αν δεν τις έχουμε να τις βιώσουμε
στο βαθμό που τώρα έχουμε την ανάγκη αλλά και τη δυνατότητα,ίσως μας λείπουν κομματάκι πιο πολύ...
Δεν αναπληρώνει καμία αγκαλιά την αγκαλιά ενός άλλου ανθρώπου,πόσο μάλλον της ίδιας της μητέρας...
Δεν ξέρω ποιό ήταν το σχέδιο του Θεού κι έγιναν έτσι τα πράγματα...Ξέρω όμως πως έχεις έναν υπέροχο πατέρα,
που σε πνίγει στην αγάπη και φροντίδα(κάτι που φοβάμαι ελάχιστοι έχουν την ευλογία αυτή),έχετε πολύ δυνατή σχέση
οι δυό σας κι έχεις κι εσύ τη μητέρα σου μέσα σου κι αυτό της το κομμάτι δε θα σου το πάρει ποτέ κανείς!
Όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη,όταν κάνεις κάποιες κινήσεις κλπ,αλλά και πέρα από την εικόνα του σώματος σου,
ο υπέροχος άνθρωπος που είσαι,σ'ένα μεγάλο του μέρος το είσαι,γιατί την καρδιά σου ζεσταίνει κι η δική της ψυχή!
Εκείνη είναι ο φύλακας άγγελος σου στον ουρανό κι ο μπαμπακούλης σου είναι ο φύλακας άγγελος σου στη γη!
Την έχεις συνέχεια μέσα σου κι ίσως αν ήταν αλλιώς τα πράγματα να μην την ένιωθες και τόσο κοντά σου(πρακτικά και ψυχικά)
Όχι πως αυτό είναι παρηγοριά,αλλά δεν έχουμε όλοι ζεστές σχέσεις αγάπης με τους δικούς μας επειδή βρισκόμαστε όλοι εν ζωή...
Οι άνθρωποι συνήθως δεν αγγιζόμαστε,δεν εκδηλώνουμε την αγάπη μας έμπρακτα,δεν εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας...
Κάνουμε το λάθος να θεωρούμε κάποια πράγματα αυτονόητα,περιττά ή ακόμα χειρότερα δεδομένα...Μέχρι βέβαια να πάψουν να είναι...
Οι άντρες έχουν εκπαιδευτεί άλλωστε με το να θεωρούν ένδειξη αδυναμίας την έκφραση του πόνου,του φόβου,της αγάπης,
όλα όσα νιώθουν τα κρατάνε σφαλισμένα κατά κόρον μέσα τους( γι'αυτό σου τόνισα την τύχη σου να έχεις τον μπαμπά που έχεις)
Αυτό που μας μαθαίνει η απώλεια είναι η γνώση να εκτιμάμε,πριν γίνει πάλι αργά,ό,τι πιο πολύτιμο μας δόθηκε!
Πιστεύω αυτό έγινε και σ'εσάς...Αυτό ίσως ήταν το παράγγελμα της μητέρας σου στον πατέρα σου κι εσένα...
Να είστε ενωμένοι,αγαπημένοι και δυνατοί μαζί και ν'απολαμβάνετε σχέσεις αγάπης και ουσίας στη ζωή σας!
Κι αυτό κάνετε...Είναι πολύ συγκινητικός ο τρόπος που ο καθένας προσπαθεί να πάρει το βάρος του άλλου,
να τον φροντίσει,να μην τον επιφορτίσει επιπλέον και με τα δικά του...Βαθειά αληθινή αγάπη!Την αξιώθηκες,
την διδάχτηκες από παιδί κι έχεις πλέον τα εφόδια να την αναζητήσεις και στις υπολοιπες σχέσεις της ζωής σου!
Τη βλέπεις και στα μάτια του πατέρα σου τις στιγμές που του λείπει εκείνη,υπενθύμιση πως είσαι καρπός μεγάλης αγάπης!
Η προίκα που σας άφησε είναι ανεκτίμητη και παντοτινή!Το δε κληροδότημα της στον κόσμο είσαι εσύ,Ξένια μου!
Κι ο κόσμος μας έγινε πλουσιότερος χάρη και σ'εκείνη κι ας έφυγε νωρίς...Τα θαύματα δεν παύουν ποτέ να συμβαίνουν!

σε ευχαριστω πολυ ναταλια......

Για θυμήστε μου.. αυτό το ντιβάνι γιατί το αφήσαμε να πιάσει αράχνες;;

Αφού καθάρισε η Πέννυ,ας ξαπλώσω λίγο στο ντιβάνι,που φαίνεται κι ό,τι πρέπει για τις ανάγκες μου...

Θέλω ν'ακουμπήσω ένα όνειρο κι έναν φόβο στο ταβάνι του...Είναι μπλεγμένα πολύ και νοθεύον την κρίση μου...
Το όνειρο είναι ν'απαλλαγώ από τα δύο μεγάλα φορτία της ζωής μου:τα κιλά και τη σχολή.Κυρίως το πρώτο βέβαια.
Ο φόβος είναι πως τα κουβαλάω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου,έχω προσαρμόσει τις ανάγκες μου στις απαιτήσεις τους
κι αν ποτέ χωρίσουν οι δρόμοι μας ίσως νιώσω χαμένη στο άγνωστο και το ξένο,εκτεθειμένη στις μέχρι τότε ελεγχόμενες απειλές,
ίσως νιώσω πως δε είμαι πλέον εγώ...Ακόμα κι αν αντικειμενικά θα έχω καλύτερη ζωή χωρίς αυτά,ακόμα κι αν μάλλιασε η ελπίδα μου
να τ'αποζητάει,ο χρόνος επιβεβαιώνει την αδυναμία μου να τα ξεδιαλύνω,να κοιτάξω κατάματα το ένα χωρίς το άλλο και να κυνηγήσω τ'όνειρο.

Είναι βολικό το ντιβάνι της συνήθειας...Έχει πάρει το σχήμα του σώματος σου και σε βουλιάζει μέσα του...κουρνιάζεις εκεί,ψευδοασφαλής...
Λέει παραμύθι στο φόβο και τον κοιμίζει...Κλείνει τις γρίλιες κι εμποδίζει την ανατολή...Περιορίζει τη θέα σου στις σκιές των τοίχων...
Έρχεται όμως κάποια στγμή,που θέλεις ν'αλλάξεις παραστάσεις.Να σταματήσεις να ονειρεύεσαι,να φοβάσαι κι απλά να ζήσεις.Απλά;
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι απλό ή όχι...Θεωρητικά είναι πιο απλό ν'απολαμβάνεις απ'το να στερείσαι,να χαίρεσαι απ'το να λυπάσαι,
ν'ακολουθείς το χρόνο μαζί με τους άλλους παρά να παλεύεις κόντρα στο ρεύμα σαν το σολωμό...Να ξοδεύεις όλη σου την ενέργεια
για κάτι που δεν είναι το καλύτερο σου,σε μια προσπάθεια πετάγματος μέσα στην καταιγίδα,ώσπου εξαντλήσαι και μένεις στην πρώτη νησίδα,
που θα βρεις...κι ας είναι ξερή...κι ας είσαι εκεί μόνος...κι ας ξέρεις πως κάπου στον ορίζοντα υπάρχει παραδεισένιο μέρος και για σένα να κατοικήσεις...
Παίρνεις το χρόνο σου να ξαποστάσεις και,χωρίς να το συνειδητοποιήσεις,βαθαίνε� � η ρυτίδα,βαραίνει το βήμα,λησμονά η καρδιά...Κι εσύ,καρφωμένος εκεί!
Περιμένεις χρόνια το καράβι να σε σώσει...πλέον το ξέρεις καλά,εδώ που ναυάγησες δεν περνάει η ζωή.Πρέπει εσύ να πας να την ανταμώσεις!Θα πας;Θα πάω;



Salvador Dali
The Forgotten Horizon (1936)

Κάθε φορά που αναλογιζόμαστε τα φορτία της ζωής μας, κάθε φορά που τολμάμε να αναλογιστούμε τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά, κάθε φορά που προσπαθούμε να σηκωθούμε από το ντιβάνι της συνήθειας και η λακούβα που "στοργικά" μας κράτησε εκεί τόσα χρόνια δυσκολεύει την κίνησή μας.. κάνουμε ακριβώς αυτό! Στερούμαστε αντί να απολαμβάνουμε, ταίζουμε τους δαίμονες της ψυχής με τα δάκρυά μας.. προσθέτουμε άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα που μόνοι μας φορτωθήκαμε κάπου στο δρόμο..

Τα καράβια που έρχονται πάντα την κρίσιμη στιγμή - το ξέρουμε όλοι μας- είναι αποκυήματα της φαντασίας ευφάνταστων σκηνοθετών του σινεμά, η ζωή δεν λειτουργεί έτσι! Στην πραγματική ζωή.. πρέπει να σφίξεις τα δόντια, να φτιάξεις μόνος σου με ότι υλικά βρεις μπροστά σου.. όσο παράδοξα και αν σου φαίνονται αρχικά τη σχεδία σου και να βγεις στο πέλαγος.

Οι δαίμονες όμως -το ξέρεις- δεν αφήνουν ποτέ το πέλαγος να ηρεμήσει.. Και όταν τα μάτια σου είναι στραμμένα στην καταιγίδα μπροστά σου, μπορεί και να μη βλέπεις την ανατολή του ήλιου κάπου παραδίπλα! Και κείνη να είναι μόνο ένα στρίψιμο του κεφαλιού μακριά.. και συ πάντα τα μάτια καρφωμένα στην καταιγίδα! 'Αδικα τη χάνεις.. πολύ άδικα! Ένα στρίψιμο του κεφαλιού είναι το πιό απλό πράγμα στον κόσμο..



Impression, Sunrise (Impression, soleil levant) 1872

Claude Monet

Πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω αν κανετε πλακα η οχι. Σας συγκινησε το post της Sabe; Εγώ έβαλα τα γέλια και μάλλον αυτό ειναι το πρόβλημα. Ότι δραματοποιούμαι τις καταστάσεις, τις κάνουμε μελλό και κλαψιάρικες και έτσι μεγαλοποιούντε και στο μυαλό με αποτέλεσμα να πιστεύουμε στην ατυχη ζωη κτλ κτ. Χωρίς να θέλω να προσβάλω κανένα όλα αυτά μου κάνουν πολλοί Βασιλάκης Καίλας, και το λέω με καλή καρδιά. Όποιος παρουσιάζεται σαν θύμα πιστεύει ότι είναι θύμα.

....μαλλον θα επρεπε να ανοιξω καινουριο θεμα αλλα μαλλον δεν πρεπει να ασχοληθουμε περισσοτερο με κατι τετοιο...οσο μεγαλωνω συνειδητοποιω ποσοι συναισθηματικα αναλγητοι ανθρωποι υπαρχουν....οσο ακομψος αλλο τοσο και ευστοχος ειναι ο χαρακτηρισμος ''χοντροπετσοι ανθρωποι''...
δεν ξερω ομως τελικα τι ειναι το πιο ασχημο...
το οτι δεν μπορουν να μπουν στην θεση ενος ανθρωπου που περιγραφει την ιστορια του και να προσπαθησουν εστω και λιγο να τον νιωσουν?????
'η οτι χωρις καμμια ευαισθησια γελανε και χαρακτηριζουν ολη την πορεια ενος ανθρωπου ...ως '' μια κλαψιαρικη ιστορια''... και δεν καταλαβαινουν οτι κατι τετοιο ειναι τουλαχιστον προκλητικο....
χαιρομαι γι αυτους γιατι ειμαι σιγουρη οτι στο χοντροπετσο αυτο δερμα δεν εμφανιζουν κυτταριτιδα!!!

XENIA μου τι να πω?....μαλλον καποιοι ανθρωποι δε μπορουν να φανταστουν πως ειναι να ζεις σ'ενα τετοιο περιβαλλον, στο οποιο οσο δυνατος και αν εισαι, λυγιζεις, οσο και αν αδιαφορεις, σου αφηνει σημαδια.

Πριν δυο βραδια ακουσα μια κοπελα να κλαει στο μπαλκονι του σπιτιου της, ακριβως απεναντι απο το δικο μου.....ζητουσε βοηθεια απο τους γειτονες γιατι την ειχαν κλειδωσει οι γονεις της. Φωναζε οτι δεν τους αντεχει αλλο, οτι η μανα της πρεπει να παει σε γιατρο και οτι δεν την αφηναν να βγει απο το σπιτι. Η κοπελα περιπου 27 χρονων και ακουγονταν ηδη πολυ δυστυχισμενη.....Ενιωθα τοσο ανικανη να κανω κατι για να τη βοηθησω, ευτυχως καποιος της ανοιξε.....

Ενιωσα επισης οτι η δικη μου η μανα εκανε ακραια πραγματα οταν εγω ημουν περιπου 15 - 16 χρονων....δεν ηταν ψυχικα ασθενης ομως, γιατι αυτα τα εκανε μονο σε μενα, οχι στην αδερφη μου...καταλαβα οτι ζηλευε τρομερα που ειχα πολλους φιλους, που ειχα αγορι και που φορουσα ωραια ρουχα....το καταλαβα γιατι αυτα ακριβως ηθελε να μου στερησει. Μου εσκιζε τα ρουχα, με παρακολουθουσε οταν εβγαινα απο το σπιτι, δε με αφηνε να μιλαω με τους φιλους μου στο τηλεφωνο....μου ελεγε οτι ταχα ο πατερας μου δε με αφηνει να βγω, ενω αυτη ηταν που ελεγε οχι....Οταν περασα στη σχολη.....φυσικα μπορουσα και καλυτερα....ουτε μπραβο ακουσα, ουτε τιποτα, ντρεποντουσαν που ηταν ΤΕΙ, ασχετα αν η βαση ηταν το 16,5 για αυτη τη σχολη.

Και φυσικα τωρα ντρεπεται να ερθει στο σπιτι μου, γιατι ποτε δε με θεωρουσε ικανη να κρατησω ενα σπιτι, να μαγειρευω και να καθαριζω μονη μου, οχι να μου το καθαριζει καποια αλλη κυρια καθε βδομαδα, οπως το πατρικο μου...

Ξερω υπαρχουν και χειροτερα.....οπως υπαρχουν και καλυτερα.....οπως ελπιζω και γω να φανω τυχερη και να κανω δικα μου παιδια, να κανω τα παντα για να ειναι καλα, υγιη και ευτυχισμενα πρωτα μεσα στο σπιτι τους και μετα οπου αλλου θελουν....

Δυστυχως τους γονεις δεν τους επιλεγουμε...μαθαινουμε οτι πρεπει να τους αγαπαμε και να τους ακουμε παντα γιατι θελουν το καλο μας....ασχετα αν μερικες φορες δεν ειναι ετσι.....

Δε κλαψουριζουμε ομως, ουτε κλαιμε τη μοιρα μας....και πιστευω οτι οι χειροτεροι ανθρωποι ειναι οι μιζεροι....αυτοι που το παιζουν χτυπημενοι απο τη ζωη....γιατι αυτοι δε κανουν τιποτα για να ανατρεψουν το σκηνικο της μαυριλας τους.....τους αρεσει να κλαιγονται......

Εδω ομως φιλε/η mcan εχεις να κανεις με ανθρωπους που παλευουν να αλλαξουν τα αρνητικα της ζωης τους....να γινουν καλυτεροι....γιατι ομως παλευουν τοσο και αν θα τα καταφερουν?... Αυτο αφορα στη προσωπικη πορεια του καθενος απο τοτε που ειδαν το φως....μεχρι που εμαθαν να χρησιμοποιουν το μυαλο τους.....

Και να μη γινουμε σαν το βασιλια της ποπ, που επρεπε να πεθανει για να μαθουν ολοι οτι ηταν ενα κακοποιημενο παιδι, που δεν αντεχε να τον κοροιδευουν για τη μυτη του, μεχρι που βρηκε τροπο να την μικραινει....λες και ετσι μικραινε το προβλημα του....τον απανθρωπο πατερα του.....

Δε ''πειραζουμε'' τον εαυτο μας επειδη δεν αρεσουμε σε καποιον που το παιζει θεος και κρινει τα παντα....
Αλλαζουμε τον εαυτο μας επειδη δεν αρεσει στον εαυτο μας.....

..συμφωνω απολυτα μαζι σου Nakι!
χαιρομαι που ειπες την γνωμη σου...
δυστυχως δουλευω σε λιγο και πρεπει να φυγω...
φιλακια!!!!

Είναι από τις λίγες φορές εδώ μέσα,που διαβάζω κάτι και νιώθω τόσο σοκαρισμένη!
Η αρχική μου αντίδραση ήταν να αρχίσω αναλυτικά τις παραθέσεις και τα ερωτηματικά...
Αν έχεις κάποια έστω μικρή ιδέα τι άνθρωπος είναι η Σαμπίνα,αν ξέρεις ανάγνωση ή διαβάζεις τα λόγια της επιλεκτικά,
να συνεχίσω με δικά σου λόγια,όπου θεωρείς τραγικό στη ζωή το να μαλώνεις με το φίλο σου ή τους γονείς σου,
που επειδή είσαι 64 κι όχι 50 κιλά στο 1.75 ύψος σου βλέπεις ως βασανιστικό κύκλο τη ζωή,νιώθεις μοναξιά και δυστυχία,
λες πως δεν έχει νόημα να ζεις...Και μοιράζεσαι τον μικρόκοσμο σου μ'εμάς με την ανάγκη να σε νιώσουμε,
να σε κατανοήσουμε,να νιώσεις λιγότερο παράλογη και μόνη...Κάτι που όμως δεν έχεις προφανώς διάθεση να κάνεις εσύ
για τους άλλους,παρά μόνο ξεσπάς σε γέλια και με καλή πάντα καρδιά βάζεις την ταμπέλα "Βασιλάκης Καΐλας"...
Δεν έχει ανάγκη η Σαμπίνα από υποστήριξη κι αν μπορούσες πραγματικά να αντιληφθείς τι λέει,μόνο θύμα δεν είναι!
Στην αρχή,ομολογώ,εξοργίστηκα και σου θύμωσα πάρα πολύ!Τώρα όμως μόνο λυπάμαι που έχεις βυθιστεί τόσο πολύ
στην εμμονή με το βάρος σου,που έχει θολώσει η κρίση σου κι όλη η γη γυρίζει γύρω από τη δική σου ζυγαριά.
Σκέφτομαι πόσο δίκιο έχουν όσοι λένε πως ο Θεός μας δίνει μόνο όσα μπορούμε ν'αντέξουμε...Τα συμπεράσματα δικά σου...

Μπορεις να πεις ομως οτι η κυνικοτητα καποιου εξαρταται και απο το τι εχει ζησει ο ιδιος. Επειδη εχω εμπειρια απο πολυ χειροτερες οικογενειακες καταστασεις για αυτο λεω πως μου φαινεται ο τροπος αστειος. Μένω μόνη από τα 15 μου και όσο για την οικογένεια έχω ζήσει πολύ πιο άσχημα από τους περισσότερους.
Δεν ξερω κανεναν προσωπικα από εδώ, και αν με ηξερε καποιος θα καταλάβαινε πως δεν ειμαι από εκείνους που κολλάνε ταμπέλες.
Απλώς διαφώνησα με τον τροπο απόδοσης του γεγονότος.

Ευχαριστω παντως που εκφρασατε τοσο κομψα τη γνωμη σας. Οσο για την κυτταρτιδα, δεν ειχα ποτε ισως φταιει που ειμαι χοντροπετση (αν και μελανιαζω ευκολα) και μια διορθωση στο παραπανω post, πλεον ειμαι 61kg.

Που το ειδες το αστειο απορω?...Το οτι μια κοπελα εζησε ολα αυτα και με αφορμη αυτο το θεμα αφησε τον εαυτο της ελευθερο και ενιωσε ανετα να πει καποια πραγματα?....Και αν οπως λες εχεις περασει χειροτερα, τοτε με τι γελας?.....Τα θυμασαι και γελας?

Και δε διαφωνησες απλα, γελασες και σαφως ειρωνευτηκες....

Και μην αγχωνεσαι, δε σε εθιξε κανεις οτι εχεις κυτταριτιδα....μ' αρεσει που εσπευσες να διορθωσεις και τα κιλα, μαζι με ολο το post σου γενικως....

Τελικα θα συμφωνησω με τη Nadine οτι το μονο που σε νοιαζει ειναι η ζυγαρια σου...και ελπιζω να τα πατε καλα οι δυο σας!!!

Μα αν βρισκω αστεια τα γεγονοτα θα το ξαναπω οσο τα λοιπα περιγραφικα στοιχεια και τον τροπο περιγραφεις. Δεν καταλαβαινω προς τι τετοια επιθεση επιδη ειπα τη γνωμη μου; Δηλαδη δεν ειναι ειρωνια προς εμενα οταν με κατηγορειτε οτι ζω μονο για να αδυνατισω; Και αφου εισαι και πιο μεγαλη απο εμενα και πιο εμπειρη θα μπορουσες να μου εξηγησεις και οχι να με κατηγορεις. Και οχι οταν θυμαμαι δεν γελαω, αλλά αυτο ήταν, τα κουβαλαω και προχωραω, ουτε συναισθηματικες περιγραφες ουτε τιποτα. Απλά γεγονοτα. Λυπαμαι πολυ που με παρεξηγειτε γιατι πιστευα οτι εχουμε περιισσοτερα κοινα παρα διαφωνιες.

Quote:

---

Originally posted by mcan
Μπορεις να πεις ομως οτι η κυνικοτητα καποιου εξαρταται και απο το τι εχει ζησει ο ιδιος. Επειδη εχω εμπειρια απο πολυ χειροτερες οικογενειακες καταστασεις για αυτο λεω πως μου φαινεται ο τροπος αστειος. Μένω μόνη από τα 15 μου και όσο για την οικογένεια έχω ζήσει πολύ πιο άσχημα από τους περισσότερους.
Δεν ξερω κανεναν προσωπικα από εδώ, και αν με ηξερε καποιος θα καταλάβαινε πως δεν ειμαι από εκείνους που κολλάνε ταμπέλες.
Απλώς διαφώνησα με τον τροπο απόδοσης του γεγονότος.

Ευχαριστω παντως που εκφρασατε τοσο κομψα τη γνωμη σας. Οσο για την κυτταρτιδα, δεν ειχα ποτε ισως φταιει που ειμαι χοντροπετση (αν και μελανιαζω ευκολα) και μια διορθωση στο παραπανω post, πλεον ειμαι 61kg.

---

Απλά,άκυρο...Μου θυμίζει το συναγωνισμό που κάναμε στο δημοτικό για το ποιος έχει πιο μεγάλο μόριο...