Στην Χριστίνα....

Quote:

---

Originally posted by femalethess

για αυτό σας λεώ!δεν χρειαζεται καποια ιδιαιτερη δύναμη! είναι μια βουτια στο μέσα μας, τίποτε άλλο! βρισκεις την αιτια, την αποδεχεσαι και προσπαθεις να την καλύψεις με άλλα πραγματα!αυτο είναι όλο!
σε κανεναν μην επιτρεπεις να σου ριζωνει μέσα σου ασχημα πραγματα! μα πάνω από όλα μην αφήνεις τον εαυτό σου να ζει στη σκια του παρελθοντος...οτι εγινε εγινε.δεν αλλάζει...αυτό που μπορεί να άλλαξει είναι το σημερα και το αυριο.το παρελθον τελειωσε...το μονο που προσφερει το παρελθον είναι να σε κάνει πιο δυνατό και πιο έμπειρο.τιποτε αλλο!

να σηκωνεσαι το πρωι και να λες "το σημερα και το αυριο μου ανηκουν και κανεις δεν θα μου τα παρει ξανα"
αυτο είναι ολο!

---

A,ρε Κικίτσα,σοφή κι αξιοθαύμαστη!Κάθε φορά που σε διαβάζω,είναι σαν την πρώτη φορά!
Ενώ την ξέρω την ιστορία σου,ανατριχιάζω και πάλι από συγκίνηση και ντρέπομαι για μένα...
Παίρνω και θάρρος όμως κι ελπίδα κι αυτό είναι το πιο σημαντικό!Καμιά φορά είναι καλύτερα
να πιάσουμε τον βαθύτερο πάτο μία και έξω,παρά λίγο λίγο,αργά και βασανιστικά και χρονοβόρα
ν'ανεβοκατεβαίνεις,να το συνηθίζεις,να το υποτιμάς...Δεν ξέρω ποιά θεία επιφώτιση περιμένω κι εγώ...
Εκεί που λέω δεν έχει πιο κάτω,να που έχει και να που βρίσκω και πάλι τη δύναμη να το αντέξω.
Να κάνω υπομονή στον πόνο,στη στέρηση,στη ντροπή,στην υποτίμηση,στην αυτοτιμωρία,
λες και γεννήθηκα για να υποφέρω και να τ'αντέχω ατέρμονα κι αυτό όχι από ανάγκη,αλλά από επιλογή!
Κλαίω και σου γράφω...Δεν είμαι καλά...εδώ και χρόνια δεν είμαι καλά και το μόνο που κάνω είναι να σιωπώ και να το κρύβω.
Μου 'βγαλες το αδύνατο σημείο μου κι αυτό είναι μείον μου κι αυτό είναι μείον μου...
Είσαι υπέροχη!Τυχερή η Χριστίνα που σε έχει φίλη!Τυχερή και άξια κι εσύ,που είσαι εσύ!

Quote:

---

Originally posted by Euxi

.Δε με "υποστηριξαν" οι γονεις μου για να νιωσω αυτοπεποιθηση και ασφαλεια στο νεο περιβαλλον και ολο μου το στρες και το αισθημα ανασφαλειας και αγχους εκδηλωθηκε με διατροφικη διαταραχη.Το μονο που ουσιαστικα ενοιαζε τους γονεις μου ηταν να ειμαι αριστη μαθητρια.Αν συνεβαινε αυτο,τοτε ολα ηταν μια χαρα,προβλημα ουδεν...Επρεπε να ειμαι η πρωτη στην ταξη,για να ειμαι καλη κορη,αν καποτε τους εκανα νερα ειχαμε στο σπιτι καυγαδες,μουτρα και εγω στην τελικη να νιωθω ενα σκουπιδι.Και αυτο γιατι?Γιατι στο διαγωνισμα εγραψα 18 και οχι 20.Ε,αι σιχτιρ,τα θυμαμαι και τρελλαινομαι.Κουβεντα για το πως νιωθω καμια,πως τα παω με τους φιλους μου,ιχνος ενισχυσης της αυτοπεποιθησης μου.Και οταν φανηκε οτι ειχα παρει λιγα κιλα αρχιζαν να με μαλωνουν και να μου κρυβουν τα γλυκα και τις σοκολατες.Λες και ετσι θα με εμποδιζαν να παω να τα βρω και να τα φαω.Αν ειναι ποτε δυνατον...Με τον τροπο αυτον το μονο που καταφερναν ειναι να με σπρωχνουν ακομα πιο πολυ στην αρρωστια.Το μονο που ηθελα ηταν να βρισκονται διπλα μου και οχι απεναντι μου.

...

Συγνωμη για το κουραστικο ποστ,ειχα μεγαλη αναγκη να τα πω.Ξερω οτι κατα βαθος εχω μεγαλο θυμο προς τους γονεις μου.Με αγαπουσανε λαθος.Τους αγαπαω εννοειται,αλλα κατι μεσα μου εχει σπασει..Αυτο πρεπει να το αποδεχτω και να το ξεπερασω επιτελους.Ισως ειναι και το πιο δυσκολο κομματι.

---

Ευχούλα μου,μόνο κουραστικό δεν είναι το ποστ σου.Δεν είμαστε εδώ μόνο για το χαβαλέ,το μέτρημα θεμίδων και γραμμαρίων...
Είμαστε κυρίως για καταθέσεις ψυχής σαν και τη δική σου,λιγάκι να 'λαφρώνουμε τον αναστεναγμό μας
(ειδικά όσοι δε μιλάμε σχετικά και στους δικούς μας ανθρώπους),μήπως κάποια άκρη βγάλουμε
βλέποντας γραμμένες τις σκοτεινές μας σκέψεις,ακούγοντας μια γνώμη,διαβάζοντας μια άλλη προσωπική ιστορία...
Μπας και το κουβάρι λύσει κάποιους κόμπους του... μπας και βρούμε όσο σκαλίζουμε την αρχή του κακού,την αιτία,
που μας κρατάμε αλυσσοδεμένους σ'ό,τι σιχαινόμαστε όσο τίποτα στον κόσμο,μπας και αποδράσουμε από την προσωπική μας φυλακή...

Αλήθεια,έχεις μιλήσει στους δικούς σου για τα συναισθήματα σου αυτά;Όσα περνούσες στα χρόνια εκείνα,όσο θυμό διατηρείς ακόμα...
Αν δεν το έχεις κάνει ακόμα,σκέψου το να το επιχειρήσεις.Ακόμα κι αν οι δικοί σου δεν καταφέρουν να σε νιώσουν,
να παραδεχτούν τα λάθη τους,να σου σταθούν δίπλα σου έστω και τώρα,έχοντας σε καταλάβει καλύτερα,
και μόνο που θα τα βγάλεις από μέσα σου και θα τ'απευθύνεις στους υπεύθυνους,ένα μεγάλο βάρος θα έχει φύγει από μέσα σου,θα δεις!
Δεν έχω διαβάσει και τα υπόλοιπα σου ποστς για να έχω καλύτερη εικόνα για σένα κι ίσως σου λέω άτοπα πράγματα...
Με συγχωρείς,απλά έλειπα καιρό και δεν πρόλαβα ακόμα να καλύψω τα κενά μου και να γνωρίσω τα νέα μέλη της παρέας μας...
Απλά μετά από αυτό που διάβασα,ένιωσα την ανάγκη να σου πω αυτό που κι εγώ πολύ δύσκολα κάποια στιγμή έκανα
κι από τότε άλλαξε ριζικά η σχέση με τους γονείς μου και ειδικά με τον πατέρα μου!Έλπίζω να τα λέμε...Φιλάκια!

ειναι πολυ αισοδοξο το οτι βρηκες τον δρομο σου και οτι τα ξεπερασες ολα αυτα. Μακαρι αν το καταφερουμε ολοι. Ειναι ομως και το αλλο πως καθε φορα που συμβαινει κατι τραγικο η μονη λυση η αιτια φαινονται τα κιλα. πχ σκεφτομαι οτι δεν τα παω καλα με το αγορι μου λογω κιλων η οτι οταν τσακωνομαι με τουσ γονεισ μου δεν θα με ενοιζε αν ημουν λιγο πιο αδυνατη κτλ. Παντως με συγκινησαν παρα πολυ οσα γραψατε ειδικα femalethess γιατι εχω ζησει αναλογες περιστασεισ αν και μετα τως χωρισμο των δικων μου καταφερα να εχω μια τελεια σχεση και με τοους δυο αν και διαφωνω στο σημειο οτι ολα αρχιζουν απο κατι το πιο εσωτερικο. Τουλαχιστον για εμενα ολα ξεκιναν απο τα κιλα.

πραγματικά κάθε φορά που σε διαβάζω παίρνω κουράγιο και όντως μακάρι να μπορούσαμε να τα αποδεχτούμε όλοι αυτά που μας πληγώνουν... ίσως μέσα μου να είναι πολύ βαθιά ριζωμένο το κοριτσάκι που αποζητά το μπράβο από μια μάνα στο κόσμο της και ένα μπαμπά που για θεό έχει μόνο το χρήμα , το εργοστάσιο του και τισ επιχειρήσεις του....

Joyless...
δεν είναι δικό σου λάθος που οι γονεις σου είναι όπως είναι...δεν τους διάλεξες εσύ...απλά έτυχε να είναι αυτοί...αποζητάς το μπραβο τους...αλλά τι να το κάνεις το μπραβο απο μια μάνα που ζει στον κόσμο της και απο έναν πατέρα που ζει μόνο για το χρήμα?να αποζητας το μπραβο απο ανθρώπους που αξίζει να το ακούς...σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που σου λένε μπραβο για πραγματα που κάνεις απλά δεν είναι οι γονείς σου! όμως έστω και ενας να υπάρχει που θα σου το πει ειναι σημαντικό γιατί σημαινει οτι κάτι είδε σε σενα! μην περιμενεις πραγματα απο τυφλους στην ψυχη τους....το μονο που μπορουν να σε κανουν ειναι να σε πνιξουν στο σκοταδι τους...

οι γονείς μας, συνηθως, βγάζουν πάνω μας τα δικά τους κατάλοιπα...πολλές φορές δεν ξέρουν πως να φερθούν σε ένα παιδί...το να γινει κάποιος γονιός για μένα ειναι ταλέντο!είτε το εχεις ειτε οχι...δυστυχώς ομως γινονται γονεις και ανθρωποι χωρις αυτό το ταλέντο...απλα και οι δικοι σου γονεις οπως και οι δικοί μου δεν είχαν αυτό το ταλεντο...απομυθοποιησε τους κορίτσι μου...


θελω να πω και κάτι ακόμα...
οταν βλέπεις μια ταινια που δεν σου αρέσει καθόλου, θα την ξαναδείς?ΟΧΙ!και όχι μονο δεν θα την ξαναδεις, αλλά την επόμενη φορά που θα πας να νοικιάσεις ταινία, θα ζητήσεις μια ταινια που να μην μοιάζει καθόλου με αυτήν που είδες...

ετσι ειναι και με το ασχημο παρελθον! δεν πρέπει να το βιώνεις και να το σκεφτεσαι κάθε μερα...αφου δεν σου άρεσε γιατί να το ζεις ξανα και ξανά?το ασχημο παρελθον ειναι σαν την ταινια που ειδες και δε σου άρεσε και δεν την νοικιασες ποτέ ξανα..ουτε αυτην ουτε και κατι παρόμοιο...και φροντισες μετα την ασχημη ταινια να νοικιασεις μια που θα σε κανει να χαλαρωσεις, να γελασεις, να περασεις ομορφα και να θες να την δεις και πάλι...αυτο ειναι το μέλλον οταν χτιζεται μακρια απο το παρελθον μας :-) αυτό πρεπει να ψαξεις!την ταινια που θα θελεις να βλεπεις και να ξαναβλεπεις!σταματα να ζεις το μελλον ενος παρελθοντος που σε πληγωσε!


και τελειωνοντας θέλω να πω κατι σε ολους...

κλεισε τα ματια για 10 δευτερόλπετα...δες τον εαυτό σου κοντα στα 80 χρονια του, γεμάτο απο ρυτίδες και ασθενειες, που με δυσκολια μπορεί να κάνει μόλις 5 βήματα...αυτη η στιγμη θα έρθει για ολους μας... και θα έρθει πιο γρήγορα απο οτι το περιμενουμε...

εκεινη τη στιγμη, που λογικα θα σου εχουν μεινει 1-2 χρονακια ζωης, θελεις να λες
"τι βλάκας ημουν και αφησα τόσο όμορφες στιγμες να χαθουν μεσα σε χαζες σκεψεις...ποσο αδειος νιωθω για όσα δεν εζησα και για αλλα τόσα που εζησα λαθος..."
η θελεις να λες
"οκ καπου εδω τελειώνει το εργο για μενα αλλα φευγω γεμάτος αναμνησεις, ρουφηξα τη ζωη με το κουτάλι και οι αναμνησεις που εχω θα με συνοδευουν στην τελευταια μου ανασα"

τι απο τα δυο θελεις? αν το πρωτο δεν σε ενοχλει τοτε δυστυχως μαλλον δεν μπορεις να κανεις κατι...αν παλι το πρωτο σεναριο εστω και λιγο, έστω και ελάχιστα, σε τρομαξε τοτε σιγουρα πρεπει να περασεις στην απεναντι οχθη...σημερα!οχι αυριο...

Πολύ όμορφη παρομοίωση αυτή με το δυσάρεστο παρελθόν και την ταινία που δεν αγαπήσαμε,Κικίτσα μου!
Αν και στη ζωή δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα,(το ξέρεις κι η ίδια καλά)είναι ωστόσο εμπνευσμένη η παρότρυνση σου!

Νομίζω δύο πράγματα βοηθούν για να μην ξανανοικιάσουμε την ταινία και πολύ περισσότερο να μη γυρίσουμε οι ίδιοι παρόμοια:
1)Να τακτοποιήσουμε μέσα μας το παρελθόν.Ν'αποδεχτούμε ό,τι συνέβη,να βιώσουμε τα συναισθήματα,
να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με όσους μ'αυτό σχετίζονται,να συμφιλιωθούμε με όποια κατάληξη
2) να γεμίσουμε σιγά σιγά το παρόν μας με χαρούμενες και δημιουργικές στιγμές,να πάρουμε αυτοεκτίμηση και χαρά
να αρχίσουμε ν'αποστρέφουμε σιγά σιγά το βλέμμα μας από το παρελθόν,έχοντας όμως βρει δελεαστικό αντιπερισπασμό στο παρόν μας.
Πώς τα μωρά για να σταματήσουν να κάνουν κάτι που δε θέλουμε ψαρώνουν αμέσως με μιά νέα εικόνα,κίνηση,κάτι....

Στην τελευταία μας συνεδρία ο ψυχολόγος μου μου είπε κάτι πολύ απλό και ωστόσο δεικτικό,που λέει ένας συνάδελφος του.
ʼμα τραβήξουμε μια γραμμή που σηματοδοτεί τη ζωή μας και πάνω της βάλουμε ένα ανθρωπάκι απλό
(κυκλάκι για κεφάλι,γραμμές για κορμό και άκρα) σημασία έχει πού θα βάλουμε το τριγωνάκι-μύτη στο κυκλάκι-κεφάλι.
Να κοιτά προς τα πίσω της γραμμής ή προς τα μπροστά;Όσα χρόνια με θυμάμαι κοιτάζω πίσω κι η γραμμή μπροστά μου συντομεύει
και δεν τη βλέπω καθώς αναπόφευκτα τη βαδίζω...Δε γίνεται να κάνουμε παύση όσο βασανιζόμαστε ξανά και ξανά από τα γιατί και πώς
του παρελθόντος μας.Αυτή τη δυνατότητα δεν την έχει το χειρηστήριο της ζωής.Μόνο play κι αν εντωμεταξύ εμείς θα παίξουμε μαζί της
ή θα στρογγυλοκαθήσουμε στο πάτωμα κλαίγοντας που δε μας παίζουν κάποιοι άλλοι στο δικό τους καλύτερο ίσως παιχνίδι,
είναι θέμα προσωπικής επιλογής με το αντίχτοιχο τίμημα!Το control είναι ακόμα στο χέρι μας!

ποσο δίκιο έχεις.... όμως αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι μάλλον μου πέρασαν την αταλαντοσύνη τους ως γονείς....όπως πολύ σοφά άκουσα κάποτε από ένα ψυχολόγο στη τηλεόραση όταν δεν έχεις εισπράξει τπτ ως παιδί τόσα χρόνια τι να δώσεις ως γονιός?????

Nadine σ ευχαριστω.Τους εχω πει κατα καιρους καποια πραγματα,αλλα τα καταλαβαινουν,αλλα με τιποτα.Δεν πα να λεω και να εξηγω,τωρα θα αλλαξει ο ανθρωπος?Μου λενε πως συνεχεια τους κρινω.Εγω τους κρινω,γιατι αυτοι με κρινανε συνεχεια.Τεσπα,δε βγαζεις την ακρη που θες.Οι σχεσεις μας ειναι καλες οσο ειμαστε σε καποια αποσταση και οι κουβεντες μας περιοριζονται στο χαβαλε και σε λαιτ πραγματα.Αν κατι παει να σοβαρεψει,ειδικα με τον πατερα μου γινομαι μαλλια κουβαρια σε χρονο μηδεν.Ξερω οτι εχουν μεγαλο μεριδιο ευθυνης στη βουλιμια μου και αυτο ειναι που δεν μπορω να τους συγχωρησω.Βεβαια και ο δικος μου χαρακτηρας εχει στοιχεια και τελειομανιας και αυτοκαταστροφης και ψυχαναγκασμου,αλλα αν ειχα καλυτερη στηριξη απο την οικογενεια μου,ισως και να το ειχα γλιτωσει.Τωρα ομως θα με στηριξω εγω.Αυτα.Αλλα οπως λεει και η femalethess πολυ σοφα,το παρελθον δεν πρεπει πια να μας καθοριζει το μελλον.

femalethess δεν εχω λογια για σενα...Εχεις αποδειχτει μεγαλος μαχητης της ζωης.Εγω αυτο που θα σου ευχηθω χωρις να ξερω αν το επιθυμεις,ειναι να κανεις μια μερα τη δικη σου οικογενεια και να δωσεις και να παρεις ολη αυτην την αγαπη που στερηθηκες.Εισαι υποδειγμα για ολους εδω μεσα.Μονο σε ενα πραγμα θα διαφωνησω.Λες πως δε χρειαζεται καποια ιδιαιτερη δυναμη για να ξεφυγεις.Εγω νομιζω πως χρειαζεται πολυ μεγαλη δυναμη.Ειμαι 13 χρονια ετσι και για να φτασω στο σημειο να πω το ξεπερασα πρεπει να το προσπαθησω με το σωστο τροπο παρα πολυ.Και αυτο σκοπευω να κανω.Δεν ειναι τοσο καταστροφικο αυτο που κανω,οπως εσυ με τους εμετους,αλλα με διαλυει αργα και υπουλα.Πλεον εχω συνηθισει να ζω ετσι και εχω κλειστει στο καβουκι μου και για να το αλλαξω αυτο πρεπει να φερω ουσιαστικα τα πανω μου κατω...Εγω,για να σταματησω να σκεφτομαι συνεχως λεξεις οπως:
φαγητο,κιλα,γραμμαρια,παντ� �λονι,νουμερο,παστα,σοκολατ α,παγωτο,μπουτια,ζαχαροπλα� �τειο,κρεπερι,ζυγαρια,φουστ α,πεινα,κριση,βουλιμια κτλ,κτλ πρεπει να γινει μεγαλος χαλασμος μεσα μου.Και αυτο θελει μεγαλη δυναμη και κυριως ΘΕΛΗΣΗ.

Τα λογια σου τα εκτυπωσα και τα εχω σε χαρτι μπροστα μου.Τα κοιταω παλι και παλι και παλι.Ενω ολα αυτα τα ειχα ξανακουσει ολα αυτα τα χρονια,τα ειχα σκεφτει ισως και εγω,εσυ με αγγιξες και με ξυπνησες οσο κανενας.Δεν με ξερεις κι ομως μου εχεις κανει πολυ μεγαλο καλο.Ισως και εγω να ειμαι ετοιμη πια..Η ζωη να στο δωσει πισω.Σ ευχαριστω πολυ,δεν ξερεις ποσο με εχεις βοηθησει στη σκεψη μου απο χτες.Τα πες ολα.Αν οντως θελουμε να περασουμε απεναντι,φυσικα και μπορουμε.Θα δουλεψω πολυ με ολα αυτα.Θα αφησω πισω μου ολο το παρελθον και δε θα "ξανανοικιασω" τις ιδιες ταινιες.Απο δω και εμπρος θελω να βλεπω ταινιες με οσκαρ.Θα ανασκουμπωθω,θα τολμησω πραγματα που ολα αυτα τα χρονια περιμενα και καλα να γινω 56 κιλα για να τα κανω,θα χαμογελω πιο συχνα και δε θα ξαναφαω αν δεν μου το προσταζει το στομαχι μου και μου το επιβαλλει μονο το μυαλο μου.Σταματαω να περιμενω να φτασω το τελειο για να ζησω.Θα αγκαλιαζω τον εαυτο μου καθε μερα.Σταματαω και να μετραω μερες,μονο ισως θα ζυγιζομαι μια φορα την εβδομαδα.Στοπ,ως εδω.Και να πεσω μια μερα,θα σηκωθω αμεσως και θα συνεχισω.Δεν ειναι ενθουσιασμος ολο αυτο.Αλλαζω τροπο σκεψης.Δε θελω στα 80 μου τα γερικα ματια μου να ειναι πλημμυρισμενα απο δακρυα και παραπονα ενος μικρου κοριτσιου.Θελω να ειναι λαμπερα και περηφανα και να ψιθυριζουν:"ζωη πηγες να με πλανεψεις,αλλα εγω τελικα σε κερδισα και ναι,σε εζησα..."

Joyless...
δεν θα συμφωνησω με αυτό που άκουσες στην τηλεόραση...εχω αντίθετη άποψη.

καλος μουσικός γίνεσαι αν εχεις ταλέντο...καλός ηθοποιος γίνεσαι αν εχεις ταλέντο...καλός ζωγράφος γίνεσαι επίσης αν εχεις ταλέντο...ετσι και καλός γονιος γίνεσαι αν εχεις ταλέντο!γιατι το να εισαι καλός γονιος σημαινει άπειρα πραγματα...

ειναι οπως οταν ο γλύπτης παιρνει τον πηλο και δημιουργει...ετσι κ ο γονιος...παιρνει ενα μωρο και το μεγαλώνει...αυτο το μεγάλωμα θέλει ταλέντο!

Δεν εχει σημασια αν πηρες ή οχι κατι σαν παιδι για να εχεις το ταλέντο του γονιου! Υπάρχουν πχ πολλοί μουσικοί που μεγάλωσαν χωρις μούσικη παιδεια κ όμως ειναι ταλαντούχοι! το θέμα ειναι να το εχεις μέσα σου!

λες οτι σου πέρασαν την αταλαντοσυνη τους...να ξερεις οτι κανενας ατάλαντος δεν παραδεχεται την αταλαντοσυνη του:-)
εχεις το ταλέντο του γονιου και ίσως κ αλλα πολλά ταλέντα ακομα, αρκει να ξεφυγεις απο τη σκια του παρελθοντος...
να εντωπίσεις τα ασχημα που εζησες ως παιδι και να προσφερεις στα δικα σου παιδια οσα εσυ στερηθηκες...και δεν εννοω τα υλικα...αλλα αυτα που η παιδικη σου ψυχη στερηθηκε...

οταν θα βλεπεις τα παιδια σου ολοκληρωμενα, μεσα απο σενα, τοτε θα παψει να σε απασχολει η αταλαντοσυνη των γονιων σου!

Ευχουλίνι μου,
όλοι μας την έχουμε τη δύναμη αυτή απλά δεν τη χρησιμοποιούμε απαραίτητα προς όφελος μας!
Μη νομίζεις πως για ν'αντέξουμε όσα στωικά αντέχουμε δεν απαιτείται δύναμη!Μη σου πω πως είναι
και πολύ μεγύτερη από όση διαθέτουν όσοι δείχνουν να τα έχουν καταφέρει με αυτά που θέλησαν στη ζωή τους.
Γιατί εκείνοι ενισχύονται από τη χαρά όσων καρπώνονται στην καθημερινότητα τους,ενώ εμείς; Λίγες μοίρες στροφούλα
λοιπόν,πλέον προς την ωφέλιμη για μας κατεύθυνση και όλα θα βελτιωθούν σιγά σιγά...Ήδη είσαι σε πολύ ευοίωνο δρόμο
με βάση τους στόχους που παραπάνω έθεσες! Καλή δύναμη στην προσπάθεια σου! Να σε προσέχεις!

Εχεις πολυ δικιο,ετσι ειναι.Ειναι πολυ δυσκολο σε περιπτωσεις σαν τις δικες μας να χρησιμοποιησεις τη δυναμη σου προς οφελος σου.Θελει λοιπον δυναμη να στρεψεις την αναμφισβητητα μεγαλη σου δυναμη στη σωστη κατευθυνση.Απαιτειται ΘΕΛΗΣΗ για ζωη,να ξεφυγεις επιτελους απο τα ονειρα και τη θεωρια και να δουλεψεις πολυ σκληρα με τη σκεψη σου.Θελει να αρχισεις να δημιουργεις και να μιλας με πραξεις.Αφου το θελουμε,ο,τι κι αν ειναι αυτο που μας γυριζει πισω και μας κραταει στον πατο πρεπει να σκοτωθει.Αφου το θελουμε...Εγω ισως μεχρι και προσφατα μπορει να το ηθελα,αλλα να μην μπορουσα να το "στηριξω".Πριν 20 μερες,μετα απο ενα πολυ μεγαλο και ασχημο βουλιμικο,ενιωσα τον εαυτο μου να ηρθε στο αμην.Απο τοτε ειμαι αλλιως.Δεν εχει τοση σημασια που δεν ξανακανα βουλιμικο.Νιωθω πιο ωριμη και ετοιμη.Και με αφορμη τα λογια και την ιστορια της femalethess απο χτες ειμαι ετοιμη να δωσω την πιο αποφασιστικη ως τωρα μαχη.Ναdine,ας ξεφυγουμε επιτελους,δεν μας αξιζει ολο αυτο...Να εισαι καλα και σ ευχαριστω για τα λογια σου..

:) ΑΜΗΝ! Από το στόμα σου και στ'αφτιά μας!

FEMALETHESS, μακάρι να το πίστευα, αλλά κάθε φορά που εξαντλείται η υπομονή μου όλα αυτά που λέω μου θυμίζουν εντελώς τους γονείς μου... δεν ξέρω γιατί τείνω να αναπαράγω την τόσο κακή συμπεριφορά αφού τους σιχαίνομαι...όσο για την παρομείωση που έγραψες παραπάνω με τους ναρκομανείς κάπως έτσι χάλια φαντάζομαι τη συνέχεια της ζωής μου, σαν τους ναρκομανείς ή τους αλκοολικούς , να βλέπω φαί και να τρέμω μη ξανακυλήσω....θα μπορέσουμε ποτέ να ευχαριστηθούμε το φαγητό όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι? Από την πρώτη φορά που σας έγραψα το 2006 με πάρα πολύ προσπάθεια και πόνο έκοψα την αποβολή του φαγητού αλλά αραιά και που έχω κάποια επεισόδια υπερφαγίας...Βέβαια αυτό είναι το λιγότερο που με απασχολεί . Αυτό που με απασχολεί είναι ο φαύλος κύκλος που είμαι μέσα.... να μου καταστρέφουν τη ζωή και γω να μη μπορώ να χαρώ τπτ και ούτε να μπορώ να κάνω τους άλλους να χαρούν .....ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!Το καλύτερο?? ξέχασα να σας πω ότι εκτός από την συνεχή ενασχόληση με το φαγητό , έχω και συνεχή ενασχόληση με μαλλί, νύχι , shopping και ότι άλλη βλακεία μπορείτε να φανταστείτε...οτιδήποτε κρατά το μυαλό μου απασχολημένο από τα πραγματικά σοβαρά θέματα....Συγκλονίστηκα με την ιστορία της κοπέλας που είχε μητέρα βουλιμική δεν θέλω να κάνω κακό στα παιδιά μου ΒΟΗΘΕΙΑ!!!!!ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΡΥΒΟΜΑΙ ΑΛΛΟ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ ΠΙΑ....με βοηθάει πολύ να σας διαβάζω όμως...κυρίως εσένα , την dolfin και αισθάνομαι και τόσο κοντά με την dreamcatcher ίσως επειδή και κείνη έχει 2 παιδάκια...sorry για το χείμαρο αλλά είπαμε , μάλλον είναι μια όχι από τις άσχημες μέρες αλλά τις άσχημες χρονιές/... και αλήθεια θέλω να ΄μαι εντάξει στα 80 αλλά δεν ξέρω πως.....

() ΜΗΠΩΣ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΤΕ ΟΤΙ ΟΙ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΟΝΕΙΣ ΣΚΑΤΑ????SORRY EK ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΣʼΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΟΚ ΓΟΝΕΙΣ....

Είναι αυτό που λένε: ''Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα''. Τα περισσότερα κομπλεξ μας έχουν τις ρίζες τους στην παιδική-εφηβική ηλικία.