Μα τελικά τόσο χάλια πάμε; Και ένα προσωπικό μου πρόβλημα...

:D:D

Ναι αλλά εσύ δεν αλλάζεις σταθμούς γιατί σε πειράζει να σταματάς στα φανάρια ή να κολλάς στην κίνηση, έτσι δεν είναι;

Giorgo, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, και Anoixiatikh επίσης!

Έχετε δίκιο, δεν ξέρω τι με είχε πιάσει και ενώ είμαι γενικά άτομο που δεν μασάει τα λόγια του και μπορεί να την πει χοντρά στον άλλον, εδώ μέσα(στη δουλειά εννοώ) σαν να μου είχε δεθεί η γλώσσα. Σαν να νεκρώθηκε η λειτουργεία της αυτοπροστασίας μου. Σαν να δείλιαζα, σαν να μην έβρισκα τα σωστά λόγια. Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει. Πως είναι τα παιδάκια που πάνε νηπιαγωγείο και φοβούνται τον κόσμο και πρωτοβγαίνουν σ\' αυτόν και δεν ξέρουν πως να φερθούν; \'Ετσι κι εγώ. Μα αν είναι δυνατόν...! Τι σόι κόλλημα είχα φάει κι εγώ δεν ξέρω. Μάλλον φοβόμουνα μήπως ξεσπάσω άσχημα και το παρακάνω γιατί είμαι και νευρική κι ας μη μου φαίνεται και δεν ήθελα να συμβεί αυτό μέσα στο χώρο εργασίας μου. Αλλά απ\' ότι φαίνεται το παράκανα. Τώρα την εν λόγω κυρία την αποφεύγω επιδεικτικά, της δείχνω καθαρά ότι η ύπαρξή της μου είναι αδιάφορη, μου μιλάει και την κοιτάω με υποτιμητικό βλέμμα και της έχει κοπεί η φόρα, όχι τελείως, αλλά της έχει κοπεί κατά πολύ.

Ευτυχώς αρχίζω και ξεκολλάω. Και να σκεφτήτε ότι αυτή η συμπεριφορά εκ μέρους μου, αυτό το κόλλημα στο να κόψω τη φόρα κάποιου τέτοιου ατόμου, άρχισε με το που έπιασα δουλειά. Τι ήταν αυτό που με έκανε να αντιδράσω σαν πρωτάρα της ζωής δεν ξέρω. Πάντως για αρκετό καιρό με είχε τσακίσει ψυχολογικά. \'Ενιωθα σαν εσένα Anoixiatikh, γύρναγα σπίτι και δεν μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα. Σκεφτόμουνα όλη την ώρα όλα όσα είχαν συμβεί και όσο καλά και να ήταν τα υπόλοιπα πράγματα, δεν μπορούσα να το διώξω απο το μυαλό μου. Αυτό το μαγικό κουμπάκι που σε κάνει να ξεχνάς ότι άσχημο έχει συμβεί δεν πατιόταν με τίποτα! Το αγόρι μου με το οποίο συζούμε, με έβλεπε συνέχεια προβληματισμένη, κουρασμένη, με κακή διάθεση, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε με το να βγαίνω έξω δεν κατάφερνα να ξεχαστώ. Και μετά όλο αυτό γύρισε σε αυπνίες. Σαν να με κατέτρεχε κάτι απο το οποίο δεν μπορούσα να ξεφύγω. Τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν οι απαντήσεις που δεν έδινα σε όποιον κακόβουλο με ενοχλούσε. \'Ηταν ο θυμός που δεν έβγαινε. \'Ηταν ο τσαμπουκάς που είχα χάσει. Και βγήκε σε αρρώστια. \'Εχω αρκετό καιρό που ταλαιπωρούμαι απο κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου κι ο γιατρός είπε ότι για ένα μεγάλο μέρος ευθύνεται το στρες που έχω. Αυτή ήταν και η αφορμή να ξανασκεφτώ αρκετά πράγματα και να αποφασίσω να \"ξυπνήσω\". Κανένας τέτοιος άνθρωπος δεν αξίζει να μας αρρωσταίνει παιδιά, καλύτερα να με χαρακτηρίσουν αγενή παρά να χαλάω τη ζωούλα μου και την υγεία μου.

Αυτά προς το παρόν. Γράφω για τις προσωπικές μου εμπειρίες για να τα ξανασκέφτομαι κι εγώ και να ξεκολλήσω μια ώρα αρχίτερα αλλά και για να βοηθήσω κι εσάς, ελπίζω να το κάνω, έστω και λίγο...

Φίλη Voitheia,
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για την αντίδρασή σου. Μερικές φορές το θράσος και μόνο μερικών ανθρώπων μπορεί να μη σου αφήσει καμία δυνατότητα αντίδρασης. Είναι, κατά τη γνώμη μου, φυσιολογικό το γεγονός να σου φταίει ο εαυτός σου γιατί δεν είπες κάτι που έπρεπε να πεις ή σκέφτηκες τις επιπτώσεις. Το παθαίνουμε όλοι μας.
Είναι επιβεβαιωμένο οτι αν κόψεις τη φόρα κάποιου με τον τρόπο σου θα τον φέρεις στα νερά σου. Δεν χρειάζεται να πεις κάτι ιδιαίτερο. Απλά να σκεφτείς τον εαυτό σου και το συμφέρον του. Τότε θα δεις πόσο καλύτερα θα αισθανθείς.

Γιώργο, το πατάω στα φανάρια, στη κίνηση, όταν οδηγάω, και επειδή μια μέρα τα έβαλα κάτω και είδα οτι αυτο δεν είναι και πολύ σωστό, και μάλλον επικίνδυνο, πήγα και έκανα πατέντα, και όλα τα κουμπιά του ραδιοφώνου, τα σύνδεσαν με έξτρα κουμπιά στη βάση του τιμονιού, που έχουν όλες τις βασικές λειτουργίες χωρίς να απλώνω το χέρι μου και να αποσπάται η προσοχή μου. Πήρα την ιδέα απο το Punto της αδερφής μου που έχει ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Βοήθεια μου, η κολλητή μου είχε χρόνια προβλήματα με τη μέση της. Για ένα διάστημα μάλιστα δεν περπάταγε καν και αναγκάστηκε να μείνει στο κρεββάτι 2 μήνες πριν κάνει τελικά χειρουργείο. Ταλαιπωρήθηκε αρκετά, και ακόμα έχει μια αστάθεια και μια δυσκολία σε κάποιες κινήσεις, αλλά δεν το βάζει κάτω αυτή. Παντρεύτηκε κιόλας και είναι μια χαρά. Μόνο παιδάκι δεν θα κάνει ακόμα, της είπε ο γιατρός να περιμένει 2-3 χρονάκια ωστε να ολοκληρωθεί η θεραπεία της και να επανέλθει η μέση της, γιατι προς το παρόν θα είναι δύσκολο να σηκώσει το βάρος ενός μωρού. Πάνω απ΄όλα την υγειά μας παιδιά! Την ψυχική και τη σωματική. Και μπορεί με την ψυχή μας να μην τα καταφέρνουμε πάντα, οπότε τουλάχιστον να προφυλάξουμε το σώμα μας.

Και όσο για το ΄΄κόλλημα΄΄ που έχεις φάει, δεν είναι τίποτα. Και εγώ έχω μπλοκάρει κάποιες φορές, και μάλιστα μετά απόρησα γι΄αυτό. Είναι λίγο η ψυχική κούραση, λίγο το οτι δεν έχεις όρεξη να τσακωθείς και να αναστατωθείς, λίγο το οτι το μυαλό σου αρνειται να συνειδητοποιήσει κάτι που ξέρει πως θα το αναστατώσει. Είναι και λίγο ένα είδος αυτοπροστασίας ή απάθειας. Αν πάντως δεις πως εξαντλείται η υπομονή σου και σου σπάει τα νεύρα, τρίξε της λίγο τα δόντια...Θα νιώσεις καλύτερα...:P

Μη στεναχωριέστε μπουμπούκια μου! Γι αυτό μαζευτήκαμε εδώ! Να λέμε ο ένας στον άλλο τον πόνο και τις έννοιες του! Εμένα προσωπικά μου αρέσει που τα λέμε.:)

Πάντως βρε παιδιά, πολύ καταπίεση παντού... Πολύ ψυχολογική φθορά... Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αναλώνονται οι μέρες της ζωής μας έτσι, στο βρόντο, είτε στη δουλειά με άτομα γύρω σου τα οποία δεν επέλεξες να είσαι μαζί τους τόσες ώρες την ημέρα, είτε με οικογένειες που όση και καλή θέληση να είχαν για να μας προστατέψουν καταπίεσαν πολλά θέλω μας, είτε οι τάχα κοινωνικές συναναστροφές που είναι γεμάτες υποκρισία και μόνο ψυχική ηρεμία δεν προσφέρουν... όλα αυτά με κάνουν και θλίβομαι... Δεν είμαι αντικοινωνική, ούτε μισάνθρωπος, αγαπάω τους ανθρώπους και πάντα ελπίζω, έστω και βλακωδώς, αλλά δεν με παίρνει πια να ζω έτσι στην καταπίεση. Θα μου πεις, τί να κάνεις, πως θα επιβιώσεις, έτσι είναι ο κόσμος κι εμείς πρέπει να τον δεχτούμε και να προσαρμοστούμε μέσα σ\' αυτόν. Θέλτε να σας απαντήσω τελείως ειλικρινά; Δεν έχω ιδέα! Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχω μια δύναμη μέσα μου που δεν με αφήνει να δέχομαι τα πράγματα που δεν μου αρέσουν. Μπορεί βέβαια αυτό που έχω να λέγεται απλά βλακεία χαχα, αλλά με παρηγορεί και μόνο που υπάρχει. Κι η παρηγοριά είναι ένα δώρο απο μόνη της. Το σημαντικό είναι να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, να καταλάβουμε πως είναι ο καλύτερος φίλος μας, να τον αγαπάμε, να τον φροντίζουμε και να τον καλλιεργούμε, με την ίδια φροντίδα που καλλιεργούμε ένα αγαπημένο λουλούδι. Και ποιός ξέρει, μια μέρα ίσως βρούμε εκείνη την πορτούλα που θα μας οδηγήσει σε άλλα, καλύτερα, πιο φωτεινά μονοπάτια..

Καλό σαββατοκύριακο!

Anoixiatikh τώρα είδα το μύνημά σου, δεν το βάζω κάτω κι εγώ με τίποτα, είμαι αρκετά πεισματάρα, μπορεί να πέφτω όπως λες κι εσύ αλλά ξανασηκώνομαι και μάλιστα με μεγαλύτερη φόρα χαχαχα! Ελπίζω η αδερφούλα σου να αποκτήσει όσα παιδάκια επιθυμεί και θα αποκτήσει, είμαι σίγουρη!

Κι εγώ χαίρομαι πολύ που τα λέμε, νά\' στε καλά και να φτιάξετε καλά την ημέρα σας!

Μια διόρθωση καλή μου. Είναι η κολλητή μου με τη μεσούλα της. Βασικά τώρα έχω βάλει Παπακωνσταντίνου. Μερικά καλά τραγούδια είναι ότι πρέπει για αντικαταθλιπτική εκτόνωση! Έτσι, έτσι Βοήθεια μου! Βάλε βρε Γιώργο μου και εσύ ένα cd που να σου αρέσει αντί να παιδεύεσαι με τα ραδιόφωνα!:D Αλλιώς κάνε και εσύ πατέντα!

Σας εύχομαι καλό σαββατοκύριακο παιδιά!:cool::cool::cool::cool:

Για την Anoixiatikh --> Ουπς! λάθος! Συγνώμη καλή μου, ο δαίμονας της βιασύνης βλέπεις!

Ναι, υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα σ\'αυτόν τον κόσμο. Όλα είναι μεγάλα και όλα είναι σημαντικά γιατί ο κάθε άνθρωπος που τα αντιμετωπίζει τα βλέπει και τα νιώθει σαν μεγάλα.Ναι, η ζωή είναι πολύ δύσκολη πραγματικά.
Αλλά ξέρετε κάτι?Σήμερα, καθώς πήγαινα το πρωί στη δουλειά με ταξί, αγχωμένη γιατί είχα αργήσει, είδα τον ήλιο να λάμπει πάνω απο τους Στήλους του Ολυμπίου Διός. Ήταν περιτρυγυρισμένος απο σύννεφα, όχι πολύ πυκνά, τα οποία περιέλουζε με ένα πανέμορφο πορτοκαλί χρώμα.
Δεν περίμενα ποτέ να δω κάτι τόσο όμορφο μέσα στην Αθήνα, τη στιγμή του μεγαλύτερου άγχους μου. Ηρέμησα αμέσως, χαλάρωσα και συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε λόγος να αγχώνομαι πια, δεν γινόταν να κάνω κάτι άλλο για να φτάσω ταχύτερα.
Και εκτός αυτού είδα οτι μπορεί να υπάρχει απίστευτη ομορφιά και γαλήνη μέσα στην πιο ταραχώδη και βρώμικη πόλη.:)

Κανένα πρόβλημα βρε Βοήθεια. ;)Ανθρώπινα τα λάθη...Ειδικά αν πάρω απο τα δικά μου!:D

Γλυφτράκια θα υπάρχουν πάντα...απο το σχολείο μέχρι τη δουλειά. Αλλά τη ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν, το ρουφιάνο κανένας!

Καλή εβδομάδα και πολλά πάμπολλα μπράβο στην ΕΛΛΑΔΑΡΑ μας!;)

Πάλι καλά που έχουμε και αυτούς να δίνουν καμιά χαρά στον πικραμένο κόσμο!