Παχυσαρκια και καταθλιψη

Κορίτσια σας ευχαριστώ τοσο πολύ για την συμπαράσταση αλλά πρέπει να σας ζητήσω συγνώμη γιατι σας έβαλα στη διαδικασία να θυμηθείτε καταστάσεις που σας πλήγωσαν. Δυστηχώς λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται οτι ένα παχύσαρκο ατομο είναι ουσιαστικά ένα άτομο άρρωστο με ειδικές ανάγκες, πολλές φορές δεν το αντιλαμβανόμαστε ούτε εμείς οι ίδιοι ή τουλάχιτον δεν 8έλουμε να το παραδεχτούμε. Θέλω να όμως να πιστέυω οτι αυτή η ασ8ένεια δεν είναι ανίατη και οτι κάποτε θα μπορέσουμε να αποδεσμευτούμε από τα πάθη μας. Συμφωνώ ότι η ανιδιοτελής αγαπη του γονιού τον οδηγεί πολλές φορές σε ακραίες συμπεριφορές που οι περισσότερες από αυτές μας πληγώνουν. Το λέω αυτό βεβαία τώρα που είμαι ήρεμη και οχι εν βρασμώ ψυχης μετά απο ένα ατελείωτο καυγά με τους δικούς μου αλλά πραγματικά το πιστέυω. Ava μου βλέπω ότι είσαι 10 κιλα κάτω μπράβο σου. Δανάη μου εσυ εχεις από'τι βλέπω φτάσει στην πλήρη επίτευξη του στόχου σου οπότε τα λόγια είναι περριτά οπως και τα κιλά που πέταξες απο πάνω σου. Κορίτσια είμαι μόνο 2 μέρες μέλος και απορώ γιατι δεν το έκανα νωρίτερα... σας ευχαριστω πολύ (Τωρα όταν πεινάω εσας θα σκέφτομαι και θα παίρνω θάρρος)

Το χιούμορ επίσης καμιά φορά κάνει καλό! Έστω και δεύτερης ποιότητας.
Στην τελευταία συνάντηση που είχα με τους γονείς μου, παρατήρησαν με ευχαρίστηση πως έχω βελτιωθεί. Χαμογελούσαν λοιπόν και πήρα θάρρος. Κάποια στιγμή η μητέρα μου ήταν μπροστά μου και μου έκλεινε το δρόμο και την παραμέρισα με το εξής ευγενικό:"Μέριασε χοντρή"! Ο πατέρας μου με κοίταξε έκπληκτος, γιατί κανένας από τους γονείς μου δεν είναι υπέρβαρος και λέω με το ίδιο θράσος: "Τι κοιτάς χοντρομπαλά"? Γέλασαν, αλλά εγώ περισσότερο. Έτσι, για να δουν πως είναι. Ααααααααααααχ, πολύ το ευχαριστήθηκα!

Καλά αυτό με τους συγγενείς είναι φοβερό πράγμα. Φοβερή πίεση. Εγώ αργησα κάτι χρόνια να παρουσιάσω τον μέλλον σύζυγο επειδή είναι παχυσαρκος. Τα εφτιαχνα κ τα διελυα μαζί του λόγω του φόβου της αντίδρασης των γονιών. Κ περνάω τόσο ωραία μαζί του. Ευτυχώς κάποια στιγμή έκανα ψυχοθεραπεια κ αντινετωπισα τα πράγματα. Τα χριστουγ δυνοπαθησα από το σόι μου για τα δικά μου παραπανισια κιλά. Κανείς δεν σε ρωτάει πως είσαι τι στρες έχεις τι νιώθεις μόνο την κοιλιά που φουσκώνει κοιτάνε

Πως μετά να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου όταν υπάρχει όλο αυτό το πρασκήνιο??? Πόσα φάρμακα να πάρεις πόση βοήθεια να ζητήσεις?? Τι να κοιτάξεις πρώτα?? Τον εαυτό σου?? Την οικογένειά σου? Τα προβλήματα στη δουλειά?? Ενας ρατσισμός παντού και πάντα. Αν και πιστευω πως και πιό αδύνατη να ήσουν όλο και κάτι θα βρισκόταν για να σε παιδευουν οπως συμβαινει και σε εμας.... Οπως είπε προηγουμενως και η Δανάη κοιτα την παρτυ σου, φροντισε τον εαυτο σου και κοιτα να περνας καλα με 'οποιον περνας καλα... Εχει δικιο η προλαλήσασα.....

Quote:

---

Originally posted by Elma
] Αν και πιστευω πως και πιό αδύνατη να ήσουν όλο και κάτι θα βρισκόταν για να σε παιδευουν οπως συμβαινει και σε εμας....

---

ΠΕΣΤΑ!

Επισης μπραβο για την απωλεια των 5 κιλων σου Elma μου!Καλη καθοδο και με ανεβασμενη ψυχολογια σου ευχομαι!:)

Elma πόσο καιρό πας σε ψυχολόγο?
Πάω κι εγω απο τον Σεπτέμβρη και πριν 2 εβδομάδες βρηκα την δύναμη να αρχίσω προσπάθεια με διαιτολόγο, ξέρεις ειναι πολύ καλό διδυμο διαιτολόγος και ψυχολόγος μαζί. Εγώ έλμα μου απο 62-64 κιλά έφτασα 143 φαίνεται και στο τικεράκι μου, έτρωγα λιγο μπορω να πω αλλα μαλακιες και βραδυνες ώρες, τωρα εχω μπει σε ενα πρόγραμμα, κι εγω πολύ πιεσμενο παιδί απο μωρό, βεβαια δεν εχω ερθει ακόμα στα ισια μου 100%, φαντασου οτι απο τοσο θυμό που εχω μεσα μου επαθα κριση θυμού και με ετρεχαν για ηρεμιστική ενεση, ειχα φτασει στο αμην.
Γι'αυτο θα δεις ο ψυχολόγος σου θα σε κανει ο ιδιος να δυναμωσεις και να παρεις την απόφαση αυτη, για εμενα καλύτερο θα ηταν να πήγαινες σε καποιον διαιτολόγο ωστε να κανεις πιο σωστη διατροφή γιατί μόνες μας καπου την χανουμε την μπάλα

Γειά σου καραμέλα. Αρχισα να βλέπω μια φανταστική επαγγελματία πριν 2 χρόνια στην Αγγλία που σπούδαζα και για να είμαι ειλικρινής το θεμα των κιλών προέκυψε αργότερα. Τι εννοώ?? Ότι αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια για άλλα προβλήματα που είχα και μέσα σε αυτά αναφέρ8ηκε και το συνδρομο οπως είπε του comfort food και του night eating. Με λίγα λόγια το φαγητό της παρηγοριάς που συνηθως το απολαμβάνουμε το βράδυ είτε γιατί νιωθουμε μόνοι είτε γιατί θέλουμε να ξεχάσουμε και για πολλούς άλλους λόγους. Ήμουν εύσωμη και τότε αλλά νόμιζα ότι απλά είμαι λαίμαργη. Αλλα και αυτό όπως αποδείχτηκε αργότερα ήταν περιστασιακό και μονο οταν η προσωπική μου ζωή περνούσε κρίσεις. Σταμάτησα να βλέπω την συγκεκριμένη κυρία εδώ και μερικούς μήνες αλλά προσπάθησα να βρω καποιον εδω στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να πω οτι με την κυρία που βλέπω τωρα είμαι ικανοποιημενη αλλα συνεχίζω να έχω επαφές μέσω e-mail με την Jane την προηγούμενη αναλύτρια. Εγώ χρόνια τώρα είχα κρίσεις πανικού και απόγνωσης. Νομιζα ότι θα πάθω εγκεφαλικό δεν μπορούσα να αναπνευσω και γι'αυτο για πολλα χρόνια πριν αρχισω να ζητω βοή8εια έπινα αρκετα για να ξεπερνώ τα συμπτώματα. Είμαι ακόμα αρκετά μπερδεμένη.... Αλλά μπορώ να πω ότι είμαι καλύτερα... Είναι δύσκολο να βρεις τον εαυτό σου, τουλάχιστον τώρα που κα8ημερινά αντιμετωπίζω την κατασταση καταλαβαίνω ότι όποιος ψάχνει βρισκει. Παλιότερα δεν εψαχνα καλά.. βιαζόμουν να κατηγορίσω τους άλλους και για τα κιλά μου και για το προβλημά μου. Τώρα βλέπω πιο καθαρά το μερίδιο μου που ειναι αρκετά μεγάλο. Ακόμα και τώρα με τόσο ψαξιμο και τόσο φιλοσοφεία του θέματος δεν περναεί η ωρα μεχρι να έρθει η στιγμή να φαω κάτι. Ειμαι ακόμα δυστηχισμένη βλέπεις.... Ο πατερας μου οταν έμαθε ότι με παρακολουθεί ψυχαναλύτρια με ρωτησε: "Τι σου λείπει:"
Περιττο να σου πω ότι σε αυτό δεν έχω ακόμα μια ικανοποιητική απάντηση.... Αλλά ναι κάτι μου λείπει και μέχρι να το βρω θα ζοριστώ πολύ.

Κ γω έχω κρίσεις πανικού κ ακολ αγωγή έκανα ψυχαναλ για ένα χρόνο κ με βοήθησε αρκετά σίγουρα βοηθάει πολύ αλλά όχι μονη της. Έχω συμβουλευτεί πολλούς γιατρούς κ εγώ. Σίγουρα οι κρίσεις πυροδοτουνται από κάποιο συμβάν δυνατό στη ζωή μας

εγω δεν εχω κρισεις πανικού αλλα κρισεις θυμου ειχα τωρα το παλευω πιο καλα, ειναι πολυ μεγαλο κομματι αυτη η ρουφιανα η ψυχολογία, τα κανονιζει ολα οπως αυτη θελει, τα παντα, το ξερετε οτι επηρρεαζονται οι ορμόνες απο την κακη ψυχολογια ετσι?

Δυστηχώς όλα είναι θέμα ψυχολογίας αν και αυτοί οι ψυχοσωματικοί παράγωντες από πολλούς θεωρούνται δικαιολογία. Λίγοι όμως τους βιώνουν και αναγκάζονται να βρουν τρόπους να ανταπεξέλθουν. Πιστευω πως αν μάθουμε τον εαυτό μας καλύτερα ίσως να βρούμε και τρόπο να αλλάξουμε αυτά που μας ενοχλούν επιφανιακά και εσωτερικά, ψυχικά και σωματικά..... Κάθε μέρα ψάχνω, αλλάζω πρωτεραιότητες, προσπαθώ να κρατήσω μια ισορροπία. Που θα μου πάει στο τέλος θα το βρω...

Δεν νομίζω πως τα ψυχοσωμ τα βιώνουν λίγοι απλώς υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνονται περισσοτ κ άλλοι που από εγωισμό κ κόμπλεξ δεν ενδιαφερ Για να βρεις τις ισορρ πρέπει να είσαι ευελικτος ευπροσαρμοστος κ να ψάχνεται λίγο παραπάνω

Quote:

---

Originally posted by karamela
εγω δεν εχω κρισεις πανικού αλλα κρισεις θυμου ειχα τωρα το παλευω πιο καλα, ειναι πολυ μεγαλο κομματι αυτη η ρουφιανα η ψυχολογία, τα κανονιζει ολα οπως αυτη θελει, τα παντα, το ξερετε οτι επηρρεαζονται οι ορμόνες απο την κακη ψυχολογια ετσι?

---

καραμελάκι
δυστυχώς η ψυχολογία ειναι απίστευτα μεγάλο κεφάλαιο.
Να σου πω όμως ότι από τον τρόπο που γράφεις παρατήρησα ότι δεν λες ποτέ κακή κουβέντα και έχεις μια έμφυτη καλοσύνη και ηρεμία που σε μένα τουλάχιστον είναι εμφανής. Γι αυτό είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις. Μπράβο.

Αν επιτρέπεται τι διαιτολόγιο σου έχει δώσει η γιατρός σου; Πόσες θερμίδες εννοώ; Γιατί έχω μια φίλη με τις ίδιες αναλογίες με εσένα.

Quote:

---

Originally posted by Danai20

Quote:

---

Originally posted by karamela
εγω δεν εχω κρισεις πανικού αλλα κρισεις θυμου ειχα τωρα το παλευω πιο καλα, ειναι πολυ μεγαλο κομματι αυτη η ρουφιανα η ψυχολογία, τα κανονιζει ολα οπως αυτη θελει, τα παντα, το ξερετε οτι επηρρεαζονται οι ορμόνες απο την κακη ψυχολογια ετσι?

---

καραμελάκι
δυστυχώς η ψυχολογία ειναι απίστευτα μεγάλο κεφάλαιο.
Να σου πω όμως ότι από τον τρόπο που γράφεις παρατήρησα ότι δεν λες ποτέ κακή κουβέντα και έχεις μια έμφυτη καλοσύνη και ηρεμία που σε μένα τουλάχιστον είναι εμφανής. Γι αυτό είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις. Μπράβο.

Αν επιτρέπεται τι διαιτολόγιο σου έχει δώσει η γιατρός σου; Πόσες θερμίδες εννοώ; Γιατί έχω μια φίλη με τις ίδιες αναλογίες με εσένα.

---

Σε ευχαριστω πολυ γλυκια μου για τα καλα σου λογια, λοιπόν τωρα ηρθε η ωρα να γινω ρεζίλι :P δεν την εχω ρωτησει ποσες θερμιδες ειναι η διατροφη που μου δινει, καθε 2 εβδομαδες μου την αλλαζει και μειωνει σιγα σιγα τις θερμιδες μου, δεν με πολυαπασχολουν η αληθεια ειναι οι θερμοιδες γι'αυτο και δεν την εχω ρωτησει, δεν εχω ασχοληθει ποτε μαζι τους, μπορει να ειναι και κακο αυτο αλλα δε μπορω να καθομαι να υπολογιζω θερμιδες, πιστευω θα με αρρωστησει αυτο και θα ειμαι πολυ στην τσιτα, οποτε τα εχω αφησει ολα επανω της, εμενα αυτο που με νοιαζει ειναι να βλεπω την ζυγαρια να κατεβαινει και δοξα τον Θεο μεχρι τσιγμης ολα πανε καλα,
Για εμενα προσωπικα παιζι ΤΕΡΑΣΤΙΟ ρόλο να υπαρχει καλη χημεια με τον την διαιτολόγο και εγω μαζι της εχω απιστευτα καλη, ειμαστε σαν φιλες.

Quote:

---

Originally posted by chrisa74
Δεν νομίζω πως τα ψυχοσωμ τα βιώνουν λίγοι απλώς υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνονται περισσοτ κ άλλοι που από εγωισμό κ κόμπλεξ δεν ενδιαφερ Για να βρεις τις ισορρ πρέπει να είσαι ευελικτος ευπροσαρμοστος κ να ψάχνεται λίγο παραπάνω

---

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.Εκείνοι που επηρεάζονται πιο πολύ,είναι αυτοί που ψάχνουν πίσω από τις λέξεις και τις πράξεις,πίσω απο τα ξεσπάσματα ( διατροφικά ή μη ),ανάμεσα σε στιγμές και νοήματα.

Μόνο που για να το κάνεις αυτό, απλά πρέπει να είσαι φτιαγμένος έτσι.Και αυτό δεν ξέρω αν είναι κατάρα ή ευχή.Ας πούμε πως είναι απλά ένα χαρακτηριστικό.( ενδεχομένως αυτοκαταστροφής ).:)

καλησπέρα σε όλους...είμαι νέο μελος...γράφτηκα πριν μια βδομάδα και μόλις σήμερα βρήκα το κουράγιο να γράψω..ομολογώ ότι κινητήριος δύναμη υπήρξε το πρώτο post της elma... Με λένε Νατάλια, είμαι 30 χρονών και 110 κιλά...τουλάχιστον τόσα ήμουν προχθές..ήμουν ένα απόλυτα φυσιολογικό στα κιλά του παιδί...λίγο γεμάτη αλλά τόσο σφιχτή και γεροδεμένη που δε φαινόταν...τα προβλήματα άρχισαν στην εφηβεία.δε θεωρούσα ποτέ ότι ήμουν αρκετά καλή και έκανα διαρκώς δίαιτες...5 έχανα δέκα έβαζα...αυτό συνεχίστηκε όλη μου τη ζωή...το Σεπτέμβριο του 2007 ήμουν 81 κιλα...από τότε άρχισε ο κατήφορος...πήρα 30 κιλά σε λιγότερο από 3 χρόνια και μάλιστα τα 10 τελευταία φέτος...όχι δεν έμεινα έγκυος, δε γέννησα, δεν έχω θυροειδή και δεν οφείλεται σε καμμία ορμόνη αλλά σε πολύ πάρα πολύ φαι. άρχισα να βυθίζομαι στο φαί και στον εαυτό μου...δε ξέρω αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα πάντως στη δική μου περίπτωση μπήκα χωρίς να το καταλάβω σε αυτό το τρυπακι και δεν μπορώ να βγώ...από το Μάρτιο του 09 άρχισα ψυχοθεραπεία και οφείλω να ομολογήσω ότι αν και μου κοστίζει αρκετά είναι μακράν τα καλύτερα λεφτά που έχω δώσει ποτέ για τον εαυτό μου!μου πήρε πολύ καιρό στην αρχή για να καταλάβω πως λειτουργεί και ακόμα περισσότερο για να αρχίσω να ανοίγομαι ακόμα και στη γιατρό μου...Σε όλους μου τους φίλους και γνωστούς δίνω την εντύπωση ότι είμαι αυτόνομη και δυναμική...ότι μπορώ να έχω και να διεκδικήσω ότι θελήσω.αλλά στην πραγματικότητα είμαι τόσο φοβισμένη και ντρέπομαι τόσο πολύ που ακόμα κι εγώ δεν το πιστεύω ότι είμαι έτσι. Ύστερα από χρόνια που φορούσα αυτόν τον ρόλο έπεισα ακόμα και τον εαυτό μου. Από φόβο ότι δεν είμαι αρκετή και ότι οι άλλοι θα με παρατήσουν έπαψα να λέω τι θέλω και τι με ενοχλεί. Και όσα λόγια κατάπινα πήγαινα και τα έτρωγα. Κατάπινα τόσο φαί όσο τα λόγια που δεν έλεγα...Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πότε αυτό έγινε τρόπος ζωής και αντιμετώπισης των πραγμάτων στο σύνολο της ζωής μου. Επειδή είμαι χαρούμενη και εξωστρεφής κανένας εν μπορούσε να πιστέψει ότι είχα τέτοιο πρόβλημα. Όταν άρχισα να τους λέω ότι με στεναχώρησε κάτι και δεν τολμούσα να το πω όλοι απορούσαν...εσύ????
αμα δε μιλάς εσύ εμείς τι να πούμε?
Και όταν ανεφερα στην ψυχοθεραπεύτριά μου αυτή την αντίδρασή τους μου απάντησα...
Καλό μου κορίτσι έκρυβες τον εαυτό σου τόσα χρόνια, δε σε ξέρουν, δε ξέρουν ότι είσαι έτσι, ότι νιώθεις έτσι, ότι πονάς...
Γνωρίζω πολύ καλά, τώρα πλέον, ότι μόνο τότε θα μπορέσω να χάσω τα κιλά μου όταν θα με αγαπήσω πραγματικά...όταν θα αντιληφθώ πλήρως τις εσωτερικές εκείνες διεργασίες μου που με οδηγούν στο φαί. προσπαθώ να κάνω κάθε φορά και από ένα βήμα. να αποσυνδέσω το φαί από όσα υποκαθιστά στη ζωή μου. αυτό δε σημαίνει ότι δε θα πάω στα goodies να αγοράσω σκουπίδια για δέκα ανθρώπους και να τα φάω γυρνώντας στο σπίτι το βράδυ μόνη...απλά πριν γινόταν 5 φορές την εβδομάδα και τώρα γίνεται 2. τρεις το νικάω δυό με νικάει. Ότι και να γίνει θα συνεχίσω να δουλεύω με τον εαυτό μου προκειμένου να βρώ τη λύτρωση...τότε μονό θα είμαι ήρεμη, χαλαρή και χαρούμενη....Πιστεύω ότι τόσα χρόνια με τις δίαιτες έβλεπα το δέντρο κι έχανα το δάσος...αντιμετώπιζα το επιφανειακό του θέματος και έχανα την ουσία...γι' αυτό και πάντα κατέληγα με περισσότερα κιλά από πριν...γιατί το πρόβλημα παρέμενε στη ρίζα του και όσο εγώ έκανα ότι δεν υπήρχε εκείνο ρίζωνε και μεγάλωνε και γινόταν εγώ...Πάντα πίστευα ότι κάποιος θα ερχόταν και θα με αγαπούσε άνευ όρων και αυτό θα μου έδινε τη δύναμη να αλλάξω...
Τώρα ξέρω ότι αυτός ο κάποιος είμαι εγώ, μόνο εγώ. Όταν εγώ με αγαπήσω άνευ όρων θα αρχίσω να βγαίνω από την κρυψώνα μου...
Συγγνώμη αν σας κούρασα με το μακροσκελέστατο μήνυμά μου. Είχα όμως τόσα πολλά να πώ...
Σας ευχαριστώ που υπάρχεται
που διατυπώνεται ανοιχτά τους φόβους και τα όνειρά σας
που με κάνατε να νιώσω ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα...
ότι δεν είμαι μόνη