Quote:
Originally posted by NADINE
Σου/σας έχει περάσει από το νου η σκέψη πως ίσως η πλευρά μας, που φοβάται την αλλαγή,σαμποτάρει κάθε εγχείρημα προς αυτήν την κατεύθυνση;
Πως ο φόβος του αγνώστου,του μη βολικού,μας κάνει να φροντίζουμε να παραμένουμε "ασφαλείς" στα γνώριμα,όσο οδυνηρά κι αν είναι;
Μήπως τα επόμενα βήματα που η ζωή μας θα βαδίσει μας τρομάζουν πολύ περισσότερο από όσα ήδη διανύουμε;
Σας προσκαλώ να σκεφτείτε τι θα άλλαζε στο σενάριο που θα είχατε απαλλαγεί από το επιπλέον βάρος.
Θα εκπλαγείτε σε διαπιστώσεις πως οι συνέπειες δε φαντάζουν αποκλειστικά θετικές!
Για κάποιο λόγο διατηρούμε τα κιλά τόσα χρόνια...Ας τον συνειδητοποιήσουμε
μήπως βρούμε έτσι τα εφόδια να τον αντιμετωπίσουμε...Δεν είναι πάντως αυτονόητο
το ότι θέλουμε ν'απαλλαγούμε από τα κιλά,καθώς αυτό πιθανόν να συνεπάγεται άλλα,
που προτιμούμε να μη χρειαστεί να διαχειριστούμε...Σκεφτείτε το λιγάκι...
Nadine μου, ποσο δικιο εχεις!!! το εχω σκεφτει κ το εχω διαπιστωσει πολλες φορες να μου συμβαινει. βεβαια δε μιλαω για το θεμα των κιλων, δεν εχω υπερβαρος, μαλλον ελλιπες ειναι αλλα τεσπα. παντως αυτος ο φοβος του αγνωστου, το βολεμα στα γνωριμα σου βαζουν τρελη παγιδα. ποσες φορες εχω αναβαλει ραντεβου με γκομενακι (που ενδιαφερεται για την παρτη μου ;) ) γιατι σκεφτομαι οτι θα αρχισει να μου ζηταει να βγαινουμε, να κανουμε πραγματα μαζι, να καταλαβει τον προσωπικο μου χωρο κτλ κτλ κ μετα αν στραβωσει κι αν κι αν κι αν...ποσες φορες λοιπον δεν αρνηθηκα προσκλησεις για παρτυ κ εξοδους γιατι δεν ηξερα τι μελλει γενεσθαι...ε, μ αυτα κ μ αυτα εχω χασει στιγμες απο τη ζωη μου! ακομα κ οταν υπεφερα απο βουλιμια (με εμετους-σορρυ κιολας) δε σταματουσα αυτη τη διαδικασια γιατι σκεφτομουν κι αν πεινασω?, κι αν παχυνω με κανονικη διατροφη?, κι αν δεν εχω τιποτα να κανω το βραδυ? κ συνεχιζα τις π@π@ριες γιατι αυτο ηξερα, θα φαω, θα απολαυσω, δε θα παρω βαρος(ενδεχομενως να χασω κιολας!), θα γεμισω τις ωρες μου, το συναισθηματικο κενο...ακου μαλακεια στον εγκεφαλο!!!!