Quote:
Originally posted by fae!_prits_:p
Απο χθες το βραδυ εκλαιγε συνεχεια. Δεν κοιμηθηκε καθολου. Δεν μπορουσε να περπατησει. Δεν ετρωγε ουτε επινε νερο. Μοναχα εκλαιγε με εκεινο τον σπαρακτικο τροπο που κανουν οι σκυλοι.
Πηγα το πρωι και της πηρα παυσιπονα. Δεν εκαναν τιποτα. Αποφασισαμε να δωσουμε ενα τελος στον πονο της.
Μονος στο σπιτι, επρεπε να περιμενω τεσσερεις ωρες μεχρι να ανοιξει το κτηνιατρειο. Δεν αντεχα να την βλεπω ετσι και εφυγα. Περπατουσα χωρις να πηγαινω πουθενα. Μιση ωρα μετα γυρισα σπιτι. Το λιγοτερο που ειχα να κανω ηταν να της κρατησω συντροφια αυτες τις τελευταιες ωρες. Την πηρα αγκαλια, καθισαμε στο κρεββατι και συζηταγαμε. Προσπαθουσα ματαια να της απαλυνω τον πονο. Με κοιταζε στα ματια και ανοιγε το στομα της στην προσπαθεια της να φωναξει βοηθεια. Κανε κατι μου ελεγε. Μακαρι να μπορουσα καλη μου. Οι ωρες που περιμενα μεχρι να ανοιξει το κτηνιατρειο ηταν οι μεγαλυτερες στην ζωη μου.
Οταν εφτασε η ωρα την τυλιξα σε μια κουβερτα, την πηρα αγκαλια και την εκανα μια τελευταια βολτα στο σπιτι. Την εβλεπα πιο ηρεμη τωρα. Σαν να ειχε καταλαβει οτι ερχεται το τελος.
Βγηκαμε εξω και πηραμε το δρομο που συνηθιζε να κανει τις βολτες της. Καποτε ετρεχε και επαιζε εκει. Τωρα τυλιγμενη σε μια κουβερτα την συνοδευα στον τελευταιο της περιπατο.
Στην αιθουσα αναμονης ειχε κοσμο. Με ρωτουσαν διαφορα, διαφοροι και απαντουσα μονολεκτικα. Καταλαβαν οτι δεν ημουν για πολλα πολλα και σταματησαν.
Οταν ηρθε η σειρα μου, ενιωθα τα ποδια μου ενα τονο το καθενα. Μπαινω μεσα δεν μιλαω καθολου στον κτηνιατρο. Tην παιρνει την βαζει πανω σε ενα φορειο και μου λεει τι γινεται εδω; Δεν εβγαινε μιλια απο το στομα μου. Του κανω σημα με τα χερια "τελος". Με ρωταει: ευθανασια; και κουναω το κεφαλι μου καταφατικα. Εδωσα το οκ να παρουν την ζωη απο τον επι 14 χρονια συντροφο μου. Εσπασα. Ξεσπασα σε λυγμους. Ενω ετοιμαζε την ενεση, επιχειρησα να απομακρυνθω αλλα το μετανιωσα. Ηθελα να ειμαι εγω η τελευταια της εικονα και οχι καποιος αγνωστος με ασπρη μπλουζα.
Της εκανε την ενεση. Ειχα σκυψει, της κραταγα το χερι και την κοιταζα στα ματια. Εφυγε μεσα σε δευτερολεπτα.
Τι χρωσταω; ρωτησα τον γιατρο. Τιποτα μου λεει.
Την τυλιξα στην κουβερτα και κατηφορισαμε το δρομο για το σπιτι. Οταν φτασαμε, την αφησα κατω, ξετυλιξα την κουβερτα και αρχισα να κλαιω. Δεν εχω σταματησει απο εκεινη την ωρα.
Ηρθαν και οι δικοι μου, την τυλιξαν σε μια σακουλα και εφυγαν προς αγνωστη κατευθυνση.
Εξω εχει κρυο, βρεχει και η ψυχουλα που με συντροφευε για τοσα χρονια, βρισκεται καπου εκει εξω παρατημενη στο ελεος της φυσης. Ο πονος ειναι αβασταχτος και δεν ξερω πως θα περασει αυτη η νυχτα. Σκεφτηκα οτι αν κατσω και τα γραψω θα νιωσω καλυτερα, αλλα δεν φαινεται να γινεται κατι.
Ωραιος τροπος να γιορταζεις τα γεννεθλια σου ε;
"Για που το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
για ποια πέλαγα ουράνια άστρα μαγικά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Για ποια μακρινή πατρίδα έρμη ξενητειά
θάλασσα ουρανός μ' αστέρια πουθενά στεριά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Ποια αγάπη ποιο λιμάνι ποια παρηγοριά
θα χεις αγκαλίά το κύμα χάδι το νοτιά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά"
Αντιο Ζαιρα μου.
Δεν μπορεις να φανταστεις τι μου θυμισες...Καλοκαιρι 2010, Αυγουστος.. Υιοθετησαμε 4 γατακια! Τον Charles, την Roxy, την Pixie και την Sally!! 27 Δεκεμβριου.. Μια βδομαδα πριν η Pixie μου αρχιζει να μην τρωει, να μην πινει νερο.. Ανεβενε τις σκαλες με το ζορι... Μολις την ειδα καταλαβα οτικατι κακο παιζει.. Την πηγα στον γιατρο.. Αφυδατωση μου λεει, μπορει να κολλησε κατι απο εξω, δεν ξερω ακομα.. ου δινει ενεσεις, τις κανω σπιτι, ολα μια χαρα για 2 μερουλες.. Μετα παλι τα ιδια.. Αρρωστενει και η Roxy μας... Εγω πραγματικα τρελαθηκα! Αυτα τα μικρα ειναι μερος της οικογενειας μας!! Περνω τηλ τον γιατρο, του λεω τι γινετε.. Η Roxy να ειναι στην αυλη και να τρωη ενα φυτο και να βγαζει αφρους απο το στομα.. Ο γιατρος να μου λεει δεν ειναι τπτ το στομαχι της θα εχει κατι και θελει να κανει εμετο.. Φερε μου την Pixie απο εδω να την δω ομως.. Παλι τα ιδια παλι να ειναι χαλια... 25 Δεκεμβριου.. Κοιμηθηκε μαζι μου... Εκλαιγε ολο το βραδυ... Ηθελε να ειναι κοντα στο προσωπο μου... Οταν την αφηνα για 1 λεπτο μονη της για να παω τουαλετα ξεσηκωνε τον κομο...Εκλαιγε και με κοιταζε με αυτα τα χρυσα ματακια της σαν να μου ελεγε, μα καλα τι εχω? Δεν ειμαι καλα ε? Το πρωι της δινω λιγο νερο με την σιρριγγα.. Αρχισε και ετρεμε Εκανε σπασμους και αρχισε να κατουραει παντου... παιρνω παλι τον γιατρο τηλ.. Μου λεει οι σπασμοι μοιαζουν με επιληψιας? Του λεω ναι... Ειχαν καταρευσει τα νεφρα της... Η αγαπη μου... Εμενε λιγο στο πατωμα, μετα παλι γινοταν "καλα".... 26 Δεκεμβριου ηταν λιγο "καλυτερα".. Βγηκαμε και εξω για να παρει λιγο καθαρο αερα..... 27 Δεκεμβριου.. Αφαντη! Να ψαχνω για ωρες νατην φωναζω να μην ειναι πουθενα! Ψαχνω στα διπλα σπιτια και την βρηκα στην αυλη του διπλανου σπιτιου.. Κατω στο χωμα.. Δεν μπορουσε να κουνισει οθτε τα ματακια της.. Ειχε αφυδατωθει τελειως.. Την πηρα αγκαλια.. Την εβαλα στην αγαπημενη της καρεκλα στον κηπο και της μιλουσα... Να μου απανταει με ενα παραπονο... Ν απερνανε οι ωρες και πουθενα ο γιατρος.. Δεν μπορω να την αφησω να υποθερει αλλο.. Παρακαλουσα τον Θεο να την παρει κοντα του οσο πιο γρηγορα μπορουσε... Ωρες αργοτερα και αφου ο γιατρος δεν ηταν πουθενα... Πεθανε... Για λιγο επανηλθε παλι αλλα μετα απο 3-4 δευτερα πεθανε... Το μωρακι μου... Στις 5 Ιανουαριου εφυγε και η Roxy μου... Ενα πρωινο στις 11... Ετσι ξαφνηκα.. Την επομενη εγω πετουσα για Λονδινο... Δεν ηταν ουτε αρρωστη ουε τιποτα.... Την ιδια μερα εξαφανιστηκε και ο Charles.... Λες και δεν αντεχε αλλο.... Μεχρι τωρα οταν βλεπω φωτογραφιες τους κλαιω με λιγμους.. Αυτη την στιγμη εχω ξεσπασει παλι.... Δεν ξερω τι εφτεξε... Νοιωθω οτι εγω φταιω παντως... Η Sally μας ευτυχως ειναι μια χαρα... Εκανε και 5 γατακια πριν απο 2 μηνες... Ολα πορτοκαλι σαν και αυτην! Βγηκε εξω το χαζουλι μας.. και εμεινε εγκυος.. Τωρα θα της κανουμε στειρωση ομως... Ο χρονος δεν νομιζω οτι γιατρευει κατι.. Τουλ για εμενα... Ακομα και τωρα νομιζω οτι τα βλεπω μπροστα μου.. Μεσα στο σπιτι, Στις σκαλες στην πολυκατοικια... Αχ τα ζουζουνακια μου... Οταν ειασταν μαζι τους εβαζα συνεχεια συτο το τραγουδι.. 