Printable View
το χειρουργειο απλα σου προσφερει εναν περιορισμο στην ποσοτητα τροφης και ''αναγκαστηκα'' σε μαθενει να τρως λιγο και εξυπνα, αυτο δεν συμαινει επυτιχια φυσικα. νομιζω πως πουθενα δεν το λεει.
σιγουρα η καλητερη λυση ειναι να κανεις τροπο ζωης μια σωστη διατροφη
απλα στην νοσογονο παχυσαρκεια πολλες φορες δεν υπαρχει κουραγιο, και εχουν ηδη αρχισει τα προβληματα υγειας που σε εμποδιζουν ακομα και να γυμναστεις, ακομα και να βγεις απο το σπιτι
Φίλιππε εννοείς αυτό το γράφημα? Γιατί για μένα ακόμη επιτυχία θεωρείται. Αν και δεν αρνούμαι ότι είναι ανησυχητική η προοδευτική αύξηση.Quote:
Originally posted by filipparas
failure εννοεί οτι φτάνουν σε σημειο να έχουν πάλι τεράστιο πρόβλημα με το βάρος τους(>40 ΒΜΙ) και εκεί αναφέρονται τα συγκεκριμένα ποσοστά. Τι συμπέρασμα είναι πολύ πολύ χειρότερο από αυτό και είναι οτι μετά τα2 χρόνια και αφού φτάσει ο ασθενής στο χαμηλότερο του βάρος υπάρχει συστηματική, γραμμική αν δείτε τα γραφήματα αύξηση του βάρους στο σύνολο των ασθενών.
Να πω κι εγώ τη γνώμη μου. Καταρχάς πιστεύω ότι είμαστε πολύ άτυχοι, οι περισσότεροι γεννήθηκαν να είναι αδύνατοι, και παραμένουν χωρίς πολύ ή και καθόλου κόπο για να μην πω γι'αυτούς που τρώνε όσο θέλουνε και δεν παχαίνουν, γιατί αλλιώς δεν θα ήταν τόσοι πολλοί.
Όσο για το χειρουργείο, το θεωρώ την καλύτερη λύση άμα δεν μπορείς με τις δίαιτες άλλο ή χάνεις αργά ή και τα δύο. Ή άμα είσαι πολλά κιλά, αν και τότε υπάρχει και ο αυξημένος κίνδυνος λόγω χειρουργείου. Είναι δώρον άδωρον. Λοιπόν, δεν πιστεύω σε καμμία περίπτωση ότι αξίζει σε κανέναν να είναι παχύσαρκος, όπως λέει η Ιόλη, για τους λόγους που προανέφερα στην πρώτη αλλά και στη δεύτερη παράγραφο, και επίσης όταν το φαί είναι συναισθηματική βοήθεια ή η παχυσαρκία κληρονομική. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις βασικά.
μια ερωτηση:
ας πουμε οτι στη συντηρηση ανεβαζεις ανα 100 θερμιδες σταδιακα.Η ερωτηση ειναι ποσο σταδιακα??
ανα εβδομαδα???ή ανα μηνα??
καπου ειχα διαβασει οτι οσο καιρο κραταει η διαιτα,απαιτειται ο διπλασιος χρονος για τη συντηρηση...too much βεβαια νομιζω αλλα και λογικο απο την αλλη.
Εσεις τι πιστευετε??
Συμφωνώ με αρκετά από όσα γράφτηκαν παραπάνω, οπότε θα αναφέρω μόνο ένα δυό πραγματάκια που είναι, κατ' εμέ, καλό να έχουμε υπ' όψην μας όταν κάνουμε δίαιτα-διατροφή και έχουμε ως στόχο τη συντήρηση πέρα από την απώλεια. (Δεν αναφέρομαι στο κομμάτι των χειρουργείων γιατί δεν έχω εμπειρία με το συγκεκριμένο τρόπο απώλειας βάρους.)
1) Προσοχή στο ψυχολογικό κομμάτι! Διάβαζω εδώ στο φόρουμ στα διάφορα τόπικ για δίαιτες, ερωτήσεις τύπου: "επιτρέπεται να τρώω΄αυτό?", "'εχω δικαίωμα να τρώω εκείνο?" "πόσο από το άλλο δικαιούμαι?" Επίσης διαβάζω "εγώ απεχθάνομαι ότι έχει σχέση με γυμναστική", "σιχαίνομαι την αερόβια"...Και όμως αυτές οι πολύ μικρές λεπτομέρειες, αυτές οι φαινομενικά άκακες λεξούλες μπορεί να στείλουν την ψυχολογία μας στο τρενάκι του τρόμου. Το πως μιλάμε στον εαυτό μας είναι πολύ πολύ σημαντικό για την μακροπρόθεσμη διατήρηση του χαμένου βάρους. Ναι μπορείς, ναι κανείς δεν σου το απαγορεύει και ναι φυσικά και έχεις το δικαίωμα. Έχεις κάθε δικαίωμα. Είσαι απολύτως ελεύθερος, ανά πάσα στιγμή να φάς οτι και όσο θέλεις και φυσικά υπέυθυνος για τις όποιες επιλογές κάνεις. Επίσης από τη στιγμή που "σιχαίνεσαι" κάτι είσαι επίσης ελεύθερος να μην το κάνεις και φυσικά υπέθυνος αν χάσεις τα οφέλη που αυτό προσφέρει. Δεν είναι καλό να είναι η δίαιτα ένα κλουβί όπου κάποιος μας έκλεισε και μας πετάει μόνο πρωτε'ι'νες ή μόνο υδατάνθρακες και μας έχει ταυτόχρονα ένα διάδρομο παραδίπλα και μας αναγκάζει να τρέχουμε εκεί για μια ώρα κάθε δεύτερη μέρα. Αν βάζουμε τον ευατό μας μέσα σε αυτό το κλουβί, μόλις βγει, (γιατί θα βγει) θα αράξει στον καναπέ γιατί "σιχαίνεται" την αερόβια και θα φάει ότι "δεν είχε το δικαίωμα" να φάει.
2) Δεν είναι κάτι προσωρινό. Παρατηρούμε ότι ακόμα και σε περιπτώσεις όπου ακολουθήθηκε μια προσεγμένη και υγιεινή διατροφή σε συνδυασμό με άσκηση για να χαθούν τα κιλά συνήθως επανέρχονται. Αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι ακολουθούν μια νοοτροπία: κάνω δίαιτα - και μετά: έχασα βάρος, τέλεια, τώρα δεν κάνω πια δίαιτα. Κάνουμε τόσο κόπο να φτάσουμε σε ένα σημείο, τρώμε σωστά, γυμναζόμαστε και μόλις χάσουμε βάρος τα πετάμε όλα αυτά από το παράθυρο. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το λάθος. Νομίζω ότι όποιος θέλει να ζήσει στο "νέο" του σώμα για πάντα καλό θα είναι να ετοιμάζεται να κάνει για πάντα αυτά που κάνει και τώρα. Συνεπώς καλό θα είναι αυτά που κάνει τώρα να του αρέσουν, ώστε το "για πάντα" να του είναι ευχάριστο και όχι μαρτύριο.
οσο σωστη διαιτα να κανεις,αν δεν αλλαξεις νοοτροπια και σχεση με το φαγητο δε γινεται δουλεια!!!συμφωνω 10000000%!
εγω πιστευω οτι μετα απο πολλαααα χρονια βαλε-βγαλε κιλα τα εχω καταφερει να αλλαξω και σχεση με το φαγητο και μυαλο...
βεβαια η πορεια θα το δειξει,μη λεμε και μεγαλα λογια!
Ένα παρόμοιο εννοούσα, το ίδιο συμπέρασμα βγαίνει. Σαφώς δεν είναι τραγικό, αλλά σε κάποιον σαν εμένα που είχα γύρω στα 75 κιλά excess weight αυτόματα βγαίνεις με 25+κιλά υπέρβαρο στα 10 χρόνια με αυξητικές τάσεις. Δεν έχω διάθεση τώρα, σίγουρα όμως θα μελετήσω τα λινκς.Quote:
Originally posted by welldah
Φίλιππε εννοείς αυτό το γράφημα? Γιατί για μένα ακόμη επιτυχία θεωρείται. Αν και δεν αρνούμαι ότι είναι ανησυχητική η προοδευτική αύξηση.Quote:
Originally posted by filipparas
failure εννοεί οτι φτάνουν σε σημειο να έχουν πάλι τεράστιο πρόβλημα με το βάρος τους(>40 ΒΜΙ) και εκεί αναφέρονται τα συγκεκριμένα ποσοστά. Τι συμπέρασμα είναι πολύ πολύ χειρότερο από αυτό και είναι οτι μετά τα2 χρόνια και αφού φτάσει ο ασθενής στο χαμηλότερο του βάρος υπάρχει συστηματική, γραμμική αν δείτε τα γραφήματα αύξηση του βάρους στο σύνολο των ασθενών.
Μπορείς να το εξηγήσεις αυτό; Για πάντα δε πρέπει να είναι η συντήρηση;Quote:
μια ερωτηση:
ας πουμε οτι στη συντηρηση ανεβαζεις ανα 100 θερμιδες σταδιακα.Η ερωτηση ειναι ποσο σταδιακα??
ανα εβδομαδα???ή ανα μηνα??
καπου ειχα διαβασει οτι οσο καιρο κραταει η διαιτα,απαιτειται ο διπλασιος χρονος για τη συντηρηση...too much βεβαια νομιζω αλλα και λογικο απο την αλλη.
Εσεις τι πιστευετε??
@faidra, επιτέλους, τέτοια πράγματα περίμενα.
@ιολη, μακάρι να έχεις δίκιο, η συντριπτική πλειοψηφία πάντως αυτών που φτάνουν εκεί που θέλουν ΔΕ τα καταφέρνουν να παραμείνουν...
ναι η συντηρηση πρεπει να ειναι για παντα,εννοειται προσεχεις αλλα τρως νορμαλ,δε μετρας και το μαρουλι,λεμε τωρα;)!
μιλαω για καποιο διαστημα προσαρμογης που μεσολαβει μεταξυ διαιτας και "κανονικης ζωης"...
δεν φανταζομαι πας ξαφνικα απο τις 1200, στις 1800-2000!
η επιτυχημενη προσαρμογη-συντηρηση ειναι αυτη που θα σου επιτρεψει να τρως 2000 και να εισαι στο στοχο σου στα κιλα!
Πολύ ωραίο θέμα !
Εγώ δε μπορώ να προσφέρω τίποτε σαν συμβουλή η άποψη ,μπορώ μονό να σας πω της δίκες μου εμπειρίες
Από ένα σημείο και μετά παίρνοντας κιλά συνεχώς, ότι προσπάθεια και να έκανα έπεφτε στο κενό , μερικές φόρες με κάποιες διατροφές χάρηκα γιατί νόμισα ότι θα μπορέσω να λύσω το πρόβλημα ,γιατί είχα καλή απώλεια χωρίς να ζορίζομαι και μπορούσα να τηρήσω το πρόγραμμα μήνες χωρίς να κλέβω , αλλά μόλις έχανα αρκετά κιλά ξαφνικά έπεφτα πάλη στην κατανάλωση παχυντικών φαγητών σε μεγάλες ποσότητες , και τα κιλά επέστρεφαν
Δε είμαι λάτρης των γλυκών σπάνια τρώω και μονό αν βρεθούν μπροστά μου τα τρώω ,και όχι πολλά γιατί με λιγώνουν, δε τρώω όλη τη μέρα ,2-3 γεύματα κάνω αλλά με μεγάλες ποσότητες
Αλμυρά τρώω πολλά , σουβλάκια, πατάτες τηγανιτές ,μακαρονάδες, πίτσες πιο σπάνια.
Και τυρόπιτες λουκανοπιτες κλπ τέτοια ωραία !
40+ είμαι πλέον και βλέποντας ότι δε μπόρεσα επί σειρά ετών με ότι και αν δοκίμασα να καταφέρω να μειώσω το βάρος μου, και επίσης ότι πλέον αν αφεθώ έστω και λίγο τα κιλά ανεβαίνουν για πλάκα , αποφάσισα να ψάξω για βαριατρικό χειρουργείο να βρω ποιο ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωση μου. για να μπορέσω να τα καταφέρω.
Καλή δύναμη εύχομαι σε όσους προσπαθούν με διατροφή δίαιτα η με άλλους τρόπους και πιο πολύ ακόμη (κουράγιο και επιμονή) που χρειάζεται συνέχεια .
faidra7 νομίζω πως περιέγραψες πολύ σωστά τη νοοτροπία που έχουμε όσον αφορά την προσπάθειά μας για την απώλεια των κιλών μας. Πιστεύουμε πως το παν είναι να χάσουμε τα κιλά μας και μετά επιτέλους θα μπορέσουμε να κάνουμε (και να φάμε) ό,τι θέλουμε. Δεν είναι καθόλου έτσι! Δεν μπορεί η επιβράβευσή μας που δεν φάγαμε να είναι το φαγητό!
Πιστεύω πως πρέπει να πάρουμε απόφαση πως ο μόνος τρόπος να διατηρήσουμε την απώλεια είναι το μέτρο στο φαγητό και η συνέπεια στην άσκηση. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς ως αδύνατους που μπορούν να φάνε ό,τι θέλουν μια μέρα και να προσέξουν την επόμενη. Σαφέστατα θα γίνει κι αυτό αλλά δε θα πρέπει να είναι η αρχή μας!
..Κάτι που το έχω σκεφτεί αρκετές φορές και τα λόγια της χριστιάνας μου το ξαναθύμισαν, μια από τις μεγαλύτερες παγίδες που στήνουμε στον ευατό μας και πέφτουμε μέσα...η δικαιολόγηση του βάρους με φράσεις όπως: χάνω δύσκολα και αποτυχαίνω να συντηρήσω το χαμένο βάρος γιατί είμαι άτυχος/η, απλά έτσι είμαι, γεννήθηκα υπέρβαρος/η, έχω χαμηλό μεταβολισμό, η μητέρα μου ήταν χοντρή άρα πρέπει να φταίνε τα γονίδια μου, εγώ δεν έχω ισχυρή δύναμη θέλησης....
Όταν πιστεύουμε ότι είμαστε υπέρβαροι ότι και να κάνουμε μήπως ουσιαστικά αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα της υπερφαγίας? Μήπως αποφεύγουμε να σκεφτούμε την υπερβολική ποσότητα και την χαμηλή θρεπτική αξία των τροφών που επιλέγουμε?
Προσωπικά πιστεύω ότι το να κατηγορούμε την κακή μας τύχη και να πετάμε κάτω την πετσέτα είναι και αυτός ένας ακόμη τρόπος με τον οποίο διαλέγουμε να "ξεγελάσουμε"¨τον ευατό μας ώστε να πιστέψει ότι δεν έχει επιλογή.
Φυσικά δε διαφωνώ ότι τα γονίδια μας υποδεικνύουν σε ποιό τμήμα του σώματος μας αποθηκεύεται το περισσότερο λίπος, αλλά πιστεύω επίσης ότι τα γονίδια μας δεν ελέγχουν τις διατροφικές μας επιλογές και συνεπώς δεν έχουν τον τελευταίο λόγο στο πόσο βάρος κουβαλάμε. Το ίδιο ισχύει πιστεύω και για τις περιπτώσεις όπου στρεφόμαστε στο φαγητό για συναισθηματική βοήθεια όπως ανέφερε η χριστιάνα. Μπορεί κάποιοι από εμάς να έχουν μια γεννετική προδιάθεση (προσοχή λέω προδιάθεση και όχι μη αναστρέψιμη τάση) προς το φαγητό και άλλες μορφές εθισμού, ...ωστόσο πάντα έχουμε την επιλογή του αν θα ενισχύσουμε ή όχι την εθιστική μας συμπεριφορά προς οτιδήποτε.
Τέλος, έχω γνωρίσει και πολλά άτομα που ανατράφηκαν έτσι ώστε να χρησιμοποιούν το φαγητό είτε σαν επιβράβευση, είτε σαν συναισθηματικές πατερίτσες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη εδώ και τώρα! Δεν είμαστε πια μόνο όσα μας έμαθαν οι άλλοι, υπάρχουν και τόσα πράγματα που μάθαμε μόνοι μας.
Και ξαναγυρνώ στο ίδιο concept του να παίρνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας. 'Οταν αποφεύγουμε να πάρουμε την ευθύνη, κάτι άλλο αυτόματα θα θεωρηθεί υπεύθυνο και γινόμαστε έτσι εύκολα θύματα του. Σαν θύματα δε μένει παρά να παραπονιόμαστε: φταίει το σώμα μου, φταίνε τα γονίδια μου, φταίνε τα συναισθήματα μου, φταίει ο σύντροφός μου, φταίνε οι γονείς μου, φταίει ο εθισμός μου...μέχρι και ότι φταίει ο Θεός που μας έδωσε τη διατροφική διαταραχή έχω διαβάσει εδώ!
Με αυτό τον τρόπο αντί να λύνουμε το πρόβλημα το αφήνουμε να διαιωνίζεται, κατηγορούμε διάφορους άλλους και διάφορες καταστάσεις αντί να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ο δικός μας δισταγμός προς την αλλαγή που μας κρατάει πίσω.
Τ
ίποτα δεν αλλάζει αν δεν το κάνουμε εμείς να αλλάξει. Κανείς δεν θα έρθει να μας λύσει το πρόβλημα, να μας απαλλάξει από την "ατυχία". Και τι θα γίνει λοιπόν? Θα μείνουμε θύματα του ίδιου μας του ευατού?
Είναι λάθος για μένα να κατηγορούμε το σώμα μας και την τύχη μας. Είναι το μυαλό που ικανοποιείται όταν "τα'ί'ζουμε" την επιθυμία μας για υπερφαγία και είναι το μυαλό μας που αντιδράει όταν αρνούμαστε να το κάνουμε. Το μυαλό μπορεί να χρησιμοποιεί το σώμα σαν όχημα, αλλά είναι το μυαλό που κάθεται στη θέση του οδηγού.
:thumbup::thumbup::thumbup:Πραγματικα μου εχει κανει και μενα τρομερη εντυπωση ποσο θιγονται ορισμενα ατομα για τη διαιτα Ατκινς κ τα χειρουργεια!!Σαν να προσπαθουν να πεισουν τους ιδιους τους εαυτους τους οτι ειναι σωστο δεν μπορει!!!Μου θυμιζει κατι οπαδους της ΕΣΣΔ που ενω ειχε πεσει το καθεστως αρνιονταν να το πιστεψουν!Quote:
Originally posted by filipparas
Έχουμε καταντήσει σ'αυτή τη χώρα να γινόμαστε οπαδοί χωρίς λόγο... μόνο σ'αυτό το φόρουμ έχω βρει οπαδούς των χειρουργείων που αν αναφέρει κάποιος κάτι κακό θίγονται, οπαδούς του ʼτκινς που αν πεις οτι είναι ανθυγιεινός θίγονται κλπ και ξέρω γω τι άλλο...
Όλοι τον ίδιο στόχο έχουμε, να χάσουμε κιλά. Εδώ πάμε λίγο πιο πέρα, τα χάσαμε με κάποιο τρόπο, οποιοδήποτε τρόπο. Πως θα τα διατηρήσουμε μακροπρόθεσμα; Και μακριπρόθεσμα σδε σημαίνει 2 μήνες,δε σημαίνει 2 χρόνια, σημαίνει για πάντα. Και είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, πιο δύσκολο από το να τα χάσουμε...
Φαιδρα πολυ σωστα οσα λες!Μου θυμισες
Φταιει το κακο το ριζικο μας
Φταιει ο Θεος που μας μισει
Φταιει το κεφαλι το ξερο μας
Φταιει πρωτα απολα το κρασι!
Ποιος φταιει ποιος φταιει κανενα στομα
δεν τοβρε και δεν τοπε ακομα.:rolleyes:
φαιδρα :thumbup::thumbup::thumbup: ετσι ακριβως ειναι!
Εγώ πάλι είμαι υπέρμαχος της αλλάγής τρόπου ζωής! Κατι που ποτέ μου δεν μπόρεσα να κάνω παρα τις τρεις απώλεις άνω των 25 - 30 κιλών που έχω κάνει στο παρελθόν( Πολλές φορές με εμέτους και όχι καποια απολυτη δίαιτα!). Η ψυχολογία μου έχει αγγίξει πατωμα και όπως έχω ξαναπεί βαρέθηκα να είμαι κουρασμένη συνέχεια!!! Η βαριατρική για μένα είναι ένα τελευταίο βήμα για να μπω στο μονοπάτι της αλλαγής που δεν κατάφερα τόσα χρόνια στη ζωή μου. Κι επειδή αν και μόλις 22 μέρες χειρουργημένη και έχω καποιες ζήλειες που με προβληματίζουν, διαπιστώνω πως αφού δεν πεινάω είναι και πιο εύκολο να τις ξεπερνάω. Δεν ξέρωαν θα συνεχιστεί αυτό, πάντως το παλεύω και θα το παλεύω μέχρι να το καταφέρω. Ναι θα πάω γυμναστήριο και ναι θα αλλάξω τρόπο σκέψης με το φαγητό.!
Δεν είμαι υπέρμαχος των επεμβάσεων ντε και καλά. Πιστεύω οτι πολλοί μπορουν να τακαταφέρουν και χωρίς αυτά!! Παίζουν ρόλο και οι διαφορες συγκυρίες στη ζωή μας για να αλλάξουμε τρόπο διατροφής:πχ αν ο άντρας μου ήταν υπέρμαχος της υγιεινής διατροφής και δεν γκρίνιαζε για τα φασολάκια ή τα όσπρια που μαγειρεύω θα είχα κι εγω διαφορετικά συνηθει πλέον;
Εγώ την επέμβαση τη βλέπω σαν το μπαστούνι που θα στηριχτώ για να μην πέσω κατά τη διάρκει της προπόνησης!
Για ΄λλον το μπαστούνι του μπορεί να είναι το γυμναστήριο για άλλον οι φίλοι του κλπ κλπ.
Καλή δύναμη σε ΄΄ολους ότι κι αν κάνετε! Με διαρκή αποτελέσματα!!!