ΜΑΤΖΙΑ μπορει να σου φανει παραδοξο αυτο που θα σου πω αλλα ακομα κι αν καποιος δεν εχει λυσει το προβλημα του,μπορει να βοηθησει καποιον με το ιδιο προβλημα.Μην κρινεις τον εαυτο σου τοσο αυστηρα!
Printable View
ΜΑΤΖΙΑ μπορει να σου φανει παραδοξο αυτο που θα σου πω αλλα ακομα κι αν καποιος δεν εχει λυσει το προβλημα του,μπορει να βοηθησει καποιον με το ιδιο προβλημα.Μην κρινεις τον εαυτο σου τοσο αυστηρα!
Ισως lessing....Ειναι κατι που το διαπραγματευομαι με τον εαυτο μου και το δουλευω...μαθαινω μεσα απο μενα και ως γνωστον η βιωματικη εμπειρια μπορει να φανει χρησιμη στις περιπτωσεις αλλων.........Quote:
Originally posted by lessing
ΜΑΤΖΙΑ μπορει να σου φανει παραδοξο αυτο που θα σου πω αλλα ακομα κι αν καποιος δεν εχει λυσει το προβλημα του,μπορει να βοηθησει καποιον με το ιδιο προβλημα.Μην κρινεις τον εαυτο σου τοσο αυστηρα!
συμφωνω!Quote:
Originally posted by lessing
ΜΑΤΖΙΑ μπορει να σου φανει παραδοξο αυτο που θα σου πω αλλα ακομα κι αν καποιος δεν εχει λυσει το προβλημα του,μπορει να βοηθησει καποιον με το ιδιο προβλημα.Μην κρινεις τον εαυτο σου τοσο αυστηρα!
Το εχω δει με φιλη μου να συμβαινει.Ειναι ψυχολογος εχει θεμα στο προσωπικο ερωτικο κ.λ.π.αλλα δινει περιφημες συμβουλες κ εχει βοηθησει ατομα με το ιδιο με το δικο της προβλημα:cool2:.Περιεργο αλλα αληθες.
για μενα ειναι σημαντικο να ειναι αποστασιοποιημενος, δεν θελω καποιον μεσα στο προβλημα μου αλλα ενα παρατηρητη!
Καλησπέρα.
Κάποτε μιλώντας με την ψυχολόγο μου για μία φίλη που προσπαθούσα να της δείξω το σωστό και δεν το έβλεπε, μου είπε ότι δεν μπορείς να σώσεις αυτόν που δε θέλει να σωθεί. Με τον καιρό ανακάλυψα ότι αυτό πάνω μου είχε απόλυτη εφαρμογή.
Ότι και αν έκανε ο οποιοσδήποτε, συμπεριλαμβανομένης της ψυχολόγου μου, εγώ δεν ήθελα ακόμα να σωθώ. Οπότε δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Μπορούσε όμως η συγκεκριμένη να με αφυπνίσει. Και σιγά σιγά, διότι είναι πολύ βαθύ το πηγάδι το έκανε.
Καταρχάς πρέπει να πας στον ψυχολόγο έχοντας αποδεχτεί ότι έχεις κάποιο πρόβλημα, ότι δεν ξέρεις ποιο είναι και ότι θες βοήθεια. Χρειάζεται πολύς χρόνος και δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Ούτε περιθώρια χρονικά ίδια για όλους, γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Κανείς δε σου εγγυάται ότι σε 5 μήνες θα είσαι καλά, γιατί απλούστατα αν εσύ δε θες, δε πα να κουρεύεται ο ψυχολόγος.
Το βασικό με τον ψυχολόγο είναι να έχεις χημεία μαζί του. Να μπορείς να του μιλήσεις. Δες το όπως κάθε άλλη σχέση. Ούτε και γι? αυτό υπάρχουν μαγικές συνταγές. Να είναι έτσι, να μην κάνει το άλλο. Τίποτα. Μπαίνεις μέσα, μιλάς και από εκεί και μετά εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου.
Και να ξέρεις ότι δεν είναι εκεί ούτε για να σου δώσει λύσεις, ούτε για να σου υποδείξει. Τίποτα. Απλώς για να σου κάνει τις σωστές ερωτήσεις. Τις απαντήσεις τις βρίσκει ο καθένας μόνος του. Δικός του είναι ο δρόμος. Ο ψυχολόγος απλώς για λίγο καιρό σου κρατάει το χέρι. Για να σε κάνει έτοιμο να διαλέγεις μόνος σου το σωστό για σένα. Τώρα ποιο είναι αυτό εσύ θα το κρίνεις.
Δώσε χρόνο και σε αυτόν/αυτήν και σε εσένα. Διότι είναι μακρύς ο δρόμος. Και επίπονος. Το να έρχεσαι αντιμέτωπος με αλήθειες που δεν ήθελες να δεις χρόνια δεν είναι εύκολο. Το να τις λες και σε κάποιον άλλο ακόμα δυσκολότερο. Τον πρώτο καιρό της ψυχοθεραπείας μου έγινα ακόμα χειρότερα. Και ήταν απόλυτα κατανοητό. Τι θα έκανε η γυναίκα. Θα μου πατούσε το κουμπί να γίνω καλά???????? Όχι βέβαια. Και όσο έβλεπα και διαπίστωνα συναισθήματα, αντιδράσεις κλπ, τόσο χειροτέρευα. Και επειδή διάβασα παραπάνω για το παρελθόν. Είναι απαραίτητο να μιλήσεις για το παρελθόν. Αυτό σε έκανε τον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Και το κουβαλάς θες δε θες. Ενίοτε το σέρνεις κιόλας. Με τον καιρό και όταν άρχισα να βλέπω πιο καθαρά διαπίστωνα ότι κάθε μου πράξη είχε τα ελατήριά της στο παρελθόν.
Μιλώντας παλιότερα σε άλλο topic ανέφερα ότι τα χρήματα που έδωσα για την ψυχοθεραπεία είναι τα καλύτερα που ξόδεψα για τον εαυτό μου σε όλη μου τη ζωή. Και πιστέψτε με έχω ξοδέψει πολλά. (διαιτολόγοι, γιατροί, γυμναστήρια, ινστιτούτα, ματζούνια, κουβέρτες, ηλεκτροθεραπείες κλπ κλπ κλπ).
Το πρόβλημά μου σαφέστατα δεν ήταν ότι έτρωγα πολύ. Αυτό ήταν απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Γιατί το αποτέλεσμα αυτού του ?..εθισμού, να τον πω, φαινόταν. Δεν κρύβονται εύκολα 113 κιλά. ʼλλα ήταν τα ζόρια. Και μου πήρε πολύ χρόνο για να καταλάβω τους μηχανισμούς μου. Αυτούς που χρησιμοποιούσα για να κρύβω και να κρύβομαι. Από τους άλλους και από εμένα.
Αναφορικά με εμένα τώρα, ύστερα από ενάμιση χρόνο ψυχοθεραπείας και χωρίς να μπορώ να εντοπίσω τη στιγμή, το κλικ, μπορώ να πω ότι ξύπνησα ένα πρωί και είχα επιτέλους χορτάσει. Από τότε πάνε περίπου 5 μήνες. Δεν κάνω δίαιτα(έκανα 17 χρόνια, φτάνουν) δεν χρησιμοποιώ καν τη λέξη. Τρώω τα πάντα ώσπου να χορτάσω και με αγαπάω λίγο περισσότερο. Έχω χάσει περίπου 15 ? 16 κιλά και όταν ξυπνάω το πρωί μετράω τη μέρα. Τίποτα άλλο. Δε βάζω στόχους χρονικούς. Λέω όμως ότι όταν πιάσω τα 95 θα πετάξω κάποια ρούχα και θα τρέχω καμιά διακοσαριά μέτρα παραπάνω. Τόσο μπορώ.
Μια μέρα τη φορά. 10 μέτρα παραπάνω. Μια αλλαγή συνήθειας και τρόπου ζωής το μήνα.
Αυτά. Και να είμαι καλά. Και να με αγαπάω. Εγώ. Εμένα.
Υ.Γ.εννοείται ότι ακόμα κάνω θεραπεία. και έχω πισωγυρίσματα. και κάνω κρίσεις υπερφαγίας. τίποτα δεν αλλάζει σε μια στιγμή. Θέλει κόπο και χρόνο.
+1
+1 και από 'μένα :wink2: