Σχέση με τον πατέρα

Ο άνθρωπος αυτος λοιπον, ζει μονος σήμερα, με τον ιδιο απλοικο χαρακτήρα, την ίδια ήπια ιδιοσυγκρασία, την ειρωνική διακριτικότητα. Δεν μου τηλεφωνεί παρα μόνο εαν τον πάρω εγώ -για να μην ενοχλήσει όταν ειμαι σπιτι και ακουει η μαμα-. Αυτος ηταν ενας κωδικας μεταξύ μας για την περιοδο του διαζυγίου κατα την οποια η μητερα μου με την απλη αναφορα του ονόματός του είχε περιεργα ξεσπασματα [/quote]Το οτι δεν τηλεφωνει για να μην εχει ξεσπασματα η μαμα σου κ για να ΜΗΝ στενοχωρηθεις ΕΣΥ καθολου δεν μου κανει αδιαφορια

Απλά με εξοργίζει το εξής: όλη μου τη ζωη, ηταν απαθης. Ηταν εκει για τους επαινους, τα αριστεια, τις επιτυχιες. Αλλά το διαβασμα, τη διαπαιδαγωγηση το μεγαλωμα το ειχαν αναλαβει άλλοι. [/quote]Ενας ανθρωπος απαθης η αδιαφορος δεν ερχεται ουτε στους επαινους ουτε στα αριστεια,δεν παει πουθενα!Το μεγαλωμα που λες οτι το ειχαν αναλαβει αλλοι υπαρχει η συνηθισμενη περιπτωση επειδη η μητερα σου ειναι πιο ισχυρη προσωπικοτητα να υπερλειτουργουσε κ να μην τον ΑΦΗΝΕ να το κανει;(και ταυτοχρονα να τσαντιζοταν με την ηπιοτητα του εξ ου κ τα ξεσπασματα της που αναφερες;)Μη ξεχνας οτι ειχε 2 γυναικες απεναντι του:μαμα κ γιαγια

σαν προσωπικότητα στη ζωη μου είναι ανυπαρκτος [/quote]Μια προσωπικοτητα ντροπαλη μαζεμενη κ ηπια φανταζει ''ανυπαρκτη''μπροστα σε μια ισχυρη οπως νομιζω οτι ειναι της μαμας σου.Και νομιζω οτι ισως εσυ εχεις επηρρεαστει λιγακι απο τη μητερα σου στο πως τον βλεπεις

Και το λεω αυτό γιατί η απάντησή του ΠΑΝΤΑ είναι: δεν ξερω κουκλα μου. ό,τι νομιζεις καλυτερο για σένα. ο μπαμπακας δεν έχει τιποτα άλλο στη ζωη του απο σενα και θέλει το καλό σου. Πάντα ετσι. [/quote]Και το τελευταιο:Καλη μου VICKYBEE αυτο τα λεει ολα!Αυτο δεν ειναι αδιαφορια ειναι ΑΓΑΠΗ.Απλως εχει προβλημα να την εκφρασει με τον τροπο που εσυ θα ειχες αναγκη.

Πιθανη παρακινδυνευμενη ερμηνεια:Η μαμα σου παντρευεται το μπαμπα σου αισθανομενη καλα με τον ηπιο απλο χαρακτηρα του.Στην πορεια η μητερα σου μια δυναμικη γυναικα,βλεπει τις προσδοκιες της απο το γαμο να γκρεμιζονται απογοητευεται κ θυμωνει απο την υποχωρητικοτητα του.Ο θυμος της τον κανει να μαζευεται πιο πολυ κ να μην περνει πρωτοβουλιες φοβουμενος ξεσπασματα κ τα αφηνει ολα στα χερια της μαμας κ της γιαγιας φοβουμενος τη συγκρουση.Οσο αυτος υποχωρει τοσο αυτη θυμωνει.Και στη μεση ολων αυτων εισαι εσυ.Ποιος φταιει;ΚΑΝΕΙΣ.Ειναι θεμα ιδιοσυγκρασιας.Και οι 2 γονεις σου σε αγαπανε κ ενδιαφερονται με διαφορετικο τροπο.

και εμενα ο πατερας μου ειναι επικριτικος. Οχι μονο οσον αφοραα τα κιλα....απο τη μια με νευριαζει και απο την αλλη εχω μαθει ΔΥΣΤΥΧΩΣ να θελω να τον εχαριστω και ετσι μου δινει ενα κινητρο......:puzzled:

τον τελευταιο 1 μιση μηνα συκγατοικω παλι με τους γονεις μου....
ηθελα να μοιραστω μαζι σας κατι που με προβληματιζει πολυ....
2 βδομαδες πριν μαθω οτι θα μεινω παλι στο πατρικο μου ειχα αρχισει διαιτα. φοβομουν μηπως με την επιστροφη μου τη χαλασω. τελικα αυτο δεν εγινε και συνεχιζω κανονικα εχοντας χασει ηδη 10 κιλα. οπως καταλαβαινεται νιωθω πολυ καλα μ αυτο. η μητερα μου χαρηκε με την προσπαθεια μου και βοηθαει οσο μπορει.τι κανει δλδ? φροντιζει να υπαρχουν παντα υγειινα τροφιμα για μενα (φρουτα,γιαουρτι,δημητριακ� � και τα αγορασαν ολα αυτα μονο για μενα γιατι οι ιδιοι δεν τα τρωνε) και μαγειρευει οσο πιο υγειινα μπορει.
στον αντιποδα ομως βρισκεται ο πατερας μου.η πρωτη του αντιδραση ηταν οτι δεν θα καταφερω τιποτα γιατι ειμαι απλα χοντρη. και γιατι να συμβιβαστει να τρωει κι αυτος υγεεινα, αφου ειναι δωρο αδωρο η προσπαθεια...
να πω εδω οτι ο πατερας μου ειναι τουλαχιστον 150 κιλα με υψος 165 και 65 χρονων. λογω του βαρους του δεν μπορει πλεον να περπατησει πανω απο 100 μετρα. κανει τα παντα με το αμαξι,οχι βεβαια οτι κανει και πολλα πραγματα.
οταν πια ειδε οτι εχασα κιλα, πραγμα που δεν πιστευε ποτε οτι θα συμβει ειπε οτι θα προσεξει τη διατροφη του κι αυτος. χαρηκα παρα πολυ γιατι δεν μπορω να τον βλεπω να σακατευει τη ζωη του με το βαρος του.
ομως τελικα εκανε το αντιθετο. απαιτησε απο τη μαμα μου να του μαγειρευει αλλο φαγητο και πλεον πιεζει κι εμενα να τρωω απο αυτο. εγω δεν του κανω το χατηρι κι αν δεν υπαρχει τπτ που να μπορω να φαω, αρκουμαι σε σαλατα.με ρωταει '' τι θες να φας αυριο'' του λεω ''ψαρι βραστο'' και παει και φερνει κατσικι. και η δικαιολογια του ειναι μονιμως οτι τα δικα μου ειναι ακριβα. ομως δεν ισχυει κατι τετοιο γιατι και οσα ψωνιζει για αυτον ακριβα ειναι, δεν ειναι οτι παει και περνει οτι πιο οικονομικο βρει. περνει μονο οτι του αρεσει και εχει πολλα λιπαρα.
μου δινει την εντυπωση οτι τον ενοχλει που καταφερνω να χανω κιλα ενω εκεινος οχι.
γιατι σαμποταρει ετσι την προσπαθεια μου?
και γιατι δεν νοιαζεται καθολου για την υγεια του,ωστε να προσεξει λιγο?
ποια αναγκη του καλυπτει το φαγητο?? αν και εχω υπαρξει κι εγω παχυσαρκη, τον πατερα μου δεν μπορω να τον καταλαβω καθολου.....

οποιος μπορει να τον καταλαβει, ας μου πει τι να κανω για να τον βοηθησω...
και πως να αντιδρω στις συνεχεις πιεσεις του να σπασω τη διαιτα μου...

συγνωμη για την μακτυγορια

τι ωραίο θεμα!! και τι μου θυμισες τωρα.. πριν μερικά χρόνια που ζουσε ο πατερας μου, επειδή παντα ημουν αδυνατη σχετικά μου ελεγε " Είσαι ενας πεινασμένος ανθρωπος, φαε λίγο να συνελθεις", με ενοχλούσε αφανταστα, δεν ηθελα να κρινουν αυτό το θεμα.. ολο κατι τετοια σχολια εκανε.. και τωρα που δεν ζει και μου λείπει παρα πολυ..λεω συχνα, μακαρι να ηταν εδω και ας γκρινιαζε όσο ηθελε..
πιστευω ότι οι γονείς παντα θελουν το καλο των παιδιών και το θεμα με τα κιλά για καλό το λενε, όμως ο τρόπος αυτός που βρίσκουν να το πουν δεν ειναι και ο καλύτερος

Μις Ζάρα,όσο μπορείς φόρα τις παροπίδες και τις ωτασπίδες σου κι εστίασε σ'αυτό που αποφάσισες να ολοκληρώσεις.
Σίγουρα δεν έχεις τις ευνοϊκότερες συνθήκες του πρόσφατου παρελθόντος,όταν ζούσες μόνη σου,αλλά αφού
τα κατάφερες στο δύσκολο αρχικό μεταβατικό διάστημα είμαι σίγουρη πως είσαι σε θέση μ'επιτυχία να συνεχίσεις!

Αναφορικά με τον πατέρα σου μόνο κάποιες εντυπώσεις μπορούμε εμείς να έχουμε.Τα γιατί και τα πώς του ίσως κι ο ίδιος
να τα αγνοεί.Πάντως αν έχει περιορίσει τόσο τη ζωή του ώστε η μόνη απόλαυση που παίρνει να πηγάζει από το φαγητό
δεν είναι άξιο απορίας γιατί προτιμά το λιπαρό κατσικάκι από το νερόβραστο ψαράκι.Καθιστική ζωή,τηλεόραση και
παχυντικές τροφές είναι ένας συνδυασμός που δύσκολα σπάει χωρίς κάποια ισχυρή κινητήρια δύναμη.Κι αν αναρρωτιέσαι
γιατί η υγεία ενός μεγάλου σε ηλικία ανθρώπου δεν είναι ικανή κινητήρια δύναμη,προφανώς ακόμα δεν του χτύπησαν
καμπανάκια(αν και δυστυχώς ορισμένες φορές εκείνα χτυπούν κι εμείς επιμένουμε να εμμένουμε στις καταστροφικές
μας πρακτικές).Σε σχέση με τα δικά σου τώρα,δεν μπορώ να φανταστώ πως δε χαίρεται κι εκείνος όπως η μαμά σου.
Ίσως κάνει προβολή τα δικά του και δυσκολεύεται να το διαχειριστεί,ίσως είναι εγωιστής και ζορίζεται να το εξωτερικεύσει,
ίσως βολεύεται να πιστεύει πως είναι κάτι το ανέφικτο ώστε να μη χρειαστεί να προσπαθήσει κι ο ίδιος,ίσως αν λυθεί
το δικό σου θέμα με το επιπλέον βάρος(που φαντάζομαι ως νέα κοπέλα είναι κάτι που "χαίρει" συχνών αναφορών)
θα απομείνει κάτω από το φακό της προσοχής μόνο το δικό του,ίσως έχει χίλες δυό άλλες έγνοιες ο άνθρωπος,
λόγους να μην έχει αυτοπεποίθηση για να είναι σε θέση να ενισχύσει κι αυτήν του παιδιού του...Χίλια ίσως...
Πάντως κανείς δεν μπορεί να βοηθηθεί αν δεν το θέλει.Πόσο περισσότερο αν επιλέγει να εμμένει στα βολικά κι οικεία...
Προσπάθησε να του μιλήσεις.Να του εξηγήσεις πώς σε κάνει να νιώθεις η συμπεριφορά του,τι χρειάζεσαι από εκείνον,βοήθησε τον
να σε βοηθήσει.Επίσης δείξε του πόσο τον αγαπάς και τον νοιάζεσαι.Δείξε του πως είσαι κι εσύ εκεί για κείνον!ʼσε τον
να σε καθοδηγήσει τι είδους στήριξη νιώθει κι εκείνος να χρειάζεται από σας.Να σας νιώσει δίπλα του κι όχι απέναντι του στο θέμα αυτό.

Είναι κι αργά τώρα,είμαι κι άυπνη από χθες...Θα το ξαναπιάσουμε με καθαρότερο κεφάλι το θέμα...
Ίσως ωστόσο κάτι να σου κάνει νόημα...Φιλάκια και όνειρα γλυκά!

Magdalena,λυπάμαι για την πολύ σημαντική σου απώλεια!
Δεν ξέρω κατά πόσο οι αναμνήσεις γεμίζουν κάπως το κενό,
σίγουρα η ανάγκη επιβίωσης βρίσκει αναπόφευκτα και πάλι ισορροπία...
Στη σκέψη μου ο μπαμπάκας σου είναι πλέον ο φύλακας άγγελος σου,
που δεν γκρινιάζει αλλά σε προστατεύει και σε καθοδηγεί στα καλύτερα σου!
Και επίσης ζει μέσα σου,στα κύτταρα,που σου κληροδότησε κι όλα τα μοναδικά
που σε δίδαξε με τ'ολοζώντανο παράδειγμα του.Σε καμία περίπτωση δεν είναι το ίδιο,το ξέρω...

Nadine, ειλικρινά σε ευχαριστώ πολύ για τα υπεροχα λόγια σου που αμεσως με αγγιξαν.. αυτό και εγω το πιστεψα ότι από εκει που ειναι με βοηθαει και με προστατευει.. δεν ειναι το ιδιο όπως πολύ σωστα λές όμως σκεφτομαι ότι υπαρχουν και χειρότερα, εγω εζησα και λίγα χρόνια με τον πατερα μου,αλλοι ανθρωποι δεν προλαβαν να γνωρισουν τους γονεις τους καλα καλα

Και παλι σε ευχαριστω πολύ!!!

Quote:

---

Originally posted by Vicky_bee
Αααα! ναι...περσι έγινε αυτο...
" Κλάψε κουκλα μου. Ο μπαμπακούλης για το καλό σου τα λέει. Τώρα σου κακοφαινεται αλλά οταν γίνεις ΛΕΠΤΗ...θα γελάς"
και το απιστευτο που ειναι φρεσκο φρεσκο. Επειδη χάνω καποια κιλά και τώρα είμαι στα 81 αλλα ξέχασα το τικερακι...
του το ειπα και λεει
"εισαι και νταρντανα. -η αληθεια ειναι οτι εχω σωμα κλεψυδρα- ποτε δε θα εισαι σαν αυτες τις ΛΕΠΤΟΥΛΕΣ!"
επρεπε να τον ακουγες με τι πονο το ειπε...

---

Tί να πώ τώρα; Τί να πώ; Οκ, οι γονείς όντως πάντα θέλουνε το καλό μας, δε λέω , αλλά αυτές οι συμπεριφορές μου φαίνονται κάπως ... Τί να πώ. Ας τον να λέει, κουκλα μου. Ενας άνθρωπος που θέλει το καλό σου δε σου γ.... την ψυχολογία έτσι... Είναι λάθος και μάλλον κακία βγάζει, για μένα , παρά ενδιαφέρον. Ξεπέρασέ το. Και, για να ξέρεις, δυστυχώς στο μέλλον θα αναγκαστείς να προστιβείς με τον μπαμά σου για πιο σοβαρά θέατα . Οπότε μην τον παίρνεις και τόσο στα σοβαρά. :-) Να είσαι καλά και χαρούμενη, κι όταν αποφασίσεις να χάσεις τα κιλά σου να το κάνεις για σένα!!

Φιλάκια!!

:-)