Μετά απο 8 μήνες αποφάσισα να κάνω ενα ''update''
Αυτή τη στιγμή ειμαι στο σπίτι των γονιών μου λόγω Χριστουγέννων,πλέον ζυγίζω 41 κιλά (ύψος 1.60) και προσπαθώ να τα διατηρήσω μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι μου μετά τις διακοπές ώστε να φτάσω τα 39-40.
ʼκουσα τις συμβουλές των περισσότερων και πήγα σε ψυχολόγο.Δεν ήταν ειδικευμένη στις ΔΠΤ, αλλά με διαβεβαίωσε πως στο παρελθόν έχει ''δουλέψει'' πάνω σ' αυτό το θέμα και ότι έχει βοηθήσει κόσμο.Ήταν γλυκήτατη, ευγενέστατη, και την πρώτη φορά που μίλησα μαζί της ένιωσα καλύτερα, είχα κάποιες ελπίδες. Όσο περνούσε ο καιρός όμως, ένιωθα χειρότερα. Με ρωτούσε κάθε φορά πόσα κιλά είμαι και το γεγονός αυτό με άγχωνε όλο και περισσότερο. Δεν ήθελα πλέον να της πώ την αλήθεια, ένιωθα ντροπή αν εβαζα πχ μισό κιλό, και της έλεγα συνέχεια ψέματα οτι δεν ζυγίζομαι πλεον γιατί μου φαινόταν πιεστική η όλη κατάσταση. Οι ερωτήσεις που μου έθετε ήταν κάθε φορά οι ίδιες και οι ίδιες, και το μόνο που έκανε ήταν απλώς να άκουει την απάντησή μου, μου έλεγε ενα ''αχα'', και με κοιτούσε σαν χάνος.
Χωρίς να ενημερώσω το αγόρι μου που πίστευε σε μένα και χάρηκε αφάνταστα που ειχα αποφασίσει να μιλήσω στην ψυχολόγο, σκέφτηκα πως θα ειναι ''Καλύτερα να μιλάω στους τοίχους'' και δεν ξαναπήγα. Δεν ξανα-επικοινώνησα καν μαζί της, αν και μου έστειλε ενα mail συστύνωντάς μου έναν ψυχίατρο, ο οποίος παρεπιπτόντως είναι πανάκριβος και δεν έχω λεφτά γι αυτό..
Απογοητέυτηκα τόσο πολύ που το έριξα στο φαγητό, δεν έβγαινα απο το σπίτι και απομακρύνθηκα από όλους.Σιγά σιγά όμως, η απογοήτευση του ότι δεν θα γίνω καλά έγινε απογοήτευση του ότι είμαι πάλι χοντρή και έτσι ξανάρχισα τους εμετούς..
Πλεον το αγόρι μου δυστυχώς ή ευτυχώς έχει αποδεχτεί το ότι έχω πρόβλημα και ''είμαι ελεύθερη'' να κάνω εμετους όποτε θέλω λες και είναι κάτι φυσιολογικό.Έτσι κ αλλιώς, η μόνη επιλογή που του είχε μείνει αφού έμαθε ότι σταμάτησα να πηγαίνω στην ψυχολόγο, ήταν να το συνηθίσει.δεν μου είπε τίποτα,και δεν ξαναπροσπάθησε..
Απ'την μεριά μου νιώθω πολύ καλύτερα συγκριτικά με το όταν ήμουν 47 κιλά.Νιώθω πιο όμορφη, μπορώ πλεον και χαίρομαι να βγαίνω έξω, να πηγαίνω ταξίδια, γενικά ότι δεν απολάμβανα πριν, όσο ήμουν χοντρή.αν και ακόμα δεν είμαι απολύτως ευχαριστημένη με το σώμα μου..έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου..
wannabeskinny: έκανα εξετάσεις αίματος τον αύγουστο, είχα αναιμία και πολύυυ χαμηλή φερριτίνη, και αναγκάστηκα να ξεκινήσω χάπια για το σίδηρο. Δυστυχώς όμως εκανα εμετό κάθε μέρα γιατί έτρωγα τεράστιες ποσότητες φαγητού καθημερινά και όπως είναι λογικό έβλεπα πως έβγαινε και το χάπι, άλλες φορές δεν το έπαιρνα καθόλου γιατί ήξερα πως θα ''το βγάλω μετά'', άρα όπως καταλαβαίνεις είμαι ακόμα και τώρα στην ίδια κατάσταση με ζαλάδες κλπ...
Η abc είναι καταστροφή γιατί πρώτα απ όλα δεν μπορείς να την ακολουθήσεις χωρίς να μην περάσεις ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 3 φορές το όριο των θερμίδων.Την είχα ξαναρχίσει πριν 1-2 μήνες και κατέληξα να κάνω εμετό γιαούρτια και μήλα ''γιατι πέρασα το όριο κατα 50 θερμιδες''.Στην ουσία τρεφόμουν με τσίχλες, τσάι, καφέ και 2-3 μπισκότα την ημέρα.
μαρακι065: αυτό συνειδητοποίησα και εγώ. Δεν θα μπορέσω να είμαι ποτέ χαρούμενη ΚΑΙ υγιής στην ζωή μου. Με 1200 θερμίδες φτάνω 47-49 κιλά και απολύτως καταθλιπτική σε βαθμό που σκέφτομαι την αυτοκτονία. Μουτρωμένη, θυμωμένη με όλους και με όλα, κάνω απουσίες στο πανεπιστήμιο και γενικά ξυπνάω χώρις όρεξη να ζήσω. Τώρα τουλάχιστον έχω διαρκώς ένα χαμόγελο όσο χάνω κιλά και όσο μπορώ να κάνω εμετό.
Ciciliana: Όντως μου φαινόταν τα ίδια γιατί το λίπος ήταν λίπος. Τώρα βλέπω διαφορά και μου αρέσει. Δυστυχώς οπως είπα και πιο πάνω δεν μπορώ να τα διατηρήσω με φυσιολογικό τρόπο άρα δεν έχω άλλη επιλογή, είναι απλά τα πράγματα.
