φοβαμαι οτι θα μου κανω κακο

Ειδικά αν είσαι ασφαλισμένη μπορείς να βρεις άνετα κάποιον ψυχολόγο.. Και να μην είσαι απ' ότι ξέρω υπάρχουν κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης :)
Οσο για το να μην το μάθει κανείς, δεν είναι δυσκολο βρε Μαράκι μου..
Θεωρώ πως αυτά είναι δικαιολογίες προς τον εαυτό σου.. Μόλις τα ξεπεράσεις αυτά θα μπορέσεις να το αντιμετωπήσεις.
Εγώ δεν μπορούσα να πάω σε διατροφολόγο γτ ντρεπόμουν.. Αλλά πριν 3 χρόνια το πήρα απόφαση και πήγα..
Ισα ισα όταν αντιλαμβάνεσαι το πρόβλημα σου παίρνεις δύναμη και αυτοπεποίθηση και το αντιμετωπίζεις πολύ πιο εύκολα :)

πως μπορω να βρω αυτα τα κεντρα,και υπαρχουν οντως? δεν ξερω απο που να αρχισω....

Σε ποια πόλη είσαι; :)

θεσσαλονικη...αλλα σπουδαζω σε μια πολη μικρη πολη,χωριο δλδ και τωρα το καλοκαιρι μαλλον θα δουλευω παραλιακα με αλλα ατομα,πραγμα που το καθιστα ανεφικτο...

επισης να τονισω κατι ασχετο που μου ρθε ομως τωρα. το χειμωνα καταφερα για μια βδομαδα και κατι να περιορισω σχεδον εντελως τους εμετους, εκανα σωστη διατροφη,πηγαινα γυμναστηριο κ δεν επινα κ καπνιζα πολυ...

ενιωθα πολυ δυστυχισμενη.πολυ χειροτερα..ενιωθα οτι δε ζω! αληθεια...τωρα το συνειδητοποιησα

Και εγώ Θεσσαλονίκη μένω..
Μαρία μου αν δεν θέλεις να βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου δεν μπορεί να το κάνει κανείς άλλος..

http://www.pyxida.org.gr/guide_det.a...ria_forea_id=4

Εδώ έχει όλα τα κέντρα ψυχικής υγείας στη Θεσσαλονίκη..Αν θελήσιες μπορείς να το ψάξεις..
Τέσπα σε καληνυχτώ γτ με πήρε ο ξημέρωμα πάλι!χαχα

seyxaristw poly...kali ksekourash..!

Λοιπόν κορίτσια εγώ τώρα είμαι Αθήνα αλλά το καλοκαίρι θα το περάσω Θεσσαλονίκη. Είμαι σε πολύ καλό δρόμο αναφορικά με την ήττα της βουλιμίας. Δηλαδή τα καταφέρνω πολύ καλά μόνη μου πια με τη συνδρομή κάποιων πολύ αγαπημένων μου προσώπων. Εντούτοις η ενδοκρινολόγος μου όταν της ανάφερα τη χρόνια αρρώστια μου με τη βουλιμία, ήταν σαφής. Είναι απαραίτητο για την σωματική και ψυχολογική υγεία σου να το αντιμετωπίσεις. Με παρέπεμψε σε διατροφολόγο ο οποίος εξειδικεύεται στις διατροφικές διαταραχές. Μόλις πάω Θεσσαλονίκη θα την επισκεφτώ. Μπορεί οι κρίσεις να έχουν μειωθεί κατακόρυφα αλλά ακόμα ο "Εφιάλτης" μου χτυπάει συχνά την πόρτα. Είναι ο.τι θα μείνω και με τον φίλο μου το καλοκαίρι, θα πάω διακοπές...δε θα είμαι στο σπίτι μου, στην κουζίνα μου... να μαγειρεύω όπως θέλω, ο,τι θέλω. Αυτό φοβάμαι. Ελπίζω να τα καταφέρω. Θα είναι δοκιμασία.
Σας αγαπώ όλες και ας μην σας ξέρω...

Quote:

---

Originally posted by ShadowWave
Λοιπόν κορίτσια εγώ τώρα είμαι Αθήνα αλλά το καλοκαίρι θα το περάσω Θεσσαλονίκη. Είμαι σε πολύ καλό δρόμο αναφορικά με την ήττα της βουλιμίας. Δηλαδή τα καταφέρνω πολύ καλά μόνη μου πια με τη συνδρομή κάποιων πολύ αγαπημένων μου προσώπων. Εντούτοις η ενδοκρινολόγος μου όταν της ανάφερα τη χρόνια αρρώστια μου με τη βουλιμία, ήταν σαφής. Είναι απαραίτητο για την σωματική και ψυχολογική υγεία σου να το αντιμετωπίσεις. Με παρέπεμψε σε διατροφολόγο ο οποίος εξειδικεύεται στις διατροφικές διαταραχές. Μόλις πάω Θεσσαλονίκη θα την επισκεφτώ. Μπορεί οι κρίσεις να έχουν μειωθεί κατακόρυφα αλλά ακόμα ο "Εφιάλτης" μου χτυπάει συχνά την πόρτα. Είναι ο.τι θα μείνω και με τον φίλο μου το καλοκαίρι, θα πάω διακοπές...δε θα είμαι στο σπίτι μου, στην κουζίνα μου... να μαγειρεύω όπως θέλω, ο,τι θέλω. Αυτό φοβάμαι. Ελπίζω να τα καταφέρω. Θα είναι δοκιμασία.
Σας αγαπώ όλες και ας μην σας ξέρω...

---

Μην φοβάσαι. Να είσαι δυνατή και θα τα πας μια χαρά. Εφόσον αναγνωρίζεις την κατάσταση και το πρόβλημα, έχεις κάνει τη μισή διαδρομή!!! Σου εύχομαι τα καλύτερα. Καλή δύναμη

εγω παλι ειχα μια απιστευτα εφιαλτικη νυχτα... με τοση τροφη που εμεινε αναγκαστικα μεσα μου γιατι δεν εβγαινε,κοντεψα να πεθανω... δε κοιμηθηκα καθολου,βογκουσα,ιδρωνα μεχρι να ξημερωσει... και τωρα που δηθεν ειμαι καλυτερα, ειμαι λες και εχω φαει ενα διπλο μεσημεριανο.. εχει παραμορφωθει η κοιλια μου,συν δυο κιλα με τη μια... να τρωγα και τιποτα σπιτικο,να αντεχα τις τυψεις...

σε λιγο πρεπει να παω για φαγητο με τον φιλο μου.. το σκεφτομαι και εχω νευρα.. υπο αλλες σνθηκες θα ετρωγα ο,τι ηθελα, τωρα δε μπορω να φαω τιποτα...

νιωθω σαν εναν ναρκωμανη που τον κλεισαν στην απομονωση και δε μπορει να κανει τιποτα. αναγκαστικη απεξαρτηση δε γινεται, πρεπει να το θελει πρωτα ο ιδιος...

εγω νιωθω οτι εξαναγκαζομαι να λυσω το προβλημα μου εδω και τωρα..μονο που δεν ειμαι καθολου ετοιμη...

Κουκουτσάκι μου ευχαριστώ πολύ. Το ξέρω μπορώ να τα καταφέρω και θα το κάνω. Έχω πίστη στον εαυτό μου. Αλλά πρέπει να επαναμβάνω συνεχώς στον εαυτό μου τη φράση: ΜΗΝ ΚΥΝΗΓΑΣ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ!..Μέχρι να μου γίνει κτήμα. Που θα πάει θα με συμπαθήσω με τις αδυναμίες μου:wink1:

Μαράκι στο ξανά έγραψα σε άλλο τόπικ.. θα 'ρθει η ώρα αγαπητή μου. Θα 'ρθει εκείνη η ώρα που θα αποφασίσεις να αγωνιστείς και ήδη, ακόμα και να μην το καταλαβαίνεις έχεις κάνει την αρχή, έτσι γίνεται.. στην αρχή μπουσουλάμε, μετά κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, πέφτουμε συχνά αλλά ξανάσηκωνόμαστε...Μέχρι που έχει φτάσει εκείνη η ώρα που πατάμε πια γερά και υπερπηδούμε κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί στο δρόμο μας.:D

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

ολα αυτα μονο σαν ουτοπια μου ακουγονται προς το παρον..

Εγω το παθαινω αυτο που περιγραφεις οταν εχω φαει στερεη τροφη που ειναι πιο δυσκολο να βγει..η πιτσα και τα μπισκοτα δεν εχουν υγρα οποτε γ αυτο σου συνεβει

.